GOM Les { Olivier}

Eindelijk was het zo ver. Ze had een brief van twee leerlingen gekregen, maar ze wilde hen beide alle ruimte geven door ze een voor een les te gaan geven. Luna had Ana nog naar de les zien gaan en had haar dagelijkse brieven stapel even laten liggen voor wat het was. Die liep niet weg, hooguit op?! Met een zucht stapte ze uit het raam wat ze wel vaker deed en pilaren van aarde schoten dan op haar commando uit de grond en vormde zo een trap naar beneden. Ze had beide leerlingen dezelfde brief toe gestuurd alleen de tweede leerling een dag later. Ze wist dat er geen leerkracht nog was die aarde les gaf en had zichzelf dan ook op gegeven. Zo konden leerlingen die aarde magie hadden ook meedoen met de gom's Ze zou de eerste leerling ontmoeten op het grasveld, vlakbij de plek waar ze haar trainingsbaan had gebouwd. Iedereen zou daar mogen trainen, maar er waren er maar weinig die er echt aan deden had Luna gezien. Ze liep als eerste naar de zwaar ijzerhoudende afgekeurde rotsblokken en tilde er eentje alvast op. Ze had er weinig moeite mee, maar ze was dan ook een van de sterkste magiërs van het heelal. Na een het tot tien tellen legde ze het blok weer neer en keek om zich heen. Waar zou hij vandaan komen?

Een paar bruine ogen keken verslagen en met naar de rode strepen die in zijn bleke huid stonden aan de binnenkant van zijn onderarmen. Een diepe zucht gleed langs zijn lippen waarna hij zijn ogen omhoog liet reizen en zichzelf in de spiegel bekeek. Hij had lichte wallen onder zijn ogen en opgedroogde strepen van tranen op zijn wangen. Hij wendde zijn blik weer af en klemde zijn kaken kwaad en teleurgesteld in zichzelf op elkaar. De zwartharige jongen draaide de kraan open en plensde koud water op zijn gezicht voor hij zich afdroogde. Ook zijn armen depte hij af waarna de mouwen van zijn beige badjas naar beneden deed en met douchespullen in hand terug liep naar zijn kamer. Het gebruikte scheermesje, die de jongen goed ontdaan van het bloed, legde de jongen terug in een lade van zijn nachtkastje. Nu waar was het verband? Hij keek snel zijn kamer door en draaide een rondje rond zijn as en griste daarna het verband van het bureau. Hij verbond zijn onderarmen met het verband waarna hij een te groot rood polsbandje om zijn polsen deed. Door het verband bleven de zwarte polsbandjes zitten. Olivier trok een rood T-shirt aan met iets langere mouwen dan dat de meeste droegen en een zwarte spijkerbroek. Nu dat hij aangekleed was stapte de zwartharige jongen met het kleine litteken in zijn zwarte sneakers. Terwijl hij naar de deur liep, griste hij zijn dunne donker grijze jas van de kapstok. Met kleine maar snelle passen liep de jongen de trappen af en ondertussen deed hij zijn jas aan. Bij het passeren van de grote zaal pakte Olivier een kadetje met eiersalade. Snel at hij het witte bolletje op en stak daarna zijn handen in de zakken van zijn broek. Met een snelle tred liep hij naar de plek toe dat hem was aangegeven, het grasveld. De jongen was wel toe om wat aardmagie spreuken te leren. Jammer genoeg had de vaste aard magie leraar, Master Julius, nog geen tijd gehad om lessen te geven. Zijn bruine ogen werden getrokken door een persoon met wit haar dat moest de persoon zijn die hem de spoedcursus aardmagie zou geven. Als hij die gehad had, kon hij ook meedoen met de games of magic. De jongen stopte vlak voor de vrouw en hield zijn handen in zijn broekzakken. 'Olivier Sean Hewley is present Miss.' was het eerste en ook het enige wat hij tegen haar zei. Dus deze vrouw, Luna.. Stone of zo, was dus de LM Earth? Hij wist niet precies wat hij van haar, of ieder andere LM dan ook, moest denken. De jongen toverde een grote glimlach op zijn gezicht, zijn prachtige façade, en keek haar aan.

Het duurde niet lang voor de eerste leerling aan gelopen kwam en Luna keek op toen ze zijn voetstappen hoorde. Hij stopte vlak voor haar en ze glimlachte vriendelijk naar hem. Dus dit was Olivier. 'Aangenaam kennis met je te maken Olivier, maar noem me maar gewoon Luna. Dat Miss gedoe hou je maar voor de leerkrachten.' zei ze met haar zachte en vriendelijke stem. Ze vond hem wel erg lange mouwen hebben, maar ze vroeg niet waarom hij daarvoor had gekozen. Dat waren zijn zaken. 'Wat kan jij zoal met je aarde magie? Of heb je daar nog nooit actie mee ondernomen?' vroeg Luna nieuwsgierig en ze bekeek de jongen van top tot teen. De leerling had wat littekens, maar ook dat waren niet haar zaken. Ze vond dat ze hem gewoon kon behandelen als ieder ander, maar de meeste mensen kropen bijna voor haar door het stof alleen al door haar aanwezigheid, maar er waren ook andere die zich enkel omdraaide en haar geen blik waardig gunde. Deze jongen was geen van beide en daar was ze maar wat blij om.

You can bury a lot of troubles digging in the dirt

Met de vrolijke façade op zijn gezicht keek de zwartharige naar de witharige vrouw voor zich. Hij had zich voorgesteld en meteen ook als aanwezig gemeld. De vrouwe van de aarde glimlachte vriendelijk naar hem voordat ze hem vertelde dat dat hele miss gedoe bij haar niet hoefde. 'Oh.. excuses, mi... Luna' verbeterde hij zich. Kort schraapte hij zijn keel en luisterde naar haar vraag. Een paar keer schudde de jongen met zijn hoofd. 'Ik heb nog niet echt les gehad Enzo.. Dus wat ik precies allemaal kan weet ik niet zeker.. niet precies..' begon de jongen en hij krabde even aan het litteken onder zijn oog. 'Ik kan een klein bolletje maken van aardmagie en deze zo nodig afvuren' mompelde hij zachtjes 'En als ik heel emotioneel ben zei het onwijs boos of verdrietig wilt er nog wel eens een kleine, tja, soort van aardbeving of zo ontstaan...' ging hij zachtjes verder. Kort haalde hij zijn schouders op. 'Dus eigenlijk heb ik er nog niet echt actie in ondernomen' gaf hij als laatste maar toe. God, wat klonk dat stom. Aardmagiër die eigenlijk nog nooit een echte spreuk met aarde magie had uitgevoerd. Ja, wel als hij zich bedreigd voelde of bang, of dus hevig emotioneel maar dat was onbewuste magie. Bewust had de jongen bijna nog niets gedaan. Alleen, zoals hij dus net had gezegd, had hij een kleine bol van aarde gevormd en deze afgevuurd. Die dag was hij dan ook wel in het nauw gedreven en toen was zijn magie bewust maar natuurlijk gegaan. Nu.. Dit, hier op school was het anders en moest het geheel bewust gaan. Het natuurlijke moest er nog wel in zitten maar toch was het voor hem anders, meer geforceerd. Hij was verre van een goede magician. Zijn magie was niet heel duidelijk aanwezig en ook was de jongen verre van een model leerling. Leren was niet zijn ding, bewegen en dansen dat wel. Hij hoopte dat vandaag een beetje goed ging komen en dat deze les geen tijdverspilling was. Hij zag zichzelf al heel erg falen namelijk... De deprimerende gedachte schudde hij mentaal weg en zijn glimlach werd zowaar nog breder. Zolang hij glimlachte, blij deed, zag niemand dat hij helemaal niet zo vrolijk was als hij zich voordeed. Zo bleven de nare vragen, die hij totaal niet wilde beantwoorden,weg.

Luna~| GoM| 387

Olivier vertelde dat hij bijna geen ervaring had met zijn aarde magie. Dat vond Luna niet zo vreemd, maar het maakte haar ook weer nieuwsgieriger naar de jongen zijn kunnen. Ze zou rustig aan met hem beginnen. Buiten de ijzerhoudende rotsen lagen er natuurlijk ook gewone stenen rotsen. Ze liep er naar eentje toe. Deze was niet rond, maar plat en klein. Niet veel groter dan een hand. Ze raapte hem op en legde hem op het ijzerhoudende gesteente. 'Okay, ik wil je niet kwetsen, maar omdat je nog enkel op emotionele vlak ervaring met je aarde magie hebt wil ik dat je rustig aan begint. Probeer eens om dit platte stuk gesteente recht op te krijgen. Je laat je hand er zo over heen glijden en dan maak je er een vuist van en trek die naar je toe, maar rustig. Zo komt hij overeind zie je?' zei Luna. Dit was een spreuk die je normaal met grotere gesteentes kon doen op stukken aarde als een wal op kon werpen, maar Olivier moest er eerst maar rustig mee beginnen en dus dan ook klein. 'Kijk normaal gebruik je deze spreuk hier voor.' zei ze nog voor haar leerling mocht beginnen en liet haar hand in een glijdende beweging naar de aarde voor haar en naar voren gaan tot haar arm gestrekt was en kneep haar hand tot een vuist en trok hem naar zich toe. Onder een licht gekreun van de graszonden kwam een iets groter dan een mans hoge stuk grond omhoog voor ze hem weer liet zakken. Je kon een lichte breuk zien waar het gras gescheurd was. 'Zo maak je een snel schild tegen vuur en lucht aanvallen. Water zat door gewone aarde heen kunnen breken net als licht en schaduw aanvallen. Maak je er een stenen schild van moeten ze meer moeite doen om je stenen schild stuk te breken. Ga je gang en probeer eerst dit stukje steen maar eens recht op te krijgen.' Legde Luna uit nadat ze het had voor gedaan en keek met een bemoedigende glimlach naar de jongen. Vroeg haar niet hoe, maar ze merkte wel dat hem verschillende dingen dwars zaten, maar ze bemoeide zich er niet mee, tenzij ze niet anders kon of wanneer Olivier er zelf mee komen zou.

You can bury a lot of troubles digging in the dirt

De vrouwe van de aarde pakte een kleine steen, ter grote van een gemiddelde hand ongeveer en legde deze op een van de grotere stenen. Ze begon te spreken over hoe ze hem niet wilde kwetsen maar omdat hijzelf nog niet echt ervaring had in aardemagie wilde ze dat hij rustig aan moest beginnen. Waarom hij gekwetst zou moeten zijn wist hij niet, hij vond het immers normaal om klein te beginnen. Hij was hier op school om te leren, al had hij er niet altijd zin in en was de jongen er ook niet altijd even goed in. Hij luisterde verder naar haar uitleg en keek toe hij ze het kleine brok gesteente omhoog werkte. Hij knikte om haar uitleg en deed de beweging na. 'Ik voel me niet gekwetst hoor, het is normaal dat je klein begint, lijkt me.' Hij keek weer naar de LM toen ze vertelde dat je die spreuk normaal gezien voor iets anders gebruikte en hierop maakte ze weer de beweging en kwam er een heel stuk aarde omhoog, met gras erop. De zwartharige knul keek zijn ogen uit. 'Wow' Olivier was onder de indruk. De plak aarde liet de vrouw weer zakken en er was alleen nog een kleine breuk te zien. Hij fixeerde zijn ogen licht op die breuk in het gras en het deed hem bijna denken aan de krassen op zijn armen. De twee bruine ogen scheurde zich los van de grond en keken naar de vrouwelijke aarde magiër toen ze weer begon met een stukje uitleg. De lap aarde was een goed plus snel schild tegen vuur en lucht, maar water, licht en schaduw aanvallen zouden erdoorheen breken. Als hij een schild van steen zou maken, zou het een stuk moeilijker zijn om erdoor heen te breken. De jongen krabde kort aan het litteken onder zijn oog en liet zijn ogen naar het stukje steen gaan toen hem werd verteld dat hij mocht proberen het gesteente rechtop te krijgen. Met een paar kleine stappen liep de jongen naar het stukje steen toe. Zijn hand hief hij op en hij deed de beweging die eerder was voorgedaan, maar er gebeurde niets. Zijn grote glimlach die hij altijd op zijn gezicht droeg, verzwakte naar een gefocuste frons en weer probeerde hij het weer. Hij voelde hoe de magie door zijn lichaam stroomde en naar zijn arm om vervolgens naar zijn hand en vingers te gaan. Een kleine wiebel was het enige wat die steen deed. Zijn frons ging over naar een geïrriteerde grimas en weer maakte hij de beweging die de spreuk nodig had en het steentje kwam maar een paar centimeter omhoog voordat het weer terug omlaag kletterde. 'Bordel de merde'* mompelde hij pissig 'well.. Dat was mijn proberen.' sprak hij terwijl hij zijn ogen op de vrouwe van de aarde richtte en nogmaals de handbeweging maakte, maar tevergeefs. Het kleine gesteente rammelde iets heen en weer en schoot bijna van het blok af in plaats van dat het rechtop ging staan. Hij zuchtte kort 'Zoals je ziet, ik bak er echt niets van.' Met grote bewegingen wreef hij kort en gefrustreerd over zijn haren. Het voelde naar om zo hevig te falen.

Luna~| Epic fail| 543

//* (For) crying out loud

Het scheen de jongen niet meer te lukken dan het enkel even te laten bewegen en dat de rots daarna weer stil viel. Zo weinig magie gebruik had ze nog nooit bij iemand gezien van zijn leeftijd. Ze wist wel dat als mensen iets dwars zat dat, dat juist hun magische energie vloeiing tegen ging. 'Hm daar kunnen we wel iets aan doen. Ga hier maar eens zitten in een kleermakers zit.' zei Luna en ze had heel even geknikt bij zijn woorden dat hij waarom hij beledigd zou moeten zijn en dat het normaal was dat men klein moest beginnen. Zelf ging ze ook zitten en wachten even tot Olivier ook zat. 'Sluit je ogen en adem rustig 5x diep in en uit.' zei ze en deed zelf ook wat ze net gezegd had en sloot haar ogen. Ze voelde de aarde meteen al en dat was wat ze haar leerling ook wilde aan leren. 'Goed, maak je hoofd leeg en leg je handpalmen op de platte rots en probeer de kracht van de aarde te voelen. Elk steentje, elke korrel. Elk diertje dat zich door of over de aarde beweegt maar ook de wortelen die van de planten er tussen door groeien en ook de druk van de rotsen die op de aarde rusten. Laat de energie van de aarde door je lichaam stromen bied haar je twijfels en de spanningen in je lichaam aan en zij geeft jouw de rust en kalmte die je nodig hebt.' zei ze en liet haar lichaam met de energie van de aarde door haar eigen lichaam stromen. Het voelde warm als koel aan, maar de warmte van de zon voelde Luna niet alleen op haar huid, maar ook in de aarde waar de zon haar bescheen. Even als waar de schaduwen zich vormde waar het koel was. Ze genoot van dit gevoel en toen ze daarmee klaar was keek ze naar de jongen naast zich. Hoe zou hij dit ervaren? Voor haar was het een routine, maar wel eentje waar je heerlijk rustig van werd. Het was niet echt mediteren, maar het had er veel van weg. Dadelijk moest Olivier de eerdere spreuk nog wel oefenen natuurlijk, maar dit was meer om zijn lichaam en geest rustig en helder te krijgen.

You can bury a lot of troubles digging in the dirt

Hij was verschrikkelijk gefrustreerd dat het hem niet eens lukte met dat kleine stukje gesteente. Welke aarde magiër kon dat nu niet? Nou hij dus blijkbaar. Pissig om zichzelf brieste hij boos en sloeg zijn armen over elkaar waarna hij zijn bruine ogen op de grond richtte, de kleine pijn steek die hij door deze actie op zijn onderarmen voelde negerend. Hij keek pas weer op toen hij de stem van de vrouw hoorde zeggen dat ze er wel iets aan kon doen en dat hij in kleermakerszit moest gaan zitten. Zonder iets te zeggen knikte hij en deed braafjes wat ze van hem had gevraagd. Dus daar zat hij dan, met de vrouwe van de aarde naast hem, op de grond in kleermakerszit. Afwachtend keek hij haar aan en ze gaf hem de opdracht om zijn ogen dicht te doen en vijf maal diep in en uit te ademen. Dit deed hij. Zijn ogen deed hij dicht waarna hij diep in ademde door zijn neus en uitademde door zijn mond. En dit zo vijf keer. Luna haar stem brak weer door in zijn hoofd. Haar stem vertelde hem dat hij zijn hoofd leeg moest maken, zijn handpalmen op de platte rots moest leggen en zo elke stukje kracht van de aarde moest voelen. Ieder korreltje zand, ieder minuscuul steentje, ieder klein diertje wat zich bewoog. Zelf de wortelen van de planten, hun groei en de druk van de grond en de rotsen moest hij kunnen voelen. De energie die de aarde te bieden had, moest hij door zijn lichaam laten stromen, zo zijn twijfels aan haar geven en zo de rust en kalmte krijgen van moeder aarde. Iets wat hij nodig had. Allemaal makkelijker gezegd dan gedaan. Zijn handen legde hij op de steen met de handpalmen naar onder. Dit was niet het moeilijke deel. Hetgeen wat voor deze jongen zo moeilijk was, was het stilzitten en zijn hoofd leegmaken. De zwartharige jongen kon bijna niet stilstaan of stilzitten. Hij wilde altijd wel bewegen en het liefste met een been. En zijn hoofd leegmaken was een lastige, zijn gedachten waren altijd bezig. Zwommen altijd rond in zijn brein en kwamen zo nu en dan naar boven als een orka of haai die achter zijn prooi omhoog uit het water sprong. Het stilzitten was nog een makkelijker iets dan zijn hoofd helemaal leeg maken. Het was vervelend dat hij niet kon bewegen maar makkelijker dan zijn hoofd stil krijgen. Hij deed wel zijn best, daar niet van. Hij richtte zijn aandacht op zijn ademhaling en naar de aarde toe. Probeerde haar te voelen en zijn energie uit te wisselen. Net zoals er van hem verwacht werd te doen. Het voelen lukte, niet voor de volle honderd procent, maar het lukte. Hij voelde het gesteente onder zijn handpalmen maar hij voelde ook de korreltjes in de aarde zelf. De grond was koud en de zon was warm. De warmte van de zon trok in zijn 'zijn' en trok zich ook in de steen en zo op zijn beurt ook weer in zijn handen. De koelte van de grond drong zich door via zijn benen. Het voelde alleszins helemaal niet verkeerd aan. Het voelde juist wel prettig en werkte rustgevend, wat dan ook de bedoeling was. Of hij al zijn twijfel aan de aarde kon geven wist hij niet. Hij probeerde het wel, voelde hoe de energiebanen van hemzelf en de levende planeet zich afwisselde met elkaar dus dat was een goed teken, toch? Ergens in de aarde voelde hij hoe een kolonie mieren erop uittrok om hun territorium te verkennen en om eten te zoeken. Voor hunzelf maar vooral voor de koningin en haar jongen. Larven meer. De stenen oefende druk uit op de grond, op de aarde. Het voelen ging steeds beter nu dat de energie zijn vrije loop nam en langs elkaar heen vloeide in zijn lichaam. De een eruit, de andere erin. Zo nu en dan kwamen er nog wel gedachtes zijn brein in om hem te storen, te pijnigen. De jongen blokkeerde deze zo goed als hij kon en focuste zich op zijn ademhaling, het gevoel van de energie en op wat hij allemaal voelde. Hij wilde haar vragen wanneer hij mocht of moest stoppen, maar hield zijn mond. Luna zou dat wel gaan aangeven, dacht hij zo.

Luna~| Silence| 721

Luna voelde dat Olivier wel even nodig zou hebben om tot rust te komen en het aarde lezen onder de knie zou krijgen. Ze liet hem rustig zitten en voelde dat hij zich steeds een beetje bij beetje ontspande. 'Goed zo, Olivier. Luister naar haar en blijft de energie nog even verwisselen. Dan ga ik je even iets uit leggen.' zei ze en haar stem was normaal al zacht en vriendelijk, maar nu klonk hij ook nog bemoedigend. Ze wist dat het goed zou komen, maar niet iedereen werkte op het zelfde tempo. 'Je gedachten blokkeerde je wil om de magie te sturen. Wanneer jij je boos, verdrietig of in gevaar verkeert dan schakelen alle gedachten uit en blijft er eentje over die je onbewust gebruikte. Magie is ook levend. We zien het dan wel niet of je moet kunnen aura lezen zoals sommige magiërs dat kunnen, maar als haar pad word blokkeert kun je geen magie bedrijven. Het zal een stukje huiswerk voor je worden om elke avond voor je binnen moet zijn in de Academy. Dan ga jij op de grond zitten in kleermakers zit en wissel je je energie uit zoals je nu doet. Het zal je helpen, maar Deze techniek is ook bruikbaar in een gevecht. Mocht jij je tegenstander kwijt zijn of tijdelijk verblind zijn door wat dan ook. De aarde om je heen zal de bewegingen van je tegenstander of tegenstanders laten weten waar ze zijn. Als je denkt dat je er klaar voor bent open je ogen dan en herhaal je eerste opdracht.' legde Luna rustig en duidelijk uit. Ze ging zelf vast staan en keek met een bemoedigende glimlach naar de jongen die nog op de grond zat.

Daar zat hij dan, op de grond om energie met de aarde uit te wisselen. Hij had er nooit bij stilgestaan dat het kon. Hij was niet het type die zo iets snel zou doen uit zichzelf. Niet iemand die aan zweverig gedoe deed als energie en meditatie. Maar Luna had gelijk. Het werkte, het hielp. Hij kon de aarde voelen, kon de energie voelen. De vrouwe haar woorden klonken en hij luisterde aandachtig terwijl hij daar nog zat met zijn ogen dicht. Ze had bemoedigend geklonken en hij glimlachte oprecht om de uitleg die hij kreeg. Elke avond dit doen ging hem lukken. Hij danste eigenlijk al dagelijks maar dat zou hij nu uitbreiden en afsluiten met deze oefening. Hij hield zijn ogen nog even dicht terwijl hij begon te spreken. 'Als ik erg boos of verdrietig bent dat blokkeert dus mijn magie? Of nou ja, mijn bewuste magie. Want mijn onbewuste creëert heel soms wel eens lichte aardschokken.' Zachtjes had hij gelacht en waarom wist hij niet, want zo grappig was het niet eens. Deze oefening zou hem helpen met zijn magie, waar hij wel blij om was. De jongen was dagelijks wel boos, verdrietig, niet happy. Hij deed zich zo voor en het hield de vragen op afstand. Als je blij was, blij deed, stelde niemand vragen die hij niet wilde beantwoorden en waarop hun eigenlijk geen antwoord wilde. 'En in een gevecht, als ik de tegenstander kwijt ben, moet ik dan ook gaan zitten, of kan ik ze staand opsporen?' Stelde hij de vraag die in hem opgekomen was. Hierna pas deed hij zijn ogen open en knipperde een paar keer. Hij zag dat Luna alweer stond en voorzichtig krabbelde de zwartharige jongen met het kleine litteken onder zijn oog, omhoog. Eer hij stond schudde hij zijn benen en armen even los. Kort had hij oogcontact met de vrouwe van de aarde gezocht om vervolgens zijn bruine ogen weer op het kleine stuk gesteente te richten. Vastberaden liep hij erop af, rustig in en uit ademend. De beweging die bij de spreuk hoorde, maakte hij wederom. De magie stroomde vanuit de grond zijn voeten in, omhoog langs zijn benen, door zijn buikholte en borst en zo weer omlaag via de arm waarmee hij de beweging had gemaakt. De energie splitste zich bij zijn hand, kwam in elke vinger. De magie voelde helderder aan en hij lachte vrolijk toen het gesteente omhoog kwam. Het bleef niet lang staan, een seconde of dertig, maar het was hem wel mooi gelukt. Toch wel een beetje trots wierp hij een blik op Luna waarna hij nogmaals probeerde het stuk gesteente omhoog te brengen. Weer luisterde het stuk steen en kwam braaf omhoog. De jongen hield iets langer dan een minuut vol en daarna viel het zachtjes om. Zijn arme trilde lichtjes door de inspanning van net en zijn vingertoppen waren een beetje aan het tintelen. 'Het lukte.' sprak hij, een beetje beduusd dat het écht was gelukt. 'Niet heel lang.. Dat niet jammer genoeg.. Maar het lukte me' Hij slikte kort en likte zijn droge lippen wat vochtig. 'Wil je dat ik het nog een keer oefen? Of moet ik me op iets anders gaan richten?' vroeg hij haar, stiekem toch wel wat enthousiaster dan eerst.

De uitleg van Olivier liet Luna haar hoofd even schudden, maar ze besefte wel dat de jongen dat nog niet kon zien. 'Het zijn al je gedachten die onnodig door je hoofd stromen. De energie stroming van de aarde zet ze weer wat op hun plek en ook je boosheid en verdriet zet ze wat opzij, maar als jij bereid bent elke avond naar haar te luisteren zul jij je beter gaan voelen. Met deze oefening aard jij jezelf. Maar deze techniek geldt wel een beetje voor elke magie soort. Al doen zij het meer met hun eigen element. Je maakt contact met je eigen element en daar word je ook sterker van. Mentaal niet fysiek.'zei ze en hoorde zijn vraag waar ze lichtjes om moest lachen. 'Dat zou ik niet aanbevelen om te gaan zitten. Maar iedereen kan met hun handen op elk gesteente een aarde lezing houden. Zelfs op ijzer, maar ikzelf draag zelden schoenen, enkel als ik belangrijke vergaderingen heb draag ik ze. Maar het verbreken van dat contact baart me steeds zorgen. De aarde lezing is via de schoenen minder nauwkeurig dan zoals ik nu voor je sta.' zei ze en zag hoe Olivier zijn ogen opende en ook ging staan om daarna naar zijn eerste opdracht toe te lopen. Het duurde niet echt lang, maar het platte stukje steen luisterde toch wel naar Olivier. Zijn woorden en actie maakte haar vrolijk. 'Dat is mooi en goed gedaan Olivier.' glimlachte ze blij en liep iets naar voren. Goed niet iedereen was er van gediend, maar ze wilde nu eenmaal liefde verspreiden en een dood gewone knuffel was daar altijd het gevolg van. Zelfs jongens als Ryan vonden dat fijn al wilde ze het nooit toe geven. Luna sloot lichtjes haar armen om Olivier heen zoals ze iedereen een lichte knuffel gaf. 'Je hebt je magie diep weg gestopt gehad en dat kunt nu samen met deze aard techniek weer op gang.' zei ze zacht voor ze Olivier weer los liet en hen bemoedigend en vriendelijk toe lachte. Luna stond bekent om haar vriendelijkheid, het was haar ook aangeleerd liefde in de vorm van een niets zeggende knuffel te geven aan andere net als het helpen van die hulp nodig hadden.

lol!

De woorden van Luna over de energie en dat het hem beter zou laten voelen maar ook dat het hem mentaal sterker zou maken, lieten de jongen lichtjes knikken. ' ik ben bereid om het elke avond te doen, Luna. Nooit geschoten Is altijd mis en ik geloof je woorden. ' sprak hij haar toe waarna hij haar een vraag stelde over hoe de spreuk te gebruiken op het veld, bij een tegenstander. De vraagstelling liet de vrouw lichtjes lachen waarna ze hem vertelde dat gaan zitten niet zo een goed idee Was, en dat schoenen dragen het contact met de aarde minderde. Maar dat er veelal wel een steen of iets in de buurt zou zijn waar hij zijn handen op kon leggen. Al knikkend opende de jongen zijn ogen, stond rustig op en schudde zijn stijve ledematen even uit. Hierna probeerde hij de spreuk met het kleine stuk gesteente weer. Hij deed hem twee keer en beide keren lukte het. De tweede keer ging al beter dan de eerste al duurde het niet lang. Toch Was hij meer dan tevreden en dit sprak hij ook uit. De vrouwe van de aarde zei tegen hem dat hij het goed gedaan Had en de witharige vrouw liep naar hem toe. Een kleine vragende frons kwam op zijn gelaat en hij Was meer dan een beetje verrast toen ze hem in een lichte knuffel sloot. Olivier knipperde even voordat hij haar terug knuffelde. Het Was vreemd maar niet verkeerd. Olivier de knuffelmagneet. Eerst Damian en nu Luna. Als hij eerlijk Was, deed een knuffel hem ook wel goed. Hij glimlachte gemeend al kon de vrouw dat niet zien. Haar zachte woorden over dat hij zijn magie diep Had weggestopt bereikte zijn oren en hij knikte langzaam terwijl de vrouw hem weer losliet. Hij zag haar vriendelijke en bemoedigende glimlach. De zwartharige jongen glimlachte voorzichtig terug en slikte kort. ' ja.. Dat kan je wel zeggen jij.. Ik gebruikte het bijna niet bewust. Gewoon onbewust... Als het nodig Was in mijn ogen. ' sprak hij zacht en hij wreef een beetje over zijn onderarm. 'Die techniek en deze spreuk zal ik goed gaan oefenen. ' Zijn bruine ogen volgden de wrijvende beweging van zijn hand die over zijn onderarm ging. Bijna meteen stopte hij, de licht zeurende pijn stopte ook vrijwel meteen nu de druk en de wrijving stopte. hierna keek hij weer op naar de vrouw. Wachtend op wat ze zeggen zou, wachtend op zijn volgende opdracht.

// Foonpost

Ze kon echt zeggen dat Olivier zijn best deed. Het was gewoon dat iedereen zijn tempo had met de magie ontdekken. Andere waren er iets onhandig mee of ze leken het niet te kunnen bedwingen. Maar er waren er ook die gewoon natuurtalenten waren. Nadat Olivier haar ook terug geknuffeld had liet ze hem los en luisterde naar zijn woorden. 'Dat is ook niet erg. Iedereen heeft zo zijn eigen tempo in het ontdekken van hun kennen en kunnen. Veel oefening baart kunst zeggen ze ook wel. Ook al lijkt het je nog zo onbenullig. Al zou jij je op keien voort laten rollen als voorbeeld van nutteloos magie verspilling. Maar wat als jij snel een berg af moet zonder kleerscheuren en je enigste weg is rechtstandig naar beneden? Dat ben je maar wat blij dat je met steentjes rond je voeten hebt gespeeld.' gaf ze als uit leg. Nu hoefde zo iets niet perse te gebeuren, maar het waren dingen die waar konden worden. 'Goed dan wil ik je nog een spreuk al vast al leren. Het heet Stone skin. Je trekt steentjes, keien of grint naar je toe en laat die plaatst op je lichaam nemen. Zo als dit.' Luna maakte een met de klok draaiende beweging met haar pols. De stenen en grint in de buurt kwamen meteen aanrollen en bouwde zich rond Luna op. Ze hield wel kijk gaten waar ze door heen kon kijken en genoeg ruimte om door te kunnen ademen.

Stone skin:

Zonder het bloed dan he? XD Een betere kon ik zo snel niet vinden. lol!

Het had raar maar wel prettig aangevoeld om geknuffeld te worden door Luna. Nadat ze die knuffel verbroken hadden, vertelde hij de vrouw dat ze inderdaad gelijk had, over dat hij zijn magie diep had weggestopt. Ook vertelde hij haar dat hij, als hij zijn magie gebruikte, het meestal onbewust was gegaan. Luna had naar zijn woorden geluisterd voordat de vrouw hem een antwoord in de vorm van uitleg gaf. Wat ze zei, klopte als een bus. Hoe meer je oefende, hoe beter je werd. En elke ervaring kon je vaak wel ergens op toepassen. De zwartharige jongen knikte op haar woorden en glimlachte kort, gemeend. 'Daar heb je eigenlijk inderdaad helemaal gelijk in. Elk stukje magie gebruik is weer een ervaring en zo leer je en kun je ze inderdaad toepassen.' Voor een klein moment had Olivier aan het litteken onder zijn oog gekrabd, zijn bruine ogen daarna op een aantal vogels gericht die over vlogen. De stem van de vrouwe van de aarde liet zijn ogen weer naar beneden glijden. Hij luisterde naar haar woorden en keek toe hoe er steentjes, kiezels, grind en kleine stukjes aarde naar haar toe kwamen. Deze bouwde zich rondom de LM op, bedekte haar gehele lichaam, maar lieten een paar gaatjes over zodat ze nog goed kon zien en ademen. Ze was net een golem of een lopend stuk steen. Onder de indruk van deze spreuk grijnsde de jongen vrolijk naar haar. 'Wow...C'est magnifique.' sprak hij haar aan, half in het Frans al was hij er vrijwel zeker van dat ze begreep wat hij bedoelde. Het zag er super vet uit. Kort wreef hij met zijn hand over zijn korte zwarte haren waarna hij haar afwachtend aankeek. Benieuwd naar wat hij moest gaan doen, hoe hij deze spreuk moest uitvoeren en waar, welk lichaamsdeel. Hij was al tevreden met wat hij tot nu toe had geleerd, wat hij kon doen met zijn magie. Maar zijn hele lichaam bedekken leek de jongen zelf nog iets te moeilijk. Natuurlijk kon hij het mis hebben, maar hij had al moeite gehad met de (in zijn ogen) simpelste spreuk ooit.

Olivier stemde in met wat ze gezegd had en Luna knikte daarop. Het was heel belangrijk om je magie te oefenen. 'Maar oefenen is niet alleen genoeg, je moet ook in jezelf geloven en dat je het kunt. Als je dat niet doet kun je jezelf ook aardig in de weg zitten. Ik geloof ik jouw en in alle leerlingen die hier op de Academy zitten en hun best doen ook al wil het niet altijd lukken.' zei Luna door de stone skin heen. Ze gaf om iedereen ook al was het eigenlijk haar vijand. Luna liet de stone skin weer los en alle steentjes, keitjes en het zand met grind viel als het waren van haar af en landen weer op de grond. De verrukte uitspraak van haar leerling vleide haar lichtjes en ze boog half haar hoofd als bedankje. 'Ik weet dat het te veel voor je zou zijn om meteen volop een harnas van steen en aarde op te roepen, maar probeer eerst een van je voeten tot je enkels met de spreuk te bekleden. Trek de stenen en de aarde naar je toe, maar pas op. Als je te hard trekt kun je te grote stenen aan trekken.' waarschuwde ze hem kort. Vooral voor leerlingen die niet zo veel ervaring hadden zou het gevaarlijk kunnen zijn en ze zichzelf verwonden.

De stone skin zag er echt onwijs cool uit. Olivier luisterde naar haar woorden, over hoe oefenen alleen niet genoeg was, dat je ook in jezelf moest geloven en ook dat Luna in hem en alle andere leerlingen op de academie geloofde. De zwartharige jongen knikte een paar keer en glimlachte kort. Alle steentjes, keitjes, grind en zand vielen weer van de witharige vrouw af en landde op de grond. Op reactie van zijn opgetogen uitspraak boog Luna haar hoofd lichtjes. Haar volgende woorden waren duidelijk en de jongen met het litteken onder zijn oog knikte als blijk dat hij haar begrepen had. 'Ja dat denk ik ook.. Dat een heel harnas me nog niet zal gaan lukken. En ik ga het proberen. Tot mijn enkels moet lukken.' sprak hij zachtjes knikkend. Oké, niet te hard trekken aan de stenen. Hij ademde een paar keer in en uit en deed toen wat hem gevraagd werd. Langzaam maar zeker kwamen er één voor één wat steentjes en stukjes aarde naar hem toe die zich op zijn voeten bevestigde. Te hard trekken durfde hij niet, waardoor het niet snel ging en het soms even duurde voordat er nieuwe stukjes op zijn voeten kwamen. Olivier was geconcentreerd bezig met zijn opdracht. Het ging wel, en het lukte ook, maar het duurde gewoon eventjes voordat zijn voeten tot zijn enkels bedekt waren. 'Zoals dit?' vroeg hij eer hij vond dat er genoeg op en rond zijn voeten plus enkels zat. Het was niet zo dik en met minder stenen dan dat Luna om haar heen had gehad. In plaats daarvan leek er meer grind en zand bij te zitten.

Olivier stemde in dat een geheel harnas misschien nog niet meteen zou lukken. Luna knikte glimlachen toen haar leerling aan de slag ging en uit eindelijk lukte het hem. 'Goed gedaan Olivier, probeer hem nu eens tot onder je knieën te krijgen?' vroeg ze half en keek toe. Ze moest even aan zichzelf denken. Het was leuk om zulke dingen aan andere te leren, maar deze jongeman moest nog veel leren en hij kwam er wel als hij zijn zinnen erop zou zetten tenminste. Luna dwong andere nooit om te snel te gaan. Ze moesten hun eigen tempo vinden anders ging het gewoon mis.

(flut)

Het was hem gelukt om de aarde en het grind en de rest van de steentjes en toebehoren rondom zijn voeten te krijgen, en hij was hier dan ook verschrikkelijk trots om. Zo was magie leuk, als het lukte. Anders vond hij het vaak maar niets en vind hij magie stom en zichzelf nog stommer dan gewoonlijk. Na Luna haar woorden geluisterd te hebben knikte hij zachtjes, prevelde de opdracht zachtjes na en concentreerde zich op de opdracht. De aarde en haar verdere attributen tot onder zijn knieën te laten reiken. Hij deed hetzelfde als wat hij bij de eerdere opdracht gedaan had en het voelde nog steeds wat buitenaards en vreemd aan, al lukte het al beter dan eerst. Toen de eerste steentjes naar hem toe bewogen en zich bevestigden aan zijn scheenbenen en kuiten, welde er weer een gevoel van trots in hem op. Het was hem toch mooi weer aan het lukken. Het ging nog niet op een vlot tempo; en soms moest hij even minderen doordat er te grote brokstukken op hem af kwamen. Hij was een keer te laat met bijsturen, waardoor er een stuk gesteente zo groot als twee vuisten aan zijn been kleefde. Bij het loslaten ervan, vielen er meerdere stukjes mee; waardoor hij een klein gedeelte van zijn vordering kwijt was. Olivier moest daarbij een kleine zucht van teleurstelling inhouden, want het was verleidelijk om dat wel te doen. De zwartharige jongen zou zelf zeggen dat hij geen drama ~~Queen~~ King was, maar dat was hij stiekem wel. Soms dan, al zou hij het dan nog steeds niet toegeven. Met een frons van concentratie op zijn voorhoofd, eentje die zijn wenkbrauwen lichtjes liet samen knijpen, keek hij naar zijn benen om het laatste stukje af te krijgen. Het leek moeilijker dan verwacht en hij voelde een lichte hoofdpijn opkomen doordat hij zichzelf lichtelijk aan het uitputten was door zijn wil om het af te krijgen. Hierdoor wreef hij kort wat over zijn achterhoofd en nek. Toen er een laagje van aarde net onder zijn knieën zat, vond Olivier het goed genoeg. Het was net als zijn voeten soms meer zand dan echt gesteente; maar hij was er blij mee voor een eerste keer. De zwartharige jongen had het er warm van gekregen en verwoed veegde hij met zijn lange mouw wat zweetdruppeltjes van zijn voorhoofd af. Hij zou als deze les voorbij was vol genot onder een warme douche stappen om zichzelf schoon te spoelen. Rustig ademde hij in en uit om dan ook weer op te kijken naar zijn lerares van vandaag. Voordat hij sprak bevochtigde hij zijn droge lippen. ‘En? Hoe was dat?’ Vroeg hij aan de witharige LM. ‘Er zit niet zoveel gesteente bij maar ik heb het wel .. onder de knie’ Plakte hij er breed grijnzend achteraan.

Hoewel Olivier er lang over deed en soms een iets te groot stuk steen weer los liet lukte het hem toch. Hoewel het meer zand was, maar aarde magie was aarde magie. Toen hij eenmaal klaar was vroeg haar leerling hoe het was. 'Het had beter gekunnen, maar dat leer je door veel te oefenen.' zei ze en knikte even kort, maar ferm. Ze had ook gezien dat het Olivier ook moeilijk af ging en hij zijn best deed natuurlijk. 'Zo, je bent wat aan rust toe of denk je nog verder te kunnen gaan?' vroeg ze aan het einde en zetten haar handen even in haar zij. Luna kon soms als iemand het er naar gemaakt had best streng zijn, maar normaliter was ze een zacht aardig persoon.

Zijn vraag over hoe het gegaan was, werd met eerlijkheid beantwoord. Knikkend glimlachte hij flauwtjes naar de vrouw. 'Uhu, ja het is nog niet super maar zoals je zegt zal het beter worden door veel te oefenen.' beaamde hij. Met een kleine frons keek hij naar zijn met zand bedekte voeten en onderbenen. Het zag er nog niet zo gaaf uit als het bij Luna had gedaan. Maar wat wilde je dan ook? De LM had véél meer ervaring. Olivier was het ermee eens dat het met oefenen vanzelf beter zou worden en ook makkelijker en minder zwaar zou worden. Het kleine laagje zweet dat op zijn voorhoofd stond veegde hij weg met zijn te lange mouw. Zijn warme bruine ogen keken op naar de vrouwe van de aarde bij het horen van haar vraag en kort dacht hij er over na. Eerlijk gezegd kon hij een beetje rust wel gebruiken. Dit was vermoeiender dan dat hij in de eerste instantie gedacht had. Met zijn beslissing gemaakt knikte hij naar de vrouw. 'Wat rust zou fijn zijn ja.' Sprak hij tegen haar. 'Het heeft me meer uitgeput dan dat ik had verwacht.' Gaf hij toe. De magie rondom zijn voeten liet hij vieren en hij voelde hoe het zand en de kleine steentjes van hem af vielen. Het voelde meteen al een stuk lichter aan, zowel aan zijn voeten als aan zijn magie.

Luna moest heel even zachtjes lachen bij het zien van de jonge knul voor haar. 'Zeker, maar als jij je oefeningen elke dag herhaalt zal het ook voor jouw zelf beter gaan.' zei Luna en ze floot zachtjes. haar student gaf toe dat hij wel wat rust kon gebruiken en ze knikte. Het duurde niet lang voor de grond zachtjes begon te trillen op de dreunende pootstappen die snel dichterbij kwamen. Luna had in het meer een kistje met water flessen verstopt gehad staan. Claw hield vrolijk het touw in zijn muil terwijl hij aan kwam gestampt. Ze grinnikte en zag hoe graag hij dit deed. 'Oh Claw, je bent zo'n vrolijke gup!' lachte ze en aaide haar reuze lizard over zijn kop toen hij zijn snuit tegen haar aan drukte nadat het dier zijn taak erop had zitten. Luna aaide hem zacht en hij genoot vol op van deze aandacht. Ze pakte twee flesjes uit de kist en reikte er eentje naar Olivier uit.

De woorden van Luna lieten hem glimlachen en knikken. ‘Dat zal ik doen. Beloofd mev.. Luna.’ Grinnikte hij terwijl hij zijn hand wat hief ter teken van verontschuldiging. Hij had meer gegrinnikt om het feit dat hij Luna bijna weer mevrouw had genoemd. Macht der gewoonte klaarblijkelijk. Hij richtte zijn volle attentie op de vrouw toen ze floot, een kleine frons van verwarring ontstond tussen zijn wenkbrauwen. Toen de grond begon te beven keek Olivier om zich heen, zoekend nar de bron van het geluid dat steeds dichterbij klonk. Zijn ogen werden een fractie wijder bij het zien van het grote reptiel wat aan kwam denderen met een touw in zijn bek. Verrast deed hij een stap achteruit om dan pardoes te struikelen en op de grond te belanden. ‘Heilige moeder der vuurspuwende dinosauriërs!’ Kwam er luidkeels en op iets hogere toon dan normaal uit. Kort hoestte hij eventjes toen hij wat opgewaaid zand inademde. Daar waren zijn longen niet zo blij mee en dat lieten ze dus merken. Na de kleine hoestbui keek hij met volle verbazing toe hoe de legendarische magiër de hagedis over zijn kop aaide en hem Claw noemde. Dit grote wezen was dus het huisdier van Luna? Een paar keer keek hij tussen Luna en het beest om dan een paar keer te knipperen. Olivier was niet echt bang voor dieren, had ook geen hekel aan bepaalde dieren maar was zwaar verrast geweest toen hij deze koudbloedige aan had zien komen. Een beetje schaapachtig keek hij naar het flesje met water wat naar hem werd uitgereikt en het duurde eventjes voor zijn brein hem het seintje aan zijn arm gaf om het flesje aan te pakken. Toen hij het flesje had draaide hij de dop eraf en nam een paar grote slokken. Hij merkte nu pas hoe dorstig hij eigenlijk was. ‘mhhm, dit had ik echt eventjes nodig.’ Zei hij al knikkend al was het meer een statement in het algemeen dan dat het tegen iemand was gezegd nog was het dat hij in zichzelf praatte. Het waterflesje draaide hij dicht en met een hand duwde hij zich op. Zijn mouw, die iets omhoog gekropen was, trok hij in een noodvaart weer naar beneden. Voor een luttele seconde waren zijn warme bruine ogen van zijn onderarm, naar Luna en weer terug geflitst. Een beetje ongemakkelijk speelde hij daarna nog wat met het uiteinde van die mouw om dan zijn broek af te kloppen om het kledingstuk zo te ontdoen van zand en stof om hierna plaats te nemen op een groot stuk gesteente. 'Duss...' begon hij om dan lichtjes zijn keel te schrapen. Een deel van de spanning was al weer uit zijn lichaam weg. 'Die grote.. Dat beesie is van jou? Claw, heet hij?' Met de hand waar hij het flesje in had wees hij naar het reptiel om daarna maar weer het waterflesje open te draaien en een kleine slok te nemen.

Luna had geknikt toen Olivier instemde dat wanneer hij meer oefende het beter gaan zou, voor ze naar Claw floot. De reuze hagedis kwam vrolijk aanstampen met het touw in zijn bek waar een emmer met waterflesjes aan vast zat. Haar leerling schrok en ze keek hem eventjes aan met een flauwe glimlach. De meeste schrokken wel wie niet van Erdse kom af was, maar er waren er ook die net deden alsof het het niet schelen kon. Toen Olivier het flesje dat ze voor hem gepakt had aannam begon hij na wat gedronken te hebben vragen te stellen. Claw was gaan liggen en Luna dronk zelf eerst een paar slokken voor ze hem aankeek. 'Ja hij is van mij. Claw is een Lizard en die komen voor op Erd. Hij vliegt niet graag in een schuttel, zelfs niet naar al die jaren dat ik hem mee gesjouwd heb van planeet naar planeet voor ik weer terug naar huis ging en een enorme meteoor heb afgebogen zodat het Erd niet raken zou en ik zo mijn Titel heb gekregen.' zei Luna en ze aaide Claw nog eens over zijn kop. Er waren ook een paar kleinere Lizard soorten, maar ze had meer schik met Claw's grote.

Onder het luisteren naar Luna haar antwoord en uitleg over haar grote reptiel, dronk Olivier rustig verder van zijn flesje water. Hij knikte een paar keer na Luna haar woorden en liet kort zijn bruine ogen over de grote hagedis glijden. ‘Mijn moeder kwam van Erd.’ Vertelde hij zachtjes met een lichte geknepen keel. Bij de gedachte aan zijn moeder moest hij meteen denken aan zijn vader. En de wonde over de dood van zijn moeder was jaren terug al geheeld. Dat van zijn vader lag nog open. ‘Ze heeft me veel bijgebracht over de oude technologie van Erd. Mijn Opa was een handige man en wist er super veel van.’ Grinnikte de jongen zachtjes, met iets minder humor dan normaal maar hij forceerde zichzelf om een grote glimlach op te zetten. ‘Maar ik had nog nooit gehoord of gezien dat er zulke grote soorten hagedissen rondliepen.’ Ging hij verder, lichtelijk hoofdschuddend. ‘En wow…. Hoe precies heb je een meteoor afgebogen?’ vroeg hij daarna met een diepe frons tussen zijn wenkbrauwen. Hij kon het zich niet voorstellen hoe dat gegaan was, want meteoren waren toch groot? Het was een geweldig iets wat de vrouw had gedaan, anders had Erd nu misschien wel niet bestaan of was het anders geweest. ‘En hoe lang geleden was dit precies?’ vervolgde hij zijn vraag na een laatste slok van zijn waterflesje genomen te hebben. Met zijn benen bengelde hij een beetje heen en weer. Als er iets was wat hij totaal niet kon was het voor lange tijden stil zitten of wachten. De dop draaide hij weer op het flesje. Er zat nog wat water in voor later. De jongen hupte van de steen af, legde het flesje in de schaduwen zodat hij een beetje koel zou blijven en rekte zich uit. Zijn spieren en geest waren niet gemaakt om lang stil te zitten of niets te doen. Olivier was altijd wel bezig en dan vooral met zijn dansen. En anders wel lopen in de natuur om vogels te spotten. En daar tussendoor had hij al zijn lessen nog om te volgen. De lessen waar hij dan moest zitten en luisteren voelde aan als een hel maar jammer genoeg kon hij niet veel meer doen dan dat als de leraar dat verwachtte. Niet dat het hem ervan weerhield om zo nu en dan een prank uit te halen. Zoals doorzichtige folie in het deurgat of een emmer water boven de deur. Onschuldige plagerijtjes waren het. Pranks en meer ook niet.

Dus zijn moeder kwam ook van Erd net als die van haar. Al kwam haar vader ook van Erd, waardoor Luna enkel aarde magie bezat. Ze had nooit de behoefte gevoelt om een tweede magie soort erbij te doen, maar ze was gelukkig zoals ze nu was. De groot vader van Olivier kende de oude technieken van Erd dus nog? 'Hm, de meeste technieken zijn op een lijst gezet, maar het oudste gedeelte is soms nog wat van zoek en jouw Opa zou daar een welkome informatie bron van kunnen zijn?' vroeg ze zacht en wist heel zeker dat de techneuten van Erd er graag op toe zouden willen zien dat ook de oudste van de oudste technieken op een lijst zouden staan natuurlijk. Olivier begon erover dat hij nog nooit van Claw's soort had gehoord, Het dier snoof even gestoord en legde daarna zijn kop tegen Luna's borst aan alsof hij troost zocht. 'Er zijn er nog wel maar het is helaas een uitstervend ras, Sommige mensen vinden hagedissen vlees erg lekker. Er zijn nog zo'n paar Honderd in het wild. De Lizards die net als Claw door mensen gehouden worden zijn beter af dan de wilde, maar daar probeer ik ook nog een verbod op te krijgen. Al kan de Erdse politiek erg langzaam zijn in hun beslissingen.' moest Luna eerlijk toe geven. Ze luisterde verder en kreeg de vraag die ze al zo vaak had gehoord... 'Wel, Ik was samen met Claw op weg naar Erd toen de schuttel ineens begon te trillen. De mensen waren in paniek en ik stond op om door het raampje naar buiten te kijken waar mijn blik op het grote gesteente viel dat op onze Thuis planeet af stevende. Ik ben blij dat het me geluk was, maar gesteente in de ruimte te beheersen is niet gemakkelijk. Ik deed mijn best en gooide alles erin wat ik had aan magische energie en stuurde het gesteente in een baan langs Erd.' zei ze en aaide Claw lichtjes over zijn snuit. Haar toon klonk lichtelijk anders. Ze wilde niet onvriendelijk klinken, maar Luna had dit al zo vaak moeten vertellen. Toen haar leerling vroeg hoe lang geleden dit al was keek ze naar hem op, want ze had eerst naar haar huisdier gekeken. 'Dat is nu ruim 50 jaar geleden.' zei Luna en ze glimlachte zacht naar hem.

PROFILE MAGICIAN

» Olivier Mira
» Eerste gesprek || Olivier Hewley
» Dawn of regret {Olivier}
» Olivier Sean Hewley
» [Bijles Dans - Olivier]

GOM Les { Olivier}

GOM Les { Olivier}

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen