De zon scheen fel op zijn gebruinde gezicht, maar de temperatuur was tot dusver aangenaam. Graham moest even een hand boven zijn ogen houden om überhaupt rond te kunnen kijken en een geschikte plek te vinden. Het uitgestrekte grasveld lachte hem toe en leek nagenoeg verlaten door de grootte ervan en omdat de meeste leerlingen zich op dit tijdstip in de buurt van de school bevonden. Hij gokte dat het een uur of drie moest zijn, dus enkele lessen waren nog in volle gang, maar hij had er bewust op gelet het eerste “officiële” gesprek met Olivier niet tijdens één van zijn lessen te plannen.
Met zijn handen in de zakken van zijn lichte broek gestoken en zijn notitieblok en een thermoskan thee beschermend onder een arm geklemd, wandelde de doktersassistent, tevens kersverse schoolpsycholoog, verder door het zachte gras tot hij in de verte ergens een aangename rustplek dacht op te merken: Waar de rest van het landschap hel verlicht werd door de brandende zonnestralen, leidde de koele wind hem naar een eenzame boom te midden van de zee van groen. Onder diens beschermende takken was een poel van schaduw gecreëerd wat geruststellend aanvoelde zodra hij erin stapte. Het vormde de juiste balans tussen warmte en afkoeling. Met een goedkeurend knikje liet Graham zichzelf dan ook in het gras zakken, legde zijn spullen naast zich neer en maakte het zich gemakkelijk door met zijn rug tegen de boomstam te leunen. In tegenstelling tot zijn andere, “eerste” cliënten hoefde hij voor Olivier niet direct zijn aantekeningen erbij te pakken om weer even op te halen waarom hij zich had aangemeld. Hij had de jongen in feite al twee keer eerder gezien en gesproken, maar wel in een hele andere context. Toen had hij echter niet precies kunnen raden waarom het onderwerp “familie” en met name zijn vader gevoelig hadden gelegen bij de leerling en… wat de werkelijke oorzaak van zijn “wonden” was geweest die hij op de ziekenzaal behandeld had. Met een zweem van medeleven had hij daarom ook zijn plotselinge aanmelding doorgelezen, nog eens nagelezen en de woorden op zich laten inwerken: Zijn vader was dus overleden…
Het verklaarde enigszins de innige treurigheid die hij toen al in de doordringende, bruine ogen had opgemerkt. Graham was dan ook ergens opgelucht dat Olivier zelf de stap had genomen zich bij hem aan te melden, omdat hij zichzelf niet zodanig had willen opdringen, maar er wel voor hem wilde zijn waar hij kon. Bewust had hij daarbij een plek uitgekozen die enig licht en luchtigheid zou bieden om… allerlei onderwerpen te bespreken. Daarin zou hij zich door Olivier zelf laten leiden. Zoals bij al zijn cliënten deed Graham niet aan muffe kantoren of kleine, benauwde ruimtes om juist die onderwerpen te bespreken die het hart het zwaarst lagen. Zolang de omgeving maar vrij was van andere aanwezigen om dingen in vertrouwen te kunnen bespreken, maar daarbij ook ademruimte en openheid bood, was hij tevreden. En de serene plek onder de boom leek hier exact geschikt voor.
Per brief had hij Olivier eerder laten weten waar hij zich zou bevinden voor hun eerste gesprek en op welk tijdstip, maar aangezien “het grasveld” een nogal breed begrip was, zorgde hij ervoor dat zijn amberkleurige ogen om de zoveel tellen nauwkeurig het landschap afspeurden in afwachting van het bekende gezicht, zodat hij hem niet eindeloos hoefde te zoeken. In feite was het daarbij zijn eigen warrige, blonde haar wat hem al enigszins deed afsteken tegen de schaduwen rondom. Met iedere hint van het zonlicht leken zijn lokken bovendien als met gouddraad doorsponnen. Gepaard met zijn eveneens lichte kleren, zou hij een niet al te moeilijk te herkennen verschijning zijn.

Hij keek glimlachend op toen hij de ravenzwarte lokken en bruine ogen herkende en zwaaide even naar hem voor het geval Olivier hem nog niet had opgemerkt. Een bepaalde rust hing om de jongeman heen terwijl hij toekeek hoe de leerling bij hem kwam zitten. De nervositeit in zijn stem en houding was hem niet ontgaan, wat er voor zorgde dat hij erop lette extra kalmte uit te stralen. Hij wachtte geduldig tot de ander de stilte zou doorbreken en knikte bevestigend bij zijn uiteindelijke opmerking. “Zeker. Prachtig weer om buiten te zitten.” beaamde hij opgewekt om alvast wat van de spanning weg te nemen. Hij reikte ondertussen naar de thermoskan, terwijl Olivier weer begon te spreken. Vanuit zijn ooghoeken had hij hem daarom nauwlettend in de gaten gehouden, maar hem daarbij de ruimte gegund in alle rust naar zijn woorden te zoeken. Een antwoord van zijn kant liet nog even op zich wachten toen Olivier had gesproken met de vraag wat hij kon verwachten. Het was een logische vraag die hij wel vaker te horen kreeg. Het vroeg immers aardig wat van een persoon om je tegen een volslagen vreemde of, in zijn geval, bijna vreemde zodanig open te stellen en al je problemen op tafel te gooien, althans… zo voelde het vaak voor patiënten. Wat Graham werkelijk van hen vroeg was echter iets geheel anders, waar hij zo dadelijk op in zou gaan. Maar alvorens hij daarop zou komen, nam hij eerst de tijd twee koppen thee in te schenken. Normaal gesproken zou hij eerst hebben gevraagd of de ander hier trek in had, maar aangezien de zenuwen zo duidelijk merkbaar waren, had hij het heft in eigen hand genomen hem in ieder geval een kop vol te schenken tegen de spanning en het uitnodigend voor hem neer in het gras te zetten, zodat hij zelf zou kunnen besluiten of hij hier behoefte aan had. Pas bij de “Sorry” keek Graham hem weer aan, die onuitwisbare glimlach nog steeds om zijn lippen. “No need to apologize.” sprak hij rustig en vriendelijk, waarbij hij zelf van zijn thee nipte.
Hij knikte wederom bij de laatste opmerking van de jongen en greep hier de gelegenheid aan in te haken op de conversatie en wat meer duidelijkheid te scheppen. Olivier oogde daarbij zelf wat meer ontspannen, dus was dit wellicht een mooie kans het gesprek aan te gaan. “Om antwoord te geven op je vragen…” begon hij op dezelfde toon weer te spreken, waarbij hij zijn kop thee met beide handen omklemden, van de warmte genietend ondanks de zomerse temperaturen om hen heen. “Hoe dit in zijn werk gaat, is geheel aan jou. Jij hebt de dappere stap gezet mij te schrijven, dus laat ik het ook aan jou over wat jij wil bespreken en hoe. Ik ben er enkel om je te helpen waar ik kan. Mijn vragen zijn daarom ook vooral bedoeld om meer duidelijkheid te scheppen en eigenlijk… gewoon met je mee te denken, maar welke onderwerpen aan bod komen en hoe diep we daarop ingaan, is aan jou om te bepalen. Als je iets niet fijn vindt, kan je dat ten alle tijden aangeven. Ik volg jou.” legde hij geduldig uit. Ondanks dat het een geruststelling was waar hij vrijwel iedere sessie mee wenste te beginnen, klonk het allerminst alsof het een standaard praatje was wat hij ophing.
Het feit dat hij Olivier volledig de regie gaf over hun gesprek, was Graham’s kenmerkende manier van werken, waarmee hij vooral beoogde zoveel mogelijk bij hém aan te sluiten, bij zijn behoeften en om zo ook mogelijk tot resultaten te komen die het beste bij Olivier zelf pasten. “Je hoeft niet eens te praten, als je dat niet wilt.” voegde hij er nog aan toe met een luchtige schouderophaal om nog een deel van de spanning weg te nemen. “Het enige wat vaststaat, is dat we ongeveer een uur de tijd hebben, maar hoe dat precies wordt ingevuld, laat ik geheel aan jou over.” besloot hij uiteindelijk, waarbij hij het kopje weer aan zijn lippen zette en het zich weer gemakkelijk maakte tegen de boomstam aan, zonder dat hij hierbij een ongeïnteresseerde houding aannam, integendeel.
De stilte die volgde duidde erop dat hij na deze uitleg het verdere verloop van het uur aan Olivier overliet.

Hij lachte zacht bij de conclusie die Olivier trok dat hij net zo goed in stilte van het weer kon genieten en zijn thee kon drinken het komende uur. “Yeah, you could, if that’s what you want.” antwoordde hij luchtig, zijn ogen even in de zijne borend. Hierna zweeg hij weer om de jongen de kans te geven te spreken. Aandachtig luisterend zette hij de mok weer aan zijn lippen om een grote slok te nemen en wachtte af wat hij wilde vertellen. Hij knikte even begrijpend bij zijn gedachtes rond de stilte, maar leek hem verder niet te willen onderbreken. Het was te merken dat Olivier hier goed over na had gedacht. Opnieuw had hij kort geknikt ter bevestiging dat hij zich kon herinneren dat hij zijn vader was verloren en ging direct iets rechterop zitten. Hij had net een nieuwe slok willen nemen, toen zijn handen onderweg naar zijn mond stilvielen zodra de jongen verder sprak. Olivier had zijn vader gevonden nadat hij al overleden was… Ja, hij meende zich inderdaad te herinneren dat het hem eerder verteld was, maar zijn blik toonde dat het Graham alsnog raakte. Dat moest verschrikkelijk zijn geweest…
“Tien…” herhaalde hij zachtjes. “Zo jong ook nog.” Het was hem min of meer ontglipt, maar zo zacht gesproken dat hij zijn verhaal hopelijk niet zou onderbreken. Zo jong… Hij wachtte tot hij het gehele verhaal verteld had, voor hij een korte stilte liet vallen en uiteindelijk zijn eigen lippen weer iets van elkaar sperden. “Het lijkt me vreselijk om zoiets mee te maken. Je bent niet alleen je vader verloren, maar je bent ook nog eens degene die hem heeft gevonden. En je was nog maar tien. Ik vind het niet meer dan logisch dat je het daar erg moeilijk mee hebt gehad en er nu nog steeds last van kan hebben.” En daar was het weer… Die grinnik. Die eeuwige lach die de donkerharige jongen hem al vanaf het begin toonde en waar hij steeds meer vraagtekens bij begon te hebben. “Stom?” herhaalde hij een woord. “Nee, ik vind het helemaal niet stom dat je het heel moeilijk vond om naar een foto van hem te kijken als ik net hoorde wat je allemaal hebt meegemaakt. Maar belangrijker: Waarom vind jij het wel stom?” Het klonk niet veroordelend. Integendeel. Er zat meer een gezonde interesse in verborgen. Hij wachtte even voor hij er nog iets aan toevoegde: “Ik ben blij dat je je oom en neef nog hebt en dat is zeker belangrijk, ook om het positieve te blijven zien, maar ik hoor je het “stom” noemen dat je niet naar een foto van je vader kon kijken, je vindt het erg als je merkt dat je hem mist en ik zie je vaker juist lachen als je het over hem hebt, terwijl het je duidelijk pijn doet…” Zijn ogen vonden de zijne. Hij liet het hierbij. Het was zijn manier om te vragen waarom Olivier zich positief en vrolijk toonde en daarbij zijn werkelijke, achterliggende pijn weg leek te vegen alsof het niet belangrijk was of zelfs verkeerd was… Het was zeker een goed teken dat de jongen direct zo open en eerlijk durfde te zijn, maar iets aan die lach en woorden deed Graham vermoeden dat er meer school achter die stralende glimlach op dit moment…