Normaal gesproken zou hij nooit zelf meer naar de schoolbibliotheek gaan. Daar had hij tegenwoordig Dallas voor. Maar vandaag was anders. Zijn gevecht met Jareth had Ronodan laten beseffen dat hij roestig was geworden. Vroeger had hij opscheppers als dat met vijf minuten kronkelend van de pijn en smekend om de genade van de dood op de grond liggen. Maar hij was gewoon echt gewond geraakt. Hij had strak verband om zijn onderarm gewikkeld gekregen tegen de brandplek die hij van Lilith had gekregen. De dokter had gezegd dat het altijd een blijvend litteken zou zijn. Maar dat had Ronodan niet uitgemaakt. Waar hij door van zijn stuk was gebracht, was het feit dat hij had niet had aan horen komen. Hoe kon hij haar duidelijke hartslag gemist hebben? Hoe kon het dat hij Jareth niet op zijn sterfbed had geslagen? Ronodans enige verklaring hiervoor was dat zijn tweehonderd jaar ijzige slaap hem had afgezwakt. Hij had zijn trainingen al verzwaard. Maar alleen luchtmagie was niet genoeg. Hij wilde meer. Dus hij had het besluit gemaakt om zijn studie in vuurmagie weer op te pakken. Het probleem was echter, dat zijn boekenkast in Angani, zijn eigen kamer in de Toren, maar een beperkte inhoudsopgave had betreft boeken over vuurmagie. Hij had zichzelf gedwongen gezien om naar de bibliotheek te gaan en hier wat extra informatie vandaan te halen.

En daar stond hij nu. Drie boeken onder zijn arm en een vierde op tafel waar hij doorheen bladerde om te zien of het wel de informatie bevatte die hij wilde. Zijn heterochromische ogen, de een ijsblauw, de ander zacht bruin, schoten over de regels om het boek daarna dicht te doen en een nieuwe uit de kast te pakken omdat deze toch niet aan zijn verwachtingen voldeed. Maar Ronodan staakte in zijn beweging. Hij pikte een nieuw geluid op. De snelle hartslag van de angstige bibliothecaresse was niet langer de enige meer. Ronodan stond misschien verscholen achter de boeken, maar hij kon het kalme, ritmische geluid van een derde persoon horen.

(Voor Iro)

De energie die van de ander afkwam, Ronodan kon het niet plaatsen. Het was een Shadraan, zoveel was duidelijk. Maar het was niet Savador, en het was ook zeker geen leerling. En het was al helemaal niet Carissa. Aan de stem te horen was het een man. Ronodan luisterde nog een paar seconden langer. Hij was vijf minuten geleden al tot de conclusie gekomen dat het om een voor hem onbekende ging. Zijn beste gok was een nieuwe leraar, of een goed getrainde stagiair. Dat was het moment dat de man tot hem sprak, dwars door de boekenkast heen. Een lichte glimlach verscheen op Ronodans gezicht. Wat schattig, die kerel dacht echt dat hij iets betekende. Ronodans nieuwsgierigheid was gewekt geweest door de onbekende energie. Maar nu hij een conclusie had getrokken over de man, was dat al snel weer weggeëbd. En horend aan het sarcasme was de man minder goed in het voelen van andermans energie. Ronodan zelf straalde zowat luchtmagie af. Maar wat maakte het uit. De man was zijn verdere zorg niet. Met een vluchtig gebaar van zijn hand riep hij een kleine luchtstoot op die de ongewilde boeken netjes naast elkaar terug in de kast plaatsten. Zelf pakte hij het laatste boek van de tafel en liep hij om de boekenkast heen. De boeken die hij had besloten mee te nemen vlogen met een zachte vingerknip in de richting van de bibliothecaresse die begon met het uitchecken van de voorwerpen. Zelf had Ronodan zijn aandacht gericht op de man. Een redelijk smalle kerel met heldere blauwe ogen en zwart haar dat bij zijn punten rood kleurde. Zijn bleke huid verried zijn Shadraanse identiteit als zijn magische energie dat nog niet gedaan had. 'Ik weet het niet hoor. Die termieten hier kunnen ook venijnige kleine beesten zijn,' grijnsde hij kort op de sarcastische opmerking die de ander net nog had gemaakt. Ronodans stem klonk laag, met een lichtelijk accent afkomstig uit vervlogen tijden. Daarna liet hij de man verder met zijn zaken om te kijken of dat angstige konijn van een bibliothecaresse zijn boeken al klaar had.

De man met wie hij nog even daarvoor had staan praten voegde zich al gauw net als Ronodan bij de balie, om ook exact dezelfde redenen. Zijn blik gin terug naar de man. 'Ik zou mezelf geen expert noemen, maar je hoeft geen timmerman te zijn om te zien dat dát aan vervanging toe is,' ging hij op droge toon verder met een hoofdknik naar de boekenkasten. Ze zagen er oud en opgebruikt uit. De verf bladderde af en de planken bogen door onder het zware gewicht van de boeken. Het mocht nog als een wonder beschouwd worden dat ze niet eerder waren doorgezakt en met een laatste stervende zucht hun zware lading van zich af hadden gegooid. Het zou Ronodan daarom ook niets verbazen als uiteindelijk zou blijken dat het rottende hout aan de binnenkant vol zat met termieten. Zijn blik ging terug naar de bibliothecaresse toen ze naar beide mannen hun boeken schoof en zich daarna uit de voeten maken terwijl ze het woord ''lunchpauze'' mompelde. 'Waar betalen ze jou nog voor,' verzuchtte Ronodan zacht, maar hard genoeg voor de vrouw om hem nog te kunnen horen. Hij zag haar bijna letterlijk ineenkrimpen na die opmerking. Niet zijn probleem. Hij had een hekel aan de school bibliotheek. Hij legde zijn hand op de stapel boeken. Na een paar seconden verdwenen ze. Ze gingen letterlijk op in rook. Hij had ze terug gestuurd naar Angani. Ondertussen had de man naast hem een onderonsje met een wezen waarvan Ronodan niet eens hoefde te weten wat het was. Het was weer zo'n typerende aanwijzing over de mans identiteit. 'Ik neem aan je nog wel eens in de gangen te zien lopen,' gaf hij als afscheidsgroet aan de man. Als het echt een leraar was, zoals zijn sterke vermoeden was, dan zou de man waarschijnlijk nog wel vaker door de gangen lopen hier.

Het was een effect dat hij op wel meerdere mensen had. En ook deze vrouw had hem ontmoet in een humeurige bui. En als Ronodan humeurig was, dan kon je hem eigenlijk maar beter niet voor de voeten lopen. Een simpele opmerking kon al genoeg zijn om hem dat laatste duwtje over de rand te geven. Meestal was hij slecht gestemd na een vergadering waarbij hij voor minstens een uur, als het niet langer was, opgesloten had gezeten met Jareth. Eigenlijk zou hij daarna geen mensen meer moeten opzoeken omdat hij zich overal aan zou gaan irriteren. En daar konden ongelukken van komen. Hij zou eigenlijk op Angani moeten blijven, maar je kon een luchtmagiër niet tegen houden. Vleugels waren om te vliegen. En de zijne waren geen uitzondering. De vleugels, zo rood als de donkerste wijn moesten de windstromingen onder hun veren voelen. En bekende manier van vergeten.
De bibliothecaresse was ondertussen verdwenen. Waarschijnlijk verstopt achter de boekenkasten tot beide heren weg waren. Want alsof alleen Ronodans aanwezigheid al niet genoeg was om haar ongemakkelijk te laten voelen was er een twee man verschenen, zo mogelijk even onaangenaam. Het was bijna lachwekkend om haar te zien vertrekken. Ronodan had besloten om haar maar niet langer bij elke stap die ze zette adrenaline door haar lijf te laten pompen en maakte zich op om te vertrekken. Maar de woorden van de man hielden hem tegen. Het wezen waar de man net nog mee gepraat had was verdwenen, evenals het boek waar hij net nog mee in zijn handen had gestaan. Sparren? Het zou eigenlijk niet verstandig zijn. Zijn arm was het probleem niet, en zijn schouder voelde ook al beter. Maar de lichte kneuzing die zijn ribben hadden opgelopen zouden hem het misschien moeilijker maken. Aan de andere kant, zou dat ook een mooie uitdaging kunnen zijn. Een lichte glimlach was rond Ronodans lippen verschenen. 'Weet je dat zeker?' vroeg hij kalm. 'Ik kan vrij gemeen zijn op het trainingsveld,' waren zijn volgende woorden, gezegd met diezelfde sprekende grijns. Hij hoopte maar dat die man wist waar hij aan begon.

(You might not like the answer xD)

Deze man was serieus. En ergens vond Ronodan het wel een interessant voorstel. In het verleden had hij weinig tegenstanders gehad die met duistere magie vochten. En hoewel dit enkel sparren was, kon dit nog steeds erg interessant worden. 'Mooi, ik had ook niet anders verwacht,' zei hij kalm. Hij zou teleurgesteld zijn als deze sparring met vijf minuten over zou zijn. 'Ik moet inderdaad eerlijk toegeven dat het een aantal jaren geleden is dat iemand mij gevraagd heeft te sparren,' beaamde hij. 'Maar ik denk niet dat de bibliotheek een geschikte plek is. Dus wanneer je er klaar voor bent, zie ik je buiten,' ging hij verder. Daarna verliet hij de bibliotheek.
Ronodan was meteen doorgelopen naar buiten. Zijn blik gleed over het luchtruim. Ze hadden een strakblauwe lucht vandaag met hier en daar een vleugje wolk. Alsof iemand zijn gum had gepakt en zomaar ergens in de tekening enkele vegen had gemaakt. De zon deed haar best om fel te schijnen. Maar een lichte wind weerhield haar van het opwarmen van de grond. Het weer zat hem mee vandaag. Ronodan spande zijn spieren aan, bijna alsof hij ze wilde laten weten dat ze aan het werk zouden moeten. Vervolgens trok hij zijn shirt uit. Hij had niets aan die kleding als hij zijn vleugels op moest roepen. De stof zou hem belemmeren en dat wilde hij voorkomen. Met een vluchtig gebaar streek hij een paar bordeaux rode lokken haar uit zijn gezicht en in een felle rode flits verschenen zijn vleugels die dezelfde kleur rood droegen. Hij strekte ze voorzichtig om ze op te warmen. Hij ademde zijn longen vol en liet de zuurstof in de vorm van een zucht weer ontsnappen. De koude wind streek langs zijn huid en hij voelde zich compleet in zijn element. Ronodan opende zijn ogen weer toen hij voetstappen achter zich hoorde.

Hij had meerdere redenen gehad om naar buiten te willen. Het niet slopen van de bibliotheek was een van de grootste geweest. Maar Ronodan had ook geweten dat hij buiten zijn magie efficiënter kon gebruiken dan binnen. Buiten was hij immers meer in zijn element. En dat was ook meteen aan hem af te zien. Hij keek om toen hij achter zich voetstappen hoorde. De man uit de bibliotheek stond op een paar meter bij hem vandaan. Hij had zijn jas blijkbaar achtergelaten. Waarschijnlijk om dezelfde redenen als hij. Meer bewegingsvrijheid. Ronodan glimlachte terug op de uitdagende woorden. 'Het meest neutrale terrein leek me,' sprak hij. Zo zou het echt aankomen op magie en had geen van hen voordelen van de omgeving. Natuurlijk had Ronodan in de open ruimte meer bewegingsvrijheid met zijn vleugels, maar hij was ook makkelijker te raken zo zonder bescherming. Ronodan ging recht tegenover de man staan, een paar meter tussen hen in. Hij voelde hoe zijn lijf zich met adrenaline vulde terwijl hij zijn tegenstander probeerde te lezen. Maar de man leek een stalen masker te hebben. Mooi, hij wilde het zeker niet gemakkelijk krijgen. Je had alleen iets aan training als je het gevoel had dat je moeite hebt moeten doen voor je overwinning. 'Aangezien jij mij hebt uitgedaagd lijkt het me wel zo eerlijk dat ik begin,'was het laatste wat Ronodan zei. Maar nog voor hij volledig uitgesproken was had een sterke slag van zijn vleugels hem de lucht in gesmeten. In de lucht maakte hij een achterwaartse salto. Maar dit was voornamelijk voor show, de echte aanval nam niet meer dan een paar seconden in beslag. Halverwege zijn salto had hij zijn energie al verzameld en zodra hij de kleinste flits van zijn tegenstander in beeld kreeg vuurde hij een sterke luchtstoot op hem af. Hij wilde niet meteen het zware geschut tevoorschijn halen. Hij wilde eerst zien hoe zijn trainingspartner vocht en bewoog.

Hij had de verassing als zijn voordeel genomen en zijn eerste aanval op de man losgelaten. Een les voor de ander. Misschien mocht dit een training zijn, Ronodan zou hem in een echt gevecht ook zo aanpakken. Daarbij, hij had wel degelijk een waarschuwing gehad. Hij had gezegd dat hij zou beginnen. Gelukkig stelde de man hem niet teleur. Zijn aanval werd ontweken al had hij dat waarschijnlijk alleen maar te danken aan zijn snelle reflexen. Ronodan had ondertussen de wenteling om zijn eigen as afgemaakt en hing nu een halve meter boven de grond, zijn blik strak gericht op zijn tegenstander. Wat was de man van plan? Hoe zou hij reageren? Hij was in het nadeel in het daglicht en Ronodan was, als hij eerlijk zou zijn tegen zichzelf, ergens wel nieuwsgierig naar de manier waarop de man dat zou gaan oplossen. Zoals hij zich eerder bedacht had, hij wist eigenlijk maar heel weinig van Shadranen, en daarmee Shadraanse magie. Hij had geen idee wat hij kon verwachten.
Een tegenaanval bleef niet lang uit. De man had zich hersteld en schoot drie zwart gekleurde bollen Ronodans kant uit. In eerste instantie was Ronodan verward. De bollen waren geen probleem. Hij ontweek ze met gemak, zo wendbaar als hij was in de lucht. Maar hij kon zich niet voorstellen dat dat alles was. Er moest meer achter zitten. Hij was er alleen nog niet helemaal achter wat. Hij had zich willen concentreren op zijn volgende aanval toen Ronodan een slag van zijn vleugels miste en naar de grond getrokken werd. De zwarte bollen die hij daarvoor had ontweken begonnen hem te verzwaren, al wist hij niet dat zij de oorzaak waren. Hij voelde enkel meer en meer belemmering bij elke slag die zijn vleugels probeerde te maken. Hij zag zich gedwongen om te landen. Maar Ronodan zou zijn titel niet waardig zijn als dit hem de overwinning zou kosten. Hij riep de lucht aan en een sterke wind strak op. En met een letterlijk snijdende wind maakte Ronodan diepe sneeën in de aarde voor zijn voeten. Een krachtige stoot van zijn trouwe compagnon en een compact stuk aarde werd uit de solide grond weggerukt. Ronodan verplaatste zijn gewicht naar zijn achterste been. Zijn voorste been strekte zich in een horizontale lijn met zijn lichaam en het stuk aarde vloog weg, in de richting van zijn tegenstander. Fysiek contact was niet eens nodig geweest. Het was de wind die zijn aanval kracht gaf. Zo kreeg Ronodan tenminste de kans om een oplossing te bedenken voor zijn nieuwe, maar voornamelijk, onhandige zwaartepunt. Hij knipte zacht in zijn vingers. Het gras om hem heen begon te roken van de kleine sintels die hij kon creëren. Toen zijn lichaam in contact kwam met de rook vervaagde hij. Hij werd een met de rook. Het bedrukte gevoel van eerder gleed van hem af, en hij voelde een zekere soort van bevrijding over zich heen spoelen. Het was een verraderlijk gevoel. Eentje die je in deze staat van zijn wilde laten. Maar als je jezelf in de rook verloor werd je uiteen gedreven en zou je niet langer je fysieke vorm aan kunnen nemen. Een meter verderop nam Ronodan dan ook zijn vaste vorm weer aan. Zijn blik zocht zijn tegenstander en pinde zichzelf op hem vast toen hij de man in het oog kreeg. Nooit je doel verliezen.

Misschien was hij aan de grond gebonden door een spreuk die hij niet kende. Het meest vervelende wat je iemand van Puffoonse afkomst kon aandoen. Maar dat betekende niet dat hij per direct hulpeloos was. Hij betekende slechts dat je creatiever moest gaan denken. En Ronodan uitte zijn creatieve gedachten in de vorm van een rotsblok dat met een gevaarlijk hoge snelheid op zijn tegenstander werd afgeschoten. Hij had na deze aanval niets meer gezien. Ronodan was te druk bezig geweest met dat vervelende zwarte spul. Maar hij had gehoord dat zijn aanval wel degelijk doel had getroffen. Toen Ronodan vanuit de rook weer zijn fysieke vorm aannam ontmoette zijn ogen die van zijn tegenstander. Hij keek hem recht aan, geconcentreerd en zeker van zichzelf. Hij zag opnieuw een aanval op zich afkomen van dat zwaar makende spul. Ditmaal had het de vorm van slangen aangenomen. De vorige keer dat hij die troep dichtbij had laten komen had het hem het vliegen bemoeilijkt. Zover zou hij het dit keer niet laten komen. Ronodan balde zijn handen tot vuisten en trok elk zuchtje wind in de buurt naar zich toe. Dreigende windstoten trokken aan zijn haar en wervelden om hem heen. Met de tijdspanne van een uitademing verspreidde een sterke luchtstoot zich om de slangen uit de buurt van Ronodan te houden. Maar Ronodan was alweer verder. Met een snijdende beweging van zijn arm leek hij in eerste instantie alleen maar door de lucht te klieven. Maar een sterke, letterlijk snijdende wind stormde op zijn tegenstander af als een kudde op hol geslagen beesten. Ronodan stoof erachteraan. De aanval van eerder die hij op had moeten vangen zorgde ervoor dat hij niet heel hoog kwam. Maar door zich tijdelijk van zijn fysieke vorm te verlossen had het voordelige effect gebracht dat hij zich niet meer zo verzwaard als eerst voelde.

Het was binnen een paar seconden gegaan. Zijn tegenstander wierp een barricade op waar woudmagie als adrenaline doorheen stroomde en zijn aanval werd tegengehouden. Zelf stopte hij vlak voordat hij tegen de muur van wortels zou op knallen. Hij wist dat zijn tegenstander achter deze muur stond en hij was nog niet klaar met hem. Hij kon zich er niet blijven verbergen. Hij had misschien alleen wat aanmoediging nodig om achter zijn bescherming vandaan te komen. Ronodan plantte zijn voeten stevig in de grond. De wind begon zich om hem heen te verzamelen. Een tornado was het gevolg toen de wind steeds sneller begon te blazen in het patroon waar Ronodan haar in dwong. Zijn concentratie werd door een moment verbroken toen hij iets naar zijn enkels voelde grijpen. Knokige handen grepen vanuit de grond naar zijn voeten. De wind zwakte wat af, maar Ronodan slikte elke twijfel weg. Hij moest zich blijven concentreren op zijn aanval. Dan kon hij deze stevige grijpgrage handen ook wel loskrijgen. De sterke van de wind begon toe te nemen. Om de zoveel tijd blies Ronodan een vlammetje mee. Zodra het in de stroom kwam werd het groter en voegde het zich samen met zijn voorgangers. Een vuurkolk stormde om hem heen. Net als eerder verspreide hij nu weer de magie in een grote golf van hete lucht en vuur. Hij hoopte dat het sterk genoeg was om de muur neer te halen. Het zou in elk geval die vervelende handen tot as kunnen laten vergaan.

Zoals Ronodan al gehoopt had waren de benige handen vernietigd door het vuur. Ook de wortels hadden het niet meer gehouden. Maar hij was niet snel genoeg om door te hebben dat ze op hem af kwamen. Ronodan sprong opzij. Een ontsnapping die hem te veel tijd kostte om van te herstellen. Twee pijnlijke zweepslagen raakte hem en lieten rode striemen achter op zijn huid. Hij beet even op zijn tanden. Maar daarna beschreef hij met zijn been een halve cirkel. Alsof hij de lucht trachtte te trappen. Hij zond een eigen zweepslag af op zijn tegenstander. Een sterke wind die hem onderuit zou moeten halen. Daarna stond hij op, hijgend en bezweet van alle inspanning. Hij liep op de man af en stak zijn hand naar hem uit om hem overeind te helpen. 'Ik moet eerlijk toegeven, je laat me wel werken,' grijnsde hij hem toe. Het was een tijd geleden geweest dat hij met iemand op deze manier gevochten had. Ronodan mocht misschien sterker zijn, zijn tegenstander wist heel goed hoe hij zichzelf staande moest houden. Het was bijzonder moeilijk om hem omver te krijgen. Als hij eerlijk was zou hij best vaker met deze man willen trainen. Hij gebruikte Ronodan onbekende magie. Hij wist heel weinig van duistere magie en hoe je ertegen moest vechten. 'Hoe heet je eigenlijk?' vroeg hij daarna toen hij zich bedacht dat hij nooit naar de naam van deze man had gevraagd. Het had hem niet nodig geleken toen omdat hij niet had verwacht lang met hem te praten. Nu was dat echter een ander verhaal.

Toen de man zijn uitgestoken hand aannam, hees Ronodan hem weer op zijn voeten. De laatste klap was ook echt genoeg geweest. Als ze verder waren gegaan hadden ze elkaar misschien echt verwond. Ook Ronodan was wel toe aan een pauze na die intensieve training. Hij merkte dat zijn schouder begon op te spelen, die eigenlijk nog niet helemaal herstelt was. Hij had de verwonding niet erger willen maken. Hij knikte enkel op de woorden van de ander. Hij had zelf in zijn jeugd een heel andere motivatie gehad. Zijn instructeurs hielden zich niet in tegenover vijftienjarige jongens. Hij had flink wat klappen tegen de grond gemaakt. Het klonk misschien wreed, maar hun vijanden zouden zich ook niet hebben ingehouden alleen maar omdat ze wat jonger waren. Hun instructeurs probeerden hen enkel voor te bereiden op dat wat zeker komen ging. Zijn eerste gevecht was niet voor zijn zeventiende levensjaar geweest en hij had het bijna niet overleefd. Als Haraldur hem die dag niet was komen helpen had die andere man hem afgemaakt. Het had Ronodan aangespoord om te proberen nog sterker te worden zodat hij op een dag de gunst terug kon geven. Sindsdien hadden ze regelmatig elkaar uit benarde situaties geholpen, iets waar ze als jongens blijkbaar een aantrekkingskracht voor hadden ontwikkeld.
Ronodan richtte zich weer op de man tegenover zich wiens naam hij vroeg. Hij stelde zich voor als Iro en vermeldde daarbij dat hij docent duistere magie was, zoals Ronodan al had vermoed. 'Ronodan Ágústson, beschermheer van Puffoon,' stelde hij zichzelf op zijn beurt voor. Hij achtte het niet echt nodig zijn titel erbij te vermelden aangezien het op dit punt wel enigszins duidelijk had moeten zijn. Maar het voelde beleefder, vooral nadat Iro het ook had gedaan.

De kroeg was niet zo vol als Ronodan aanvankelijk gedacht had. Het was dan ook nog erg vroeg. De meeste echte kroeghangers gingen pas veel later hun drank halen. De mensen die er nu al zaten waren meestal vaste klanten of professionele dronkenlappen. Ronodan had al snel twee drankjes kunnen bestellen omdat het niet zo'n storm niet en de man achter de toog alle tijd voor hem had. Hij negeerde de blikken van de mensen die hem hier niet eerder gezien hadden. De mensen die hem wel kende keken niet meer op van zijn aparte verschijning. Hij zocht een vrij tafeltje uit om daar op hun drankjes te wachten. Om een gesprek op gang te brengen vroeg hij Iro naar zijn carrière keuze. Ergens ook omdat hij oprecht nieuwsgierig was wat mensen aandreef om les te gaan geven. Het antwoord verbaasde hem niet echt. Je had er meer die het om die reden deden had hij begrepen. Maar was er wel echt een ''juiste'' manier om magie te leren, vroeg Ronodan zich dan altijd af. Hij had zelf op een heel andere wijze magie geleerd dan dat de leerlingen vandaag de dag deden. Toch zat hij hier nu, een van de machtigste magiërs van deze eeuw. Zou zijn manier van leren daar echt een impact op gehad hebben? Hij liet zijn gedachten voor hemzelf. Hij keek naar Iro toen hij dezelfde vraag aan hem stelde. Ronodan zweeg totdat de vrouw die hun bestelde drankjes kwam brengen weer vertrokken was. Een kort moment maakte ze oogcontact. Ze sloeg de hare neer. Hij was bijzonder om te zien hoe mensen waren alleen door op de kleine details te letten. Ze vertrok weer en Ronodan richtte zich weer op Iro. 'Ik deed niet veel anders dan jij denk ik. Ik heb een tijdje les gegeven. Magie, vleugelgebruik en vliegtechnieken. Gevechtstechnieken zonder magie. Ook lezen en schrijven. De tijden waren toen heel anders en het waren vaak jongeren die niet naar school konden. Het geld was er gewoon niet,' vertelde hij. Als je het zo vertelde klonk het allemaal nog niet zo erg. Het werd een ander verhaal als je je erbij bedacht dat Ronodan deze jongeren dit allemaal leerde om er criminele praktijken mee te bewerkstelligen. Maar ja, hij was wel een van de weinige geweest die de anderen over magie had kunnen leren.