Nonchalant stopte hij zijn handen in zijn zakken terwijl zijn paarse ogen over het terrein gleden. De zon zorgde voor schaduwen die mee dansten in de warme zomerbries. Hij had een goede tijd uit gekozen om zijn stage hier te laten plaats vinden. Hoewel zomer niet zijn meest favoriete seizoen was, was het wel een van de beteren. Op lange zomeravonden liep hij graag buiten na te genieten van de dag, soms alleen soms met anderen. Hij deelde die momenten graag al kon hij het soms ook op de prijs stellen om naar de lucht te kijken en er bij weg te dromen, waarna Elain hem vaak wel weer terug op aarde bracht en hem vroeg waarom hij de laatste tien minuten niet meer op haar verhalen en vragen had geantwoord, om vervolgens samen in lachen uit te barsten om dat het al de zoveelste keer was dat het gebeurde. Bij die herinneringen moest hij lichtjes glimlachen, terwijl zijn ogen zich los trokken van de schaduwen en zich voor op zijn pad richtte. Het gras aan de zijkanten van het pad was nog goed onderhouden en leek geen enkel teken te geven dat de warmte hen te veel was. De zomer leek ook altijd de kleuren meer naar voren te laten komen, alsof ze feller en vrolijker werden. In de winter leek gras altijd grauw en dof, maar in de zomer was het juist zo groen dat je je afvroeg of het eigenlijk wel echt gras was.
Rhys kauwde op de binnenkant van zijn wang terwijl hij de academie bekeek. De zon reflecteerde op sommige ramen waardoor hij zijn ogen lichtjes moest dicht knijpen om niet verblind te worden. Een lichte zucht ontsnapte zijn mond toen hij zich omdraaide, blij om op een nieuwe plek te zijn, ondanks dat hij Elain mistte leek dit als een geweldige kans voor hen beiden, voor een goede toekomst. Hij had zijn ogen nog niet op de weg voor hem gericht maar was wel al gaan lopen, wat resulteerde in een botsing met iets of iemand. Ietwat geschrokken strompelde Rhys terug, wreef in zijn ogen en keek voor hem, naar wat hij had geraakt. 'Mijn welgemeende excuses, ik zag niet waar ik liep.' Bood hij vrijwel meteen zijn excuses aan terwijl hij een hand uitstak om de ander omhoog te helpen.

@Emori

Het was werkelijk een prachtige dag. De zomerzon scheen fel door de bladeren van de omringende bomen en zette het landschap in een hemels licht. Op dagen als deze kon Emori simpelweg niet stil en binnen de dichte muren van het gebouw blijven zitten. Als door een onzichtbare kracht gelokt, was ze voor ze het wist al naar buiten geleid en wandelde ze nu door de adembenemende natuur rondom de school, een schetsboek onder haar arm geklemd en blootsvoets, zodat ze het jonge gras onder haar voeten kon voelen kriebelen. In de vrolijk vol geborduurde schoudertas om haar slanke lijf geslagen zaten wat potloden, houtskool, gummen, voorraden, een fles water en haar schoenen, mocht ze wat onherbergzamer terrein betreden. Nu haar mentor, Levina, recentelijk van de academie was vertrokken, sleet Emori haar dagen in zelfstudie, bijspringend waar ze kon bij andere docenten en proberend haar kennis zoveel mogelijk bij te schaven en op peil te houden in afwachting van de komst van een nieuwe kunstleraar. Het gaf haar meer tijd en rust om na te denken, maar om mogelijke verveling tegen te gaan, besloot ze zichzelf daarnaast zoveel mogelijk bezig houden met het verbeteren van haar artistieke vaardigheden. En dus was ze er op deze bewuste, zonnige dag op uit getrokken om de rustige plekken in de omgeving op te zoeken, daar inspiratie uit te putten en hier en daar wat schetsen voor mogelijke, toekomstige werken op papier te zetten.
In de elegante tred waarin ze zich voortbewoog dansten haar lange, kastanjebruine lokken, die losjes in een vlecht waren samengevlochten, heen en weer langs haar rug en ruiste de luchtige, hemelsblauwe zomerjurk rond haar lijf zachtjes rond haar slanke benen. Twee nieuwsgierige, hazelnootbruine ogen met de lange, donkere wimpers namen het omliggende, natuurrijke landschap aandachtig in zich op, op zoek naar een volgende plek om te gaan zitten. Zoals gewoonlijk weer verzonken in haar eigen diepzinnige gedachtes, had de jonge vrouw hierdoor in de gaten hoe ze onderwijl naar een ander individu toe bewoog. In feite merkte ze hem pas op toen hun lichamen al tegen elkaar botsten en ze met een hoog geluidje uit haar keel achterover helde en zo midden in het gras belandde. Haar schetsboek werd daarbij door de val onder haar arm vandaan gekaatst en belandde een stukje verderop op de grond. Wat…?
Duidelijk opgeschrokken richtte haar lelieblanke gezicht zich op, waardoor ze de paars ogende irissen vond. Het kostte haar een paar seconden om bij elkaar te puzzelen wat er zojuist precies gebeurd was, voor ze de hand die behulpzaam naar haar uitgestoken was dankbaar aannam en soepel opstond. “Oh, geen probleem.” klonk daar haar eigen honingzoete stem net luid genoeg om zich verstaanbaar te maken, al leek het zo op de lichte bries weggedreven te kunnen worden. “Ik eh…” Ze lachte een verlegen lach doordat ze nog wat overrompeld was door de onverwachte botsing, maar nam de jongeman tegenover haar desalniettemin even glimlachend en geïnteresseerd in zich op, waarbij ze iets omhoog moest kijken door het geringe lengteverschil. “Ik keek zelf ook niet goed uit.” Nu pas kreeg ze in de gaten dat ze zijn hand nog had vastgehouden terwijl ze toch al overeind stond, dus schudde ze deze met een kinderlijke, opgewekte grinnik. “Oh… Emori Bijoux. Stagiaire Kunst. Aangenaam.” stelde ze zich daarom snel voor, waarbij haar Puffoonse accent voor een moment duidelijk doorschemerde. Hierna liet ze zijn hand weer los en keerde hem even de rug toe om haar gevallen schetsboek op te rapen. “Ook buiten om van het mooie weer te genieten?” voegde ze er nog aan toe op het moment dat ze bij het schetsboek neerknielde om de opgelopen schade te kunnen inspecteren. Hm… Hopelijk was haar werk van vandaag niet verloren gegaan.

Het meisje voor hem leek de klap harder te hebben opgevangen dan hijzelf. Waar hij een paar kleine stappen terug had moeten doen, was zij languit in het gras gevallen. Schaamte bekroop hem waardoor zijn wangen een wat donkere kleur kregen als anders. Desalniettemin kreeg hij geen verontwaardigde waterval aan scheldwoorden over zich heen en pakte de jonge vrouw zijn hand ook nog eens aan, waarna hij haar rustig omhoog hielp. Zijn paarse ogen bekeken snel het lichaam van zijn botser-in-crime om te controleren dat haar niets ernstigs was overkomen. Een opgeluchte, geruisloze zucht ontsnapte zijn lippen en een dankbare glimlach verscheen vervolgens. Hij grinnikte. 'Het ziet er naar uit dat onze omgeving allebei onze aandacht eist.' voegde hij aan haar woorden toe. 'Wat ook niet heel bijzonder is met dit prachtige weer en deze prachtige omgeving.' Hij beet even op zijn lippen, zich afvragend of de jonge vrouw voor hem misschien gekwetst was en zijn woorden misschien opvatte alsof zij totaal niet interessant was. Maar die twijfels gooide hij snel weg en de onzekerheid was dan ook nauwelijks te zien geweest op zijn gezicht.
Rhys kwam tot het besef dat ze nog steeds elkaars hand vast hielden toen het meisje hem schudde en zich voorstelde als Emori. 'Emori..' Sprak hij zachtjes om haar naam te proeven. Het leek een zoete naam, dat beeldde hij zich in tenminste. 'Rhysand LaFae,' Hij stopte met haar hand schudden en bracht in plaats daarvan haar hand naar zijn mond, terwijl hij licht boog, om er een kus op te drukken. 'Maar zeg gerust Rhys. Stagiaire lucht magie sinds kort.' Een grinnik volgde waarna hij haar hand los liet en zag hoe ze haar schetsboek wat ze uit haar handen had laten vallen, van de grond opraapte. 'Inderdaad. Maar ook om de omgeving wat te leren kennen, gezien dit mijn thuisbasis wordt voor de komende maanden.' Sprak hij met een kalme stem terwijl hij probeerde mee te kijken naar haar schetsboek. 'Ik hoop dat ik geen slachtoffers heb geëist bij de botsing?' Zei hij om het nog een beetje luchtig te houden, ook hopend dat hij inderdaad geen schade aan het blok had aangedaan met zijn klunzigheid.

@Emori

Haar glimlach had zich verbreed bij zijn aanvullende woorden, waar ze niet anders dan bevestigend op kon knikken. “Zeker…” verzuchtte ze daarbij zacht, omdat de omgeving werkelijk adembenemend was. Door de laaghangende zon leek het omringende veld wel in vuur en vlam te staan en ging gehuld in een warme gloed. Ze had zijn twijfel überhaupt niet in de gaten gehad en werd direct weer even opgeslokt door de natuur die haar aandacht vroeg.
Pas toen ze hem de hand had geschud, zichzelf beleefd aan de ander had voorgesteld en hij haar naam herhaalde, vonden haar donkere ogen de zijne weer. Eén wenkbrauw gleed onbewust verrast iets omhoog bij het horen van zijn naam en vooral… de daaropvolgende actie. Haar blik was haar hand gevolgd die zijn lippen zacht aanraakte. Dat… maakte ze niet iedere dag mee. Het was genoeg om Emori even zacht, ietwat.. verlegen en meisjesachtig te laten giechelen bij gebrek aan een verbale reactie. “Rhys…” plaagde ze hem vervolgens, door ook zijn naam te herhalen op exact dezelfde toon. Ah, een andere stagiair! Die was ze nog niet veel tegengekomen.
Nog een moment langer was ze hem blijven observeren, waarbij ze tenslotte haar hand had teruggetrokken. “Leuk je te ontmoeten.” Haar aandacht was voor even verschoven naar het schetsboek wat ze vervolgens voorzichtig van de grond had geraapt en afveegde. Vluchtig bladerde ze de vele vellen door, maar keek al snel weer glimlachend op. “Geen zorgen. Niks aan de hand en anders… was het gewoon jammer geweest.” voegde ze er nonchalant met een schouderophaal aan toe. Natuurlijk was het zonde geweest als de tekeningen waren beschadigd, maar het bleven slechts… objecten. Terwijl ze daarop het schetsboek zorgvuldig terug in haar tas stopte en soepel opstond, stapte ze weer ongegeneerd naar de jongeman toe. “En jij? Heb ik jou niet bezeerd per ongeluk?” vroeg ze, zich plotseling realiserend dat hij dan wellicht niet in het gras was beland zoals zij, maar alsnog een aardige klap had opgevangen. Met haar ogen die zijn lichaam uitvoerig inspecteerden op mogelijke verwondingen, plukte ze wat verdwaalde grassprietjes van zijn kleding die door de zomerse bries waarschijnlijk van haarzelf waren meegevoerd en op hem waren beland. “Oh als je wilt,” begon ze ondertussen weer te spreken en glimlachte. “… kunnen we ook samen de omgeving verder verkennen? Ik wilde vandaag toch nog wat meer natuurschetsen maken en ik ben ook pas sinds kort op de Academy, dus...” stelde Emori daarop spontaan voor, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Hoe zou ze anders haar collega’s en medestagiairs leren kennen? Als ze hier toch de aankomende maanden zou verblijven, kon ze beter wat contacten leggen en er de best mogelijke tijd van maken, nietwaar?
Na het laatste grassprietje zorgvuldig van zijn shirt geplukt te hebben, keek ze daarom afwachtend en hoopvol weer op, haar ogen in de zijne borend, wederom zonder enige gêne.

Terwijl de dame voor hem naar hem glimlachte, glimlachte hij uit beleefdheid terug. Niet dat het zo een moeite voor hem was, hij glimlachte graag naar haar zelfs. De zon leek zo precies op haar haren te schijnen, dat ze haast licht leken te geven en voor kort was de jonge stagiaire er door afgeleid. Bijna had hij zijn hand, die nu vrij was van de hare, omhoog geleid, naar haar haren om hem er door heen te weven, om zeker te zijn dat er geen goud door gesponnen was. Maar hij kwam los van de gedachte toen Emori voor hem zijn naam proefde en kort moest hij grinniken waarna hij knikte als een teken dat ze het goed had uitgesproken. 'Insgelijks,' sprak hij terug. Dit was een geluk bij ongeluk. De plotselinge botsing was geen pretje geweest en hij was opgelucht dat Emori voor de rest oké leek en voor de rest geen verwondingen had opgelopen. Maar misschien was hij opnieuw verblind door de zon, of door haar, dat hij juist de kleine details mistte.
Op de vraag of haar tekenboek niet te veel was beschadigt, antwoordde ze luchtig dat er niets aan de hand was geweest, waardoor Rhys' zijn mond even samentrok. 'Alsnog, het zou erg jammer zijn als het beschadigt was geraakt. Ik had graag je werk gezien. Ikzelf...' Hij pauzeerde even, opzoek naar de juiste woorden, 'ben ergens halverwege de basisschool maar gestopt aangezien mijn stokmannetjes niet meer werden.. als dat.' Hij glimlachte, schudde kort zijn hoofd en keek hij even naar de grond tussen hen in, waarna hij weer in de ogen van zijn gesprekspartner keek.
'Met mij is niets aan de hand en anders zullen de blauwe plekken het wel uit maken voor mij,' Hij gaf haar een schuine glimlach terwijl hij een hand door zijn warrige haar haalde. Het was niet zo netjes gekamd als normaal en de zomerbries had er iets meer mee gespeeld dan Rhys eigenlijk had gewild. Maar hij liet het begaan, het was een van de dingen die je alleen maar kon laten gebeuren. Je kon steeds opnieuw je haar goed doen, maar een zuchtje wind en het zat al weer niet zoals je het wilde. Zijn violette ogen gleden naar haar handen, die de grassprietjes van zijn donkere blouse afplukten. 'Je zou ze er op kunnen laten zitten, misschien zelfs lijmen en vervolgens kunst kunnen noemen,' grapte hij terwijl hij haar liet begaan. 'Maar dan heeft het ook een titel nodig..' Voegde hij er daarna nog wat stiller aan toe, terwijl de laatste grassprietjes van zijn blouse verdwenen.
Zijn ogen ontmoette de haren toen ze begon te spreken, hem uitnodigde om samen op pad te gaan. De glimlach op zijn lippen bleef staan terwijl hij goedkeurend knikte. 'In de hoop dat wij tweeën dan niet opnieuw tegen iemand aanbotsen, graag!' Antwoordde hij vrolijk, benieuwd wat het terrein nog meer van geheimen voor hem had wat hij kon ontdekken met haar, met Emori. 'Ik zou je graag aan het werk willen zien.' Gaf Rhys eerlijk toe. Interesse in kunst had hij altijd gehad, al was het nooit werkelijk ontloken. Misschien kwam het omdat de galerijen hem altijd vermoeid maakte. Ze waren te groot met teveel werk om een dag bewonderd te kunnen worden. Haar ogen vonden de zijnen en hij glimlachte weer, voorzichtig deze keer, maar met goede bedoelingen. 'Shall we?' Hij stak zijn arm uit dat Emori kon inhaken, als ze daar zin in had, als teken dat hij graag de rest van het terrein met haar wilde zien.

@Emori

Een aanstekelijke lach ontsnapte haar even bij zijn reactie op het schetsboek en zijn eigen… ‘tekenkunsten’. “Hm…” mompelde ze in eerste instantie enkel bedenkelijk waarbij haar lange, dunne vingers onverstoord verder waren gegaan al het gras van zijn kleding te verwijderen. Eén voor één. “Well, that’s something we shall have to remedy, isn’t it?” sprak ze zachtjes terug en glimlachte naar hem. “Ik kan het je proberen te leren. Je hoeft het maar te vragen…” Met haar vrije hand streek ze vluchtig een losgeraakte, lichtbruine lok terug achter haar oor, zonder haar ogen van zijn gezicht af te wenden. “Dan kan ik gelijk oefenen met lesgeven. Win-win!” grapte ze er nog achteraan en knikte kalm bij zijn antwoord dat het gelukkig wel goed ging met hem na de botsing. Hij zag er dan ook uit alsof hij wel tegen een stootje zou kunnen. “Gelukkig.”
Ze was juist bij het laatste grassprietje aangekomen toen hij aangaf dat hij zelf haast een kunstwerk zou kunnen voorstellen, bedekt met gras. “Ah ja…” speelde Emori het spelletje direct mee, waarbij haar glimlach voor enkele tellen veranderde in een zachte grijns. Sierlijk deed ze een pasje achterwaarts en hield haar handen zo alsof ze een toekomstig werk bewonderde en een vluchtige inschatting maakte wat er allemaal nog precies aan moest gebeuren. “Misschien hier en daar nog een bloem toevoegen en dan…” Met één hand veegde ze nog snel een lok donker haar voor zijn indringende ogen weg. Ondertussen kantelde haar hoofd zich iets, waardoor haar eigen, speelse haren vanzelf weer losraakten uit de vlecht en als een waterval langs haar gezicht vielen. “…niets meer aan doen. Een meesterwerk!” Lachend zette ze weer een stapje in zijn richting, enkel zodat ze hem even plagend tegen de borst kon tikken. “Dan mag jij de titel wel verzinnen. Deal?”
In een enkele beweging hees ze de tas nog wat verder op haar schouder terwijl ze afwachtte of hij op haar voorstel zou ingaan om samen de omgeving verder te verkennen. Bij zijn bevestiging, kon ze daarom een stralende glimlach niet achterwege laten. “Mooi. En… ik kan niks beloven~” stopte ze hem met een mysterieuze ondertoon toe als reactie op zijn ‘hoop dat ze tegen niemand aan zouden botsen’. Ze had juist haar blik weer afgewend, op zoek naar een goede plek om nu naartoe te gaan, toen zijn laatste opmerking haar bereikte. Hij wilde haar graag aan het werk zien? Hm… Verrassend. Normaal gesproken hadden mensen weinig geduld om haar daadwerkelijk eindeloos te zien schetsen, meten, uitdenken… Het was enkel het uiteindelijke werk wat ze tentoonspreidde waar hun aandacht even naar uitging, dus had ze hem dan ook ietwat verwonderd aangekeken. “Werkelijk?” Enig ongeloof schemerde door in haar vriendelijke stem. Ja ja… Waarschijnlijk zou hij binnen de kortste keren zijn eigen weg gaan als ze eenmaal haar schetsboek weer ter handen nam en daadwerkelijk begon te tekenen. Het was immers niet te voorspellen hoe lang ze kon wegdromen en haar inspiratie de vrije loop kon laten gaan op een vel maagdelijk wit papier…
Maar het gaf niet. Ze begreep het wel. Plus… ze konden in ieder geval voor nu nog van elkaars gezelschap genieten op een stralende dag als deze, waarbij ze ook de arm die ze ineens hoffelijk aangeboden kreeg daarom met dankbaarheid aannam. “My… Are you always this charming, or am I just lucky?” kon ze het toch niet laten daarbij eigenwijs op te merken en hem met een ietwat ondeugende twinkeling in haar donkere ogen aan te kijken. Veel kans om te reageren gaf ze hem niet, aangezien haar lichaam zich alweer soepel in beweging zette naar de bestemming die ze enkele seconden geleden bedacht had. En als Emori eenmaal iets in haar hoofd had…

“Dus…” begon ze op een gegeven moment weer te spreken, terwijl ze langzaamaan het uitgestrekte grasveld achter zich lieten en het plaatsmaakte voor het dichtbegroeide woud aangrenzend aan de school. “…wat brengt jou hier naar Starshine Academy?” Enige, onvermoeibare nieuwsgierigheid schemerde door in haar toon. Ze had nog maar net de vraag gesteld, of het zacht ruisen van water verried waar ze zich ongeveer heen moesten begeven. “En waag het niet om enkel ‘Mijn stage.’ te antwoorden.” merkte ze er vlug achteraan op, een steelse, plagerige blik opzij werpend naar hem. Het had niet langer dan een paar seconden geduurd. “Er moet toch vast wel iets van een verhaal achter jou schuilen…”

Het voelde grappig, haar vingers die zachtjes in zijn huid prikten. Het leek haast kietelen en de glimlach van Rhys mondde uit in een grijns terwijl hij het geprik probeerde te negeren en zich focuste op Emori, op het meisje met het gouddraad in haar haren. Want zelfs terwijl ze zo geconcentreerd bezig was om hem er weer tip-top in orde uit te laten zien, scheen de zon op haar prachtige haren. Even, heel even, balde de jongeman zijn handen tot vuisten, om de neiging om het toch te voelen, om het aan te raken en te voelen hoe het door zijn handen gleed, te onderdrukken. Misschien wilde hij het te veel, misschien viel het op. Kort en haast onmerkbaar zuchtte Rhys, om de spanning die in zijn lijf was getrokken te laten verdwijnen. Een deel bleef achter en hij kon er niets aan doen. 'Je haar is prachtig in dit licht trouwens.' Het kwam er in een keer uit, uit het niets. Hij had het zo nonchalant als het kon, proberen te brengen. In zijn achterhoofd schoot de twijfel weer omhoog, een lichte angst dat ze nu wellicht vreemd zou opkijken, zich zou afvragen met wat voor persoon ze nu eigenlijk te maken had en zich misschien zou terug trekken. Mensen waren onvoorspelbaar, maar Rhys zou die acties kunnen begrijpen. Ze hadden net kennis gemaakt en nu gaf hij haar al complimenten. Misschien lag het in zijn gentleman-aard, maar niet iedereen zou dat kunnen waarderen. Hij glimlachte. 'Ik denk dat ik een lost cause ben, maar schroom niet om me een duwtje in de goede richting te geven.' Grinnikte hij, terugdenkend aan zijn schooltijd en de afkeurende blik van de juf als hij met zijn zoveelste regenboogtekening kwam aanzetten omdat hij het haatte om mensenpoppetjes te tekenen.
Rhys liet zich bekijken door haar ogen, zijn mond kopieerde haar grijns, terwijl hij nonchalant zijn handen in zijn zakken stak, zijn knie lichtjes boog en zwoel een andere kant op keek, alsof hij een model was, gemaakt om... grassprietjes te showen. Het kon maar je beroep zijn. Toen hij echter haar hand voelde die een lok haar uit zijn gezicht haalde, keek hij haar weer aan, waarna zijn ogen kort naar haar haren gleden, hoe ze over haar schouder golfden. Vrijwel direct keerde hij weer terug naar haar gezicht, naar haar bruine ogen, die hun eigen kleur leken te zijn. De grijns op zijn lippen was even verdwenen bij haar aanraking, maar keerde daarna snel weer terug. 'Nu wil ik niet opscheppen, maar ik was volgens mij al een meesterwerk voor we hier stonden, je hebt het alleen maar geperfectioneerd.' Met een knipoog sloot hij de zin af waarna hij open en hartelijk lachte, duidelijk makend dat hij eigenlijk niets met die woorden bedoelde. Zijn broer kon misschien zo arrogant zijn, maar hij niet. Hij wilde er niets van hebben. Af en toe een complimentje, een klop op de schouder of even in het middelpunt van de aandacht staan, oké, maar jezelf de hele tijd op een hoger blok dan de ander zetten, ging hem te ver. Kort beet de stagiaire op zijn lip. 'Plottwist: Ik ben niet alleen slecht in tekenen, titels ontschieten mij vaak ook. Dus, als je ideeën hebt, laat maar weten!'
Bij het zien van haar gezicht vol ongeloof bij zijn opmerking dat hij haar graag aan het werk wilde zien, haalde hij lichtjes zijn schouders op, op zijn mond lag een voorzichtige, maar zachte glimlach. 'Het is altijd mooi om iemand te zien die zo op gaat in zijn werk dat hij of zij de wereld om zich heen vergeet.' Het liet hem wegdromen aan de zomernachten op Shadra, dat hij samen in het gras lag met Elain, naar de sterren kijkend en haar steeds opnieuw weer vertelde welke ster wat was en welke constellatie ze vormden. Ze vergat het elke keer, maar ook elke keer vertelde Rhys haar in geuren en kleuren en vol passie het opnieuw. En steeds leek het alsof ze zich meer herinnerde. Ondanks dat Elain zijn passie voor de sterren en wat daar voorbij zat graag steunde, had ze er zelf niet veel mee.
Opnieuw gaf hij haar een knipoog. 'I am charming for the people that deserve it.' Antwoordde hij simpel, terwijl ze samen verder liepen, geleid door Emori keek Rhys ondertussen over het terrein, naar de bomen verderop, die steeds dichterbij kwamen, naar het meer en naar het kasteel, om terug te keren naar Emori, haar haren en haar ogen en vervolgens weer naar het pad voor hen.

Hij klakte met zijn tong bij het zien van het bos wat uit het niets leek op te doemen. Van veraf had het als een klein groepje bomen gezien, maar vanaf hier was dat kleine groepje al veel groter uitgegroeid. Nog steeds met de armen in elkaar, luisterde Rhys naar haar vraag en grinnikte, want dat was precies wat hij haar wilde vertellen. Het was een standaardantwoord, eentje die te snel en te vaak werd gegeven, maar het had al op het puntje van zijn tong gelegen voordat Emori verder was gaan praten. 'Achter ieder schuilt wel meer als een verhaal. Het is aan diegene om zich als een boek of slechts als een paragraaf op te stellen,' antwoordde hij, alsof die opmerking een zeer diepe betekenis had. 'Maar nee, ik kom hier inderdaad voor mijn stage, maar ook om even los te komen van de dagelijkse sleur. Ik heb heel mijn leven op Shadra gewoond en om hier te komen.. opent ook wat meer wegen naar de toekomst en laat je gebeurtenissen en dingen vanuit een ander perspectief zien. Om nog even over een aantal dingen na te denken en duidelijk te krijgen wat ik echt wil.' Kort beet hij op zijn lip, debatterend of hij haar zou vertellen over zijn vader, over zijn titel en wat hem te wachten stond als hij thuis kwam. Over Elain. Maar hij slikte elk woord wat erover naar boven kwam weg, glimlachte weer alsof er niets was gebeurd en keek Emori recht in haar bruine ogen aan. 'En jij? Kom je hier voor je stage, of om te kijken of de verf in het licht van een andere planeet er anders uit ziet?' Het was een grapje, al nu hij het verteld had, begon hij het zich nog echt af te vragen ook..

@Emori

“Je haar is prachtig in dit licht trouwens.” Zijn opmerking had haar wederom ietwat verwonderd doen opkijken, maar daar bleef het bij. Geen verontwaardiging of ongemakkelijkheid… Ze had hem simpelweg met dezelfde nonchalance aangekeken en hem vriendelijk toegelachen. “Dankjewel.” sprak ze uiteindelijk zachtjes. Het was de kunstenares in haarzelf die de woorden verre van vreemd vond, het als een compliment beschouwde, omdat ook zij het juiste licht, de juiste kleur en tint boven alles kon waarderen. Om een ander dat daarom ook te horen zeggen, met een dergelijke oprechtheid nog wel en vrij van afgezaagde “verleiding”, trok daarom juist haar aandacht en had zo op zichzelf zijn charme. Het was met diezelfde charme dat hij rustig hun voortkabbelende gesprek had voortgezet. Zijn reacties leken naadloos aan te sluiten bij de hare en ook zijn humor prikkelde enige geamuseerdheid in haarzelf. Rhys leek werkelijk een persoon waar ze nog heel wat interessante gesprekken mee zou kunnen voeren. Niet te vergeten dat de vlaag van jeugdigheid die om hem heen hing daarmee.. verfrissend was te noemen. Het schemerde tussen de jonge speelsheid die ze van leerlingen herkende, maar had toch ook een volwassen lading, zoals haar leeftijdsgenoten. Hoe oud zou hij eigenlijk zijn…? Zijn manier van doen en spreken leken niet helemaal overeen te stemmen met zijn uiterlijke leeftijd, waardoor ze langer bleef puzzelen. Het was zijn grap over zijn eigen “perfectie” wat haar weer met beide benen op de grond zette en een grinnik ontlokte. “Hm… Zeker. Hoe had ik dat over het hoofd kunnen zien? Mijn welgemeende excuses. Hoe kan ik het ooit goedmaken met je?” sprak ze daarom lachend terug en gaf hem nog een zetje tegen zijn schouder bij de knipoog. Ja, ja… Charmeur. Ze had even geknikt bij zijn opmerking dat hij slecht in het bedenken van titels was, dus als ze zelf ideeën had, ze het maar moest laten weten. Daar zou ze nog eens goed over nadenken… Op het moment kon ook zij er geen bedenken, omdat ze de interessante jongeman voor haar simpelweg nog niet goed genoeg kende. Wie weet zou dat later nog komen…

Toen ze even later samen door het woud struinden en het ruisende water steeds dichterbij kwam, bleef haar blik hier en daar opzij glijden in afwachting van zijn reactie op haar vraag. Deze toonde zich in eerste instantie in een zin die haar aandacht trok en haar even geheel opzij liet kijken. Het was een antwoord wat ze niet snel zou verwachten van iemand. In feite wilde ze er net een reactie op geven, toen hij al verder sprak, dus luisterde ze wederom aandachtig, maar het was vooral de uitdrukking op zijn gezicht waar ze nog iets langer bij stil bleef staan. Waarom die plotselinge… onzekerheid? Wat zat daar tussen de regels door verborgen wat hij niet hardop wenste uit te spreken? Althans… zo leek het, aangezien zijn lippen non-verbaal aangaven iets binnen te willen houden... Maar ze zweeg erover, uit respect naar de ander toe. Het was precies zoals hij zelf had gezegd: Het was aan de persoon zelf om meer of minder van zichzelf bloot te geven, dus waarom zou ze ondoordachte druk uitoefenen om meer uit hem te krijgen dan hij nu met haar wilde delen? Dat was nergens voor nodig. “Hm…” Ze knikte even begrijpend, zijn woorden op zich latend inwerken. “Even iets… voor jezelf. Een kans om nieuwe ervaringen op te doen, om… meer te leren voor en misschien ook wel over jezelf. Op meer dan één manier...” vulde ze hem zachtjes aan, al had ze in eerste instantie nauwelijks in de gaten dat ze dit hardop had gezegd. Daarom leek ze ietwat op te schrikken bij de wedervraag, in eigen gedachten verzonken.
Ze lachte even zacht. Die had ze kunnen verwachten. Maar in plaats van direct te antwoorden, maakte ze plotseling haar arm los uit de zijne. “Ogen dicht…” fluisterde ze hem nog zacht toe, waarbij ze recht tegenover hem was gaan staan en zich iets naar hem toeboog om zichzelf nog hoorbaar te kunnen maken over het geluid van het klaterende water heen. Geduldig wachtte ze tot hij zijn ogen had gesloten, voor ze voorzichtig zijn beide polsen beetpakte en zo achterwaarts van het uitgesleten pad af bewoog. Alsof haar blote voeten vanzelf hun weg vonden, baande ze zich een weg door het struikgewas heen, van de bepaalde route af en recht de natuur in. Geheel vertrouwend op haar overige zintuigen, wist Emori zo zonder al te veel moeite dichter en dichter naar de open plek die verderop gelegen was te wandelen, Rhys aan zijn polsen meenemend. Hopelijk vertrouwde hij haar genoeg voor dit… Ze kenden elkaar immers pas net.
Pas toen het geluid van het water iedere andere toon leek te overstemmen, hield ze stil. Het feit dat ze daarop haar zachte, kleine handen weer terugtrok, was voor Rhys het teken dat hij zijn ogen mocht openen. Het gaf haar nog net een tel langer om vlug iets opzij te stappen, zodat ze zijn zicht niet zou blokkeren en het eerste wat hij zou zien als hij zijn ogen opende de adembenemende waterval was, in al zijn glorie. Juist op dit tijdstip van de dag, wanneer de zon lager zakte en zijn warme gloed nog net aan door de boomtoppen heendrong, stond het er op zijn mooist bij, zo wist ze uit ervaring. Het water leek haast licht te geven, helder als een stromende diamant, en de omliggende bloemen en planten leken wel van goud te zijn. Het was een overweldigend schilderij op zich wat met geen verf was te bevangen, maar toch… had deze stagiaire het niet kunnen laten de waterval al meerdere malen te bezoeken op verschillende tijdstippen op de dag en had ze toch vol overgave geprobeerd ook maar een glimp ervan op papier over te brengen. Maar.. nog altijd was ze niet helemaal tevreden, dus leek dit de enige juiste plek op dit moment om wederom naar terug te keren en dit keer… in gezelschap. Wie weet zorgde het voor net een extra vleugje inspiratie wat ze eerder nog niet had ervaren…
Met een stralende glimlach legde Emori haar tas in het gras wat de open plek als een zachte deken bedekte en wandelde naar de stenen aangrenzend aan de poel waar de waterval in uitmondde. Lenig sprong ze er op één en draaide een gracieuze pirouette, waarbij de rok van haar jurk en de losse vlecht op haar rug al even vrolijk met haar meebewogen. “Nee, ik kom hier niet alleen voor mijn stage.” begon ze vervolgens dan toch aan een antwoord op zijn eerdere vraag. “Want… zie je… deze plek… de hele school én het terrein er omheen… het heeft gewoon iets magisch.” Ze lachte zachtjes met enige zelfspot. “Een belangrijke eigenschap voor een ‘magische school’, uiteraard, maar… het geeft me werkelijk inspiratie die ik nooit eerder heb gehad. Alsof… hier iedere dag wel iets nieuws te ontdekken valt.” verzuchtte ze er nog achteraan, waarbij ze zich even naar de waterval had gedraaid om deze dromerig te observeren.
Prachtig…

Hij vroeg zich af of er grote verschillen tussen hen zaten. Niet alleen op magisch gebied maar ook in persoonlijkheid. Tot nu toe waren ze beiden open geweest, hadden grapjes over en weer naar elkaar verteld, maar Rhys vroeg zich af of het voor hen beiden niet gewoon een masker was. De maskers waar Rhys zelf zo vaak tussen wisselde, om maar niet gezien te worden, om gewoon een doorsnee persoon te zijn, zonder titel, zonder een toekomst die al voor hem was geschreven. Zelfs hier, ver weg van zijn herkomst, zijn thuis, de planeet waar hij al die jaren op had doorgebracht, voelde het alsof het hem achtervolgde. Dit was niet simpel wennen aan een nieuwe omgeving of een andere situatie. Het voelde als rennen zo hard als hij kon, om zo lang mogelijk uit de buurt te blijven. Hij vroeg zich oprecht af of dit misschien niet de relatie tussen hem en Elain aan het wankelen bracht, of hij het ook echt wilde. Maar zodra die vraag op kwam moest hij zijn hoofd schudden. Weg. Weg moest die gedachte. Hij hield van Elain met heel zijn hart, al voor dat ze verloofd waren. Hij kon nu niet omdat hij duizenden kilometers van haar was verwijderd, zonder enig bekend persoon om hem heen, plots daar aan gaan twijfelen. Elain vertrouwde hem en hij vertrouwde haar. En dat moest zo blijven.
Rhysand knikte bij haar opmerking. Emori wist zijn woorden goed te bevatten. 'Zoiets ja. Soms is het goed om uit de comfort-zone getrokken te worden. Puur en alleen om te voelen wat je te wachten staat.' Hij had haar ge-bestudeert terwijl ze zo liepen, maar niets had hem voorbereid op haar plotselinge halt en de vraag, nee, het zachte bevel, om zijn ogen te sluiten. Gezien Emori de omgeving beter kende als hij en zij daarbij ook hem naar deze plek had toegeleid, wat hem er van uit liet gaan dat ze wist waar ze waren, sloot hij vervolgens zijn ogen. De tedere aanraking van haar handen om zijn polsen liet hem in een reflex lichtjes terug deinzen, maar opnieuw stopte hij zijn vertrouwen in haar en liet hij zich meesleuren. Pas nu hij zijn ogen gelosten had, leken de omgevingsgeluiden zoveel luider. Het geruis van het water viel hem als eerste op en het leek ook dichterbij te komen. Dus ze gingen naar een waterval. Aan het voelen van de takken die langs zijn benen en zij streken, lag hier niet bepaald een pad. De nieuwsgierigheid naar het antwoord van Emori op de vraag wat zij hier kwam doen naast haar stage brandde op zijn lippen, maar gezien hij zijn ogen gesloten hield en volledig afhankelijk was van haar, slikte hij die vraag in en wachtte hij geduldig op het verlossende woord dat hij zijn ogen weer mocht openen. Het woord kwam niet, het was eerder het gebaar. Eenmaal dat ze stil stonden en Emori hem los liet, keek hij kort door zijn wimpers, om vervolgens beiden ogen helemaal te openen.
Zonder echt door te hebben, zakte zijn mond lichtjes open bij het zien van de waterval en de omgeving. Het leek net overgenomen te zijn uit een sprookjesboek. De lichtinval die het water liet glinsteren, een regenboog creërend door al het opspattende water trok als eerste zijn aandacht. Vervolgens gleden zijn ogen al vrij snel weer terug naar Emori die haar tas had laten vallen en naar de rand van de poel was gelopen. Rhys bleef staan waar hij stond, overvallen door de prachtige schoonheid van de omgeving. Pas toen Emori begon te spreken durfde de jongeman een stap in haar richting te zetten. Hij stak zijn handen in zijn broekzakken en luisterde naar haar antwoord waar hij langer naar had verlangd dan dat hij daadwerkelijk door had gehad. Rhys glimlachte.
'Your serving the best for last.' Sprak hij geamuseerd terwijl hij ook nu bij de rand van het water stond. 'Ik kan helemaal begrijpen waarom je zegt dat er elke dag iets nieuws te vinden valt.' Nog steeds dwaalden zijn ogen rond over de omgeving, alles in zich op slurpend haast. De zon stond zo perfect, alsof Emori wist op welk tijdstip je hier moest zijn om dit prachtige schouwspel te zien. 'Niet dat ik dat echt kan zeggen, gezien het feit dat ik hier pas sinds kort rondloop en ik zeker nog nauwelijks iets van deze omgeving heb kunnen ontdekken.' De grinnik die volgde liet haar weten dat ze zijn woorden zeker met een korreltje zout kon nemen.
Hij knielde en liet zijn hand door het water gaan. Het was lekker koel, zeker met deze zomerse dagen was dat welkom. Wat speels keken zijn violette ogen naar die van Emori, om vervolgens wat water naar haar toe te spatten. Een brede glimlach lag op zijn lippen. 'Maybe in the winter you could ice-skate here, or go with your sleigh over the frozen waterfall.' De jongeman deed de bovenste twee knoopjes van zijn blouse open, de zon voelend op zijn rug. Nogmaals dwaalden zijn ogen rond, het violet leek te kolken in het zonlicht en in zijn ogen leek iets te glinsteren, als sterren. 'Je weet je plaatsen uit te zoeken Emori, dit is adembenemend.'

OOC; excuses voor de zeer late post! @Emori

Hij had op zijn klompen al kunnen aanvoelen dat wanneer hij het water richting Emori zou spatten, hij het net zo hard zou kunnen terug verwachten. Ze leek wel op die persoon. Ze had een speelse nieuwsgierigheid die hem zo verschrikkelijk aantrok en hem de drang gaf om haar beter te leren kennen. Ze had een persoonlijkheid die je de omgeving en anderen meer liet waarderen, die je het glas half vol liet zien omdat ze je meetrok in haar enthousiasme. Hij herkende Elain er ergens ook wel in. Maar als hij naar Emori keek dan zag hij ook alleen Emori, dan was Elain alleen maar een verre gedachte die weinig ruimte opnam in zijn hoofd. Ook nu, hij voelde hoe zijn ogen misschien wat langer dan nodig was op haar gericht waren. Ze bestudeerden elke plekje van haar gezicht, de lichte sproetjes die alleen te zien leken als de zon er precies op scheen, haar haren, haar ogen die een eigen dimensie leken te hebben. Het was geen wonder dat ze stagiaire kunst was want ze was een kunstwerk op zich.
Haar woorden die fluisteringen in zijn oor waren, haalde hem weer uit zijn droomtoestand, brachten hem weer naar het heden en deden hem realiseren dat alles wat hij net had geobserveerd en had gedacht, misschien een stapje te ver waren geweest. Echter, leek er van buiten niets te vinden te zijn aan twijfel of realisatie dat er iets aan de hand zou zijn. Nee, Rhys bleef de hartelijke, open jongeman die hij al de hele tijd dat hij bij haar was had gespeeld. Alleen, was het spelen zijn eigen doen geworden en begon hij te twijfelen of hij zich nu echt zo voelde of dat dit nog steeds een van zijn maskers was. Het water, wat hij eerder al over had gespeculeerd dat het hem misschien duur zou komen te staan, leek hem toch te verassen. Zijn ogen sprongen wat verder open en verrast zette hij een stap terug, alleen was de stap iets te groot en de steen waar hij op zat gehurkt te klein, waardoor hij voor de tweede keer vandaag zijn evenwicht verloor. Hij probeerde zichzelf nog te redden door zijn hand uit te steken en Emori's arm te vinden, maar in plaats van dat het er voor zorgde dat hij bleef staan, trok hij Emori mee het water in.
Rhys proestte het water uit toen hij eenmaal weer boven was gekomen en liet een hartelijke lach horen. 'Ik denk dat ik een cursus balanceren moet gaan volgen.' Grapte hij terwijl hij een hand door zijn, nu, natte en warrige haar haalde. Zijn witte blouse plakte aan zijn huid en maakte alles wat meer doorzichtiger. Zijn violette ogen richtte zich op de andere stagiaire. 'Je hebt je toch niet bezeerd hopelijk?' Nu was het zijn beurt om een paar haren uit haar gezicht te halen, even als een takje dat verstrikt was geraakt. In plaats van op te staan en zich uit het water te begeven om op te drogen, dreef de jongeman rustig rond in het water om naar de kruinen van de bomen te kijken die zachtjes ritselden in een warme zomerbries. 'It is magical.' Mompelde hij terwijl hij zichzelf boven water hield. 'If I could, I would just build a house here and move in here, instead of the castle. Hij haalde zijn tong over zijn natte lippen en zijn blik vond die van Emori weer. Als het aan hem lag, zou hij deze dag zo weer opnieuw willen beleven.

Het water was al goed door de zon verwarmd en het maakte hem vrij weinig uit dat zijn kleding doorweekt was. Binnen op zijn kamer lagen nog tal van andere blousjes die exact op deze leken. En anders had hij nog wel een printje wat hij kon aantrekken, dat was ook gezellig. Maar toch hoefde hij de aandacht niet op zijn bovenlijf gevestigd te hebben, oogcontact was voor hem belangrijker. En hij en Emori leken dat beiden goed te begrijpen. Met een komische blik in zijn ogen dobberde Rhys rustig verder terwijl hij zijn omgeving keek en vervolgens weer terug bij zichzelf was. Hij wiebelde wat met zijn voeten en hij voelde het water binnen in zijn schoenen klotsen. Het vervelende was alleen dat hij geen sokken had aan gedaan deze ochtend dus, als het uiteindelijk zou opdrogen zou het leuk gaan schuren. Maar dat was voor de toekomst en daar wilde Rhys nu niet aan denken. Het heden was immers nu leuk genoeg. Emori's gil had hem meer zorgen doen maken dan eigenlijk nodig was want Emori leek ondertussen ook begrepen te hebben dat ze in het water was beland. Met een hartelijke glimlach keek hij haar aan, er van uitgaande dat ze het hem niet kwalijk nam dat hij haar had meegenomen in zijn val.
De handen die ze op zijn schouders legden voelden om de een of andere reden vertrouwd aan. Misschien kwam het omdat ze al een aantal gedachtes met elkaar gedeeld hadden dat Rhys haar nu al vertrouwde, of het kwam misschien door het feit dat hij haar leuker leek te vinden dan dat hij eigenlijk realiseerde. Haar handen verwarmde zijn schouders en lieten hem meer ontspannen, terwijl hij rustig verder dreef in het water. Dit was wel een goed begin voor zijn stage hier. De glimlach op zijn mond veranderde in iets speels. 'Doorweekt? Wat vreemd.. je zou haast denken dat er water in de buurt is..' Zei hij met een speelse ondertoon terwijl hij naar haar knipoogde. Om de woorden nog extra kracht bij te zetten spetterde hij nog wat water haar kant op, alsof ze nog niet nat genoeg was. Toen haar handen zich verplaatsten naar zijn borstkas hield de jonge stagiaire even kort zijn adem in. Het was haast onmerkbaar maar toch.. ergens leek er iets in zijn houding veranderd te zijn. De ontspanning die eerst in zijn schouders zat verspreidde zich nu over heel zijn lichaam. Hij had zijn paarse ogen gesloten terwijl er heel zacht een paar tonen over zijn lippen gleden, als een kort, maar lieflijk liedje. De tonen stopten al gauw want Rhys wist de verdere noten niet, maar hij herinnerde zich nog wel dat zijn moeder het vroeger altijd voor hem zong wanneer hij niet kon slapen. Hij begreep echter niet waarom het nu ineens weer naar boven kwam.
De jongeman draaide zich op zijn rug toen Emori de woorden sprak, kort bestudeerde hij haar gezicht. De glimlach op zijn lippen was verbaasd en wat voorzichtig. 'Would you now?' Fluisterde hij terug, rustig door dobberend. Toen de ander opstond keek Rhys in eerste instantie naar haar gezicht, opzoek naar iets wat hem zei dat hij misschien iets te ver was gegaan. Echter, merkte hij al gauw wat het water haar kleding had... aangedaan. Rhysand beet kort op zijn lip, zijn ogen vlogen vluchtig over haar lichaam, niet als iemand die bekeek of het geen wat voor hem stond waardig genoeg was om te kopen, maar het was op een tedere, rustige manier. Alsof hij bang was haar pijn te doen door alleen maar naar haar te kijken. Al snel ging zijn blik weer omhoog, een lichte blos bleef als bewijs achter op zijn wangen. Emori had ondertussen ook door dat ze iets meer prijs gaf dan dat ze waarschijnlijk wilde en leek zich te willen behoeden voor wellicht nog een blik over haar lichaam heen, al leek dat plan iets anders te lopen dan ze had gewild. Opnieuw belandde ze in het water, net op het moment dat Rhys ook had willen opstaan en iets had willen zeggen, maar ze belandden opnieuw samen in het water. Rhys zette kort grote ogen op terwijl ook hij weer kopje onder ging, en eenmaal boven voelde hij het gewicht van de ander op zich rusten. Rhys keek even kort naar beneden, zag dat ze wel heel.. dicht op elkaar lagen, Emori lag praktisch gezien aan hem vast geplakt, en glimlachte. Kort trok hij wat uitdagend zijn wenkbrauwen op, alsof hij het helemaal niet erg vond dat ze zo nu bij elkaar waren, en om eerlijk te zijn was dat misschien ook wel zo. Haar lach was aanstekelijk en ook Rhys grinnikte vrolijk mee. Hij trok zijn benen wat meer naar zich toe en voorzichtig pakte hij haar handen vast. 'Laten we het nu dan nog een keer proberen.. samen.' Met een zelfverzekerde glimlach vond hij houvast onder zich. Zijn schoenen glibberden wat over de stenen ondergrond maar wisten zich nu vast neer te kunnen zetten. Vervolgens trok hij Emori's handen wat meer richting zijn borst en heel langzaam begon hij op te staan. 'Steady now.. steady..' Hij deed het voorzichtiger dan eigenlijk zou moeten, maar om nog een keer kopje onder te gaan zag hij nu niet echt meer zitten. Zijn paarse ogen probeerden die van Emori te vinden. 'You're doing great.' Fluisterde hij. Het leek langer te duren dan het eigenlijk was, maar ten slotte stonden de twee weer recht op in het water. 'Laten we het nu zo houden.' Grinnikte Rhys terwijl hij zijn blouse wat van zijn borst probeerde te plukken, maar het ging net zo snel weer plakken als dat het eerst deed. 'Wellicht is opdrogen aan de kant nu een wat beter idee.' Hij probeerde Emori's lichaam zoveel mogelijk te vermijden, als respect dat ze zich niet ongemakkelijk zou voelen met haar... haast onzichtbare jurk. De jongeman waadde ondertussen naar de oever en wist er zonder nog een keer uit te glijden makkelijk uit te komen. 'Come on now little duckling, I am sure you can do it.' Spoorde hij haar aan als een soort grappige motivatie. Ondertussen wist hij de strikken uit zijn shoenveters los te pulken en trok hij ze uit om ze in de zon te drogen te leggen. Rhys legde zichzelf op het gras neer en strekte zijn voeten uit die net de waterkant bereikten. Het water kietelde aan zijn hielen, maar aangezien hij toch al doorweekt was, maakte het hem vrij weinig uit. De tattoos die op zijn schouderbladen en bovenarmen waren gezet schenen door in zijn nu doorschijnende blouse en de zon leek er met haar stralen meer nadruk op te leggen.
De jongeman sloot zijn ogen en liet zich ondertussen in het gras vallen, genietend van de stralen die de zomerzon hen nog wilde schenken.

De woordspeling van Emori liet hem misschien lichtelijk blozen, maar dat werd goed verborgen door zijn al wat rozige wangen door de actie en het uitglijden in het water. Maar misschien, heel misschien viel het op dat zijn wangen net een tint donkerder werden. Het was gewoon een leuk compliment en Rhys lachte er maar gewoon om. Hij begreep wel dat ze dat misschien niet had willen zeggen, wat niet veel later ook bleek, aan het vele gepor in zijn zij plotseling. Het zorgde ervoor dat Rhys in een korte lachbui stortte aangezien hij er nooit tegen had gekund als iemand hem in zijn zij prikte, laat staan zijn voeten kietelde. Hij sloeg haar hand weg toen ze het nog een keer leek te willen doen en zuchtte even om weer op adem te komen. 'You have found my only weakness.' Grinnikte hij terwijl hij ondertussen het water uit kroop. Natuurlijk had hij wel meer als een zwakte, maar dat hoefde zij niet te weten. Nog niet tenminste. Dit hele avontuur was al iets wat je niet elke dag zou kunnen overkomen. Laat staan dát het je zou overkomen. Eenmaal het water uit voelde de jongeman direct zijn shirt op zijn lichaam plakken. Het liefst wilde hij hem meteen uit doen, het gaf een onnatuurlijk gevoel dat hij niet meer goed kon ademen, maar hij moest het genoegen doen om nog maar een knoopje los te maken. Dat hielp verder niet veel, want zijn blouse bleef aan zijn bovenlijf geplakt zitten als een kauwgom onder een tafel. Hij leunde met zijn ellebogen op het gras en sloot zijn ogen toen de zon in zijn ogen scheen. Het verwarmde zijn gezicht zo dat, als hij hier was gekomen in het begin van de middag en niet ergens tegen het einde, hij hier gerust nog wel even een paar uurtjes had kunnen soezen. Een tevreden glimlach sierde zijn gezicht.
“Your… girlfriend is a lucky girl.” De tevreden glimlach verdween. Rhys kwam iets omhoog en opende zijn heldere ogen en vonden die van Emori. Hij leek er wat onzeker uit te zien voordat hij zich weer herpakte en haar vriendelijk toelachte. 'Fiancee actually.' Verbeterde hij haar, maar hij merkte, dat hij dat niet helemaal van harte deed. Zijn gedachtes dwaalde af naar Elain. Wat zou ze er eigenlijk van vinden als ze hem hier zo vond, kletsnat samen met een andere jonge vrouw die er, op zijn zachtst gezegd, niet lelijk uitzag. Zou ze begrijpen wat er gaande was of haar eigen conclusies trekken? Rhys beet op zijn lip en ging met een hand door zijn haren. 'Her name is Elain. We've been engaged for 6 years now, but we have known each other since we were little.' Legde hij vervolgens uit terwijl hij Emori's blik ontweek en in plaats daarvan naar de waterval keek waar ze net nog hadden liggen drijven, zonder zorgen, zonder het gevoel dat wat hij net had gedaan misschien wel verschrikkelijk fout was. 'It was a gift from my dad, the marriage. A way to keep our title high and mighty. Elain is my moon as I am her stars.' Lekker poëtisch weer Rhys, dat was vast niet wat Emori wilde horen. Daarom hield hij maar zijn mond en speurde hij ondertussen de omgeving af. Alles om het andere meisje niet aan te hoeven kijken. De stilte die tussen hen was gevallen voelde ongemakkelijk voor hem, maar hij had geen idee wat de ander er van vond.
Hij hees zich uiteindelijk overeind en ging in kleermakerszit zitten. Eindelijk verzamelde hij de moed om Emori aan te kijken en hij glimlachte, onzekerheid verschool in zijn ogen. 'So, what kind of fun can an intern expect around here?' Zei hij om een compleet ander onderwerp aan te snijden. Zolang hij nu maar niet aan het moment van eerder moest denken. Het water, het gelach tussen de twee, de manier hoe Emori's haar leek te schitteren in de zon, hun bijna doorzichtige kleding terwijl ze lagen te drogen met de laatste zonnestralen. Elains gezicht doemde steeds maar weer op en het was lastig om zijn eerdere acties nu niet te veroordelen. De dunne lijn tussen plezier en te ver gaan was wazig en Rhys kon niet meer met zekerheid zeggen of hij het nu had gedaan omdat hij zelf het avontuur had willen proeven, of omdat de ander, waar hij nu tegenaan keek, zo afleidend mooi was en hem deze wereld had ingeleid.

@Emori

Was het niet een van de zondes om het op een eerste date over ex-en te hebben? Net zoals het praten over politiek uit den boze was bij de eerste ontmoeting. Maar dit was geen date, zover wilde Rhys nog niet gaan. En Elain was nog geen ex. Elain was verre van een ex, ze was een van de weinigen die nog zo dichtbij hem stond. Want Rhys had in de laatste jaren weinig mensen leren kennen die hij echt vrienden had kunnen noemen. Ze hingen wat rond, hadden hier en daar een gemeenschappelijke interesse en konden over genoeg dingen praten, maar het kwam er nooit van dat Rhys eerlijk kon zeggen dat hij diegene als een vriend beschouwde. Met Elain was dat anders. Die leek hem echt te begrijpen en oprecht interesse te tonen in zijn passie, waar anderen al vrij snel afhaakten omdat het domweg niet interessant genoeg was of omdat ze er niets van snapten, ze wilde graag dat hij deze droom volbracht. Het maakte haar niet uit of ze duizenden kilometers en zelfs planeten van elkaar verwijderd waren. Ze had er voor over dat hij eindelijk dingen kon waarmaken die hij al zo lang voor ogen had. Nooit in zijn leven zou hij haar vaarwel kunnen zeggen of haar de rug toe kunnen keren. Niet voor wat zij had opgegeven voor hem. Misschien was het wel gewoon egoïstisch om hier te komen, om deze opleiding te volgen. Misschien moesten ze maar gewoon trouwen, zodat ze zeker wisten dat er niets of niemand meer tussen hen in kwam. Want twijfel bestond altijd. En die twijfel leek steeds omhoog te komen als hij Emori zag. Maar zo snel konden dit soort dingen toch niet gaan? Was hij nu echt zo blind? Om zijn hoofd te klaren van al deze verwarrende en mistige gedachten. Zijn zwarte lokken lieten waterdruppels in het rond vliegen en sommigen leken kort te schitteren in de zon, alsof het kleine, vallende sterren waren.
Rhys beet op zijn lip en knikte langzaam, waarna hij Emori's blik probeerde te vangen. 'Dat van de ''sterren'' en de ''maan'' klinkt misschien nogal cliché, maar al sinds ik me kan herinneren ben ik een grote fan van astrologie, dus het werd een beetje een grapje tussen ons en het mondde uit tot.. dit.' Hij glimlachte wat scheef en ontspande wat verder. Nu zijn gedachten wat meer rond Elain draaide, leek alles om hem heen wat meer rust te krijgen. De twijfel zonk weer weg naar beneden en Rhys had het gevoel dat hij weer helder kon denken. 'I do, yes, but this is an oppertunity for a lifetime for me, so I have to be open for new experiences.' Een paar tellen nadat hij dat had gezegd realiseerde hij zich dat dit misschien verkeerd opgepakt kon worden, dus schoot hij meteen overeind en hield wat verontschuldigend zijn handen op. 'Which in no way,' praatte hij er snel achteraan, '..means I will cheat on her, or something like that.' Oke, diep adem halen, dan was dat nu duidelijk. Wie weet wat Emori wel niet zou denken als hij die laatste woorden misschien wel niet had gezegd. Hoe snel een beeld van iemand dan kon veranderen. Rhys veegde wat grassprietjes van zijn broek af toen hij abrupt stopte. 'Oh no, I've ruined the artwork again.' Mompelde hij, doelend op eerder toen ze onder de grassprieten hadden gezeten bij hun botsing. Hoe lang geleden dat nu zelfs al leek.
Op zijn vraag of er nog hier iets te doen was, die hij puur en alleen had gesteld om van onderwerp te veranderen, had Emori een helder antwoord. Het was vreemd om te praten over zijn verloving met een meisje die hij misschien net een uur, of was het ondertussen al langer, kende. Haar eerste woorden lieten hem grinniken en een grijns verscheen op zijn gezicht. 'That is one way to put it yes..' Merkte hij op, terwijl hij stilletjes weer verder luisterde, zijn ogen gleden van het water naar haar haren, naar haar gezicht en vervolgens vliegensvlug over haar lichaam, om weer terug te keren naar het water. Was het vreemd om zo te kijken? Zou ze zich überhaupt bekeken voelen? Hij haalde uiteindelijk zijn schouders op. 'I guess I am a bit of both. I do love those nights with just a campfire, some music and gazing at the stars, but partying like.. once a month, is also fun.' Dat laatste was meer sarcastisch bedoeld, maar de ander begreep waarschijnlijk wel waar hij op doelde. 'But then again, anything that includes a clear night with an open sky excites me.' Grapte hij vervolgens nog terwijl hij in kleermakerszit ging zitten. De rust leek wedergekeerd in het gebied en Rhys kon de rust alleen maar met open armen verwelkomen.

@Emori[/b][/b]

Controle was nooit een van zijn sterkste punten geweest. Het was misschien zelfs een van de moeilijkheden die steeds weer op zijn pad kwam bij deze opleiding. Want wie les moest geven, had overzicht nodig en met overzicht kwam controle. Je kon het aanleren, dat zou niet zo lastig moeten zijn, ware het niet dat het bij Rhys wel eens vaker gebeurde dat hij het wiel opnieuw moest uitvinden. Hij had er op zich geen problemen mee, maar als het zijn toekomst zou belemmeren.. Controle over zijn woorden kon hij ook wel eens verliezen, dan ratelde hij door zonder echt door te hebben wat hij zei en binnen de kortste keren had hij weer iets gezegd wat hij niet bedoelde. Zo ook net, toen hij weer eens niet oplette met wat hij zei en het ene woord na het andere eruit viel. Emori leek het niet erg te vinden, de glimlach op haar gezicht zorgde ervoor dat hij weer een beetje terug kwam in de realiteit en zich realiseerde dat alles wat hij zei misschien niet zo heel slecht was. Grinnikend trok hij een wenkbrauw op. 'As long as you don't expect me to tell you your horoscope everyday, I don't mind at all.' Merkte hij droogjes op, met een vleugje humor door zijn stem geweven. Tuurlijk, als iemand een keer naar een horoscoop vroeg wilde Rhys gerust vertellen dat de liefde van zijn of haar leven voor de deur stond en dat het maar beter was om op donderdag de vismaaltijd af te slaan omdat er nog iets beters op het pad van diegene kwam. Maar hij verwachtte niet dat Emori zo'n persoon was, tenzij hij haar compleet verkeerd inschatte. Wat wellicht ook nog wel een probleem kon opleveren, maar niet een waar hij zich zorgen om hoefde te maken. Want hoe dan ook, hij voelde zich aangetrokken tot haar. Er was iets aan haar wat hij niet kon bevatten en hij wilde er heel graag achter komen wat het nu precies was.
Het was dat hij nog niet eens door had gehad dat er een waterval aan woorden zijn mond uit was gekomen, net zo min dat je niet in de gaten had dat er waarschijnlijk al drie zwembaden aan water via de waterval langs waren gekomen, tot Emori plots in zijn richting bewoog en heel voorzichtig zijn gezicht in haar handen nam. Rhys kon het niet helpen dan licht te blozen en hij vervloekte het warme weer, het was de enige smoes die hij kon bedenken anders dan dat Emori zo dichtbij was. Hij kon nu elk detail, elke lichte sproet op haar huid, de spikkels in haar ogen, van zo dichtbij bekijken. Zijn mond hing heel lichtjes open terwijl zijn violette ogen over haar gezicht gleden, proberend elk detail in zich op te slokken en te onthouden. Alsof het de laatste keer zou zijn dat hij haar zo kon bewonderen. Wie wist. De jongeman liet haast geluidloos de adem uit zijn keel ontsnappen en voelde hoe langzamerhand zijn spieren wat meer ontspanden. Dat gold niet voor zijn hart, echter, want dat ging nog steeds zo tekeer alsof het binnen nu en tien minuten een hele marathon moest lopen. Hij knikte langzaam, alsof hij begreep wat ze zei maar dat het allemaal verlangzaamd binnenkwam. Dit alles, deze omgeving, de gebeurtenissen van net, Emori die nu zo dichtbij zat, het was haast surreal. Misschien zou hij wel gewoon in zijn bed wakker worden, realiserend dat hij Shadra en het huis van zijn vader nooit had verlaten. Dat zou een grote teleurstelling zijn en hem op een zoektocht zetten om alleen maar te weten te komen of Emori, of deze stagiaire voor kunst, echt bestond. Hij had het gevoel alsof ze elkaar al jaren kenden en dit de normaalste zaak van de wereld was. 'I know. It's hard to keep up with all those professions.' Grapte hij terwijl hij nog steeds Emori's handen op zijn gezicht kon voelen, het was teder en tegelijkertijd liet het hem meer van zijn omgeving, en van haar, beseffen dan dat hij had verwacht. Met haar aanraking leek alles ineens een stuk helderder en duidelijker, alsof ze een deel aan hem had gegeven. Hij knikte en leunde wat naar achteren terwijl de ander tegen hem aan leunde. 'It's hard to enjoy the good things when there are so many of them. I can't bring my attention to all of them. I guess they have to take terms.' Schaapachtig glimlachte hij. De enige waar hij in ieder geval zijn aandacht niet voor zou laten verslappen, was zij.
Het gewicht van Emori was voor hem nauwelijks op-merkbaar en hij liet haar begaan. 'You've got me curious now on what you are drawing.' Zei hij terwijl hij zijn hoofd wat draaide om zo over haar schouder mee te kijken.

@Emori