De nacht dat hij ervoor met Theneras had gezoend kon Iro niet in slaap komen. Hij kon die zachte lippen en zijn aanrakingen niet uit zijn hoofd krijgen en dan nog diezelfde woorden die hij gezegd had als Meno... Iro had zich omgedraaid in de hoop dat hij toch nog de slaap kon vatten, maar hij was klaar wakker... Zijn blik op het plafon zag hij die stro blonde haren weer voor zich en hoe de jongen er gewoon uit zag. Iro tilde een hand op, maar kon hem niet aanraken en ging dwars door zijn beeltenis heen. Arhg! Dit was zo erg!!! Hij kon er niet tegen hij moest iets doen wat dan ook. Hij schopte de dekens weg en liep naar de badkamer waar hij een kast los trok en erin keek. Ook zijn verleden wilde hij vergeten. Zijn groot ouders waren dood en die leugens kwelde hem elke nacht nog of wanneer hij alleen was. Theneras was een lichtbron in zijn duistere bestaan net als zijn crush Ronodan al wist de beste man er nog niets van. Iro pakte een pak haarverf eruit. Hij had de rode kleur altijd mooi gevonden en na zijn pyama uit getrokken te hebben stapte Iro onder de douch en waste zichzelf eerst net als zijn haar. Droogde zichzelf daarna en sloeg een handdoek om zijn middel. Hij trok een paar bijgeleverde handschoenen aan en schudden het flesje voor hij hem los maakte en de verf in zijn haar goot. Door het te kneden voelde Iro de koude vloeistof op zijn hoofdhuid belanden. Nu moest het nog even trekken. Ongeveer een half uurtje. Iro zetten daarom alvast de volgende spullen klaar voor de volgende bijles. Het was een uur na midden nacht en hij was bijna de enigste nog die wakker was. Nadat hij klaar was liep Iro weer naar de badkamer en spoelde zijn haar schoon tot er geen kleur meer vanaf kwam. Droogde zijn haar voor zover het ging en plofte in zijn Adams kostuum op bed en kroop onder de dekens. Zijn hoofd voelde nu zo veel leger dat hij eindelijk in slaap viel.

De volgende ochtend wekte Reaper hem en Iro gromde kort voor het schaduw wezens zich met een kreet terug trok. Hij had die vuurrode haren niet verwacht boven het gezicht van zijn meester te zien. Iro negeerde zijn soul beast staal en kleden zich aan. Zijn gebruikelijke strakke T-shirt met een zwarte broek en nette heren schoenen, maar ook zijn gewaad trok Iro weer aan. Wel nieuw uit de kast de andere lagen al in de wasmand. Iro pakte een klein vingerbotje een dierlijke botje en het papieren parket waar de schildspreuk op stond in een tas voor hij naar buiten ging. Reaper vloog met hem mee. Zijn passen waren vlotter nu dan anders. De kriebels in zijn buik namen met elke gang toe. Hij liep naar buiten richting the Abandoned Manor Daar zou de volgende bijles starten en bijna niemand kwam daar puur uit angst voor de verhalen die daar de ronde deden. Iro stapte in een schaduw en reisde naar het huis waar hij uit een schaduw stapte voor voor het huis lag. Zijn blik gleed over de omgeving. De sfeer die er hing was heerlijk!!!

Met een kreun sloeg hij naar hetgene wat zijn dekens had weggetrokken, en hij hoorde een boze grom. Het was Revas. 'Waarom maak je me zo vroeg wakker?' mompelde Theneras in zijn kussen. Revas klonk even geiriteerd. 'Die rot raaf. Bijles. Jij. Abandoned manor!' Met een plof viel Theneras uit zijn bed. Shit. Hij was de nacht ervoor zo in zijn bed gevallen, en was helemaal vergeten zijn wekker te zetten. 'Dankjewel voor het wakker maken, Revas.' Theneras krabbelde overeind met wat onverstaanbaar gemompel. Hij trok snel zijn schooluniform aan en een paar zwarte sneakers. Hij haalde even snel een kam door zijn haar en zette zijn hoed op. Hij pakte zijn jas en een sjaal en liep, met Revas aan zijn zijde, liep hij naar de grote zaal. Hij schoof daar snel een paar broodjes en een banaan naar binnen voor hij naar The abandoned manor ging.

Hij had zijn sjaal goed om zijn nek geslagen en zijn jas goed dichtgedaan. Zijn hoed zat goed op zijn hoofd en hij stapte flink door. Het grote gebouw kwam al in zicht. Op een drafje kwam hij aan bij het huis, Revas vlak achter hem. Hij keek even of hij Iro al zag en moest een paar keer met zijn ogen knipperen. wow. 'Wow, Iro' verwoorde hij zijn gedachtes, het was zacht en kwam er meer uit als een zucht maar Theneras stond dicht genoeg bij dat Iro hem verstaan had. Zijn haren waren niet meer zwart met rode punten, in plaats daarvan was het nu totaal rood. 'Dat is even wennen' zei hei met een lichte grijns. 'Het staat je wel goed trouwens. Brengt je ogen meer naar voren' zei hij glimlachend. Hij slikte even en schraapte zijn keel. 'Dus... Wat uuh Wat gaan we precies doen? Iets... met ondode geloof ik? ' Zei hij, licht blozend. Hij keek even om zich heen, maar tot nu toe waren hun de enige. Dat was wel logisch ook, het was nog vrij vroeg en veel mensen durfde hier niet te komen. Revas momeplde iets over mooie plek en liep wat rond.

Het weer speelde gelukkig mee. Hoewel ze duister waren regende het toch niet. Iro voelde hoe Reaper van zijn schouder zich afzetten en even een rondje vloog. Zoals verwacht hoorde hij al snel een stel voetstappen hun kant op komen. Iro draaide zich om en zag nog net de reactie van zijn leerling. Zijn woorden vlijde hem enorm. 'Ach ik wilde eens iets nieuws, of is het t'e rood?' vroeg hij aan het einde met een brede grijns. Zijn ogen waren momenteel ook niet blauw meer. Maar fel geel. Stiekem was hij bezig de grond af te speuren naar nieuwe ondode voor zijn leerlingen. Theneras was de eerste die beide laatste lessen deed. De rest hing nog bij Shadow controle en soul beast. Iets wat hem des te meer ergerde, maar Iro zou zich niet zo verlagen Als Savador door zijn leerlingen te pushen. Of te wel dwingen hun werk af te maken... Tenminste bij Soul beast zou het hoog nodig zijn. Ze waren tot nu toe nooit op komen dagen! Hij zuchten even, maar knikte bij Theneras zijn vraag over de ondode. 'Ten eerste wil ik van u weten wat de verschillen van ondoden er zijn?!' vroeg Iro weer helemaal in zijn rol en rechten zijn rug weer voor hij zijn magie liet varen en zijn ogen weer blauw werden. Het was vast een vreemd gezicht, maar hij was hetzelf nu eenmaal gewent.

Lachend om de woorden van zijn mentor antwoordde Theneras hem. 'Nee het is niet te rood. Roder dan eerst maar niet te.' zei hij breed grijnzend en licht hoofdschuddend. Iro knikte nadat Theneras zijn vraag gesteld had.'Ten eerste wil ik van u weten wat de verschillen van ondoden er zijn?!' klonk het. Zijn mentor was weer compleet in zijn professionele rol, en Theneras keek toe hoe zijn ogen van Geel naar blauw veranderde. Het zag er heel apart uit en Theneras maakte een mentale notitie om hem er later over te vragen. Fronzend dacht Theneras even na. 'Je hebt de soul beasts en de schaduw wezens, dan heb je ook nog de demonen en geesten en de uuh zombies zeg maar,de ondode.... Dode.' eindigde hij, met een kleine glimlach. Waren er nog meer? Hij dacht even na, maar kon er geen meer bedenken. Mmh, hij zou het zo wel horen van Iro in die, nu toch wel vrij bekende, strenge toon.

Theneras zei dat het dus niet te rood was, daar was hij wel blij om. Het was meer een spontane keuze geweest dan echt doordacht. Maar hij wilde met de les beginnen na een goed keurend geluidje te hebben gemaakt. Zijn leerling begon met op sommen, maar zat er helemaal naast op twee ervan. 'Ik dacht dat je.het wel ingelezen zou hebben!' zei Iro en schudden zijn hoofd. 'Soul beast en Schaduw wezens zijn niet direct ondoden. Ik noemde Hein zo omdat hij die vorm aanneemt. Voor de rest. Demonen zijn geen ondode maar laag level duivels! Geesten hebben geen stoffelijk lichaam dat jij zult moeten proberen te controleren. Maar zombie's heb je gelijk in. Enkel dat als iemand die probeert te controleren het risultaat wordt zelf ooit gebeten te worden. Die zijn verboden om je magie op los te laten dus kom daar nooit meer mee aan?!' Heel even klonk er een woeste toon in zijn stem. Hij had ooit eens een leerling gehad die toch eigenwijs was geweest en geprobeerd een zombie te overmeesteren. Wat eruit kwam was dat Iro gedwongen was geweest het kind te vermoorden nog voor het virus zich meester over de jongen had gemaakt. Hij draaide zich van Theneras af. Die verschrikkelijke herinnering proberend weg te duwen. 'Sorry het was niet mijn bedoeling tegen je te gaan schreeuwen. Je bent niet de eerste die de zombie op noemde. Een jongen van Shadra wiens ouders geen geld genoeg hadden om hem voldoende les te kunnen geven noemde dat wezen ook op. Ik verbood hem met een zombie te experimenteren, maar hij luisterde niet en werd gebeten.... Ik was gedwongen om zijn leven te eindigen voor het virus zijn brein overnam. Dus alsjeblieft neem mijn exuses aan dan gaan we verder met de les?' vertelde Iro terwijl hij zich weer naar Theneras om draaide. Hij kon zichzelf zijn bij deze jonge man. Hij zorgde ervoor dat Iro dingen kon vertellen die anders verborgen waren gebleven. Even gloorde er onzekerheid in zijn ogen. Bang dat Theneras ook die fout zou maken en Hij als docent dit keer weer een leven zou moeten beeindigen. Iro voelde daar niets voor...

0.0' Oh ho, Gevoelige snaar geraakt. XD

Toen Iro tegen hem begon te praten was zijn toon anders dan normaal. Boos. Woedend. Theneras had automatisch een stap terug gedeinst, en had in reflex zijn gezicht (met zijn haar en hoed) afgeschermd, Maar dwong zich zelf om op te kijken en om weer een stap, of twee in zijn geval, naar voren te doen. Zijn eigen ogen stonden wat onzeker en voorzichtig. Hij had Iro streng en serieus meegemaakt,  tijdens de lessen,  maar nog nooit boos. Theneras schudde even zijn hoofd ' Ik heb me een beetje ingelezen en ik zal...  Ze niet meer benoemen en Bedankt voor die uitleg' mompelde hij zachtjes. Hij had zich inderdaad een beetje ingelezen,  maar een deel was niet blijven hangen. Zijn mentor draaide zich van hem af,  voordat hij zijn excuses maakte voor het schreeuwen. Hij vertelde over een jongen op shadra, en een zombie,  totdat hij zich weer naar Theneras toe draaide en om zijn excuses vroeg. In respons deed Hij een aantal passen naar voren richting Iro. Hij was niet bang voor deze man,  verre van zelfs,  en hij was ook niet boos op hem en hij hoopte dat hij dat zo op een stille manier kon overbrengen. Hij slikte even voor hij sprak, wat stiller dan normaal. ' excuses aanvaard. En ik zal niet met een.. Zombie gaan experimenteren,  ik blijf ver weg van die.. Wezens. zei hij met een kleine zachte glimlach. Theneras wist hoe het was om levens te roven,  hijzelf had er 4 afgepakt,  en hij wist ze allemaal nog. De vele nachtmerries die hij erover bleef houden , hielpen ook niet mee. Hij stapte nog iets dichter naar Iro toe. Wat is het goede antwoord op je vraag? Wat zijn de verschillende ondoden dan? vroeg hij uiteindelijk aan de nu roodharige man voor hem. Zijn oude leergierigheid en nieuwsgierigheid was weer een beetje terug, en dat was te zien aan de lichte twinkeling in zijn ogen en was toch wel te horen in zijn stem. Het was iets wat hij bijna nooit goed kon onderdrukken.

-
Oeps? ^^' dat word geen zombies meer noemen enzo, Thé. xD

Gelukkig was Theneras niet afgeschrikt. Zijn blik bleef op de jongen gericht terwijl hij zich bedankte en het sorry van zijn docent aan nam. Iro zuchten eventjes. het was geen gemakkelijk onderwerp, maar er zouden vast meer leerlingen komen met datzelfde antwoord. De vraag van Theneras liet hem uit zijn gedachte komen. 'Zoals ik al zei zombies zijn verboden terein. Het zijj virusbommen. Niemand tot nu toe heb ik ooit meegemaakt dat die ook maar voor langere tijd zo'n schepsel heeft weten te comanderen. Het zijn eigenlijk gemaakte ondoden, maar weinige hebben daar weet van. Ghouls zijn gelijk aan zombies, maar die zijn gecreeerd door vampiers. Ook omdode, maar niet te controleren. Wij of tenminste de meeste gebruiken lijken van dode mensen of dieren. Voornamelijk grote roofdieren. Het zijn gemakkelijk te hanteren ook voor jonge leerlingen. Ook en de laatste zijn golems. Maar die moet je pas kiezen als je goed om kunt gaan met twee lijken. Eerst gaan we er eentje proberen. Golems zijn vaak elementaal verbonden dus een erdse golem of een van de andere elementen kunnen wij onmogelijk besturen. Ze zijn ook lastig en kunnen vaak als u niet oplet zijn comando breken als u niet oplet of wanneer u emotioneel niet goed bent of lichamelijk.' legde Iro uit. Hij wachten of er nog een vraag zou worden gestelt.

Knikkend bij de uitleg van Iro had hij aandachtig geluisterd. 'Dus zombies zijn gemaakte ondode, huh.' mompelde hij zachtjes. Eventjes schudde hij zijn hoofd 'Ik begrijp het' zei hij met een glimlach. 'en ja, met eentje beginnen lijkt me wel verstandig' was het daarna met een lichte grijns. Eventjes keek Theneras naar het oude gebouw. 'Dus.. Daar gaan we in? Of is er achter een kerkhof...?' Vroeg hij zachtjes maar met een grijns. Hij was benieuwd naar wat ze gingen doen en wat voor nieuws hij zou gaan leren. Revas was half aan het springen van enthousiasme om het oude huis in te gaan en Theneras glimlachte naar hem. 'Revas is in iedergeval enthousiast' Zei hij grinnikend. 'Maar wat gaan we precies doen met die ondode? Of ga je het me gewoon laten zien in plaats van het te vertellen?' zei hij grinnikend, licht grappend. Praktijk was leuker dan Theorie, al was de theorie ook belangrijk. soms wel belangrijker. Hij staarde even naar Iro met een kleine glimlach, Dat rode haar stond hem verdomd sexy, en wachtte op wat zijn mentor te zeggen had.

Iro grijnsde bij de eerste woorden van Theneras. Ja gemaakte ondode. Zombie werden door een bepaalt vreselijk virus. Iets wat heel erg pijnlijk was voor het virus je compleet vernietigt had en dan ging best snel. Gelukkig begreep Theneras het en vond zelf ook dat eentje verstandig was om mee te beginnen. Maar de vraag of er een keerhof achter het huis lag was nog maar de vraag. 'Dat weet ik nog niet. Wel heb ik een hoop dierlijke lijken gevonden, maar ik vermoed dat er een spreuk op de menselijke lijken hier rust?' zei Iro en zijn ogen werden weer geel. Het was vreemd, maar ook weer spannend. Hij bleef even stil tot Iro iets gevonden had. Al stond zijn lichaam stil, zijn geest zocht naar menselijke resten. Iets duwde hem terug tot Iro te dichtbij kwam. Een felle uithaal naar zijn geest was daar het gevolg van en het was best pijnlijk. Iro kreunde licht en trok zich terug. 'Zoals ik al vermoeden. Er heerst hier een spreuk op menselijke resten. Laten we dus maar beginnen met de dierlijke resten die hij te vinden zijn.' zei hij even zijn hoofd schuddend. Die oorvijg was echt geen pretje. Iro haalde de twee botjes uit de tas en stak ze richting Theneras toe. 'Welke van de twee is menselijk en welke is dierlijk?' vroeg hij en keek met een nieuwschierige blik toe

Theneras glimlachte licht nadat hij de vraag had gesteld, of er een kerkhof achter het huis lag en Iro antwoordde dat hij het niet wist, maar dat er vele dierlijke resten lagen en hij had een vermoeden dat er een spreuk op de menselijke resten lag. Theneras zag zijn ogen wederom van kleur veranderen dat zou nog even duren om helemaal gewend aan te raken. Zijn ogen stonden afwezig. Theneras wachtte af, maar fronste even toen hij Iro een pijnlijke kreun hoorde uiten. Weer voelde hij die lichte vlaag van bezorgdheid, net als toen vlak nadat hij Revas gevangen had. 'Hey, gaat het?' hoorde hij zichzelf zeggen. Het was eruit voor hij erg in had en een lichte blos kroop op zijn kaken.
Zijn mentor vertelde hoofdschuddend dat er inderdaad een spreuk op die menselijke resten had, en dat ze zouden moeten beginnen met de dierlijke resten. Theneras knikte hierop, hij vond dat goed, en keek toe hoe zijn leraar twee botjes uit zijn tas pakte en ze naar hem uithield. 'Welke van de twee is menselijk en welke is dierlijk?' klonk het en Theneras zag nieuwsgierigheid in zijn ogen. Hij pakte ze aan, en voelde nog net geen elektrische vonken, en hield ze beide in een hand. De ene was iets groter dan de andere. 'mmhh' Hij bestudeerde ze even, was dat grotere botje een menselijk vingerkootje? Het leek erop, al kon hij het net zo goed mis hebben en was het kleinere botje menselijk. Hij perste zijn lippen eventjes op elkaar in concentratie. 'Nou.' begon hij en hij maakte zijn lippen even vochtig voor hij verder sprak 'Ik denk dat deze' en hij hield het kleinere botje naar Iro uit 'Het dierlijke botje is. En de andere de menselijke.' Hij legde ze beide op zijn eigen handpalm en hield het naar Iro uit. 'Heb ik dat juist? Of heb ik dat mis?' Vroeg hij met zijn hoofd lichtelijk scheef en een grijns om zijn lippen.

De lichte bezorgdheid van Theneras ging niet onopgemerkt aan hem voorbij, maar Iro legde al snel uit dat er een spreuk rusten op menselijke resten. 'Ja het gaat. Ik kreeg enkel een fleer van de spreuk meer niet. Het was een waarschuwing.' zei hij en glimlachte licht bij het zien van het blosje op de wangen van zijn leerling. Het was een schat, maar de les ging nu voor. Nadat Iro de twee botjes bmaan Theneras gegwven had consentreerde deze zich om te zien en met zijn vingers te voelen welke ,welke was. Iro glimlachte geheimzinnig bij zijn antwoord. 'Weet je het zeker? Hoe kun jij twee botjes met je ogen en vingers uit elkaar houden?' vroeg Iro droogjes. Hij wist dat Themeras het goed had, maar hij wilde dat zijn leerling zijn magie gebruikte om daar achter te komen.
(Hoe flauw he?) :LOL!:

Na zijn uiting van bezorgdheid meldde Iro hem dat het ging, hij had alleen een klap van de spreuk gehad. Een waarschuwing. Theneras knikte even en focuste zich weer op zijn opdracht. Die botjes. Hij vertelde Iro wat hij dacht en in respons zag hij die mysterieuse glimlach. Die glimlach betekende dat hij iets wist, wat Theneras niet deed. Of iets in die trant. 'Weet je het zeker? Hoe kun jij twee botjes met je ogen en vingers uit elkaar houden?' klonk het droogjes. De zin "ik denk weet het want vroeger was ik een moordmachine en oefenen op skeletten en lijken was dagelijkse kost" galmde door zijn hoofd, maar hij blokkeerde die en duwde hem naar zijn achterhoofd. Hij wilde daar nu niet, liever nooit, meer aan denken.
Hij grijnsde even lichtjes 'Ik zal uitzoeken met magie, welke er welke is, Iro. Dat is wat je wilt dat ik ga doen toch?' oh, alwetende sexy fake-ginger, Master Iro. Klonk er in zijn hoofd na. Hij kon de grijns niet van zijn lippen krijgen totdat hij zich begon te concentreren op de botjes. Hij had werkelijk geen idee wat hem stond te wachten. Hij concentreerde zich op het botje, waarvan hij dacht dat het, het dierlijke botje was. Hij voelde verschillende dingen, sommige die hij niet goed met woorden kon uitbrengen. Hij voelde aarde onder zich en voelde iets van vacht. Het was nog vrij vaag allemaal, maar hij pikte verschillende clues op, die duidde op de origine van dit botje. Een dier, waarschijnlijk een hond of hond achtige, van wat hij kon oppikken. Hij had dus toch gelijk gehad. Hij glimlachte breed naar zijn mentor. 'Het kleine botje is van een dier, Iro.' begon hij. 'Ik.. Pikte wat signalen op dat het van een dier was' ging hij verder. 'Het was niet heel duidelijk maar.. Ik denk dat het van een hond was?' eindigde hij, licht hoofd schuddend en schouder ophalend.

(Ja, heel flauw xD (:0 )

Het was hart verwarmend dat Theneras zich zorgen over hem maakte hoe klein dan ook, maar het was zeker een fijn gevoel. De jongen ging aan de slag na zijn woorden, maar Iro bleef geheimzinnig glimlachen. Hij was lange tijd stil en dat deed.Iro deugt. Zijn leerling was druk bezig met zijn magie die hij op de botjes los liet. Zijn antwoord was alweer goed. 'Prima gesproken. Nu geef het andere botje maar hier en concentreer u op het honden botje. Fisualiseer hem voor u en laat hem uit de grond oprijzen. Maar voor u begint zal ik eerst dit neer leggen. Mocht het zo zijn dat de lich je aanvalt zoals wij de lijken ook wel noemen kan u zich in de cirkel begeven en kan de lich u niets maken.' zei Iro en haalde het paket perkament uit zijn tas die hij ook in de kerker had gebruikt. Daarna legde hij het perkament in een cirkel op de grond en gaf een teken dat Theneras kon beginnen.

Theneras was toch wel trots dat hij het goed had en dat het hem was gelukt om zijn magie te gebruiken om het botje te identificeren. Hij luisterde naar Iro zijn verhaal en het menselijke vingerkootje liet hij in Iro zijn handpalm vallen, het honden botje hield hij bij zich. Hij zag dat zijn mentor perkament uit zijn tas haalde en dit in een cirkel op de grond legde. Theneras herkende het, het was hetzelfde, of in ieder hetzelfde soort, perkament als in de kerkers gebruikt was. Zijn leraar gaf hem het teken dat hij mocht beginnen en deed wat Iro hem als opdracht gegeven had.

Hij focuste zich op het kleine honden botje, automatisch deed hij zijn ogen dicht in concentratie, en kreeg weer kleine stukjes informatie door. Donkerbruine vacht. Normale grote hond, iets kleiner dan Revas. Veel meer kreeg hij niet door. Hij probeerde de hond voor zich te visualiseren, al was het moeilijker dan hij had gedacht. Het kostte even tijd, maar hij zag hem eenmaal voor hem. Een mondhoek ging licht omhoog in respons. Nu moest hij het beest nog oproepen. Onbewust beet hij lichtjes op zijn lip, uit concentratie en focus. Hij wilde het dode hondje on dood te worden, op te reizen uit die aarde. Hij voelde zichzelf meer ademen dan dat hij het hoorde, hij merkte trouwens nog vrij weinig van wat er om zich heen gebeurde, zo was hij op gegaan in zijn opdracht en concentratie. Het vergde veel tijd, energie en moeite, maar uiteindelijk — na een mislukte poging waar de hond weer terug de aarde in kroop — kreeg hij het eruit.

In een milliseconde had hij zijn ogen weer open en staarde naar het ondode beest. Het lijk, de Lich, was nou ja half dood. Lege oogkassen, vacht die helemaal vergaan was en een paar lelijke plekken op de huid. Maar het beest stond voor hem. Theneras was lichtelijk gaan zweten door de mentale uitdaging, en hij ademde iets harder en sneller dan gewoon was, maar het was hem wel mooi gelukt. Met zijn blik op de ondode hond (hij durfde zijn ogen niet van het wezen af te halen) deed hij een stapje dichterbij het perkament, gewoon uit voorzorg. Hij grijnsde even en keek Iro vanuit zijn ooghoek aan. 'En nu?' vroeg hij, nog licht hijgerig, nadat hij zijn lippen even bevochtigd had.

Iro keek rustig toe. Hij hoefde zich niet direct zorgen te maken. Hij had al wat lijken waarmee hij de hond van Theneras mee zou kunnen verpulveren. Hij hield ze uit voorzorg dichtbij weliswaar nog ongezien, maar de drie lijken waren er wel bij. Hoewel de spreuk de resten van de vorige leden van dit huis beschermde. Had het niets te zeggen over zijn eerder verworven lichés. Theneras deed er veel moeite voor en dat was goed, maar het putten zijn leerling ook uit. Zijn blik werd weer fel geel door de voorzorg. Ze konden elk moment uit de grond komen als het mis zou gaan. Als het eens mis ging was het niet zo erg. Daar leerde men van. Theneras lukte het na een mislukte poging en deed uit voorzorg een stap naar de cirkel. Dat zou een foute keuze kunnen zijn, want een Lich had leiding nodig, niet iemand die bang voor zijn creatie was... De vraag van Theneras liet hem even grinniken. 'Laat hem lopen en alle bewegingen maken die het ooit in zijn leven heeft gedaan. Mogelijk zelfs dingen die een hond nooit zou hebben kunnen doen.' zei Iro en hij keek geamuseerd toe. 'Oh ja, gooi het botje maar terug naar hem. Je hoort hem met je magie te beheersen niet met een bezitting van een Lich. Let wel op dat je niet bang voor hem wordt of gaat twijfelen aan jezelf. Wordt je te moe zorg dan eerst dat je Lich weer terug in de aarde is voor je hem los laat met je magie. Anders kan het jouw pakken en verscheuren!' zijn waarschuwing was rustig en vriendelijk, maar er lag ook een strenge toon in.

Hij volgde de instructies op van zijn mentor en liet het lich voor even zijn gang. Het ondode hondje begon wat te snuffelen en te graven. Eventjes liep het naar Revas toe,  die fel tegen hem snauwde. Iro legde hem nog wat uit en gaf hem een vriendelijke, maar strenge,  waarschuwing. Theneras knikte snel en kort voor hij het botje naar het wezen gooide. Het lijk pakte het botje vrolijk in zijn bek. Weer knikte en hij keek even naar zijn mentor. Wat moet ik nu doen?' vroeg hij hem op nieuwsgierige toon. Zijn ogen flitsen even naar de ondode hondje, en tot nu ging het beheersen met magie goed. Hij moest wel toegeven dat het vrij vermoeiend was om te doen. Maar tot nu toe ging het nog goed. Zodra hij te moe werd zou hij dat beesie de aarde in laten gaan. Hij had geen zin om saté of lijksnack te worden.

Theneras knikte een paar keer tijdens zijn uitleg. Maar hij kende de prijs als je niet deed wat hij net nog verteld had. Zijn gele blik volgde de lich en zag de reactie van Revas. Natuurlijk, maar ook begrijpelijk. Je wilde niet door zo'n wezen gebeten worden. Het droeg geen gif of virus, maar het was wel heel erg pijnlijk en met de bacterien die zo'n ding met zich mee droeg konden wonden gaan ontsteken. 'Mooi, eens zien of jij je lich straks nog kunt laten lopen.' zei Iro en hij maakte van Dark matter een drie tal slangen die zich al glibberend en glijend over de grond razend snel op die korte afstand zich op de hond-achtige Lich storten. Iro grijnsde. Dit was gewoon les en geen getreiter. Zijn blik bleef even op Theneras hangen voor hij naar de lich keek.

Fronsent keek hij zijn leraar aan. Wat bedoelde hij met of hij zijn Lich nog kon laten lopen? Die vraag werd snel voor hem beantwoord toen Iro drie Dark matter slangen creëerde en deze op de ondode hond stortte. Eventjes wist Theneras niet wat te doen maar hij herpakte zich al weer gauw. De slangen hadden de hond flink toegetakeld en als het een normale hond geweest was,  had deze het niet overleefd. Maar gelukkig was het geen normale hond. Theneras richtte al zijn energie en magie op het lich en wilde hem te staan en te lopen. Het lukte niet precies zoals hij had gewild. Het wezen sleepte zich voort en strompelde vooruit. Kom op kom op sta op en loop,  herhaalde Theneras in zijn hoofd. Het beest stond iets rechter en liep een beetje,  maar het veroorzaakte een grote hoofdpijn bij hem. Hij zuchtte even en bleef het herhalen. Het lich stond wat rechter en liep eindelijk als normaal, maar Theneras zijn rechter slaap klopte van de inspanning. Echt moe was hij nog niet en hij kon nog wel even doorgaan,  hij zat nog niet op zijn limiet. Hij toverde een lichte griins op zijn gezicht. Kom op, hij kon dit!

Theneras worstelde met zijn lich, maar hij leerde snel en bracht het wezen weer tot staan en tot lopen. Iro was onder de indruk, maar was nog niet klaar. Hij liet de slangen uiteen zakken waardoor de zwarte kracht zijn werk nog beter zou doen. Er bleef nog een grote hoeveelheid Dark matter aan de hond kleven die bij elke poging die het deed vast meer moelijker zou worden... Iro zag hoe Theneras eerder nog had gegrijnsd en zijn docent zou het hem steeds moeilijker gaan maken.

De drie slangen losten op en bleven als een zwarte walm om de ondode hond hangen. Bij elke stap die het beest deed, leek de zwarte energie zwaarder en sterker te worden. De zelfverzekerde grijns die op zijn gezicht stond zakte uit naar een geconcentreerde frons. De hond zakte door zijn poten en Theneras mompelde iets onverstaanbaars onder zijn adem. Weer wilde hij het beest op te staan, en het probeerde het, maar met iedere poging leek het moeilijker te worden. Een zucht van frustratie ontsnapte aan hem. Zijn kloppende hoofdpijn werd nog erger en kort schudde hij zijn hoofd, al werkte dit averechts en maakte het zijn hoofdpijn alleen maar erger. Hij beet weer even lichtjes op zijn lip. Mocht hij andere, en meer, magie gebruiken. De magie die Iro hem geleerd had? Zou hij die dark matter mogen beïnvloeden? Hij had werkelijk geen idee, maar besloot om het toch maar te proberen. Als hij fout bezig was, of iets deed wat niet helemaal goed was, zou hij dat snel genoeg horen. Met wat moeite tilde hij de dark matter van Iro wat omhoog, wat de ondode hond een kans gaf om eronder vandaan te kruipen. Zo snel als hij eronder vandaan was, liet Theneras de dark matter weer zakken. Hij voelde zichzelf wat moe worden, wat de hoofdpijn ook niet ten goede kwam en ook zijn mond was lichtelijk droog. Die hond met zijn magie in toon houden, en de dark matter bespelen, was zwaarder en vermoeiender dan hij in eerste instantie had verwacht. De hond stond nu weer, al hing er nog wat Dark matter aan de hond, en lag de rest vlak achter het beest. Even hij vroeg zich af of hij die hond de grond in moest laten gaan of nog even door zou gaan, en besloot het laatste. Hij zou het nog wel éventjes langer kunnen volhouden om door te gaan.

vindingrijkheid dat was waar Iro naar zocht. Eerst bleef Theneras zijn pion voort duwen tot hij uit eindelijk de Dark matter eraf haalde. Zijn grijns bleef en een brolijke twinkeling kwam in zijn ogen te staan. 'Goed gedaan Mister Adams, ik.dacht dat je het nooit door zou krijgen.'[/b] zei Iro, maar je kon een plaagtoontje duidelijk onder.de strenge toonval van zijn stem. Er zat nog wel wat op, maar dat mocht de bewegingsvrijheid niet drukken van de lich. 'Goed even pauze, Je hebt het tot dus verre goed dus nemen we even rust. Ondoden oproepen en in zware tol.' zei hij en wachten geduldig tot Theneras het commando aan de.hondachtige Lich gegeven had.

Eenmaal toen het lich weer stond en liep, bereikte Iro's stem Theneras zijn oren en zijn grijns wed even eigenzinnig en hij grinnikte even om zijn opmerking. 'Ja. Ik begin eindelijk mijn knappe brein te gebruiken!' grapte hij terug. Zijn hoofdpijn was gelukkig niet veel erger geworden, toen hem verteld werd dat hij even pauze mocht nemen. Hij knikte in antwoord en stuurde de ondode hond weer terug het graf in. Het duurde even voor het beest erin lag maar toen die eenmaal weer onder de grond was verdwenen, liet Theneras hem los. Meteen viel er een gewicht van zijn schouders en de hoofdpijn en vermoeidheid werden minder hevig, al waren ze nog wel aanwezig. Hij vroeg de vraag die, nadat hij het Lich de grond ingewerkt had, bij hem opgekomen was. 'Heb ik zo meteen weer een botje nodig? Of kan ik hem nu zonder botje oproepen?' Mocht hij dat botje nodig hebben, zou hij het even moeten opgraven, of zo iets. Theneras liep wat dichter naar het gebouw toe, en leunde er tegen aan. 'Het was inderdaad vrij ... zwaar om te doen én vol te houden' zei hij met een lichte glimlach. 'Maar ik moet zeggen Iro, jouw dark matter slangen waren heel tof. Al maakte ze het me moeilijk.' zei hij lachend. Snel liep hij even naar zijn tas en griste er een flesje water uit voor hij terug liep en weer tegen het muurtje leunde. Hij nam een aantal slokken en voelde zich meteen wat beter, nu hij weer wat vocht in zijn lijf had en zijn mond minder droog was. Hij hielt de fles naar Iro uit. 'Wil je ook?'. Op zijn gezicht stond een kleine glimlach.

Theneras gaf toe dat het moeilijk was. Plus dat hij zijn Dark matter slangen wel tof vond. Iro grijnsde. 'Voor ieder is zijn dierlijke Dark matter weer anders. Misschien zijn er ook die slangen kunnen creeeren, maar die zullen er toch iets anders uit zien dan de mijne.' zei Iro en ging ook tegen de muur naast zijn leerling aan leunen. Theneras haalde nog even een flesje water waar hij van dronk voor hij aanbood of Iro ook wat wilde met een kleine glimlach. 'Waarom ook niet.' zei hij en nam het flesje van Theneras aan voor een een slok nam en het flesje.weer terug gaf. Deze plek was perfect. Niemand die hen stoorde. Al konden er natuurlijk wel mensen zijn die hen vanaf een afstandje in de gaten konden houden. 'Straks gaan we naar binnen. Eens zien wat we hier allemaal kunnen vinden wat aan duistere magie gehecht kan worden.' zei hij en glimlachte terug naar Theneras. Hij dacht nog aan gisteren en dat had heerlijk aangevoeld.

Hij vertelde dat hij het toch wel lastig vond om die ondode hond, voor langere tijd, onder controle te houden. Zeker als er werd tegengewerkt. Ook gaf hij toe dat hij Iro zijn dark matter slangen tof vond waarop Iro antwoordde dat ieder zijn dierlijke dark matter vormen anders waren en dat als er meerdere waren die slangen zouden kunnen creëren, die anders zouden zijn dan die van hem. Theneras knikte even terwijl zijn mentor ook tegen het muurtje leunde. Dat was toch best wel cool, net als dat de soul beasts allemaal net anders waren dat dierlijke dark matter vormen dat ook waren dacht hij. Hij was toch echt wel blij dat hij een Dark magican was met die coole vormen van magie. Zijn eigen mond was wat droog en hij griste een waterflesje uit zijn tas en nam een paar slokken. Zo dat voelde beter en ook zijn hoofdpijn werd wat minder. Het flesje hield hij naar Iro uit met de vraag of hij ook wat wilde. 'Waarom ook niet' klonk er toen Iro het flesje aanpakte, een slok nam en het daarna weer terug aan Theneras gaf. Hij draaide de dop er weer op, controleerde of hij goed op zat en deed hem vervolgens terug in de tas. Hij richtte zijn attentie weer op Iro toen hij begon te spreken. Ze zouden straks naar binnen gaan en eens kijken wat er daar allemaal te vinden was. Revas spitste zijn oren bij dat vooruitzicht dat zag hij zeker te weten wel zitten. Zachtjes grinnikte Theneras even om zijn soul beast. Hij grijnsde lichtjes naar Iro voor hij sprak. 'Ben je er al eens naar binnen geweest?' vroeg hij nieuwsgierig terwijl hij naar het huis wenkte.
Hij had het idee dat bijna nooit iemand dit huis in ging, ongeveer hetzelfde als veel mensen de kerkers niet in gingen. Theneras zijn ogen gleden even naar Iro zijn ogen en zijn rode haar. Hij had even sterk de neiging om zijn hand erdoor heen te halen, te voelen of het op de een of andere manier anders aanvoelde dan de dag ervoor, maar de neiging en de opkomende blos bij de gedachte aan gisteren, drukte hij weg. In plaats daarvan liet hij zijn ogen weer even zakken naar die van Iro. 'Waardoor en.. Hoe laat je je ogen eigenlijk van kleur veranderen?' vroeg hij zacht en met een lichte grijns. Het was hem eerder dan vandaag nog niet opgevallen en vroeg zich af wat het veroorzaakte. Hij was er eerlijk gezegd behoorlijk nieuwsgierig naar.

Iro deelde zijn kennis met andere leergierige leerlingen maar al te graag. Zeker als ze zo leergierig waren als Theneras. Hij bekeek de acties van zijn leerling met rustige en vriendelijke ogen.Bijna niemand kon hem zo relaxt zien. Echter stond hij vaak eerder stijfjes en recht. Zelfs al gunde hij zijn leerlingen even een adem pauze zoals nu. Theneras grinnikte door de blije Soul beast die het wel zag zitten om het huis binnen te gaan. De vraag of hijal binnen was geweest werd gestelt en even moest hij lachen. 'Het was eigenlijk het eerste wat ik had willen doen toen ik hier aan kwam, maar door het lokaal weer beschikbaar te maken en mijn.rommel uit te ruimen uit de koffersen alle lessen ben.ik er nov niet aan toe gekomen. Vandaar dat ik nu pas er achter kwam.dat er een spreuk.op.de menselijke resten in en.rond dit grond gebied onder een spreuk vallen. Maar om.je vraag van eerder te beantwoorden. Je heb het botje nu niet meer nodig. Oefen dagelijks met je nieuwe aanwinst en ik weet zeker dat het je straks beter vergaat.' beantwoorden een.vraag die hij net nog over het hoofd had.gezien. Maar het zou Theneras goed doen. Dierlijke lichen waren tig keer beter onder controle te krijgen dan menselijke. De vraag naar het veranderen an zijn.oogkleur was nog nooit gesteld... Tja voor Irowas dat heel gewoon. Hij wist niet beter. 'Hm, ik denk dat, dat ook iets is wat voor ieder verschild? Ik weet niet beter.dat wanneer ik de dood oproep dat mijn ogen zo van kleur veranderen.' zei hij en.duwde zichvan.de muur af. 'Kom we hebben genoeg pauze gehad. Ik ben ook te nieuwschierig naar wat we binnen zullen aan treffen, maar jij loopt niet de ruimte uit waar ik in sta begrepen? zei hij en keek.even over zijn schouder naar.Theneras voor Iro de veranda op liep en de deur open wilde doen. Heel even werkte het tegen, maar toen zwaaide de deur open en.stapte Iro naar binnen...