Ælonwyn schoot bijna in de lach toen Akuma en Aiden concludeerde dat het niet ging passen om Rháma ook mee te nemen tijdens hun vlucht en ze daarna allerlei dingen begonnen te bedenken waardoor de wolf tóch mee kon. Ze vond het bijzonder schattig om te horen en het deed haar even vertederd hun kant op kijken. Op het moment dat Akuma ook nog prevelde dat hun idee de enige manier was om Rháma mee te nemen, tenzij ze haar konden krimpen, kon ze een grinnik niet langer onderdrukken. Ze zuchtte. “Jullie zijn ook zulke lieverds!” sprak het meisje zangerig. “Als het niet past, dan past het niet. Het is oké hoor.”
"Mocht het niet kunnen dan kan mijn soulbeast met Rháma naar Oak's field lopen, mocht dat de optie worden Rháma, dan beloof ik je dat ik goed voor Ælonwyn zal zorgen." Besloot Aiden, waarop Ælonwyn een teder kusje op zijn wang drukte. “Het is al goed. Ik heb Rháma graag bij me en andersom, maar jullie hoeven echt niet extra moeite te doen.” Haar blik ging richting de wolf. “Ik heb denk ik een idee hoe we dit kunnen aanpakken.” Met een sierlijke beweging ging ze op haar knieën naast haar vriendin zitten. “Rháma, ik denk dat het handiger is als jij alvast teruggaat naar school, maar weet je wat…” Vertrouwd sloeg ze haar armen om de brede, donszachte hals heen. “dan mag jij op mijn bed slapen, tot ik terug ben. En misschien nog wel daarna! Als dat wel past tenminste…” Eindigde ze met een giechel en omhelsde de wolf op dezelfde liefdevolle manier als ze al vanaf dat het dier pup was bij haar had gedaan.
Enthousiast begon Rháma te kwispelen bij dit aangename vooruitzicht en likte ze vrolijk Ælonwyns gezicht.
Vanaf beneden keek Ælonwyn omhoog naar Akuma en Aiden en grijnsde. “Ik denk dat dat een “ja” is.” Vervolgens stond ze weer op en klopte wat eigenwijze grassprietjes van haar jurk af. Onderwijl hoorde ze hoe Aiden reageerde op haar opmerking dat ze niet zomaar haar jurk uit zou trekken onderweg. Zijn flirt was haar niet ontgaan, maar in plaats van met woorden te antwoorden, tikte ze enkel eenmaal speels op zijn kin met haar wijsvinger. Het was een gebaar dat zowel uitnodigend was om zijn verleidelijke acties voort te zetten en tegelijkertijd een teken dat ze zich niet zo snel gewonnen gaf.
Bij zijn aanbod om voorop op Akuma plaats te nemen, maakte ze een elegant buiginkje door wat door haar knieën te zakken terwijl ze de rok van haar jurk wijd vasthield, om daarmee aan te geven dat ze braafjes naar haar “captain” zou luisteren. Half huppelend begaf Ælonwyn zich uiteindelijk naar de demon draak en liet Rháma haar omhoog helpen, zodat ze gemakkelijk in het verschenen zadel plaats kon nemen. Haar fijne gezicht richtte zich op Aiden. “I’m ready for take-off, if you are…captain~” lispelde ze aanlokkelijk en knipoogde, waarbij ze ook even achter zich op het andere zadel klopte. Ondertussen hadden de drie wisps zich bij haar gevoegd, klaar om naast de draak mee te vliegen naar het dorp.

Toen Aiden en Akuma een aantal (over the top) manieren hadden bedacht om Rháma als nog mee te nemen keek Ælonwyn vertederd richting Aiden en Akuma. Aiden keek even om zich heen en keek Ælonwyn vervolgens recht in haar ogen aan. Toen hij door had hoe ze keek begon hij te blozen, gelukkig kon Ælonwyn dat niet zien. Toen Akuma ze dat ze Rháma wel makkelijk mee konden nemen als ze haar konden laten krimpen grinnikte Ælonwyn. "Jullie zijn ook zulke lieverds! Als het niet past, dan past het niet. het is oké hoor.". Aiden keek even opgelucht naar Ælonwyn en zei vervolgens dat Rháma ook met zijn soulbeast naar Oak's field kon lopen, en dat hij dan goed voor Ælonwyn zou zorgen. Plotseling kreeg hij een teder kusje op zijn wang waardoor hij opnieuw begon te blozen. Wat was het toch dat er voor zorgde dat hij zo veel bloosde  bij Ælonwyn? Zou hij haar nu al leuk vinden? Dat is toch wel erg vlot? Misschien kon het wel ma-. Zijn gedachtes werden onderbroken door dat Ælonwyn haar lieve stem weer klonk. "Het is al goed. Ik heb Rháma graag bij me en andersom, maar jullie hoeven echt niet extra moeite te doen.". Vervolgens stelde Ælonwyn aan Rháma dat ze alvast terug kon gaan naar de school en dat ze op het bed mocht slapen tot Ælonwyn thuis kwam, en misschien nog wel langer. Aiden keek met een verliefde blik richting Ælonwyn en Rháma, het was leuk om te zien dat er meer mensen zo een sterke band hadden met een dier. Daarna omhelsde ze de wolf die vervolgens vrolijk Ælonwyn haar gezicht likte.
Aiden was nogsteeds vertederd en half verliefd naar Ælonwyn aan het kijken toen ze haar gezicht zijn kant op draaide en zei dat ze dacht dat dat wel een ja was. Aiden knikte en zei: "Die interactie liet me echt smelten, god wat is het fijn om te zien dat iemand zo leuk en lief met dieren om kan gaan, erg vertederend. Ik wil je echt graag beter leren kennen Ælonwyn, van wat ik al heb meegemaakt van je kan ik zeggen dat je echt een geweldig leuke meid bent!". Zei Aiden met een blos op zijn wangen.
Toen Ælonwyn Aiden zachtjes tegen zijn kin tikte met haar wijsvinger grinnikte Aiden even. "Ik verwacht aan het eind van de avond op zijn minst dat ik nog wel een paar knuffels heb gekregen." zei hij vervolgens speels. waarna hij zachtjes met de rug van zijn hand langs Ælonwyn haar wang af streelde.
Toen Ælonwyn non-verbaal duidelijk maakte dat ze naar Aiden zou luisteren voor een veilige vlucht lachte Aiden lief naar haar. Rháma hielp Ælonwyn op Akuma haar rug en toen Ælonwyn zat bevestigde Aiden de onderbeenklemmen die er voor zorgden dat het onmogelijk zou zijn om van Akuma af te vallen. Ælonwyn gaf aan klaar te zijn en Aiden sprong behendig op het achterste zadel waarna hij zijn eigen onderbeenklemmen bevestigde. Een heerlijke rilling ging door Aiden zijn rug heen toen hij zo dicht achter Ælonwyn zat. Haar rug zat praktisch gelijk tegen zijn borstkas aan, en rustig sloeg Aiden zijn armen om Ælonwyn haar middel heen waarna hij in haar oor fluisterde: "Ben je er klaar voor mooie meid?". Toen hij een positieve reactie kreeg zwaaide hij naar Rháma en zei hij: "Ga maar lekker naar SSA toe Rháma, en vergeet niet om lekker gebruik te maken van het bed, maak het maar vast lekker warm voor wanneer Ælonwyn straks terug komt". Vervolgens voegde hij er heel zacht aan toe: "met mij." waarna Akuma de lucht in schoot. Toen ze op een mooie hoogte waren zei Aiden: "Goed mijn transformatie, zit je klaar voor het verhaal? Het is misschien nogal heftig, maar het heeft me gebracht tot waar ik nu ben.". Vervolgens trok hij Ælonwyn haar rug nog wat meer tegen zich aan en knuffelde hij haar.

Terwijl Ælonwyn weer opstond nadat ze Rháma geknuffeld had, hoorde ze hoe Aiden tegen haar sprak. Aan zijn stem en woorden te horen waardeerde hij haar hechte band met de wolf. Er klonk ook enige herkenning. Ælonwyn was dat laatste net voor zichzelf aan het analyseren, toen Aiden eraan toevoegde dat hij haar echt graag beter wilde leren kennen, omdat hij dacht dat ze een… “geweldig leuke meid” was. Oh… Ælonwyn voelde hoe haar wangen spontaan een beetje begonnen te gloeien. “Dat is lief.” mompelde ze met een halve glimlach terug, even uit het veld geslagen door de oprechtheid waarmee hij het had gezegd. “Het lijkt me ook heel leuk om jou beter te leren kennen.”

Ælonwyn keek verwonderd naar beneden zodra Aiden de onderbeenklemmen vastmaakte, nu ze in het voorste zadel zat. Het gaf haar een veilig gevoel, maar het was nog niets vergeleken met het gevoel wat door haar heen ging op het moment dat Aiden achter haar plaats nam en zijn armen beschermend om haar heen sloeg. Het deed een prettig schokje door haar heen gaan. Automatisch leunde ze iets naar achteren, zodat de minuscule ruimte die nog tussen hun lichamen over was gebleven verdween en ze tegen zijn borst kon aan kon rusten. Ondertussen kriebelde het heerlijk vanbinnen. Zijn warme adem streelde haar hals toen hij in haar oor fluisterde: “Ben je er klaar voor mooie meid?”
Ælonwyn pakte Aidens handen om er zeker van te zijn dat ze stevig genoeg om haar smalle middel lagen. “Ik was hier al klaar voor, voordat ik je ontmoette!” lachte ze enthousiast, waarbij ze zich -avontuurlijk als ze was- al schrap zette in het zadel en zich goed vasthield. Ja! Ze was er helemaal klaar voor!
Rháma keek met een schuine kop omhoog toen Aiden plotseling tegen haar sprak. Even streek ze langs Ælonwyns en Aidens been, voor ze naar achteren stapte, een vrolijke grom liet ontsnappen en richting de school rende.
Aiden was nog maar net uitgesproken, of Akuma schoot de lucht in. Ælonwyn kon het gewoonweg niet laten om een opgewekte “Whieeeeeeeee!” te laten ontsnappen toen ze snel opstegen.
De wind schoot langs haar gezicht en deed haar lange lokken alle kanten op dansen. Haar jurk dreigde af en toe omhoog te waaien, dus ging ze er behendig opzitten.

Toen ze eenmaal wat meer aan de hoogte en het “nieuwe zicht” daarboven gewend was, liet Ælonwyn haar grip wat verslappen. Akuma vloog zeer stabiel, waardoor ze het er uiteindelijk ook op waagde haar handen helemaal los te laten. Als een vogel in vrije vlucht spreidde ze haar armen en slaakte een zacht, aandoenlijk kreetje van blijdschap, waarna ze een aanstekelijke lach liet horen. “Waaaauw!” piepte ze vol energie. Dit voelde geweldig!!
Nog iets na grinnikend ging ze tenslotte weer wat rustiger zitten en leunde weer tegen Aiden aan.
"Goed mijn transformatie, zit je klaar voor het verhaal?” vroeg hij haar. “Het is misschien nogal heftig, maar het heeft me gebracht tot waar ik nu ben." voegde hij eraan toe, waardoor Ælonwyn weer serieuzer werd. Oké, dit was niet niks dus. Ze beantwoorde zijn knuffel door zijn handen vast te pakken en hier even bemoedigend in te knijpen. “Je hoeft het me alleen te vertellen, als je dat zelf wilt. Maar ik hoor graag je verhaal.” sprak ze sereen en liefelijk. Ze was benieuwd en enigszins bezorgd tegelijkertijd.

Aiden glimlachte toen Ælonwyn bloosde nadat hij zei dat ze hem een geweldig leuke meid leek. Vervolgens gaf ze aan dat het haar ook leuk leek om Aiden te leren kennen. "Dat kunnen we regelen hoor." zei Aiden met een glimlach. Toen Aiden achter Ælonwyn ging zitten en zijn armen om haar heen sloeg vond hij het fijn dat ze zachtjes tegen hem aan kwam. Het gaf hem een heerlijk warm gevoel van binnen en even voelde hij de drang om Ælonwyn zachtjes in haar nek te bijten. Vervolgens fluisterde hij: "Ben je er klaar voor mooie meid?". Waarna ze zijn armen vast pakte en enthousiast zei dat ze er al klaar voor was voordat ze Aiden ontmoet had. Kort daarna zei Aiden nog iets tegen Rháma en vervolgens schoot Akuma de lucht in. Aiden hoorde een vrolijke kreet van Ælonwyn komen en hij genoot van haar enthousiasme.
Toen Akuma een mooie hoogte had bereikt hoorde Aiden een verwonderde kreet van Ælonwyn, kort daarna leunde Ælonwyn weer rustig tegen Aiden aan. Nadat ze had aangegeven dat ze klaar was voor Aiden zijn verhaal zuchtte Aiden zacht en begon hij te vertellen.

"Goed ik kom van een relatief high-profile gezin, mijn vader werkte als Adviseur, eerst op Puffoon, en toen ik vier was kreeg hij een baan als Adviseur op Shadra aangeboden en toen zijn we daar dus naar toe verhuist. Echter waren er op Shadra ook veel mensen die het niet met mijn vader zijn positie eens waren.". Even keek Aiden voor zich uit waarna hij zijn hoofd zachtjes op Ælonwyn haar schouder legde, haar wat steviger vast hield en verder vertelde. "Toen ik 6 was werd er tijdens het avond eten op de deur geklopt, dit gebeurde wel vaker, aangezien mijn ouders voor de kinderen die in de omgeving woonde ook altijd wat eten hadden, er waren toen nog veel dakloze kinderen op Shadra, maar deze keer waren het geen kinderen. Toen mijn moeder de deur open deed, werd ze direct dood gestoken. Mijn vader en oudere broer gingen direct het gevecht met de moordenaars aan, maar de groep was te groot. Het laatste wat ik van mijn vader weet is dat hij zijn zwaarden uit de grond toverde en aan mij gaf. Daarna vertelde hij me dat ik zo hard en ver moest rennen als ik kon.". Aiden beet hard op zijn lip om de tranen tegen te houden en hield Ælonwyn nog wat steviger vast, maar nog niet zo stevig dat het oncomfortabel werd. "Op dat moment ben ik in het grote duistere bos achter ons huis in gerend, helemaal alleen in als 6 jarige. Het bos stond ook dicht bij een van de demonische portalen op Shadra, dus er waren veel minder prettige geluiden te horen. Voordat ik in slaap durfde te vallen heb ik toen een hulpvraag geschreeuwd richting de demonen, en daarna een ritueel uitgevoerd. Vervolgens ben ik huilend en met het gevoel alsof ik mijn gezin in de steek gelaten had, ben ik toen in het duistere bos, in de buurt van een meertje in slaap gevallen. Vervolgens toen ik wakker werd lag er een grote draak beschermend om mij heen.". Vertelde Aiden die niet langer zijn tranen kon onderdrukken, maar nog altijd verrassend duidelijk sprak. Even aaide hij Akuma waar hij zijn hoofd weer in Ælonwyn haar schouder verstopte en zijn armen om haar heen sloeg, toen vertelde hij verder. "Die draak was, zoals je je vast kan voorstellen, Akuma. Akuma heeft tot ik 12 was eigenlijk alles met mij samen gedaan en mij alles geleerd wat ik nu weet. Op de dag dat ik 12 werd heeft ze mij mee genomen naar het kasteel wat ze thuis noemde, daar was ze toen al 6 jaar niet meer geweest. Ze vertelde mij daar toen hoe ze me ontmoet had, en dat ze eigenlijk een demonen prinses was. Daar heb ik ook de draken koning Ryak ontmoet, en de prins, Ryu. Akuma sprak met Ryak en Ryu af dat ze graag samen met mij in het kasteel zou komen wonen, en dat werd toegestaan. Echter merkte ze al gouw dat het lichaam van een 12 jarige jongen niet was opgewassen tegen alle krachten en energiën in het demonische kasteel. Ryak en Akuma hebben toen een ritueel uitgevoerd die mij tot een hybride demon maakte. Mijn demonische lichaam is steviger, sneller en sterker. Ook heeft het een groter magisch potentieel, maar mijn ziel is niet aangepast, waardoor mijn magie nog altijd hetzelfde is. Dus ik ben er niet sterker van geworden. In de demonische dimensie heb ik controle over mijn demonische vorm, maar hier in de gewone wereld lijk ik alleen te veranderen als ik extreem kalm of extreem gestrest ben.". Aiden zuchtte opgelucht, het voelde goed om het aan iemand te vertellen, hoe lastig sommige delen ook weren. "Toen ik 13 werd heeft Prins Ryu mij gevraagd of ik interesse had om in hun dragonforce te dienen. Na dit te overleggen met Akuma heb ben ik hier op in gegaan. Gedurende de 2 jaar durende training was Akuma mijn rijdier, en na de training vertelde Ryu mij dat ik niet als gewone ridder was opgeleid maar als Paladin. Ik was als een leider voor de draken en ridders opgeleid, en op dat moment werd mijn directe taak om prinses Akuma en koning Ryak te beschermen. Ryu werd daardoor mijn rijtuig, en is nog steeds mijn rijtuig. De training zelf was erg zwaar, maar ik heb hier zeer goed leren zwaardvechten, en ook een aantal demonische en verboden spreuken geleerd. Helaas is het voor mij niet mogelijk om die spreuken in de normale wereld te gebruiken aangezien ze gebruik maakten van de energie van de ondergrond. Ook heb ik veel geleerd over magie verklaren, potions brouwens, magie katalysatoren en hoe ik muziek moest gebruiken om de energie van situaties aan te passen. Dankzij al deze training heb ik onbewust geleerd hoe ik snel nieuwe technieken en spreuken kan aanleren en oppakken. Na drie jaar als Paladin in de dragonforce gezeten te hebben kwam ik een flyer voor Starshine Academy. Ik wou hier graag naar toe, maar ik had een shuttle nodig om hier te komen. Met de hulp van Ryak heb ik toen een vliegbrevet kunnen behalen waardoor ik dit jaar, nu ik 19 ben, kon beginnen in het laatste jaar van Starshine.". Aiden gaf Ælonwyn een kusje op haar wang en zei toen: "Dat is mijn verhaal, bedankt dat je wou luisteren.". Vervolgens liet hij haar wat losser en wachtte hij haar reactie af.

Ælonwyn’s ademhaling werd rustiger toen Aiden begon te vertellen. Ze vond het niet gepast nu vrolijk en enthousiast te doen en wilde al haar aandacht op de persoon achter haar richten. Geïnteresseerd luisterde ze toen Aiden begon te vertellen over zijn vader en de verhuizing naar Shadra. Op het moment dat hij even stopte en zijn hoofd op haar schouder legde, drukte ze haar wang zachtjes tegen hem aan en hield ze troostend zijn handen nog vast, om te laten weten dat ze er voor hem was. Een bezorgde uitdrukking stond op haar gezicht. Hij had haar al gewaarschuwd, maar zijn energie straalde nu nog meer pijn uit dan ze had verwacht...
Aiden vertelde verder en Ælonwyn spitste haar oren weer. Haar mond schoot spontaan open toen hij bij het punt aankwam waarop zijn moeder de deur opendeed en direct werd doodgestoken. “Oh Aiden…!” fluisterde ze enkel met een trilling in haar stem. Haar grip rond zijn handen verstevigde. Dat had ze niet zien aankomen. Het meisje had het gevoel alsof haar keel spontaan werd dichtgeknepen. Ze wist geen woord meer uit te brengen en wilde dat ook niet om Aiden de kans te geven verder te vertellen. Voor ze het goed en wel besefte voelde ze haar ogen prikken. Zijn verhaal raakte haar zichtbaar.
Op het moment dat Aiden vertelde dat hij moest vluchten en helemaal alleen in het groot, duister bos terecht kwam, kon Ælonwyn het niet helpen dat er een traan over haar wang gleed. Haar lichaam rilde bij het idee, deels omdat het ook oude herinneringen bij haarzelf boven bracht, maar haar hart was met name doordrenkt van medelijden en plaatsvervangend verdriet voor Aiden. Het was zo vreselijk dat zelfs de liefste mensen soms de ergste dingen meemaakten… Ælonwyn kon het werkelijk niet begrijpen. Ook niet waarom zijn familie zoiets verschrikkelijks was aangedaan. Het was één ding om het niet met iemand eens te zijn, maar een heel gezin uitmoorden…?! Gelukkig was Aiden ontsnapt, maar de manier waarop gaf haar huiveringen.
“Voordat ik in slaap durfde te vallen heb ik toen een hulpvraag geschreeuwd richting de demonen, en daarna een ritueel uitgevoerd. Vervolgens ben ik huilend en met het gevoel alsof ik mijn gezin in de steek gelaten had, ben ik toen in het duistere bos, in de buurt van een meertje in slaap gevallen.” sprak Aiden verder, waardoor Ælonwyn verschrikt een hand voor haar mond sloeg, ook om haar eigen tranen in bedwang te houden. Een welbekende pijn prikte in haar binnenste. Weer stroomde er dit keer twee tranen over haar lelieblanke wangen en belandden hulpeloos op haar schoot, waar ze zich vermengden met Aidens tranen. Ælonwyn richtte haar hoofd naar beneden en liet haar schouders hangen. Heel voorzichtig hief ze haar hand iets op. Haar vingers trilden toen ze Aidens haar bereikten en er zachtjes doorheen streken, iets wat haar moeder altijd bij haar had gedaan als ze verdriet had. Haar andere hand plaatste ze op Akuma’s hals zodra Aiden over haar sprak en aaide haar liefkozend. Hij had dus tot zijn twaalfde alleen met Akuma geleefd… Zes jaar lang? Onvoorstelbaar. Hoe eenzaam moest dat soms zijn geweest. Zonder zijn familie… Bang en verlaten… Gelukkig dat Akuma er was. Wie weet hoe het anders met de jonge Aiden was afgelopen…

Ælonwyn klaarde pas weer iets op toen Aiden bij het gedeelte aankwam waarbij Akuma hem meenam naar het kasteel en hem vertelde dat ze een demonen prinses was. Een demonen prinses…? Wauw… Vandaar dat Ælonwyn zo’n krachtige aura in haar bijzijn voelde. Ze voelde zich werkelijk vereerd dat ze de draak normaal mocht aanspreken.
“Daar heb ik ook de draken koning Ryak ontmoet, en de prins, Ryu.” sprak Aiden.
Wacht… Ryu?
Ælonwyn fronste en groef in haar gedachtes. Ryu… Die naam kwam haar zo bekend voor… Het leek op… Maar dat kon toch niet…?
Het kon toch niet dé Ryu zijn die haar al die jaren geleden had gered…? Diegene was ook een demon geweest… Een demon met een ongewone interesse in een veel te gewoon, oninteressant meisje dat toevallig in gevaar was...
Ælonwyn geloofde in het “lot”, maar dit was bijna té mooi om waar te zijn. Nee, Aiden sprak vast over iemand anders.

Het meisje knikte begrijpend bij Aidens uitleg over zijn demonische vorm. Het klonk zeker aannemelijk. Toen hij zuchtte, wist ze een vlugge kus op zijn wang te drukken om te laten weten dat ze nog steeds aandachtig luisterde.
"Toen ik 13 werd heeft Prins Ryu mij gevraagd of ik interesse had om in hun dragonforce te dienen.”
Ælonwyn keek verwonderd op. Haar wenkbrauwen schoten iets omhoog bij het woord “Paladin” wat volgde. In haar ogen blonk ontzag voor het feit dat Aiden blijkbaar een zeer belangrijke rol had vervuld en waarschijnlijk nu nog steeds had. “Paladin…” herhaalde ze zachtjes. Eerbied klonk door in haar stem. Ongemerkt boog ze haar hoofd nog iets, alsof ze het -nu ze dit wist- niet waard was op deze manier in zijn bijzijn te verkeren. Zij was immers maar een niemand… Niets bijzonders.
Ælonwyn beet in haar onderlip en keek pas weer iets op toen Aiden zijn verhaal eindigde door te vertellen hoe hij op Starshine Academy terecht was gekomen. Haar wangen kleurden lichtjes roze op het moment dat zijn lippen haar wang raakten.
 “Aiden…ik…” stamelde Ælonwyn, zoekend naar de juiste woorden. Het was ook zoveel om te verwerken. Verschillende emoties gingen door haar heen. De pijn die ze eerder had gevoeld bij zijn vroegste geschiedenis, ging gepaard met een lichter gevoel van hoop, doordat hij toch goed terecht was gekomen en ook met ontzag voor de rol die hij nu had als Paladin.
“Ik kan niet uitleggen hoe erg ik het vind wat je hebt meegemaakt en hoe opgelucht en blij ik tegelijkertijd ben dat je zo goed terecht bent gekomen.” Een laatste verdwaalde traan stroomde over haar wangen, echter verscheen er een liefdevolle glimlach rond haar lippen, waardoor haar gezicht enigszins verward, maar ook puur en eerlijk was. “Dankjewel dat je dit met mij wilde delen. Ik kan me voorstellen dat het heel moeilijk moet zijn om het te vertellen. En ik voel me vereerd dat je het me wilde toevertrouwen.” Langzaam trok ze haar beide handen terug en vouwde ze in elkaar op haar schoot. “En Paladin… Wauw…” Een zachte, zalvende lach verliet haar lippen. “Dan zal ik je misschien wel iets teleurstellen, want in tegenstelling tot jou…” Ælonwyn sloot haar ogen even. “ben ik niets bijzonders. Ik ben…mezelf.” Bij deze laatste woorden haalde ze luchtig haar schouders op en glimlachte.
Nog steeds moest ze alles onderwijl verwerken. Hoeveel kon één persoon meemaken… En dat al op zijn jonge leeftijd. Het verklaarde wel zijn…”oude ziel” die ze bij hem opgemerkt had. Ja, dat was het: hij was jong, maar zijn ziel leek ouder…wijzer. Al vanaf het eerste moment had het haar aandacht gegrepen en liet het niet meer los.
“Je intrigeert me, Aiden Youkai…” Eindigde Ælonwyn bedachtzaam met een lichte schittering in haar ogen, terwijl ze eindelijk weer iets naar achteren durfde te leunen richting hem en diep zuchtte.

Nadat Aiden zijn verhaal had afgemaakt en Ælonwyn een kus op haar wang gaf begon Ælonwyn te praten. Ze zei dat ze niet kon uitleggen hoe erg ze het vond voor Aiden, maar dat ze wel blij was dat Aiden goed terecht was gekomen. Toen Aiden een traan zag rollen kust hij Ælonwyn op de plek van de traan. Vervolgens bedankte ze Aiden voor het delen van zijn verhaal. "Je hoeft je niet vereerd te voelen, je straalt iets betrouwbaars uit, en je bent lief, dus waarom zou ik het niet vertellen?" zei Aiden. Hij hoorde Ælonwyn nog even zijn titel van Paladin bewonderen en daarna zei ze dat ze hem misschien wel zou tellerustellen aangezien ze niks bijzonders was, maar gewoon zichzelf. Aiden lachte en zei vervolgens: "Haha ach wat betekend zo een titel nou eigenlijk? Ik vind jou erg bijzonder, en ik zou niets liever hebben dan dat jij gewoon lekker jezelf bent.". Aiden glimlachte en streelde Ælonwyn haar rug zachtjes. Toen Ælonwyn hem vertelde dat hij haar intrigeerde lachte hij. "Ik hoop dat dat een goed iets is, vertel me eens waar jij van daan komt, als je wil." zei Aiden zachtjes. Waarna hij zijn armen weer om Ælonwyn legde en zag dat Akuma al bijna bij Oaks field was aangekomen. "Oh Ælonwyn we zijn er bijna, heb je genoten van de vlucht?" vroeg Aiden terwijl Akuma rustig begon te landen. Eenmaal op de grond aangekomen maakte Aiden de been klemmen los en klom hij van Akuma af. Vervolgens hielp hij Ælonwyn ook van haar af en keek hij verwonderd naar het meisje. Ze zag er echt heel mooi uit, en ze was ook nog eens heel lief. "Goed we kunnen gelijk gaan eten, of we kunnen even wat winkeltjes bezoeken. Ook kunnen we even door het Oaks bos gaan lopen, en dat je me wat meer over jezelf verteld, de keus is aan jou." zei Aiden.

Ælonwyn glimlachte liefjes toen Aiden aangaf dat ze zich niet vereerd hoefde te voelen dat hij zijn verhaal met haar deelde, omdat ze volgens hem iets betrouwbaars uitstraalde en lief was. “Oh…” zei ze zacht. Het klonk haast als een vertederde zucht. Ze beet zachtjes op haar onderlip. Haar vingers frummelden wat met de rok van haar jurk. Verdorie… Wist ze weer niet hoe ze moest reageren! Wat was er met haar aan de hand? Normaal was ze best mondig en had ze wel een weerwoord. Dat was ze met drie oudere zussen wel van thuis gewend. Maar op de één of andere manier wist precies deze jongen dingen te zeggen die haar uit het veld sloegen, waardoor ze daar haast als een verlegen meisje maar wat aan haar kleding zat te frunniken.
"Haha ach wat betekent zo een titel nou eigenlijk? Ik vind jou erg bijzonder, en ik zou niets liever hebben dan dat jij gewoon lekker jezelf bent." antwoordde Aiden op haar opmerking dat zij niks speciaals was vergeleken bij een “Paladin” als hij. Zijn lach was als muziek in haar oren. De zachte streling over haar rug die volgde, deed een prettige huivering door haar lichaam trekken. Ze leek bijna geen controle meer te hebben over haar eigen lijf. Onbewust leunde ze daardoor weer naar achteren, tegen Aiden aan, terwijl ze eerder juist uit ontzag wat afstand had genomen toen ze erachter kwam wie hij werkelijk was. “Weet je…” sprak ze zachtjes. Een zoete glimlach stond om haar lippen. “Ik heb bij jou ook echt het gevoel alsof ik mezelf kan zijn. Ik hoop niet dat je dit raar vindt, maar…het voelt bijna alsof ik je al heel lang ken. Gek hè?” Een grinnik verliet haar mond door haar eigen opmerking. Hij dacht vast dat ze vreemd was, maar Ælonwyn wilde nou eenmaal oprecht naar hem zijn. Zeker nadat Aiden zelf zo dapper was geweest om zijn verhaal met haar te delen.

Ælonwyn ging ietwat verzitten toen Aiden zijn armen weer om haar heen sloeg, zodat ze zich heerlijk in zijn omhelzing kon nestelen. “Ik? Ik kom van Nova en-“ begon ze aan een reactie op zijn vraag waar ze vandaan kwam. Echter kwamen ze juist op dat moment bij Oak’s Field aan. Ælonwyn moest toegeven dat ze het stiekem bijna jammer vond dat ze er al waren. Ze had het niet erg gevonden om nog even door te vliegen met Aiden zo achter haar, terwijl ze praatten over van alles en nog wat…
Aan de andere kant had ze ook zin om Oak’s Field in te gaan. Ze knikte daarom ook enthousiast op het moment dat Aiden vroeg of ze genoten had van de vlucht. Zoveel indrukken… Natuurlijk was Ælonwyn nog het meest onder de indruk geweest van Aiden’s verhaal, maar ook de vlucht zelf was haar zeker goed bevallen.

Eenmaal op de grond aangekomen wachtte Ælonwyn geduldig tot Aiden de beenklemmen had losgemaakt. Hierna stond ze voorzichtig op, aangezien ze weer moest wennen aan het hernieuwde zicht aan de grond. Hierdoor bleef haar ene voet per ongeluk achter het zadel haken toen ze af wilde stappen. Ælonwyn voelde hoe ze haar evenwicht bijna verloor. Haar lichaam dreigde door de zwaartekracht zo naar beneden getrokken te worden. Net op tijd wilde Aiden haar helpen afstappen, waardoor ze enkel in zijn armen gleed in de vorm van een soort omhelzing, in plaats van op de grond te vallen. Automatisch omklemden haar armen zijn nek voor extra steun. Haar lichaam botste tegen de zijne toen ze van Akuma af glipte. Op het moment dat haar voeten de grond tenslotte raakten en ze nog steeds Aiden omarmde, maakte haar hart een sprongetje. Zijn lichaamswarmte omhelsde de hare. Hun gezichten waren plotseling nog maar enkele centimeters van elkaar verwijderd. “Oeps...” verontschuldigde Ælonwyn zich, zonder zich van Aiden los te kunnen maken. Eén van hen hoefde maar een beetje moeite te doen en hun lippen zouden elkaar raken.
Zou hij…? En als hij dat zou doen…hoe zou zij dan reageren…? En…
Argh! Waar was ze mee bezig? Natuurlijk zou hij dat niet doen!
Vlug maakte Ælonwyn zich los uit de spontane, innige omhelzing. Waar zat ze met haar hoofd? Een zucht ontsnapte haar lippen.
"Goed we kunnen gelijk gaan eten, of we kunnen even wat winkeltjes bezoeken. Ook kunnen we even door het Oaks bos gaan lopen, en dat je me wat meer over jezelf verteld, de keus is aan jou." stelde Aiden voor.
Ælonwyn probeerde haar lichte blos te verbergen en haar hart wat te kalmeren, terwijl ze nadacht. “Mijn verhaal is echt niet zo interessant hoor.” zei ze uiteindelijk met een bescheiden glimlachje. “En eten kunnen we ook later doen. Het lijkt me leuk om eerst Oak’s Field verder te verkennen en-“ Op dat moment pikte haar lichtsonar iets op in de omgeving… Uithangborden. Het gaf haar de mogelijkheid in te schatten welke winkels zich in hun buurt bevonden. En er was een…
Oh… Oh!
“Chocolaterie!” lachte Ælonwyn, terwijl ze verheugd in haar handen klapten. Zonder op Aiden reactie te wachten, greep ze zijn hand en trok ze hem vrolijk mee naar de chocolaterie. Wauw! Dit begon al goed!

Ælonwyn zei zachtjes tegen Aiden dat ze het gevoel had dat ze zichzelf kon zijn bij hem en dat ze hoopte dat hij het niet raar vond, maar dat ze het gevoel had dat ze hem al heel lang kende. "Fijn dat je jezelf kan en durft te zijn bij me, dat doet me goed, je bent echt een lief en leuk meisje, dus er is geen reden om die prachtige bloem niet te laten bloeien." zei Aiden rustig waarna hij haar nog een knuffel gaf en in haar oor fluisterde: "Ik heb ook het gevoel dat we elkaar al langer kennen, en ik vind het niet zo gek, een goede vriend van mij, genaamd Maurice heeft dat gevoel ook vaak, momenteel bij een meisje genaamd Sansan die hier ook op SSA zit, dus dat vind ik eigenlijk heel normaal.".
Vervolgens glimlachte hij doordat Ælonwyn zich lekker in zijn omhelzing nestelde. Toen Ælonwyn wou gaan vertellen kwamen ze vrijwel direct aan in Oak's Field, veelste snel vond Aiden, hij zat zo lekker met Ælonwyn, ach ja misschien zou het nog wel vaker gaan gebeuren. Hoe dan ook hij vond het erg voelen om zo dicht bij Ælonwyn te zijn.
Toen Aiden Ælonwyn haar beenklemmen los maakte en haar wou helpen met het afstappen leek het erop dat ze haar gewicht verloor en naar beneden viel, gelukkig viel ze in Aiden zijn armen in een soort innige omhelzing. Ze ware erg dicht met hun lippen bij elkaar en aiden glimlachte even waarna hij zijn neus tegen die van Ælonwyn aan duwde. Heel zachtjes kwam hij dichter bij, en vlak voordat zijn lippen die van haar kwamen stopte hij en trok hij terug. "Ik dacht dat er pas meer zou gebeuren nadat ik je mee uiteten genomen had?" lachte hij met een lieve glimlach. Daarna maakte ze zich los uit de omhelzing en gaf Aiden aan wat ze konden gaan doen.
Ælonwyn zei dat haar verhaal echt niet zo interessant was, dat deed Aiden pijn om te horen, hij geloofde er niet in dat iemand zijn verhaal niet interessant kon zijn. Vaak gaf dit juist aan dat iemand zijn of haar eigen leven niet interessant genoeg vond om er over te spreken. Vervolgens gaf Ælonwyn aan dat ze Oak's field wel wou gaan verkennen, daarna stopte haar zin abrupt en zei ze vrolijk in haar handen klappent: "Chocolaterie!". Aiden schoot in de lach toen ze zijn hand pakte en hem vrolijk mee trok naar de chocolaterie. Hij moest wel heel erg zijn best doen om niet op de zelfde vrolijke toon: "Sacré Bleu!" te roepen.
Aiden lachte en liep rustig met een vrolijke Ælonwyn de winkel in. Het was een gezellig winkeltje en er was zoals verwacht veel chocolade snoepgoed te vinden, Aiden zijn ogen vielen op de verse brownies die achter de toonbank lagen. Ze zagen er heerlijk uit, Aiden vroeg zich uit of Ælonwyn ook iets uit de winkel zou willen maar hij zou nog even gewoon rustig rondkijken. Hij vond Ælonwyn haar gezichts uitdrukking erg lief, ze zag er zo vrolijk en jong uit, echt een droom meisje.

“Ik dacht dat er pas meer zou gebeuren nadat ik je mee uiteten genomen had?” was Aiden zijn vraag geweest. Het was in Ælonwyn’s gedachten blijven steken. Wat had hij daar precies mee bedoeld? En als zij dat inderdaad eerder niet gezegd had, betekende dat dan dat hij haar nu wel…gekust zou hebben?
Voor een moment waren hun lippen wel gevaarlijk dicht bij elkaar geweest...
Ælonwyn probeerde haar eigen gevoelens uit te pluizen, maar kon er niet veel van maken. Ergens was ze blij en opgelucht dat er net niet “per ongeluk” iets was gebeurd. Ze was namelijk niet een meisje dat zomaar met iedereen zoende. Als ze zover met iemand kwam, wilde ze dat het speciaal was. Maar waarom was ze ergens dan toch wat teleurgesteld…? Ze begreep er niks van.

Haar aandacht werd niet veel later opgeëist door de aanwezige chocolaterie. Vol vreugde en enthousiasme trok ze Aiden mee naar de chocoladewinkel. Toen Ælonwyn eenmaal naar binnenstapte, kwamen gelijk allerlei heerlijke, zoete geuren haar tegemoet. Ze had haar zicht hier helemaal niet nodig! Ruiken en zeker proeven waren hier genoeg. Terwijl Ælonwyn zelf de omgeving begon te “verkennen” met haar gave, op zoek naar lekkere hapjes, bereikte een geluid haar oren wat alle andere indrukken overstemde: een kinderstem. Ze klonk nog jong.
Op dat moment kwam een klein meisje de winkel binnen en piepte tegen de volwassene die achter haar liep dat ze allemaal lekkers zag.
Ælonwyn luisterde er vertederd naar en keek automatisch naar opzij toen het kind naast haar kwam staan.
“Kijk, papa! Lekker hè? Mag ik misschien een snoepje?” babbelde het kleintje vrolijk.
Ælonwyn wilde haar aandacht alweer op de chocolade richten, toen de weerbarstige stem van de vader klonk: “Sorry lieverd, maar papa…” De man zuchtte vermoeid. “Papa moet nog brood kopen. Misschien volgende week…”
Verwonderd trok Ælonwyn een wenkbrauw op en luisterde aandachtig. In de aura van de man merkte ze verdriet en een groot lijden op. De vader leek wel een snoepje voor zijn dochter te willen kopen, maar iets hield hem tegen. En dan waren er nog zijn woorden…
Toen begon het haar te dagen: Hij had geen geld.
Ælonwyn hoorde hoe het meisje zachtjes een ietwat teleurgestelde “Oh, oké.” uitbracht, maar wel dapper haar verdere teleurstelling verborg. Echter had dit juist een versterkend effect op de sombere aura van de man. Hm…

Kalm draaide Ælonwyn zich naar vader en dochter toe. Voorzichtig deed ze een stapje in hun richting en tikte de man op zijn schouder. “Meneer? Volgens mij heeft u dit laten vallen.” Vlug viste ze haar eigen talons uit haar tas, voordat het kindje het kon zien.
De man keek haar verwonderd aan en begon al te zeggen dat het niet zijn talons waren, maar Ælonwyn knikte hem onopvallend toe, om aan te geven dat het goed was en overhandigde het geld aan hem.
Even bleef de ander nog verbaasd staan, niet wetend wat te zeggen, voor hij enkel zachtjes een oprechte “Dankjewel.” fluisterde en zich weer tot zijn dochter richtte. Ælonwyn merkte hoe zijn aura iets lichter werd. “Voor deze ene keer mag je een snoepje uitzoeken, Emma.”
Het gezichtje van het kind klaarde abrupt op. Net zo enthousiast als Ælonwyn eerder was geweest, richtte ze zich op de schalen bonbons.
“Nu weet ik niet welke ik moet kiezen.” klonk het hoge stemmetje vol verwachting.
Ælonwyn glimlachte liefelijk en hurkte naast het kleine meisje neer. “Weet je welke erg lekker zijn?” sprak ze vriendelijk. “Die met aardbei. Dat is mijn favoriet.” Helaas had Ælonwyn haar favoriete bonbons zelf nog niet kunnen ontdekken, omdat er simpelweg te veel snoepjes waren en haar krachten niet sterk genoeg waren om precies haar favoriete bonbons te kunnen vinden.
“Ik vind aardbei ook lekker.” bevestigde het kindje lachend.

Ælonwyn wachtte tot de vader een bonbon voor zijn dochter had afgerekend en keek glimlachend hun kant op toen ze de winkel verlieten. Vervolgens begaf ze zich weer richting Aiden. “Ben je klaar om verder te gaan? Of moet je nog afrekenen?” vroeg ze vrolijk. Zelf had ze niet langer rondgeneusd, aangezien ze haar laatste talons aan de man had gegeven. Het was het zeker waard geweest, dus vond ze het niet erg. Misschien kon ze hier een andere keer nog eens naartoe gaan om haar favoriete bonbon te kopen! In ieder geval had Oak's Field nu al een goede eerste indruk op haar gemaakt.

Aiden had gelachen nadat Ælonwyn tegen hem aan was gevallen. Als ze haar eerdere opmerking niet had gemaakt zou hij haar nog niet gezoend hebben, maar hij plaagde haar. Ze had het namelijk wel erg makkelijk voor hem gemaakt en hij had gevoelt hoe dicht bij ze was blijven staan. Dat was langer geweest dan op zich nodig was, misschien had wou Ælonwyn juist wel gezoend worden door hem?
Kort daarna trok Ælonwyn hem mee naar de chocolaterie, ze was erg vrolijk en enthousiast dat vond Aiden leuk om te zien. Aiden zag dat Ælonwyn helemaal op ging in het moment en hij genoot met volle tuigen van de vrolijke energie die ze uitstraalde. Een minuutje later was er een kinderlijke stem te horen, Aiden hoorde wat het meisje zei en keek even vertederd de kant van het meisje op. Terwijl hij nadacht over hoeveel talons hij het beste kon afstaan zag hij dat Ælonwyn al richting de vader en dochter toe liep. "Meneer? Volgens mij heeft u dit laten vallen." zei Ælonwyn waarna Aiden zag dat ze snel haar talons uit haar tas haalde. Ze gaf echt al haar Talons aan de man, het gezicht van de man stond eerst ongelovend en daarna super dankbaar. Aiden glimlachte en schreef snel iets met dark matter in de lucht waarna hij het veranderde in een klein briefje. De tekst op het briefje zelf was de voertaal in de demonische wereld, Aiden kende de lokale bakker en wist dat dit een demon was die probeerde om een eerlijk bestaan in de normale wereld te maken. Rustig liep hij naar Ælonwyn en de man toe en toen Ælonwyn even bezig was met het meisje gaf Aiden het papiertje aan de man. "Ga zo direct maar naar de bakker in plaats van de supermarkt en geef dit briefje aan de bakker." zei Aiden met een zeer kalme en warme stem. "De Bakker?! Daar heb ik echt het geld ni..." zei de man toen hij onderbroken werd door Aiden. "Maakt niet uit, dat briefje is alles wat je nodig hebt, vertrouw me." zei Aiden waarna hij vriendelijk glimlachte. Ondertussen had hij Ælonwyn horen zeggen dat de aardbeien bonbons haar favorieten bonbons waren. Aiden knikte nog even naar de man en hij zag in de ogen van de man dat deze hem in vertrouwen besloot te nemen. Het briefje was een commando aan de demoon om een groot ontbijt menu klaar te maken voor de man en zijn gezin. De kosten zou Aiden hiervoor dekken zonder dat de man dit zelf zou weten. Op die manier zou hij Ælonwyn niet overtreffen aangezien dat haar cadeautje de man veel blijer gemaakt zou hebben doordat Ælonwyn zijn dochter blij maakte. Aiden wou er gewoon voor zorgen dat de man en zijn gezin een heerlijk ontbijt konden hebben en even de wereld om hen heen zouden kunnen vergeten omdat ze er niet voor hoefde te betalen.
Rustig liep Aiden naar de plek waar de aardbeien bonbons lagen en deed hij er een paar in een bonbon bakje, direct daarna sloot hij het doosje zodat Ælonwyn niet zou merken wat er in zat. Daarna liep hij naar de kassa toe, terwijl Ælonwyn met het meisje bezig was rekende hij alvast af. De vader en het meisje rekende snel af en Aiden knikte nogmaals beleefd naar de man. "Een fijne dag nog" zei Aiden met een glimlach waarna de vader en het meisje de winkel verlieten. "Ben je klaar om verder te gaan? Of moet je nog afrekenen?" vroeg Ælonwyn aan Aiden. "Nee wat mij betreft kunnen we gaan hoor." zei Aiden waarna hij zachtjes Ælonwyn haar hand pakte en haar mee de winkel uit trok. De chocolaterie zat tegenover een klein parkje en Aiden trok Ælonwyn zachtjes mee het naar het park waar hij met haar ging zitten. "We zullen zo direct verder gaan hoor, maar ik moet je even zeggen dat ik het super lief vond dat je die man hielp, en ik zag dat je al je talons weg gaf, hart verwarmend. Als je straks iets ziet wat je graag wil hebben, pak het dan alsjeblieft gewoon, ik reken het af, ik heb de luxe dat geld geen issue is voor me en ik beloon je goede daad graag." zei Aiden, vervolgens pakte hij het doosje aardbeien bonbons en zetten hij dit bij Ælonwyn op schoot. "Ik heb overigens de stoute schoenen aan getrokken. Open het doosje maar eens, de inhoud en het doosje zijn voor jou." vervolgde hij met een speelse ondertoon in zijn stem.

Ælonwyn wachtte geduldig op Aiden en glimlachte hem vriendelijk toe zodra hij weer voor haar stond. Ze knikte toen hij aangaf dat ze konden gaan. Een schokje trok door haar lichaam op het moment dat zijn hand zich plotseling om de hare sloot. Automatisch verstrengelde ze haar lange, dunne vingers met de zijne. Zijn aanraking voelde warm en vertrouwd.

Gedwee liep ze achter hem aan. De wisps vlogen vrolijk om hen heen in een dans door de lucht en landden op Ælonwyn schouders zodra ze ging zitten. Nieuwsgierig naar de nieuwe omgeving liet het meisje een verse teug lucht naar binnenglijden en rook een overheerlijke bloemengeur. Haar krachten vertelde haar dat er veel flora in de buurt moest zijn. Direct was Ælonwyn in haar element. Even gleed haar hand van het houten bankje waar ze op zaten af en streelde liefdevol langs een bloemenknop om hem te helpen bloeien. Het kleintje opende zijn blaadjes en reikte liefdevol naar haar zachte hand.
Een vredige glimlach stond rond Ælonwyn’s lippen terwijl ze haar onverdeelde aandacht weer op Aiden richtte. Ze luisterde aandachtig wat hij haar te vertellen had en speelde zelf met de vraag waarom ze zo plotseling hier waren gaan zitten. Al snel volgde een antwoord toen Aiden vertelde dat hij het lief vond dat ze de man in de chocolaterie had geholpen door haar talons aan hem te geven. Haar mond opende zich een stukje van verbazing. Oh… Hij had het gezien? Dat had ze niet geweten...
Een lichte blos verscheen direct op haar lelieblanke wangen terwijl hij haar complimenteerde vanwege haar actie. Haar blik sloeg ze in een automatisme neer, uit bescheidenheid. “H-het is niets…” mompelde ze zachtjes.
“Als je straks iets ziet wat je graag wil hebben, pak het dan alsjeblieft gewoon, ik reken het af, ik heb de luxe dat geld geen issue is voor me en ik beloon je goede daad graag." zei Aiden, waarop Ælonwyn verwonderd opkeek. Zoekend naar de juiste woorden, was het even stil van haar kant. Hierdoor was het Aiden die eerst verder sprak en iets op haar schoot plaatste.
Haar mondhoeken krulden iets verder omhoog bij zijn woorden en de speelse ondertoon in zijn stem. Ze was dol op verrassingen. Enige verbazing was nog altijd te lezen in haar blik. Haar handen omklemden het doosje en streken langs de contouren ervan. Voorzichtig opende ze het. Direct kwam een zoete, bekende geur haar tegemoet. Zelfs zonder het aan te raken, wist ze wat de inhoud was. “Aardbeienbonbons…” Verzuchtte ze met een heldere lach. “Mijn favoriet. Dankjewel…Aiden.” Terwijl ze zijn naam dromerig uitsprak, keek ze op. Haar blauwe ogen zochten de zijne, al wist ze dat ze hem niet aan kon kijken. “Dit is erg lief van je.” Ze zond hem een stralende glimlach, terwijl ze kalm één van de bonbons uit het doosje viste, deze in drie stukjes brak en ieder van haar wisps een stukje gaf. De kleine lichtwezentjes namen het dankbaar aan en begonnen er zachtjes op te knabbelen.
Ze had Akuma er ook willen geven, maar ze kon haar zo snel niet ontdekken.
Vervolgens pakte het meisje er nog één en drukte deze in Aidens hand. Echter haalde ze haar hand niet gelijk terug, maar streek even met haar vingertoppen langs zijn handpalm. “Net als je andere aanbod.” Ging ze verder, doelend op zijn eerste voorstel dat als ze iets leuks zou vinden, hij het voor haar zou kopen. “Maar dat is niet nodig. Het was werkelijk niets dat ik die man mijn talons heb gegeven. Ik hecht zelf niet zoveel waarde aan geld…of spullen.” Terwijl ze langzaam haar hand weer terugtrok, besefte ze zich dat ze Aiden in ieder geval iets van een uitleg verschuldigd was. Daarom vouwde ze haar handen in elkaar op haar schoot en begon te vertellen: “Ik kom uit de Novaanse stad Leseurre. Misschien heb je er weleens van gehoord.” De meeste mensen die de plaatsnaam hoorde, ook buiten Nova, herkende deze maar al te goed en huiverde alleen al bij de naam, aangezien Leseurre bekend was door de hevige burgeroorlogen met omliggende steden. Inmiddels was er sinds een paar jaar vrede gesloten tussen de steden, maar de spanningen waren nog altijd aanwezig. Ælonwyn wist haast niet beter dat haar stad in oorlog was. Ze sprak er niet graag over, maar aangezien Aiden zelf ook zo open was geweest over zijn verhaal, besloot ze ook iets meer over zichzelf te onthullen. “Mijn vader, Brennan Barahírr, is de hertog van de Seurre-streek. Zoals je wellicht vermoedt, was aan rijkdom geen tekort in mijn familie. Maar toen mijn stad voor het eerst in een hevig conflict raakte met omliggende steden…” Een zucht ontsnapte haar lippen door een plotselinge herinnering van de strijd die voorbij flitste. “veranderde alles. De burgeroorlog die volgde zorgde ervoor dat Leseurre geen handel meer kon drijven met de buitenwereld en miste daardoor zijn belangrijkste inkomstenbron. We waren als stad onverwacht volledig op onszelf aangewezen. Daarom vertelde mijn vader dat wij niet als familie, maar als stad sterk moesten staan.” Een vlaag van trots voor haar stad blonk licht in haar ogen. “Tijdens de moeilijkste jaren hebben we daarom onze bezittingen gedeeld met de rest van het volk. Vele, welvarende handelaren uit de stad volgden al snel, waardoor we tezamen de eerste zeven moeilijke jaren van de oorlog doorkwamen, voordat de handel weer opgepakt kon worden. Het was niet makkelijk, maar…” Ælonwyn toonde Aiden een dappere glimlach. “we hebben het gered. Daarom hecht ik niet zoveel waarde aan geld of spullen en daarom…” Haar handen pakte de zijne. “zijn jouw lieve woorden genoeg voor me. Dankjewel daarvoor.” Heel zachtjes kneep ze in zijn handen, voor ze zich weer terugtrok.
Plotseling realiseerde Ælonwyn zich dat ze zelf nog niet van de bonbons had geproefd. Dat zou ze dadelijk doen, als het brok in haar keel tenminste weer verdwenen was...

Aiden keek verliefd naar Ælonwyn nadat hij haar actie had gecomplimenteerd. Hij vond het zo een mooi gebaar van Ælonwyn, het liet echt zien dat ze een goed persoon was. "H-het is niets..." zei Ælonwyn terwijl ze naar beneden keek. Toen Aiden aangaf dat hij zou betalen als Ælonwyn iets zag wat ze graag wou hebben bleef het even stil. Aiden legde zachtjes zijn hand tegen Ælonsweety haar wang aan en wreef er zachtjes langs af met zijn duim. Vervolgens legde Aiden een doosje op Ælonwyn haar schoot en zei dat het voor haar was. Aiden glimlachte toen Ælonwyn het cadeautje open maakte. Ze zag er erg vrolijk uit en bedankte hem iet wat dromerig. "Ik wist dat dit je favorieten waren, ik hoorde je met dat meisje kletsen." zei hij vrolijk. Daarna begon Ælonwyn het uitdelen van de bonbons. Aiden glimlachte lief, en toen ze hem een bonbon gaf hield hij haar hand even vast. Ælonwyn haar hand voelde warm en er ging een heerlijke rilling door Aiden zijn lichaam heen toen ze haar vingers langs zijn handpalm liet strijken. Vervolgens wees ze Aiden zijn andere aanbod af, met de boodschap dat ze niet zo gehecht was aan geld of spullen. Hiervan schrok Aiden even aangezien hij niet alleen gewoon spullen bedoelde, maar ook bijvoorbeeld een jurk die Ælonwyn misschien leuk leek, of iets te eten. Aiden was het niet gewend dat dingen die hij aanbood werden afgewezen, het voelde voor hem dan ook alsof hij zelf werd afgewezen. "Oh... oké" zei Aiden, er zat een onzekere trilling in zijn stem. Aiden had even echt geen zin in de bonbon dus hij wikkelde het in een papiertje gemaakt van dark matter zodat de chocola niet zou smelten en hield het pakketje vast. Daarna begon Ælonwyn te vertellen over haar verleden.
Ze vertelde dat ze uit de stad Leseurre kwam. Aiden had hier wel eens van gehoord, maar huiverde niet bij de gedachten aan de historie van de stad. "Een nobele stad, gevormd vanuit wettelijke stappen, helaas waas er zo veel positieve energie dat de omliggende steden jaloers werden." zei Aiden waarna hij aandachtig verder luisterde. Wel legde hij zijn arm om Ælonwyn neer en trok hij haar nog wat dichter bij. Hij zou haar laten weten dat ze niet alleen meer hoefde te zijn. "Mijn vader, Brennan Barahírr, is de hertog van de Seurre-streek. Zoals je wellicht vermoedt, was aan rijkdom geen tekort in mijn familie. Maar toen mijn stad voor het eerst in een hevig conflict raakte met omliggende steden..." zei Ælonwyn. Aiden knikte en bleef aandachtig luisteren terwijl hij Ælonwyn tegen zich aan hield. Ze vertelde verder over de burgeroorlogen en dat daardoor de inkomsten weg vielen. Ook vertelde ze dat haar vader had gezegt dat ze als stad sterk moesten staan. Aiden knikte begrijpend, zo een soort gelijke situatie had hij bij Ryak meegemaakt. Ælonwyn bleef door praten en Aiden voelde dat het wat frisser werd buiten waardoor hij een dunne laag shadow matter over hemzelf en Ælonwyn heen liet vallen. Dat zou zorgen dat ze het niet koud kregen. Het was goed te merken dan Ælonwyn trots was op wat haar familie gedaan had, en dat was ook terecht vond Aiden. Toen Ælonwyn zei dat Aiden zijn lieve woorden genoeg waren zuchtte Aiden zachtjes. "Ik begrijp het, je hebt het niet makkelijk gehad, bedankt dat je dit wilde delen. Dat doet me goed, veel mensen zijn dwaas en denken alleen aan zichzelf, jou familie heeft een bijzondere kwaliteit, daar mag je trots op zijn." zei Aiden waarna hij zachtjes met zijn duim langs haar wang af streek. "Ik weet niet wat ik kan zeggen om aan te geven dat ik je heb gehoord, maar wel wil ik je graag bedanken voor het doorzetten van de positiviteit die door je aderen stroomt. Je bent een bijzondere meid, Ælonwyn Barahírr, ik ben trots dat ik zo dicht bij je in de buurt kan zijn." zei Aiden. Aan de zon kon Aiden zien dat het tegen 3 a 4 uur was, hij keek even naar Ælonwyn, gaf haar een kusje tegen haar slaap aan en vroeg toen waar ze naar toe zou willen. Als het aan Aiden lag gingen ze ergens naar toe waar het warmer was, maar hij wou graag dat Ælonwyn ook haar tijd kon nemen om de stad te verkennen. Aiden zou aan haar zei blijven staan, nu hij wist dat ze de dochter van een hertog was drong het ook tot hem door dat er mogelijk mensen waren die haar zouden bedreigen om in de buurt van de hertog te komen. Dat zou Aiden niet toe laten, hij keek met een demonisch oog naar Ælonwyn en glimlachte toen lief. Hij zag dat het bloed van Ælonwyn niet alleen nobel was maar hij zag nog iets, iets wat onverwacht was maar niet totaal uit te sluiten, het intrigeerde Aiden. Kon het zijn dat dit meisje... nee dat zou ze dan toch wel weten? Maar hij had het toch duidelijk gezien, zou ze het zelf al weten? Zou ze inderdaad de uitverkorene zijn? Aiden kreeg een speelse glimlach op zijn gezicht waarna Ælonwyn vertelde wat ze graag zou doen. Direct ging Aiden voor haar op zijn knie en boog hij terwijl hij zei: "Yes, your highness.".