Het was laat in de avond, maar een verstikkende hitte hing over de school. De lucht drukte op zijn ontblote borstkas, hij ademde zwaar. Hij lag de hele avond al wakker. Gisternacht had hij niet geslapen, dus deze dag was al slopend geweest. En nu kon hij door de hitte de slaap weer niet vatten. Koortsachtig draaide hij zich om, trok het laatste restje laken met een ruk van zijn hete lichaam. Zweetdruppeltjes parelden op zijn voorhoofd, zijn haar plakte aan zijn voorhoofd. Hij rolde uit bed en zuchte. Strompelde naar de badkamer. Hij gooide een grote plens water in zijn gezicht. Wreef de koele vloeistof in zijn nek en voelde hoe strepen over zijn rug dropen. Hij trok een overhemd aan, zijn standaard outfit. Maar deze keer geen net dichtgeknoopte versie. Hij had het te warm, de stof hing losjes om zijn lichaam. Op zoek naar een andere plek. Misschien dat dat zou helpen. In slaap zou hij hier niet vallen. De geluiden van zijn medeleerlingen irriteerden hem mateloos. Hij was dus op een soort hypnotische stand opgestaan, had zichzelf in een broek gekregen. Dominic baande zich met een grimmige lach een weg door de leerlingen. ''Aan de kant..'' siste hij tegen twee meisjes die hinderlijk in de weg stonden. Ze giechelden en bloosden, bleven stil staan. Een van hen wilde zo te zien wat grappigs zeggen, een verleidelijke lach om haar lippen. Hij stak zijn hand uit, omklemde haar hals en kwam dichterbij. Zijn bewegingen waren ruw, maar zonder haar echt al te veel pijn te doen. Hij wilde immers geen scene waarin zij stond te huilen. Zo veel gedoe was zo’n grietje niet waard.‘‘Beter luisteren, lieverd.’’ Met een zacht kneepje liet hij haar los en streek haar haren uit haar gezicht. Een haast teder gebaar. Ze wilde wat zeggen, had nog niet door dat hij niet in de stemming was voor spelen met zo’n naïef wezentje. Ze was knap, dat had hij met onbewogen uitdrukking allang geconcludeerd. Normaal zou hij best een van hen mee proberen te lokken. Nu niet. Dat moesten ze toch begrijpen? Toen ze zijn kille blik zagen schoven ze gauw opzij, eindelijk. “Volgende keer heb ik niet zo veel geduld.’’ Zei hij koeltjes, een belofte vol pijn en verdriet aan de twee. Dit zou hij inderdaad niet meer vergeten. En zou hij een van hen opnieuw tegenkomen... Dan moest ze maar veel geluk hebben met zijn bui. En verder liep hij. Het gemompelde sorry hoorde hij al niet meer. Zijn handen waren in vuisten gebald. Hij was gefrustreerd, al wist hij niet precies waarom. Het doosje van blauw plastic leek in zijn zak te branden. Hij had het warm, de hitte leek van hem af te stralen. Zijn witte, kreukeloze overhemd hing open, toonde zijn gespierde lichaam. Niet dat hij erop uit was om aandacht te trekken. Voor een keer had hij behoefte aan koelte en rust aan zijn hoofd. Geen spelletjes, geen gedoe. Moe, zijn bleke huid nog bleker dan normaal. Maar nog altijd glad en smetteloos. Zijn ogen iets doffer dan normaal, minder alert. Dat veranderde door wat hij zag. Een jongen en een meisje die samen het pad blokkeerden. Dominic zuchtte. Haalde een hand door zijn vochtige haar, waarin druppeltjes water in het zachte, onheilspellende licht schitterden. Zijn pas vertraagde een fractie en hij bekeek het stel beter. Ze waren in elkaar verloren en hij zou daar verandering in brengen. De laatste afstand overbrugt, een hand op de schouder van de jongen. Met een ruk werd hij achteruit getrokken, los van... háár. Hij grimaste kort, zijn hand liet de jongen los in een haast gekwetste manier. Maar in een kwestie van seconden, voor de jongen ook maar het lef had gevonden om te praten, was hij alweer in balans. Kille ogen, een overdreven verbaasde lach. ''Sorry dat ik stoor.'' Hij knipoogde veelbetekenend naar de jongen. Tot dusver alles normaal. "Zo.. Heeft ze je haar zielige verhaal al verteld? Over... eehm.. Hoe zat het ook alweer. Oja...Haar broer, die doordraait en haar verkracht. Sniksnik. Dat gedoe.'' Hij rolde met zijn ogen en lachte spottend. ''Dus eerst durft ze je niet te vertrouwen en wordt boos... dan jankt ze meestal even, daarna ben jij opeens die ene jongen die ze vertrouwt. En ze dwingt je te blijven, voelt zich o zó veilig bij je.'' Hij grinnikte, wat overging in een jongensachtige grijns. Zijn zoektocht naar de schokkendste woorden. Hoopte dat ze alle pijn zou voelen. Elk woord moest als een mes zijn en diep haar huid in dringen. Niet zomaar speldenprikjes, maar moordwapens moesten haar van binnenuit openrijten. ''Geloof me, je bent niet de enige.'' Hij wist niet of de jongen alles wat hij hem vertelde ook had gehoord. Het verkrachtingsverhaaltje. Misschien vertelde ze het niet aan elke jongen. Dat vermoedde hij, af te leiden uit zijn sprakeloze angst en verbazing. In ieder geval kwam de boodschap overtuigend over. Tja, dat kreeg je met al die acteerervaring. Dan was de waarheid uitspreken opeens een fluitje van een cent. De jongen trok wit weg en Dominic leek juist wat kleur te verkrijgen. Bloeide op door de schok in zijn ogen. Maze had hij nog geen blik waardig gekeurd. Nu keek hij haar vluchtig aan, zonder een spier te vertrekken. ''En, hoe gaat het met Zandiv? Of was dat de dooie...'' Gemeen? Ja. Had hij haar gewaarschuwd? Meerdere malen. Dus wat dacht ze dan. Dat ze weg kon komen met simpelweg zoenen met elke voorbijganger? Slet. Hij maakte een handgebaar alsof hij het zich nu herinnerde en glimlachte vol 'berouw'. ''Ach, Sleisz dan. Hij mist je vast en als je toch de behoefte voelt je aan de voeten van elke jongen te werpen...'' Hij likte over zijn lippen en grijnsde veelbetekenend. De jongen was duidelijk geschokt, wilde waarschijnlijk heel hard weglopen. Maar durfde niet te bewegen in deze vreemde situatie. Dominic voelde de heerlijke haat door zijn aderen stromen. Hij haatte haar. Verachte haar. Hoe kon ze eerst zo zielig doen. En vervolgens hartstochtelijk staan zoenen met een of andere naïeve toverprins. Ze moest dood. Ze moest pijn voelen. Zo veel pijn dat ze uit elkaar zou willen barsten van angst en horror.

[Laat maar weten of je er wat mee kan en of alles klopt enzoo ^__^]

Dat ze er behoorlijk beroerd uitzag was de blonde jongen zo te zien niet opgevallen, zoals hij haar haast kwijlend aanstaarde. Waarschijnlijk net zo stomdronken als zij. Hij keek minachtend in hun richting. Bah. In zijn ogen was Maze nu echt een soort wrak. Vooral uit jaloezie, al bekende hij dat in geen duizend jaar, hield hij vol dat ze er verschrikkelijk uit zag. Dat ze verschrikkelijk wás. Ze mompelde zijn naam, wat een kleine grimas veroorzaakte. Geen vrolijke lach, nee. Hij was niet echt geamuseerd door het schouwspel dat hij had aangetroffen. Had enkel een stille plek willen zoeken. En nu moest hij zichzelf staande zien te houden in de vreemdste situatie mogelijk. Een situatie die hij juist had willen vermijden. Het moment waarop hij haar weer zag, Hij had het zo lang mogelijk uit willen stellen. Natuurlijk, op school zou hij haar ooit weer zien. Maar zo snel al weer? Waarom? Karma had een slechte dag vandaag. ''Bek dicht en opdonderen.'' zei hij kil, de jongen wankelde op commando onmiddelijk weg. Wat zag ze in die blonde kleuter? Slap gedoe. Hij was niet knap zo te zien, niet echt charmant aan zijn slappe woorden te horen. Die jongen was niets. Niets! Minder dan dat. En die strompelde nu moeizaam weg. Om met zijn dronken rotkop tegen allerlei andere meiden te gaan lallen, hoogstwaarschijnlijk. Dominic zond een rooksliert achter de jongen aan die hem over ongeveer honderd meter zou vloeren en bewusteloos maken. De vuile klootzak verdiende een nachtje in de ijskoude ondergrondse kerkers. Hij ging maar niet in op de vraag waarom hij zo boos was. Haast gekwetst dat ze wederom met een of andere leerling stond te zoenen. ‘Ik dacht dat ik je niet meer zou tegenkomen.’ Hij grijnsde sardonisch. ''Dat was wel de bedoeling ja.'' En dan het halve verwijt over zijn scherpe opmerkingen. ''Tja, schatje, ik heb nooit gezegd dat ik aardig was. Eigenlijk kan ik me vaag herinneren dat ik je zelfs heb gewaarschuwd om uit. mijn. buurt. te. blijven.'' De laatste woorden kwamen er kil en haast kwaad uit. Dronken. Nee, dat had hij nog niet door. Hij knikte. ‘Je haat me.’ Hij knikte opnieuw. Dit was makkelijker dan uitleggen wat hij in werkelijkheid voelde. Dat hij een soort zooi was van allerlei emotie's. Een mixdrankje van een verwarde gozer die alles door elkaar smeet. Haat en een soort beschermingsdrang, dat ging toch hartstikke goed samen? Niet dus. Maar dat ervaarde hij wel. Verscheurd tussen de drang tot vernietigen en de neiging om haar te omhelzen. Te.... Helpen. Verbaasd over zijn eigen gedachten stond hij daar. Staarde in de verte, waar een doffe klap hoorbaar was. Dat was de jongen, die nu met verschrikkelijke pijn ergens lag. Hij grijnsde, iets vrolijker. Manisch vrolijk. Het idee iemand pijn te hebben gedaan deed hem goed. Dat was ziek, dat was wat hem een monster maakte. Hij voelde de verwarring weer toeslaan toen ze half wankelde, bijna omviel. Met zachte dwang hield hij haar overeind, ondersteunde haar. ‘Wat moet je van me? Wat doe je hier?’ Hij zuchtte, liet haar langs de muur zakken zodat ze veilig op de grond zat en kwam naast haar zitten. Pakte met een hand haar hoofd vast en draaide haar gezicht van hem weg. Niet omdat hij haar niet wilde zien, maar om haar achterhoofd te checken. Hij rook namelijk de metalige geur van vers bloed en dat beloofde niet veel goeds. ''Ik kon niet slapen. Wat maakt het ook uit, ik ben niet degene die hier met een zwerver staat te kussen, terwijl ze gewond is.'' Hij liet haar weer los, keek met felle ogen naar haar. Waarom. Dat wilde hij weten. Maar zijn trots stond het niet toe. Hij kon het niet vragen. Enkel rotopmerkingen maken. Zich sterk voordoen, terwijl hij haar eigenlijk wilde helpen. Met zachte bewegingen schoof hij haar haar aan de kant, zodat hij de wond kon zien. Vaardige vingers straalden zacht licht uit, voordat hij het echt besefte. Een glanzend licht begon haar huid te helen. Nee. Stop. Hij trok zijn hand weg, alsof haar aanraken brandde. Keek haar dan vol haat aan. ''Dronken zijn is een keuze, geen excuus om alles goed te praten.'' zei hij dan, een klein beetje gekwetse trots in zijn felle stem. ''Maze, what the heck. Wat doe je jezelf aan?'' Hij probeerde haar met zijn ogen tot waarheden te dwingen. Ze moest hem vertellen wat er was.

[Vage post is vaag, sawry..]

Deze hele situatie was lichtelijk ongemakkelijk. Ergens in het wijde gangenstelsel lag een jongen bewusteloos op de grond. En nu waren alleen zij nog over. Twee leerlingen van dezelfde school, pratend. Het was een alledaags concept, maar natuurlijk kon het met haar weer niet als normaal worden uitgevoerd. Van dronken meisjes maakte hij meestal handig gebruik. Men zei toch dat een dronken mens nooit liegt? Dat bleek vaak te kloppen en vele geheimen waren zo al in zijn handen gekomen. Ook Maze leek te zwichten onder zijn priemende blik.‘Ik greep naar de drank omdat ik me niet goed voelde.’ Een schamper lachje verliet zijn keel. Dacht ze nou echt dat ze er zo makkelijk mee weg kwam? Kom op, hij had genoeg mensen gezien met miserabele leventjes en ook die hielden zich min of meer staande. Hij was geen psycholoog die haar handje vast zou grijpen en haar zou troosten. In tegendeel. Hij leek geamuseerd door haar ongelukkige gezicht, haar gefrustreerde pogingen om onder zijn ijskoude blik uit te komen waren schattig. Niet dat dat betekende dat hij medelijden zou hebben. Medelijden was iets waarvan hij vaak zelf handig gebruik had gemaakt, een emotie die bij anderen makkelijk af te dwingen was. Hijzelf kende dit niet, of nauwelijks. Door jarenlange verdoving en afstomping. Door haat en pijn was zijn medelijden, zijn gevoel voor de wereld verdwenen. Enkel lust, bloeddorst, haat waren achtergebleven. Dierlijke emotie's, maar gecombineerd met een flinke portie sluwheid en kille berekendende doelgerichtheid. Wat samen een gevaarlijk wezen, nauwelijks meer menselijk te noemen was, opleverde. ‘Ik snap het dat je me haat en me niet meer wilt zien.’ Ze keek hem aan. Waarom raakten die groene ogen hem zo? Hij beet hard op de binnenkant van zijn lip. Metalig bloed. Rustgevend, een vaag gevoel van pijn. ‘But I guess I just love you.’ Nee. Hij keek haar walgend aan. Niet goed wetend wat hij moest zeggen. En nu wilde ze weglopen. Nee, dus. Dat mocht ook weer niet. Hij wilde haar niet zien, maar een poging tot weglopen werd door zijn hand eenvoudig geblokkeerd. ''Zeg dat niet...'' siste hij. ''You love a projection, a play... You don't know the real me and neither will you éver know...'' Hij gromde wat onverstaanbaars en tilde haar dan ruw op. ''So shut up.'' Zijn stem dulde geen tegenspraak. Als ze dat bleef zeggen, hij wist niet wat zijn reactie zou zijn. Zo veel tegenstrijdigheid, gevangen in zijn lichaam. Gefrustreerd krasten zijn nagels over haar arm, nog voor hij het wist. ''Sorry. Ik breng je nu naar boven.'' Hij keek haar aan, even leek een glimp van bezorgdheid zichtbaar te zijn, maar dat doofde als een kaarsvlam zonder zuurstof. ''En haal het niet meer in je dronken kop om zulke leugens te vertellen.'' mompelde hij kwaad. Of nou ja, kwaad? Hij wist zelf niet eens wat hij hiervan vond. Dus uitte hij dat maar in blinde woede, nu geprojecteerd op het meisje. Stevig in zijn armen geklemd, in prinsessenhouding. Maar hij lachte er niet charmant bij, was nu ook absoluut niet vriendelijk. Dat was allemaal verleden tijd. Maar wel zou hij haar hier weghalen, de kerkers waren geen plek voor dronken meisjes. Al helemaal niet als ze zoiets met een jongen konden doen. Want Maze had een vuile truc uitgehaald met hem, iets waardoor hij haar niet meer als afval kon bestempelen in zijn hoofd. Maar dat was ze wél. Echt. Nutteloos. Stom. Hij haatte haar. Ja, ja. Dat was het. Zijn vingers tikten een koortsachtig ritme op haar verwonde arm. Wachtend op iets. Of eigenlijk, controlerend of ze nog iets zou willen zeggen. Anders zou hij hier weg lopen, haar met zich mee dragend.
[Vaagish x'D]

Maze merkte algauw dat Dominic er niet mee instemde dat ze zelf overeind kwam. Hij zag haar nu werkelijk als een weerloze prooi. Dat was ze ook. Ze was dronken. Misschien zelfs wel in verleden tijd, want Maze voelde zich nu echter met een klap weer nuchter. Alsof Dominics woorden er expres waren geweest om haar weer terug op aarde te brengen. Alsof hij er expres voor had willen zorgen om haar weer terug naar de werkelijkheid te laten keren, waar geen enkele droom aanwezig was en waar de realiteit zo hard was als een nachtmerrie. Haar op en neer gaande gevoelens hielpen haar niet, hielpen niemand. De jongen die nu ergens bewusteloos in de gang lag niet, zichzelf niet en Dominic al vooral niet. Ze besefte nog maar eens een keer hoe ze hier in zijn armen lag. Ze had bij hem uitgehuild, maar hij had vast het gevoel alsof ze hem had gebruikt. Misschien voelde hij zich nu zelfs wel zo als dat hij al die andere meisjes voor haar had laten voelen. En na haar. Want Maze geloofde niet dat zij een persoon was die hem kon veranderen. Zij was niet diegene die ervoor kon zorgen dat hij anders zou worden, dat hij mensen nu wat meer zorgzamer zou gaan behandelen. Misschien kende Dominic niet eens liefde, maar zij ook niet. Anders zou ze echt wel weten wie haar partner zou worden. Dan zou ze dat goede gevoel vasthouden, niemand meer leugens gaan vertellen. Maar ze had geen leugens verteld. Ze had de jongen niet eens over Sleisz of Zandiv verteld. Ze had hier juist een plekje moeten vinden waardoor haar problemen van vroeger weggestopt konden worden. Sleisz… De jongen die was veranderd na de dood van zijn broer. En nu was zij het monster geworden. Dankzij hem? Maze wist niet wat ze moest zeggen. Dominics woorden hoorde ze wel, maar het boorde alleen maar een diep gat in haar hart. Haar hart leek wel te reageren op zijn woorden, maar haar eigen gehoor niet. Of haar eigen mond. Normaal was ze zo goed in het verzinnen van woorden die ze kon gebruiken tegen iemand, maar nu leken die weg te zijn. Ze had geen angst meer voor jongens. Nog een feit waardoor Dominic zich gebruikt kon voelen. Want oh, wat was ze bang geweest voor jongens. Dacht hij. Dacht zij. Was ze eigenlijk bang geweest voor jongens? Of was het een interpretatie die haar in de kop gedrukt was na die afschuwelijke nacht met Sleisz? Nachten? Maanden? Jaren? Ze wist het niet meer. Dat kwam door de drank. Of het was er altijd al geweest. Of ze was gewoon psychotisch aan het worden. Ze wist niet wat het was. Ze zuchtte, haalde diep adem en draaide haar gezicht naar Dominic. Ze observeerde zijn huid, ook al was er weinig van te zien. Het was zwak verlicht dankzij de fakkels hier. Die jongen van daarnet had haar wel weten te loodsen door de kerkers heen. Ze merkte nu pas hoe lang ze gelopen hadden. Hij had haar hier zo kunnen.. Zonder dat ze het wist. Zonder dat ze het zich zou herinneren. En dan waren ze in slaap gevallen en was hij het volgende moment weer weggelopen. Als Dominic hun hier niet gevonden had. Maar ze wist niet wat ze pijnlijker vond. Met die jongen hier iets gedaan hebben of hier weggedragen worden door Dominic. ‘Het waren geen leugens,’ fluisterde ze zacht, waarna ze hem aankeek. Hoe kon ze hem uitleggen dat haar zieke gevoel nu een vorm van liefde voor hem had aangenomen? Of was dat ook een interpretatie? Ze voelde de misselijkheid als een steek overkomen. ‘Dom…’ Verder kwam ze niet. Ze rolde zich om, maar zijn grip was te stevig. Ze draaide haar hoofd opzij en kotste vervolgens heel de inhoud van haar maag op de stenen vloer. Het kletteren van haar kots op de stenen lieten nieuwe golven opkomen, waardoor ze op een gegeven moment haar twee handen tegen haar onderbuik hield. Nu moest Dominic pas echt van haar walgen. Ook al had ze zich van hem gekeerd – ze had zich net zo goed expres naar hem toe kunnen keren, maar dat had ze niet gedaan, ondanks alles wat hij had gezegd – ze zat hier maar toch weer mooi in die houding. Hoestend en kokhalzend trok ze zich weer terug. Vaag merkte ze een onuitstaanbare stank op. ‘Sla me toch gewoon dood,’ smeekte ze. ‘Of laat me hier achter. Ik ben het niet waard.’ Haar groene ogen drongen zich diep in de zijne. Nee, Dominic zou zijn keuze al hebben gemaakt. Hij zou ervoor zorgen dat ze zou lijden, hoogstwaarschijnlijk. En waar kon ze dat beter doen dan in zijn armen?

- Hoop dat je er iets mee kan o.O

Ze was stomdronken geweest, maar de waas in haar ogen leek nu op te klaren. Wat niet betekende dat ze minder irritant, lelijk of hatelijk werd. Nee, ze werd enkel stompzinnger. Gelukkig sprak ze geen woord, tenminste... eerst niet. Ze lag zwijgend in zijn armen. Hij hield haar niet liefdevol vast, had niet de bedoeling haar een veilig en geborgen gevoel te geven. Hij was werkelijk de slechtste ziekenverzorger die je je kon wensen. Zijn armen hielden haar ruw vast, zonder ook maar rekening te houden met het feit dat ze zich waarschijnlijk nogal slecht voelde. En zo liepen ze. De gangen door. Het enige geluid was het hypnotiserende getik van zijn voetstappen en hun zachte ademhaling, die onbewust gelijk was gaan lopen. Om de zoveel meter een fakkel, het enige bewijs dat ze wel degelijk vooruit kwamen. Verder waren de bemoste muren vrijwel identiek. Vocht droop langs de muren, soms streek er een spinnenweb over zijn armen. ‘Het waren geen leugens,’ kwam er uit het niets. Gefluisterd door een zachte stem. Geen leugens, yeah right. Hij keek haar boos aan. Had toch duidelijk gezegd dat ze niet mocht praten? Momenteel kwam er toch enkel onzin uit haar mond. Zoals nu, zijn naam. Ze begon zijn naam te zeggen, maar kronkelde toen in zijn armen met gevaarlijke kracht. Met moeite hield hij haar vast, anders was ze op de stenen vloer gedonderd. Nu snapte hij wel waarom ze zo had bewogen. Hij trok kort zijn neus op van walging, maar algauw stond zijn blik weer emotieloos. Ze maakte en zielige indruk zo. Zachtjes aaide hij over haar geklitte haren, in een soort vage poging haar te steunen. Ze was nu...klaar.. Hoopte hij. Snel verwijderde hij hen van de plas met braaksel, wilde er niet meer aan denken. Haar zielige gesmeek gleed langs hem heen zonder indruk te maken. ''Oh, just shut up already...'' siste hij. Maar de kille ondertoon was grotendeels verdwenen. Er was misschien zelfs iets van bezorgdheid te horen. ''Maze, hoezeer ik mezelf hier ook om haat, ik laat je niet achter, niet nú. Dus stop met me verleiden om je hier op de grond te smijten, straks doe ik het nog ook. En dan zullen we zien hoe dat je bevalt'' Ze bereikten de trappen, die hij voorzichtig opliep. Langzaam, want met een meisje in je armen ging het toch een stuk lastiger. Even stond hij twijfelend in het licht van de hal. ''Ik kan je zo niet wegsturen, goddamnit...'' Hij beet zachtjes op zijn lip, gefrustreerd, niet wetend wat hij moest doen. ''Wat doe je me aan, Maze....'' mompelde hij beschuldigend, terwijl hij naar zijn eigen kamer liep. Voor de deur hield hij stil. Om die te kunnen openen moest hij haar loslaten, hij had minstens een vrije hand nodig. ''Kan je zelf even staan?'' vroeg hij koel. Wat hij straks zou doen wist hij niet. Waarschijnlijk haar op zijn bed dumpen, zelf de nacht weer eens wakker blijven. Naar haar kijken terwijl ze sliep. Zichzelf haten, om de vriendelijkheid die hij had vertoond. Ja, want dit was al best een grote stap. Hij had haar niet achtergelaten. Niet laten creperen, zoals hij anderen aan hun lot overliet. En waarom? Alleen omdat die groene ogen ergens een sprankje unieke kracht bezaten. Waarvan Maze zo te zien zelf niet wist, anders zou ze zichzelf niet zo klem hebben gezopen. Maar om haar nou te vertellen dat ze bijzonder was, ging toch nog te ver. Ze mocht niet denken, mocht niet doorhebben, dat dit was omdat zij het was. Nee, ze mocht zich niet bijzonder voelen, want dat was ze niet. Absoluut niet.

Hij was verbaasd dat ze er zo slecht aan toe was. Hoe zou dat komen? Leuke ervaringen met haar broer? Zat ze er toch meer mee dan op het eerste gezicht had geleken? Want voor Dominic kwam het over alsof het haar nauwelijks iets deed, aangezien ze het zo snel verteld had. Ja, natuurlijk had hij zijn best gedaan om haar vertrouwen te winnen met een act. Maar als je iets zo snel vertelde... Dan was het niet erg toch? Zo zag hij het. Geheimen waarvoor je dieper en langer graven moest waren beter, want die wilden mensen blijkbaar beschermen. En dan moest het wel wat bijzonders zijn. Dat was zijn logica. De kwestie van blindelings vertrouwen kende hij niet, begreep hij in ieder geval niet. Al had hij het vaak -te vaak- uitgebuit. Vertrouwen was sowieso iets wat hij alleen kon opwekken, nooit zelf voelde. Als hij iemand een geheim over zichzelf vertelde, als hij de waarheid vertelde, was dat omdat hij daar zin in had en daar voordeel mee kon krijgen. Voordeel, krijgen wat hij wilde. Daar draaide het toch om? Dus moest hij als de bliksem een reden voor zichzelf bedenken waarom hij dit dronken meisje rondsleepte. Haar tillen, terwijl ze goed lag op de ijskoude grond in de kerkers, precies wat ze verdiende. Waarom? Dat was een goede vraag. Een vraag die ze hem zelf ook stelde. Het was een feit dat hij haar aan haar lot over had kunnen laten, maar dat had hij niet gedaan. In plaats daarvan had hij zelf allerlei moeite genomen om haar te 'helpen'. Niet echt iets voor hem, zou je zeggen. Maar hij hield vol dat ze gewoon geluk had. Dat hij zin had om dit te doen. Dat ze interessant was en hij nog niet uitgespeeld met het vreemde meisje. Maar misschien hadden haar diepgroene ogen er ook iets mee te maken. Die ogen die hem nu wazig en vol onbegrip aankeken. ‘Wat doe jij me aan?’ vroeg ze en hij keek haar fel aan. Over ondankbaar gesproken zeg. ''Well, what does it look like, goddamnit? Ik hélp je, Maze.'' mompelde hij met onderdrukte woede. Als ze hem telkens zo zou doen twijfelen zou hij dit niet lang volhouden. ALs ze hem echt telkens ging wijzen op het feit dat hij haar beter zou kunnen achterlaten zou hij dat doen ook. Dan was het meteen retour naar de kerkers. Hij wist zeker dat ze wel anders zou piepen in haar eigen braaksel. Dan zou door hem geholpen worden misschien niet zo'n groot drama meer zijn. Ze wilde zijn hulp niet, wat wilde ze dan? Dat er een of andere aardige jongeman zou komen? Wees blij met wat je hebt. En met het feit dat je hoofd nu nog verdoofd is door de drank. De echte pijn zou morgen pas komen.

Ze sprak over naar haar eigen etage gaan en hij grijnsde geamuseerd. Nu? Zo? Ga maar hoor, hij zou haar niet tegen houden. Dat was nergens voor nodig, ze kwam vanzelf wel terug. Zielig en verlangend naar hulp. Want elke hulp was beter dan niets. Kom op. Ze had hem nodig. Ze had hem nodig, waarom wilde ze weg? Verlangde ze er niet naar in zijn armen te liggen? Blijkbaar niet en hij snapte dat niet. Daarstraks had ze zo apatisch gedaan, alsof hij haar grote droom was en nu wilde ze dolgraag weg, terwijl hij haar praktisch uit had genodigd om bij hem te komen. Vreemd kind. ‘Oh god,’ Hij wilde haar opvangen, maar dat was onvbegonnen werk. Deze strijd verloor hij van de zwaartekracht, dat was zeker. Maar ook nu, na de harde klap had ze nog energie om een of andere domme opmerking te maken. Wat verwachtte ze nou. Dat hij nu in lachen uit zou barsten? Ze was dronken. Geen stand-up commedie deelneemster. Hoopte hij. Daar had hij zo'n hekel aan. Grapjes, haha. Je kon zeggen dat hij geen echt goed gevoel voor humor had, als je dat wist. Maar mensen kwamen er niet achter. Als je wist wanneer lachen geoorloofd of zelfs gewenst was was het makkelijk zat om te verbergen dat iets je absoluut niet amuseerde.

Ze was nog steeds bezig met omhoog krabbelen en hij trok zichzelf los uit zijn overpeinzingen. Zette ook een stap naar binnen, maar stond op een ruime afstand van het meisje. Tijdens haar zielige pogingen overeind te komen wist ze ook nog wanhopig zijn naam uit te brengen. Hij zuchtte geïrriteerd. Als ze niet zelf staan kon, dan had ze dat moeten zeggen. Hij had wel een manier gevonden. Of haar heel kort neergezet op de grond en dan verder gedragen. Als hij toch bezig was zou hij het ook goed doen. Nu wachtte hij kalm af of het haar zou lukken. Ze grabbelde naar iets onzichtbaars. Of probeerde ze hem te bereiken? Kon ze geen diepte zien ofzo, hij stond veel verder weg. Wat alcohol wel niet met mensen deed. Idioten werden nog dommer en mislukte mensen nog mislukter. Enkel zagen ze dat zelf niet meer. Ze waren blind voor hun domheid. Alsof ze een spiegel wazig maakten in plaats van hun gedrag te veranderen. Och, wat knap ze was overeind gekomen. En zo goed als het ging wankelde de schim naar een bed, zag hij. Maakte geen beweging, keek enkel toe wat zij van plan was. Tot hij weer zijn naam hoorde. Toch wel, hé? Toch wel hulp nodig... Hij zette enkele soepele passen, geruisloos in de duisternis en kwam aan de bedrand te staan. ''Dit is niet echt de juiste plek...'' fluisterde hij. ''Meekomen jij.'' De bevelende toon gaf aan dat ze of zelf mocht lopen of niet. Bij nader inzien was zelf lopen toch geen keuze optie. Hij schoof zijn ene arm onder haar hoofd door en de ander onder haar benen en tilde haar op. '"Jij moet echt geen alcohol meer drinken, stupid.'' siste hij en hij verplaatste haar naar zijn eigen bed. Daar legde hij haar bijna teder weer neer. ''Zo. Hier ga je slapen, Maze.'' sprak hij met een vermoeide ondertoon in zijn stem. Dan trok hij een stoel uit een hoek en ging dichtbij het bed zitten. Keek haar dan onderzoekend aan. Hoe ging het met zijn dronken, verwarrende doolhof aan gevoelens?

Waarom was ze zo hulpeloos? Waarom was ze niet sterker? En waarom, dat was het belangrijkste, was hij niet sterker? Hij had haar achter moeten laten. Gebruik moeten maken van de zwakte in de groene ogen. Hij had het gezien en genegeerd. Of opgemerkt en dan actie ondernomen om haar te helpen... Dat was zo anders dan hij normaal zou reageren wanneer iemand in zo’n hulpeloos zielige staat was. Wanneer iemand zwak was, zichzelf in zo’n positie bracht, verdiende die niet beter. En toch had hij Maze dit hele eind meegesleept. Had haar gezeur verdragen. Haar dronken opmerkingen gesust. Maar de vraag rees in zijn hoofd als een achtergrondmelodie die steeds meer aan sterkte won. Waarom? Waarom in godsnaam? Ze verdiende het niet. Was ze dan zo interessant? Nee. Als hij nu een blik op haar verzwakte lichaam worp snapte hij het niet. Wat zag hij dan in haar, wat had hij dan gezien wat het aantrok? Iets moest toch interessant zijn aan dit doorsnee meisje. Ze was niet bijzonder knap, concludeerde hij na haar met onverschillige blik te hebben geïndexeerd. Hij begreep zichzelf niet meer. Wacht, wat?! Dat was precies wat het meisje mompelde. Ze begreep zichzelf niet meer, wist niet waarom ze naar de drank greep. Dit beviel hem niet. Dezelfde dingen denken als zij. Dat betekende dat hij vergelijkbaar was met dit stomdronken meisje. Momenteel meer een vod dan een echt levendige persoon. Hij was niet zoals zij. Hij was sterk, zij was zwak. Hij was helder, waar zij nu duidelijk de weg kwijt was. En daarom alleen al waren zij niet te vergelijken, bij lange na niet. Allebei ademden ze, praatten ze. Hadden twee armen en benen. Maar daar hielden de overeenkomsten wel op, zo vertelde hij zichzelf.
Ze lag als een lappenpop, slap en ontspannen. Eerst in zijn armen en dan zo snel mogelijk op zijn bed gedumpt. De groene, betoverende ogen sloten zich. En nu was er van haar schoonheid, of in ieder geval van de aantrekkingskracht die ze op hem had, nauwelijks meer iets over. Het zat blijkbaar enkel in de ogen. Ogen waren spiegels van de ziel. Dat kon niet waar zijn. Onmogelijk. Zijn ziel was zo verdorven, zo kil en vol met haat. Maar zijn ogen waren helder, als een bergmeer van kristalhelder water. Geen sprankje van zijn gekte kon je erin terugvinden, hoe goed je ook zocht. Enkel bij een aanval door zijn medicatie drong het soms tot in zijn lichaam, tot in zijn ogen door. Maar de haat bleef meestal gewoon opgesloten in zijn hart van ijs. Ze sterkte haar hand naar hem uit en hij keek ernaar. Keek enkel. Alsof het een vies ding was. Iets wat hij niet aan wilde raken. De ogen van Maze waren weer geopend, maar hij negeerde haar smekende blik. Hij gaf geen blijk van emotie, van reactie op haar smeekbede. Blijven? Ja, hij zou blijven. Maar dat was niet voor haar. Nee, nee, nee. Niets wat hij deed was voor haar. Ze was interessant, daarom was ze nu hier, hij had er zelf voor gekozen om haar te bespelen. En ze kon er maar beter voor zorgen dat ze inderdaad zo interessant was, zijn verwachtingen waar maakte. Anders kon dit allemaal nóg onprettiger uitpakken. Dan zou het geen rozen en manenschijn zijn voor haar, maar een mes, losjes op haar blanke keel geplaatst. En bloed, helderrood bloed, dat naar buiten stroomde als een kalme rivier des levens. . ‘Kom hier liggen.’ Hij keek nog steeds enkel. Stelde zich voor hoe hij haar hart zou voelen stoppen na een paar laatste stevige slagen. Zou hij het kunnen? Haar leven beeindigen? Ja, vast wel. Ze was ook weer niet zo bijzonder, toch? Zo veel vragen. Sinds wanneer twijfelde hij zo aan zichzelf? Dat was wat zij met hem deed. Ze was vergif. Ze zorgde dat hij één grote warboel was. Hij schrok weer op uit zijn cirkelredeneringen en vreemde, warrige gedachten. ‘’Nee, Maze. Nee, dat kan niet.’’ Mompelde hij. De jongen kwam met uitdrukkingloos gezicht overeind. Wankelde even en rechtte dan zijn rug. Hij deed zijn best om zachtjes te doen. Niet omdat hij bang was dat de andere jongens last van hem zouden hebben, maar Maze had hij nu eindelijk zo ver gekregen dat ze sliep. Hij opende de kast en trok er een deken uit zonder echt te kijken wat het was of van wie. Dat boeide ook niet echt. Ze was namelijk nu al diep in slaap, hoopte hij. Dus dan zou het onhandig zijn om haar onder de dekens te schuiven. Hij kwam terug bij het bed, drapeerde de stof voorzichtig over haar heen. Dan kromp de jongen ineen van een pijnscheut. Lichtjes flitsten door zijn hoofd. Hij kreunde en reikte naar de stoel. Zodra hij het hout voelde zakte hij blind neer op de stoel. Zijn ogen waren open, of waren ze dicht? Hij wist het niet. En zakte weg in een diepe hypnotische toestand. Het was geen slapen wat hij deed, het was geen rusten. Hij zat doodstil, maar vanbinnen kolkte een storm. Een storm van vragen, van woede. Van gevoelens van haat tot twijfel die naar buiten wilden, maar wanhopig werden binnengehouden, vastgeketend. Zijn hoofd zakte iets schuin. Dit was voor het eerst dat hij vrijwillig zijn slaapplaats had afgestaan in plaats van naast zijn meisje of jongen, zijn prooi, plaats te nemen. En slapen deed hij niet. Het was wachten tot de ochtend kwam, tot de afleiding kwam. De pijn negerend.

Zwaar bonkend. Dat waren de eerste twee woorden die in haar opkwamen, die haar gevoel omschreven zoals het was. Flarden van herinneringen kwamen weer terug in haar hoofd, dropen haar verbeelding binnen alsof ze er niks tegen kon beginnen en namen beelden aan die eigenlijk zo snel mogelijk kwijt wilde raken. Haar kinderlijke gezicht verscheen eerst, daarna een jongen met blond haar en blauwe ogen met wie, als ze beter na had gedacht, ze nooit meegelopen was. Een café, drankjes die werden voorgeschoteld en zijzelf die zich er te pletter aan dronk. Ze dronk hevig, sloeg snel shotjes achterover, deed dingen die ze met haar volle verstand nooit zou doen. Haar donkere achtergrond wierp zich naar achter, had in haar dronken toestand eigenlijk nooit bestaan, nam geen vaste vorm meer aan. Het werd naar achteren gegooid met een achteloos gebaar, haast alsof iemand zelf de beslissing nam om haar te laten drinken en om haar achtergrond te laten vergeten. Een diep zwart gat, een bonkend hoofd en ongewenste beelden. Waar kon ze nog meer voor wensen? Dat was sarcastisch bedoeld, hoewel ze nu momenteel niet meer wist wat hoe bedoeld was. Het was alsof… Ja, alsof wat? Ze kon geen beschrijving toevoegen aan haar gevoel. Nee, hoe kon dat nu als je geen gevoel had? Alsof het net leek alsof je in een diep zwart gat beland was en je er met moeite uit kon komen? Of dat je vrees had dat je er juist niet uit kon komen? Alsof Sleisz en Zandiv nooit bestaan hadden. Alsof geen van haar familieleden ooit bestaan hadden. Ook de hele bende die haar broer vermoord hadden niet. Heel haar achtergrond die gewoon in één klap verdween. En die haar nu in een zwart gat achterlieten waarin ze niet wist wie of wat ze was. Langzaam verdween het zwarte gat. Wazige objecten begonnen een vorm te krijgen, begonnen betekenis te hebben en lieten haar een bepaalde realisatie opdoemen in haar hoofd. Alsof alles in één klap weer duidelijk werd, net zoals ze in één klap in de duisternis was beland. Haar gevoelens kwamen weer terug, de omschrijvingen en de betekenissen dus ook. Ze voelde dat ze sterker werd, maar het zware bonkende gevoel bleef. Nee, die kon ze nu niet meer verwerpen. Haar vingers gleden langs haar, raakten stof aan. Wacht. Stof? Maze opende haar gifgroene kijkers. Zwart stof. Gelijk een deken. Maze streek zo zacht met haar vingertoppen langs het stof dat het haarzelf kippenvel bezorgde. Ja, het was ook een deken. Wie? Wat? Ze keek naar voren… en schrok zich haast een ongeluk. Want ze keek niet naar gesloten ogen van een slapend persoon, nee, ze keek recht in de helblauwe ogen. De blauwe ogen, de ruw- en koudheid van een watersoort. Haast kristalwater. Zo kon ze het het beste omschrijven. ‘Dominic.’ Haar lippen hadden de naam al gefluisterd voordat het echt in haar volledige besef doordrong dat ze zojuist de juiste naam bij de juiste persoon genoemd had, tenzij hier een wel erg goed gekloonde versie voor haar zat en ze binnen de kortste keren verrast zou worden door de echte Dominic. Maze liet haar gifgroene ogen naar zijn blauwe ogen glijden. Nee, dit was weldegelijk de echte Dominic. Hij had een bepaalde gezichtsuitdrukking die alleen zij leek te zien en die niemand van hem over kon nemen. Kilheid, maar toch ook… Ze wist niet hoe ze het moest uitleggen. Nee, ze wist zelfs niet hoe ze kon uitleggen dat ze zich aangetrokken tot hem voelde. Dat was eigenlijk ook niet iets om uit te leggen. Het was iets om te voelen en te beleven. Het was haast onmogelijk om zich te bewegen in haar toestand. Eén blik naar buiten leerde haar dat het ochtendlicht heel zwak was. Ademhalingen boven haar lieten haar weten dat er nog mensen sliepen. Het was dus vroeg in de ochtend, vijf à zes uur ’s morgens. Nee, wacht, het was winter. Dan zou het al iets donkerder moeten zijn, dus ze vermoedde dan zeven uur. Dan zou het heel snel licht worden. ‘Dominic, ik…’ Ja, wat? Wat nu? Ze wist het niet. Hem bedanken en wegwezen dan maar? Maze probeerde met haar handpalmen om zich overeind te duwen, maar het had geen zin. Haar hoofd was zo zwaar dat ze weer terugviel. Slapen kon ze echter ook niet meer, daar was het dan weer de drukkend voor. Een zuur gevoel kwam in haar op, maar Maze deed moeite om het tegen te gaan. Nee, ze moest nu niet Dominics bed onder gaan kotsen. Verwoed deed ze een paar pogingen om dichterbij hem te komen, had niet door dat ze al aan het einde van het bed was en kon niet voorkomen dat ze viel. Een harde klap in haar zij liet haar dan ook wat meer nuchterder worden en nu lukte het haar wel om overeind te komen, maar ze viel weer achteruit. Ze zakte door haar voeten van de zwaartekracht die tegen haar leek te gaan en zakte naar de vloer. Ze probeerde de pijn en het zware gevoel van zich af te gooien en probeerde overeind te komen, moest zich aan Dominics stoel vasthouden om niet nog eens om te vallen en liet haar gezicht tot het zijne zakken. Haar grote groene ogen keken hem recht aan, ze beet op haar onderlip en vroeg zich af of ze wel recht in zijn ogen keek of scheel aan het kijken was. Dat laatste zou trouwens wel goed kunnen.

- Ik hoop dat deze post goed genoeg is om mijn lange afwezigheid door je te laten vergeven met Mazie D:

Hij was uren blijven zitten. Doodstil, zonder te bewegen. Enkel zijn borstkas ging lichtjes op en neer, ademen moest ook dit mysterieuze figuur. Zijn zachte lippen waren iets uit elkaar gegaan, ertussendoor stroomde de lucht in en uit. Zijn ogen waren geopend, maar zagen niets. De beelden werden genegeerd. Op de witte muur werden herinneringen geprojecteerd. Hij was haast in een hypnotische toestand die bij hem het slapen soms dagenlang verving. Dan hielden gedachten of bijwerkingen hem wakker, maar doezelde zijn geest weg. De alertheid was uit zijn blik verdwenen, maar het heldere bleef. Als twee spiegels, waarin je al je eigen zwaktes zag. Hij hoorde iets. Maar reageerde niet. Was niet in staat uit deze bewegingloze toestand te geraken. Zijn expressie was volkomen blank. Maar toch lag er iets van zorgeloosheid en warmte overheen. Nu de gemaaktheid weg was. Wellicht zou het in de schemering niet zo zeer opvallen. Gelukkig maar. Er klonk een harde klap en hij schrok zogezegd wakker. Niet dat hij in slaap was geweest, maar dat gaf niet. Voor haar was het wellicht eerst niet te zien dat hij weer allert was, aangezien hij zich niet meteen bewoog. Enkel zijn blik gleed naar beneden. Zag een meisje vechten om overeind te komen. Wauw. Geweldig dit. Hij herinnerde zich onmiddelijk weer waar dit allemaal door was gekomen. Omdat dit kind zo’n ontzettende idioot was om zich helemaal lam te zuipen. Zucht... Dat had hij weer. Het enige wat hem enige voldoening gaf was het idee dat er nu een jongen bewusteloos in de kille kerkergangen lag. Met verschrikkelijke pijn en drang om te bewegen. Helaas voor hem zou de verlamming nog wel enige uren aanhouden. Dat was een voordeel van zijn aanwezigheid. Weinig, vergeleken met wat de nadelen waren. Te weinig om op te wegen tegen de leerlinge die momenteel als een incompetente kleuter omhoog krabbelde. Hij zuchtte. Emotieloos ontblootte de jongen zijn witte tanden in een korte lach. Hieruit was lastig af te leiden wat er in zijn hoofd omging, onmogelijk eigenlijk. Zijn warrige haar viel sluik voor zijn linkeroog, wat het nog lastiger maakte. ‘’Morning idiot..’’ mompelde hij koeltjes. Hij stond trefzeker op, liep om haar heen, om het bed heen. Naar zijn ladenkastje. Deed de bovenste la open en maakte met een gefluisterde spreuk de verborgen ruimte open. Pakte er een doosje uit. Na even twijfelen dan ook een wit plastic potje. Hij zette de twee medicijnenhouders op het houten nachtkastje en haastte zich naar de kraan om zijn glas te vullen. Hijzelf nam vlug twee ronde pilletjes in. Dan nam hij nog één mysterieus rood geval op zijn handpalm en sloot alles weer af. Potjes met lange, onuitspreekbare productnamen weer terug in de la, het stukje hout er weer voor afgesloten. Hij pakte het halfvolle glas en de rode pil. De koelte van het water kalmeerde Dominic. ‘Hier.’ Zei hij stug. ‘Het zal je helpen.’ Hij knikte haar toe en opende dan zonder enige tact haar hand. Legde het rode rondje erop en duwde ook het glas in haar handen. ‘Kom op.’sprak hij ongeduldig. Wachtend tot ze het medicijn had ingenomen. Dan zou hij haar weer op bed helpen. Het waseen gecombineerd slaapmiddel en iets tegen de hoofdpijn die ze nu vast zou ervaren. Hopelijk zou ze niet tegenwerken, dan kon het zorgen voor enge illusies en nachtmerries. ‘Ontspan..’ even moest hij in zijn hoofd graven naar haar naam, aangezien hij het uit alle macht had proberen te vergeten. ‘Maze.’ De klank van haar naam beviel hem niet. Maar het was niet zo dat de rest van haar... lichaam en persoonlijkheid hem wel beviel, eerlijk gezegd.

[Derp...]