Ze had zich eigenlijk redelijk stil gehouden tijdens zijn uitleg, zelfs toen hij het slipje voor haar liefelijke gezichtje hield en zelfs bij de rest van zijn leugens. Trapte ze er in? Als de andere kluisjes nou dicht geweest waren, had ze het waarschijnlijk makkelijk geloofd. Maar ja, shit happens. "Zo goed of wil je nog wat weten, euhm, whatever je naam is", eindigde Kailee zijn hele verhaal, met een grijnsje op zijn gelaat en een afwachtende houding. Dit kon zeer interessant worden. “Ik ben Hanna”, sprak het meisje met het witachtige haar. Haar stem klonk steviger, vaster en vooral fermer dan eerst, wat Kai gewoon deed vermoedden dat ze zich stoerder voor deed dan dat ze werkelijk was. Ze leek hem zo een verlegen type dat eigenlijk liever niet sprak, maar een te goed hart had. Daarom dat ze zich waarschijnlijk bemoeide met deze hele ervaring en 'diefstal'. De aanhalingstekens hoeven eigenlijk niet eens om dat woord heen, want het was gewoon regelrechte diefstal. Het kind keek om zich heen nadat ze zich voorgesteld had. Ze waren alleen, er passeerden amper andere studenten omdat bijna iedereen in de les zat, en die al passeerden, haastten zich om hun les te halen. Hij keek toe hoe het meisje een portefeuille uit haar kluisje nam. Hij fronste toen ze hem vijftig euro aanreikte. “Als je dit van mij krijgt… leg je dan het andere geld terug in de kluisjes?” Hij fronste, en zijn frons werd dieper bij haar volgende woorden; “Ik vertrouw er op dat je het nodig hebt.” Wat een schatje toch. Hij wou wat zeggen, weer iets liegen, maar ze opende haar mond alweer (dat was een serieus nadeel aan vrouwen, eerlijk gezegd). “Bespaar me je leugens, het is niet oké wat je doet maar je hebt nu de kans om gratis geld te krijgen zonder te stelen…. Hoe heet je eigenlijk?” De jongeman schoot in de lach en liet een hand door zijn blauwe haren gaan. Hij stak haar vijftig euro in zijn broekzak, en keek haar aan met een lieve glimlach. De vijfenveertig andere euros hield hij in zijn hand. "Kai is de naam." Hij rekte zich een beetje uit, kraakte zijn nek en keek toe hoe het kind - Hanna - haar mobiel in haar achterzak stak. Ze was afgeleid, merkte hij, dus besloot hij verder te spreken om haar aandacht te trekken. "Ik heb dit geld inderdaad heel erg nodig, bedankt Hanna, je hebt zonet mijn voorraad pot bijgevuld. Alleen voor medische redenen, natuurlijk." Hij schoot in de lach en stak de vijfenveertig euro in zijn andere achterzak. Nu had hij vijfennegentig euro. Daar kon hij wel wat mooi mee kopen. "En geld is altijd gratis, of ik het nu krijg, steel of er voor werk. Maar die eerste twee opties zijn leuker." Hij besloot te hervallen in zijn leugentje. "Al snap ik niet dat jij niet wilt geloven dat mijn vriendin en ik gewoon wat fun willen, hoor." Hij leunde tegen de kluisjes op en glimlachte onaangenaam douchy naar haar.

Het meisje leek eigenlijk best boos te zijn over het feit dat hij het geld had genomen, maar het andere niet terug gelegd had. Dat moest hij ook niet, zij was zijn moeder niet, hoe hoefde niet naar Hanna te luisteren. Ze moest gewoon 'effe chillen', zoals hij het zo graag zei. Of nee, eerder hoe Carmen het zo graag zei. Carmen sprak altijd als dat. 'Maat, je moet effe chillen en ik meen je het, alles komt fix'. Hij hield van Carmen zijn lelijke manier van spreken.
Hanna keek hem strak aan, en ze leek kwaad, maar Kai wendde zijn blik niet af. Hij was niet bang van een meisje dat hem even lastig aankeek. Ze had waterige ogen. Ging ze nou serieus janken over iets zoals dit? Als ze haar eigen geld zou terug vragen, zou hij dat wel geven, maar het gestolen geld zou hij niet teruggeven. Ze stroopte haar mouwen op. Of nee, armwindsels. Oké. Vaag. Maar wat ging ze doen. Vechten? Kai zou winnen. Vermoedde hij. Het meisje sloeg plots luid met haar vuist op een kluisje en roept luid: “whaaaaa!!!” Nog geen paar tellen later zakt ze in elkaar. "Ben je dom", sist hij vervaarlijk en woedend naar het hoopje ongeluk dat op de grond zit. "Wil je dat er leerkrachten de gang op komen, sukkel?" Hij bleef gewoon naar haar kijken, bood geen hulp aan of niets. Dat vond hij niet nodig, eigenlijk. Kijk, ze ging vanzelf toch ook weer rechtstaan? Hij kijkt fronsend toe hoe ze pilletjes inneemt die ze uit haar kluisje genomen heeft. Eigenlijk uit de portefeuille die in haar kluisje lag. "The fuck doe je," mompelde hij stilletjes terwijl hij toekeek wat ze aan het doen was. Ze had staan bibberen toen ze jet kluisje open deed, dit kind hoorde helemaal thuis op Starshine, ja, iedereen hier was mentaal of fysiek wel fucked up. De jongeman zag haar kijken naar het kluisje dat ze aangevallen had. Hij fronst en haalt vervolgens een wenkbrauw op als hij ziet dat haar knokkels er slecht uit zien. Ze keek hem niet aan, maar plots hoorde hij wel een “sorry”. Hij zweeg even. Enkele minuten zelfs.

"Jij bent niet normaal vaag, Hanna." Hij veegde een lok van zijn haar uit zijn gezicht en keek haar aan. "Je moet naar een dokter voor die knokkels, smartass. Wat ga je nou ook kluisjes meppen? Als je lastig bent op mij, mep mij dan." Dat laatste klonk uitdagend. I dare you. I fucking dare you. Hij glimlachte schijnheilig naar het meisje en hield vervolgens zijn hoofd een beetje schuin. "Of wil je mee naar buiten, even afkoelen, even een peukje roken en wat meer lessen skippen?" Hij ging géén vrienden worden met dit meisje, maar als ze nog veel vage acties ging ondernemen, zou ze hem indirect snitchen, en dat wou hij niet.

Hij had haar een trekje aangeboden, en bij nader inzien was dit misschien een beetje dom. Ze leek nu ook niet het type dat zomaar even een trekje wou nemen, en het voorstellen kon haar zich misschien awkward doen voelen. Maar je had toch ook ervaringen nodig in het leven, en als niemand je ooit aanbood een trekje van een sigaret te nemen, nou ja, wat voor mensen kende je dan. Hij keek haar aan, want ja, je keek toch wel iemand aan als je die een vraag stelde, toch? Ze beet op haar lip. Yep de vraag was niet goed aangekomen. “Nee dankjewel”, sprak het meisje, en ze haalde een hand door haar haar. Kai was vreselijk in lichaamstaal snappen, maar ooooh bij haar zag hij dat ze zich niet op haar gemak voelde. De stilte was kort, en helemaal niet pijnlijk, hij wist ook niet dat zij ze als pijnlijk zou bevinden. "Is goed, joh, snap ik", sprak hij.

Ze opende haar blikje. Het zijne was al open. Hij dronk weer en liet de sigaret tussen zijn vingers wachten. De peuk brandde verder, op haar gemak, en de as hoopte zich op, tot Kai een klein tikje gaf en het wat af dwarrelde. Hij dronk nog een slok van zijn cola en nam daarna weer een trek van zijn peuk. De rook prikkelde zijn longen, de rook bleef er even, en vervolgens werd de dodelijke damp weer uitgeblazen. Kai moest denken aan een tekstje dat hij ooit ergens gehoord of gelezen had, misschien in zijn vorige school. Over sigaretten. Uit een boek, The Fault In Our Stars. Hij had het zelf niet gelezen - te vrouwelijk, joh - maar de metafoor over sigaretten er in deed hem nu stilstaan bij de tekst; They don't kill you unless you light them," he said as Mom arrived at the curb. "And I've never lit one. It's a metaphor, see: You put the killing thing right between your teeth, but you don't give it the power to do its killing." Kai gaf het wel de power to do its killing. Kai rookte echt veel, te veel, maar het boeide hem niet. kai negeerde het feit dat Hanna haar blikje wat onhandig open gedaan had, hij wou haar zich niet awkward doen voelen. “Waar kom je vandaan?” Hij keek haar aan. Ze had een schorre stem, arm kind, Kai had haast medelijden met hoe ze moest spreken om zich rustig te houden. “I know I’m socially awkward, sorry.” Hij glimlachte naar haar. "'s Fine. Ik ben ook niet geweldig met mensen. Ik kom van de achterbuurten van Puffoon, de armere buurten, dus een beetje overal en nergens." Met die laatste drie woorden beantwoorde hij het onuitgesproken vermoeden van Hanna.

Hij keek haar wat vaag aan toen ze met de rups en alles bezig was. Ook toen ze de merel voedde. Hij fronste diep en rookte zijn peuk verder af voor hij zijn mond opende en de volgende woorden sprak, terwijl hij de rook uitblies; "Kan je praten met dieren of zo? Wat is je magiesoort? Ben je een Grenaan?"

Kai had aan het meisje gevraagd waar ze vandaan kwam. Het was even stil. Kai was te dom en te simpel om te beseffen dat de stilte pijnlijk was. “Ik ben geboren op Cassia maar opgegroeid op Gren”, zei ze en ze slikte. Kai was nog steeds te dom om te merken dat de herinneringen haar ergens raakten. Hanan schraapte haar keel. “Als je van de achterwijken van Puffoon komt zal je het niet makkelijk gehad hebben.” Kai schoot in de lach, zeker om de blos om haar wangen. "Inderdaad. De achterbuurten zijn gevaarlijk. Je leert er wel goed voor jezelf zorgen. Vechten, stelen, overleven. Je leert er ook roken." Hij grijnsde. "Roken is haast noodzakelijk. Je kan niet dat criminele uiterlijk hebben zonder een siggie in je mondhoek. Dan word je niet geaccepteerd, gewoonweg." Hij strekte zich uit. En kreunde even. Zijn botten deden zeer. "Maar dat heeft ook wel positieve invloeden gehad op me, hoor. Ik ben een zeer zelfstandig persoon. Natuurlijk heeft 't ook zijn negatieve invloeden op me gehad, zoals je wel gemerkt hebt." Hij verwees niet direct naar het feit dat hij geld gestolen had. Want hij zou zijn leugentje toch vol blijven houden. Hij wist natuurlijk niet dat het meisje met het witte haar al lang conclusies en oordelen geveld had en gevormd had over hem, door het feit dat hij van de achterbuurten en het zuidelijke Puffoon kwam.

“Kan je praten met dieren of zo? Wat is je magiesoort? Ben je een Grenaan?” Ze sloot haar ogen. Hij kreeg meer en meer het gevoel dat hij Hanna ergerde met zijn vragen. Misschien moest hij het gewoon aftrappen. Hij duwde zijn peuk uit onder de zool van zijn combat boots. “Sorry dat ik dat zei…” Ze viel stil. “Ik kan inderdaad met dieren praten en ook met planten, soms praten ze ook tegen mij en dan voel ik me heel vereerd! Ik kan ook water sturen, ofja, hoor dat te kunnen maar heb dat nooit geprobeerd… wat is jouw magie soort? Puffoon, dat is lucht toch?” Hij fronste diep. "Je bent eeeeeecht een vaag kind, Hanna", sprak hij. "Beetje met dieren en plantjes praten." Hij lachte. Hij lachte haar niet uit, hij lachte gewoon. "Wat zeggen ze dan? Hoe het met hen gaat en shit? En mijn magiesoort is inderdaad air, best saai, als je er bij stilstaat, hoor."

OOC: sorry voor de laatheid en de kortheid, ohh.