Ze wist dat ze Graham haar een brief had gestuurd met een tijdstip en een plaats maar die had ze netjes neer gelegd op haar bureau. Eigenlijk had ze geen zin maar wilde ze zich gewoon omkleden en ergens van dit heerlijke weer genieten na in de klas te hebben gezeten voor de godganse dag en een beetje teksten in het Raziaans in haar schriften te krabbelen.
Meteen sloot ze de deur achter haar en draaide het slot om en legde haar spullen netjes op de plek waar ze hoorde. De boeken netjes op de planken waar ze hoorde en haar tas aan een haakje op de muur. hay trok haar shirt over haar hoofd en wisselde haar bh voor een bovenstukje van een bikini. Het was warm zat en eigenlijk had ze totaal geen zin om nu te gaan praten. Ze wist niet eens waarom ze zich had opgegeven. Ze was ontspoord, dat wist ze dondersgoed maar er over praten zou ze waarschijnlijk toch niet doen. Ze trok de losse croptop weer aan en keek de kamer rond voor de de brief van Graham oppakte en zacht haar hoofd schudde met een glimlach toen ze dacht dat hij wilde afspreken bij de waterval. Ze pakte haar tas en stopte daar een badlaken in en draaide haar kamer deur van het slot om zich dan toch op het laatste moment te begeven naar de waterval.
Het geluid van haar slippers die terug tegen haar voeten sloegen. De zon op haar huid voelend liet een zachte glimlach op haar lippen verschijnen. Ze liet haar lippen terug zakken in hun normale houding toen ze graham zag zitten met zijn voeten in het water. 'Ik was niet gekomen als het niet hier was geweest eerlijk gezegd.' Zei ze haar aanwezigheid overduidelijk makende. Ze schopte haar slippers van haar voeten, liet haar tas van haar schouder vallen en trok haar shirt over haar hoofd en legde deze opgevouwen op haar tas. Ze liep naar het water en ging naast hem zitten en liet haar benen in het water zakken en liet haar te slanke lichaam er achteraan zakken om kopje onder te gaan. Toen ze bovenkwam legde ze haar armen over elkaar op de oever en keek Graham aan. 'dus hoe werkt dit verder?' Vroeg ze geïnteresseerd terwijl ze zichzelf ophees en opnieuw naast hem ging zitten genietend van de zon.

@Graham
Kleding

Ze pakte haar lange doorweekte lokken en verzamelde ze in een hand en wrong ze uit boven het water 'Heerlijk deze warmte, voelt veel meer zoals thuis' zei ze zacht terwijl ze even om zich heen keek en haar benen over elkaar sloeg. Nog steeds het de shorts dragend die intussen ook zeiknat was geworden. Ze gooide haar lokken over haar schouder op haar rug. Met een grijns keek ze hem aan bij zijn woorden ze beet zacht op haar lip met nog dezelfde grijns op haar lippen. 'Weet sowieso iets beters dan praten' ze wiebelde kort met haar wenkbrauwen voor ze zich achterover liet vallen. Tuurlijk ze wilde best praten maar hoe begon je zo iets te vertellen, casual ging niet even min als met krokodillen tranen over haar wangen laten lopen. Dat hield niet samen met haar instelling om altijd ijzersterk over te willen komen. Het was er ingesleten en het was een driedubbele muur die ze zelf niets eens kreeg doorbroken. Er waren ook maar een handvol met mensen die haar op een kwetsbaar moment kende.
Ze haalde haar schouders op. 'Ja ik wil wel thee, hoe denk jij over dood?' Begon ze casual zonder haar uitdrukking te veranderen. Misschien dan maar gewoon beginnen over het minst moeilijke om over te praten in plaats van te binnen bij kind Hayden. Ze zette haar handen op haar taille. 'Weetje wat hier ook goed bij past, vodka!' Zei ze met een grijns terwijl ze half over het gras hing om haar tas te pakken. Ze bedacht zich werkelijk op het moment niet wat voor een domme actie dat was. Ze tilde haar tas op haar schoot en graaide er met haar beide armen in terwijl haar benen in het water bungelde.

@Graham
Kleding

Het koele water ontarmde haar benen, een welkome verkoeling al hield ze van de hitte. Ze hield van meren en dit soort omgevingen. Zonder het te weten har Graham een perfecte plek uit gekozen, ergens waar ze zich sneller op haar gemak voelde. Misschien een raar idee een Raziaanse die gek op water is, zeker omdat het juist zo botst met haar magie.
Ze zuchtte zacht en keek om naar Graham bij zijn woorden over dood en zijn laatste zin liet haar knikken, ze was al op een vroege leeftijd veel dierbare mensen verloren. Gilbert terwijl hij op uitzending was, waar wist ze niet eens meer en Laxus die niet meer terug kwam van zijn job maar zijn vrienden wel. Hij was gewoon verdwenen en er werd gespeculeerd dat een dier zijn lichaam had verorbert, haar moeder die ze nooit had gekend en dan nog haar zoon of dochter die maar 20 weken bij haar wilde zijn en daarna snel overleed in haar buik. Ze had Drake ook meerdere keren verloren mar hij kwam altijd terug, gelukkig. 'Dood is een onvoorstelbaar iets en het blijft maar dierbare stelen van mensen. Ik haat het en ik wil mijn dierbare terug Ik zou ze zo ruilen ik hen terug in ruil voor mijn vader. Dat is toch een walgelijke galbak.' Zei ze met een poging geen emotie op haar gelaat te laten. Maar voor een getraind oog was er duidelijk te zien dat de woorden pijn deden.
Ze keek verbaast op toen ze commentaar kreeg op de vodka, maar niet het is pas vier uur of niet tijdens gesprekken maar eerder een waarschuwing dan een verbod wat ze eigenlijk had verwacht. Ze wilde enkel uitproberen en kijken hoever ze bij hem kon gaan maar zo ver leek niets hem echt te boeien, helaas. Met een licht zuur gezicht stopte ze het terug in haar tas. 'Zelfs met drank op ben ik niet zo open, naja kwa praten.' Zei ze terwijl ze het bekertje thee vast pakte. Ze richtte haar ogen op haar voeten in het water die heen en weer bungelde. 'Maar ik weet dat ik compleet koekoek ben hoor, niet dat ik dat nog een keer zal toegeven trouwens.' Zei ze terwijl ze even opkeek en een slok nam van de hete thee. 'Maar ik weet werkelijk niet hoe ik kan beginnen' Zei ze terwijl ze haar schouders even ophaalde.

@Graham

Ze zuchtte zacht terwijl ze de beker tussen haar vingers had geklemd en haar amberen ogen gericht op het water. Haar bleke beentjes bungelend in het water. Ze luisterde naar de woorden terwijl haar blik bleef haken op het water. Toch waren de woorden die hij sprak redelijk voor zichzelf sprekend, je moest niets. Iets moeten werkte sowieso bij haar al erg averechts. Dwang was iets waar ze zich intens tegen verzette. Maar het gaf iets geruststellends.
Na zijn woorden over dat het haar gedachtes waren en de vragende manier van de herhaling van haar woorden over haar eigen mentale gesteldheid. Ze schudde haar hoofd zacht op de zelf persevererende woorden die in haar opkwamen. Met dwingende hand stopte ze ze terug naar waar ze vandaan kwamen. Op deze manier doorgaan was de manier hoe ze überhaupt ooit gelukkig zou worden. Hoe kon je gelukkig worden als je elke dag weer je eigen verleden meesleepte, ophaalde in plaats van het mee droeg als een wijze les of gewoon achter je liet. 'Ik ben ook koekoek, bedoel ik zeg het wel als een grapje maar ik meen het eigenlijk wel een beetje. En zo open ben ik ook niet, eigenlijk helemaal niet. Ik praat niet graag over dingen. Ik weet dat ik het zou moeten maar het is en blijf zo lastig' legde ze kort uit terwijl ze achterover leunde op haar ellebogen. 'Dat is waarom ik niet weet hoe ik moet beginnen, met mijn zusje communiceer ik redelijk op lichaamstaal. Als ik mij niet goed voel is ze er al voor me zonder een woord te zeggen of te horen. Dus het kunnen wel mijn gedachtes zijn maar het werkelijk uiten van die gedachtes is het gehele punt. Net als laatste keer in de ziekenzaal, al is dat wel een apart geval ik loop mijn problemen uit de weg.' Zei ze zacht terwijl ze kort haar ogen op hem liet vallen. Mocht dit gesprek toch niets worden was er geen bewijs van haar woorden en zou ze alles ontkennen. Sarah was er gewoon als ze zich naar voelde, Sarah was er na elke nachtmerrie, Sarah was er altijd, Sarah is hier nu niet. Zij zou gewoon het gesprek bijna voor haar gaan voeren als ze haar paar minuten jongere tweelingzusje een beetje zou kennen.  

@Graham

Ze glimlachte bij de gedachtes aan haar zusje, ze miste haar zo erg. Ze kon zich zo alleen voelen als zij niet om haar heen was. Maar thuis herinnerde alles haar aan haar ongeboren kindje, aan Laxus. Alles om haar heen deed pijn dus waarom zou je dan nog blijven. Ze wilde helemaal niet terug aar Starshine, maar het was op het moment de enigste plek waar ze niet elke vijf seconden een herinnering kreeg van een fijne gebeurtenis in het verleden van personen die er niet meer waren. Ze zou het nooit toegeven maar het liet haar wel beseffen hoe breekbaar ze werkelijk was. Met een zachte zucht knikte ze toen hij was uitgesproken. 'Weet wel dat ik niets toegeef over wat ik vertel. Ik zal nooit toegeven dat ik zei dat ik koekoek ben of dat ik slecht ben in over dingen praten. Dat heb ik een keer gezegd en voor de rest ga ik het ontkennen.' zei ze met een zachte blik op haar gelaat.
'Waarom ik denk koekoek ben? Ik weet dat ik koekoek ben. ik weet dat ik zou moeten praten over dingen die zijn gebeurt in mijn leven, over hoe ik mij voel en wat mij dwars zit. Maar ik krop alles op, daarom ben ik koekoek. Ik besef heus wel dat het niet gezond is.' Zei ze zacht terwijl ze haar nagels bestudeerde op het vuil wat er onder zat. Ze sloot kort haar ogen en pakte haar natte rode lokken met beide handen om ze over haar linker schouder te leggen. Ze speelde er kammend met haar vingers doorheen, ze keek daarna op naar hem met een gedwongen glimlach. Ze draaide haar linker pols naar binnen en keek zuchtend naar het intussen mooi geheelde litteken van het omgekeerde christelijke kruis. 'Deze heb ik van Zean gehad toen hij met een stuk glas van een bierflesje in mijn arm carfde terwijl hij mij had gedrogeerd. En Zean is de broer van Drake en dat is mij beste vriend, ex what ever. Weet niet meer of ik het Drake heb verteld, denk het niet omdat hij net zij broer terug had. Maar verder weet niemand dat bijvoorbeeld.' vertelde ze alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Tuurlijk het had pijn gedaan die dag. Maar de jongen had zijn excuses meerdere keren aangeboden. En het was natuurlijk niet zijn schuld dat hij verslaafd was geweest aan het serum. Maar het haalde nog niet weg dat ze die dag onder haar en zijn bloed had gezeten, zijn bloederige hand afdrukken over haar kleding. Ze keek kort bedenkelijk naar het water voor ze een grote slok van haar thee nam.

@Graham

Met een zachte blik die in haar ogen stond. Waar het vandaan kwam, de dwang om zo sterk te lijken of zoals zij het meer zag te zijn. Ze wist het niet, ze kon als een teer poppetje worden gezien on geacht haar mentale gestel. Haar te lichte lichaam op haar kleine en ranke bouw maakte van de verte al niet een erg imposante indruk. Maar haar woorden en acties maakte wel al een hoop goed in dat opzicht. Een zwakke glimlach verscheen op haar lippen bij zijn woorden. 'Mooi anders had dit ook de laatste keer geweest.' Zei ze zachtjes voor ze haar blik afwendde naar het water.
Ze luisterde naar zijn woorden en de laatste lieten haar blik terugkeren naar de zijne voor een kort moment. Ze schudde bijna onzichtbaar haar hoofd en liet haar zicht weer vallen op het water wat zachte bewegingen maakte en het felle zonlicht weerspiegelde in elke mogelijke manier. Toch zakte de zichzelf opgedrongen glimlach van haar gelaat. De emoties achter haar masker, het was voor Hayden onduidelijk hoe ze zich moest voelen, de gedwongen glimlach was haar reddingsboei op de moeilijke momenten. De momenten dat ze niet wist wie ze zelf was, wat een behoorlijk gedeelte van haar dagen was. Ze herhaalde de woorden die Graham had gesproken in haar hoofd terwijl haar ogen een paar keer van hun plek naar hem schoten om precies terug te keren op de plek waar ze net waren. 'Je problemen opkroppen zonder er over te spreken is niet gezond. Eigenlijk zou je als je met iets zit er met iemand over moeten praten of je nu de psycholoog bent of niet. Straks draai jij door en heb ik niemand om tegen te praten.' Zei ze zacht en plagend.
Ze keek naar beneden bij zijn vraag naar haar linker pols, ze zuchtte zacht terwijl ze naar het satanische kruis keek. Waarom hij het had gedaan was inderdaad een goede vraag. 'Zean was een erg getraumatiseerd jongetje. Hij had bepaalde waanbeelden in zijn hoofd gehaald dat hij zonder een bepaald middel dat hij het serum noemde niet kon functioneren. Terwijl dat serum er juist voor zorgde dat je alle commando's opvolgt en niets anders dan de waarheid spreekt op alle vragen die er gesteld worden.' Zei ze met zachte licht trillende stem. De herinneringen aan die middag kwamen meer en meer terug, of meer goed voor de geest. 'En ik had toen der tijd ruzie met Drake omdat hij naar Starshine moest terwijl wij midden in onze relatie zaten. En wij bleven elkaar maar schrijven, alleen kwamen de brieven nooit aan bij mij of bij hem. Dus we waren beide echt super boos dat de ander niet terug schreef. Maar dat bleek Savador gedaan te hebben. Maar buiten dat ging ik met Zean uit, drankje doen gewoon om Drake te pesten.' Zei ze grinnikend, Hij had het absoluut niet leuk gevonden maar grappig om hem te irriteren was het absoluut. 'Maar in ieder geval ik kreeg ruzie met Zean, geen idee meer waarom geloof dat ik iets vroeg wat hem niet aanstond en toen werd hij pissed, schreeuwen enzo. En in zijn boosheid had hij dat flesje serum in zijn hand vast gegrepen en ik pakte dat af. Dat was natuurlijk zijn steun en toeverlaat, maar ik wilde weten wat het was. Dus hij zei dat het sterke drank was want drank is duur. Naja ik ben altijd wel in voor geld besparing. Dus ik had een grote slok genomen. Dus ik heb eigenlijk mijzelf gedrogeerd.' Zei ze zachtjes terwijl ze haar ogen op haar handen liet vallen en volgde hoe ze met haar vingernagels over de huid van haar hand gleed, ze deed het vaker als iets haar nerveus maakte. Sarah wist een paar stukjes van wat er gebeurt was maar ze had nooit het hele verhaal zo in een keer op deze gedetailleerde manier verteld. 'En het voelde ook super raar, het is als gevangen zitten in je eigen lichaam, ik kon niets, bewegen niet, spreken niet. Ik kon mijn ogen bewegen maar daar hield het bij op.' Sprak ze zacht zonder zijn blik op te zoeken. Haar ogen dwaalde over het water terwijl haar benen zacht wiebelde onderwater. Ja moest ze doorgaan met vertellen of haar mond houden. Ze was toch al een heel eind gekomen dus wat moest hij nog meer weten buiten het werkelijke antwoord op zijn vraag. Maar dat antwoord wist ze eigenlijk niet, wat moest je antwoorden op waarom deed hij dat? Nou hij is een psychopaat het komt immers aardig dichtbij? Hij had dan wel zijn excuses willen aanbieden op het beste tijdstip dat er was. 's Nachts na een van haar nachtmerries.
Ze haalde diep adem en blies het daarna zuchtend uit. Ze liet zich achterover vallen en zette haar zonnebril op haar ogen en sloot ze, ze liet haar armen uitrekkend boven haar hoofd vallen. Iets waardoor je haar ribben duidelijk kon tellen. 'Maar het was echt heel raar. Ik had geen controle meer over mijn eigen lichaam en dat is iets waar ik niet zo goed tegen kan. Dat maakt enorm veel emoties los waarvan ik niet weet hoe ik er mee om moet gaan. Maar in ieder geval dat spul dwingt je op een of andere manier dus om te doen wat iemand je opdraagt. Hij droeg me op te vertellen wat er dus in mijn jeugd is gebeurt, waarom maar een van mijn ogen tranen produceert, wat er tussen mij en Drake was gebeurt en wel meer dingen. Maar ik kon niets anders dan zijn bevelen volgen en dat geeft je zo een zwak en hulpeloos gevoel. Maar na dat alles zei hij dus dat ik mijn arm moest geven dus ja ik kon niets anders dan dat maar doen. En toen pakte hij een stuk glas van straat en heeft hij dat in mijn pols gekerfd. Maar hij had ook in zijn eigen hand gesneden. Dus dat ik terug op school kwam zat mijn kleding en lichaam helemaal onder zijn hand afdrukken en mijn eigen bloed. Want dat is natuurlijk ook nog is iets hij heeft me gewoon daar achter gelaten terwijl ik geen controle over mijzelf had.' Ze haalde kort onder haar zonnebril haar wenkbrauwen op terwijl ze een korte zucht liet glijden over haar lippen. Toch kwam ze overeind om in haar tas haar pakje sigaretten te pakken en er een tussen haar lippen te steken. Voorzichtig stond ze op om haar sigaret aan te steken. Hij leek haar niet zo een type dat rookte of die graag het mikpunt voor haar weg waaiende rook was. 'Maar ja, dat is dus het verhaal achter dat litteken.' Zei ze om het af te kappen. Verder liet haar houding weinig weten van haar verhaal. Haar houding was alsof ze net een verhaal had verteld over een gezellige avond uit.
Ze keek kort naar beneden toen hij de woorden sprak over waardering. Ze blies de rook omhoog en van hem weg. 'Ah ja dit is niet zo heftig vergeleken met mijn leven op zichzelf.' Zei ze bijna spottend over zichzelf.


@Graham

Ze keek op en hief haar knieën bij de spetters water die haar kant op werden geslagen. Ze beet op haar lip en grinnikte. 'Enkel eigenbelang hoor, verder doet je mentale gezondheid mij vrij weinig. Al mag je best je hartje luchten bij mij hoor' Zei ze net zo hard plagend terug.
Ze voelde de stilte en wilde deze het liefste zo snel mogelijk laten verdwijnen, ze weigerde haar ogen op hem te richten. Om de blik die mogelijk een hint van medelijden te vermijden. Ze was bewust dat hij bij haar was komen staan maar haar blik was gericht op de waterval. Elke keer als ze keek leek hij hypnotiserender te worden om te blijven bewonderen, elke keer vond ze wel een nieuw aspect aan de waterval. Ze zuchtte zachtjes bij de woorden die hij sprak. Ze hield het wel droog ja, daar zat een hele hoop moeite in verwerkt om het droog te houden. Er zat meer achter dat verhaal dan ze had verteld. Dingen waar een hete douch niet bij hielp. Maar het was verleden tijd dus dwong ze het van zichzelf af. Toen hij de woorden sprak over haar kracht keek ze op naar hem. Hij zag haar niet als zwak nu, dat is een enorm voordeel. Bij het bedankje knikte ze, 'Bedankt voor het luisteren.' Zei ze zacht terwijl ze eigenlijk niet goed wist wat ze moest voelen. Moest ze zich opgelucht voelen of naar door de oprakeling van de gebeurtenis. Misschien beide, ze keek kort verward om zich heen voor ze uit haar gedachte gang werd gehaald door zijn volgende vraag. Ze keek naar zijn hand die hij uitgereikt had naar de hare, ze zuchtte zachtjes en liet haar ogen op haar pols vallen en richtte deze binnen een seconde op hem. Ze deed het nog een keer op de zelfde manier voor ze haar hand naar hem uitstak en nog een stap dichterbij zette. Ze hield haar blik op hem gericht met haar gelaat in de plooi getrokken, een blik waar geen emotie achter te vinden was. Ze keek verbaast op bij zijn vraag en dacht na. Eigenlijk was het een makkelijk antwoord, ze wilde gewoon gelukkig zijn. Maar wat haar gelukkig zou maken was een lastiger antwoord. 'Gelukkig zijn. Ik weet dat het een lage drempel is om iets te willen in het leven. Maar dat kan me niet veel schelen.' Zei ze zachtjes zonder haar haar ambere ogen van zijn gelaat af te halen. 'En jij?' Vroeg ze eveneens zacht. Waarna ze de sigaret opnieuw tussen haar lippen legde.

@Graham

Met lichte tegenzin gaf ze toch haar verminkte pols aan hem, de warme hand om haar pols liet haar toch een klein moment naar haar pols en zijn hand. Ze keek weer omhoog om hem aan te kijken maar zijn blik en beide handen waren te gefocust met de oude wonde op haar pols. Het voelde raar iemand zo iets intiems te vertellen, nog steeds wist ze niet hoe ze zich er bij moest voelen. Hij had de vorige keer haar ook enkel maar willen helpen maar nee ze moest zo nodig als een of andere imbeciel de ziekenzaal uitrennen. Haar ogen omhoog gericht naar de zijne toen hij over het litteken ging met zijn vingers.
Het moment dat ze haar grootste wens had uitgesproken gleden zijn handen in zijn zakken. De afstand tussen hun in was een kleine stap verwijderd. Ze stapte wat weg om de sigarettentabak met het brandende deel uit de huls te draaien op het gras en schoof haar voet in de slipper en drukte het brandende deel uit en legde de lege gedoofde huls op haar tas.
Ze glimlachte bij zijn woorden en toch liet het haar denken aan de gevoelens die ze had gehad over haar eigen zoon of dochter die toch in haar buik had gezeten. Het gevoel was in het begin heel anders dan hoe ze zich er uit eindelijk over had gevoeld. Ze haatte het, ze vervloekte het voor het verpesten van haar leven voor het überhaupt al een hartslag had. Ze kreeg toch een glimlach op haar lippen bij de gedachte aan het kindje maar toch ook het gene wat hij uit het leven wilde. 'Het is een mooie droom' zei ze zacht terwijl ze haar ambere blik niet van hem af haalde. Al wendde hij zijn gehele gelaat van haar af, alsof het hem pijnigde in haar belevenis. Ze reek met haar hand naar zijn wang en probeerde zonder enkele dwang zijn gezicht terug te draaien naar haar. 'Hey, ik denk dat je een geweldige vader zou zijn.' begon ze zachtjes met een gemeende glimlach op haar lippen. 'En het is ook niet iets om je voor te schamen, denk ik?' Ging ze nog steeds zachtjes verder. Ze wees naar een oude treurwilg. 'Anders kunnen we dat de schaamboom noemen. Kunnen we er samen onder gaan zitten.' Zei ze met dezelfde glimlach en de zelfde zachte toon in de hoop dat haar stomme grap hem iets zou opvrolijken.

@Graham

Triomfantelijk keek ze hem aan met dezelfde glimlach op haar lippen. Dat ze een lach om zijn gezicht kreeg voelde toch beter dan dat ze hem zo gedeprimeerd had gekregen. Ze schoot zacht in de lach bij de opmerking. 'Sinds ik thuis de oudere overbeschermende zus ben.' Zei ze met een grinnik, Sarah was de gene die ze op elk moment van de dag probeerde te laten lachen al scheelde ze na genoeg niets in leeftijd. Ze heeft zich toch altijd verantwoordelijk voor haar zusje en later ook Faye gevoeld. Faye was niets qua familie maar voor haar voelde het als een kleiner zusje.
Ze keek hem aan en dezelfde glimlach sierde nog haar gelaat voor ze de brede op zijn lippen zag verschijnen. Ze keek op bij de woorden en schoof de enkele slipper weer van haar voeten af. Het moment dat hij wegliep liet haar toch wel opkijken. Ze keek hem voor een fractie van een seconde na voor ze haar shirt die van haar tas was gegleden op en trok die opnieuw aan. Ze keek opnieuw op naar Graham die nog steeds verder langs de oever liep. Ze trok het shirtje dat van voren meer weg had van een croptop en van achteren meer een hemd goed. Ze zette een klein beetje vaart achter haar voeten om zich bij hem te voegen bijna naast de waterval. 'wat gaan we doen?' Vroeg ze geïnteresseerd en met een blij gezicht keek ze naar het water dat als een gordijn voor hun open ging. Zonder twijfel stapte ze op de rotsen die door het water glibberig voelde door het alg dat zich op de stenen had genesteld. Ze zette haar hand tegen de muur en voelde en hand op haar onderarm waarbij ze meteen opkeek. Ze zette de laatste sprong over de stenen en haalde haar arm omhoog om zo zijn grip over haar hand weg te laten glijden. De plotse druk op haar arm zou haar normaliter bijna boos maken, ze voelde zich nu toch wel op haar gemak. Ze draaide zich om naar de plek waar het water net omheen stroomde. Wat nu dicht gevallen was, meteen maakte ze zichzelf duidelijk dat ze gewoon door het water kon, het was geen muur.
Zonder een woord te spreken volgde ze hem terwijl ze alles in zich op probeerde te nemen. 'Wauw, hoe kan je hier überhaupt nadenken met zo veel om te zien. Maar je wil dus niet mijn schaamboom maar wel een schaamgrot?' Vroeg ze zacht plagend terwijl ze met haar vinger langs de wand gleed en nieuwsgierig alles in zich op probeerde te nemen. 'Maar ik moet inderdaad toegeven dit is uitermate decoratief, ik wil mijn kamer hier ook mee inrichten allee iets meer vocht wat minder mos.' Zei ze terwijl ze opkeek naar hem. Toch moest ze toegeven dat zijn hele manier van doen toch wel iets had.
Ze keek meteen rond toen Graham de aan-knop van de 'lampjes' had gevonden. 'Wat is dit voor plek?' vroeg ze zachtjes terwijl ze nog nadacht over een rustige plek om na te denken over dingen. het klonk toch wel erg prettig. De ging sowieso wel naar het meer of naar hier als ze alleen wilde zijn of wilde nadenken. De kleur van de lichtgevende rune liet haar glimlachen, het paste nu gewoon nog beter bij hem.
Ze glimlachte bij de hele houding die hij nu had, het kinderlijke enthousiasme. de manier waarop hij de grot alleen al behandelde. 'Het heeft wel wat? Het is prachtig, hoe heb je dit gevonden?' vroeg ze nog steeds met de zachte toon in haar stem. Het weg willen zijn was wel iets dat ze vaker had

@Graham

Ze draaide zich om bij de uitleggende woorden die hij sprak over de grot waar ze in stonden. Toch was het speciaal om hier te mogen zijn, al leek het soms wel alsof ze de school haatte, zich verveelde in de lessen en niets uitvoerde. Met haar hoofd op de tafel liggen alsof ze sliep betekende niet dat ze niet luisterde naar wat er werd verteld. Eigenlijk geloofde ze er niet zo in dat een paar runes op de muur haar geest konden verlichten en dus konden helpen met har hoofd legen. Nee een leeg en zorgeloze gedachtegang duurde bij haar vaak enkele secondes. Altijd maalde er wel wat rond, sprong het op het ene probleem naar de andere. Maar de kleine kans op gestoord worden was op zich een fijn idee, een prettig idee. geen zorgen dan je werd gestoord door vervelende praat grage mensen die zich afvroegen wat ze hier deed in het donker of alleen.
Ze had haar ogen gericht op de runes en liet haar vingers over de lijnen glijden, tracerend terwijl hij zijn verhaal eindigde. 'Fascinerend, het heeft absoluut zijn charmes, je had me bij het gedeelte dat er bijna niemand vanaf wist.' Zei ze nog steeds met de zachte klanken in haar stem. Ze liet haar vingers nog steeds de lijnen natrekken op de muur terwijl ze afwezig de details hier en daar bestudeerde. Ze grinnikte zacht, 'lees je enkel informatie en geschiedenisboeken of ook stiekem romannetjes met een zaklamp onder je deken?' Vroeg ze plagend terwijl ze haar tracerende hand weer naast zich liet vallen.
Ze keek op naar hem bij de woorden, toch was dit niet wat ze had verwacht toen ze zich er voor inschreef. Witte muren, iemand die je ging ondervragen als een kruisverhoor. Dit was vrijer, ongedwongen en toch op een manier hoe ze zich prettig was gaan voelen. 'Wilde het net al vragen inderdaad, volgens mij was het uurtje inderdaad al richting op.' Zei ze opnieuw zachtjes en liep naar de rand van de grot en liet zich zakken in kleermakerszit. Ze liet haar ogen op hem vallen. 'Bedankt in ieder geval.' Zei ze wederom zacht met de hinten van een glimlach op haar lippen. Ze richtte haar blik weer op het water wat zo machtig als het was in grote getale van de waterval afviel met het nodige geluid. Het kalmerende effect wat het had door elke andere stroom die het had te bestuderen voor het weer verdwenen was in de volgende stroom.

@Graham

Ze keek hem aan. 'Beetje teleurstellend dat ik daar geen antwoord op krijg!' Kwam er plagend uit. Net als dat ze het toch wel teleurstellend vond dat dit gesprek teneinde was gekomen. Hoe snel een uur kon gaan was soms niet te beseffen als je het vergeleek met hoe langzaam een uur ging in de tijden van verveling. En ze ging echt niet toegeven dat ze zich toch op haar gemak had gevoeld ook al was het wat stroef begonnen.
Ze keek op toen hij gehurkt zijn woorden sprak. Waar kon ze een strippenkaart regelen? Of wilde ze überhaupt nog wel verder praten? Zou ze zichzelf kunnen dwingen om te stoppen met alles maar opkroppen. Gewoon alles los te kunnen laten al was het misschien maar voor een moment. Het zou zo kunnen opluchten of juist alles erger kunnen maken. 'Ik zal er overna denken.' Zei ze terwijl ze knikte op zijn woorden. Ze bekeek hem van achteren toen hij wegliep, gewoon een reflex. Voor hij de grot verliet keek hij nog even om, Met een speelse grijns keek ze weg en knikte eigenlijk ook enkel op de woorden. Pas toen hij was verdwenen liet ze zich achteruit vallen, zich neerleggend op de met mos bedekte stenen. Ze richtte haar ogen op het plafond, proberend de logica in de lijnen te vinden. Het patroon te vinden.

End.

@Graham