"Bah, ik heb echt verschrikkelijk slecht geslapen, gelukkig is het nu weekend." zei Aiden tegen Akuma die was begonnen aan het ontbijt maken. Aiden stond op en begon zich te wassen. Het was een mooie zaterdag dus had Aiden besloten om met Akuma naar de waterval te gaan. Na het ontbijt gingen Aiden en Akuma dan ook naar de waterval.
Toen Aiden het geluid van het water hoorde kon die een glimlach niet achterwegen laten. Akuma en Aiden volgen naar de grote steen in die in het water stond toe. De waterval was achter hun, en het water zag er schoon uit. Het bos was kalm en de sfeer die er hing zorgde ervoor dat Aiden tot rust kon komen. Aiden pakte zijn ocarina erbij en begon muziek te maken. Het was een nummer wat hij in de boeken over puffoon had gevonden. Om het water heen verzamelde zich een hoop dieren, natuurlijk zag Aiden dit niet aangezien hij zijn ogen dicht had. Hij voelde de energieën wel en hij genoot ook van de aandacht. Toen hij stopte met spelen lag hij op de steen te rusten. Het voelde goed om weer eens op zijn ocarina te spelen, zeker in deze setting.

“Geen idee of dat kan.” lachte Ælonwyn terwijl ze haar haar losmaakte uit de vlecht die ze vannacht in had gehad. Ze schudde met haar hoofd, zodat haar lange, blonde lokken heen en weer dansten en uiteindelijk losjes op haar rug bleven rusten. Hierna richtte ze zich iets op naar de drie wisps die om haar heen zweefden. Het waren net kleine, blauwe lichtbolletjes die heen en weer vlogen. “Maar waarom ook niet?” voegde ze eraan toe.
“Dat kun je toch niet menen, Ælonwyn?” fluisterde één van hen haar toe. Het klonk zo zachtjes dat alleen een getrainde luisteraar het kon horen. Als je niet beter wist, was het eerder een zachte bries die kort door de ruimte gleed.
Een giechel ontsnapte haar keel terwijl het meisje zich zo snel omdraaide dat de rok van haar lichtpaarse zomerjurk vrolijk met haar meebewoog. “Wat? Yuna mag toch best iemand leuk vinden?” antwoordde ze met een grote lach op haar jonge gezicht, waarbij ze een andere wisp een knipoog toestopte.
“J-Ja, dat wel. Maar toch geen…pixie?” mopperde de eerste wisp, waarna ze haar woorden onderstreepte door haar piepkleine armpjes over elkaar te slaan.
Ælonwyn zuchtte diep en tikte de wisp zachtjes met één wijsvinger aan. “Wat ben je toch nuchter en onromantisch soms, Ava.” Haar blauwe ogen glommen eigenwijs, ondanks de doffe gloed die er altijd als extra laag overheen hing, aangezien het meisje in feite blind was.
De wisp mompelde nog iets in zichzelf en voegde zich weer bij haar twee soortgenoten.
Ælonwyn werd opgeschrikt door iets zachts dat haar ter hoogte van haar kuiten kietelde. Even streek ze vervolgens liefdevol over de kop van haar witte wolf. “We gaan al, Rháma.” Vlug trok ze hierna haar witte schoenen aan en hing een kleine tas over haar schouder met proviand. Dat ging ze nodig hebben, aangezien ze van plan was op haar vrije dag op verkenningstocht te gaan in de omgeving. Ze had op haar eerste dag op deze nieuwe school al een poging gedaan, maar helaas had dat niet helemaal uitgepakt zoals ze wilde, dus besloot ze het nu gewoon nog een keer te proberen. Ondanks het voorval wat die dag was gebeurd, was Ælonwyn verre van afgeschrikt om haar nieuwsgierigheid en honger naar avontuur nu de vrije loop te laten.

Daarom liep ze een half uur later over het schoolterrein, op de voet gevolgd door haar trouwe huisdier en de drie wisps die haar -gepaard met haar eigen lichtmagie- de weg wezen. Hierdoor had ze haar ogen eigenlijk helemaal niet nodig.
Eenmaal in de buurt van het woud aangekomen, hield ze even halt. Zou ze nogmaals het duistere bos ingaan? Of zou ze dit keer ergens anders heen gaan? Ælonwyn liet genietend een grote teug, verse lucht naar binnen glijden toen een koele bries haar kant op waaide. Het was heerlijk warm vandaag, waardoor de onverwachte luchtstroom extra fijn aanvoelde. Met haar verscherpte zintuigen merkte ze bovendien iets anders op wat de bries met zich meebracht: de geur van…water…? Was dat het? Geïntrigeerd besloot Ælonwyn haar neus gewoon achterna te gaan, tot niet veel later ook haar gehoor werd geprikkeld. Dat klonk als een waterval! Haar ogen vergrootte iets uit enthousiasme bij deze realisatie.
Aangezien ze inmiddels al lange tijd in het gezelschap van haar vier vrienden vertoefde, hoefde ze niet meer met woorden uit te leggen wat ze van plan was, maar toch richtte ze haar hoofd iets hun kant op om te weten te komen of ze akkoord ging met de richting die ze op wilde gaan. Ze voelde de opluchting bij de wisps. Zij waren waarschijnlijk allang blij dat ze niet weer het donkere woud in hoefde te gaan. Ook Rháma, loyaal als altijd, ging mee met de tocht naar de waterval.

Na nog even op een kalme pas gewandeld te hebben, hoorde Ælonwyn het geluid van de waterval steeds luider worden. Plotseling vermengde de melodie van het stromende water zich met iets anders… Het blonde meisje luisterde zo aandachtig dat haar hoofd iets schuin hing.
Muziek? Het was vlakbij... Met een soepele beweging richtte ze haar hand iets op, zodat ze een licht-echo wat verder door de omgeving kon sturen en daarmee de ruimte om haar heen af kon speuren.
Ja! Daar, niet veel verderop, bespeelde iemand een instrument. Aan de weerkaatsing vanaf zijn silhouet te zien was het een jongen. Maar wacht… Hij was niet alleen.
Ælonwyn concentreerde zich, maar het werd haar pas echt duidelijk wie er zich allemaal nog meer bij de waterval hadden verzameld toen ze er zelf ook tenslotte aankwam. Haar mondhoeken krulden verheugd omhoog bij het opmerken van allerlei verschillende dieren. Ze moesten vast net als zij gelokt zijn door de prachtige melodie die klonk. Zo mooi…!
Ælonwyn liet een zucht ontsnappen en liet toe dat de muziek voor dit moment al haar aandacht absorbeerde. Normaliter waren haar grote, blauwe ogen automatisch geopend -al maakte het voor haar in werkelijkheid niet uit of ze open of dicht waren, maar nu waren ze ontspannend gesloten.
Langzaam liet ze zich op het zachte, jonge gras zakken en ging op haar knieën aan de waterkant zitten. Haar handen rustten op haar bovenbenen. Een serene glimlach sierde haar lelieblanke gezicht.
De witte wolf volgde haar voorbeeld en maakte het zich gemakkelijk door naast haar te gaan liggen.
Eén wisp streek neer op Ælonwyn’s schouder en rustte met haar kleine lichaampje tegen de hals van het meisje aan. De andere twee leken haast gehypnotiseerd door de klanken en dansten in de lucht om elkaar en om het meisje heen. Het was een vredig geheel waarbij ieder rondom de jongen volledig opging in het moment. Ælonwyn vormde geen uitzondering en ging haast op in haar omgeving. Onbewust deed haar woudmagie allerlei gekleurde en heerlijk geurende bloemen rondom haar verschijnen, waardoor ze in een bed van bloemen leek te zitten. De zon kuste haar gouden haar en liet haar gelaat nog iets meer oplichten dan al het geval was door haar ontwaakte lichtmagie.

Ælonwyn had hierdoor in eerste instantie haast niet in de gaten dat de muziek later stopte. Uiteindelijk opende ze haar ogen weer en richtte ze haar hoofd iets op, in de richting waar de jongen zich nog steeds moest bevinden. “Dat was prachtig!” klonk haar warme, melodieuze stem. Het vermengde zich met het rustgevende geluid van de waterval, maar het was ook luid genoeg om de ander te kunnen bereiken. Een glimlach stond nog steeds op haar vrolijke gezicht.

Toen Aiden al een paar seconden klaar was met zijn nummer hoorde hij een vrouwe stem roep: "Dat was prachtig!". Meteen keek Aiden op en in de richting waar de stem vandaan kwam. Daar zag hij een meisje met mooi lang blond haar, het meisje had ook wisps om zich heen, 3 blauwe licht bolletjes. Aiden had hier alleen nog over gelezen, maar was ze nog nooit in het echt tegen gekomen. "Dankje!" riep Aiden terug waarna hij door middel van een shadow trip naast het meisje uit de schaduwen stapte. "Aiden Youkai, aangenaam kennis met je te maken." zei Aiden met zijn zachte uitgeruste stem. Hij keek nog eens goed naar het meisje, ze zag er goed uit en ze rook momenteel naar bloemen, dat was ook zeer aangenaam. "En met wie heb ik het genoegen?" vroeg Aiden.

Ælonwyn boog haar hoofd iets toen de jongen haar bedankte voor haar compliment, waardoor een lange, goudblonde lok van haar rug af over haar schouder naar voren gleed en met de punt op haar schoot rustte. Ze meende wat ze had gezegd.
Niet lang daarna voelde ze plotseling de aanwezigheid van de jongen vlakbij zich. Ze hield haar hoofd iets schuin terwijl ze naging wat er zojuist was gebeurd. Aan de tinteling die door haar lichaam trok wist ze dat hij daarvoor magie gebruikt moest hebben.
Kalm stond ze vervolgens op en ging ze vlak voor hem staan op het moment dat hij zich voorstelde, waarbij ze er natuurlijk wel op lette dat er nog een gepaste afstand tussen hen bleef. Terwijl ze nu tegenover hem stond, golfden haar haren achter haar aan door de wind die haar kant op blies. Hierdoor leek ze haast een gouden zee achter zich te hebben.
“Aiden…” herhaalde ze met haar dromerige stem. Door de manier waarop haar mond soepel de klanken produceerde, leek het bijna op zingen. Ælonwyn legde één hand op haar borst, iets wat ze altijd deed als ze zich voorstelde. Door haar gebrek aan zicht was het soms lastig voor haar om bepaalde handelingen te doen, zoals iemand de hand schudden. Daarom wilde ze liever zelf het initiatief hiervoor niet nemen. “Ik ben Ælonwyn Barahírr.” sprak het meisje vervolgens met voldoende Novaanse elegantie, waardoor haar naam zo sierlijk klonk zoals hij ooit bedoeld was te klinken. Nu Aiden dichterbij stond kon ze een iets betere inschatting maken hoe hij eruitzag, al was uiterlijk altijd secundair voor Ælonwyn. Wat er vanbinnen school, dat was wat er echt toe deed, althans zo dacht zij erover. Dat had haar nieuwe manier van “zien” haar wel geleerd. Echter wist ze nu wel wie ze ongeveer voor zich had: qua stem en aura leek hij ongeveer haar leeftijd te zijn, misschien iets ouder en hij was bovendien een stuk langer dan zij. Hm…

Oké, dan was nu het moment daar… Ze zou nu omhoog moeten kijken om zich echt tot zijn gezicht te kunnen wenden. Dat was nou eenmaal beleefd. Maar dan zou hij ook haar ogen zien met de doffe gloed die haar blindheid verraadde. Het was altijd een ietwat spannend moment voor Ælonwyn, omdat ze nooit wist hoe anderen erop zouden reageren. Zelf had ze er totaal geen probleem mee, maar ze had er dan ook bewust voor gekozen haar eigen, speciale manier van “zien” aan te houden. Echter werden anderen helaas nog weleens ongemakkelijk bij haar -ogenschijnlijke- gebrek aan zicht. Goed, daar ging die dan...
Uiteindelijk richtte Ælonwyn langzaam haar gezicht op naar waar het gezicht van de ander zich moest bevinden. “Aangenaam.” prevelde ze met een betoverende glimlach, deels om de aandacht van haar ogen af te leiden. “Je kunt echt prachtig spelen.” bevestigde ze nogmaals nu ze elkaar beter konden verstaan. “Ik zou er wel de hele dag naar kunnen luisteren!”
Een aanstekelijke grinnik ontsnapte haar volle lippen, terwijl haar arm een wijdse beweging naar opzij maakte om de vele andere luisteraars in hun buurt aan te duiden. “En volgens mij ben ik niet de enige.”

Het meisje herhaalde Aiden zijn naam met een hele lieve, mooie stem. Het was alsof ze zijn naam zong. Aiden had ergens een hand verwacht van het meisje, maar toen deze zich voorstelde leek ze een andere manier te hebben om zich voor te stellen. Bijzonder dacht Aiden. "Ik ben Ælonwyn Barahírr." zei het meisje. "Aangenaam kennis te maken Ælonwyn, en wie zijn je wisps? Ik heb nog nooit wisps in het echt gezien, alleen nog maar in boeken." zei Aiden waarna hij zich even concentreerde op de omgeving. Hij voelde een bepaalde energie van Ælonwyn af komen, het voelde als de zelfde soort magie die Aiden wel eens gebruikte om te zien in het donker. Was dat waarom het meisje geen hand gaf? Kon het zijn dat het meisje haar ogen niet kon gebruiken? Lang kon Aiden er niet bij denken aangezien het mooie meisje omhoog keek naar hem om met hem te praten. Aiden keek in Ælonwyn haar ogen en wist toen zeker dat ze blind was. Hij besloot er nog even geen opmerking over te maken of vragen over te stellen. "Je kunt echt prachtig spelen. Ik zou er wel de hele dag naar kunnen luisteren!" zei Ælonwyn. "Bedankt, dat vind ik fijn om te horen. zei Aiden. Vervolgens gaf Ælonwyn aan dat ze volgens haar niet de enige was die er naar kon luisteren. Aiden lachte en zei: "Haha dat kan je wel zeggen ja. Hey het viel me op dat je een andere manier gebruikt om te zien, klopt dat?".

Ælonwyn hield haar hoofd iets schuin toen hij tegen haar sprak en lachte. Ze genoot altijd van het geluid van iemands stem. Het kon zoveel zeggen over die persoon. Hm… Aidens stem klonk warm, vriendelijk, maar droeg ook een bepaald timbre met zich mee wat haar nieuwsgierigheid wekte. Zodra hij over de wisps begon, kwamen de drie wezentjes in kwestie gelijk aangevlogen. Hoewel ze zich voornamelijk dienstbaar opstelden, waren ze ook gek op aandacht. Ælonwyn liet glimlachend toe dat ze met haar lange lokken speelden om haar aandacht te trekken, waarschijnlijk in de hoop dat ze hen voor zou stellen aan de onbekende jongen. “Ja, ja. Ik snap de hint.” zei ze zacht, waarbij de drie wisps zich nu naar Aiden verplaatsten en om hem heen zweefden. “Dit zijn Yuna, Ava en Cira. Mijn vrienden én gidsen.” Een hoge “Oh!” ontsnapte haar mond toen een zachte vacht langs haar benen gleed. “En dit is Rháma.” stelde ze ook de witte reuzewolf voor, terwijl ze even met haar vingertoppen over de grote kop streek. Vervolgens ging haar gezicht onverwacht naar de andere, aanwezige persoon die haar nog onbekend was en die tijdens het lied bij Aiden was geweest. Het meisje voelde de energie nog in hun buurt en richtte zich tot haar. De aura van de persoon verraadde dat het een “zij” moest zijn. Ze leek een sterke band te hebben met Aiden, op de één of andere manier. En er was ook iets "anders" aan haar… Voor een moment bestudeerde Ælonwyn de vreemdelinge aandachtig. “Ook aangenaam kennis met u te maken. Wie bent u?” klonk het sereen, waarbij de klanken de ander omringde. Ælonwyn’s houding droeg iets eerbiedigs en mysterieus in zich, alsof ze wist dat ze met een bijzonder iemand te maken had.

Ælonwyn zuchtte opgelucht toen Aiden goed leek te reageren op het feit dat ze blind was. Daarom stopte ze hem een vertederde glimlach toe. Ook klonk hij niet bezwaard om ernaar te vragen. Dat deed haar zichtbaar goed. Ze knikte enthousiast, verheugd dat iemand de moeite leek te willen nemen om haar ernaar te vragen. “Ik kan niet zien met mijn ogen, maar ik ben niet blind.” legde ze uit.
Even pauzeerde ze waarbij ze uiteindelijk weer een stapje in zijn richting deed. Eenmaal vlakbij Aiden aangekomen, vouwde ze haar handen in elkaar op haar rug en ging ze op haar tenen staan, zodat haar gezicht meer bij de zijne terecht kwam. Haar eigenwijze, jeugdige uitdrukking bij deze spontane actie, gaf haar een speels uiterlijk. “Als jij nog iets voor mij wil spelen, dan zal ik jou mijn wereld laten zien. Goed?” Ze was nu zo dichtbij dat haar haar zijn lichaam plagend kietelde. Als een jong dier bleef ze naar hem kijken met blauwe, glinsterende ogen vol levenslust en kinderlijke nieuwsgierigheid.

Ælonwyn stelde haar wisps voor en vervolgens stelde ze ook haar wolf voor. "Prettig kennis met jullie te maken, Yuna, Ava, Cira en Rháma." zei Aiden. Eigenlijk wou hij er nog aan toevoegen dat hij al veel over ze gehoord was en wist dat Yuna de beste was, maar hij wist niet of Ælonwyn zich dat hier ook herinnerde. Aiden wist zelfs ook niet hoe hij aan die informatie kwam, het was er gewoon. Vervolgens keek hij naar Rháma en gaf haar een aai. "Rháma is een mooie reuzewolf zeg." zei Aiden. Toen Ælonwyn de andere persoon begroette grinnikte Aiden en zei hij: "Aku, kom maar hier, ik denk niet dat ze door heeft wat je bent, je energie is ook erg goed afgesteld.". Daarna sprong Akuma op en sprong ze geruisloos richting Ælonwyn. "Mijn naam is Akuma Doragon, aangenaam vrouwe Ælonwyn." zei Akuma waarna ze ging liggen.
Aiden zag dat Ælonwyn niet boos werd door zijn vraag en misschien zelfs wel wat vrolijk werd ervan. Veel mensen zouden vast raar gereageerd hebben. Ælonwyn vertelde dat ze niet met haar ogen kon zien maar ook niet blind was snapte Aiden waar de  energie die hij voelde vandaan kwam. "Ah zo, daar kan ik me iets bij voorstellen, maar dan zal het vast lastig voor je zijn om te navigeren in plaatsen waar geen licht is aangezien jij en je wisps dan waarschijnlijk zo goed als blind zijn." zei Aiden half vragend.
Vervolgens kwam het meisje dicht voor Aiden staan, en haar gezicht had iets speels en eigenwijs. "Als jij nog iets voor mij wil spelen, dan zal ik jou mijn wereld laten zien. Goed?". Aiden lachte en zei toen dat hij akkoord ging. Maar voor hij wat ging spelen zei vroeg hij: "Welk instrument wil je horen? Mijn Ocarina, mijn gitaar of mijn viool?".

Ælonwyn schoot in de lach toen Aiden de tijd nam ieder van haar vrienden te begroeten. Ze wist dat ze dit zeer waardeerden. Het waren ook net kleine én grote knuffelberen allemaal. Haar mondhoeken krulden iets verder omhoog toen ze voelde dat de jongen Rháma aaide. De wolf knorde zachtjes als bedankje. Ze knikte bij zijn opmerking over het dier. “Dat is ze zeker.” sprak Ælonwyn met een stem vol emotie, aangezien mensen Rháma vaak meden, vanwege haar gehavende kop. Het grote litteken wat langs de linkerhelft van haar kop tot haar hals liep, was wat hen het meeste afschrikte. Maar dat was juist waarom Ælonwyn een band voelde met de wolf, want iedereen had zo zijn littekens -ook zijzelf, maar ze zag het niet als reden om iemand anders te behandelen, integendeel. Iemands "littekens" was wat hen uniek maakte. Het was alleen zo zonde dat de zichtbaarheid van Rháma’s gehavende verleden ervoor zorgde dat maar weinigen de kans namen om naar haar binnenkant te kijken. Van alle personen, dieren en wezens die Ælonwyn in haar nog korte leven had mogen ontmoeten, was er niemand liefdevoller, trouwer en wijzer dan deze wolf. Het deed daarom een warm gevoel door haar heen gaan dat Aiden Rháma aanzag voor wie ze was en het gaf haar tegelijkertijd vertrouwen in het verdere verloop van het contact met deze nieuwe persoon.

Ælonwyn keek op toen Aiden de andere aanwezige uitnodigde zich bij hen te voegen en wachtte gespannen af welke energie haar zou bereiken, terwijl ze zelf ook richting de ander stapte. Zodra de vrouwelijke aanwezigheid echt haar kant op kwam, schrok ze iets op door de plotselinge overweldiging van de sterke aura en deed ze automatisch een stapje achteruit. Een zachte “Oef.” klonk uit haar mond toen haar smalle rug hierbij tegen Aidens brede borst botste. Het deed een vreemde tinteling door haar lichaam gaan. Raar... “Oh eh…sorry.” verontschuldigde ze zich meteen met een zachte giechel, waarbij ze haar hoofd iets richting zijn gezicht draaide, wat zich nu vlak achter en boven haar bevond. Een lichte blos stond op haar wangen.
Ze richtte haar aandacht terug op de andere persoon toen zij zich voorstelde. Akuma heette ze en ze was… Hm?
Dit leek haast onwerkelijk. Kon het echt zijn? Had ze een demon draak voor zich? Ælonwyn herkende de energie van de ontmoeting die ze in het verleden had gehad met een soortgenoot van Akuma. Wauw…! Kon de dag nog beter worden?
Direct boog Ælonwyn haar hoofd uit respect voor het majestueuze wezen. “Het is een eer, vrouwe Akuma.” sprak ze vol bewondering. Ze had nog zoveel vragen en wilde nog zoveel antwoorden van de draak, maar ze besloot zich voor nu in te houden om niet als een onwetende jongeling over te komen. Bovendien werd ze momenteel ook ietwat afgeleid door de lichaamswarmte van Aiden die nog steeds behoorlijk achter haar aanwezig was… Daarom draaide ze zich uiteindelijk zo om dat ze gedeeltelijk richting Akuma en Aiden stond en een open houding aannam.

Ze luisterde naar Aidens vraag en knikte bevestigend. “Klopt. Mijn wisps kunnen op zich goed navigeren in het duister, vanwege hun eigen lichtbron, maar in het donker ben ík dan wel volledig afhankelijk van hun aanwijzingen als er geen andere lichtbronnen zijn.” Ze grinnikte. “Dus als jij net als ik van plan bent om de hele dag hier in de buurt te blijven rondhangen, dan moet je me vanavond even terug naar Starshine leiden.” grapte ze, aangezien ze zich alleen ook wel redde, zelfs in het donker. Ælonwyn realiseerde zich dat deze opmerking misschien flirterig over kon komen, maar dat deerde haar niet, aangezien ze zich sowieso niet snel iets aantrok van wat andere mensen van haar vonden, maar bovendien…het ook niet helemaal erg zou vinden als deze jongen het als zodanig zou interpreteren als ze eerlijk was… Eghem.
…Wat? Hij was gewoon aardig en zo lekker…"groot" enzo, althans zo voelde het toen ze tegen hem op botste. Hihi.

Het meisje klapte even verrukt in haar handen toen Aiden akkoord ging met haar voorstel en haar vroeg welk instrument hij moest bespelen. Ze was zelf nog half aan het verwerken dat hij blijkbaar meerdere instrumenten bespeelde, iets wat zij niet kon en daarom van onder de indruk was, toen ze tenslotte nadacht over een antwoord.
“Weet je wat,” prevelde ze uiteindelijk enthousiast met een stralende glimlach. “Dat mag je helemaal zelf bepalen, zolang je iets voor mij wilt spelen wat jou op de één of andere manier omschrijft, zodat ik je beter kan leren kennen!” Bij deze laatste woorden tikte ze hem speels tegen zijn borstkas. Vervolgens hief ze beide handen op en toverde daarmee een zacht kussen bestaande uit jong gras en bloemen op de grond tevoorschijn en ging hierop zitten. Ze maakte het zich gemakkelijk door in kleermakerszit neer te strijken en iets onderuit te zakken. Vrijwel gelijk kwam Rháma naast haar liggen en verspreidde de wisps zich op haar beide schouders en haar hoofd. Ælonwyn schoot iets omhoog toen er plotseling iets onbekends haar benen op kroop. Het kon Rháma niet zijn, want dan zou ze nu waarschijnlijk geen lucht meer krijgen door het gewicht. Nee, het was klein en donzig… Met haar vingertoppen streek ze over het diertje en voelde twee lange, zachte hangoortjes. Een konijn die eerder al door Aidens muziek naar de waterval was gelokt, nestelde zich nu op haar schoot. Het was niet ongewoon dat dieren zich zo op hun gemak voelde bij haar, aangezien Ælonwyn eerder dichter bij de natuur stond dan bij de “beschaafde wereld”. Daarbij zorgde haar woudmagie voor een kalmerend aura richting omringende flora en fauna. Met het konijntje op haar schoot, hief Ælonwyn haar hoofd op richting Aiden, in afwachting van zijn lied, haar hoofd iets schuin uit nieuwsgierigheid en interesse.

Hoewel Rháma er ruig uitzag, kon Aiden merken dat het een erg lief beest was. Aiden voelde een warme energie van de wolf afkomen. Dat was vast de energie van vriendschap, dit dier had duidelijk een zeer sterke band met Ælonwyn.
Toen Akuma richting Aiden en Ælonwyn heen sprong verloor Ælonwyn haar evenwicht waardoor ze met haar rug tegen Aiden zijn borstkas aan kwam. Aiden ving haar kalm op en fluisterde: "Sorry ik had je even moeten waarschuwen dat haar aura voor sommige als een muur kan aanvoelen.". Vervolgens zette hij haar weer recht op haar voeten maar hij kon een glimlach niet verbergen. Het voelde fijn om weer iemand tegen zijn borstkas aan te hebben vond Aiden. Dat was een van de weinige dingen die hij miste sinds zijn relatie met Saphira was uit gegaan, die relatie had ook zo lang geduurd dat hij het als vanzelf sprekend was gaan zien. Aiden vond het enigzins bijzonder dat Ælonwyn niet meteen stappen zetten om de afstand tussen hen te vergroten, maar storend vond Aiden het niet, het voelde vertrouwd en aangenaam. Ælonwyn rook heerlijk naar bloemen en Aiden kon het dan ook niet laten om wat windstroming te maken om meer van de geur te kunnen ruiken. "Oh eh...sorry.". "Maakt niet uit joh, nu kreeg ik een kans om een pleasante geur tot me te namen. Volgens mij is de geur van de bloemen in je haar blijven hangen." zei Aiden zacht. Vervolgens leek het alsof Ælonwyn even stil hing maar een seconde later maakte ze al een buiginkje voor Akuma en zei ze dat het een eer was. Akuma raakte Ælonwyn haar voorhoofd zachtjes aan met het puntje van haar staart en zei toen mentaal tegen haar: "De eer is aan mij. Je hebt toestemming om je tegen mij te zeggen, dus je hoeft ook geen Vrouwe te zeggen van mij.".
Ælonwyn legde uit dat haar wisps goed konden navigeren in het duister maar dat ze zelf in het donker volledig afhankelijk was van de wisps. Vervolgens grinnikte ze en zei ze: "Dus als jij net als ik van plan bent om de hele dag hier in de buurt te blijven rondhangen, dan moet je me vanavond even terug naar Starshine leiden.". Aiden lachte vriendelijk en grinnikte toen terug: "Dat doe ik met plezier, alleen loop ik wel om via Oak's Field aangezien ik daar nog wil dineren, of jij moet een beter idee hebben?".
Aiden kon een glimlach niet verbergen toen hij zag dat Ælonwyn zich verheugde op het toegift. Toen Ælonwyn zei dat Aiden zelf iets mocht bedenken om te bespelen dacht Aiden even na. Dus het moest iets zijn wat hem op de een of andere manier omschreef. Terwijl Ælonwyn het zich gemakkelijk maakte liep Aiden naar Akuma en haalde hij zijn gitaar en viool uit de draag tassen. Zijn gitaar legde hij naast Ælonwyn neer. "Deze heb ik straks nodig, dus ik leg hem alvast hier neer." verklaarde hij, waarna hij weer Shadow trip gebruikte om terug op de rots in het midden van het meertje ging staan. Het kletterende geluid van de waterval achter hem voegde iets toe aan het moment.
Rustig begon Aiden zijn eerste nummer op de viool te spelen. Door een kleine geluidsbox waren er ook extra instrumenten te horen. Aiden speelde een nummer wat Akuma hem had aangeleerd, het nummer was een muzikale verwoording van Aiden zijn verleden. Van de moord op zijn ouders, tot het geadopteerd worden, tot het opgeleid worden tot paladen, en uiteindelijk de zoektocht naar een plek in de wereld. Het nummer liet een traan langs Akuma haar snuit lopen aangezien Aiden zelf het nummer up to date hield. Toen het nummer was afgelopen leek zelfs de waterval zelf stil te zijn geworden. Aiden keek naar de dieren om hem heen. Alles zat aandachtig naar de muziek te luisteren. Toen keek hij richting Ælonwyn en wachtte gespannen haar reactie af.

Ælonwyn keek verrast op toen Aiden haar handig opving toen ze haar evenwicht verloor en daarna aangaf dat ze naar bloemen rook. Ze grinnikte en wuifde haar haar sierlijk heen en weer. “Dankjewel!” zei ze plagend, alsof zijn opmerking een compliment was. Ach, het was toch ook fijn om te horen dat je naar bloemen rook?

Ze verstijfde kort toen Akuma haar plotseling aanraakte, maar ze hoorde haar woorden geduldig aan. “Ik heb niets gedaan om die eer te verdienen, maar dankjewel dat ik je op die manier mag aanspreken.” antwoordde ze zachtjes. Een lichte glimlach stond op haar gezicht, maar haar ogen waren voor een moment gericht op de grond. “Als je wilt, mag je me Elwyn noemen. Zo noemen mijn vrienden me…” Even klonk er een aanstekelijke giechel die de open plek rond de waterval vulde. Enkele dieren keken was verwonderd op. “Ehm, als ze echt konden praten tenminste...” voegde ze eraan toe, aangezien Rháma niet verbaal met haar kon communiceren en de wisps vaker via magie tegen haar fluisterden, dan dat ze echt hardop spraken. En verder… Verder had ze eigenlijk geen vrienden. Nog niet. Maar ze had hoop dat het hier beter zou gaan dan thuis. Hier kenden mensen haar niet als het “bijzondere blonde meisje” wat altijd in de wildernis rondzwierf met haar eeuwige honger naar avontuur en in het bijzijn van magische wezens en dieren. Tja, soms begrepen mensen haar gewoon niet en andersom. Ze vond het niet erg, want ze was ondanks dat gelukkig en straalde dat ook naar de wereld uit. Haar grootmoeder associeerde haar daarom ook vaak met het licht zelf en de levenslust die daarbij hoorde. Ælonwyn zou zichzelf niet per se zou omschrijven, dat klonk zo pretentieus vond ze, maar het was waar dat ze anderen graag vrolijk en gelukkig zag en hier zelf ook een bijdrage aan wilde leveren als ze dat kon. Want was de wereld niet een stuk mooier als iedereen elkaar liever wilde knuffelen dan pijn doen? Ja toch?

Ælonwyn luisterde aandachtig toen Aiden aangaf haar naar school te willen leiden in het donker, maar dat hij wel om zou lopen via Oak’s Field, omdat hij daar nog wilde dineren. Spontaan als ze was, wilde Ælonwyn eigenlijk gelijk enthousiast voorstellen om samen met hem in het dorpje te gaan eten, maar ze besefte zich dat ze elkaar nog niet kenden en dat hij daar daarom misschien niet op zat te wachten. In ieder geval wilde ze voorkomen dat ze opdringerig overkwam, dus zei ze in plaats daarvan: “Oh, Oak’s Field! Daar wilde ik ook nog heen. Ik ben er nog niet geweest. Misschien als ik gewoon mee kan lopen daarnaartoe, dan kan jij naar je diner gaan en ik…eh…” Ze ging even met een hand door haar lange haar en dacht na. “Ik ga de boel wel verkennen daar.” Nee, ze had nog geen plan waar ze naartoe zou gaan in Oak’s Field. Ze had ervan gehoord, maar had geen idee wat ze er kon vinden. Maar dat was geen probleem, ze kwam er wel uit. En het leek haar gezellig om er samen met Aiden heen te lopen, plus dat de kans dan kleiner was dat ze onderweg in het duister zou verongelukken… Dat was ook heel mooi meegenomen.

Terwijl Ælonwyn rustig afwachtte wat er ging gebeuren nadat Aiden met haar voorstel akkoord was gegaan, merkte ze met haar magie op hoe Aiden iets pakte en het naast haar neerlegde. Nieuwsgierig streek ze er stiekem met een hand overheen toen hij haar uitlegde dat hij het straks nog nodig zou hebben. Het was een gitaar. Maar wat zou hij dan nu gaan bespelen?
Haar vraag werd algauw beantwoord toen er plotseling prachtige muziek klonk.
Ælonwyn keek de richting op waar Aiden moest staan. Langzaam vervaagde haar glimlach en veranderde haar gezichtsuitdrukking in bezorgdheid. Die klanken… Zo…treurig... Ælonwyn voelde de emotie van de klanken door haar lichaam golven. Het speelde met haar gedachten op een manier die ze niet aan had zien komen. Ze hield haar aandacht bij Aiden, maar toch flitste er ineens een beeld van haar eigen geschiedenis voorbij, een beeld waarbij de andere kinderen haar weer eens verstoten hadden. “Je zult er nooit bij horen! Wanneer besef je dat nou eens?! ” klonk het in haar hoofd. Het oude zeer van toen greep naar haar hart, maar Ælonwyn schudde het dapper van zich af, omdat ze zich nu alleen op Aiden wilde focussen. Dit was zíjn muzikale verhaal.
Met gesloten ogen luisterde ze naar de aangrijpende melodie. Het maakte verschillende emoties bij haar los. Maar ze was niet de enige die erin meegezogen leek te worden. Naast zich voelde ze de aanwezigheid van Akuma en daarbij een vergelijkbare treurigheid als uit de muziek bleek. Zonder te aarzelen stak Ælonwyn haar hand naar haar uit, kon net bij Akuma’s rug en liet deze hierop rusten. Het meisje sprak niet, bang om de muziek te verstoren, maar met haar liefdevolle aanraking wilde ze laten blijken haar te willen troosten, ongeacht dat ze niet wist waarvoor beiden getroost moesten worden.

Naarmate het lied vorderde, voelde Ælonwyn ook tranen achter haar ogen prikken en een brok in haar keel ontstaan. Het was niet eens haar eigen pijn van vroeger wat ze voelde, maar de gevoelens om haar heen die haar raakten. Ze was geïntrigeerd en medelevend tegelijkertijd. Toen de viool zijn laatste noot speelde, voelde ze ook iets warms langs haar wang stromen. Snel veegde ze de ontsnapte traan weg, al wist ze niet of Aiden het al gezien had. Ælonwyn klapte niet in haar handen na het lied, want dat paste niet bij de situatie. In plaats daarvan stond ze sereen op, liet zichzelf met een lichtspreuk naar Aiden toe zweven en legde een hand op zijn bovenarm. Ze wist dat hij nog meer zou spelen, maar ze kon zichzelf niet bedwingen nu alvast haar lof uit te spreken voor zijn muziek. Het was indrukwekkend dat hij bereid was haar zoiets persoonlijks te tonen, terwijl ze elkaar net hadden ontmoet. Het voelde daarom… speciaal op een bepaalde manier. Ze kon er niet precies haar vinger op leggen. “Dankjewel dat je dit met mij wilde delen.” fluisterde ze hem toe met zalvende stem. “Ik…” ze zuchtte en beet kort op haar onderlip. “Ik kan me haast niet voorstellen wat je hebt doorgemaakt nu ik dit mocht horen en zou ik willen dat je dat niet overkomen was, maar ik voel me daarom vereerd dat je dit met mij erbij wilde spelen.” Haar hand lag nog altijd op zijn bovenarm en het betekende in feite zoveel meer dan haar gesproken woorden. “Als je wilt kun je je andere lied nog laten horen, maar ik kan begrijpen als je dat niet wilt. Het is helemaal aan jou. Jij hebt mij in ieder geval al meer laten zien net dan ik had durven hopen.” Haar woorden werden ondersteund door de sprankelende lach om haar lippen. "Je bent best bijzonder, Aiden Youkai..." Als het erop aankwam, was Ælonwyn niet bang om haar gedachtes of gevoelens uit te spreken. Ze wilde nog liever dat zij zelf voor gek stond als ze eerlijk en oprecht was naar iemand anders toe, dan dat gemeende woorden niet werden gesproken. Ze vond de jongen voor haar oprecht bijzonder, door de manier waarom hij tot nu toe op haar had gereageerd. Het was nieuw voor haar en het voelde...goed en vertrouwd.

“Ik heb niets gedaan om die eer te verdienen, maar dankjewel dat ik je op die manier mag aanspreken.” zei Ælonwyn. Akuma reageerde direct op haar door te zeggen: "Jawel hoor, alleen dat weet je zelf nog niet. Je zal het begrijpen wanneer je meer over mij en Aiden weet.". Vervolgens zei Ælonwyn dat Akuma haar wel Elwyn mocht noemen aangezien haar vrienden der ook zo noemden als ze konden praten. Akuma knikte en zei toen: "Bedankt Elwyn, je vriendin zullen erg blij zijn met jou, ik kan je alvast vertellen dat ik aan je energie merk dat je uniek bent.".
Ælonwyn gaf aan dat ze ook nog naar Oak's Field wou maar dat ze er nog nooit geweest was, en dat ze misschien met Aiden mee kon lopen. Daarna zei ze dat als hij dan ging dineren dat zij de boel wel zou verkennen. Aiden lachte en legde zachtjes zijn hand tegen haar boven arm. "Als we dan toch samen die kant op gaan, zou ik je dan mogen vragen om met mij te dineren daar? Uiteraard dek ik alle kosten." zei Aiden speels en een beetje uitdagend.
Toen Aiden muziek ging spelen merkte hij dat de muziek indruk maakte op de omgeving. Hij zag Akuma een traan laten vallen, hij zag dat Ælonwyn Akuma probeerde te troosten, en op de laatste noot zag hij dat Ælonwyn een traantje liet vallen. Daar zou hij niks over zeggen aangezien dit nummer hem zelf ook altijd aan zijn hart ging. Het kwam dan ook rechtstreeks uit het hart. In de tussentijd had Akuma had wat lastiger met haar ogen droog houden, maar ze merkte ook dat Ælonwyn met haar eigen emoties aan het vechten was. Zachtjes sloeg Akuma een van haar vleugels om het meisje heen. Akuma had Aiden verteld dat hij dit nummer niet in volle tuigen moest spelen aangezien de kracht van het nummer sterk genoeg was om mensen hun ziel te verscheuren wanneer deze mensen zelf erg medelevend waren. Akuma vond het dan ook fijn om te zien dat Aiden het nummer als een opbouwend iets speelde, dat maakte het makkelijker te verteren. Toen de muziek was af gelopen schoot Ælonwyn naar Aiden toe. Aiden voelde dat Ælonwyn haar hand op zijn boven arm legde en zonder na te denken pakte hij haar zachtjes vast om haar een knuffel te geven. Hij had wel vaker gezien dat mensen na zijn muziek graag even een menselijk momentje hadden, en knuffels waren een sterk middel om iemand te steunen wist Aiden. Toen Aiden Ælonwyn weer los liet bedankte ze hem dat hij het verhaal met haar wou delen. Ook zei ze dat ze zich niet kon voorstellen wat Aiden had meegemaakt. Aiden glimlachte en zei "Negatieve tijden zorgen ervoor dat we de positieve tijden waarderen. Dankzei mijn verleden zal ik mijn vrienden niet als vanzelf sprekend zien.".
Toen Ælonwyn zei dat ze het kon begrijpen als Aiden geen zin had om nog een nummer te spelen, maar dat dat wel mocht. Aiden lachte en zei: "Muziek is mijn leven, natuurlijk speel ik nog een nummer..." Aiden keek even om zich heen naar alle dieren en zei toen: "Plus ik kan die dieren hier toch niet zonder toegift laten zitten?". Een glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij Ælonwyn hoorde zeggen dat hij best bijzonder was. Aiden knikte en gebruikte zijn Air magic om zijn gitaar naar hem toe te laten komen. "Ga maar lekker zitten, ik heb twee nummers voor je." zei Aiden waarna hij een gitaar kruk van Shadow mass, liet verschijnen.
Rustig ging hij hier op zitten en stemde zijn gitaar even snel waarna hij begon met het eerste nummer. Aiden sloot zijn ogen en zong met het nummer mee terwijl hij ook gitaar speelde. De speaker gebruikte hij weer voor overige instrumenten en effecten. Dit nummer was een nummer wat Aiden had geschreven toen hij zijn leven wou veranderen, het nummer was bedoeld om hem te vertellen dat het nooit te laat was om iets te veranderen. Toen het nummer was afgelopen veranderde Akuma in haar menselijke vorm en ging ze naast Aiden staan. De twee hadden samen afgesproken om een duet te doen. Zonder te wachten begonnen ze met het nummer. Vragen beantwoorden over Akuma kon later nog altijd, het moment was nu te mooi om niet te gebruiken. Akuma liet ook een gitaar in haar handen verschijnen en samen begonnen ze te spelen en zingen. Dit was het nummer wat Aiden samen met Akuma had gemaakt nadat hij een plek had gekregen in het draken leger van Akuma haar vader. Het significeerde de verandering van buitenbeen naar een belangrijk persoon, stond het nummer voor het moment waarop Aiden stopte met in het verleden te leven en vooruit ging kijken. Aan het eind van het nummer voelde hij dat de energie bij de waterval veel positiever en energieker was geworden. Een glimlach kon hij niet verbergen. Vervolgens keek hij naar Ælonwyn, hij was benieuwd naar wat zij te zeggen had.

// nummer 1

// nummer 2

akuma menselijke vorm:

Ælonwyn schrok op toen Aiden een hand op haar bovenarm legde terwijl ze spraken over Oak’s Field. De blos op haar wangen werd abrupt een dieper roze toen hij haar mee vroeg om samen te gaan dineren. De speelse en uitdagende toon in zijn stem ontging haar niet. Daarom richtte ze haar blik op zijn gezicht en leek hem doordringend aan te kijken, al had ze daar natuurlijk haar ogen niet nodig. Voor een moment was het alsof ze dwars door hem heen keek en hem uit probeerde te pluizen.
“Dat mag.” sprak ze tenslotte, waarbij haar stem vrolijk golfde om zijn speelsheid te evenaren. “En ik ga graag met je mee…Aiden.” De manier waarop ze zijn naam uitsprak, had onverwacht iets verleidelijks in zich. In het blauwe van haar ogen was kort een andere glinstering waar te nemen. Niet één van haar kenmerkende vrolijkheid, maar van interesse in de ander, wat net iets verder ging dan op vriendschappelijk gebied... Ook was er enige verbazing bij haar te bespeuren, omdat ze de vraag niet aan had zien komen en al helemaal niet het feit dat hij eraan toevoegde dat hij alle kosten zou dekken. Niet dat Ælonwyn dit van hem verlangde, integendeel. Maar ze moest toegeven dat ze zijn voorstel desalniettemin aantrekkelijk vond.
Wacht… Betekende dit eigenlijk…dat het een date was?
Nee…toch?
Veel tijd om erover na te denken kreeg ze niet, omdat Aiden voor haar ging spelen.

Toen ze na het lied naar Aiden toe was gegaan en hem bedankte dat hij dit met haar wilde delen, voelde ze plotseling hoe ze zachtjes door hem werd vastgepakt. Ælonwyn liet verbaasd wat lucht ontsnappen, maar sloeg tenslotte ook haar armen troostend en teder om Aiden heen. Aangezien ze best een stuk kleiner was dan hij, ruste haar wang voor een moment op zijn borst. Wat gek… Dit voelde ook al zo…vertrouwd. Terwijl ze hem omhelsde, genoot ze onbewust van het kalmerende geluid van zijn hartslag. Ze betrapte zichzelf erop dat ze Aiden iets langer vasthield dan ze eigenlijk bedoeld had en probeerde daarom haar wederom ietwat rood aangelopen gezicht voor hem te verbergen. Ze voelde haar wangen gloeien toen hij tegen haar sprak:
"Negatieve tijden zorgen ervoor dat we de positieve tijden waarderen. Dankzij mijn verleden zal ik mijn vrienden niet als vanzelfsprekend zien."
Haar mond viel haast open van verbazing bij zijn woorden. Dat was wat zij ook altijd zei! Wat apart, maar wel leuk dat twee mensen op één lijn konden zitten, zonder dat ze elkaar kenden. Al had Ælonwyn inmiddels wel het gevoel dat ze Aiden iets beter had leren kennen, maar ze hoopte dat ze in de loop van vandaag nog meer over elkaar te weten konden komen. Het was als een avontuur op zich om nieuwe mensen tot bekende mensen te maken.

Ælonwyn keek verheugd omhoog toen Aiden aangaf meer muziek te willen maken. Een aanstekelijke lach ontsnapte haar mond. “Ik hou van mensen met een passie! En de dieren en ik kunnen niet wachten op je toegift.” Na deze woorden gesproken te hebben, maakte Ælonwyn aanstalten om zich bij de rest van het “publiek” te voegen. Dit keer haastte ze zich niet met haar lichtmagie naar de waterkant. In plaats daarvan ging ze op de rand van de steen staan en liet één van haar kleine voeten boven het water zweven. Precies onder het wateroppervlak waar haar voet zich boven bevond, groeide een prachtig groen blad van een lelie. Net voordat ze erop stapte, draaide ze zich nog even om naar Aiden en grinnikte. “Dit heb ik altijd al willen proberen...” Behendig sprong ze vervolgens van de één naar de andere verschijnende lelie, zonder op de bijbehorende witte en roze bloemen te stappen. Haar haar en paarse jurk zweefden daarbij opgewekt achter haar aan. Het was nog best een uitdaging om precies goed te springen, enkel met behulp van haar magie, maar ondanks dat schaterde het levendige meisje het uit van de lach tot ze uiteindelijk de kant bereikte. Hier ging ze weer in kleermakerszit richting Aiden en Akuma zitten, tussen een ree en een eekhoorn in.
“Ik ben zover!” riep ze lachend naar de twee muzikanten.

Niet veel later begon Aiden zijn tweede nummer. Ælonwyn luisterde aandachtig met gesloten ogen. Zijn aanlokkelijke zangstem deed een prettig schokje door haar heen gaan. Een glimlach tekende zich op haar gezicht toen ze zich realiseerde dat dit nummer een gevoel van hoop in zich droeg, in tegenstelling tot het eerste nummer. Ondanks alles, het was nooit te laat, zo klonk het. Hier kon Ælonwyn zich ook in vinden, omdat ze zelf ook geen opgever was en hoopvol naar de toekomst keek. Ze voelde hoe ook haar lichaam begon te reageren op de muziek, in positieve zin. Waar Aiden zich uitte in muziek, gebruikte zij dans om haar gevoel te laten spreken. Maar ze hield zich nog in.

Toen het nummer afgelopen was, bleef ze rustig zitten, omdat Aiden haar van tevoren had verteld dat hij nu twee nummers zou spelen, dus wachtte ze op het volgende. Plotseling voelde ze een verandering in Akuma’s energie en daarmee haar silhouet. Ze leek van vorm te zijn veranderd, al kon Ælonwyn het niet helemaal plaatsen. Stiekem was ze razend benieuwd wat er zojuist was gebeurd, maar ze zou haar vragen voor later bewaren, want haar nieuwsgierigheid naar het volgende nummer was minstens zo groot. Haar wijsvinger tikte automatisch op de maat van de muziek toen de snelle gitaarklanken klonken. Per ongeluk liet ze een verrukt, zacht kreetje ontsnappen toen ze ook Akuma’s stem hoorde. Een duet! Wat klonk het mooi! Nu kon ze gewoon niet langer passief blijven zitten. Ælonwyn stond op en luisterde naar de rest van het lied. Hierdoor werd het echter steeds moeilijker om haar lichaam stil te houden. Iedere cel in haar leek te willen dansen op de ritmische melodie.
Halverwege het lied kon ze zich niet meer inhouden en begon Ælonwyn perfect op de maat van de muziek te dansen. Haar manier van bewegen was "Novaans" te noemen: lichtvoetig, sierlijk en soepel en sloot naadloos aan bij het opwekkende karakter van het lied. Energiek en passievol danste Ælonwyn tussen de dieren door, terwijl ze genoot van de muziek. Ze kon zelfs beter naar de betekenis ervan luisteren nu haar lichaam de klanken uitbeeldden in haar dans. De wisps vlogen enthousiast om haar heen nu het blonde meisje zich vurig, maar toch gecontroleerd voortbewoog. Een helder licht straalde van haar af, waardoor het geheel haast iets magisch had.

Toen het lied eindigde, maakte Ælonwyn ook haar laatste beweging en stond stil. Haar borst ging iets sneller op en neer door de snelle dans. Met een stralende blik keek ze richting Aiden en Akuma. Vlug verplaatste ze zich weer over de lelies naar hen toe. Eenmaal daar aangekomen, boog ze eerst haar hoofd iets voor Akuma, aangezien Ælonwyn hoopte dat zij dat als een groter compliment zou zien dan enkel woorden. Voor Aiden had ze iets anders in gedachten. Nu ze tussen hem en Akuma in stond, ging ze op haar tenen staan en gaf een klein, teder kusje op zijn wang. Het duurde haast niet langer dan een seconde, maar ze wilde het graag toegevoegd hebben aan haar woorden: “Het was mooi! Geweldig gespeeld allebei.” sprak ze tegen hen beiden. “Ik was blij om te horen dat er een positieve ommekeer is gekomen in jullie verhaal.”
Ze giechelde. “Sorry dat ik ineens begon te dansen, maar ik kon me gewoon niet inhouden! De muziek zweepte me zo op!”
Plotseling kreeg haar blik iets uitdagends en verwachtingsvol. “Zal ik...nu mijn wereld laten zien?”

Ælonwyn gaf aan dat ze het goed vond om met Aiden mee te gaan. Aiden glimlachte, kennelijk had Ælonwyn ook wel zin om gezellig ergens met een ander persoon te gaan eten. Aiden had er nu al zin in, hij had al een tijdje geen leuke date meer gehad, maar iets vertelde hem dat dit anders zou worden. Daarna begon hij met het eerste nummer.
"Ik hou van mensen met een passie! En de dieren en ik kunnen niet wachten op je toegift." zei Ælonwyn waarna ze een spreuk gebruikte om waterlelies te laten ontstaan zodat ze over het water kon lopen. Aiden keek hier vol bewondering naar. Het meisje bewoog erg soepel, dat was iets wat hij al lang niet meer gezien had, zulke soepele bewegingen. "Ik ben zover!" riep Ælonwyn waarna Aiden begon met de twee nieuwe nummers.
Halverwege het derde en laatste nummer zag Aiden dat Ælonwyn aan het dansen was. Damn ze maakte het wel lastig voor hem om niet terug te denken aan het verleden. Gelukkig was hij er al overheen, maar het was niet altijd makkelijk om niet aan die tijd terug te denken. Maar hij miste het ook niet echt. Toen het nummer was afgelopen zag Aiden dat Ælonwyn zich ook had uitgeleeft. Ze had ook mooi gedanst. Kort daarna kwam ze weer bij Akuma en Aiden staan. Aiden straalde van genot door dat alle beesten om hun heen zich ook uit hadden geleeft. Het was bijna een sprookje. Na de dans had Aiden het gevoel dat hij Ælonwyn al ergens had ontmoet, alsof hij al heel veel van haar wist? Misschien in een vorig leven? of een alternatief universum? Hoe dan ook, hij had genoten van haar dans tijdens de muziek, daar kon hij wel aan leren wennen. Toen Ælonwyn voor Akuma ging staan boog ze haar hoofd een stukje. Akuma lachte en duwde zachtjes Ælonwyn haar hoofd omhoog waarna ze zei: "Het zien van jou mooie glimlach is het grootste compliment wat je kan geven.". Aiden grinnikte en bloosde toen hij een kusje op zijn wang kreeg van Ælonwyn. "Het was mooi! Geweldig gespeeld allebei." zei Ælonwyn. Aiden lachte en luisterde aandachtig toen Ælonwyn zei dat ze blij was dat er ook een positieve ommekeer was gekomen in het verhaal. Aiden lachte en zei: "Ah wel het is voornamelijk mijn verhaal, maar Akuma heeft een zeer belangrijke rol gespeeld.". Akuma glimlachte even naar Aiden en bedankte Ælonwyn voor haar compliment. "Sorry dat ik ineens begon te dansen, maar ik kon me gewoon niet inhouden! De muziek zweepte me zo op!". "Oh dat maakt niet uit, dat zien we juist graag. Over dansen gesproken, hoe lang doe je het al, het zag er erg vloeiend en soepel uit. Je danst goed, misschien moeten we samen eens de danszaal van SSA gaan misbruiken." zei Aiden voordat hij door had wat hij nou eigenlijk vroeg. Toen Ælonwyn vervolgens vroeg of ze Aiden haar wereld zou laten zien zei Aiden: "Ja ik ben er erg benieuwd naar. Je lijkt me een zeer interessant persoon Ælonwyn!".

Ælonwyn had verbaasd gevoeld hoe Akuma haar hoofd omhoog had geduwd. Haar mondhoeken krulden spontaan omhoog toen ze hoorde dat het laten zien van haar glimlach het grootste compliment was wat ze kon geven. Ze grinnikte en lachte een brede lach, waardoor haar witte tanden even ontbloot werden als bevestiging van Akuma’s woorden.
Op het moment dat haar lippen Aidens wang even later raakten, voelde ze zijn huid gloeien. Zou hij soms…
Nee, toch? Ze moest voor zichzelf toegeven dat ze het stiekem best schattig zou vinden als haar kusje hem deed blozen. Haar ogen waren op zijn gezicht gericht, terwijl hij verder sprak na haar verontschuldiging over het dansen:
"Oh dat maakt niet uit, dat zien we juist graag. Over dansen gesproken, hoe lang doe je het al, het zag er erg vloeiend en soepel uit."
Ælonwyn haalde luchtig haar schouders op en keek bescheiden weg. “Oh eh, dankjewel. Eigenlijk zolang als ik me kan herinneren. Ik heb ook les gehad, maar meestal dans ik om mijn gevoel te uiten.” Ze schudde lachend haar hoofd. “Soms is het gewoon zoveel fijner om erover te dansen of muziek te maken dan erover te spreken, vind je niet?”
“Je danst goed, misschien moeten we samen eens de danszaal van SSA gaan misbruiken." voegde Aiden eraan toe, waardoor Ælonwyn wel ietwat verwonderd moest opkijken.
Ze beet zachtjes op haar onderlip om een lach te onderdrukken. “Met jou? Altijd~” prevelde ze tenslotte met een sensuele ondertoon terug, aangezien zijn opmerking een te mooie open deur was om te laten gaan. “Maar…” Ze deed een stapje in zijn richting en keek ongegeneerd en onbevreesd naar hem op. “we hoeven daar niet per se de danszaal voor te gebruiken. Dansen kan overal. Dus…” Nog een stapje. “als je het wilt, dansen, moet je het maar zeggen, goed?” eindigde ze plagend. Haar ogen glommen eigenwijs en uitdagend. Bij deze laatste woorden gleed haar wijsvinger even een stukje over zijn borstkas, voor ze het vlug weer terugtrok, alsof er zojuist niets was gebeurd.

Ze knikte sereen als altijd toen Aiden akkoord ging dat zij nu haar wereld aan hem zou laten zien. Echter, op het moment dat hij er nog achteraan zei haar een interessant persoon te vinden, kon ze zelf een lichte blos niet onderdrukken, deels omdat ze ook niet zo goed wist hoe ze met complimenten moest omgaan, dus glimlachte ze alleen even lief naar hem.
Vervolgens ging ze achter hem staan en legde ze haar handen op zijn brede schouders. “Ik denk dat het het beste is als je hiervoor gaat zitten. De enige andere persoon aan wie ik dit heb laten zien, werd er namelijk de eerste minuten behoorlijk duizelig van.” Met haar zachte, tedere aanraking liet ze hem op de steen zitten. Zelf nam ze op haar knieën achter hem plaats. Eén keer haalde ze diep adem, voor ze haar handen voorzichtig op zijn ogen plaatste en zei: “Ogen dicht. En niet spieken!” Zodra Aiden zijn ogen had gesloten, hing ze haar lippen in de buurt van zijn oor en begon ze zachtjes en melodieus een spreuk te zingen in een oude Novaanse taal. Dit herhaalde ze meerdere malen om uiteindelijk het gewenste resultaat te kunnen krijgen.

Haar woorden klonken kalmerend en haar stem zalvend en waren daardoor in perfecte harmonie met de golven rondom hem. Het viel haast stil in hun omgeving, leek het. Zelfs de waterval maakte minder geluid. De klanken van de spreuk droegen ver, waardoor de dieren wat verwonderd opkeken en geïntrigeerd bleven staren. Het was alsof alle flora en fauna voor een moment waren gehypnotiseerd.

Na de spreuk een aantal keer herhaald te hebben, haalde Ælonwyn haar handen weer van Aidens ogen af. “Kijk maar.” fluisterde ze hem warm toe. Als hij nu zijn ogen zou openen, zou hij voor even de wereld kunnen aanschouwen zoals zij dat altijd deed. Voor zichzelf omschreef Ælonwyn het altijd alsof de omgeving gehuld ging in een gouden mist van licht en glinsteringen, de één net iets helderder dan de ander, waardoor ze silhouetten bijvoorbeeld kon onderscheiden. Daarbij waren haar overige zintuigen verscherpt en kon ze afwisselend zelfs de kleine geluiden horen, de bijzonderste dingen ruiken, voelen of proeven. Nu proefde ze bijvoorbeeld het water van de waterval, hoorde ze de vele dierengeluidjes in de omgeving en rook ze de geur van bloemen. Echter was alles altijd verhuld in een bepaalde cocon van kalmte en rust, zodat ze niet overprikkeld raakte. Ongeveer hetzelfde gevoel als wanneer je onderwater was en de wereld serener aan je voorbij leek te gaan. Het was als het ware een nieuwe werkelijkheid, maar ook een hele prettige.
Zelf stond Ælonwyn langzaam op en ging ze voor Aiden op haar hurken zitten. “En?” vroeg ze nieuwsgierig. Ze was oprecht benieuwd hoe hij op haar wereld zou reageren.

Op Ælonwyn haar vraag of Aiden het ook vond dat het soms veel fijner is om te dansen of muziek te maken dan om dingen te verwoorden antwoordde Aiden: "Ja en nee, het is fijner voor mijzelf, maar je kan er niet altijd vanuit gaan dat de boodschap dan ook over komt, daarom vind ik het ook fijn om met woorden iets te zeggen. Dan weet ik zeker dat de boodschap duidelijk is.". Vervolgens gaf Ælonwyn aan dat ze met Aiden wel zou willen dansen, maar dat ze daarvoor niet persee de school danszaal hoefde te gebruiken. "Dat klopt, heb je helemaal gelijk in." zei Aiden, hij zat vast aan de gymzaal te denken doordat hij daar altijd met Saphira danste. Die oude herinneringen moesten nog door nieuwe overschreven woorden, misschien zou dit meisje wel een deel spelen in het overschrijven van de oude herinneringen? Aiden had een voorgevoel maar durfde hier nog niet op te vertrouwen. "Eigenlijk lijkt het me hartstikke leuk om straks met je te dansen." zei Aiden rustig.

Toen Aiden aangaf dat hij benieuwd was naar Ælonwyn haar wereld ging ze achter hem staan en zei ze dat het het beste zou zijn als hij even ging zitten. "Maar natuurlijk Miss Ælonwyn" zei Aiden speels. Hij had al lang niet meer gehad dat een meisje het voortouw nam, maar de verandering was welkom. Toen Aiden ging zitten nam Ælonwyn plaats achter hem en hield ze haar handen voor Aiden zijn ogen. "Ogen dicht. En niet spieken!" zei het meisje. "Yes ma'am." zei Aiden lachend waarna hij zijn ogen dicht deed. Kort daarna voelde hij Ælonwyn haar lichaamswarmte bij zijn oor en hoorde hij haar zachtjes iets in het Novaans zingen. Wat ze precies zong begreep Aiden niet aangezien hij de Novaanse taal nog niet volledig beheerste maar het klonk heel mooi. "Wauw." zei hij zachtjes waarna hij zich ontspande. Het meisje had een hartstikke mooie zangstem en Aiden leunde een beetje naar achter om comfortabeler te worden, waarna hij zachtjes met zijn rug tegen Ælonwyn aan kwam. Hij hoorde geen schrik reactie in haar stem en besloot een beetje tegen haar aan te leunen om tot rust te komen. Tijdens de zang zag Aiden een lichtfestijn aan de binnenkant van zijn oogleden. Hij genoot ervan en moest moeite doen om niet in slaap te vallen. Toen Ælonwyn een paar keer het zelfde stukje herhaald had gaf ze aan dat hij zijn ogen open mocht doen knipperde Aiden een paar keer waarna hij fatsoenlijk kon focussen. "Whoa" bracht hij uit terwijl hij rond keek. "Hoewel dit mooi is zou ik zo echt niet kunnen navigeren. Het is vind ik zelfs erg lastig om de silhoutten te zien. Wat knap dat je hier zo goed mee kan navigeren. Het is wel erg rustgevend." zei Aiden waarna hij Ælonwyn voor hem zag zitten, nouja zag, hij voelde en rook meer dat het Ælonwyn was mmm die lucht van bloemen. Langzaam boog hij dichter naar haar toe om haar een knuffel te geven, tijdens de knuffel fluisterde hij: "Het is erg mooi, het heeft wel iets magisch, maar ik vind het toch ook iets engs hebben, waarschijnlijk omdat ik andere manieren van zien gewend ben.". Vervolgens vroeg Aiden: "Zou je het leuk vinden om te zien wat ik zie wanneer het pikke donker is? Daar heb ik een speciale magie voor aangeleerd, lijkt op wat jij ziet, maar toch wat anders.". Vervolgens liet Aiden Ælonwyn los, hij voelde zichzelf rustig en kalm zijn sinds ze bij hem in de buurt was. Ook had hij het zelfde gevoel als toen hij erachter kwam dat hij Saphira leuk vond. Hmm zou het? Zou ik verliefd zijn? Aiden vond het erg verwarrend aangezien hij eigenlijk nog niet veel van het meisje wist, maar het voelde gewoon al goed. Misschien kwam dat door het rare voorgevoel wat hij had?

Ælonwyn schoot in de lach toen Aiden haar “Miss Ælonwyn” noemde en haar later ook met “ma’am” aansprak. Ze voelde zich haast een echte lerares, ook door de beheerste manier waarop ze haar handen zachtjes op zijn ogen plaatsten en haar spreuk zong. Tijdens haar gezang, voelde ze zijn lichaam stukje bij beetje meer ontspannen. Het deed haar glimlach verbreden. Ze liet stilzwijgend toe dat hij tegen haar aanleunde om beter tot rust te kunnen komen en deed haar best om zijn rug zo goed mogelijk te ondersteunen met haar eigen lichaam. Als je niet beter zou weten, leken ze haast verwikkeld in een liefdevolle omhelzing.
Stiekem wachtte Ælonwyn ook even om haar gezicht weer terug te trekken na de spreuk, zodat ze nog net iets langer zo dichtbij hem kon zijn. Waarom ze hier behoefte aan had, wist ze eigenlijk niet zo goed. Het voelde gewoon…fijner en veiliger.
Vervolgens ging ze op haar hurken voor hem zitten en hoorde ze lachend zijn reactie aan. Hij leek onder de indruk en verward tegelijk. Ze knikte toen hij zei dat hij het lastig zou vinden om te kunnen navigeren. “Klopt. Dat kan het soms wel zijn en ik heb er daarom veel mee moeten trainen, maar de wisps zijn er ook altijd nog om me de goede kant op te wijzen.” Juist op dat moment voelde ze de drie lichtwezentjes naar Aiden zweven als bevestiging van haar woorden. Echter keek het meisje wat verrast op toen ze merkte dat de wisps wel erg dichtbij hem durfden te komen. Normaal zouden ze veel schuwer richting vreemden zijn geweest. “Ze vinden je wel leuk, geloof ik.” grinnikte ze daarom. "Begrijpelijk…” voegde ze er bijna onhoorbaar aan toe, waarna ze plotseling door Aiden omhelst werd. Haar hart maakte spontaan een sprongetje bij zijn onverwachte aanraking en begon gelijk iets sneller te bonken. Ook leek het ineens een nog warmere dag te worden toen hij haar iets toefluisterde...
Vreemd, heel vreemd.
Haar handen vonden gemakkelijk hun weg naar zijn...eghem..."gespierde" rug tijdens de knuffel. Haar hoofd ruste een moment vertrouwd op zijn schouder.

"Zou je het leuk vinden om te zien wat ik zie wanneer het pikkedonker is? Daar heb ik een speciale magie voor aangeleerd, lijkt op wat jij ziet, maar toch wat anders." vroeg hij haar na hun omhelzing. Oeh! Dat was een buitenkansje! Dit kon ze niet aan haar voorbij laten gaan!
Enthousiast pakte Ælonwyn daarom zijn onderarm beet en ging op haar knieën voor hem zitten. “Ja! Ja! Alsjeblieft!” Met puppyoogjes keek ze naar hem op, terwijl haar gezicht voor een moment vlakbij de zijne hing. “Dat zou ik echt heel heel heeeeel leuk vinden!” babbelde ze uitbundig verder waarbij haar handen onbewust zijn arm wat wild heen en weer schudden.
In één soepel beweging draaide ze zich vervolgens om en ging ze precies zo voor hem zitten, zoals hij net bij haar zat. Vlug deed ze haar eigen handen al voor haar ogen als een klein kind dat verstoppertje ging spelen. “Ik ben al zover!” piepte ze vol verwachting waarbij ze haar rug iets tegen zijn borstkas aandrukte. Wat zou er gaan gebeuren...?

“Ze vinden je wel leuk, geloof ik.” zei Ælonwyn terwijl Aiden even om zich heen keek om te begrijpen wat ze bedoelde, Ah de wisps. "Ach ik vind je wisps ook wel leuk, ze hebben iets schattigs en mysterieus (en ook iets badasserigs don't worry xD)." zei Aiden zachtjes. Vervolgens knuffelde hij Ælonwyn en ontspande hij van haar aanraking, hmm bijzonder, zelfs bij Saphira kwam hij tijdens hun relatie niet zo snel tot rust, natuurlijk straalde hier de hele omgeving rust uit, dat zal ook wel helpen. Toen hij de omhelzing beïndigde en vroeg of Ælonwyn graag wou zien hoe Aiden in het donker zag reageerde ze hier erg enthousiast op. Aiden lachte toen Ælonwyn zijn onderarm beet pakte en wilde heen en weer begon te schudden. "Nou laten we dat dan maar doen hé." zei Aiden lachend waarna hij Ælonwyn over haar hoofd aaide, ze gedraagde zich even net als een enthousiaste pup. Aiden vond het erg schattig en keek even op toen Ælonwyn omdraaide om op de zelfde manier voor hem te zitten, als hoe hij bij haar had gezeten. Toen ze haar handen voor haar ogen hield fluisterde Aiden in haar oor: "volgens mij is dat bij jou niet nodig, toch Ælonwyn Barahírr?". Bij het zeggen van haar naam kon Aiden haar naam bijna proeven, het rolde lekker over de tong vond hij. "Ik ben al zover!" zei Ælonwyn terwijl ze haar rug tegen Aiden zijn borstkas aan drukte.

Aiden glimlachte en trok Ælonwyn nog wat meer tegen zichzelf aan zodat ze echt comfortabel kon gaan zitten. "Probeer even enkel en alleen te focussen op mijn stem en de geluiden in de omgeving. Hoe minder je probeert te zien hoe makkelijker het voor je geestes oog word om in de duisternis te kijken". Vervolgens begon Aiden rustig Ælonwyn haar schouders te masseren, deels om haar te helpen rusten maar voornamelijk om de benodigde drukpunten en energie stromingen op gang te krijgen. Tijdens de massage zorgde Akuma dat er muziek uit de luidspreker kwam en begon Aiden met een diepe stem te zingen. Op sommige stukken gebruikte Akuma wat magie om Aiden zijn stem wat te vervormen of te versterken, ook zorgde Akuma ervoor dat het volume van Aiden zijn stem niet oncomfortabel zou worden voor Ælonwyn. Tijdens de massage en het nummer kwamen er schaduwen uit het meer en uit de steen die zich om Aiden en Ælonwyn heen wikkelde. Kort daarna zou Ælonwyn door middel van licht tijdelijk niet kunnen zien, Aiden bleef haar rug masseren waarmee hij haar energie paden opende.
Tegen het eind van het nummer zou Ælonwyn weer silhouetten kunnen zien, maar deze keer in het duister. Aiden beschreef het altijd alsof je zelf een paarse licht bron was, en de horizon was zwart. Alles wat tussen jou en de horizon stond had een donker paarse tint. Nooit werd iets echt licht, maar je kon duidelijk randen en bij sommige objecten zelfs details zien. Aan de intensiteit van objecten kon je afstanden schatten, ook had je perspectief waardoor je de grote en afstand nog beter kon schatten. Akuma veranderde snel weer terug in een draak aangezien Ælonwyn haar nu mogelijk zou kunnen zien en het was misschien niet het beste idee om dan op een menselijke vrouw te lijken. Aiden stopte met het masseren en hield Ælonwyn kalm vast om te zorgen dat hun energieën nog samen zouden vloeien. Dit was niet nodig maar zorgen er wel voor dat de magie makkelijker was. "Als je wil mag je nu weer je geestes oog openen" zei Aiden zachtjes terwijl hij Ælonwyn losjes vasthield.


[/b]

Ælonwyn onderdrukte de neiging om zachtjes te kirren toen Aiden haar over haar hoofd aaide. Hm, wat voelde dat fijn...! Terwijl ze daarna met haar handen voor haar ogen voor hem ging zitten, begon hij niet direct met de spreuk. In plaats daarvan merkte Aiden op dat zij haar ogen niet hoefde te bedekken. De manier waarop hij vervolgens haar naam uitsprak, deed even een heerlijke rilling langs haar ruggengraat trekken. “Sssst.” Piepte ze, alsof hij zojuist een geheim had verraden. Eigenwijs bleef het meisje op dezelfde manier voor hem zitten, maar sloot ook haar geestesoog om te voorkomen dat ze alsnog kon zien. Geleidelijk aan begon ze zich meer te ontspannen en leunde ze tegen Aiden aan. Ze kon zo wel uren blijven zitten...
Toen hij haar bovendien nog iets meer tegen zichzelf aantrok, vleide ze zich echt tegen hem aan, waardoor hun lichamen elkaar verwarmden. Ze knikte even braafjes toen Aiden haar vroeg zich enkel te focussen op zijn stem en de geluiden in de omgeving. Nieuwsgierigheid naar wat komen ging kriebelde in haar onderbuik.
Maar was het wel nieuwsgierigheid…?
Op het moment dat Aidens sterke handen haar schouders begonnen te masseren, laaide haar “nieuwsgierigheid” in alle hevigheid op en dwarrelde het door haar binnenste. Goh, ze had zich nog nooit zo…nieuwsgierig gevoeld! Bijzonder zeg!
Langzaam liet Ælonwyn haar handen toch zakken en kalm naast haar lichaam hangen. Haar geestesoog was gewoon nog gesloten. Iedere spier in haar lichaam ontspande zich meer met iedere aanraking van de jongen.
Plotseling begon Aiden te zingen. Het meisje luisterde aandachtig, tot er uit het niets iets vreemds gebeurde… Zonder dat ze zelf helemaal besefte wat er gebeurde begon ze zacht, bijna onhoorbaar de spreuk mee te zingen.
Maar hoe? Ze kende de spreuk helemaal niet. En toch waren de woorden haar op de één of andere manier bekend. Misschien kwam het omdat zij en Aiden nu tijdelijk magisch met elkaar verweven waren?

Toen de spreuk bijna over was, merkte Ælonwyn een verandering in de magische energie op. Het voelde…duisterder, maar niet per se onprettig. Ze wachtte geduldig op verdere instructies toen Aiden stopte met masseren, maar...haar nog wel vasthield. Hm... Daar was dat nieuwsgierige gevoel weer…
Langzaam opende Ælonwyn haar geestesoog zodra Aiden dit aangaf. “Wauw…” klonk het meteen verrast. Het was alsof haar wereld compleet omgegooid en veranderd was en een heel nieuw rijk zich voor haar opende. Het voelde geweldig en eigenlijk best wel spannend tegelijkertijd. Daarom draaide Ælonwyn zich iets om, zodat ze Aiden stevig bij zijn shirt vast kon pakken voor steun. Even verborg ze haar gezicht bij zijn borst om moed te verzamelen. Het voelde echt veiliger bij hem.
Oké, ze kon dit. Ze vertrouwde hem.
Hierdoor voelde ze zich uiteindelijk voldoende gesterkt om haar geestesoog nog verder open te stellen. Zoveel detail… “Het is lang geleden dat ik zoveel heb kunnen zien.” verzuchtte ze zich vol ongeloof, terwijl haar grip op Aiden iets versoepelde. Naarmate ze meer aan het nieuwe zicht begon te wennen, liet Ælonwyn hem tenslotte helemaal los en begon ze op te staan. “Zo mooi…” Haast gehypnotiseerd stond ze op en richtte ze zich op naar de omgeving. Wow...
Het meisje had niet door hoe ze zich ondertussen richting de rand van de steen begaf, aangezien ze te veel onder de indruk was van de rest van de omgeving. Terwijl ze geïntrigeerd om zich heen bleef "kijken" stapte ze gevaarlijk snel dichter naar de rand. “Ik vraag me af of…” en nog dichter. “ik misschien-“ En… “Iiieeeeeeeeeeeh!” Met een hoge gil voelde Ælonwyn haar voet wegglijden en haar lichaam voorover hellen.
Voor ze het goed en wel besefte viel ze met een luide plons in het koele water.

Eenmaal onder water was ze direct haar oriëntatie kwijt, aangezien ze nog niet voldoende gewend was aan deze manier van zien. Ze wist niet meer wat onder of boven was en werd bovendien ruw meegesleurd door de stroming. Uit instinct hield Ælonwyn haar adem in en probeerde ze enigszins in paniek weer boven te komen, wat maar niet leek te willen lukken.

Toen Ælonwyn met Aiden begon mee te zingen kwam Aiden om de een of andere reden ook tot rust. Haar zangstem was magisch en hij genoot van iedere klank die uit haar mond kwam. Rustig ging Aiden verder met de spreuk en de massage. Aan het einde van de muziek gaf hij aan dat Ælonwyn haar geestesoog mocht openen. "Wauw..." hoorde hij haar verrast zeggen terwijl Aiden haar nog steeds vast hield. Vervolgens draaide Ælonwyn zich om en pakte ze Aiden stevig vast. Aiden hield zijn armen om haar heen en hield haar rustig vast. "Het is lang geleden dat ik zoveel heb kunnen zien." zei Ælonwyn. Aiden zei kalm: "Ik hoop dat het niet te veel is om te verwerken, normaal zie ik nog meer maar het leek me niet handig om met alle details die ik zie te beginnen.". Toen Aiden voelde dat Ælonwyn los begon te laten liet hij haar ook langzaam los. Rustig stond Ælonwyn op en zei ze: "Zo mooi...". Aiden glimlachte aangezien het meisje bijna gehypnotiseerd leek. "Kijk je wel uit met het randje?" zei Aiden aangezien hij zag dat Ælonwyn richting de rand liep. Toen ze bleef lopen stond Aiden rustig aan, hij ging er van uit dat het meisje hem wel gehoord had. "Ik vraag me af of ik misschien-" zei Ælonwyn terwijl Aiden riep: "Kijk uit voor de rand!".
Toen het meisje het water in viel schoot Aiden overeind om achter haar aan te duiken. Hij zou Ælonwyn niet in de steek laten, zeker niet nu ze niet haar normale manier van zien had. Voor dat Aiden het wist veranderde zijn lichaam in zijn gestroomlijnde demonische vorm. Toen Aiden het water raakte was hij volledig getransformeerd. Tijdens de duik zei hij tegen Akuma dat ze klaar moest zijn om hem en Ælonwyn uit het water te halen. De sterke stroming was makkelijker om door heen te komen en Aiden was al snel bij het meisje. Vlot maar voorzichtig pakte hij haar vast en zwom hij naar het oppervlakte, waar hij haar stabiel vast hield zodat ze geen water in haar mond en neus kon krijgen. "Rustig maar, ik heb je we worden zo direct uit het water gehaald." zei Aiden kalm tegen Ælonwyn. Daarna kwam Akuma al gauw aangevlogen en pakte ze Aiden zijn vrije arm vast waarna ze Aiden en Ælonwyn het water uit trok en rusting richting Rháma vloog. Daar zette ze Aiden en Ælonwyn op de grond neer.
"Gaat het meid? Je liet me wel schrikken hoor! De volgende keer hou ik je hand vast als ik je dit laat zien!" zei Aiden ongerust terwijl hij Ælonwyn tegen zijn demonen lichaam aan hield in een omhelzing. Kort daarna landen Akuma al naast de twee en keek ze even ongerust naar Ælonwyn. "Aiden het water is erg koud, we zullen Ælonwyn snel droog moeten hebben of iets warmers aan laten trekken. Heb ik toestemming om te veranderen?" vroeg Akuma. Aiden knikte en zei: "Graag zelfs!". Direct daarna veranderde Akuma in een sierlijke jurk. Tijdens de verandering zorgde ze ervoor dat ze als jurk om Ælonwyn heen zou komen. Toen de verandering compleet was gaf Akuma wat hitte af om te zorgen dat Ælonwyn niet onderkoeld zou raken. Aiden zuchtte zachtjes en streelde met zijn duim over Ælonwyn haar wang heen.

Aiden alternative form:

Ælonwyn probeerde zich in allerlei bochten te wringen om boven te kunnen komen, maar hoe ze zich wende of keerde, het wateroppervlak leek maar niet in zicht te komen. Ondertussen voelde ze dat haar zuurstofvoorraad zeer snel, zeer gering werd. Ze moest nu snel ademhalen, anders zou ze misschien bewusteloos kunnen raken. Misschien kon ze proberen om haar woudmagie te gebruiken of-
Juist op dat moment werd ze stevig vastgepakt. Een paar seconden later schoot haar mond open en proestte ze het uit, terwijl ze een grote hap lucht naar binnen zoog nu ze eenmaal met haar hoofd boven water was. Aan de energie in haar bijzijn merkte ze op dat het Aiden was die haar geholpen had, maar dankzij haar scherpe zicht door de spreuk kon ze nog beter zien dat zijn gestalte was veranderd, op de één of andere manier. Zijn aura had nu bovendien meer weg van de krachtige aura van Akuma.
Haar armen klemden zich automatisch om zijn nek toen Aiden aangaf dat ze zo uit het water gehaald zouden worden. Niet veel later hees Akuma hen beiden uit het water en vlogen ze richting de waterkant.
Ælonwyn’s lichaam raakte pas net de grond aan, of Rháma en de wisps kwamen al ongerust aangestormd. De witte reuzewolf ging beschermend naast haar liggen, deels om haar te verwarmen en haar eventueel te behoeden voor meer gevaar. De wisps deden alles wat hun kleine lichaampjes konden om haar lange haar uit te knijpen en droog te wrijven.
Ælonwyn sidderde en rilde nu ze met natte kleding op het gras zat. Ondanks de zon voelde de buitenlucht ineens ijzig koud. Ze wilde Aiden en Akuma maar al te graag bedanken, maar ze trilde zo erg dat er even geen woord uit haar mond kwam. Bovendien was ze stiekem nog best wel geschrokken van wat er zojuist was gebeurd. Pas toen Aiden weer tegen haar sprak en haar tegen zich aan hield, voelde ze de rust bij zichzelf wederkeren. Een zucht verliet haar lippen. “Ik ben oké.” antwoordde ze uiteindelijk met een dappere lach rond haar lippen, al klonk haar stem nog wat onzeker. “Sorry… Ik ben gewoon zo...klunzig.” voegde ze er zachtjes aan toe. “Ik weet het altijd voor elkaar te krijgen om in de problemen te komen…” Als een schuldbewust kind trok Ælonwyn een pruillipje en vouwde ze zich in elkaar door haar knieën op te trekken en haar armen er omheen te slaan.
Plotseling merkte ze op hoe Akuma zich bij hen begaf. Nog niet eerder had ze de draak zo gedetailleerd kunnen bekijken. Wat was ze mooi...! En wat leek ze eigenlijk erg op… “hem”, de demon draak die jaren geleden-
"Aiden het water is erg koud, we zullen Ælonwyn snel droog moeten hebben of iets warmers aan laten trekken. Heb ik toestemming om te veranderen?" onderbrak Akuma haar gedachten.
“Nee, nee. Het gaat prima met me!" protesteerde het meisje een octaaf hoger. “Jullie hebben al zoveel voor me gedaan. Echt.”
Ondanks haar poging om hen niet meer lastig te vallen, gaf Aiden toestemming aan Akuma om te veranderen en begon ze te transformeren. Uit het niets voelde het alsof een heerlijke, zachte stof zich om haar lichaam vlocht. Het leek haar gek genoeg ook nog op te warmen. Dat was vast Akuma’s werk. Ælonwyn ontspande zich door Aidens veilige armen om zich heen en Akuma die haar verwarmde. “Jullie zijn geweldig. Bedankt.” Met een schuldbewust en licht blozend gezichtje keek ze op naar haar "redder in nood". "En als jij het ook koud hebt, moet je mij maar extra stevig vasthouden, oké?" prevelde ze met een stralende glimlach tegen hem, haar blik ook ietwat ongerust over zijn gesteldheid.
Op het moment dat Aiden zachtjes over haar wang wreef, kwam de “nieuwsgierigheid” weer in volle vaart terug en stuiterde het vrolijk door haar lichaam.
Hm… hoe zouden zijn lippen proeven?
Wacht… Wat?
Waar kwam dat vandaan...?

Terwijl Ælonwyn snel deze gedachte weer uit haar hoofd bande om niet spontaan vuurrood te worden, wreef ze even over Rháma’s kop toen ze diens ongerustheid opmerkte. “Rustig meisje, ik ben echt oké. Ik kan wel wat hebben hoor!” zei ze lachend. Vervolgens richtte ze haar aandacht weer op Aiden. “Ik hoop niet dat je het erg vindt dat ik dit vraag, maar…” Voorzichtig ging haar hand naar zijn wang en liet ze deze hierop rusten. “hoe komt het dat je er nu anders uitziet?” Ze deed geen poging haar hand weer terug te trekken terwijl ze met melodieuze stem verder sprak. “Begrijp me niet verkeerd… Ik ben onder de indruk, maar daarom vraag ik me juist af hoe je dit hebt gedaan.” eindigde ze, doelend op het feit dat Aiden nog steeds een andere gedaante had dan eerder. Haar vriendelijke blik zocht de zijne. Voor het eerst wist ze hem recht in de ogen te kijken nu ze meer detail kon zien.
Wauw…

"Ik ben oké." zei Ælonwyn tegen Aiden, echter hoorde Aiden nog wat onzekerheid in haar stem, en hield hij haar tegen zichzelf aan. Vervolgens verontschuldigde Ælonwyn zich voor haar klunzigheid. "Daarvoor hoef je je niet te verontschuldigden, je kan er zelf niets aan doen. Ik had je hand moeten vast houden inplaats van je in je eentje laten opstaan, sorry." zei Aiden. "Ik weet het altijd voor elkaar te krijgen om in de problemen te komen..." zei Ælonwyn, Aiden keek even naar haar toen ze zich in elkaar vouwde. "Misschien vinden de problemen jou wel gewoon leuk? Indien dat zo zou zijn dan hebben problemen wel een goede smaak zeg." zei Aiden, hij vond Ælonwyn ergens ook wel erg leuk, misschien zou ze wel eens zijn soulmate zijn. Vervolgens vroeg Akuma of ze mocht veranderen om Ælonwyn warm te houden. Aiden stemde toen en glimlachte lief naar Ælonwyn. "Rustig maar Elwyn, je bent het waard." sprak Akuma mentaal tegen haar. Toen Ælonwyn zei dat hij haar maar extra stevig moest vasthouden als hij het koud had lachte Aiden en knuffelde hij het blonde meisje. Voor omstanders zou het er mogelijk uit zien alsof Ælonwyn belaagt werd door een monster, maar in werkelijkheid was het een liefhebbende warme knuffel.
Aiden vond het fijn om te zien dat Rháma ongerust was over Ælonwyn, dat betekende dat de band tussen de twee erg goed zou zijn. "Ik hoop niet dat je het erg vindt dat ik dit vraag maar...". Ælonwyn legde haar hand tegen Aiden zijn wang en vroeg toen: "Hoe komt het dat je er nu anders uitziet?". Aiden glimlachde toen hij doorhad dat Ælonwyn niet bang voor hem was. "Begrijp me niet verkeerd... Ik ben onder de indruk, maar daarom vraag ik me juist af hoe je dit hebt gedaan." zei Ælonwyn. Aiden lachte en veranderde terug in zijn mensen vorm nu de stress weg vloeide. "Dat is eigenlijk een te lang verhaal om nu te vertellen, die verandering gebeurde doordat ik in eens gestresst werd. De rest leg ik liever uit wanneer jou kleding niet zo nat is." zei Aiden rustig waarna hij zijn duim zachtjes over Ælonwyn haar wang liet gaan. "Hoewel we hadden afgesproken vanavond samen te gaan eten, misschien is het beter om eerst even langs de slaap vertrekken te gaan zodat je droge kleding aan kan doen?" vroeg Aiden zorgzaam waarna hij even liefdevol naar het meisje keek.

Ælonwyn grinnikte toen Aiden zich bedacht dat problemen haar misschien wel leuk vonden en dat ze dan wel een goede smaak zouden hebben. Zat hij met haar te flirten? Hm…
Dat zou ze onthouden. Maar voor nu wilde ze niets anders dan zich veilig nestelen in zijn vertrouwde omhelzing. Ze kwam volledig tot rust nadat Akuma zich als een jurk om haar heen had gevormd en Aiden haar nog iets steviger vastpakte, zodat ze elkaar warm konden houden. Zijn armen in deze vorm voelden nog krachtiger dan eerst.
Terwijl Ælonwyn in gedachten probeerde te puzzelen wat zijn verandering tot stand had gebracht, hoopte ze op een antwoord van Aiden na haar vraag.
"Dat is eigenlijk een te lang verhaal om nu te vertellen, die verandering gebeurde doordat ik ineens gestresst werd. De rest leg ik liever uit wanneer jouw kleding niet zo nat is." vertelde Aiden haar, waardoor haar nieuwsgierigheid nog lang niet bevredigd was. Nu was ze pas écht benieuwd. Nee, hier kwam hij niet zo gemakkelijk mee weg~
Speels zette Ælonwyn een hand aan weerszijden van zijn lichaam en ging ze op haar knieën voor hem zitten. “In dat geval…moet ik daar maar iets aan doen…” Klonk een sensuele fluistering die golfde op de wind en Aiden omringde. De opmerking was qua woorden niet per se bijzonder, maar het leek een bepaalde lading in zich te dragen, alsof het meisje suggereerde dat ze maar beter haar natte kleren geheel kon verwijderen, zodat hij haar wel meer zou vertellen. Ze schudde daarom ook haar hoofd toen Aiden voorstelde om naar de slaapvertrekken te gaan om iets droogs aan te trekken. “Niet nodig.” Om de daad bij het woord te voegen, stond Ælonwyn soepel op zodra ze weer genoeg verwarmd was en liet ze de jurk die door Akuma was gevormd geleidelijk aan van zich afglijden. Hierdoor stond ze voor een ogenblik in haar eigen, doorweekte jurk die haar vrouwelijke vormen daardoor precies op de juiste plekken omhelsde. Ondertussen had Ælonwyn haar blik niet van Aiden afgewend. Haar blauwe ogen glinsterden levenslustig en zelfs ietwat uitdagend. Aiden had hier en daar met haar geflirt, maar zij kon dat ook. Je zou gerust kunnen zeggen dat ze speels was op meer dan één manier… Verleidelijk liet Ælonwyn één bandje van het jurkje van haar schouder afglijden, maar net voordat het kledingstuk daardoor naar beneden zou vallen, begon een helder licht te schijnen. Het omarmde het blonde meisje en streelde haar zachte huid.
Ælonwyn spreidde haar armen en liet het licht over haar gehele lichaam glijden. Hierdoor voelde ze bovendien dat haar oude zicht terugkeerde, iets wat ze stiekem best jammer vond. Aan de andere kant zou het ervoor zorgen dat ze misschien nog vaker met Aiden zou moeten optrekken, zodat hij haar echt zijn spreuk kon gaan leren. En dát was zeker niet erg, vond ze...

Binnen enkele seconden ebde het licht weg en stond Ælonwyn in een nieuwe jurk voor hem. Deze was nog net iets sierlijker dan degene die ze eerst had gedragen, met een tikje sensualiteit door de split aan de ene kant die een stuk van haar lelieblanke been liet zien. De ceintuur om haar middel glinsterde enigszins als het licht wat haar eerder had laten transformeren en het geheel leek zelfs heel lichtelijk te gloeien. Ook haar lange, goudblonde lokken waren weer droog en dansten in de bries. Als je niet beter zou weten, zou je haast denken dat Ælonwyn zo uit een sprookjesboek was gestapt. “Als je wilt…” begon ze met zalvende stem tegen Aiden te spreken. “kunnen we alvast naar Oak’s Field gaan? Ik zou er best meer van willen zien, voordat we gaan eten.” Een giechel ontsnapte haar volle lippen, terwijl haar ogen sereen op zijn (inmiddels weer menselijke) gezicht bleven rusten. “Durf je het aan? Want wie weet trek ik wel nog veel meer..."problemen" aan onderweg...”

Ælonwyn’s jurk *Klik*:

Toen Aiden aangaf dat hij zijn verhaal liever niet vertelde totdat Ælonwyn droge kleding aan had ging Ælonwyn op haar knieën voor hem zitten en zei toen sensueel: "In dat geval...moet ik daar maar iets aan doen...". Aiden voelde de woorden met de wind om hem heen gaan. Aiden wachte gespannen af op wat het blonde meisje ging doen. Het klonk voor Aiden alsof Ælonwyn haar kleden gewoon helemaal zou verwijderen, niet dat hij dat erg zou vinden, al zou hij liever hebben dat ze dan wat meer in een privé setting waren. Toen Aiden voorstelde om naar de slaapvertrekken te gaan zij het meisje: "Niet nodig.". Aiden zag Ælonwyn soepel op staan, liet Akuma toen van haar afgleiden waardoor de draak weer terug veranderde in haar normale vorm. Aiden kon zijn ogen niet van Ælonwyn af houden aangezien haar jurk precies op de juiste plaatsen Ælonwyn omarmde. Aiden bloosde een beetje toen hij even goed bekeek. Kort daarna beet hij zachtjes op zijn onderlip doordat Ælonwyn verleidelijk het bandje van haar jurk liet af glijden. Zou ze zich echt uitkleden?! Dacht Aiden even maar toen de jurk net dreigde te vallen begon er een scherp licht te schijnen waardoor Aiden Ælonwyn even niet meer kon zien. Een paar seconden later ging het licht weg en zag Aiden dat Ælonwyn een andere jurk aan had. Zijn mond viel even open terwijl zijn mond hoeken omhoog krulde. "Wauw, je ziet er echt super mooi uit! Al had ik het niet erg gevonden als je dat licht achterwegen had gelaten hoor." complimenteerde Aiden Ælonwyn half grappend. Ze zag er echt prachtig uit, het tweede gedeelte van wat hij zei wat meer een grapje. "Je ziet eruit als een sprookje." zei Aiden waarna Ælonwyn aangaf dat ze als hij wou best alvast richting Oak's Field konden vertrekken aangezien ze daar best meer van zou willen zien. Aiden knikte en zei toen: "Sure, wil je lopen of lijkt het je leuk om op Akuma haar rug te zitten zodat we kunnen vliegen?" vroeg Aiden.
"Durf je het aan? Want wie weet trek ik wel nog veel meer... "problemen" aan onderweg..." zei Ælonwyn. Aiden grinnikte en grapte toen: "Of wie weet trek je deze jurk ook wel uit onderweg, niet dat ik daar erg in heb.". Vervolgens zei hij: "Nee alle gekheid op een stokkie, tuurlijk durf ik het aan, plus om de een of andere reden voelt het erg fijn om met jou te kletsen en bij jou in de buurt te zijn.". Vervolgens keek Aiden even naar Akuma die kennelijk wel zin had om te vliegen. "Als je wil kan ik je onderweg wel over mijn transformatie vertellen." zei Aiden rustig.

Ælonwyn schoot in de lach toen Aiden uitbracht dat ze er blijkbaar mooi uitzag en dat hij het niet erg had gevonden als ze het licht weg had gelaten tijdens haar transformatie. Ze wierp hem even een veelbetekenende, uitdagende blik toe en draaide grinnikend een sierlijk rondje in haar nieuwe jurk. Ze had haast de neiging om te dansen, maar ze hield zich in. Op het moment dat Aiden er ook nog eens aan toevoegde dat ze eruit zag als een sprookje, stak ze eigenwijs haar tong naar hem uit. “Ja ja." lispelde ze ongelovig. "Maar...dankjewel.” Met een paar kleine pasjes stond ze bij hem en hoorde ze hoe hij op haar uitnodiging om nu alvast naar Oak's Field te gaan reageerde. Even keek het blonde meisje heel bedenkelijk, al waren haar ogen zojuist nog helderder gaan glinsteren. “Gewoon lopen of vliegen op een prachtige demon draak? Lastige keuze…” prevelde ze met een ontluikende grijns. Haar hand zocht Akuma’s krachtige hals en aaide hier liefdevol overheen. “Als jij het ook goed vindt, Akuma, zou ik heel graag met Aiden op jouw rug naar Oak’s Field vliegen.” sprak ze met vriendelijke stem. Kort ging haar blik naar haar beste vriendin. “En kan Rháma misschien ook mee? Of wordt dat te zwaar?”
De witte wolf keek hoopvol hun kant op, aangezien ze haar baasje niet graag alleen liet. En eerlijk gezegd had Ælonwyn haar ook het liefst bij zich.

Ælonwyn trok een gezicht toen Aiden grapte dat ze misschien wel haar jurk zou uittrekken onderweg. “Hm… Even denken... Nope!" concludeerde ze grinnikend. “Ik denk dat je me toch echt op zijn minst mee uit eten moet nemen voordat dat gebeurt.” grapte ze gevat terug en knipoogde liefjes naar hem. Nog geen seconde later was haar blik weer zo onschuldig, alsof ze zojuist niks bijzonders had gezegd.
"Nee alle gekheid op een stokkie, tuurlijk durf ik het aan, plus om de een of andere reden voelt het erg fijn om met jou te kletsen en bij jou in de buurt te zijn." sprak Aiden verder.
Een blos verscheen abrupt op haar wangen. “Oh eh…” Ietwat verrast door deze opmerking schuifelde Ælonwyn wat op haar tenen heen en weer, waardoor haar jurk lichtjes heen en weer zwiepte. “Andersom ook.” reageerde ze uiteindelijk met een halve glimlach.
Terwijl haar blik voor een moment op de grond vastgepind was, fatsoeneerde ze haar haar iets en knikte ze enthousiast als antwoord op Aidens voorstel dat hij haar over zijn transformatie zou vertellen onderweg.
Zodra haar wangen eindelijk weer minder gloeiden, durfde ze weer op te kijken en hupte ze naar hem toe. “Laten we gaan!” klonk het met een aanstekelijk lachje. Haar handen omvatte Aidens pols en trokken hem al richting Akuma.

"Ja ja." hoorde Aiden het meisje ongelovig zeggen. Zachtjes pakte Aiden haar hand vast en zei toen: "Ik meen het, je ziet eruit als een prinses uit een sprookje.". Vervolgens had Aiden aangeboden om op Akuma haar rug naar Oak's field te gaan. "Gewoon lopen of vliegen op een prachtige demon draak? Lastige keuze..." zei Ælonwyn. Aiden grijnsde en zei: "Ja lopen is wel veiliger, alleen ik ben dan toch bang dat je weer ergens het water in wandelt... geintje.". "Als jij het ook goed vindt, Akuma, zou ik heel graag met Aiden op jou rug naar Oak's Field vliegen." zei Ælonwyn terwijl ze Akuma over haar hals aaide. Akuma wou reageren, maar vlak voordat ze iets zei, vroeg Ælonwyn: "En kan Rháma misschien ook mee? Of wordt dat te zwaar?". Daarna keek Akuma even naar Rháma en zei toen: "Te zwaar niet, maar ik weet niet of het past, zeker aangezien dat ze zich niet vast kan houden. Hmm, hoe gaan we dit aanpakken.". Aiden keek even naar Rháma, en daarna naar Akuma. "Ik heb wel een ideetje, maar ik weet niet wat Akuma en Rháma daar van vinden. Ælonwyn zou jij een stevige mand van planten kunnen maken waar Rháma in kan en die Akuma op zou kunnen pakken? Dan zit Rháma niet gelijk bij ons maar dan is ze wel in de buurt en gaat ze ook met ons mee.". Akuma knikte en zei: "Dat zou kunnen werken, of Rháma moet gekrompen kunnen worden.". Aiden en Akuma hadden eigenlijk niet verwacht dat Rháma ook mee zou gaan, en waren hier dus ook totaal niet op voorbereid, anders hadden ze wel wat geregeld. Aiden keek even verontschuldigend naar Ælonwyn en Rháma en zei toen: "Mocht het niet kunnen dan kan mijn soulbeast met Rháma naar Oak's field lopen, mocht dat de optie worden Rháma, dan beloof ik je dat ik goed voor Ælonwyn zal zorgen.". Aiden gaf de witte wolf een aai en glimlachte naar haar.
Toen Aiden grapte dat Ælonwyn misschien haar jukr ook wel uit zou trekken zei ze grinnikend dat ze dat niet zou doen. Daarop volgend zei ze: "Ik denk dat je me toch echt op zijn minst mee uit eten moet nemen voordat dat gebeurt.". Aiden lachte en zei toen: "Tja volgens mij hebben we afgesproken vanavond samen uit eten te gaan dus...". Vervolgens bevestigde hij nog eens dat hij aan het grappen was en zei hij dat het fijn voelde om met Ælonwyn te kletsen en bij haar in de buurt te zijn. "Oh eh... Andersom ook" zei Ælonwyn met een blos. Aiden vond inmiddels toch wel erg schattig en misschien zelfs wel leuk. Toen Aiden voorstelde om onderweg zijn transformatie uit te leggen knikte Ælonwyn enthousiast. "Doen we dat!" zei Aiden waarna Ælonwyn naar hem toe hupte en zei: "Laten we gaan!". Voor Aiden het wist trok ze hem al richting Akuma. "Dames zitten over het algemeen voorop aangezien je dan het meeste grip hebt." zei Aiden waarna hij in zijn vingers knipte en er een dubbel zadel op Akuma haar rug verscheen. "Take a seat youngone, your captain will be with you in a moment." zei hij lachend.