Ｄａｒｋｎｅｓｓ||ｏｐｅｎ

Veel had Valeria niet nodig. Wat kleren, wat geld, nog wat algemene zaken, en dan was ze klaar. Haar donkerpaarse houten koffer die al bijna half kapot was, was ongebruikelijk klein voor iemand die vertrok naar een plaats om niet meer terug te keren. Maar zij had niet veel nodig.
Met haar koffer stevig in haar handen en gekleed in een dikke zwarte jas, zwarte strakke jeans en stevige leren laarzen liep ze de straat op. Het was al laat, de maan glinsterde aan de zwarte hemel tussen de duizenden twinkelende sterren. Wat zag het er vrolijk uit.
Niks voor haar.
Ze stapte de shuttle richting Kovomaka in. Schoof haar koffer onder haar bank. Ze keek even opzij naar haar buur. 'Hallo!' riep die. Veel te enthousiast, pfff, dat mensen zo happy konden zijn soms. Valeria mompelde iets onverstaanbaars terug dat leek op 'laat me met rust' en keek de andere kant uit.
Na een eindeloze rit hield de shuttle halt op haar eindbestemming: Starshine Academy. Ze stond op, werd bijna geplet door de mensen, waarna ze agressief mompelde: 'Laat me door!' en zich een weg baande tussen de mensen en daarna met een sprong op de grond belandde. Het was hier even donker als op Shadra, fantastisch.
Goed, nu was het tijd om ergens heen te gaan. Het maakte niet uit waar ze heen ging, als ze maar ergens heen ging, ver weg van hier, ver weg van de drukte. In een donker stukje van de Academy, waar niemand haar zou zoeken, waar niemand haar zou vinden, waar niemand haar zou storen. Waar ze rustig niks kon doen.
Ze liep de Academy binnen. Haar ogen keken zoeken rond. Ze kon vrij goed in het donker kijken - na al die nachten buiten te zitten kijken en huilen had ze wel al geleerd hoe ze in het donker moest zien.
Na een tijdje zoeken had ze gevonden wat ze zocht: een ingang die leidde naar een donkere tunnel, leek het. Het zag er rustig uit, er scheen geen licht uit, en ze zag of hoorde geen beweging. Perfect.
Valeria glipte de ingang binnen, onhoorbaar. De gangen van dit gebouw - of wat het ook was - waren amper verlicht en door de duisternis leek het alsof de gang geen einde had. Valeria liep een tijdje, sloeg dan een zijgangetje in en ging daar zitten op haar koffer.
'Waarom ben ik hier?' dacht Valeria. Het was een impulsieve beslissing geweest, ze moest ergens heen, ze kon het niet meer aan om de ex die haar leven had veranderd elke dag opnieuw te zien, met die bitch waarmee hij Valeria had bedrogen. Ze waren nog altijd samen, wat schattig zeg. Nou, niet dus.
Plots hoorde ze voetstappen. Nou geweldig, iemand kwam haar rust verstoren. Ze overwoog om op te staan en weg te lopen, maar ze bleef zitten. Als ze nu op zou staan, zou ze geluid maken en dan zou de persoon, wie het ook was, haar horen en hij zou haar kant opkomen. En in gezelschap had ze nou niet bepaald zin.

ஐ509 woordenஐOpen voor iedereenஐ

Met een harde klap viel de deur van het klaslokaal achter de jongen dicht. Het was weer eens zover. Voor de zoveelste keer deze week verliet hij de les zonder ook maar iets te zeggen. Maar waarom? Wat was de reden dat hij gewoon niet de les kon uitzitten? Was het te pijnlijk na al die jaren op straat? Was het te pijnlijk om omringt te worden door mensen die hem normaal behandelde? Hij wist het niet en hij kon er ook niet achterkomen. Hoe graag hij het ook wilde
Toshiro liep door de grote lege gangen heen van het gebouw. Zijn hand legde hij op zijn borstkas en trok zijn zwarte shirt een beetje bij elkaar. Dat gevoel was er ook weer. Dat gevoel wat hem van binnenuit leek te verscheuren als een hongerige leeuw zijn prooi. Hij wilde er vanaf. Hij wilde het kwijt, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Ugh, hij vervloekte dat gevoel. Sterker nog, hij vervloekte zichzelf, zijn ouders die hem hadden gedumpt op een andere planeet en zijn broer die er geen reet aan had gedaan. Als alles was gelopen zoals bij ieder ander kind had hij een gewoon leventje gehad. Eentje waarbij alles veel makkelijker was en niet keer op keer in een bloedbad eindigde als een onderbroken cirkel.
De jongen veegde zijn sneeuw witte haar voor zijn oog weg en liep richting de kerkers. Hij wist dat de leraren of eventuele leerlingen hem daar niet gingen zoeken aangezien hij zich daar voorheen ook al een aantal keren had verstopt. Daar kon hij even rustig nadenken en alleen zijn met de duisternis. Gewoon even geen mensen om hem heen die hem tot waanzin dreven of medelijden gingen tonen. Daar kon hij totaal niet tegen. Dat gaf hem zo'n hulpeloos gevoel en dat had hij al vaak zat gevoeld. Zo'n irritant gevoel.
Toshiro legde zijn hand op de muur bij de trap voor wat steun. Zijn turquoise ogen waren nog niet gewend aan het duister en om nu die hele trap omlaag te donderen was hij ook niet van plan. Wat nou als hij iets brak en daarom niet meer terug kwam? 'Je denkt te veel,' mompelde hij zacht tegen zichzelf terwijl hij met zijn ogen rolde. Hij vervolgde zijn weg oplaag. De trap leek eindeloos te zijn. Telkens als je dacht dat er een einde aan kwam, verscheen er weer een nieuwe trede. Zo nu en dan verschenen er ook zijgangen, maar die negeerde hij. Toch was er een zijngangetje die zijn aandacht trok en hem even deed stoppen. Het was alsof er iemand was, maar dat was zeer onwaarschijnlijk aangezien hier bijna niemand kwam. In het aantal keren dat hij hier was gekomen, had hij nog niemand gezien. Buiten een paar muizen en spinnen dan. De jongen stapte een paar treden omlaag en keek de hoek om. Tja, soms gaan dingen gewoon tegen al je verwachtingen in. Dat maakte het leven interesant. En zo ook nu. Zijn blik viel op een meisje met lang rood haar dat op een koffertje zat. 'Kerkers zijn verboden gebied you know,' zei hij op een neutrale toon. Oké, dat gold natuurlijk ook voor hem, maar daar trok hij zich even niks van aan. 'Of ben je toevallig een ontsnapte gevangenen? In dat geval zou ik wel even rondschreeuwen dat er iemand mist,' Vervolgde hij op diezelfde toon. Hij had echt geen idee waarom hij dat allemaal zei. Het kwam er gewoon zonder waarschuwing uit. Misschien zei hij dit gewoon omdat hij niet bepaald al te vrolijk was en dit meisje maar al te graag weg wilde hebben.

Het lot wou dus duidelijk dat de zaken niet gingen zoals Valeria wou. Een jongen met wit haar kwam het zijgangetje waar Valeria zat in. Hij keek haar aan. 'Kerkers zijn verboden gebied you know,' zei hij op een neutrale toon. Wist zij niet, ze was net nieuw, maar het kon haar eigenlijk ook niet veel schelen. Ze zou hier toch niet meer komen nu ze wist dat hier wel mensen kwamen. Die haar stoorden. 'Nou, wat doe jij hier dan? Ik denk dat het ook verboden is voor jou als het verboden is voor mij.' Haar stem klonk een beetje geïrriteerd, en dat was ze ook best. Hij moest haar niet zeggen wat ze moest doen, en zeker niet als hij het zelf ook niet deed.
'Of ben je toevallig een ontsnapte gevangenen? In dat geval zou ik wel even rondschreeuwen dat er iemand mist,' zei hij op dezelfde toon als ervoor. 'Hoeft niet, bedankt voor het aanbod.' mompelde ze sarcastisch. Ze had toch nog liever gezelschap die haar niet zo irriteerde dan gezelschap die irritante opmerkingen maakte, zoals dit soort gezelschap. Ze had al meteen een hekel aan hem, ook al kende ze deze persoon nog maar net. Dat was een deel van Valeria, ze haatte zo ongeveer iedereen.
Mensen waren niet te vertrouwen, dat had ze geleerd van haar verleden, van die jongen die haar bedrogen had, op Valentijn dan nog. Mensen doen de mensen die van hen houden pijn. Aan het einde geven ze niks meer om de mensen die wel om iets hen geven. Iedereen was zo, diep vanbinnen, en die kant zou altijd naar boven komen. Hoe lief ze ook lijken in het begin. Schijn bedriegt.
Maar sommige mensen zijn al niet te vertrouwen van af het begin, waarbij je meteen een klik voelt van 'wij gaan nooit vrienden worden'. Soms is het het uiterlijk dat ervoor zorgt, of wat ze doen, zoals bijvoorbeeld die vervelende opmerkingen van dit persoontje die hier bij haar waren. En bij dat persoontje voelde ze meteen die klik. Wij gaan nooit vrienden worden.

ஐ345 woordenஐNiet zo goed, maar ik hoop dat je er wat mee kanஐ

'Nou, wat doe jij hier dan? Ik denk dat het ook verboden is voor jou als het verboden is voor mij.' Wat hij hier deed? Tja, opzich was het wel een goede vraag. Eigenlijk was hij hier alleen maar om zich te verstoppen. Oke, dat klonk raar. Zich verstoppen. Alsof hij op de vlugt was of een spelltje verstoppertje speelde als een klein kind. Nee, dat zou hij hier niet zeggen. Daarom reageerde hij er in de eerste instantie niet op en deed een beetje alsof hij haar reactie niet had gehoord, maar uiteindelijk reageerde hij toch. 'Ik verberg me voor de buitenwereld,' zei hij. Vervolgens zei hij weer wat anders. Op dezelfde toon als waarmee hij eerder had gesproken en waarop hij overigens altijd mee sprak. Echt, wat was dat toch met hem vandaag? Hij zei dingen die hij normaal gesproken niet zei tegen alles en iedereen die hij tegenkwam. Misschien met het verkeerde been uit bed opgestaan ofzo. In ieder geval, hij moest daar echt mee ophouden want hij irriteerde zichzelf eraan. Toshiro keek het meisje even kort aan nadat ze woorden val met sarcasme had gesproken. Haar haarkleur was iets wat zijn aandacht toch eigenlijk best wel trok. Ook haar make-up trok zijn aandacht. Was dit ook weer zo'n iemand die echt allen maar aan het uiterlijk dacht? Ach, wat maakte dat hem toch uit. Moest ze zelf weten. Zijn blik viel op de duisternis die voor zijn voeten lag. Hoever zou dit nog naar beneden gaan? Waarschijnlijk nog wel een eindje. Of niet en was hij dichterbij dan hij dacht. 'Zeg eens, waarom ben je hier naar beneden gegaan?' Hij keek weer terug naar het meisje met zijn turquoise ogen. 'De meeste leerlingen vermijden deze plek,' vervolgde hij er nog achteraan. Vervolgens liet hij zich zakken en ging op een van de koude, stenen treden van de trap zitten.

OOC;; Heel erg kort en flut ><
Hoop dat je er wat mee kan

'Ik verberg me voor de buitenwereld,' antwoordde de jongen met het witte haar. Valeria knikte zachtjes. Hmm, dat leek wel een beetje op wat Valeria ook vaak deed. Zich verbergen. Zodat ze niemand tegenkwam.
Vroeger had ze dat vaak gedaan, om het romantische gedoe van de buitenwereld niet aan te hoeven zien. Ze walgde ervan. Liefde is een belofte gemaakt om te breken maar dat had niemand door. Ze bleven maar daten en daten ook al wisten ze dat het toch ooit zou eindigen. Dat was dom. Nee, Valeria was slimmer geweest. Ze had besloten om het nooit meer met iemand te proberen. En zich te verstoppen voor de mensen zodat niemand haar verliefd kon maken. Dat was beter voor haar.
Maar het was niet zo dat als ze 24 op 24 uur zich onder de mensen zou bevinden dat ze meteen op iemand verliefd zou worden, integendeel. Valeria deed meestal afstandelijk van iedereen, hoe leuk of populair of knap ze ook waren. En als je afstandelijk doet val je niet echt op, dan praat niemand meer met je.
In de afgelopen jaren had ze ook amper gepraat. In de lessen enkel als mensen haar iets vroegen, en dan reageerde ze ofwel kortaf ofwel zonder woorden. In de klas zat ze achteraan in een donker hoekje zodat ze niet opviel. In de pauzes begaf ze zich naar donkere verstopplekken waar niemand haar zou zoeken, of zou vinden. Waar niemand zou praten. Waar ze helemaal alleen genoot van de duisternis en van de stilte om haar heen. Ze wou niets anders.
Haar medeleerlingen vonden haar vreemd. Ze was de outsider van de school, ze hoorde nergens bij. Ze deed nergens aan mee. Ze verborg zich altijd en praatte amper. Niemand had haar ooit leren kennen.
Voor die periode was ze immens populair. Bijna de hele school mocht haar wel, ze had veel vrienden en ging regelmatig uit. Ze had vaak een relatie, de ene wat serieuzer dan de andere. Ze vond het leuk dat ze zo vaak onder de mensen was.
Maar toen ze zich begon af te sluiten van de wereld vergat iedereen haar. Beetje bij beetje vergat iedereen wie Valeria was. In het begin bezochten haar vriendinnen haar wel, maar ze negeerde ze, ze was te gekwetst om plezier te maken. En ze vergat haar vriendinnen. Uit het oog, uit het hart.
En daar zat ze nu. Haar eenzame leventje, geen vrienden, geen vriendinnen. Zelf haar familie werd lucht voor haar, ze wou geen liefde meer, van niemand, dus ook niet van haar familie. Geen liefde, geen plezier. Maar ze had er vrede mee, ze vond het zelf leuk.
De stem van de jongen haalde Valeria uit haar denken. 'Zeg eens, waarom ben je hier naar beneden gegaan?' hoorde ze. De turquoise ogen van de jongen werden op haar gericht. 'De meeste leerlingen vermijden deze plek,' voegde hij eraan toe.
Valeria glimlachte even, haalde haar schouders op. 'Ik ben liever alleen in het donker dan bij mensen in het licht.' Meer liet ze niet los, ze was niet van plan om haar hele geschiedenis onder zijn neus te hangen. Dus ze zweeg over de rest, ze zweeg over de waarheid.

ஐ525 woordenஐValt nog wel mee, ik kan al een post maken van 200 woorden of zo. Heb wel veel inspi met dit accje, haha.ஐ

De jongen keek het meisje recht aan nadat hij zijn woorden had gesproken. Voor de eerste keer sinds hij haar ontmoette, was er een glimlach op haar gezicht te zien. Ook al was het niet zo heel goed zichtbaar vanwege het duister. 'Ik ben liever alleen in het donker dan bij mensen in het licht.' Toshiro keek weer voor zich uit nadat ze was uitgesproken. 'Dat is dan iets wat we gemeen hebben,' zei hij als reactie op haar woorden. Ja, hij was ook veel liever alleen in het duister dan in het licht bij mensen. De meeste mensen keken namelijk nooit naar hem om, hielden afstand of maakte flauwe grappen over zijn lengte. Hij was tenslotte niet veel groter dan 1 meter 50 en dat leken andere maar al te grappig te vinden. Vooral jongens konden hun monden gewoon niet dichthouden nadat ze hem zagen en moesten wel een of andere opmerking plaatsen. Wat verwachtten ze wel niet? Dat hij er iets aan ging doen? Ha ha, heel leuk, maar als dat echt zou kunnen, had hij er al lange tijd terug iets aan gedaan.
Plots voelde de jongen een klein steentje tegen zijn rug aanvallen. Toshiro draaide zich even om en keek de trap omhoog. Niet dat hij veel kon zien met dit licht - of eigenlijk geen licht, maar het was gewoon een reflex. Beeldde hij het zich nou gewoon in of kwam er echt iemand aan? Na eventjes aandachtig geluisterd te hebben, hoorde hij vaagjes voetstappen. Shit, als ze hier gevonden werden zaten ze echt dik in de problemen. Het leek wel alsof de kerkers een stuk populairder waren geworden de afgelopen dagen. Eerst dit meisje en nu nog iemand. Het zou wel niet zo erg zijn als het een leerling was, maar een docent was echt foute boel. Afwachten en kijken wie of wat kwam was geen optie, daarom stond hij op liep richting het meisje. Zonder ook maar even te aarzelen pakte hij haar pols beet en sleepte haar dieper de kerkers in. Of ze die koffer waar ze op zat meenam of niet, was aan haar. Hij ging zich daar geen zorgen over maken. De gangen maakte meerdere malen een splitsing en elke keer koos hij gewoon willekeurig een kant. Tot op een gegeven moment de gang dood liep en ze niet meer verder konden gaan. Naja, als het goed was waren ze ver genoeg weg van die trap en aangezien dit bijna een doolhof was, was de kans klein dat ze hier werden gevonden. Hij liet de pols van het meisje los en bood even zijn excuses aan voor het plotse meesleuren.

'Dat is dan iets wat we gemeen hebben,' antwoordde de jongen. Valeria wist niet welke reden er bij hem achter zat. Als de reden ongeveer hetzelfde of compleet dezelfde zou zijn als bij Valeria zou er een kans zijn dat ze deze jongen anders zou behandelen als hoe ze de anderen behandelde. Nu ging ze gewoon om met hem als met de andere mensen.
Het was wel al uitzonderlijk dat hij haar had laten glimlachen - Valeria lachte zelden. Zelf kleine glimlachjes zag je amper op haar gezicht. Ze droeg meestal altijd dezelfde emotieloze uitdrukking op haar gezicht. Soms kon er wel een klein glimlachje van af, meer niet. Meer kon ze niet tonen. Ze had het geprobeerd, maar het was te moeilijk.
Plots merkte ze dat de jongen zich omdraaide, hij keek de trap op. Valeria stond even op, keek ook naar de trap. Ze zag duidelijk hoe een silhouet de trap afkwam. Het was te ver om te horen, maar Valeria zag het duidelijk in het licht. Pff, het was hier dus niet zo rustig als het leek. Ze zou hier toch niet meer terugkomen, hoor....
Na een tijdje werden de voetstappen hoorbaar. Valeria nam haar koffer, klaar om te vertrekken, en even later liep de jongen op haar af, nam haar bij haar pols en sleurde haar mee, dieper in de kerkers. Ze begreep wel waarom hij het deed, hij wou niet gesnapt worden. Maar het gebaar kwam wel onverwacht, en Valeria kon nog net haar evenwicht bewaren.
Ze volgde de jongen naar waar hij haar heen sleepte, ze wist niet waarheen hij ging, hij maakte gewoon af en toe een afslag wanneer er een splitsing was, de kant maakte hem duidelijk niet zo veel uit.
Na een eindje lopen hield de jongen halt, de gang liep dood. Ze waren nu wel erg ver van de trap, en met heel veel geluk (of ongeluk) werden ze hier gevonden. Het lopen had wel geluid gemaakt en er zat een kans in dat die persoon hen gevolgd was, in het slechtste geval. Maar dat was eigenlijk bijna onmogelijk want ze hadden erg veel splitsingen gemaakt. De kans was klein, maar was er wel. Valeria had vaak ongeluk dus ze konden gevonden worden. Het was te hopen van niet.
De jongen bood zijn excuses aan voor het meesleuren. Valeria gaf een kort knikje. Het was niet nodig maar hij moest maar doen waar hij zin in had. Veel gaf Valeria er niet echt om. 'Hier is het wel veilig, we zijn een heel eind verder en we hebben veel splitsingen gemaakt. De persoon die hier binnenkwam moet een expert zijn om ons nu nog te vinden.' zei Valeria stil. 'Maar de kans zit er wel in.'
Hier zaten ze nu, ergens diep in de kerkers. Niemand zou hen hier vinden. Maar plots schoot er Valeria iets te binnen. Zouden ze er nog uitraken? De weg terug was ingewikkeld en ze dacht niet dat de jongen op de weg had gelet. Zelf had ze er niet op gelet, dus als hij er geen aandacht aan besteed had, hadden ze een klein probleem.

ஐ520 woordenஐ

Toshiro liep richting de gang waar ze juistuit waren gekomen terwijl hij de muur als zijn gids gebruikte. Het was hier nog donkerder dan bij de trap en een muur was recht dus die kon je mooi als een beetje hulp gebruiken. Zijn turquoise ogen tuurde eventjes om de hoek. Zoekend naar enige tekenen van licht wat duidde op een persoon. Of een slim persoon dan die wel licht had meegenomen. 'Hier is het wel veilig, we zijn een heel eind verder en we hebben veel splitsingen gemaakt. De persoon die hier binnenkwam moet een expert zijn om ons nu nog te vinden,' hoorde hij het meisje achter hem zeggen. De jongen draaide zich even om, maar hielt zijn hand tegen de muur aan gedrukt. Het enige wat hij kon zien was het silhouet van het meisje en grove kenmerken in het gezicht zoals ogen en mond. Hij knikte, maar verwachtte eigenlijk niet dat ze zo'n klein knikje zou zien. 'Of diegene moet net op deze plek iets te zoeken hebben,' reageerde hij. Dat zou echt balen zijn als die onbekende persoon net hier moest zijn. Het enige wat ze dan nog konden doen was gebruik maken van de duisternis en in een van die cellen hier schuilen. Wacht... als ze hier werkelijk mensen opgesloten lieten ze die waarschijnlijk niet constant in het duister zitten, of wel?
Zijn beide handen liet hij over het oppervalk van de muur glijden en vooral over de gedeelten die op iets ander leken dan een muur en stenen. 'Eens kijken...,' mompelde hij zacht tegen zichzelf. 'Het moet hier ergens zijn..,' vervolgde hij. Uiteindelijk vond hij wat hij zocht. Een fakkel. Toshiro pakte het beet en met een klein beetje moeite wist hij het los te krijgen van de muur. Echter ging dit niet volledig zonder geluid. Het was maar te hopen dat die onbekende persoon niks had gehoord en ver weg was. 'Zeg, beheers jij heel toevallig vuurmagie of heb je iets waarmee we vuur kunnen maken?' vroeg Toshiro terwijl hij zijn weg terug naar het meisje maakte. Als ze iets bezat om vuur mee te maken, hadden ze tenminste licht en anders.. tja, dan konden ze die fakkel alleen nog gebruiken om die persoon nokout te slaan mocht hij ze vinden en dan konden ze allen maar hopen dat hij of zij alles vergat wat er was gebeurd.

PROFILE MAGICIAN