Zachtjes klonken haar voetstappen op het gras. Haar sandalen bungelden in haar rechterhand, terwijl ze het gras tussen haar tenen voelde kriebelen. Het voelde fijn. Het enige wat ze hoorde was het ruisen van de wind. Het was een bekend geluid, dat ze bijna altijd op Puffoon hoorde. Puffoon. Haar thuisplaneet, want op Nova had ze nauwelijks een jaar gewoond. Het veld stond vol met madeliefjes, die overal wel hun vrolijke bloempjes lieten bloeien. Een vlinder streek op een van de bloemen neer. Hij balanceerde vakkundig op de bloem, zijn heldere vleugels wijd uitgeklapt. Op beide vleugels stond een oog, waardoor het op een sierraad leek, dat was kwijtgeraakt door een zorgeloze prinses. Haar diepbruine ogen stonden verwonderd, toen ze zag hoe de vlinder van bloem naar bloem vloog. Bijna automatisch zette ze zich af, en sprong minstens drie keer zo hoog als normaal. Ze bleef langer doorzweven dan eigenlijk mogelijk was, en landde op het topje van haar tenen. Niet op de grond, maar ongeveer twintig centimeter daarboven. Ze had haar sandalen laten vallen, en boog haar armen in een klassieke houding. Een gebogen vooruit, een naar boven gestrekt. Voorzichtig maakte ze een paar passen, daarna een volledige draai. Eindelijk. Eindelijk kreeg ze weer een beetje controle over haar hectische gedachten. De gedachten aan haar huis, haar familie, haar vader. Vooral haar vader. Ze hield van hem, dat zeker, maar soms leek het wel of ze niet meer dan een pop voor hem was. Als je er zin in had, speelde je ermee, maar als je er geen zin in had, gooide je hem in een hoek. Ze voelde zich in de hoek gegooid, alsof ze een nutteloos voorwerp was. Dat was ze ook, voor haar vader. Als enige dochter van zijn eerste vrouw was zij automatisch zijn erfgename en opvolgster in het bedrijf. En daar lag het probleem. Als leider van een bedrijf moest je veel mensen spreken, en Wendy was zo verlegen als de wind die zachtjes met je haar speelt op een mooie zomernacht. Ze was niet altijd zo, maar zodra ze werd aangesproken, verloor ze haar concentratie en werd ze zenuwachtig. Knikkende knieën, hoogrode wangen en een stem trillend als een espenblad. Daar had haar vader niets aan, dus had hij haar, na 14 jaar op Puffoon gewoond te hebben, naar Nova gehaald, om bij hem te komen wonen. Op Puffoon had ze bij haar oom en tante gewoond, en haar groep neven en nichtjes. Die miste ze nog wel het meest.

Wat ze niet merkte, was dat ze was begonnen met dalen. Voordat ze het in de gaten had, maakten haar voeten contact met de grond, en verging de magie van het zwevende dansen. Haar favoriete bezigheid. Dansen. Wat het ook was, van ballet tot foxtrot, van tango tot jazz, het was iets waar ze niet verlegen van werd. Als ze zou mogen dansen op het bedrijf van haar vader, zou ze misschien nog best wel een goede opvolger geweest zijn. Als ze het over dansen kon hebben, was ze niet verlegen, niet zenuwachtig, en al helemaal niet stuntelig. Dan was ze vrolijk, en bevlogen, en vooral enorm enthousiast. Maar haar vaders bedrijf ging niet over dansen. Het ging over combinaties van magie en techniek of zoiets. Wendy kende de details niet, maar het zou wel. Wat boeide het haar ook, ze zou er later toch niets mee te maken krijgen. Nee, zij werd na nauwelijks elf maanden op Nova hier gedumpt. Omdat ze mensen moest leren kennen, had haar vader gezegd. 'Ja, tuurlijk.' mompelde Wendy, terwijl ze haar sandalen weer aantrok. 'Het moest van die stomme Mariah. Als ik moest, waarom ging Josh dan niet? Oh ja, omdat hij het lievelingetje is.' Mariah was haar vaders derde vrouw, en Josh haar zoon. Wendy mocht hem niet, meer uit principe dan om een andere reden. Maar hij had zich wel bewezen als hielenlikker en PHP, potentieel haatpersoon. Eigenlijk moest ze de eerste P maar weglaten. Ze had alle reden om hem te haten. Hij pakte haar toekomst, haar zelfvertrouwen, en haar hele leven af. Voorzichtig ging ze zitten, trok haar benen op tot op haar kin, en sloeg haar armen om haar benen. Ach, wat kon het haar ook schelen, dacht ze. Maar diep van binnen voelde ze een steek. Het kon haar wel degelijk iets schelen.

-Drake?-

Al neuriënd liep de jongen door de gang. Normaal zou hij luidkeels mee hebben gezongen, maar omdat hij hier pas was hield hij zich maar in. Wie weet zouden anderen hem nog wel vreemd aan hebben gekeken, en daar had hij geen zin in. Hij wou een goede start hebben, dat zou hem later goed van pas komen. Hij had zijn handen in zijn zakken; eentje omklemde losjes de Ipod. Om eerlijk te zijn wist hij niet wanneer het ding opgeladen moest worden. Maar hij gebruikte altijd zijn magie gewoon om het op te laden, vond dat veel fijner. En het ging meestal ook veel sneller, hoefde hij niet te wachten. En liever een lopend stopcontact dan eentje waar je naar zat te staren tot de gewenste accu was opgeladen. Anderen zouden dan een andere bezigheid hebben gezocht, maar zo zat hij niet in elkaar. Als hij muziek wou, wat meestal altijd was, zou hij het ook krijgen; hij weigerde simpelweg om daarvoor nog iets anders te doen.
De jongen snoof. Wat deed hij hier eigenlijk? Hij had vee liever op Nova willen blijven, waar zijn plekje al bepaald was. Niet dat het wat had veranderd qua aandacht van zijn ouders; die kreeg hij niet. Als klein kind wel, maar hoe ouder hij werd; hoe minder. Uiteindelijk waren zijn ouders full time aan het werk, en begon hij er een zooitje van de maken. Hij kende geen verantwoordelijkheids gevoel; vond het maar onzinnig. Waarom zou hij zich om anderen druk moeten maken? Het kon hem toch niets schelen. Maar zijn ouders zeurden nou eenmaal zoveel. Het was altijd hetzelfde. Nee, hij leerde het ook nooit; maar hij wou het ook niet leren. Hij ging naar school om dingen te leren, dat was toch genoeg. Meer hoefde hij, van zichzelf, niet te weten. Hij zou het wel redden. Zijn ouders dachten daar echter anders over, vonden dat hij te weinig nadacht. Hij wou niet nadenken, keek altijd maar gewoon naar wat er zou gebeuren. Maar omdat hij hun enige kind was, moest hij zo nodig weer alles van hun erven; wat betekende dat hij alles over moest nemen. Ooit. Als hij ouder was. En dat betekende niet nu. En toch zeurden zijn ouders erover, dat hij het later fout zou doen als hij zo door bleef gaan. Hadden ze nooit van levenslessen gehoord? Die moest hij nog leren, en hij zou wel op die wachten; beviel hem veel meer dan hun gedril. En dus was hij best wel blij toen ze hem hier naartoe stuurden, hoefde hij niet meer naar hun gezeur te luisteren. Maar om eerlijk te zijn had hij er gemengde gevoelens over; hij mistte iedereen. Zelfs die vervelende oppas. Zijn ouders waren gek; hem nog een oppas geven. Hij was zestien, hij kon wel voor zichzelf zorgen. Maar dat wilden ze niet meer geloven, niet na de eerste dat hij alcohol had gebruikt. Maar ach, iedereen maakt toch wel foutjes? Dat maakte ze menselijk.

Hij stopte. Waar hadden zijn benen hem naartoe gebracht? Hij keek om zich heen. Naar buiten… Ach, niet erg. Kon hij het hier ook gelijk eventjes herkennen, toch? Zijn spullen waren al op de kamer gebracht, dus daar hoefde hij zich geen zorgen over te maken. Nu moest hij nog de plekken hier in zijn hoofd zien te krijgen. Hij slaakte een zucht, dat zou nog wel eens wat worden met zijn geheugen. Het voelde net alsof er niets meer bij paste. Misschien was dat ook wel zo, maar iedereen zou gewoon zeggen dat hij zich aanstelde. Niet dat het hem wat uitmaakte. Hij hoefde het hier toch niet goed te kennen? Als hij een iemand uit zijn klas kende, zou hij die wel gewoon iedere keer volgen. Zo simpel werkte het voor hem.
Hij keek op, kreeg een plagende grijns op zijn gezicht. Hij staarde naar een bijenkorf. Hij verveelde zich, en dit kon voor de nodige spanning zoeken die hij zocht. Had hij weer eens iets te doen. Hij haalde zijn handen uit zijn zakken, keek naar zijn rechterhand. De hand waar hij mee schreef, en het vaakste zijn magie mee bedreef. Er dansten kleine schokjes vanaf, kwam omdat hij weer onbewust zijn Ipod aan het opladen was. Zonder verder nog na te denken schoot hij een klein stroomschokje op de korf af. Hij trok zijn wenkbrauw op toen er niets interessants gebeurde. ‘Nou, kom op,’ gromde hij geïrriteerd. Hij wou wat te doen hebben. Hij zette een stap naar achter, ging stevig staan en schoot toen een grotere schok op de korf. Had niet goed na gedacht en zag hoe het ding op de grond viel. ‘Nou, dat is ook een anticlimax,’ mompelde hij droogjes, maar hij verstarde toen hij het gezoem hoorde. Bijen. Boze bijen. Veel boze bijen. Met grote ogen keek hij ernaar. Die beesten wouden degene die dit op zijn geweten had straffen, waren boos op hem. Ze wouden hem steken. Hij wou niet gestoken worden, alles behalve dat. Shit. Waarom had hij ook niet nagedacht. Hij zou die beesten nooit allemaal dood kunnen maken met zijn magie; daar was hij niet toe instaat, en daarvoor waren ze te klein, te snel en met teveel. Rennen dus.
Zo snel als hij kon rende de jongen tussen de bomen door. Hij nam niet de tijd om over zijn schouder te kijken; dat zou hem alleen maar slomer maken. De bomen verdwenen, maakten plaats voor een open veld. Geweldig, nu kon hij een sprintje trekken. De bedreiging al compleet vergeten verhoogde hij zijn tempo, een blije glimlach op zijn gezicht. Deze plek was nog best fijn zo. Hij sloot zijn ogen, ademde de lucht diep in; maar bleef wel doorrennen. Als hij iedere dag zo vrij zou kunnen zijn… Dat zou fijn zijn. Normaal sloten ze hem altijd op in een bibliotheek, forceerden hem te lezen, wat hij niet leuk vond. Hij opende zijn ogen weer. Gestalte… Een klein gestalte met blauwe haren. Wacht… Obstakel! Hij was al te dichtbij om af te kunnen remmen; zou tegen haar aan botsen. Uitwijken? Hij zette een stap opzij, nog een; verzwikte toen zijn enkel, om vervolgens zijn evenwicht te verliezen. Zijn kaken op elkaar klemmend en een kreet inslikkend viel hij op de grond. Hij maakte ene nogal… Charmante [lekker sarcastisch] koprol en kwam uiteindelijk tot stilstand. Hij bleef liggen op de grond, lag op zijn rug. Langzaam kwam hij weer overeind, wou opstaan maar ging weer zitten na de hevige pijnscheut te hebben gevoeld die door zijn hele been ging. Hij greep zijn enkel vast, keek ernaar. ‘Verdomme,’ vloekte hij zachtjes. Hoe wou hij nu overeind komen, laat staan hier weg komen? Hij keek op, waar was dat gestalte waar hij voor moeten uitwijken? Hij zocht met zijn ogen ernaar, hoopte dat de persoon er nog was. Hij wou hulp hebben, vond het niet meer leuk zo. En alleen zoals hij dat kon; stelde hij zich aan over een oppervlakkig pijntje.

* Here I am c:

Geschrokken keek Wendy op. Ze had hier maar heel even gezeten, leek het, maar toch was de zon al gezakt. Ze ontspande haar armen, die ondertussen plekken op haar benen hadden achtergelaten. Even knipperde ze, daarna keek ze om zich heen. Naast haar, ongeveer een meter van haar af, zat een jongen, die duidelijk pijn had. Voorzichtig stond ze op, en liep naar hem toe. Het losse, blauwe jurkje dat ze aanhad ruiste in de wind, de kleine ruches aan de onderkant dansten. Bijna was ze naast de jongen neergeknield om hem te vragen wat er was, toen ze plots een ander, naar geluid hoorde. Gezoem. En het was vlakbij. Snel draaide ze zich om, met een lenigheid die alleen verkregen kan worden door jarenlang dansen. Bijen. Wendy haatte alles wat kon steken, kruipen, of bijten en meer dan zes poten had. En dit had het allemaal. Voor haar, met een enorme snelheid op haar afkomend, was een zwerm van ongeveer een hele bijenkorf. Ze hief haar linkerhand, en begon luchtstromen op de bijen af te sturen. Eerst zacht, daarna hard, en uiteindelijk scherpe messen, gevormd door lucht. Maar ze miste de meesten, dus ging ze over naar het dodelijker deel van haar magie. Ze bracht haar rechterhand naar voren, deed alsof ze een zwaard greep. Dat deed ze ook, maar eerst was het er niet geweest. Gemaakt uit puur licht, scheen het zo fel dat Wendy bijna haar ogen dicht moest knijpen. ‘Nu niet kleinzerig doen, Wendy, je hebt belangrijker dingen aan je hoofd.’ Mompelde ze tegen zichzelf, terwijl ze met het zwaard begon uit te halen. Het zou de bijen afleiden, hopelijk verlammen, en misschien zelfs doden. Niet dat Wendy van doden hield, maar dat was de enige manier om van die vervelende beesten af te komen. De slagen maakten geen geluid, maar zonden lichtstralen uit die over heel het veld te zien zouden zijn. Toen ze zich ervan had verzekerd dat alle bijen bewusteloos of dood waren, liep ze weer naar de jongen toe. ‘G-g-gaat het?’ vroeg ze, net iets harder dan een fluistering, alsof ze bang was voor de jongen. Dat was ze niet, maar wel verlegen.
-Sorry, moet heel snel weg… Daarom is hij kort.-

Hij rolde met zijn ogen. Maar natuurlijk; hij moest weer zijn enkel verzwikken. En dan moest het ook nog eens pijn doen. Hoe typerend ook. Ietwat chagrijnig keek hij naar zijn enkel, vloekte in zijn gedachtes. Maar hij had er niets aan kunnen doen; dit had niets met verantwoordelijkheid te maken. Nou, eigenlijk wel. Als hij die bijen niet had zitten vervelen was dat nu niet gebeurd. Maar hij weigerde te accepteren dat hij onverantwoordelijk was geweest. Dat kwam echter omdat hij weigerde zijn ouders gelijk te geven. Wat wel weer bij zijn leeftijd hoorde. Hij protesteerde over werkelijk alles, legde zich nergens bij neer. En was zo koppig als maar kon. Maar hij was ook al van zichzelf koppig.
Hij keek langzaam op bij het horen van voetstappen. Een meisje kwam op hem aflopen, het meisje waarvoor hij had moeten uitwijken. Net goed. Maar ze draaide zich om. Hij fronste, snapte het niet meer. Tot hij het gezoem hoorde. Waren die bijen er nog steeds? Man, die waren echt boos dan. Hij beet op zijn lip. Hij kon niets nu, nou voor zijn gevoel kon hij niets. Natuurlijk kon hij wel wat, maar hij stelde zich aan. Hij keek nogal verloren naar de rug van het meisje, wat was ze nou zinloos aan het doen met haar hand? Ja, hij kon ook een hand uitsteken en hopen dat die bijen weg gingen; maar zelfs hij wist nog dat dingen niet zo in elkaar zaten. Hij leunde een beetje naar rechts, wou de bijen beter zien. Pas toen hij zag hoe sommigen op de grond viel had hij door wat er precies aan de hand was. Maar natuurlijk; magie. Wat anders? Lucht magie vast en zeker. Maar het hielp niet echt, mistte er te veel.
Hij kneep zijn ogen dicht door het felle licht. Hoe deed – Nee wacht, nu niet domme vragen gaan stellen. Licht magie zou het antwoord zijn. Hij hief een hand op, met de rug ervan naar zichzelf gericht. Hij opende zijn ogen een beetje, wou niet verblind worden door het felle licht. Hij hoorde haar praten, maar het was overduidelijk tegen haarzelf praatte. Uit de woorden haalde hij dat ze Wendy moest heten, want er was niemand anders in de buurt; en zover hij wist heette hijzelf geen Wendy. Zwijgend keek hij toe hoe ze uithaalde naar de beesten. Een grijns krulde zich rond zijn lippen. Zo zo, dat had hij niet verwacht. Ze was kleiner dan hem; en zag er niet echt uit als iemand die snel uit zou halen naar dingen. Maar wel als een typetje dat bang was voor insecten, dat wel. Hij had verwacht dat ze weg zou rennen, omdat haar eerste trucje niet werkte. Maar ze bleef, sloeg ze zonder enige moeite uit de lucht.

Met een geamuseerde glimlach op zijn gezicht keek hij naar haar toen ze zich tot hem richtte wanneer het gevaar geweken was. Jippie, nu is het mijn beurt, dacht hij droogjes. Hij grinnikte zachtjes bij het horen van haar zachte stem; overduidelijk verlegen. ‘Nou, als het zou gaan was ik wel opgestaan. Had ik jou als een echte heer beschermt, denk je niet?’ merkte hij op, gaf daarmee vaagjes antwoord. Hij slaakte een zucht, liet zijn enkel los en keek ernaar. ‘Heb mijn enkel verzwikt en nu doet hij pijn,’ verklaarde hij al mompelend. Hij keek weer op, ontmoette haar ogen met de zijne. ‘Bedankt, Wendy.’ Hij glimlachte breed, stak een hand naar haar uit. ‘De naam is Drake, aangenaam. Zou je me nu kunnen helpen met overeind komen, misschien?’ Niet dat hijzelf te zwak was om overeind te komen, nee dat niet. Maar stel dat hij weer pijn zou krijgen aan zijn enkel; kon hij tenminste op iemand leunen. En het deerde hem niet of Wendy het misschien onprettig zou vinden, als hij op iemand moest leunen; moest dat nou eenmaal.

* Is niet erg hoor, hij is prima!
Ughe, hopelijk kun je wel wat met de mijne ^^'