Mijn eerste les van Luna was nog niet zo lang geleden en toch was het alweer tijd voor de volgende. Dit maal zou het geen Games Of Magic coaching zijn, maar iets anders. Iets wat meer uitdagend en uitputtend. Ik zag er al naar uit. Vandaar dat ik al wat vroeger aanwezig was op de afgesproken plek, met een boek in de hand om de tijd te doden. Niet echt de meest boeiende literatuur, maar als je moest studeren dan moest je studeren. Waar, wanneer en hoe maakte echt niet uit. Echter, mijn concentratie was er niet, en in de plaats was ik mezelf bezig aan het houden met wat magie. De schijn hield ik op, maar er waren enkel creaturen die ik niet voor de gek kon houden.

Nagisa leek zich er niets van aan te trekken en lag loom in mijn nek, zich koesterend in de zon. Azuba daarentegen keek me afkeurend aan. Om de zoveel tijd slaagde hij erin om mijn aandacht te trekken en dan staarde hij en schudde zijn kopje heen en weer. Soms verdween hij ook terug in het zand en dan was een klein deel van mijn geest bang dat hij me zou verraden bij Luna… en dan zou ik hem moeten opsluiten in een stenen doos zonder deksel als wraak. Maar dan zou ik natuurlijk in een vicieuze cirkel belanden, en dat was niet zo positief. Het grootste deel van mijn geest was gelukkig niet bezorgd en Azuba's doen en laten kon het helemaal niets schelen.

Ik zuchtte even bij de zoveelste keer dat Azuba me zijn “je zou nu toch echt moeten studeren, hoor”-blik gaf en liet de kei die ik al heel de tijd aan het bewerken was dichter naar me toe zweven. Alle schijn liet ik varen en inspecteerde het getransformeerd stuk steen met geoefend oog. Het was nu een egeltje en zag er best goed uit, vond ik. Ik kon wel beter, maar om maar met een halve focus ermee bezig te zijn was het wel deftig genoeg. Het beeldje zette ik neer en nam de tijd om mijn schouders even los te rollen. Al dat zitten was mijn lichaam helemaal aan het verroesten. Ik stond dus even op en liet de magie langs mijn blote voeten de grond in lopen om een groot veld van Earth Sense te verwezelijken. Ah, wat was dat? Iemand was hier heen aan het wandelen, was het Luna? Waarschijnlijk wel, naarmate ze dichter kwam werd dat meer en meer duidelijk. Noem me gek, maar ik kon voelen dat zij het was. Ik draaide me om en zwaaide even, er al helemaal klaar voor; sportkledij aan, boek aan de kant, idiote grijns op mijn gezicht… Ja, ik had er wel zin in.

Vandaag zou ze haar eerste echte les met haar nieuwe leerling hebben. De les van GOM was gewoon niet meer dan een coating geweest. Maar ze had nooit verwacht zo'n natuur talent te vinden, buiten Ryan om dan. Beide heren hadden het in zich, maar bij Ryan moest ze nog wat aan zijn gedrag bij schaven en bij Sepulcrus was dat kennelijk niet zo nodig. Ze moest hem enkel vormen en sterker maken door hem hard te trainen. Ze werd al vroeg wakker en het eerste wat Luna deed was eten maken voor haar en Anna, daarna beantwoorden ze nog snel wat binnen gekomen brieven die ook haar aandacht opeiste. Toen ze de laatste brief in een envelop gedaan had en in het postvak neer gelegd had dat weg gestuurd mocht worden stond Luna op om zichzelf eerst even te gaan wassen en oude kleding aan te trekken.

Met rustige passen liep Luna naar het raam toe en liet een stenen pilaar uit de grond op reizen waar ze op stapte en zichzelf weer liet zakken doordat de pilaar weer in de grond verdween. Met dezelfde rustige passen liep ze in de richting van de plek waar ze afgesproken hadden. In de verte voelde Luna hen al staan. Maar ze voelde dat Azuba zich zorgen om Sepulcrus maakte. Niet gek ook het was een sand spirit en die konden net als de meeste dieren emoties heel goed aanvoelen. Maar Luna besloot niet te zeggen, want de jongeman leek ook nerveus te zijn van wat Luna in petto voor hem had. 'Een goede morgen. Laten we ons eerst opwarmen zo zijn en alle spieren los en krijgen we minder snel spierpijn.' zei Luna en ze spreiden haar benen iets en boog soepel naar voren en raakte zonder veel moeite haar tenen met haar handen. Daarna ging ze weer recht staan en boog zich zo afwisselend naar haar linker en dan weer naar haar rechterbeen, maar ze kwam ook steeds bij elke keer naar beneden weer omhoog.

”Goede morgen,” begroette ik Luna in reactie op haar woorden, enthousiast door de onwetendheid van wat komen zou. De witharige vrouw begon met stretch oefeningen, wat natuurlijk een enorm goed idee was. Opwarmen was zeer belangrijk uiteraard, iets wat elke sportieveling wel wist. Ik imiteerde Luna, doch mijn lichaam was niet zo flexibel als het hare en ik slaagde er maar net in om mijn tenen aan te raken met de toppen van mijn vingers. Het baarde me echter geen zorgen; iedereen was anders. Zo lenig was in nooit echt geweest en ik was allang blij dat ik toch iets van flexibiliteit in me had.

De eerste opwarmingsoefeningen waren snel voorbij, en puur uit gewoonte begon ik die die ik normaal gezien deed ook te doen. Wat met de armen zwaaien om de schouders los te maken, polsen draaien, mijn ellenbogen losweken door mijn bovenarmen te roteren, enzovoorts. Ongeveer halverwege had ik door wat ik aan het doen was. Had ik moeten wachten? Moest ik Luna’s voorbeeld op de voet volgen? Mijn geest twijfelde even, maar afgaande op de vorige les bedacht ik dat ze dit waarschijnlijk helemaal niet zo erg zou vinden. Misschien vond ze dit zelfs een positief iets? Jammer genoeg was de Legendarische Magiër nog steeds een vreemde, ook al was onze relatie nu van Games Of Magic coach en occasionele leerling veranderd naar vaste leermeester en vaste pupil. Maar goed, naar verloop van tijd zou daar wel verandering in komen en zou ik Luna’s manier van onderwijzen bijna even goed kennen als mijn vaders. Iets om naar uit te zien.

Sepulcrus begroeten Luna op haar woorden en ze gunde hem een warme glimlach. Toen ze bezig gingen met de warming up zag Luna al snel dat haar leerling ook andere oefeningen deed. Ze volgden zijn voorbeeld en zag de kleine aarzeling. Maar ze kon niet anders dan even speels haar tong naar hem uit steken en ging ondertussen door met de oefeningen tot ze helemaal los was qua spieren. Daarna ging ze weer gewoon staan en keek hem vriendelijk toch ook een klein beetje streng aan, maar dat strenge kon ze nooit lang vol houden. Het zat niet in haar aard. 'Zo nu we zo ver zijn gaan we eerst wat push ups doen. Die voeren we rustig aan op tot 50. Hoe veel kun je er van je zelf al?' vroeg Luna hem nadat ze met de push up wilde beginnen.

Luna stak haar tong naar me uit, wat me meer verwarde dan dat het me hielp met iets. Het leek me wel eerder een speels iets dan wat anders, want het was dan ook iets dat meer door jongere kinderen gedaan werd. Maar waarom had Luna dat gedaan? Omdat ik uit gewoonte verder was gegaan met de oefeningen? Nu was ze weer gewoon bezig met dezelfde oefeningen te doen die ik deed... wacht eens... hadden we nu net van rol verwisseld? Was ze mij nu aan het imiteren? Moest ik blijven doorgaan? Stoppen? Gewoon ter plekke de grond in zakken? Wat moest ik doen? Gewoon verder doen alsof er niets gebeurd is, besloot ik, ja, dat was waarschijnlijk nog het beste. Ik zou mezelf gewoon nog meer verwarren als ik erover bleef denken. We bleven even doorgaan totdat alles lekker losgemaakt was, en toen bemerkte ik dat Luna me wat streng aankeek... voor een paar seconden. Dan smolt die blik gewoon weg. Oké dan...

Blijkbaar was de volgende stap van de opwarming push-ups, wat ik helemaal niet erg vond. Niet dat ik ze graag deed, maar als boxer waren mijn armen nogal belangrijk. Wel, normaal gezien, als ik op mijn eentje train, of met mijn vader, doe ik er vijftig voor en vijftig na de echte training. Bij wijze van opwarming en afkoeling. Ik kon waarschijnlijk het dubbele aantal in een keer doen, maar je mocht je natuurlijk niet overwerken. Mijn armen zouden dan wat lam aanvoelen, wat me niet gezond leek.

Luna had zijn verwarring gezien, maar ze wilde hem niet in verwarring brengen, maar een beetje lol kon zo nu en dan ook wel op zijn tijd, toch? Hij ging uit eindelijk toch maar door en dat was goed zo. Zijn uitleg na haar vraag liet Luna even knikken. 'Maar ik ga je geen gewone push ups laten doen. Kijk maar eerst of je zo recht kunt blijven staan?' zei ze met een vrolijke blik in haar ogen en Luna ging op haar handen staan en gooide haar benen zo de lucht in dat ze kaars recht stond. Soms hoefde ze zich enkel in evenwicht te houden en ze draaide zich om en keek Sepulcrus met een kleine glimlach aan. 'Zo dus en dan push ups eerst 5 dan 10. Kijk maar of het je lukt?' zei ze en deed het even voor. Luna deed er eerst 5 en wachten even om te zien of het Sepulcrus lukte en deed er daarna 10 voor ze zich weer recht zetten en omdraaide om naar haar pupil te kijken.

Push-ups terwijl je handenstand uitvoerde... geweldig. Uit ervaring wist ik dat acrobatische toeren me niet echt lagen. Ik oefende er dan ook niet op. Trouwens, handenstand was nooit mijn favoriet geweest. Zo ondersteboven gaan staan liet je bloed naar je hoofd stijgen en ik werd er niet enkel zo rood als een tomaat van, maar ook duizelig. Perfect dus. Helemaal perfect.

Dat nam echter niet weg dat ik het niet zou proberen. Met een zwaai liet ik mijn benen door de lucht zwieren in de hoop om Luna's positie te imiteren. Zoals verwacht lukte het helemaal niet en keerde mijn lichaam gewoon terug naar zijn oorspronkelijke stand; met de benen op de grond. Ik bleef proberen, steeds met hetzelfde resultaat, totdat plots ik eindelijk recht stond! Voor iets minder dan een fractie van een seconde, welteverstaan. Daarna zwierden mijn benen doodleuk door en smakte ik met mijn rug op de grond. Zeer plezierig. Ik begon er de pest in te krijgen.

Misschien was het de gemakkelijke uitweg, maar ik riep een muur van steen op uit de grond onder me, zodat ik ertegen kon leunen en mijn evenwicht gemakkelijker kon bewaren. Dat ging al veel beter en ik kon eindelijk aan de oefening beginnen. De eerste vijf gingen nog wel gemakkelijk. Hoewel nu al mijn lichaamsgewicht op mijn armen rustte had ik er weinig moeite mee, maar de tien die er na kwamen bezorgden me letterlijk kopzorgen. Niet alleen voelde mijn hoofd alsof de druk binnen mijn schedel naar het maximum was gedraaid, ook voelde ik mijn bloed pulseren in mijn aderen. Waren ze duidelijk afgelijnd op de knalrode kleur van mijn tomatenhoofd? Ik dacht het wel. Deze oefening zou niet goed eindigen voor mij als ik gewoon door zou gaan. Desalniettemin waren het niet de push-ups die me moeilijkheden bezorgden, de tien waren geen probleem. Maar mijn hoofd! Mijn hoofd!

"Eh, Luna?" sprak ik lichtjes onwel terwijl het beeld dat mijn ogen me van voorzagen even hard pulseerde op maat van de slagen van mijn hart. "Ik denk niet dat mijn hoofd deze oefeningen aankan..." Er kon wel een zuinig lachje vol zelfspot vanaf, maar dat was ook alles, want ik begon het gevoel te krijgen dat ik binnenkort zou flauwvallen. Hoewel ik dacht te weten dat Luna nu niet de strengste leermeester was wachtte ik toch totdat ik haar goedkeuring had voordat ik me weer naar een normalere lichaamshouding zou laten vallen.

Ze zag dat het Sepulcrus niet echt lukken wilde, maar nog voor ze in kon grijpen had haar leerling al een oplossing gevonden, maar Luna zag ook dat zijn gezicht aardig rood begon te worden na maten hij langer zo zich door bleef pushen. Toen hij haar zei dat zijn hoofd deze oefening niet aan kon knikte ze. 'Draai je maar weer recht. het is ook een kwestie van oefenen. Je kunt jezelf beter  niet direct in deze oefening te lang blijven. Wel kun je beginnen dagelijks vijf keer zulke push ups te doen. Als je hier mee vertrouwd bent en niet langer meer duizelig word kun je proberen er telkens 1 push up bij te doen of twee, maar meer ook niet. Dit is een oefening die je op moet bouwen.' zei Luna en ze tikte hem tegen zijn voeten aan om haar woorden kracht bij te zetten. Ze wilde niet dat haar leerling zich bij de eerste de beste les meteen naar de ziekenboeg toe moest. Ze kon zichzelf wel tot dingen dwingen, maar andere niet of ze moesten hetzelf willen natuurlijk. 'Als je straks weer op adem bent gekomen zullen we wat rondjes gaan rennen. Denk aan je afzet dat is heel belangrijk. Hoe meer kracht jij op je voeten zet des te harder ga je, maar zo kun je ook een spoor van vernieling achter laten om eventuele achtervolgers af te schudden mocht je ooit jezelf terug moeten trekken voor wat de reden dan ook zal zijn.' zei ze en wachten even na haar uit leg om Sepulcrus de kans te geven zich weer beter te voelen.

Zodra ik kon liet ik me opgelucht in een normale positie vallen, mijn benen stevig op de grond. Of, dat wilde ik toch, maar mijn spieren voelden wat slapjes aan. Ik besloot me gewoon wat op mijn rug te leggen zodat het licht draaiende gevoel uit mijn hoofd kon verdwijnen. Mensen waren niet gemaakt om ondersteboven te staan. Het bewijs? Mijn zielige staat. Gelukkig had ik nog niet moeten overgeven, dat zou een pak erger geweest zijn. En gênanter.

Ik knikte terwijl Luna sprak, zodat ze zou weten dat ik luisterde, ook al had ik mijn ogen dicht. Het gras was lekker koel en zacht en deed wonderen voor mijn hoofd. De rode kleur was verdwenen vanaf het moment dat ik niet meer op mijn kop stond, maar in de plaats was een ongezonde bleke kleur verschenen. Die begon nu ook al weg te trekken. Van tomaat naar lijk naar Sepulcrus. De cirkel van effect die handenstand op me had. Ik zuchtte even stil en ging toen rechtop zitten, content dat het gedraai gestopt was, ook al voelde ik me nog niet te best. Misschien zou wat lopen daar wat aan veranderen?

“Maar dat is dan gekoppeld aan magie gebruik, niet?” vroeg ik even, er van uitgaande dat ze niet bedoelde dat ik met pure spierkracht de grond moest gaan vernielen. Of Luna dat kon wist ik niet, maar voor mij was dat in elk geval onmogelijk. Met wat magie aan de andere kant... maar dan had je nog steeds niet per se een krachtige afzet nodig om de aarde te manipuleren, of wel? “Als je wegloopt, is het dan niet beter om niet te snel te willen zijn? Uithoudingsvermogen lijkt me minstens even belangrijk als genoeg snelheid te hebben. Ik bedoel, ja, je moet snel genoeg zijn zodat je niet ingehaald wordt, maar als je die snelheid niet kan volhouden is dat nutteloos: je wordt dan toch ook nog gevat?”

Sepulcrus liet zich zakken en wilde eerst gelijk gaan staan wat sowieso al niet handig was als je al niet lekker was van deze oefening. Toch ging de jonge man liggen en knikte bij haar woorden. Luna had even een stenen zuil uit de grond laten komen en was erop gaan zitten tot Sep zich goed genoeg voelde en vragen begon te stellen. 'Als jij je benen wil ruïneren moet je het vooral zonder magie gaan doen.' zei ze met een lichte grimas op haar lippen. Luna was het gewend om een lichte vorm van magie constant te gebruiken, maar haar leerling had gelijk. Een goed uithoudingsvermogen was net zo belangrijk. 'Klopt, ik ren elke dag wel zo'n 50 kilometer, maar bij de laatste ronde zorg ik altijd weer dat de grond weer heel is. Voor mij is het heel gewoon om constant een klein beetje magie te gebruiken al is het ongewild. Als ik geen magie wil gebruiken gebeurd dat toch en ik heb dat normaal met aardlezing en tijdens het rennen. Daar ligt ook nog een klein verschil in het type wat je voor je aftocht wil gebruiken. Platte pilaren of juist de puntige. Het beste is de laatste, maar het heeft niet met krachtig stampen te maken, maar met je afzet. Probeer het in je lopen maar eens, alsof je wandelt. Kijk zo.' legde Luna een beetje uit en deed gelijk voor wat ze bedoelde. In haar stappen zetten ze gewoon rustig haar voeten neer en ze liet ook de verschillen in een krachtige afzet zien waardoor de stenen pilaren hoger en er gemener uit gingen zien dan hun voorganger. Luna stopte en draaide zich om en liet wat ze net gecreëerd had weer in een hand beweging de grond in zakken, maar nu zaten er nog grote gaten tussen de stenen pilaren is dan wanneer Luna echt aan het rennen ging.

Luna's sarcastische woorden kregen een ietwat flauwe grimas als reactie, maar ik was niet op mijn tenen getrapt. Ik had me er gewoon van willen vergewissen en nu had ik een duidelijk antwoord. Het punt is dat ik helemaal niet wist tot wat een Legendarische Magiër in staat was en dat bijna alles waar ik op kon komen me binnen hun mogelijkheden leek te liggen. Natuurlijk was dit niet altijd correct, maar persoonlijk vond ik dat niet zo erg. De beschermheren en -vrouwen van de respectievelijke planeten waren nogal mysterieus.

De witharige vrouw sprak dan heel terloops over haar dagelijkse trainingsregime, alsof vijftig kilometer per dag helemaal niets bijzonders was. Vijftig kilometer! Mijn god! En dat elke dag? Luna was niet normaal, ik weigerde te accepteren dat ze normaal was. Alles behalve, ja! Vijftig kilometer. Hoe lang duurde dat niet? Vijf uur? Ik rende er ongeveer tien kilometer als ik ging lopen, wat zowat een uurtje duurde... vijf uur dus. Of misschien maar twee en een half, waarom ook niet?

Ik zette me er maar snel overheen zodat ik me wat beter kon focussen. Luna's onmenselijke verwezelijkingen waren iets waar ik me wel over zou buigen als ik niet kon slapen. Maar goed, pilaren en wandelen: daar moest ik me nu maar eens mee gaan bezig houden. Langzaam begon ik wat rondjes te stappen, proberend te vatten wat Luna nu precies bedoelde met “de afzet”. Het viel me op dat als ik magie begon op te roepen, die gemakkelijker gebruikt en gestuurd leek te worden op het moment dat mijn voet mijn lichaam vooruit stuwde. De afzet dus. Hmmm. Misschien was er een verband tussen kinetische en magische energie dat me ooit wel eens duidelijk zou worden als ik er mijn tijd wilde insteken. Voor een eindwerk of zo. Leek me wel nog eens leuk. Het kon natuurlijk ook zijn dat het te maken had met het feit dat er op dat moment het meeste en stabielste contact was tussen mijn lichaam en de aarde, waardoor de magie betere grip kreeg op het element. Hm, misschien moest ik dit maar eens noteren voor later...

Tot nu toe had ik echter nog geen puntige of zelfs platte pilaren gecreëerd, maar dat was natuurlijk doordat ik me enkel had bezig gehouden met mijn magie de grond in te sturen, niet met het gebruik ervan. Daar was het nu tijd voor. Met elke stap, elke afstoot stuurde ik magie de grond in en zette die mijn commando's om in werkelijkheid. Elke injectie van magie veroorzaakte een kleine, doch venijnig scherpe stenen punt die hoogstwaarschijnlijk zijn hand niet hoefde omdraaien om zich door een schoen te boren. Het beeld van de resultaten was beangstigend... maar daaruit bleek enkel maar de effectiviteit van de spreuk. “Zoiets dus?” vroeg ik aan Luna ter controle, halt houdend om het spoor van spikes te bestuderen.

Het was best grappig op hoe mensen konden reageren op haar trainings-methodes, maar Luna was het gewent en ze zag dat de jongen zich snel herpakte en begon te lopen, eerst gebeurde er vrij weinig, maar al snel kreeg hij door wat ze bedoelde en kwamen venijnige scherpe punten gesteente omhoog. Luna knikte te vrede toen Sepulcrus nog even vroeg of dit was wat ze bedoelde. 'Helemaal goed, het moet natuurlijk aan voelen, je stuurt steeds kleine beetjes magie de aarde in en laat die punten achter je op reizen, maar mocht je in een gevecht raken is dit ook een manier om je tegenstander op afstand te houden. Maar hoe verder weg je je spike aanval van je af stuurt des te meer magische energie het je kost.' Legde Luna uit en maakte een paar pilaren op verschillende afstanden door een paar keer op haar plek zich krachtig van de aarde af te zetten. De verste weg van hen rees op vlakbij de magische stormbaan. Luna liet ze weer zakken na een knip in haar vingers en keek Sepulcrus even afwachtend aan. Ze was benieuwd of hij deze vorm ook zou imiteren?

Luna’s uitleg klonk heel erg logisch; hoe verder weg je je magie stuurde, hoe meer je ervan zou verbruiken. Ik keek even naar haar demonstratie en probeerde haar vorm en uitvoering van de oefening in mijn geest op te slaan. Uiteindelijk zou ik mijn eigen vorm moeten vinden, een die mijn beter lag en bij me paste. Een die natuurlijk aanvoelde, maar je moest altijd starten met een stijl of vorm van iemand anders, dat was nu eenmaal zo. Toen ze klaar was keek ze me aan met een benieuwde blik. Ze verwachtte iets van mij. Natuurlijk.

Ik knikte kort en liet me in een vechthouding zakken, niet geheel zoals Luna had gedaan, maar het voelde goed voor mij. Met een soort kung-fu achtige stamp smakte ik mijn voet op de grond en injecteerde redelijk wat magie in de grond zodat een stenen spike uit de grond rees heel wat verderop. Niet slecht, vond ik. Niet zo ver als de stormbaan, maar dat was wel te verwachten. Mijn reservoir van magische kracht was dan ook niet zo groot als die van de witharige vrouwe van Aarde.

Sepulcrus keek toe hoe ze haar uitleg voor deed en toen hij hem zelf ging uit voeren was het heel normaal om die op een andere manier te doen dan dat Luna hemzelf had gedaan. Zijn actie was nog niet zo ver als de hare, maar het was een knap eind. Ze liet een goed keurend geluidje horen en ze dacht even na. Hij deed het goed en was een snelle leerling. 'Okay nu we dat onder de knie hebben gaan we even lopen. Eerst zonder magie, Ik zal me proberen in te houden.' zei Luna met een vrolijke grijns op haar lippen.  Luna was nooit zo'n streng persoon en ze was eerder een softie te noemen dan een type zoals de geruchten over Master Savador gingen. Haar aard liet dat niet toe, nou ja. Meer hoe ze opgevoed was.

Luna keek toe terwijl ik haar oefening uitvoerde en produceerde een soort goedkeurend, neuriënd geluidje. Dat was goed, toch? Ik dacht van wel. In elk geval kon het niet al te slecht zijn. Terwijl ik blij was dat Luna content met mij was en maar weinig opmerkingen gaf –alhoewel hier en daar een correctie niet slecht zou zijn als ik iets verkeerd deed- leek de witharige vrouw even in gedachten te verzinken. Ongetwijfeld was ze de volgende opdracht aan het overwegen. Het einddoel van deze les, als ik het me nog goed herinnerde, was om achtervolgers af te schudden door pieken van steen de grond uit te laten komen terwijl je je uit de voeten maakte.

De volgende stap was gewoon lopen, zo bleek, wat me wel wat verraste. Maar goed ja, geen probleem. Misschien wilde Luna wel mijn conditie testen. Ik knikte naar haar als teken dat ik haar gehoord had en maakte me klaar om haar te volgen, er helemaal gerust in dat dit helemaal geen zware opdracht was. Ik liep bijna elke dag voor minstens een uurtje om mijn conditie en uithoudingsvermogen op peil te houden. Dit zou dus geen enkel probleem vormen. Of dat dacht ik toch.

Na de oefeningen wilde Luna hem nog even uit testen op zijn snelheid. Niet of hij nog eventjes mee wilde gaan rennen. Ze voelde via de aarde dat hij zich af vroeg waarom, maar zei er niets over. Het was iets waar hij snel genoeg achter zou komen. Sepulcrus knikte als teken dat hij haar gehoord had en zich klaar maakte om Luna te volgen. Ze knikte lichtjes terug en glimlachte zacht. Ze wachten nog even tot Sepulcrus echt klaar was en nam haar positie in om te gaan rennen. 'Okay, daar gaan we! 1, 2, 3!' zei Luna op haar zachte en vriendelijke toon, maar als je goed luisterde zat er ook een klein beetje een uitdagende toon in. Ze zetten zich af en stoof weg. Niet zo hard als ze normaal deed, maar snel genoeg. Ze probeerde haar magie vloeiing tegen te houden, maar de grond vormde na haar voeten tot kleine hobbeltjes achter.

Luna ging in een houding staan, klaar om te gaan. Ik deed hetzelfde maar uit voorzorg, want je wist maar nooit. De Legendarische Magiër's toon had me bekend in de oren geklonken, maar ik wist niet direct waar ik haar die eerder had horen gebruiken. Niet dat ik zo veel keus had, dit was nog maar de tweede keer dat ik haar zag... De andere reden voor me klaar te houden was dat het me te binnen schoot dat er verschillende vormen van rennen waren, en verschillende gebieden waarop je getest zou kunnen worden. Aan de ene kant had je inderdaad uithoudingsvermogen en duurloop, maar aan de andere...

Op dat moment ging Luna er als een haas met een shuttle in haar achterste vandoor, mijn vermoedens bevestigend. Aan de andere kant had je snelheid en sprinten. Het leek erop dat dit mijn volgende opdracht was; Luna bijhouden.

Ik zette me af en ging de witharige snelheidsduivel gelijk achterna, merkend dat ze toch nog niet zo snel liep als ik had gevreesd. Misschien hield ze zich wel in zodat ik toch een kansje had. In elk geval lukte het me om niet te ver achterop te raken zonder echt op volle kracht te moeten rennen. Even ging het wel goed, maar dan struikelde ik over een bobbel die als een paddenstoel uit de grond schoot. Met wat inspanning en geluk lukte het me om niet te vallen. Echter, de oneven ondergrond maakte het me moeilijk om deftig mijn voeten te kunnen plaatsen. Ik vreesde dat als ik te snel zou lopen dat ik mijn enkel zou omslaan of zoiets, en ik vertraagde even terwijl ik over het probleem nadacht.

De oplossing was snel gevonden: ik was een aardmagiër. Hobbels en knobbels op de ondergrond zouden geen probleem mogen vormen voor mij en mijn magie. Ik versnelde opnieuw, dit maal met een deel van mijn concentratie dat magie begon te sturen. En wel net zoals Luna me vandaag nog had laten zien. Bij elke stap die ik zette, bij elke impact van mijn voeten op de grond stuurde ik magie de grond in met als primaire gedachte "vlak". Zodoende plette ik de hobbels waar mijn schoenzolen op terecht kwamen en hoefde ik niet te vrezen voor blessures. Doordat ik de magie beperkte tot het manipuleren waar mijn zolen op terecht kwamen was het ook niet te uitputtend. Ik had echter geen idee hoe groot mijn reservoir aan magische kracht was, noch hoe lang we zouden moeten lopen. Op mijn normaal tempo kon ik meer dan een uur blijven doorgaan, maar op Luna's tempo? Waarschijnlijk maar een kwartier, als het al niet minder was. Ik wist zeker dat mijn voorraad aan magie toereikend was voor één vierde van een uur. Maar wie weet, misschien onderschatte ik mezelf wel.

Luna keek even over haar schouder en zag hoe Sepulcrus achter haar aan rende, maar hield haar lang niet zo goed bij als dat Claw kon. Niet gek ook, hij was nog jong en moest hard aan zijn conditie werken om die op haar niveau te krijgen, maar dat wist ze zelf ook wel. Toch bleef het grappig. Zo kon ze ook zien dat Haar leerling al snel een oplossing vond voor het hobbelige probleem. Luna keek weer voor haar en ontweek met gemak een van de rotsblokken die er lagen eer ze weer verder rende. Ze keek zo nu en dan om, om te zien of de jongeman haar nog bij kon houden.

Zo nu en dan merkte ik op dat Luna achterom keek, hoogstwaarschijnlijk om te zien of ik niet te ver achterop raakte. Voor het moment vond ik zelf dat het best wel goed ging. Ja, er was een groot gat ontstaan tussen Luna's en mijn eigen positie, maar die was constant gebleven. Zolang die niet groter werd was ik al wat blij. Echter, het was ook niet gekrompen, maar daar maalde ik niet om. Als ik wilde kon ik best nog wat sneller rennen en het gat dichten (zolang Luna dan niet besloot om zelf ook te gaan versnellen), maar dat zou ten koste gaan aan energie. Het leek mij wijzer om niet te veel energie te verkwisten gewoon zodat ik dan minder ruimte tussen mij en mijn mentor had. Nee, nee. Ik wist niet hoe lang we zouden moeten rennen en als ik dan al mijn energie opgebruikte door sneller te gaan lopen dan goed voor me was zou Luna me straks van de grond mogen schrapen.

Een rotsblok versperde mijn pad en ik twijfelde even tussen de verschillende mogelijkheden die ik had om daar mee om te gaan. Ik kon erover springen, er rond gaan, of magie gebruiken om ervan af te geraken. Aangezien ik nogal bezig was met de conservatie van energie besloot ik maar om de minst belastende keuze te nemen; er rond gaan. Mijn ademhaling verzwaarde wat door het maneuver, maar dat mocht me worst wezen. Met wat diep en gecontroleerd te ademen kreek ik dat toch weer in bedwang. Luna's niveau was misschien nog heel wat verder van mijn eigen verwijderd dan je op het eerste zicht zou vermoedden, maar dit wilde niet zeggen dat ik een vod was. De Vrouwe van Aarde was gewoon een geval apart, zittend eenzaam in een niveau dat slechts weinigen bereikten. Maar, zo dacht ik trots, na enkele jaren onder haar hoede gespendeerd te hebben zou daar wel verandering in komen.

Sepulcrus renden dan wel op zijn eigen tempo, maar nog steeds achter haar aan. Luna kende zijn limiet nog niet, maar ze wilde hem ook testen op hoe lang de jongen zo door kon blijven rennen? Ze wist dat het erop leek alsof ze alleen maar wilde kijken of haar leerling snel was, maar ze zocht verder dan dat, Luna keek verder en keek nog eens achterom en zag dat hij zich goed hield. Dat was prachtig. Ze hoefde niet perse voor zich te kijken, maar toch draaide ze haar hoofd weer terug en rende het grasveld rond en maakte zich klaar voor nog een rondje of twee misschien zat er nog wel een derde in?

Hoe langer we renden, hoe meer ik opmerkte dat ik sneller moe leek te worden dan anders. Eigenlijk was dat niet zo verbazingwekkend. Ik rende nu al heel wat sneller dan normaal, en mijn lichaam was dat niet gewend. Ik zou nog wel heel wat meer moeten trainen met Luna om dit langer vol te houden en meer rondjes te lopen. Maar dat was natuurlijk waarom ik hier was. Om de zoveel tijd focuste ik me op mijn ademhaling, mezelf forcerend om diep adem te halen door mijn neus, de lucht even vast te houden in mijn longen en dan langzaam uit te ademen via mijn mond. Zo kon ik mijn ademhaling weer wat onder controle krijgen en kreeg ik het gevoel dat ik langer zou kunnen rennen. Het zou echter wel kunnen dat dit niet echt zo was, dat ik mezelf maar wat wijsmaakte. Alles was echter goed genoeg om mijn motivatie en spirit hoog te houden.

We renden nog een rondje en toen ik Luna weer achterom zag kijken dacht ik een expressie van "dit is de laatste" te zien. Misschien was het mijn verbeelding. Toch deed ik een inspanning om dichter bij Luna's positie te geraken, langzaam het gat tussen ons dichtend. Toen ik naast de mijn mentor liep voelde ik gewoon mijn energie wegstromen als water door je vingers. Lang kon ik dit in elk geval niet volhouden. "Is ....dit ...de ...laatste?", hijgde ik tussen mijn ademhaling door. Als Luna dit zou beamen was ik van plan om een sprintje te trekken tot aan de finish. Gewoon voor de fun. Om mezelf helemaal uit te putten. Het was een gewoonte.

Luna merkte dat Sepulcrus het steeds moeilijker begon te krijgen, maar ze hield hem goed in de gaten. Zowel met haar blik als dat ze via de aarde op hem letten. Het was een tweede natuur geworden en eigenlijk kon ze de lichte vloeiing van haar aarde magie niet onderdrukken, maar ze schade er verder niemand mee. Ze zag dat hij dichterbij kwam en onder het hijgen vroeg haar leerling of dit het laatste rondje zou zijn. 'Zodra we bij de stenen zijn stoppen we.' zei Luna en glimlachte zacht naar hem. Ze wilde hem niet te erg uitputten nog dat ze hem zo wilde afpeigeren dat hij het niet meer zou zien zitten om haar leerling te blijven. Als hij zou willen zou ze hem vandaag laten winnen, maar de volgende keer zou hij er niet zo gemakkelijk vanaf komen.
(Sorry voor de late reactie)

Bij de stenen stoppen, had Luna gezegd. Oké, dat was niet zo heel erg lang meer. Ik knikte naar haar en begon de afstand in the schatten. Bij honderd meter zou ik er nog een sprintje uitpersen, maar momenteel moest ik me echter mentaal voorbereiden. Echt heel veel sneller kon ik nu ook weer niet, en mijn adem was al niet meer onder controle te houden. Ik besloot om maar een grote hap lucht te nemen zodra ik de laatste honderd meter bereikte. Ik draaide mijn hoofd even naar Luna die naast me liep en kon een flauwe grijns niet echt onderdrukken. Daar ging ik dan!

Een grote hap lucht en ik schakelde over naar mijn hoogste versnelling. Mijn benen voelden alsof ze uit de kom zouden vliegen en mijn armen bewogen zo snel naast mijn zijden dat ze een vleeskleurige waas waren. Mijn stappen waren groot doch snel, en de honderd meter was in een seconde of tien, elf overbrugd. Toch had ik halverwege het gevoel gehad dat ik aan het stikken was, wat me enkel had aangespoord om sneller te gaan rennen.

Na wat uit te lopen gooide ik hijgend, maar content mijn hoofd in mijn nek en staarde naar de lucht. Ik had het enorm warm en ik zweette alsof ik op Razen was beland. Maar ik was blij met mijn prestatie, dus vond ik dat helemaal niet erg.

Luna zag dat haar leerling haar begreep en perste er nog een laatste sprint eruit. Luna deed net alsof ze hem probeerde in te halen, maar voor haar was er bar weinig aan de hand. Ze had wel meer rondjes en op haar top snelheid nodig om haar te laten zweten. Zelfs als ze Erd voor 2 keer rond zou rennen zou ze nog niet zo gaan zweten als Sepulcrus. Maar ja hij was nog jong en een beginneling om haar niveau te gaan halen. Dat zou jaren kunnen duren, maar het lag ook eraan hoe zijn motivatie was natuurlijk. Luna stopte ook bij het punt dat ze aangegeven had om te stoppen en schudden even haar armen en benen uit. Dat deed ze altijd na het rennen. 'Gaat het?' vroeg ze terwijl Luna naar haar leerling toe liep en haar hand op zijn schouder neer legde. Ze wilde hem niet al te hard aan pakken, maar tot waar de jongen kon gaan van tijd tot tijd natuurlijk iets verder kunnen gaan.

Luna kwam niet veel later ook over de finish, er helemaal oké uitzien, alsof ze geen second gelopen was. Ze zweette niet, ze zag er niet moe uit, en ze ademde rustig. Een wereld van verschil met mijn eigen toestand, maar dat was wel te verwachten. Luna was een soort monster -in de goede zin weliswaar. Ze had een monsterlijk uithoudingsvermogen, een monsterlijke snelheid, monsterlijke kracht en een monsterlijk magisch talent. Ik weigerde te geloven dat dat normaal was voor Legendarische Magiërs. Luna was zo geboren, dat kon niet anders!

Ik glimlachte moe, maar tevreden naar de Erdse Beschermvrouwe toen ze haar hand op mijn schouder legde. Ik knikte traagjes, een momentje nemend om op adem te komen zodat ik kon spreken. Mijn hand veegde dikke druppels zweet van mijn voorhoofd. "Het gaat," sprak ik, "maar ik heb eventjes tijd nodig om te recupereren." Misschien was het toch niet zo'n goed idee geweest om nog te sprinten... Ik hoopte maar dat mijn uitputting Luna's plannen voor vandaag niet verstoorde.