Rustig ademde ze uit. Lichte wolkjes stoom ontsnapte uit haar mond. Een bijwerking van het concentreren van al haar vuurmagie op één punt in haar lichaam. Ze had zich de laatste tijd maar weinig bezig gehouden met het trainen van haar magie. Ze ging wel naar de lessen en deed dan wat er van haar gevraagd werd. Maar verder liet ze huiswerk verstoffen en oefende ze erg weinig met haar magie. Het resultaat was dat ze haar vuurmagie amper onder controle wist te houden wanneer ze het wel moest gebruiken. Dus Celia was naar de schoolbibliotheek gegaan om daar boeken te halen met eenvoudige magie oefeningen. En een van hen was het concentreren van magie op een punt in je lichaam en het daarna zogezegd ''door je lichaam te vervoeren''. De warmte trok door haar lijf. Langs haar arm, door haar schouders, langs haar ruggengraat en weer terug naar haar andere arm. Toen ze haar hand opende ontvlamde er een blauwe steekvlam die bijna de lakens van haar bed verschroeide. Celia opende haar ogen, gifgroen en beheerst. Alsof ze op elk moment van de dag alles onder controle had. Ze stond op van haar bed. Dat was genoeg oefenen geweest voor nu. Ze trok even aan haar lange witte lokken om de staart weer strakker vast te zetten die ze in haar haren had gemaakt. Ze greep een zwart vest die over de rugleuning van een stoel die achter een bureau stond en verliet de vuurmagiër etage.

Ze was eigenlijk direct doorgelopen naar de gymzaal. Meestal ging ze naar buiten als ze fysiek wilde trainen, maar de regen buiten had het niet heel aantrekkelijk gemaakt om te gaan. De gymzaal daarentegen was overdekt en gaf haar toch de gelegenheid nog even een uurtje te trainen voordat ze een volgende les had. Echter, toen ze aankwam, scheen de gymzaal al in gebruik te zijn genomen door iemand. Celia hield haar pas in om de ander even gade te slaan. Het was een lang figuur voor een bokszak. Het zag eruit alsof het een meisje was, maar van deze afstand en de kleding die ze aanhad was dat moeilijk met zekerheid te zeggen. Niet dat Celia daar veel over oordeelde. Zij was ook niet echt het toonbeeld van een volmaakte vrouw. Alleen aan haar gezicht was te zien dat ze vrouwelijke trekken had. Verder was ze redelijk plat en pezig. De ander stond met de rug naar haar toe, dus het was moeilijk meer op te maken dan dat ze een redelijk goede bokser was. Ze liep verder de zaal in, haar voetstappen echode en ze knikte even naar de ander voor het geval die om zou kijken bij het geluid. Maar als de bokser teveel in haar eigen wereld zat, dan begreep ze dat. Soms konden je gedachten ver afdwalen. Ze begon zelf eerst maar eens met het opwarmen van haar stijve spieren en misschien kon ze daarna wel een stukje gaan rennen. De zaal was er groot genoeg voor.

De andere persoon had naar haar terug geknikt. Een teken dat ze elkaar gezien hadden en dat beiden zich niet echt stoorden an de aanwezigheid van de ander. Celia was een stuk bij de ander vandaan gelopen om die in alle rust haar eigen ding te laten doen. Toen ze halt hield begon ze te strekken. Het was stom om zomaar te beginnen met trainen zonder dat je spieren goed opgewarmd waren. In haar geval kon dat zelfs voor serieuze verwondingen zorgen aangezien ze behalve haar spieren verder niks had om haar broze botten te beschermen. Ze begon met de belangrijkste spieren in haar armen en benen. Vooral haar benen moesten goed opgewarmd zijn als ze wilde gaan rennen. De rest zou dan vanzelf wel komen.
Achter haar was het geluid van slagen tegen een bokszak gestopt. Het vertelde haar dat de andere persoon in de zaal opgehouden was met haar training. Zonder dat ritmische geluid was de zaal nu stil geworden. Een kalmte was neergedwarreld waarin je nu zelfs de kleinste geluiden kon opmerken. Het was het geluid van het andere meisje, waarbij ze een nieuwe ademteug nam om iets te zeggen, waardoor Celia zich halfomdraaide. Ze keek het andere meisje even kort aan en schudde daarna haar hoofd. 'De zaal is groot genoeg voor ons beide,' voegde ze daaraan toe om te benadrukken dat ze er geen probleem in zag. Persoonlijk kon Celia altijd beter praten met mensen die zoals hier in de gymzaal met hun eigen dingen bezig waren, dan met hen die gewoon een gesprekje aan wilde knopen. Er werd misschien weinig gezegd, maar de sfeer beviel haar. Het was een sfeer van mensen die hun doel bereikten en daar hoefde niet altijd bij gesproken te worden.
Celia keek weer voor zich uit. Ze testte haar beenspieren door ze een paar keer aan te spannen en ze daarna weer te ontspannen. Daarna begon ze met lopen. Het geluid van haar voetstappen die door de zaal galmden werden al snel vergezeld door dat van de andere meisje. Even keek Celia opzij, om te zien of ze de ander zag, maar daarna richtte haar ogen zich weer voor haar. Even schoot de gedachte door haar heen om te vragen of de brunette misschien een vriendschappelijk wedstrijdje wilde doen. Maar dat idee veegde ze van de tafel. Misschien wilde de ander helemaal niet lastig gevallen worden.