Hij had haar al vaker zien lopen. Hij kende haar collega. Hij kende hem iets beter dan je zou verwachten. Ze sloeg haar ogen neer uit schaamte en verlegenheid. Misschien ook lichtelijk uit angst. Ronodan had inmiddels al een reputatie opgebouwd. 'Het is gewoon noodzakelijk. Anders zijn ze figuurlijk gesproken, kanonnenvoer. Ook ouders die zich geen degelijke opleiding voor hun kinderen kunnen veroorloven zouden aan thuisscholing moeten gaan doen. Ik leerde pas lezen en schrijven toen ik twaalf was. Maar daarvoor waren de middelen er gewoon niet,' vertelde hij. Het was iets waar hij altijd heilig van overtuigd was geweest, het belang van degelijke opleidingen. Hij had veel dingen aan zichzelf moeten leren. Hij had er vreselijk mee geworsteld en het had hem jaren gekost voordat hij sommige dingen echt onder de knie had gekregen. Hij had als kind dat opstapje ook wel willen hebben. Dat had het leren later in zijn leven veel makkelijker gemaakt. Misschien dat dingen dan anders waren verlopen...
Hij nam een slok en zette het glas kalm weer terug op het houten tafelblad waarna hij een zwakke glimlach toonde. 'Tja, soms kunnen verzorgers streng voor je zijn,' beaamde hij. Zijn vader was ook zo geweest. Normaal gesproken een vriendelijke man die zich heel erg met zijn eigen dingen bezig hield. Maar als je niet hard genoeg werkte kon hij erg streng voor je zijn. Ronodan en Vidar hadden op jonge leeftijd al moeten leren dat je niet zomaar meelift op de goede gewassen van een ander. Daar moest je wat voor doen.
De grijns was inmiddels van zijn gezicht gegleden. Hij had al zo vreselijk lang niet meer aan zijn broer gedacht. Ronodan bracht het glas opnieuw omhoog om nog een slok te nemen.

'Dan moet er ook wel nog altijd iemand zijn die bereid is om het je te leren,' was Ronodans enige weerwoord. Zijn vader had gewoonweg de tijd niet gehad om het hem te leren, los van het feit dat de man zelf zo goed als analfabeet was. Werken op had land in de zuidelijke streken van Puffoon betekende in zijn tijd dat je voor zonsopgang je bed uit kwam en meestal na zonsondergang weer uitgeput binnenviel. Waar had de man de energie vandaan moeten halen? Voor zijn moeder was het niet veel anders geweest. De zorg voor hem en Vidar en daarnaast haar eigen werk. De vrouw had zowat haar hele leven achter een weefgetouw gezeten.En ook zij zou niet ver gekomen zijn. Ze had de kennis gewoon niet.
Het was niet echt een subtiele verandering die Iro in zijn gezicht vertoonde. Het was Ronodan dan ook meteen opgevallen. Zijn vervaagde en waarschijnlijk ook geromantiseerde herinneringen aan zijn ouders was heel anders dan de ervaringen van Iro. 'Dat is erg kortzichtig. Het vermogen om een tweede magiesoort aan te leren zou geprezen moeten worden. Het vraagt veel van een magiër om magie te leren die hem niet eigen is. Ermee geboren worden is makkelijk. Maar om geheel nieuwe magie te leren vergt discipline, doorzettingsvermogen en karakter. Dat zijn kwaliteiten die elke magiër zou moeten ontwikkelen,' sprak hij zijn mening. Het waren overtuigingen die hij er met de paplepel ingegoten had gekregen.
Ronodan dronk zijn glas leeg en wenkte de serveerster om bij te schenken. Iets sterkers deze keer. 'Laten we het gesprek wat luchtiger houden. Hoe bevalt dit zwevende rotsblok je tot nu toe?' vroeg hij om de conversatie een andere kant op te sturen. Gesprekken als dit bezorgden hem alleen maar hoofdpijn.

Hij was een van de weinige geweest bij de Ásatrú die over magie beschikten toen hij voor het eerst bij de groep kwam. Hij had al redelijk snel geleerd wat ze hem er hadden kunnen leren. Daarna was hij op zichzelf aangewezen. Het was dat de Ásatrú hem had leren lezen en schrijven, anders had hij nooit verder kunnen komen dan de basis. En toen hij luchtmagie goed onder de knie had, had hij besloten om er een tweede magiesoort bij te leren. Hij wilde nog sterker worden. Zijn keuze was op vuur gevallen. Vooral in combinatie met luchtmagie was het al vaker een praktische keuze gebleken.
Ronodan veranderde van onderwerp. Het gesprek werd hem iets te duister. Hij was hier nog steeds om te ontspannen. Hij glimlachte even. 'Het is vooral kleiner,' grijnsde hij. De kleine planeet waar de school op stond kon je makkelijk binnen een dag over vliegen. Een groot verschil met Puffoon, en dus waarschijnlijk ook Shadra. De grijns nam langzaam wat af. 'Als je er een keer overheen gevlogen hebt, dan heb je het wel gezien,' zei hij. De meeste mensen kwamen hier alleen voor de academie. Het was vaak een tijdelijk verblijf.
Hij keek Iro even aan toen hij hem naar zijn werk vroeg. 'Wat kan ik erover vertellen. Leuk is anders. Je bent een beschermer. Het zijn veel vergaderingen met mensen die je niet kunt uitstaan. Je moet de planeet beschermen. Je moet ervoor zorgen dat alles eerlijk is, dat er geen ruzie komt. Dat ze gezond blijft. Het is zwaar werk en erg tijdrovend. En je bent alleen. Je ziet alles aan je voorbijgaan. De wereld om je heen veroudert en jij staat stil,' zei hij zacht. 'Het is geen baan die ik iemand zou aanraden te nemen,' lachte hij daarna zachtjes om het gesprek niet zo te bezwaren.

De woorden van Iro galmden na in zijn hoofd terwijl hij nog een slok nam. Nee, de meeste leerlingen zouden aan de kleine planeet voldoende hebben. Het waren de sterkere magiërs die het soms met meer ruimte zouden kunnen doen. Die herinneringen werden al snel weer naar de achtergrond verdreven toen Iro hem vroeg wat een baan als Legendarische Magiër eigenlijk inhield. 'Het is als het zorgen voor een hele groot, dom kind wat weigert van zijn eigen fouten te leren,' voegde hij er nog aan toe. Iro's volgende vraag ging over wat Ronodan even daarvoor over zijn leeftijd had verteld. Eerst haalde hij zijn schouders op. 'Dat is voor iedereen weer anders gegaan. Magische elixers, vervloekingen, demonen. Er zijn zoveel manieren om het fysieke verouderingsproces tegen te gaan. Maar je moet er een vreselijk hoge prijs voor betalen,' sprak hij. Bij hem was het aan Reá te wijten geweest dat hij fysiek niet langer ouder werd. Het laatste beetje magie dat ze had gebruikt voordat ze onder zijn handen haar laatste adem had uitgeblazen.
Ronodan schudde zijn hoofd. 'Dit is permanent. Ik kan niet meer terug. Het is niet alsof ik onsterfelijk ben. Ik kan niet langer dood aan ouderdom en de meeste ziektes. Mijn fysieke lichaam staat stil. Ik was gezond toen dat gebeurde. Maar als je mij een mes door mijn ribbenkast zou steken, dan zou ik even snel doodbloeden als jij. Hij vond het niet erg dat Iro zoveel vroeg. Veel mensen kregen in hun hele leven niet eens de Beschermer van hun planeet te zien, laat staan te spreken. Zolang het niet te persoonlijk werd kon hij er makkelijk over praten.

Hoe lang was het geleden dat hij zo met iemand had gezeten en eigenlijk alleen maar gepraat had. Gelachen zelfs. Ronodan kon het zich niet herinneren. Voor zover hij wist had hij niet meer oprecht gelachen sinds hij uit dat blok ijs was. Wat viel er te lachen. Dit was zijn straf. Zijn hel. Maar Iro's aanwezigheid maakte de oneindigheid van die hel tijdelijk dragelijk. Het was geen vast gegeven. Hij kon voor Ronodan elk moment verdwijnen. Soms raakte hij het gevoel van tijd kwijt. Vandaag en morgen liepen in elkaar over. En gisteren werd verward met vorige week. Soms voelde dagen langer. Soms ook niet. Maar de nachten maakten de marteling compleet. Wanneer het kasteel in diepe rust was, was de slapeloze op zichzelf aangewezen. Dan werd je alleen gelaten met jezelf. Een onmogelijk gezelschap waar niemand graag mee samen wilde zijn. Daarom zochten mensen elkaar altijd op. Te lang in het gezelschap van alleen jezelf maakt gek. Een zwaardere straf kan je niet opgelegd worden. Opgesloten zitten in een blok ijs viel dan nog mee. Je was in een soort comateuze toestand. Niet in staat helder te denken of je überhaupt iets te herinneren later. In zijn cel op Puffoon had hij tenminste nog Haraldur gehad. Hij die magie ontnomen was door een wrede ziekte. Hij die zo goed kon luisteren. Die zo passievol viool kon spelen. Hij met wie hij zijn laatste ruzie gedeeld had. Hij die onvindbaar was...
Bestond er een grotere afstompende pijn dan die van het gemis van een dierbare? Hun tijd was te kort geweest toen. Nu had hij alle tijd van de wereld, maar Ronodan was veroordeeld die alleen door te brengen. Hij was nog steeds hier. Waarom was hij nog steeds hier? Met zijn duim draaide hij onbewust aan de ietwat gesleten gouden ring om zijn middelvinger. Het was een eenvoudig ding. Geen dure opsmuk. Enkel wat graveringen. Puffoonse tekens in een taal die door de meesten al eeuwen geleden vergeten was. Maar hij kende elk woord. Zijn vingers kende de lijnen van elke inkeping, elk krasje en deukje. Hij had gehoopt hier voorbij te zijn. Maar misschien was dit gewoon een ander onderdeel van zijn straf.
Zijn ogen schoten terug naar Iro, weg uit hun dwaling. De pupil in zijn linkeroog nauwelijks te herkennen in het donkerbruin. Terwijl het helblauw van zijn rechter iris hem juist in het volle zicht plaatste. 'Reizen tussen planeten werd niet veel gedaan vroeger. Het was duur, moeilijk en gevaarlijk. Ik kende wel een paar Shadranen, maar weinig van hen waren echte vechters. Het is zeker verfrissend om met iemand te kunnen trainen op die manier,' stemde hij in.

Met een korte beweging sloeg Ronodan zijn glas achterover en bestelde er meteen nog een toen de serveerster kwam om zijn nu lege glas mee te nemen. Hoewel hij nog verre van dronken was begon hij de warmte van de alcohol zich wel door zijn lijf voelen verspreiden. Ze kwam even later terug met een nieuw glas. Voorzichtig zette ze het voor zijn neus neer waarna ze weer tussen de mensen verdween. Ronodan had zijn aandacht gevestigd op Iro. Beter gebouwd of niet, hij stapte nog steeds niet in zo'n hels apparaat. Hij weigerde. Hij reisde liever op de ouderwetse manier. Het was misschien langzamer dan zo'n shuttle. Maar dan had hij tenminste de controle. Twee keer in zijn leven had hij een reis met een shuttle gemaakt. De eerste keer had hij de armleuning van de stoel gesloopt. De tweede keer had het een week geduurd voordat de afdruk van zijn ring uit zijn huid was weggetrokken. Zo stevig had hij zijn handen tot vuisten gebald. Daarna had hij nooit meer in zo'n metalen bakbeest willen stappen. Nog niet voor al het goud in heel Kovomaka. Deze gedachte passeerde weer. 'Een vreemde gedachte,' was zijn enige reactie op Iro terwijl hij een nieuwe slok van zijn derde glas nam. Zijn leven had altijd om magie gedraaid. Hij kon zich niet voorstellen dat er nu mensen waren die ervoor kozen om iets anders te trainen dan magie. Wie magie had, had aanzien. Daar kwam je mee verder in het leven. Meer kans op betere banen. Hij zou zich geen leven zonder die altijd aanwezige energie kunnen voorstellen.

Als hij toen niets had gedaan met zijn ontdekte magie. Als hij het had genegeerd en had laten afsterven als een zieke plant. Waarschijnlijk had hij dan zijn hele leven op die boerderij gezeten. Aan de ene kant zou hij een gelukkig leven met zijn vader hebben geleid. Maar aan de andere kant zou hij nooit Haraldur hebben ontmoet. Hij zou met geen mogelijkheid de persoon zijn geweest waarin hij toen was uitgegroeid. Die hij nu nog steeds was. Het was een vreemde gedachte. Niet zozeer beangstigend, maar wel iets om voor een moment bij stil te staan. De speling van het lot kon verwarrend en soms ronduit onduidelijk zijn. Maar schijnbaar, altijd met een doel. Iets had gewild dat hij hier vandaag zou zitten, al was het voor Ronodan onmogelijk om te zien wat en waarom. Iets wat hij meer dan wat dan ook zou willen weten. Maar sommige filosofische vragen zouden waarschijnlijk altijd onbeantwoord blijven. Hij keek op toen Iro's schaduwbeest die hij in de bibliotheek al had gezien ineens uit het niets op hen afgestoven kwam. Iro scheen er niet vrolijk mee te zijn, maar de brief die het beest bij zich had leek erg belangrijk voor de man. Hij zag hoe zijn gezichtsuitdrukking veranderde naarmate hij de brief verder las. Niet veel later verontschuldigde Iro zich en ging ervandoor. Ronodan had hem toegeknikt maar verder niks gezegd. Het had er aardig serieus uit gezien. Hij nam nog een slok van zijn drankje. De speling van het lot...,

Sorry, ik wilde hem nog even netjes afsluiten