Er waren ontelbaar veel moment op een dag die bij uitstek geschikt waren om huiswerk te maken. Dit was er zonder meer één van: de temperatuur was aangenaam, het gras was droog, het was nagenoeg windstil en wonder boven wonder was het nog rustig buiten ook. Eigenlijk zou iedere, veelbelovende en hardwerkende student deze gelegenheid niet aan zich voorbij mogen laten gaan. De praktijk leerde echter dat zelfs de meest ijverige student doorgaans vergat wat hij ook alweer moest doen tegen de tijd dat hij buiten was. Zeker als het een aangenaam warme dag als deze betrof. En nu wilde het lot ook nog eens dat Lune in eerste instantie al niet in de categorie 'hardwerkende' of 'ijverige' studente viel. Daarvoor was ze te snel afgeleid, om er vervolgens twee uur later achter te komen dat ze van plan was geweest om een paper te schrijven, terwijl ze het perkament nog niet eens gepakt had. Zo was het leven voor haar nu eenmaal.

Vandaag was dat niet anders geweest: op een bepaald moment had Lune bedacht dat buiten de ideale plek was geweest om haar teken-project af te maken, maar die gedachte was langzaam naar de achtergrond verdwenen toen ze door de poorten van het kasteel naar buiten was gestapt. Tegen de tijd dat ze het grasveld bereikt had, was ze compleet vergeten wat ze in eerste instantie ook alweer was komen doen. Met als resultaat dat ze nu haar armen achter haar hoofd had gevouwen en haar ogen op de blauwe lucht boven zich had gericht. Uiteindelijk waren de ondefinieerbare patronen in de wolken vele malen interessanter dan eigenlijk al het andere wat zich in haar directe omgeving bevond. Tot er een vlinder voorbij zou komen, of een vogel, of, allicht, een andere leerling. Want uiteindelijk was Lune bijzonder makkelijk af te leiden: haar aandacht altijd gevangen door datgene wat op dat moment het nieuwste was.

* moet nog even inkomen, geloof ik xD

Het was zeker een van de lekkerste dagen om buiten te zijn, dat was de jonge Leviathan dus ook van plan om te doen toen hij over het terrein liep. Hij was eigenlijk van plan zijn fire magic een beetje te beoefenen op het plekje waar hij dat altijd deed. Toen hij eenmaal in de buurt kwam bleven zijn grijze ogen hangen op een gedaante wat op zijn plek zat. Heel even bleef Leviathan staan en bedacht wat te doen, of hij zou haar op de sluwe manier weg zien te krijgen of gewoon een ander plekje zoeken. Hij besloot voor het tweede idee te gaan en liep langs haar heen om verderop in het gras neer te zakken. Het boek was hij al die tijd onder zijn arm had gehad legde hij naast zich neer en sloeg het open. Langzaam gleden Leviathan's ogen over de regels en de plaatjes die in het boek stonden, hij wou iets nieuws proberen en had het nog nooit uitgeprobeerd dus dit zou de eerste keer worden. Toen hij klaar was met lezen concentreerde hij zich en stak zijn wijsvinger omhoog, langzaam maar zeker vormde er zich een rond wiel van vuur op het topje van zijn vinger die steeds groter werd. Met een simpele handbeweging was het weer verdwenen en draaide hij ze hoofd weer richting het boek. Zijn ogen flitsten over de regels van dit hoofdstuk. Leviatahan was zeer zeker geïnteresseerd in deze techniek, je zou als je het goed beheerst van alles mee kunnen doen. En er waren nog genoeg anderen technieken waarvan dit een basis was, oftewel het kon alleen maar sterker worden, langzaam sloeg hij een bladzijde om besloot het nog een keer uit te voeren.


off : Anders ik wel xD

De grijze schaduw die haar passeerde, leidde haar aandacht af van de wolken. Nieuwsgierig blikte Lunes grijsgroene ogen weg van het luchtruim boven haar naar degene die haar zojuist gepasseerd was. Zoals haar gewoonte was, nam ze de tijd om naar diegene te kijken. Naar zijn lange, zwarte haar dat hevig contrasteerde met de lichte kleur van zijn ogen. De manier waarop hij zijn boek uit zijn tas pakte en dit opensloeg. Waarschijnlijk was niemand anders zo gefascineerd door de manier waarop iemand een bladzijde kon bestuderen. Maar allicht was er ook niemand anders die de moeite zou nemen om daar werkelijk naar te kijken. Slechts door te observeren kon ze zijn vurige ambitie lezen: dit was iemand die graag beter wilde worden. Iemand die serieus oefende en daardoor ook serieus resultaat boekte. Alsof de jongen haar gedachten geraden had en deze nog eens wilde onderstrepen, stak hij zijn hand op en vormde met zijn vingers een cirkel in de lucht. Gefascineerd keek Lune toe hoe hij het vuur uit zijn vingertoppen lokte en haast leek uit te dagen om groter te groeien: om de grenzen op te zoeken tot één van hen controle zou verliezen.

De jongen maakte een einde aan haar gedachten door het vuur te doven en zijn ogen opnieuw neer te slaan op de tekst die hij zojuist waarschijnlijk ook al bestudeerd had. Ze meende een vage vlaag van tevredenheid te zien, maar lag te ver weg om daar met zekerheid uitspraken over te doen. Het deed er ook niet toe: zij zou tevreden zijn wanneer ze zoiets zo gecontroleerd kon oproepen. Alhoewel ze behendig was met magie, waren haar gaven vaak ruw en ongecontroleerd: het zou niet de eerste keer zijn dat ze vergeleken werd met een ruwe diamant: veelbelovend, maar ongeslepen. Het zou ook niet de eerste keer zijn dat haar verweten werd dat ze te chaotisch was, teveel met haar hoofd in de wolken liep en dat ze met beide benen wat meer op aarde diende te komen als ze werkelijk een goede magiër wilde worden. Iets waar ze nu niet bepaald behoefte aan had: ze had altijd al een gebrek aan ambitie gehad, daarvoor wilde ze simpelweg teveel weten … van alles en niet van één of twee dingen.

Het ritselen van een bladzijde, trok haar aandacht terug naar de jongen die zat te lezen. Besloten dat ze haar tijd nu wel lang genoeg verdaan had met mijmeren over dingen die op het moment helemaal niet relevant waren, sprong ze overeind. Uit ervaring wist ze dat het merendeel van de mensheid niet gesteld was op onverwacht bezoek – helaas was Lune niet het type dat leerde uit ervaringen. Bovendien was ze sowieso te koppig om zich af te laten wijzen door iemand die zogenaamd geen prijs stelde op haar aanwezigheid.

Behendig als ze daar inmiddels in was geworden, toverde ze een glimlach tevoorschijn en ongeveer op het moment dat de jongen zijn hand hief om een tweede oefening uit te voeren, plofte ze naast hem neer in het gras. 'Hoi.' Haar stem was vrolijk, geamuseerd – verraadde niet in het minst de sporen van een zeer wisselvallig humeur. 'Kan je mij dat ook leren?' Ze wist dat dat min of meer een doelloze vraag was: officieel mocht je maar geoefend zijn in twee soorten magie – en vuur behoorde niet tot haar twee persoonlijke keuzes – en daarnaast boeide het haar simpelweg niet genoeg om zijn informatie ook werkelijk op te slaan. Maar, gelukkig voor hem, was dat informatie waar deze jongen geen weet van had – en had ze daarmee dus een prima openingszin gevonden.

Op het moment dat hij opnieuw de oefening wou uitvoeren blokkeerde een schaduw zijn zonlicht. Lichtjes geïrriteerd gingen zijn ogen naar zijn ooghoeken en bleven hangen op het meisje dat zich naast hem in het gras had laten neerploffen. Leviathan liet ze hand langzaam zakken en draaide zijn hoofd richting het meisje. 'Kun je mij dat ook leren?' kwam er uit haar mond, hij kende haar totaal niet en nu wou ze gelijk dat hij haar zou helpen om haar magie bij te schaven. Hij had al helemaal niks met wildvreemde en al helemaal niet als ze hem stoorden tijdens zijn oefeningen. 'Nee' zei die toen simpel, hij had wel wat beters te doen en stelde zoals ze zelf wel zou moeten weten haar aandacht niet echt op prijs. Leviathan keek weer van haar weg en concentreerde zich weer op zijn oefeningen, zijn hand ging weer omhoog en opnieuw verscheen er een ring van vuur op de top van zijn wijsvinger. Dit keer ging hij wat verder en maakte hem groter en groter tot het breder dan hijzelf was. Tevreden liet hij het langzaam weer verdwijnen en richten zijn ogen weer op het boek dat naast hem lag en begon weer te lezen. Uiteindelijk begon hij zich weer te irriteren aan het meisje en richten zijn aandacht weer op haar. 'Heb je niks anders te doen?' vroeg die toen langzaam. Niet dat de toon nou bepaald vriendelijk was geweest maar op dit moment was dat ook zijn intentie niet. Zij stoorde hem dus ze moest of haar eigen ding gaan doen of hem vertellen wat ze nou eigenlijk echt wilde. Nu Leviathan er eigenlijk goed bekeek zat ze in de zelfde mentor klas als hem, die van Master Savador dus wist hij dat ze geen vuur magie beoefende.

De enige reden waarom hij aan leek te willen kijken, was om haar te vertellen dat hij niet van plan was om haar verder te helpen. Het was niet een reactie die Lune stoorde – en evenmin een die er voor zorgde dat ze opstond en weg zou gaan. Integendeel, even gefascineerd als eerder, bleef ze ook nu kijken hoe zijn hand hief en opnieuw een cirkel van vuur opriep. Het was niet alleen fascinerend om naar te kijken, omdat hij het kon, maar ook omdat hij verrassend snel vooruitgang boekte: waar zijn cirkel zo juist nog van gering formaat was geweest, liet hij hem nu uitgroeien tot wat groters, tot hij groot genoeg was om zichzelf met vuur te omringen. Het was dan ook bijna een teleurstelling dat hij de ring weer liet verdwijnen en zich opnieuw op het boek concentreerde. Ieder ander zou dit waarschijnlijk als het juiste moment zien om er weer vandoor te gaan: helemaal als de ander duidelijk liet blijken dat hij niet op gezelschap gesteld was.

Luna was echter niet als ieder ander. Integendeel. Zij kon doorgaan waar de meeste anderen afhaakten, en zou waarschijnlijk stoppen als de rest doorging. Dus bleef ze zitten. Niet eens in koppige volharding, maar eerder omdat dat was wat ze altijd deed – en zou doen. Op haar gemakt, niet in het minst ongemakkelijk door de afwijzende houding van de jongen, bleef ze naast hem zitten: bestudeerde het gras met dezelfde overgave als ze even eerder zijn vingers van vuur bestudeerd had.

Zoals de meeste, was ook deze jongen niet bestand tegen een dusdanige volharding: hij keek opnieuw naar haar op en vroeg of ze niks anders te doen had. Ze sloeg haar lichte ogen naar hem op en flitste hem een glimlach toe. 'Nee. Niks anders en zeker niks beters.' Waarschijnlijk was ook dat een indirecte uitnodiging geweest om te vertrekken. Iets waar zij geen gehoor aan wilde en zou geven. Nu hij de tijd nam om wat beter naar te kijken, meende ze een flits van herkenning in zijn ogen te zien en ze vroeg zich af waar hij haar van kende – tot ze besefte dat zij hem ook al had gezien tussen de leerlingen van haar mentorklas. Niet dat ze daar verder een naam aan kon plakken, maar dat was dan ook niet relevant: dan had ze tenminste nog een reden om langer te blijven zitten. 'Je zit ook bij Master Savador in de mentorklas, niet?' Haar toon was nog altijd luchtig, vrolijk babbelend. 'Hoe heet je ook alweer? Ik ben Lune,' stelde ze zich in één adem voor.

Zijn blik verzachte geen moment toen het meisje dat blijkbaar Lune heten gewoon tegen hem in ging. Hij pakte zijn boek en sloeg het met een klap dicht, het laatste wat ie nodig had was iemand die veels te vrolijk was en hem nog lachend van zijn oefeningen af hielt. En toen kwam de vraag waar hij eigenlijk geen antwoord op wou geven, ' Je zit ook bij Master Savador in de mentorklas, niet?' Leviathan besloot een kort knikje te geven en wou eigenlijk gelijk opstaan en weglopen, toen ze gewoon door ging met babbelen moest hij de neiging onderdrukken om een geïrriteerde uitdrukking op ze gezicht te laten verschijnen. Hij had helemaal geen behoefde om vrienden te maken, hij had zichzelf en zijn broer en dat was allemaal goed genoeg. Toch bleef hij zitten en besloot antwoord te geven op haar laatste vraag. 'Leviathan..' zei die koel. Leviathan kon gelijk zien dat zij alles was wat hij niet was, en waar hij dus normaal ook helemaal niets mee had. Hoewel hij nog steeds de neiging had om weg te lopen besloot hij maar een vraag te stellen. 'En wat is de reden dat je me komt storen tijdens mijn oefeningen?' zei die nog altijd koel en hij had ook geen intentie dat te veranderen zolang hij haar reden niet wist. Leviathan was nou eenmaal geen jongen die makkelijk iemand toeliet of ook maar een normaal gesprek voerde tenzij hij er zelf profijt van had, zo niet dan was het niet interessant en had het ook geen waarde voor hem. Vrienden liepen alleen maar in de weg dus veel had hij er niet en dat had hij ook besloten zo te houden, hij had alleen vrienden als hij er wat aan had. En op dit moment, was Lune nou niet iemand waar hij wat aan had schatte hij in.

In alles liet hij blijken dat hij niet in de mood was voor een gesprek – of misschien behoorde dat wel gewoon niet tot zijn normale omgangsnormen, dat kon zij niet weten. Hoe het ook was: zijn blik bleef hard, zijn antwoord bestond uit neer meer dan een stugge knik en hij liet uit alles blijken dat als zij niet weg zou gaan, hij wel weg zou gaan. En toch, duidelijk ondanks zichzelf, bleef hij zitten waar hij zat. Beter nog: hij beantwoordde zelfs haar vraag met zijn naam. Haar gezicht lichtte op in een tevreden glimlach. 'Aangenaam Leviathan.' Hij wist niet, en als het aan haar lag zou hij het ook niet te weten komen, dat ze zijn naam vermoedelijk vandaag of anders morgen alweer vergeten zou zijn. Niet omdat het haar niet interesseerde, maar omdat er altijd dingen waren die haar meer interesseerde. Zeker als het op het gebied van namen neer kwam. Misschien was de methode van Fingall dan toch handiger: gaf degene gewoon een naam waarvan jij vond dat die bij hem, of haar, paste, dan kon je tenminste met een grotere zekerheid zeggen dat je hem onthield.

Ze werd uit haar gedachten geplukt door Leviathans koele stem. Ze sloeg haar ogen naar hem op en liet een snelle lach horen. 'Omdat het kan,' bekende ze toen, naar de waarheid. Er was geen specifieke reden geweest waarom ze hem achterna gegaan was. Niet omdat ze hem kende, niet eens omdat het een leuke jongen was om te zien, maar gewoon omdat dat simpelweg was wat ze deed: haar halve leven deed ze niks anders dan haar neus achter na te lopen. En in dit geval was dat er dan ook de oorzaak van dat ze bij Leviathan uitgekomen was. Niet iets waar ze specifiek meer of minder spijt van had dan weer ze bij iemand was uitgekomen die meer bereid was tot het aangaan van een conversatie.

Zijn humeur werd niet bepaalt beter van haar aanwezigheid dus hij legde zijn boek weg en stond op. Leviathan liep een stukje van haar af en draaide zich weer naar haar toe, hij had hiervoor een proefpersoon nodig en als er iemand geschikt was daarvoor was het Lune wel. Als er wat mis zou gaan zou hij er niet bepaalt om gaan zitten huilen. Hij sloeg ze armen over mekaar en besloot maar meteen met de deur in huis te vallen. 'Heb je toevallig ook maar enige kennis van verdedigende magie? want ik heb je hulp nodig.' zei die zo aardig mogelijk al was dat nou ook niet bepaalt een succes. ' Ik wil die ring van vuur in de praktijk testen, toevallig kwam jij me lastigvallen omdat het kan toch? , dan kan je me vast hiermee wel helpen.' Een kleine glimlach vormde zich op zijn gezicht gewoonweg omdat hij zo aardig mogelijk probeerde te doen zodat hij der kon overhalen. Spijt ervan zal die toch niet krijgen aangezien ze nou niet bepaalt de aller slimste leek. Leviathan's blik ging even over het terrein heen en toen weer terug naar Lune terwijl hij zijn armen van mekaar af liet glijden. 'Geen zorgen , ik zal je geen pijn doen ' zei die met een zachte stem. Elk menig persoon die hem een beetje kende zou weten dat Leviathan het toch niet meende en het hem niks kon schelen, gelukkig voor hem kende Lune hem niet dus dat was voor hem natuurlijk alleen maar meegenomen. En als er wat zou gebeuren.. dan hadden ze de ziekenzaal ook toch nog?.

Hij nam niet eens de moeite om op haar woorden in te gaan en stond vrij snel op om waarschijnlijk iets te gaan doen wat hij beter voor zijn tijd achtte. Lune besloot stilletjes dat zij ook wel iets beters kon gaan doen met haar tijd kon gaan doen. Maar terwijl ze in gedachten haar blik af liet dwalen, leek Leviathan zich te bedenken en vroeg om haar hulp. Fronsend, maar instinctief op haar hoede, keek ze opnieuw naar hem op. Ze gaf niet direct op haar antwoord, maar bestudeerde de glimlach die hij haar richting op wierp: ze had teveel en te lang mensen bestudeerd om in die leugen te trappen, maar toch kwam ze overeind.

'Ik betwijfel of je je eigen krachten zo goed in de hand hebt, dat je mij kan garanderen dat je me geen pijn zult doen.' Dit keer was haar toon scherp, en haar grijsgroene ogen keken hem inschattend aan. Ze was misschien impulsief, makkelijk af te leiden en ongeveer de helft van de tijd ook onschuldig, maar ze was niet naïef. Juist doordat ze altijd geboeid was door alles en iedereen, wist ze hoe bijzonder achterbaks mensen konden zijn – en hoe geraffineerd ze dat konden verhullen. De reden dat ze met zijn voorstel instemde, was dan ook niet omdat ze op hem vertrouwde, maar omdat ze op haar eigen krachten vertrouwde. Hij mocht haar dan misschien willen misleiden, en als ze meer als Flight was geweest, was ze er simpelweg van door gegaan, maar een deel in haar was een stuk meer wedstrijdgericht dan haar tweelingbroer: ze wilde de indirecte uitdaging van de jongen aannemen. Al was het maar om hem te bewijzen dat ze niet alleen het schattige, onschuldige en praatgrage meisje was dat hij tot nu toe te zien had gekregen. Uiteindelijk was ze een zeer complex persoon dat bijzonder gepassioneerd kon zijn – al verborg ze dat meestal onder een suikerachtig laagje.

Leviathan volgde haar met zijn ogen toen ze overeind kwam en grijnsde lichtjes. Ze stemde dus ermee in en dat was mooi. Zijn grijns verdween echter toen ze een opmerking maakte over hem en zijn krachten. 'Je weet niks van mij of mijn krachten dus een twijfelend oordeel moet je voor jezelf houden.' kaatste die scherp terug. Als Leviathan ergens niet tegen kon was het als mensen hem beoordeelde zonder hem ooit aan het werk gezien te hebben. Zijn ogen en gezichtsuitdrukking gingen weer terug naar zijn koele zelf en langzaam hief hij zijn hand op tot de hoogte van zijn borst. 'Ik hoop dat je klaar bent..' zei die sarcastisch, alsof het hem wat kon schelen of ze klaar was of niet. Hij was nu toch al genoeg geïrriteerd door haar dat hij haar nog zou laten liggen ook mocht het fout gaan. Naar zijn weten had hij zijn krachten perfect onder controle, dus hij liet zich niet door een of andere troela de les lezen. En al helemaal niet iemand zoals haar, ver onder zijn stand vond hij. Leviathan stak ze wijsvinger de lucht in en langzaam maar zeker verscheen er een wiel van vuur die steeds groter en groter werd. Zijn ogen flitsten van het wiel naar Lune en toen zetten hij zich schrap, hij maakte een gooiende beweging en gooide het wiel als het waren op Lune af. Nu was het afwachten wat ze ertegen zou doen, ze kon natuurlijk gewoon ontwijken of ze zou een verdedigende spreuk kunnen gebruiken om hem af te kaatsen. Leviathan wist dat er genoeg mogelijkheden waren om deze techniek af te weren , hij wist ook dat het niet geperfectioneerd was en eigenlijk niet kon klagen met zijn derde poging.

Hij was tevreden met haar instemming – niet met de scherpe opmerking die volgde. De woede die op laaide in zijn ogen was duidelijk en dat was alles wat Lune nog nodig had om zich voor te bereiden. Tegen de tijd dat hij zei dat ze maar beter klaar kon staan, kon ze de magie al in haar vingertoppen voelen tintelen. Haar grijsgroene ogen gloeiden met opwinding terwijl ze op het moment wachtte dat Leviathan het vuur op haar afliet schieten. Hoewel ze zelf het meest in haar element was, letterlijk, met de wind, had ze door ervaring geleerd dat het zich prima liet combineren met duistere magie, mits je het met de juiste subtiliteit wist toe te passen uiteraard. Iets waar zijn geen meester in was, maar wel iets waar ze steeds beter in werd. Dus riep ze een zwarte schaduw van rook en wind op en liet de vlammen daar op afstormen. Met haar handen voor zich uitgestrekt, wachtte ze op de klap – die uiteindelijk hevig genoeg was om haar ferm achteruit te schuiven, maar niet door haar verdediging heen wist te breken. Haar geen pijn doen: amehoela, als ze ook maar iets langzamer was geweest – of wat minder goed had opgepast, was ze allang verschroeid geweest.

Toen ze zeker van was dat de vlammen uitgewoed waren, liet ze langzaam haar handen zakken, en daarmee de muur van rook en wind verdwijnen. Voor een moment zwijgend keek ze in Leviathans ogen. Toen glimlachte ze mild, al bleef de blik in haar ogen berekend. 'Dat was een krachtig staaltje magie, je leert snel.' Ze glimlachte koel, grimmig, maar niet langer gemeend. Ze was nu eenmaal niet een of andere paspop waar je je speeltjes op kon uitproberen, tenzij, natuurlijk haar humeur daar naar stond. Maar dat was maar zelden. Wat dat betrof was ze even gevaarlijk veranderlijk als haar tweelingbroer. Ze klopte haar handen af aan het rokje van haar schoolgewaad en overwoog om gewoon weg te lopen – ware het niet dat ze hem eigenlijk de rug niet toe durfde te keren.

Langzaam opende Damrod zijn ogen bij de warmte en gloed van de vuurring die zijn broertje blijkbaar had afgeschoten en richtte zijn blik op waar de warmte vandaan leek te komen, de zwarte schaduw die Lune had negeerde hij voor het moment maar.
Waarschijnlijk stoorde iemand Leviathan, of irriteerde hem genoeg om geroosterd te worden.
Toegegeven, dat was wel makkelijk te doen als je hem niet kende -of als je hem zelfs te goed kende- al was het nooit een pretje om hem weer uit de problemen te houden wanneer zijn broertje weer eens zo'n bui had.
Pas zodra hij op was gaan staan rekte hij zijn spieren een beetje om vervolgens het woord te richtten tot zijn broertje.
"Wat is er aan de hand Leviathan? Wat heeft de schone dame uitgehaald dat je haar wil roosteren?" Zijn stem hield hij rustig, alsof er niks aan de hand was al hield hij zijn omgeving wel in de gaten. Tussen zoiets komen was namelijk niet echt iets wat je waarschijnlijk zonder gevaar kon doen.

Leviathan stond op het punt zijn zelfbeheersing een beetje te verliezen, de toon en het lef waarmee ze keek en praten stond hem niet aan. Hij bereiden zich binnen al voor om haar reflexen te testen tot hij een bekende stem hoorden. Hij wist ook van wie die stem was. ' Damrod.. ' zei die koel en langzaam. Hij had vaker van dit soort acties, in zijn zaken bemoeien en dat waar hij nou niet echt van gediend, en al helemaal niet met dit. Zijn blik gleed van Lune naar zijn broer toe en bleef hangen bij zijn ogen. '' Dit zijn je zaken niet, dit is tussen mij en haar '' , zijn ogen flitsten even van zijn broer weer naar Lune en terug waarna hij verder ging. ' Maar als je het zo graag wilt weten, ze valt me lastig tijden me oefeningen en heeft geen respect voor iemand die superieur is aan haar.' Hij deed zijn handen in zijn zakken en staarde met een felle blik zijn broer aan wachtend op een reactie want hij wist dat die ging komen.

"Ben blij dat je mijn naam nog weet broertje, dacht even dat je mij al vergeten was."
Waarom zowel hijzelf als die meid tegelijk in de gaten gehouden werd, hij zou het later nog wel vragen aan hem. Zonder nog naar zijn broertje om te kijken liep hij rustig naar Lune toe, een glimlach tonend alsof er niks aan de hand was. "Viel mijn kleine broertje je lastig? Wat is je naam trouwens als ik zo vrij mag zijn." Terwijl hij de aandacht van Lune op hem probeerde te vestigen zocht hij oogcontact en begon hij zijn broertje al te verhullen in een lichte verhulling van wind en duister in een poging Leviathan te onttrekken van het blote oog. Hopelijk zou die de hint snappen om niet in gevecht te gaan op het moment. Zo niet, dan zou hij er hopelijk nog wel iets op bedenken later.

Met argwanende ogen wachtte Lune Leviathans reactie af, maar voordat deze de kans kreeg om nog wat te gaan doen, werd het woord genomen door een andere jongen, die Leviathan kennelijk kende. Zwijgend bleef Lune staan kijken: haar grijsgroene ogen schoten tussen de twee heen en weer en al snel werd haar duidelijk dat de twee broers waren. Niet dat dat de situatie er per definitie beter op maakte: immers, voor het zelfde geld besloten ze om zich beiden tegen haar te keren. Echter toen de laatste zich omdraaide naar haar en glimlachte, besloot Lune dat hij kennelijk geen kwaad in de zin had. Ze wierp nog een snelle blik op Leviathan, voordat ze besloot dat hij wel naar zijn broer zou luisteren en haar niet aan zou vallen.

'Ik ben Lune,' beantwoordde ze zijn vraag. 'En wie ben jij, behalve Leviathans broer?' Opnieuw schoot haar blik naar de jongen met het zwarte haar, twijfelend of ze wel of niet in moest gaan op de opmerking of hij haar lastig gevallen had. Uiteindelijk was Lune bijdehand genoeg om in te zien dat zij degene was geweest die contact had gezocht met hem en niet andersom. Echter, het was niet haar gewoonte om haar behoefte aan communicatie te zien als lastigvallen. 'Laten we zeggen dat hij licht ontvlambaar is,' besloot ze uiteindelijk – waarbij ze zich de woordspeling pas realiseerde toen deze haar mond al uit was. Iets wat haar licht aan het glimlachen maakte, al deed het haar de ernst van de situatie niet vergeten. Evenmin ontging het haar dat iemand, waarschijnlijk de broer van Leviathan, bezig was om Leviathan zelf aan het zicht te onttrekken. Ze vroeg zich af of hij bang was dat hij opnieuw zou gaan vechten, of dat zij degene zou zijn die problemen zou gaan zoeken.

Leviathan ze grijze ogen staarde fel van zijn broer naar Lune en weer terug. Toen haalde hij zijn handen uit zijn zakken en had de neiging om een vuurbal richting Damrod ze hoofd te schieten, Hoe durfde die hem zomaar even aan de kant te zetten. Maar toch besloot hij zich te beheersen, zijn broer was immers een van de weinige waarvoor hij respect had. 'Tch ' was het enigste wat er nog uit ze mond kwam toen hij werd verhult door de magie van zijn broer. Hij besloot dus ook niet te blijven staan en liep naar zijn boek wat nog in het gras lag. Dat pakte hij op en begon het gras over te steken richting het kasteel. De volgende keer Damrod niet in de buurt zijn en dan zou hij haar wel een les geven in respect. Leviathan sloeg langzaam het boek open en tijden zijn wandeling naar het kasteel probeerde hij zich weer te concentreren op zijn hoofdstuk waar die gebleven was voor hij zo ruw onderbroken werd. En voor hij het eigenlijk wist was hij alweer verdiept in het boek en het hele voorval alweer bijna vergeten.

"Aangenaam kennis te maken Lune, de naam is Damrod black." Zijn blik verschoot voor even naar zijn broertje voor hij zich weer richtte op Lune, die meid kon misschien wel problemen gaan opleveren bij de leraren als hij dit niet goed afhandelde. Ze zou zich dan zelf ook wel verlinken, maar als ze haar woorden goed genoeg wist te kiezen zou zijzelf geen straf krijgen voor het breken van de regels. Zijn broertje daarentegen zou heel wat minder geluk hebben in dat geval.
Damrod zorgde ervoor dat zijn houding een iet wat meer ontspannen en open overkwam voor hij het woord weer tot Lune richtte terwijl zijn broertje weg liep.
"Een interessante woordspeling, al hoop ik dat we dit incident ook kunnen oplossen zonder er anderen bij te halen nietwaar? Geen van ons zou er namelijk bij gebaat zijn als de mentor van onze afdelingen erbij gehaald zou." Hij hoopte dat ze snapte waar hij op doelde, als er namelijk anderen bij werden gehaald zouden beide in de problemen kunnen komen als de leraren de regels zo strikt zouden hanteren als hij verwachtte. "Ik bespreek het ook nog wel even met me broertje zodat hij hopelijk beter zijn best zal doen om wat minder... licht ontvlambaar te zijn tegenover anderen." Niet dat hij veel hoop had daarop, al hoopte hij dat zijn broertje dat ontvlambare wat zou afleren mettertijd om zich vervolgens om te draaien en richting het kasteel te gaan. Nadat hij nog maar een paar stappen had gezet bedacht Damrod zich nog iets en draaide even vlug om naar Lune met een vriendelijke glimlach op zijn gezicht. " Als je trouwens wil oefenen met je krachten of gewoon even wil praten ergens over, ben meestal wel te porren voor een praatje schone dame." Om vervolgens zijn weg te vervolgen naar het kasteel.

Met Leviathan volledig aan het zicht onttrokken, kon Lune zichzelf toestaan om haar aandacht volledig op zijn broer te richten, die zich al snel voorstelde als Damrod – en een stuk vriendelijker over kwam dan zijn heetgebakerde broer. Het viel haar op dat hij bewust met zijn houding omging: hij deed in ieder geval zijn best om vriendelijk over te komen – ongeacht of dat zijn ware bedoelingen waren, of dat hij probeerde om een wit voetje te halen. Het interesseerde Lune ook niet zoveel, van Fingall had ze immers geleerd dat slechts het moment telde en dat je er goed aan deed om ook alleen op het moment te vertrouwen: je wist immers nooit wat de toekomst brengen zou.

Haar blik, die afgedwaalde was naar de horizon, flitste terug naar Damrod toen deze opnieuw het woord nam en haar wees op haar woordspeling. Ze luisterde nauwkeurig en probeerde te horen of hij de situatie werkelijk vredelievend wilde oplossen, of dat het een verholen dreigement was. 'Ik had er niet de intentie om er iemand anders bij te halen... Soms is het beter om er op te vertrouwen dat mensen het verstandigste zullen doen, dan ze op ideeën te brengen,' merkte ze fijntjes op en flitste hem een snelle glimlach toe. 'Ik zal niemand in de problemen brengen. Je broertje vroeg slechts om hulp en die heb ik hem geboden. Geen leraar die daar wat achter zou zoeken, toch?' Ze liet een moment stilte vallen en haalde haast achteloos haar schouders op. 'Tenzij hij normaal gesproken zonder hulp te vragen al met vuurringen begint te gooien, dan zouden ze wel eens argwanend kunnen worden.' Ze wist niet eens waarom ze dat er achter aan plakte. Misschien om hem erop te wijzen dat zij net zo min achterlijk was als hij. En, allicht, omdat het haar niet aanstond dat hij insinueerde dat ze wel eens naar de leraar zou kunnen stappen. Zoals hij al gezegd had: hoogstwaarschijnlijk werd niemand daar wijzer van.

Dat nam overigens niet weg dat hij haar wist te charmeren: zijn glimlach was even innemend als zijn woorden en ze kon niet anders dan die vluchtige glimlach te beantwoorden. 'Als ik iemand nodig heb om mijn tijd te verdrijven, zal ik kijken of ik je kan vinden,' antwoordde ze. Ze keek hem na terwijl hij terug slenterde naar het kasteel en vroeg zich af wat ze nu weer zou gaan uitspoken. Vaag herinnerde ze zich dat er een reden was geweest waarom ze naar buiten was gegaan, al kon ze zich deze niet meer herinneren. Dus zou ze opzoek moeten naar iets nieuws om te doen.