Het duurde even, maar gelukkig was het zijn leerling toch gelukt om de menselijke lich tot stoppen te dwingen. Hij riep Revas en de honden lich tot de orde dat ze zich iets van hun gevangene konden verwijderen, maar nog paraat moesten blijven. Theneras nam het koekje aan en at het op. Hij liet de lich zwaaien en vroeg hem daarna wat de jongen na een kleine verbetering moest doen. 'Well, probeer uit wat je allemaal met hem kunt? Ik dacht dat ik je dat toch voorgesteld had? Of moet ik hem toch maar besturen?' vroeg Iro. Zijn ogen stonden plagend, maar zijn toon was nep streng en ook de poging daar toe was compleet nep. Hij moest er eerder hard om lachen, maar Iro moest aan zijn reputatie denken en bleef in een wat stijve houding tegenover Theneras. Maar de vraag over zijn energie koekjes recept liet hem geheimzinnig kijken. 'Ja dat wil je liever weten dan les te krijgen!' Heel even was die kille afstandelijke toon weer terug, maar toch bleven zijn ogen geheimzinnig staan. 'Ik bak ze zelf, maar liever geef ik het recept niet uit. Zeker nu het toernooi er aan zit te komen. Maar ik kan het je wel leren zodat je zelf weet welke kruiden je hebben moest, maar je mag het dan aan niemand anders geven nog voor doen!' zei Iro en hij hield zijn blik op de menselijke resten. Het was niet slim van Theneras om hem zo onoplettend te laten staan. 'Maar nu gaan we verder pot vol koffie!' klonk hij nu echt streng en ook zijn masker was weer terug. Theneras moest zich niet zo laten af leiden. Dit waren kleine dingen die je de kop konden kosten.

Het lich had hij laten zwaaien waarna hij zich naar zijn mentor gedraaid om hem te vragen wat hijzelf nu nog meer zou kunnen doen. De woorden waarmee hij antwoordde klonken nep streng en zijn ogen stonden plagend. Een kleine grijns kwam op zijn eigen lippen te staan terwijl hij kort en speels met zijn ogen. 'Nee, nee. Ik doe het zelf. Just you watch.' sprak hij half lachend terwijl hij zijn aandacht richtte op het lich. Een commando bedenken ging gemakkelijker dan gedacht en hij gaf het lich het bevel om een leuk dansje te doen. Wat het ook, na een minuutje, deed. Het maakt een paar grappige dansbewegingen en het zag er eerlijk gezegd klungelig uit. Niet dat Theneras zelf kon dansen of er ook maar enig verstand van had, kon hij toch nog zien dat het er klungelig uitzag. Het maakte het er in ieder geval wel grappig uitzien. Hij wachtte nog even voordat hij het wezen commandeerde dat het mocht stoppen, wat het dan ook deed, gelukkig. De blond harige jongen hield zijn ogen nog even op het lich gekluisterd, om er zeker van te zijn dat het ondode mens bleef staan voordat hij zijn blik naar Iro verplaatsten. Het koekje wat hij daarstraks op had gegeten had wederom de vraag over de bestandsdelen bij hem naar boven gehaald en dus vroeg hij het. Mede doordat hij die vraag iedere keer was vergeten op de momenten dat hij eraan had gedacht, waardoor hij het dus nu maar vroeg. De blik van zijn leraar werd mysterieus en de paar woordjes die hij sprak waren weer kil en afstandelijk. Verwoed schudde hij zijn hoofd en voor hij nog kon antwoorden ging Iro verder en vertelde hij dat hij ze zelf bakte en dat hij het recept niet uit zo uitgeven, zeker niet nu met de Games of Magic op komst, maar wel dat hij het hem zou willen leren. Dat hij het niet mocht doorvertellen of voordoen aan anderen, daar had de jongen zelf ook al bedacht maar alsnog maakte hij een kruisje over zijn hart heen 'Cross my heart.' beloofde hij 'Niemand komt die verhouding van mij te weten. Beloofd.' sprak hij verder met een lichte glimlach terwijl hij ook twee vinger omhoog hield. Hij meende ieder woord. Hij zag Iro naar de menselijke resten kijken en de jongen volgde zijn blik en keek vanuit zijn ooghoek naar de roodharige leraar toen hij hem nu echt streng aansprak. 'Uhu. Dus gewoon uitproberen wat ik met hem kan doen?' dacht hij hardop terwijl hij kort knikte. Het Lich keek hij aan en hij commandeerde het om een grappig loopje te doen. Het tilde zijn benen hoog op en liep een klein rondje voordat Theneras het een bevel gaf om een rondje om zijn eigen as te draaien. Toen het dit gedaan had, vertelde de jongen het weer om op zijn plaats stil te staan. Zijn blauwe ogen bleven op het Lich gericht terwijl hij nadacht of hij het ondode lijk nog wat dingen kon laten doen en zo ja wat, of dat zijn leraar nog andere ideeën in gedachten had? Misschien was het deel met het ondode lijk we afgelopen, gingen ze iets anders doen. Wie weet werd het hem nog wel wat moeilijker gemaakt? Hij had werkelijk geen idee. Met een kleine nadenkende frons keek hij het ondode lijk aan en wachtte af.

Theneras zei dat hij het zelf ging doen. Iro keek berustend toe. Het ging hem na de eerste pogingen nog goed af. Maar ook een lijk als deze waren wispelturig. Ongeacht waar die vandaan kwam. Iro zat er stilletjes overna te denken om zijn verstorvene groot ouders hun graf te schenden, ze te ontbenen en tot zijn slaven te maken? Maar ondanks hun leugens hadden ze toch van hem gehouden... Zijn leerling was inmiddels gestopt. 'Laat hem eens een stuk van je aflopen en test je bereik tot waar jij het contact niet meer met de lich hebt.' stelde Iro voor en hij keek de vronsende jongen naast hem even aan.

De woorden van de docent bereikte zijn oren en de blonde jongen knikte even kort waarna hij het Lich met langzame, korte passen liet lopen. Vlak daarna begon de jongen zelf rustig aan achteruit te lopen en hij zette zijn voeten goed en voorzichtig neer voordat hij een volgende stap nam want zin om te struikelen door overhaaste of een verkeerde stap had hij niet. Hij vroeg Revas en het honden lijk om de lopende menselijke resten van een klein afstandje te volgen. Mocht hij dan zo meteen de controle verliezen en het niet gelijk kon herpakken had hij Revas en dat honden lijk nog als back-up plan en als actie om tijd te winnen om de controle te herpakken. Nog altijd liep de blond harige jongen met uit gecalculeerde passen naar achteren. Een paar losse blaadjes knerpte onder zijn laarzen en bij de volgende stap die hij zette, moest hij even rond voelen totdat hij zijn voet stabiel kon neerzetten doordat er in eerste instantie een steen onder zijn hiel lag. Zo liep de jongen verder totdat hij voelde hoe de connectie tussen hem en het menselijke Lich knapte. Hij had eerlijk geen idee hoeveel meter er nu tussen en in zat, maar hij schatte dat het zo rond de vijftig meter lag. Het wezen stond even stil voordat het met snellere stappen begon te lopen, klaar om zijn meester van zonet flink te grazen te nemen. Hij liet Revas en het Honden lijk ervoor zorgen dat het ondode mens vaart minderde en Theneras deed weer een aantal passen naar voren en hij probeerde weer de connectie te krijgen. Het mislukte de eerste keer dat hij het probeerde en kort ademde hij in en uit om het daarna opnieuw te proberen. Theneras liet zijn magie op het Lich afgaan en probeerde de controle weer te herpakken. Het lukte uiteindelijk, duurde iets langer dan dat de jongen had gehoopt, en het lukte hem om het lich te laten stoppen, al moest hij het commando twee maal geven voordat het luisterde. Het wezens stond op nog maar een paar meter van hem af. De connectie en de controle was er weer als voelde het wat instabieler dan het eerder had gedaan. Hij wierp een korte, half vragende en half afwachtende blik naar Iro voordat hij zijn ogen weer naar het lich liet gaan. Lichtelijk angstig dat de fragiele verbintenis tussen hemzelf en het wezen zou oplossen als hij zijn ogen te lang van het wezen afhield of als hij zijn gedachtes liet afdwalen, of beide. 'Was dit.. Oké?' vroeg de jongen met de licht blonde haren aan Iro zonder zijn ogen ook maar van het menselijke lijk af te halen.

Theneras deed wat Iro hem voorgesteld had en zag hem achteruit stappen. Voorzichtig zodat hij niet zou vallen en de lich werd de andere kant op gestuurd. Revas en de honden lich werden een beetje mee gestuurd voor het geval dat. Goed genoeg voor Iro zijn te vredeheid in zijn ogen. Toen het contact verbroken werd wilde de menselijke resten zijn nieuwe meester weer opnieuw te lijf, maar werd afgeremd door Revas en de honden lich. Theneras had hem net op tijd weer onder controle en vroeg hem of dit okay was. 'Goed genoeg. Laat hem nu maar weer zakken. Dan kun je uit rusten.' zei Iro en hij keek zijn leerling met een lichte glimlach aan.

(Sorry flut)

De vraag of dit, hetgeen wat hij net had uitgevoerd, oké was werd beantwoord met een antwoord dat het goed genoeg was geweest en dat hij het Lich weer de aarde in mocht laten zakken en dat hij uit mocht rusten. Kort keek de jongen naar de persoon van wie de woorden waren geweest en zag dat hij licht glimlachte. Kort glimlachte de blonde jongen terug voordat hij zich weer volledig op het Lich richtte. Deze keer was één keer het commando geven genoeg en het Lich luisterde braaf naar hem en keerde terug de aarde in. Vrijwel meteen viel de zware magie weer van zijn schouders en voelde hij hoe een pittige opdracht het was. Voor hem dan althans. Hierna richtte hij zich op het honde lich en ook hem liet hij terug de aarde in gaan. Theneras zuchtte een enkele keer voordat hij tegen boom leunde en een klein genietend geluidje maakte bij de rust die hij nu had en voelde en ook doordat de zon zich even achter een wolk vandaan wurmde. Het was eventjes lekker warm, nog niet té warm en te zonnig. Daar hield de jongen dan weer niet van. Maar een klein beetje zon zo nu en dan dat kon hij wel hebben. Toen de zonnestralen zich zo draaide dat ze midden in zijn ogen schenen, waardoor (als hij ze dicht deed) hij een rode gloed zag, draaide hij zich wat om en ging in de schaduw van de boom staan voordat hij zijn ogen weer opende. Nog iets wat naar was, zon in je ogen. Hij knipperde een paar keer om de sterretjes uit zijn gezichtsveld te krijgen en keek daarna Iro weer aan en glimlachte even naar hem. Ondertussen was hij aan het bedenken wat hij later op deze dag zou gaan doen. Waarschijnlijk zou hij nat het avond eten onder de douche springen en de stralen zijn nek en rug laten verwarmen. Dat zou vast en zeker helpen tegen de stijfheid in zijn schouders en nek te verminderen. Hopelijk hielp het ook iets bij de hoofdpijn die de stijfheid met zich meebracht. Hij wreef even over zijn voorhoofd en haalde daarna een hand door zijn haren, veegde daarmee ook gelijk een pluk haar voor zijn ogen weg. 'Ik heb nooit echt een probleem gehad met dark magic' sprak hij terwijl hij zijn licht blauwe ogen weer naar Iro liet gaan. 'Was ook de enige magie soort die ik gebruikte natuurlijk. Maar het wordt nu wel steeds lastiger. Wel leuk, want zo leer ik steeds meer.' zei hij zachtjes grijnzend 'Al viel me dat menselijke lich toch wel zwaar, moet ik eerlijk toegeven.' gaf hij toe met een kleine schaapachtige grijns terwijl hij zijn ogen wat dichtkneep doordat weer een enkele zonnestraal het wolkendek doorbrak en recht in zijn ogen scheen, zijn hoofdpijn verergerend. Lichtelijk geïrriteerd en zacht mopperend om die zonnestraal hief hij een hand op om het licht af te kappen. Blijkbaar vond die zon het leuk om hem steeds zo te pesten dat het haar stralen steeds in zijn ogen liet schijnen. Weer rolde hij zijn nek en schouders even, hoorde ook zijn schouders zachtjes kraken, voordat hij zich van de boom afduwde en ergens ging staan waar de zon op het moment met geen mogelijkheid bij kon.

Edit: pagina 8 o3o  

Theneras liet de twee lichen terug naar de aarde toe gaan. Beide waren hem daar dankbaar voor. Iro hield alles scherp in de gaten voor het geval de menselijke resten toch er voor kozen om Theneras als nog aan te vallen, maar hij liet zijn leerling met rust en genoot van de koude grond die hem omhulde. Toen Theneras begon te spreken liet Iro zijn eigen magie pas los en luisterde naar wat de jongen zei. 'Dat geloof ik graag, maar het gaat steeds beter zo lang je maar genoeg oefent. Een menselijke lich is ook een van de lastigste om die met je magie onder controle te houden. Maar je twijfelt nog te veel, daarom valt hij je steeds aan. Hoe weinig dat ook in je systeem zit dat voelt hij en zo lang jij je niet voor de volle 100 % geeft zal het je kop kunnen kosten wanneer je hem gebruikt tijdens een magisch duel.' zei Iro en hij zag hoe Theneras voor de zon vluchten. 'Kom laten we naar binnen gaan. Het is al laat geworden. Ik zal je nog wel een seintje geven om je het recept te leren.' zei Iro en hij hief zelf een hand op om de stand van de zon te bepalen. Het was een laag hangende zon en dat vertelde hem dat ze zo over een uurtje of twee aan de tafel konden gaan zitten voor het avond eten. Iro keek weer naar zijn leerling en wachten op diens antwoord.

Hij vertelde dat de opdracht met het menselijke lich hem zwaarder was gevallen dan de andere tot nu toe, waarop Iro een antwoord gaf. De blonde jongen knikte een paar keer want de woorden van hem waren duidelijk en ook wel te verwachten. Verder had de jongen er ook niets op aan te merken. Hij had zelf ook gevoeld dat hij nog twijfelde en waarschijnlijk deed hij het ook nog een beetje onbewust op het moment dat hij het niet voelde. De blonde jongen was ondertussen voor de laagstaande weg gevlucht. Het liep al tegen het eindevan de middag aan, wat ervoor zorgde dat die zon op een nare stand stond. De volgende woorden van Iro bevestigde dit dat het al wat later was en dat ze naar binnen zouden gaan en dat hij hem wel een seintje zou geven in verband met het recept waarna ook Iro gooide een hand op om de zonnestralen tegen te houden zodat deze niet in zijn ogen scheen. Een vrolijke glimlach kon Theneras zelf niet onderdrukken. 'mmhm, ja naar binnen gaan is een goed idee en ik ben het er dan ook volkomen mee eens.' sprak hij knikkend en met een kleine glimlach. Zijn tas griste hij via het handvat van de grond en gooide hem daarna over een schouder voordat hij weer naar Iro keek. 'Deal.' vertelde de blonde jongen hem, zacht lachend. 'Ik zal met smart op je seintje wachten.' Een kleine maar tevreden grijns stond om zijn lippen en zijn ogen stonden vrolijk en afwachtend. Hierna draaide hij zich op een been om en met rustige stappen begon hij te lopen, een paar kleine takjes kraakte onder het gewicht van zijn voeten. De stralen van de zon blokkeerde hij met zijn hand. Jammer genoeg was zijn arm het er niet geheel mee eens waardoor deze al snel begon met verzuren. Zijn arm liet hij weer zakken en hij kneep het oog dicht waarin die zon nu scheen en verder liep hij zoveel als hij kon in de schaduwen.

De vrolijke glimlach deed zijn hart verwarmen, maar zijn gezicht was  en bleef op strengheid staan. Al gaf hij de jongen wel een kleine knipoog die hij alleen kon zien. De zon stond op deze wijze wel erg vervelend, maar Iro deed er niet echt de moeite voor om in de schaduwen te blijven. De laatste woorden van zijn leerling lieten hem even zachtjes glimlachen. Gelukkig zouden ze dan alleen zijn en hoefde verder niemand zich aan hen te storen. Wel zou hij er zeker van willen zijn dat niemand op gekke gedachten zouden komen. Hij kon niet met de jongen zonder geldige reden naar Shadra toe reizen, dus dat werd dan zijn keuken. De keukens van de school wist Iro nog niet zo te liggen. Hij zuchten even zacht en liep achter Theneras aan terwijl hij in gedachten was over hoe hij dit aan zou gaan pakken.

Theneras heeft de spreuk geleerd. Je mag hem in je spreuken boek zetten.



5 Punten voor het behalen van de spreuken.

Nog eens 5 voor het gevecht van de schaduw wezens op afstand te houden.

De knipoog die Iro hem gaf, veroorzaakte een blij gevoel bij de jongen. Een brede glimlach kwam op zijn gelaat en hij moest zichzelf dwingen en op zachtjes zijn lip bijten om zijn gezicht weer in de plooi te krijgen. Voor een kort moment liet hij zijn masker over zijn gezicht heen glijden en merkte dat het al steeds gemakkelijker ging. Het laten afglijden was simpel, maar het opzetten en dan vooral het ophouden vergde oefening. Met een klein tevreden geluidje liep hij door en draaide zich om nadat hij het bordes was opgestapt en door de deuren van het kasteel was gelopen. Een meisje dat haar armen vol had met boeken botste bijna tegen hem op en mompelde een zachte sorry voordat ze snel doorliep. Theneras richtte zijn blauwe ogen op de dark magic docent voordat hij begon te spreken. 'Bedankt voor deze bijles' sprak de jongen met een hint van een zacht lachje in zijn stem voordat hij er een snelle 'Master' achteraan plakte. Met een voorzichtige glimlach naar de roodharige man draaide de jongen zich om en stak zijn hand kort in de lucht als een gebaar van "Tot ziens" om vervolgens weg te lopen en te verdwijnen in de massa van mensen. De blonde jongen liep op een automatische piloot terwijl hij nadacht over van alles en nog wat, onder andere over het recept leren van die kruidenkoekjes. Het was iets, als hij helemaal eerlijk met zichzelf was, iets waar hij zeker naar uit keek. Hij zuchtte zacht en schudde kort zijn hoofd om weer in het hier & nu te belandde en zag dat hij ondertussen al voor zijn kamerdeur stond. Hij liep naar binnen en griste wat lekker zittende kleding bij één. Ook pakte hij het toilettasje waar hij zijn douchespullen in had zitten. Hij zou lekker warm gaan douchen tegen de stijfheid van zijn spieren, daarna zou hij naar de grote zaal lopen voor het avondeten, hierna zou hij nog een boek gaan lezen om vervolgens in zijn bed te kruipen. Klonk als een plan en het was dan ook wat hij deed.

(Dan sluit ik hem ook nog even netjes af ^_^)
Topic finished!