MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Woud Klas: - Partner: Tell me, Miss Future? What do you see?
Onderwerp: A wolf cries, but without tears. wo jun 19 2013, 23:24
"Every end is the start of something new, and love will always win."
Zachtjes tikt de regen op het zolder raam, ritme van de eenzaamheid. Zo zou Rob de Nijs het gezongen hebben zoals de situatie er naar uit zag. Buiten waaide de wind op een kille toon en liet een fluitend geluid horen binnen in het kasteel. Tegen de verticale ramen sloeg de regen krachtig tegen het glas om een ritmisch geluid achter te laten. Het hele kasteel had een serene rust en ergens was het best droevig voor een lentedag. In the Owl’s Nest, de persoonlijke kamer van Norwood, was de trieste sfeer hard te merken. Aageth lag op bed te slapen omdat hij vroeg naar bed was gegaan en terwijl het kereltje omdraaide in een onrustige slaap was er zacht licht dat onder de deur vandaan kwam. In de woonkamer brandde de haard zachtjes en maakte een knisperende geluid. Eigenlijk was dit de enige lichtbron en warmte die in de kamer werd gegeven en het gaf op zijn minst nog wat optimisme in alle droevigheid die zich afspeelde op het moment. Een gestalte had de salontafel aan de kant geschoven en zat met zijn rug tegen de zetel starend naar het vuur. Hij had het moeilijk met zichzelf op het moment, niet alleen het verlies van Malaika speelde de laatste tijd weer meer op en gaf hem een slag in het gezicht. Een van zijn beste maatjes was momenteel er ook niet geweldig aan toe. Zwijgzaam richtte Norwood de blik naast zich toen een zacht gepiep het knetterende geluid van de haard verstoorde. Norwood kreeg een waterige glimlach en streek met zijn hand over de zachte vacht van Eyolf dat niet meer volledig wit was maar zilverachtig. ‘Ik ben er nog, Eyolf…’ sprak hij met trillende stem. Norwood legde zijn hand achter de oor van de wolf die diep in en uit ademde alsof hij een ademtekort had. De laatste tijd was zijn ouderdom hem aan het inhalen. De koppige wolf die altijd met veel trots zo traag achter zijn baas aanliep zelfs al had hij pijn. En zelfs Norwood bijna beet toen Norwood ook koppig hem hielp. Norwood had altijd trots tegenover Eyolf gekeken. Toen hij als pup al zo vocht om te overleven. Uitgehongerd en piepend om wat voedingsstoffen. Het moment dat hij Ferost als goede vriend had. Tijden waren veel veranderd er was veel gebeurd en Eyolf had enorm veel meegemaakt. Het moment dat deze kerel zijn ‘pubertijd’ inging was een van de mooiste periodes. Zo baldadig dat de wolf overal tegenop sprong en Norwood regelmatig verraste en omvergooide. Norwood glimlachte waterig als hij er aan terug dacht. Hij voelde zijn traanbuizen schreeuwen om het los te laten. Norwood negeerde zijn tranen en hield ze koppig in bedwang. Als hij nu zou huilen zou hij toegeven dat het over was. En Eyolf was er nog steeds, hij lag hier naast hem, levend. Hij kon dan misschien niet meer goed lopen door versleten gewrichten waar zelfs een vorm van jicht in te vinden was. De wolf haalde nog steeds diep adem en lag bijna bewegingsloos op de warme deken bij het vuur. Norwood streek over het flank van het sterke en trotse dier. Zwijgzaam tilde Norwood zijn knieën wat omhoog en legde zijn hoofd er tegen. Hij hield zijn tranen nog steeds koppig tegen. De ademhaling werd zichtbaar rustiger en Norwood keek even met verwijdde ogen opzij terwijl hij zijn hand zachtjes op de keel van de wolf legde. Hij haalde opgelucht adem. Eyolf sliep weer en zwijgzaam boog Norwood voorover om zijn armen even om de wolf heen te leggen. ‘Ik ben zo terug, kerel..’ sprak Norwood zachtjes en stond toen op. Hij knoopte zijn overhemd zachtjes dicht en liep zwijgzaam naar de kapstok. Hij pakte ditmaal niet zijn lange donkerblauwe jas die uit stof bestond. Ditmaal was het een zwarte donkerblauwe jas, tevens stof, die hij over zijn schouders sloeg. Het gaf hem een wat triestere sfeer, maar hij had het ook gedragen bij de begrafenis van zijn vader, Malaika en hij gebruikte het vaker bij momenten dat hij triestig zijn rust opzocht in het bos of andere zaken. Zwijgzaam bond Norwood de gespen vast die deze jas vastbonden en opende de deur zachtjes om deze met rust te sluiten. Met een sleutel deed hij deze op slot en zuchtte even terwijl hij zijn hand op de deur legde. ‘Waag het niet om nu al te gaan…’ sprak hij streng tegen zichzelf dan echt tegen Eyolf. Hij liep de gang zwijgend door met een lege blik in zijn ogen. Hij stak zijn handen in de jaszakken en liep niet in de trotse rechte houding als altijd.
Zwijgzaam liep hij de trappen op naar een van de hoogste gedeeltes van het kasteel. Hij liep bovenaan een gang in en liep zwijgzaam door de lange gang die leidde naar een van de open plekken in het kasteel. Het was op het dak een belangrijke punt geweest van het kasteel, hier kwam altijd de post binnen en dat was nog te herkennen aan de oude kantoortjes waar sorteervakken te vinden waren. Die tegenwoordig werden gebruikt om belangrijke perkamenten van de school tijdelijk op te slaan. Norwood keek even kort door het raam naar buiten. De regen was overgegaan in een miezerige sfeer maar de trieste dag was nog lang niet voorbij. Het was tegen de avond dus de meeste leerlingen moesten allang op hun bed liggen. Enkel docenten die moesten patrouilleren zouden hier nog komen en Norwood had vandaag niet echt de beurt noch de behoefte om hier aan te gaan beginnen. Met een zachte zucht liep hij weer verder de gang door en duwde de zware houten deur open. Hier werden altijd de uilen ontvangen die de brieven of perkamentrollen brachten. Het was te herkennen aan de drie standerds die er nu enkel als referentie stonden en niet echt meer een functie bekleedde. Sinds de shuttles kwam post vaak met gigantische zakken aan en waren magische uilen die van planeet naar planeet konden reizen binnen enkele dagen niet nodig meer en ging alles stukken sneller. Norwood liep de ronde toren die een afdak bevatte verder in. Het afdak fungeerde vroeger om de mensen die de uilen ontvingen droog te houden in weer en wind, maar het ontnam de kou en kilte in de zomer absoluut niet. Zwijgzaam liep Norwood naar de rand van het ronde ruimte. De kantelen waren hier niet aanwezig maar de muur was breed zat zodat er minstens twee kinderen nog op konden gaan zitten. Norwood zeeg neer op een droog stuk en liet zich zijwaarts op de muur zitten. Hij leunde tegen de houten pilaar die het stenige afdak al jaren overeind hield en het nog steeds doet. De laatste tijd vond Norwood steeds meer zijn rust. Leerlingen kende deze plek bijna niet, en daardoor waren patrouilles hier minder aanwezig dan in de reguliere gangen. Norwood keek even met een trieste blik over het landschap dat er nu maar akelig er bij lag. Het stille meer dat vaak als spiegel fungeerde was verstoord door de krachtige wind en het duistere bos leek zacht te leven als een weefsel. Norwood trok een knie op en voelde de tranen weer opkomen. Zijn ogen sloten zich om daarna over te geven aan de tranen. Zijn ogen prikte onder het traanvocht en hij begon zonder schaamte zijn verdriet te uiten. Hij voelde zich leeg van binnen op het moment, alles leek te vertrekken met de tijd. Malaika’s dood was hij nooit overheen gekomen. Eyolf die van ouderdom langzaam zijn uittrede maakte uit Norwood’s leven. Het werd hem momenteel gewoon te veel. En toen Madeline weer terug kwam bleek de Madeline die hij kende praktisch overleden. Nee, het was Eres tegenwoordig, ze was Madeline niet meer. Hij tilde beide benen naar voren en verborg zijn gezicht in zijn armen die op hun beurt weer op zijn knieën steunde. Een gesmoorde kreet van pijn en verdriet was wat hij er uit gooide. De tranen werden hem teveel. Hij voelde zijn tranen zijn jas bevochtigen en het stof dat bestond uit duizenden vezels slurpte het op als een half uitgedroogde man in de woestijn die een oase binnenwandelde. Norwood bleef zo met schokkende schouders zitten. Was het beu, wilde niet nog meer mensen verliezen. Ondertussen stond er een silhouet bij de deur dat door het raam keek. Met een zachte klik ging de deurklink naar beneden en kwam de persoon dichterbij. Norwood merkte het niet meer. Hij was teveel verzonken in zijn verdriet dat hij zijn omgeving even glad vergat en totaal niet meer wist wat er om hem heen gebeurde.
"A wolf cries, but without tears. Thank god I am merely a human being."
[Open voor 1 docent/stagiair/legendarische magician]
[Dit topic is niet om Norwood nog verder door het slijk te halen. Karakters die Norwood nog meer naar beneden willen gaan halen worden verzocht het reageren maar achterwegen te laten.]
Laatst aangepast door Master Norwood op do jan 09 2014, 19:15; in totaal 2 keer bewerkt
Ronodan .....
PROFILE Real Name : Aylan Posts : 1167 Points : 0
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Lucht, beetje aangeleerd vuur Klas: none Partner: Leave me breathless...
Onderwerp: Re: A wolf cries, but without tears. do jul 04 2013, 23:58
Tegen de donkere nachthemel zou Reá niet veel meer zijn dan een schim, een vage zwarte vlek waarvan je niet eens wist of hij er echt wel was of dat het misschien optisch bedrog was omdat je ogen ervan gingen branden als je er te lang naar keek. Dan ging je dingen zien die er niet waren. Zoals bewegingen of schaduwen die uiteindelijk niks anders bleken te zijn dan de verandering van licht in de ruimte. Voor de mensen die beneden op de grond zouden staan zou Reá eruit zien als zo'n soort schim. Ze stond op het uiterste puntje van het dak, alleen nog maar in balans gehouden door haar gave de wind naar eigen inzicht te manipuleren. Er was constante beweging om haar heen die voorkwam dat ze zou vallen, mocht ze een verkeerde beweging maken. De kleine regendruppels die de hemel vulde daalde zacht neer en lieten alle kleine haartjes over haar hele lichaam omhoog kruipen, maar het was een prettig gevoel. Reá sloot haar ogen en genoot van die paar seconden stilte. Daarna opende ze haar ogen weer en kwam in beweging. Ze had wel langer willen blijven staan, maar sinds ze tot legendarische magiër was had ze niet zoveel vrije tijd meer om alleen te zijn met haar gedachten.
Met een sierlijke haast katachtige beweging glipte Reá weer door het raam naar binnen. Ze keek even kort om zich heen. Het raam waardoor ze naar binnen was gegaan had haar toegang verschaft tot één van de hoge torens van het kasteel. Van eerdere bezoeken wist ze dat onder haar voeten zich de etages van de leerlingen en de etage van de leraren zich bevonden. Maar zij stond hoger dan dat. Dit was de plek waar alle post binnen kwam. Ze stond nu nog in de gang. De deur die naar de oude kantoortjes leidde was een klein stukje verderop. Maar vanaf de plek waar ze nu stond kon ze al de gedachten van een andere aanwezige horen. Ze luisterde er niet bewust naar en leek meer op het irritante gezoem van een mug die om je hoofd heen vliegt. Ze verstond dan ook niet echt wat er in gedachten gezegd werd. Reá was dan ook geen persoon die graag de persoonlijke gedachten van anderen onderschepte. Ze wist zelf dat ze er een hekel aan had als iemand haar privacy schond. Het zou wel heel hypocriet zijn om het zelf dan wel bij anderen te doen. Maar gedachten helemaal uitsluiten, dat ging gewoon niet. Daar was constante opperste inspanning en concentratie voor nodig. Dat zou haar op een gegeven moment gewoon opbreken. Het was vooral lastig als gedachten gepaard gingen met sterke emoties zoals verdriet. En deze gedachten zaten er vol mee. Dat maakte Reá toch wel nieuwsgierig naar de eigenaar van die gedachten. Met lichte onhoorbare passen zoals je zou verwachten bij iemand die al eeuwen gebruik maakte van luchtmagie liep Reá naar de deur. Voor de deur bleef ze echter staan. Een gesmoorde kreet hadden haar bewegingen abrupt een halt toegebracht. Ze twijfelde of ze de deur wel zou openen. Wie er ook aan de andere kant stond, hij of zij wou misschien liever niet gestoord worden. Ze wist dat ze zelf graag alleen wilde zijn als ze een kreet als deze had uitgeslagen. Reá hervatte haar beweging, maar niet meer naar het oorspronkelijke doel. In plaats van de deurklink vast te pakken, naar beneden te duwen en de deur te openen ging haar hand naar het pakje kaarten dat in een speciaal daarvoor gemaakte leren hoes zat die aan haar riem hing, vlak naast de ceremoniële veren. Ze gooide de kaarten de lucht in en ze begonnen om haar heen te cirkelen. Uiteindelijk kwam er eentje uit de cirkel naar voren met de achterkant naar haar toe gericht. Reá pakte de kaart vast en draaide hem om. De kaart toonde haar een man. Hij stond in de regen met zijn handen voor zijn gezicht geslagen. Op de achtergrond waren drie zwaarden zichtbaar. Het was de kaart voor zwaarden drie. Een kaart uit de kleine Arcana, maar zeker niet minder belangrijk. In dit geval stond hij voor verdriet. De persoon achter deze deur had veel verdriet gehad en had dat nog steeds. De kreet was daar een uitdrukking van geweest. Maar de regen was het verdriet aan het wegspoelen, en wat overbleef was woede. Maar als de vlammen van woede eenmaal waren uitgedoofd zou enkel de rook van verbittering nog overblijven. Geen beste kaart om te trekken, maar het vertelde Reá wel wat ze moest doen. Ze borg alle kaarten weer op, duwde de deurklink naar beneden en betrad de kamer. Verbazing speelde enkel in haar ogen toen ze zag dat de eigenaar van al deze zorgelijke gedachten niemand minder dan Norwood bleek te zijn, de leraar woudmagie en naar zij begrepen had ook de opvolger van de Legendarische Magiër van Gren. Grim heette hij als ze het goed had. Ze had zichzelf nooit echt meer verdiept in deze man. Maar hij moest vreselijk veel meegemaakt hebben. Hij scheen alleen niet in de gaten te hebben dat zij de kamer was binnengetreden. Niet goed weten wat te doen keek Reá even de kamer rond. Daarna liep ze op Norwood af en legde lichtjes haar hand op zijn schouder om haar aanwezigheid aan hem kenbaar te maken. ‘U heeft troebele gedachten meneer Vavendyor. Misschien heeft u behoefte aan een luisterend oor,’ sprak ze zacht tegen hem. Reá was meestal niet zo begaan met andere mensen. De meeste interesseerde haar niet eens. Maar er was iets aan deze man, iets aan de sfeer die om hem heen hing, wat haar toch wel nieuwsgierig maakte naar zijn verhaal.
(Sorry dat je zo lang moest wachten)
Master Norwood
PROFILE Real Name : Little Pig Posts : 2478
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Woud Klas: - Partner: Tell me, Miss Future? What do you see?
Onderwerp: Re: A wolf cries, but without tears. do jul 11 2013, 20:00
Norwood zijn ogen waren verborgen in zijn kleding en hij wilde het liefst alles er uit gooien. Alles vergeten en niet meer te hoeven ophalen. Echter wist ieder verlies hem weer te herinneren op de meest pijnlijke wijzen aan de andere verliezen die hij had gehad en hem als een hamer in het gezicht wist te raken. Zijn blik gleed opzij over het landschap dat er triest en ontevreden bij leek te liggen. Hij merkte ook niets van de magie die achter de duur zich verzameld had en zweeg even. Hij had de kreet uitgeslagen en zijn ogen gesloten. Het tikken van de regen tegen de kasteelmuur deed hem licht kalmeren maar zijn tranen deden hem nog steeds verraden dat het nog niet voorbij was. Eyolf leefde nog steeds, althans, hij vocht er tegen maar naderde zichtbaar het einde van zijn levenslijn. Norwood had sinds het verdwijnen van Ferost er al bang voor geweest. En had Aageth als herinnering van Ferost overgehouden. Zwijgzaam probeerde Norwood zijn schokkende schouders en zijn ademhaling op orde te werken en voelde de wind met zijn haren spelen. De slanke vrouwenhand op zijn schouders deed hem zo hard schrikken dat zijn balans verloor en hij over de rand heen gleed een lange val te gemoed. Norwood zijn reactievermogen was net snel genoeg en wist zich met een hand nog net op te vangen aan de rand. Hij keek even met verwijdde ogen naar de gigantische stenen waaruit de toren opgebouwd was. Hij herstelde zich weer en zette zijn benen omhoog en duwde zich hard af en maakte met een sierlijke beweging een landing op de rand en stapte er vrijwel direct vanaf. Om zijn belager daarna direct aan te kijken met een felle blik. Toen hij de magiebron voelde en het aanzicht verzwakte zijn krachtige blik vrijwel direct en wendde hij zijn blik af. ‘Een luisterend oor…’ herhaalde hij zacht en ging tegen een van de kantelen leunen van het overdekte toren. ‘Troebele gedachten horen bij een troebel persoon…’ sprak hij zachtjes terug en keek toen naar het landschap. ‘Er gebeurd zoveel om me heen de laatste tijd. Mensen komen en gaan en niets lijkt om me heen te blijven…’ sprak hij met een zachte stem om zijn blik naar Réa te richten. ‘Maar u als Legendarische Magician weet daar waarschijnlijk meer van dan ik, neem ik aan..’ sprak hij kalm. Norwood was gek op de training waar hij veel van leerde. Echter was zijn leeftijd die bevroren werd niet iets wat hem zonder angst liet. Hij zou mensen moeten loslaten waar hij niet meer ouder werd. Hij zou mensen verliezen en hij zou er niets aan kunnen doen. Zwijgzaam keek Norwood weer naar het landschap. ‘Ik wil gewoon dat hij het zal kunnen halen…’ sprak hij zacht en meer tegen zichzelf.
Ronodan .....
PROFILE Real Name : Aylan Posts : 1167 Points : 0
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Lucht, beetje aangeleerd vuur Klas: none Partner: Leave me breathless...
Onderwerp: Re: A wolf cries, but without tears. di sep 03 2013, 09:21
Het was niet de bedoeling geweest dat Norwood zou vallen. Reá vloog erachter aan om zijn hand vast te pakken voordat hij te ver naar beneden viel. Maar het bleek dat Norwood zichzelf al in relatieve veiligheid had gebracht door zich vast te grijpen aan de stenen rand waar hij zojuist nog op gezeten had. ‘Mijn excuses, dat was niet mijn intentie geweest,’ verontschuldigde Reá zich voor de manier waarop Norwood bijna te pletter gevallen was omdat ze hem had laten schrikken. Daarna begon Reá haar verhaal. Toen ze uitgesproken was luisterde ze naar Norwoods zorgen. ‘Je vreest het verliezen van je dierbaren?’ vroeg ze, al was het meer een conclusie dan een vraag. Reá begreep dat maar al te goed. Zelf had ze weinig dierbaren gehad, maar er was geen dag dat ze niet dacht aan Mina. Het meisje was haar beste vriendin geweest, haar enige. In het begin viel het nog wel mee. Reá kwam regelmatig op bezoek. Ze was erbij toen Mina trouwde, toen ze kinderen kreeg. Maar langzamerhand werd het steeds moeilijker haar te bezoeken. Mina werd ouder, een bejaarde vrouw. Terwijl Reá wist dat zij eeuwen lang zo eruit zo blijven zien. Uiteindelijk waren de bezoeken aan Mina gestopt. En dat stak nog steeds. ‘Offers maken zijn nooit leuk Norwood. Het is waar, de ring die ons bindt aan onze verantwoordelijkheden als legendarische magiërs, maar ook als opvolgers, weegt soms zwaarder dan de kroon van welke geteisterde koning dan ook. Maar je krijgt er ook heel veel voor terug. De contacten die je op die lange weg van leven maakt voelen soms voor eeuwig. Omdat je ze nooit meer vergeet,’ zei ze. Reá was niet de eerste persoon waar je aan zou denken als het ging om iemand moed in spreken. Maar dat betekende niet dat, als zich zo’n situatie voordeed, ze dat gewoon zou negeren. ‘Maar voor jou is het nog niet te laat. Ik ben verbonden aan mijn plicht totdat ik een opvolger heb die het op een dag van me overneemt. Jij bent nu nog een opvolger. Je kunt nog terug,’ zei ze. Zijn zachte woorden die hij meer in zichzelf sprak dan tegen haar verwarde Reá een beetje. ‘Hij?’ vroeg ze met de intentie dat Norwood verder sprak.
Master Norwood
PROFILE Real Name : Little Pig Posts : 2478
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Woud Klas: - Partner: Tell me, Miss Future? What do you see?
Onderwerp: Re: A wolf cries, but without tears. zo okt 06 2013, 16:29
Norwood schork zo erg dat zijn gewicht verkeerd neergezet werd en de gladde gedeelte onder zijn hand hem onderuit liet vallen. Hij zag nog in een flits dat Reá op hem af kwam maar hij wist zich snel in veiligheid te brengen door de rand vast te grijpen. En tijdens de val had Norwood tevens vast wel iets kunnen bedenken. Dat was de kracht die hij gekregen had door veel trainen. Snel handelen was vaak een zaak tijdens gevechten en noodsituaties. Norwood klom omhoog en liet zich tegen een van de kantelen hangen. ‘Dat snap ik…’ sprak hij zacht hijgend tegen Reá toen ze zich verontschuldigde en aangaf dat het niet haar bedoeling was. Ze deed haar woorden en Norwood sprak terug. Haar conclusies konden niet dichter bij de waarheid zijn. Hij was inderdaad bang om dierbare te verliezen. Hij leefde eeuwig door terwijl de rest langzaam ouder werd. Was hij daar wel klaar voor? Norwood zweeg even en keek toen naar Reá. ‘Ik weet niet of ik het wel aankan om veel mensen te leren kennen, Reá…’ sprak hij met een kleine zucht. ‘Als het betekend dat ik ze ook weer moet loslaten. Dan wil ik liever zelf ooit de dood in de ogen kijken…’ sprak hij zacht. ‘Anderzijds ben ik doodsbang om dood te gaan en niet in staat zijn mensen te beschermen. Vandaar dat ik de training nam. Ik wil niet meer dierbaren verliezen zonder ze te kunnen beschermen.’ Waren zijn woorden zachtjes en keek naar het landschap. ‘Terug?’ sprak hij herhalend en nadenkend. ‘Het zou prachtig zijn, maar dan is alle training en tijd die de afgelopen vrouwen en heren der woud in me hebben gestoken voor niets geweest en kunnen ze opnieuw beginnen, toch?’ sprak hij met een serieuze toon. Norwood wist zelf nog niet zeker of hij er wel klaar voor was. ‘Tijd zal het leren, Reá…’ sprak hij zacht. ‘Ik wil gewoon dat hij het kan halen…’ sprak hij zacht. Norwood keek op toen Reá ook vroeg over wie hij het had. Norwood draaide zich om en leunde over de rand en keek naar het landschap. ‘Ik ben door Ferost gevraagd of ik de training wilde. Toendertijd kon ik enkel denken aan het feit dat het me sneller, krachtiger en geschikter maakte als man voor Madeline. Ik heb haar twee keer bijna verloren en dit zou de kans verkleinen. Alsnog is het door een woordwisseling dat ze als sneeuw voor de zon verdween.’ Sprak hij zacht en keek voor zich uit. ‘Nu doe ik het voor de balans, ik zie mijn voorgangers gaan alsof het eikels zijn die uit een eikenboom vallen. Alsof het een kleine taak is die je zomaar op kan geven. Het maakt me pissig en ik wil het woud een stabielere leider krijgt. Mezelf dus. Al weet ik zelf niet of ik het wel aankan.’ Sprak hij zacht en keek toen weer naar Reá. ‘Ferost nam me mee naar Gren om mijn adviseur te vinden, een metgezel, meer dan een huisdier…’ sprak hij kalm. ‘Ik kwam een uitgehongerd wit wolvenpup tegen die door zijn zwarte moeder was verstoten. Het was de enige witte wolfje in de groep en werd daarom als zwart schaap behandeld en verstoten door de moeder.’ Sprak hij. ‘Met geluk heeft het gehaald en ik besloot hem Eyolf te noemen, wat gelukkige wolf betekend, wijzend naar het geluk dat het had dat we het troffen..’ sprak Norwood kalm. ‘Maar de wolf is inmiddels oud en nadert zijn sterfdag dichter en dichter…’ sprak hij kalm. ‘Ik wil hem niet verliezen, nog niet….’ Sprak hij zacht. ‘Aageth, mijn zoon, is dol op hem. Maar durft hem niet meer op te zoeken vanwege het feit dat de wolf daadwerkelijk zo oud is. Ik lig nachten lang bij hem om over hem te waken, maar de vechter wil nog niet opgeven. Het is gewoon ondragelijk dat ik het niet kan omkeren, Reá…’ sprak hij toen en voelde zijn tranen prikken. ‘Er is niets aan te doen…’ sprak hij zacht terwijl hij zijn hand naar zijn hoofd bracht omdat hij lichte druk op voelde bouwen door zijn emoties.
[ sorry dat het zo lang duurde >.<]
Ronodan .....
PROFILE Real Name : Aylan Posts : 1167 Points : 0
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Lucht, beetje aangeleerd vuur Klas: none Partner: Leave me breathless...
Onderwerp: Re: A wolf cries, but without tears. do nov 07 2013, 22:08
Het had maar een paar seconden geduurd. Norwood die viel, Reá die erachteraan wilde springen en Norwood die zichzelf zonder hulp weer in veiligheid kreeg. Het had amper effect gehad op haar fysieke uiterlijk, maar mentaal hadden zich in de paar seconden heel veel stappen afgespeeld. Hij stond in elk geval weer veilig met twee benen op stevige grond en daar ging het om. In plaats van er verder over na te denken deed Reá haar verhaal omtrent Norwoods huidige situatie. Ze luisterde naar zijn tegenreactie. 'We komen en we gaan alleen op deze wereld Norwood. Wie in die tijd daar tussenin tegen komt kan je negeren en voorbij gaan. Maar kan je dan zeggen van jezelf dat je echt geleefd heb?' vroeg ze zacht met een retorische ondertoon in haar stem. Na een korte stilte sprak ze verder, het eerdere onderwerp ver vergetend. Het gesprek vorderde en een nieuw onderwerp werd aangekaart. Uit pure nieuwsgierigheid vroeg Reá aan Norwood wie er met ''hij'' werd aangeduid. Hij vertelde haar het verhaal over zijn huisdier, een wolf genaamd Eyolf. Toen hij uitgesproken was bleef Reá even stil. Ze leunde met haar rug tegen de muur. Haar irissen als na gloeiende kolen keken afwezigheid voor zich uit. 'Nooit zeggen dat er niets aan te doen is. Vergeet niet in wat voor universum we leven Norwood. Leven en dood zijn niet mijn gebieden van magie. Dan kun je het best je eigen mentor voor aanspreken. Maar ik ken manieren,' sprak ze zachtjes. Daarna, alsof ze nooit iets had gezegd tegen Norwood ging ze verder op een ander onderwerp. 'Je had het over het beschermen van ene Madeline?' zei ze vragend.
(Ahh, kort. Als je er niks mee kan dan pas ik hem aan)
Master Norwood
PROFILE Real Name : Little Pig Posts : 2478
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Woud Klas: - Partner: Tell me, Miss Future? What do you see?
Onderwerp: Re: A wolf cries, but without tears. zo nov 24 2013, 21:58
Norwood zijn ogen stonden afwezig op een punt achter Reá om haar blik te ontwijken. We komen en gaan allemaal en als hij dan op dat punt komt afscheid te moeten nemen, hij moest er op het moment nog niet aan denken. Zwijgzaam keek hij weer recht naar de vrouwe van het lucht en zweeg een gedurende tijd dat ze sprak. Hij glimlachte waterig toen hij vertelde over Eyolf maar je zag aan hem dat het afscheid van zijn vriend hem zwaar viel. Norwood zijn ogen keken haar aan toen ze zei dat er meerdere opties waren. Het had een hoopvolle blik maar zijn ogen sloten zich daarna. ‘Nee..’ begon hij zijn antwoord. ‘Nee, dat moet ik niet doen. Eyolf wil zelf vechten, hij wil niet geholpen worden. Als hij opstaat en ik probeer hem te helpen omdat hij bijna door zijn knieën zak krijg ik een toehappend gegrom of geblaf…’ sprak hij toen met een kalme stem terwijl hij zichzelf omdraaide en naar de lucht tuurde. ‘Hij voelt aan dat zijn einde nadert en toch wijst hij trots iedere hulp de deur. Het is niet eerlijk als ik hem nu ineens help…’ sprak hij kalm terwijl hij zijn ogen even sloot. ‘Afscheid nemen zullen we heel ons leven moeten, Reá..’ sprak hij kalm en opende zijn ogen weer terwijl hij even huiverend adem nam wat verraadde dat hij het er toch niet makkelijk mee had. Hij keek over zijn schouder naar haar en zweeg even. ‘Ze was mijn eerste vrouw waar ik mee trouwde. Ze heeft een twee keer bijna dood ervaring meegemaakt. En is door mijn eigen fout, of zo zie ik het, vertrokken. Ze is alleen terug, zonder enige herinnering van vroeger..’ sprak hij zacht en zweeg. ‘Ze is het echt, ze heeft dezelfde trouwjurk in een kist onder haar bed. Maar ze voelt zo ver weg, de emoties die we toen hebben gehad zullen nooit meer echt tot stand komen, vermoed ik. De kloof tussen ons is te groot geworden en de brug van liefde heeft te weinig draagkracht om stand te houden..’ sprak hij terwijl hij zijn ogen sloot. ‘Daarbij, weet ik niet of ik de driehoeksverhouding die er gaande was weer opnieuw leven in wil blazen.’ Sprak hij even met een verzuchtende stem. ‘Ik gun het de kwal van een Sathandiai niet, maar ik gun mezelf de rust die er bij komt kijken des te meer.’ Sprak hij zacht en zweeg toen weer, wetend dat Reá misschien totaal niet begrijp waar hij het over had.
Ronodan .....
PROFILE Real Name : Aylan Posts : 1167 Points : 0
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Lucht, beetje aangeleerd vuur Klas: none Partner: Leave me breathless...
Onderwerp: Re: A wolf cries, but without tears. ma jan 06 2014, 13:55
Reá knikte enkel toen Norwood haar vertelde dat hij niet wilde dat ze iets deed betrof de wolf. Ze had er het begrip voor. Mensen begreep ze niet. Dieren juist des te meer. Ze waren haar enige gezelschap geweest al die jaren van eenzaamheid op de toppen van de Puffoonse bergen. Ze had zelf voor die eenzaamheid gekozen, dat wist ze ook wel. Maar het lag in de aard van een mens om gezelschap op te zoeken. En zij had het gevonden bij de vele vogels en andere dieren die in dat gebied leefde. Net zoals dat Norwood het gevonden had bij Eyolf. 'Ik weet als geen ander hoe het is om afscheid te nemen Norwood. Het doet pijn. Je wil de tijd op dat soort momenten stop kunnen zetten. Maar ze loopt genadeloos door. Er is een reden dat mensen mij nou niet bepaald graag zien. Ik houd mensen op afstand omdat ik zelf weiger om nog eens keer afscheid te moeten nemen,' sprak ze. Na een kort moment van stilte stapte Reá over op een ander onderwerp en vroeg Norwood naar de vrouw genaamd Madeline. Ze luisterde naar hem en deed haar best er zoveel mogelijk van te begrijpen al kende ze deze vrouw niet. 'Misschien is het beter voor jullie beide dat ze haar geheugen kwijt is. Het klinkt alsof er flink wat zware emoties waren. Tussen jullie allen. Misschien is het beter dat je nu opnieuw kan beginnen. Het is vervelend voor haar dat ze haar geheugen kwijt is, maar laat me je wat vragen. Is ze gelukkiger nu?' vroeg Reá kalm en keek opzij naar Norwood.
Master Norwood
PROFILE Real Name : Little Pig Posts : 2478
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Woud Klas: - Partner: Tell me, Miss Future? What do you see?
Onderwerp: Re: A wolf cries, but without tears. do jan 09 2014, 19:25
Norwood zijn houding was niet meer zo triest als zojuist, hij bleef een koppige man die zijn trots hier en daar toch zichtbaar had. En hij was duidelijk niet van plan zich helemaal leeg te storten qua tranen bij Reá. Toch vond hij het wel prettig om zijn verhaal kwijt te kunnen tegen een persoon die er wat neutraler in stond. Als hij dit met Savador had besproken was het ongetwijfeld zo geweest dat de beste man hem had afgeraden nog opnieuw contact te krijgen met Eres en dat puur uit eigen belang. Norwood zijn ogen gingen even naar het uitzicht en de regen leek wat rustiger te zijn en zwijgzaam haalde hij even diep adem. Norwood zijn ogen gleden weer terug naar Reá toen ze vertelde over het feit dat het misschien beter was. Norwood beet zijn kaken op elkaar. Hoe? Hoe was het beter? Hij kon het niet begrijpen hoe zoiets beter was. Norwood had haar opmerking over afscheid nemen genegeerd en keek even met een nadenkende blik naar haar. ‘Gelukkiger?’ sprak hij vragend en dacht diep na. ‘Nee, in mijn ogen lijkt ze alleen maar verbaasd en vervreemd van haar omgeving. Ze vecht als een gek tegen al het onverklaarbare, Reá..’ sprak hij met een kalme toon in zijn stem. ‘Anderzijds ben ik blij voor haar dat ze al de heftige en foute momenten die ik heb gemaakt niet meer herinnerd. Ik doe het allemaal nog wel. Het is heel fijn als Ma….Eres opnieuw kan beginnen..’ sprak hij kalm. ‘Maar kan ik het ook, Reá?’ sprak hij kalm. ‘Zou ik het ook kunnen?’ sprak hij vragend. ‘Iedere keer als ik naar Eres kijk zie ik onze trouwerij, ons geluk bij het krijgen van Aageth.’ Sprak hij met onrustige toon in zijn stem. ‘Maar tegelijkertijd weet ik dat zij het niet ziet, dat zij het niet eens kan herinneren hoe ons huwelijk was.’ Sprak hij met een steeds luider wordende stem. Norwood draaide zich in een ferme ruk om en legde zijn handen in vuisten op de rand van de toren. Hij sloot zijn ogen en dwong zichzelf diep adem te halen om te kalmeren. Zijn ogen waren gesloten. ‘Ik weet niet of we opnieuw kunnen beginnen, Reá. Ik weet alleen dat we kunnen werken aan een vriendschap, en dat werkt ook alleen als ik alle emotie die er achter schuil gaat laat varen..’ sprak hij zachtjes en keek toen voor zich uit.
Ronodan .....
PROFILE Real Name : Aylan Posts : 1167 Points : 0
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Lucht, beetje aangeleerd vuur Klas: none Partner: Leave me breathless...
Onderwerp: Re: A wolf cries, but without tears. ma jan 27 2014, 00:22
Het was al een hele opluchting om de stemming van Norwood te zien verbeteren. Reá kon het niet hebben wanneer mensen triest en zielig gingen doen. Ze kon er gewoon echt niet tegen. Ze had nog liever iemand die zo razend was dat hij alles kort en klein wilde slaan dan iemand die triest was. Die gedachte opzij zettend probeerde ze zo goed als ze kon haar mening te delen met Norwood. Ze liet hem voor een moment haar woorden overdenken. Toen hij zijn tegen reactie gaf bleef ze hem de hele tijd strak aankijken, luisterend naar elk woord dat hij te zeggen had. 'Daar kan ik je geen antwoord op geven Norwood. Omdat zij niks meer weet draag jij nu de last van twee personen op je schouders. Dat van haar en dat van jezelf. Misschien zou het beter zijn, al was het maar voor je eigen mentale gestel, om het los te laten. Als jullie echt bij elkaar horen zou het dan niet zo zijn dat jullie ook weer bij elkaar eindigen. Maar voorlopig, zoals ik het hoor, denk je absoluut niet aan jezelf. En dat juist op een moment dat je het wel zou moeten. Zij moet zelf haar geheugen terug zien te krijgen, dat hoef jij niet voor haar te doen. Je trekt het je ontzettend aan allemaal. Teveel denk ik. Neem wat rust voor je geest,' zei ze. Reá zuchtte even kort. 'Ik moet terug naar de Toren. Teveel onafgemaakt werk. Voel je niet bezwaard om aan te kloppen. Iedereen verdient innerlijke rust. En soms begint dat met een enkel luisterend oor,' ging ze zacht verder. Vervolgens verliet Reá de plek waar ze al die tijd gestaan had en liep naar de deur om terug te gaan naar Angani.
Volledig in het thema van Valentijn staan er twee Events op het programma van de site. Beide zullen van start gaan vanaf 14 februari, dus houd de site zeker goed in de gaten.
Cupid Hearts: Verras vrienden of in game characters met een vrolijk hartje deze Valentijn. Met of zonder lief berichtje eraan vast. Anoniem of juist niet. Stuur je hartjes naar het account van Alpha.
Valentine's Dance:Vanaf 14 februari zal de grote zaal van de school omgetoverd worden tot een danszaal vol met eten, drinken en live muziek. Iedereen is welkom om aan dit algemene topic deel te nemen.
WINTER
Tijdens de winter is het terrein van de school in diepe rust. De meeste dieren zijn onvindbaar verscholen en de ijzige wind houd ook de leerlingen binnen. De perfecte tijd om met een kop warme choco naar de vallende sneeuw te kijken.