What happened before;
Het ging nu om de suikerspin die Alan in haar handen duwde. Ze hevelde haar tassen over naar een hand – ja, zo sterk was ze na jaren van experimenten, sterk genoeg in ieder geval om de tassen een tijdje vast te houden – en pakte het gigantische, roze pluisding aan. Het was net zo roze als haar haar en ongeveer anderhalf keer zo groot als haar hoofd – toch leek haar glimlach daar recht doorheen te stralen.‘Dankjeweeheeeel~!’ klonk haar stem van achter het ding vandaan, waarna ze hem wat lager hield en een hap van de bovenkant nam. Ze bleef de hele tijd lachen, waarna ze knikte toen hij op haar voorstel reageerde. Ze huppelde naar hem toe, liet de tassen om haar pols glijden en pakte Alan’s hand, waarna ze hem naar de uitgang trok en de straat op. Daar stopte ze even om weer een hap suikerspin te nemen. Ze had altijd geleerd om de tijd te nemen voor het eten, dus dat deed ze braaf. ‘En nu,’ kondigde ze blij aan, ‘Gaan we naar de tuinen van Kovomaka. Want de herfstbladeren zijn oranje en dat is mooi, dus ik wil het zien~’ Het was een droge dag, dus waarschijnlijk konden ze op het gras liggen zonder al te nat te worden. Ze trok Alan weer mee. Op naar de tuinen.

Haar huppelende pas bracht hen misschien niet via de snelste weg die er bestond naar de tuinen, maar wel langs de meest kleurrijke weg. Ze gingen door gangen, sleepte Alan door steegjes die volhingen met wasgoed, stopte een enkele keer voor een kar die voorbij hobbelde, maar nooit versnelde ze. Ze ging op haar eigen tempo, op het Naoko-tempo. Ze kon de wereld zien en genoot ervan. Soms stopte ze even voor een hap suikerspin, of om de tassen om haar pols te herschikken omdat ze pijn waren gaan doen. Maar uiteindelijk kwamen ze bij een van de poorten naar Kovomaka’s Gardens. De tuinen, die bezongen werden om hun bloemen en planten die in het hele universum voorkwamen, maar alleen hier samen in harmonie groeiden en bloeden, waren grote ontdekkingen van Naoko geweest. De eerste keer was ze verdwaald, de tweede keer had ze een kaart gemaakt met de paden in de tuinen en de derde keer had ze genoten van het uitzicht. Het was pas de vierde keer dat ze hier kwam, maar ze kende de weg, had de kaart uit haar hoofd geleerd. Ze trok Alan naar een van de kleinere grasvelden, die uitgestorven ergens midden in het park lag. Daar liet ze zijn hand los, grijnsde naar hem. ‘Het is nog mooier dan ik had gedacht~’
Ze plofte neer op het droge gras, met de halve suikerspin in haar hand. Ze plukte er met haar nu vrije hand – de tassen had ze naast zich neergezet – een stukje zoetigheid vanaf en stopte het voorzichtig in haar mond, waar het meteen smolt. Hoe vaak ze het ook at, het bleef heerlijk. Normale mensen proefden alleen de suiker; Naoko ook de textuur, de toegevoegde smaak en zelfs een beetje van de kleurstof. Maar het was niet erg, het smaakte een beetje naar frambozen. Ze hield van frambozen. Frambozen waren zoet en lekker, maar suikerspinnen waren toch net iets lekkerder. ‘Alan,’ zei ze opeens, alsof ze iets heel belangrijks vergeten was, ‘Ik heb ook iets voor jou~’ Ze legde het intussen leeggegeten stokje van de suikerspin naast zich neer en dook een van de tassen in. Daar vond ze al snel de lolly die ze voor Alan had gekocht. Het was een grote lolly in de vorm van een hart. Hij was rood – kersensmaak – en doorzichtig; het soort lolly die je op kermissen vaak tegenkwam. ‘Omdat je er altijd bent. Altijd. En omdat je Alan bent en niemand anders. Je bent lief, Alan~’ Hij zou waarschijnlijk niet beseffen dat dit Naoko’s manier van haar liefde verklaren was, maar dat hoefde ook niet. Naoko zelf wist het namelijk ook niet.

Alan <3

Met een glimlach van oor tot oor en vrolijker dan ooit tevoren liet Alan zich overal mee naartoe slepen. Lopend een rustige pas en soms even meegetrokken door Naoko stuwde hij zich voort door een kleurrijke omgeving van een vrolijke mensenmassa, langs een groep mensen, door de markt en door allerlei verschillende gangen en steegjes met ieder hun eigen decoratie, de ene wat soberder dan de andere hoewel het nog steeds wel heel leuk was. Af en toe een klein tussenstopje voor Naoko of voor een kar die vooruitgetrokken werd door paarden. Het was geen snelle weg maar wel een leuke weg. Maar natuurlijk kom je wel een keertje aan bij je bestemming en daar stonden ze dan, voor de poorten van Kovomaka's Gardens. Hij was hier nog nooit geweest, kende alleen de winkelstraat en de Bokkenburcht van heel Oak's Field. Hij moest vaker op avontuur gaan, dan vond hij nog wel eens mooie plaatsen als deze.
Correctie: Wonderlijk mooie plaatsen. Kovomaka's Gardens was alles wat hij juist níét verwacht had. Hij had zich alleen een parkje met een grasveld, wat zanderige paadjes, een paar boompjes en wat bankjes ingebeeld. Kovomaka's Garden was echt meer dan dat. Overal zag hij de meest aparte planten die jammer genoeg aan het uitdrogen waren door de aankomst van de herfst, er waren zoveel bomen dat hij ze niet eens meer kon tellen en alles was gehuld in de schoonheid van de oranje, bruine en gele herfstbladeren. Af en toe kwam er een heerlijke windvlaag voorbij, waardoor er allemaal blaadjes van de bomen naar beneden dwarrelden en licht als een veertje zich verzamelden bij de rest van de blaadjes op de grond. Een prachtige oranje gloed hing door de tuin en zijn mond viel er spontaan open van. Hij kon het zich niet voorstellen als het hier lente was.
Opnieuw werd hij meegesleept door Naoko. 'Het is hier echt prachtig.' zei hij onderweg en keek om zich heen terwijl hij voortgetrokken werd naar een klein uitgestorven grasveldje. Daar plofte hij naast Naoko neer en glimlachte vrolijk terwijl hij zijn pakje pocky's uit de tas griste en een pocky op begon te peuzelen. Alles was voor nu even goed. Hij had heerlijke pocky's, hij was samen met Naoko, het tuintje was prachtig en hij dacht voor eens niet aan Neah of Kanda. Het was een momentje van rust en ontspanning, iets wat hij nodig had gehad. Met een ontspannen zucht liet Alan zich op het gras vallen, zodat hij nu op zijn rug lag. Hij richtte zijn ogen op de hemel boven hem, een hoop takken van bomen die ver boven hem hingen en daarachter een hemelsblauwe lucht die maar af en toe tevoorschijn kwam door de wolken. Toch was het niet heel koud. Het was een fijne temperatuur, eentje die net niet te koud was waardoor ze hier konden zitten zonder het ontzettend koud te hebben.
Toen hij zijn naam hoorde, ging hij weer snel rechtop zitten. Naoko had ook iets voor hem. Wat lief~ 'Ach, dat hoefde toch niet, Naoko.' zei hij maar was stiekem toch wel nieuwsgierig naar wat ze voor hem had. Hij grinnikte zacht toen ze letterlijk in de zakken moest graven om het te vinden. Uiteindelijk had ze het ding te pakken, een grote rode lolly in de vorm van een hartje. Gelijk verscheen er een glimlach op zijn gezicht, vergezeld door een lichtroze blos op zijn wangen. ‘Omdat je er altijd bent. Altijd. En omdat je Alan bent en niemand anders. Je bent lief, Alan~’ Die woorden deden zijn hart letterlijk smelten. Naoko was sowieso al erg lief maar haar woorden sloegen werkelijk alles. Het waren de liefste woorden die hij ooit had gehoord. Hij nam de lolly aan met sparkly eyes en keek haar dankbaar aan. 'Heeeeel erg bedankt, Naoko~ Je bent zo lief, eigenlijk veel te lief.' zei hij zacht en kwam dichterbij, sloeg zijn armen om haar heen en knuffelde haar. 'Ik moet je eigenlijk nog veel meer bedanken. Je hebt me afgeleid van alles, opgevrolijkt. Het is best een zware tijd voor me, maar ik voel me beter en vrolijker dan ooit tevoren, ook al is het maar voor een moment. Dankzij jou.' Hij liet haar weer los en keek haar aan met enigszins waterige ogen maar nog steeds met een glimlach op zijn gezicht, drukte de lolly even tegen zijn borst en stopte het toen in de zak. Naoko was nog een paar plekken omhoog gestegen in zijn lijst. Ze stond al heel erg hoog maar ze steeg zo mogelijk nog veel meer plekken omhoog, kwam op een plek te staan waar niemand ooit had gestaan.

_{Normaal gaf ze nooit snoep weg. Ze was vanbinnen nog altijd een klein kind en kleine kinderen waren niet zo heel goed in delen. Ook als ze cadeautjes moest kopen, zou Naoko waarschijnlijk kopen wat zij graag wilde hebben. Want zo werkte het in kinderland; wat jij wilde hebben, wilden anderen ook hebben en jij wilde hebben wat anderen hadden. Maar je snoep, dat gaf je aan niemand weg, daarvoor was het veel te lekker en veel te fijn om zelf op te peuzelen. Voor Alan maakte ze echter een uitzondering. Hij was haar beste vriend en voor beste vrienden maakte je altijd uitzonderingen. Alan zou waarschijnlijk zelfs aan haar snoepvoorraad mogen komen, als ze in een goede bui was. Normaal waakte ze daarover als een leeuwin over haar welpen, maar soms was ze in een gulle bui en deelde ze uit. Niemand mocht er echter aankomen, maar voor Alan zou ze dus een uitzondering maken. Ze maakte allerlei uitzonderingen voor Alan; zo lang kende ze hem al.
Er waaide een licht briesje, wat met haar roze, heldere haren speelde. Haar twee staartjes hingen over haar schouders en ze genoot van de zon die op haar gezicht scheen. Ze was de felle, warme zon amper gewend, maar het meest genoot ze van Alan’s blije reactie. Een glimlach lichtte haar hele gelaat op toen ze hem zo zag reageren, zo vrolijk, onbezorgd, dankbaar. Precies zoals zij zou reageren als iemand haar een lolly gaf. Ze leken op elkaar, Alan en zij. Het maakte ze vrienden. Ze dachten bijna hetzelfde, hielden van het zelfde – snoep – en vonden hetzelfde niet aardig – de baka. Zelfs in de twee jaren dat ze Alan niet had gezien omdat hij de Suasama al uit was, had ze hem vreselijk gemist en had ze in haar heldere momenten gehoopt dat hij ooit terug zou komen. ‘Echt wel. Ik vind dat het moet, dus moet het.’ Voor Naoko waren dit soort dingen bloedserieus, omdat snoep geven gelijk stond aan iemand heel, heel lief vinden. Of heel goede vrienden met iemand zijn. Alan had dat beide – ze vond hem héél lief en ze was heel goede vrienden met hem. Eigenlijk verdiende hij twee lolly’s, maar zo dacht ze nu ook weer niet na. Het was wel een hele grote lolly, dus dat maakte het toch wel een beetje goed? Anders moest ze maar een tweede lolly voor hem kopen.
‘Ja maar jij bent nog veeeel liever~’ antwoordde ze grijnzend, waarna ze zijn knuffel beantwoordde door haar armen ook om hem heen te slaan. Hij rook lekker. Naar Alan. Het was een geur die ze niet goed kon omschrijven. Hij was zoet. Niet zo zoet als snoep, maar wel zoiets. Ook een beetje bloemig, maar niet heel erg. Het was een heel unieke geur en ze hield van die geur. Net zoveel als ze van snoep hield. Misschien zelfs nog wel meer. Het was een geur die haar deed denken aan blije tijden, ondanks dat ze omgeven waren door gruwelijke herinneringen aan experimenten, pijn en bloed. Nu was echter niet zo’n tijd en dus dacht ze niet aan die herinneringen. Ze keek hem met een schuin hoofd aan, lachte breed. ‘Maar jij hebt mij ook altijd geholpen met alles. Met verdriet, met Thirteen, met vrolijkheid, met afleiding. Het is toch alleen maar logisch dat ik je heb geholpen~?’ Voor haar gevoel was dat zo – oog om oog, tand om tand, lolly om lolly. Ze zou Alan met alle liefde nog oneindig veel keren helpen, al was het maar om hem te laten lachen. ‘Maar waarom was je eigenlijk zo verdrietig?’ vroeg ze hem ineens, heel serieus en geïnteresseerd. Wat Alan boos maakte moest weg, wat hem verdrietig maakte nog veel verder weg. Helemaal naar een van de verste manen van Shadra of zelfs nog verder. Zo ver dat Alan er nooit meer last van zou hebben.}