-

Ze liet haar vingers over de toetsen van de piano glijden en een zacht geneurie verliet haar lippen terwijl de muziek uit de piano kwam rollen. Er stond een glimlach op haar gezicht en ze had haar ogen gesloten. Ze genoot van de muziek die ze maakte. Het was een uitvlucht die ze niet graag op zou geven. Ze hield teveel van de noten die gemaakt werden door de kettingreactie; ze drukte een toets in, waardoor een klein hamertje bewoog en tegen de snaar sloeg, die het geluid vervolgens door de klankkast liet galmen. En dit alles terwijl haar voeten speelde met de pendalen en de lengte van de noten beïnvloedden. Ze kon verhalen vertellen met de noten, die van andere maar ook die van zichzelf. Het instrument maakte het voor haar mogelijk om haar verhaal te vertellen aan wie het maar horen wilde. Of de luisteraar het zou begrijpen was ten tweede.
Lang duurde haar moment van geluk echter niet. Tussen de klanken door hoorde ze haar wekker afgaan. Ze had hem zo ingesteld dat ze op tijd zou stoppen met spelen voordat ze er zo in verzonken zou zijn dat stoppen geen optie meer was. Daar voelde ze niet zoveel voor op deze dag. Het was een prima dag om haar kamer te ontvluchten en niet te denken aan al het huiswerk en andere “problemen” waar ze de laatste tijd mee moest omgaan.
Ze haalde haar vingers van de toetsen en zette haar wekker uit. Terra keek haar met twinkelende oogjes aan en rende meteen naar de deur. Een zwakke glimlach sierde Tári’s lippen terwijl ze achter de Tasmaanse duivel aan liep. Ze wilde niet naar buiten vandaag, dus haar jas liet ze op de stoel liggen. Ze wilde een keer gewoon door de school lopen. Misschien bracht dat verandering in haar altijd falende pogingen om alleen te zijn. Nu zou het mogelijk moeten zijn om ergens in de school die eenzaamheid te vinden. De klaslokalen leken haar een goede plek om te beginnen. Niemand had nu les, dus hoe groot was de kans dat daar mensen waren? Ah, als ze haar geluk een beetje kende honderd procent, maar ze kon toch een beetje hoop houden? Nu was het in elk geval niet dat ze alleen wilde zijn wegens een pestbui, maar gewoon omdat ze even wilde genieten van de nadreunende noten in haar hoofd.
Het was al snel duidelijk dat er heel wat leerlingen waren die besloten hadden dat het weer buiten niet goed genoeg was om een frisse neus te gaan halen. De enkele begroeting die ze kreeg beantwoorde ze met een vage glimlach. Meer hoefde men niet van haar te verwachten. Bovendien, de mensen die haar begroette had ze nog nooit gezien. Wat waarschijnlijk ook de reden was dat ze haar gedag zeiden. Een glimlach gleed over haar lippen bij die gedachte.
In gedachte verzonken en met haar ogen op de grond gericht, zag ze niet dat er iemand aan kwam lopen. Ze was duidelijk niet de enige die de ander niet gezien had, want ze botsten tegen elkaar aan. Het geritsel van vallend papier trok haar aandacht nadat ze een stap achteruit gedaan had. Een frons stond op haar gezicht en haar blik gleed toen naar de persoon die tegen haar aangelopen was. 'Shit, sorry.' Klonk het. Het was duidelijk dat het meisje zich pijn gedaan had. Een zachte zucht verliet haar mond en haar ogen gleden weer naar het papier. ‘Het is geen taart..’ Mompelde ze zachtjes, terug denkend aan een verre herinnering. Ze schudde haar hoofd en hurkte toen neer, de blaadjes oprapend. Waarom deed ze dit..? Ze ging weer rechtstaan en gaf de papieren aan het meisje. ‘Kijk de volgende keer uit.’ Zei ze kalm en zacht. Ze keek een beetje emotieloos naar het meisje. ‘Gaat het?’ Nee echt, waarom deed ze dit?