Alsof hij een klein kind was dat net een snoepje had gekregen keek hij naar het boek in zijn handen. Hij was eerst zo dom geweest om te denken dat ze hier alleen maar boeken hadden over magie, en dat soort dingen. En dus niet over normale geneeskunde, diegene met de technieken van het verband et cetera. Hij was bang voor zijn eigen magie, dat was zowel komisch als zielig. Lichte frustratie schemerde door wanneer hij het boek steviger omklemde met zijn handen en zijn kaken op elkaar klemde. Er was altijd die eeuwige vraag in zijn hoofd gebleven: Wat als? Wat als hij het wel durfde, misschien wat Anouchka nu dan allang genezen. En vreemd genoeg was het meisje allang genezen, maar hij kon het niet accepteren dat ze vaak ziek werd of iets had. Misschien een lichte obsessie.
Misschien was het ook wel zijn slechtste idee ooit zijn geweest om geneeskunde te gaan studeren. Nu gaf hij zichzelf enkel en alleen wat hij wou, en zou die obsessie misschien nog wel meer groeien. Maar hij was te blind om dat zelf te zien. En dat was ook maar beter, anders zou hij weer helemaal in paniek raken. Het was enkel een kwestie van tijd. Maar omdat zijn zusje nu ook echt naar de academie was gekomen betekende het dat het nog wel een lange tijd zou duren, een hele lange tijd.
Niet denkend aan het feit dat hij ook rustig kon gaan zitten bleef hij staan, bladerde het boek door en las de dingen die het op het eerste gezicht aanspraken gelijk twee keer door. Door dat vele lezen was hij er goed en snel in geworden. Hij kreeg alles mee wat hij las, maar was altijd bang het te vergeten en las het daarom nog een keer. Hij zou een moord doen om een fotografisch geheugen te krijgen, dat zou zoveel gemakkelijker zijn. Hoewel het leren wel leuk was… In sommige opzichten. Het was een fijne afleiding, en hij was het ook gewend. Dus waarom zou je stoppen met iets waar je je prettig bij voelde?

» Alleen met toestemming, rawr ;K

Ietwat kinderachtig volgde zijn vinger keurig de woorden die hij las, gleed onder de regel. Vreemd genoeg was het een gewoonte die hij had aangeleerd en voor het grootste gedeelte onbewust plaats vond. Vandaar dat het zo moeilijk was om hem af te leren. Hij vond het maar irritant, als iemand hem erop wees. Niet dat veel mensen deden; niet iedereen nam de tijd om echt uitgebreid naar hem te kijken wanneer hij aan het studeren was. De meesten vonden het saai, en de meisjes waarmee hij ‘studeerde’ toen hij nog op kamers zat vonden het hartstikke irritant dat hij meer aandacht had voor boeken dan voor hun. Hij kende de gehele anatomie van zowel de man als de vrouw, of ja; dat moest hij kennen. Dus het was logisch dat hij er niet meer zo snel van onder de indruk stond.
Een doffe klap op de achtergrond trok hem uit zijn concentratie. Langzaam keek hij op, om vervolgens over zijn schouder te kijken. Voor zover hij wist had hij niemand anders gespot hier. Maar misschien… Ondanks dat hij het boek het liefst ter plekken zou verslinden nam de nieuwsgierigheid het toch weer over. Hij sloot het boek, hield het onder een arm en liep richting de plek – waarvan hij dacht dat de klap vandaan kwam. Na een tijdje zoeken vond hij het ook wel, het viel hem nu pas op hoe groot de ruimte eigenlijk was. Of hij was gewoon tergend slecht in zoeken.
Maar wat hij daar aantrof was nou niet echt hetgene waar hij op had gehoopt. Als hij al onbewust op iets had gehoopt. Zijn hoofd was eigenlijk vrij leeg geweest, wat vreemd was voor zijn doen, toen hij naar de plaats delict opzoek was. Maar veel tijd om daarover na te denken had hij niet, het doktersinstinct dat hij begon te krijgen wakkerde alweer aan. Zonder zich nog te bekommeren om het boek liet hij het vallen, liep snel naar de kast toe. Of er moesten veel boeken in hebben gezeten dat hij nog zo schuin lag, of er lag iemand onder. Waarschijnlijk het tweede. Hij ging door zijn knieën, moest bijna op de grond gaan liggen, om onder de kast te kunnen kijken. Het was te danken aan haar lichte roze haren dat hij haar zo snel spotte. De arme ziel was terecht gekomen onder de kast… Maar hoe? Nee, daar had hij nu geen tijd voor.
Hoe ging hij dit aanpakken. Hij was niet sterk. En het was nu een eenmansleger, geweldig. Misschien kon hij proberen de kast weer recht te krijgen? Hij pakte de kast vast aan de onderkant, begon uit man en macht het ding omhoog te trekken. Maar de zwaartekracht was overduidelijk sterker. Hij vloekte, was boos dat hij niets wist. Misschien kon hij de kast wegduwen? Ach, niet geschoten is altijd weg. Eerst duwde hij gewoon met zijn handen tegen de rand van de kast, de kracht van zijn beenspieren gebruikend. Er kwam wel wat beweging in, maar veel niet. Hij zette zijn rug tegen de rand, probeerde het opnieuw. Hij klemde zijn kaken op elkaar en kneep zijn ogen dicht. Dit moest lukken, het was onmogelijk om haar eronderuit te trekken. Haar benen zouden op het laatste moment vast komen te zitten, en dan zou hij weer iets moeten bedenken. Maar hij wist niets. Waar waren zijn altijd zo handige ideeën gebleven?
Hij zakte uiteindelijk op de grond, bleef zitten. Waarom wist hij niets? Waarom deed hij het met brute kracht, die hij niet bezat? Waarom… Hij schudde zijn hoofd stond op en stroopte de mouwen van zijn vest op. Hij had zijn hoofd er waarschijnlijk niet bij, dus was dit de enige keuze. En dan moest hij het ook wel goed doen. Hij kon dat meisje daar niet laten liggen, hoe kon hij dan later ooit de titel als dokter dragen? Dat zou gewoon een schande zijn. Hij duwde weer, met zijn rug tegen de rand aan; hopend dat hij snel genoeg de kast van het kind af te halen.
Het laatste stukje moest hij het voorwerp toch een stukje optillen, kon hij haar met zijn voet eronder uit rollen. Hij liet hem met een harde klap op de grond vallen, zijn armen voelden letterlijk aan als spaghetti. Eveneens als zijn benen. Maar dit was pas een kwart van wat hij moest doen. Hij ging zitten, keek naar het meisje. Zowel haar houding, als de boeken waaronder ze eerst was bedolven; hadden de ware klap van de kast minder erg gemaakt. Gelukkig. Hij kroop dichter naar haar toe. Hij moest haar niet zo laten liggen. Voorzichtig haalde hij de boeken van haar af, draaide haar op haar rug. Hij moest haar optillen, of zijn armen dat nou wouden of niet. Hij schoof voorzichtig een arm onder haar knieholtes en ander schoof hij onder haar schouders; beetje bij haar schouderbladen. Hij tilde haar op, voelde dat zijn benen trilden maar gaf er niet aan toe. Waar kon hij haar het beste neerleggen? Ziekenzaal redde hij nooit. Een tafel! Hij keek om zich heen. Geweldig, moest hij die ook nog eens gaan zoeken… Moeizaam begon hij aan zijn zoektocht, wist eigenlijk niet waar hij moest beginnen.

Ja, hij had zijn hoofd er niet helemaal bij. Maar hoe was dat ook mogelijk als je een meisje in je armen had met… Roze haar. Hij had nog nooit iemand met roze haar gezien. Al de mensen die hij kende hadden natuurlijke haarkleuren. Hoewel hij werkelijk geen idee had hoe het in elkaar zat met de haarkleuren op andere planeten dan Gren. Natuurlijk wou hij ook gewoon kijken of ze al bij was gekomen. Maar haar haar… Het leidde echt enorm af. Dan keek hij weer op, om te checken of er ergens een tafel was. En dan weer naar het haar. Hij kon het gewoon niet helpen. Wat dat betreft was het best fijn dat ze bewusteloos was, anders had hij zo vreemd staan staren. En dan zou ze het zien en zou ze hem waarschijnlijk eng vinden of zo. En dat was niet zijn bedoeling.
Ineens, uit het niets, een hand die hem een klap verkocht. Zijn wang om precies te zijn. Hij bleef acuut stilstaan, fronste zijn wenkbrauwen. Of dat was gewoon een vreemde beweging omdat ze half slaapwandelde, of ze gaf hem echt een klap. Hij liet zijn blik afdwalen naar het meisje, keek haar met zijn grote groene ogen aan. ‘Gaf je me nou serieus een klap?’ klonk zijn hese stem, overduidelijk beledigd. Hij had nog nooit een klap gekregen. Hooguit werden er beledigende woorden naar hem gegooid, maar daar raakte je aan gewend. Maar een klap? Hij had haar onder een boekenkast uitgehaald. Droeg haar zelfs naar een tafel. En dan kreeg hij een klap? In zijn gezicht nog wel.
Oké, hij had het iets soepeler en voorzichtiger kunnen doen. Maar hij had niet echt zin om iemand die hem een klap had gegeven nog echt goed te behandelen. Hij haalde een hand door zijn haar, dacht even na en slaakte toen een zucht. Nee, hij moest nu niet kinderachtig gaan doen. Hij moest gewoon professioneel blijven handelen, want dat zou in de toekomst ook moeten. ‘Als ik jou was zou ik maar weer gaan leggen, of je ziet dadelijk alweer niets meer,’ merkte hij op, ‘Maar dan ben je wel bij bewustzijn, en dat is naar. Geloof me.’
Rustig streek hij zijn vest weer recht, ging zitten op een stoel. Hij zakte een beetje onderuit. Hij keek weer naar het meisje, met de roze haren. ‘Bril? Had je een bril dan?’ Hij dacht even na. ‘Ik heb geen bril gezien waarschijnlijk ligt die nog onder de kast… En dat betekend niet echt het beste voor je bril. Het spijt me, maar ik heb hem echt niet zien liggen. Maar dat is nu ook niet belangrijk.’ Met tegenzin kwam hij weer overeind, bleef bij de tafel staan en steunde met zijn armen op de tafel. ‘Vertel me eens, hoe komt het dat je onder die boekenkast lag?’ Hij trok een mondhoek omhoog, kreeg een schuine glimlach op zijn gelaat. ‘Je hebt alleen maar hoofdpijn hé? Die trekt wel weg.’ Hij ook weer blij, hoefde hij niet meer zoveel te doen. Misschien zou hij later nog proberen wat te onderzoeken, maar na die klap… Hij had niet echt zin in nog een klap, als hij eerlijk was.

» Pfft, flutpost ><

Schattig. Roze haren en verlegen ook, beter kon je het niet krijgen. Nou het feit dat hij haar onder een kast vond bleef vreemd. Maar verlegen meisjes waren altijd schattig, maar verder ging het niet. Was het ook nooit gegaan, zijn zusje was altijd zijn prioriteit geweest, en de meesten konden dat gewoon niet accepteren. En aangezien hij de neiging had ieder meisje aan te zien als zijn zusje, vond hij ze allemaal schattig. Maar die roze haren maakten het dit keer nogal moeilijk… Ze waren gewoon zo… Rozig.
Hij trok een wenkbrauw op. ‘Wat wou je dan doen? Voelen wie je draagt?’ sprak hij droogjes. Hij kon er niet echt achter komen wat die handeling anders had moeten doen. Een klap was een klap, klaar. Zo simpel was het. En hij wist ook niet of er vriendelijke klappen bestonden, aangezien ze altijd wel pijn deden. Dan wel niet fysiek zoveel, maar mentaal wel. Hij wreef met een hand bedenkelijk over zijn kin. ‘Misschien heb je de kast verplaatst maar was het toch nog iets te veel voor je?’ probeerde hij te raden wat er verder was gebeurd. Maar hij had haar niet echt als het type gezien dat zou leren. Het sprak het hele beeld dat hij van het meisje had een beetje tegen.
Hij schudde langzaam zijn hoofd. ‘Nee, sorry. Ik heb geen bril bij me. Maar als je me echt zo graag wilt zien kan ik altijd dichterbij komen?’ Het duurde hem precies drie tellen om erachter komen dat die zin heel erg verkeerd was in een zeker opzicht. Oké, nu had ze wel het recht – in zijn ogen – om hem een klap te geven. Misschien zou ze het ook wel doen, maar omdat ze had bewezen dat ze anders was dan hij op het eerste gezicht had verwacht; was er ook de optie dat ze het niet zou doen. Hij maakte wel vaker verkeerde opmerkingen, zonder het door te hebben. En dan pas later als het te laat was, en de woorden al over zijn lippen waren, zag hij pas in dat hij beter andere woorden had kunnen kiezen.
‘Nou, mijn naam is Dimitri Fahey Steinbusch, maar mijn zusje noemt me Dimi,’ hij zweeg eventjes, had hij beter niet kunnen zeggen. Wat als zij hem ook zo zou gaan noemen? Lekker, dan kon hij ook niet meer normaal door de academie lopen. Een roosharig meisje dat hem zou terroriseren met zijn koosnaampje, best wel grappig als hij eerlijk was. Maar ook vervelend. ‘En ik was in de bibliotheek om wat boeken te zoeken over -’ Hij stopte midden in zijn zin, bleef met grote ogen naar haar kijken. De haren… Het was zoveel meer, en zoveel rozer dan het op het eerste gezicht leek toen ze ze eenmaal los had. Hij realiseerde zich later pas hoe snel ze de vlecht erin had gemaakt. Maar de kleur bleef hem afleiden. ‘… Om boeken te zoeken over geneeskunde. Ik studeer dat namelijk, en ben hier op stage,’ maakte hij zijn zin af. ‘Aangezien ik al weet wat jij hier deed, hoef ik alleen naar je naam te vragen. Als je dat niet erg vindt.’ Haar verlegen houding was een beetje weggeëbd, was aan de ene kant wel fijn. Hij had liever dat zijn ‘patiënten’ zich op hun gemak voelden, dan dat ze over hun woorden struikelden omdat ze verlegen waren.

Geen klap, enkel een blos op haar wangen. Hij trok zijn mondhoeken omhoog, grijnsde maar. Maar het was wel een overvloed aan de roodtinten bij het meisje. Maar hij moest zich niet aanstellen, als zij zich er fijn bij voelde roze haren te hebben; moest hij dat maar accepteren. Hij wou een dokter worden, dat hield in dat je ervoor moest zorgen dat je patiënt altijd de beste mogelijke behandeling kreeg. Er tevreden mee was aan het eind. Hij kon het niet maken om een domme opmerking te maken over haar haren, dat was gewoon… Fout. Hij zou zijn mond wel gewoon houden, totdat het moment kwam dat het er per ongelijk uitfloepte. ‘Moet je je ogen tot spleetjes knijpen, zie je het vast een stuk scherper,’ hij stopte eventjes, voegde er met een lacherige toon aan toe; ‘Maar dat heeft niet echt een charmante uitstraling. Dus doe maar niet.’
Hij fronste zijn wenkbrauwen, zweeg in het begin. Zijn blik zou eigenlijk genoeg hebben gezegd, maar ze zou het vast niet goed kunnen zien. ‘Jíj bent mijn zusje niet,’ begon hij, ‘Dus je noemt me gewoon Dimitri. Ik ben tweeëntwintig jaar oud… Als ik tien was had ik nog oké gezegd, maar ik heb zo ook mijn… “Reputatie”.’ Oké, een reputatie had hij niet echt. Maar hij wou niet dat zij er eentje voor hem zou maken, want dan zou het zijn beurt zijn om te gaan blozen. Hij kon het gewoon niet helpen dat zijn koosnaam hem in verlegenheid bracht, althans; als anderen hem zeiden. Als zijn zusje hem uitsprak was hij enkel trots, maar dat was iets broederlijks, waarschijnlijk. ‘En je hebt een aparte naam Satoko, heeft hij ook nog een betekenis?’ Hij zweeg, grijnsde enkel een beetje nerveus. Hij was alles behalve sterk. Ze zou hem vast zielig hebben gevonden als ze hem bezig zou hebben gezien met die kast, maar hij zou er wel niet over ingaan. Complimentjes waren altijd wel fijn, hoewel hij ze nooit hartelijk zou ontvangen. Was het niet gewend.
Hij haalde zijn schouders op. ‘Het ligt eraan. Sommige dingen zijn gemakkelijk dan anderen. Het is precies hetzelfde als met jouw studie.’ Hij zweeg eventjes, keek weg. ‘Iedereen is nog steeds even kinderachtig, de docenten ook eigenlijk. En van die zou je wel een voorbeeld verwachten. Ben blij dat ik nu hier mag blijven, voor stage. Tot nu toe hebben de kinderen zich hier volwassener gedragen dan al die ramdebielen op college,’ legde hij ietwat ongeïnteresseerd uit. Waarom zou het in godsnaam iemand boeien hoe een studie in elkaar zat? Het was saai en je moest hard werken. Dat was het kort samengevat. Hij reikte met een hand naar haar uit toen ze ging staan, maar staakte zijn beweging halverwege in de handeling. Nee, hij moest haar gewoon laten staan. Het ging al beter met ‘r. Hoe sneller ze alles weer ging doen wat ze gewend was, hoe sneller dit alles klaar was.
‘Maar Satoko, als ik het vragen mag, wat voor soort magie beheers je eigenlijk? En hoe gaat het met je cijfers op school et cetera?’ Een gesprekje aangaan met iemand zoals haar zou geen kwaad kunnen, ze was immers uit vrije wil naar de bibliotheek gegaan. Dat moest al iets vertellen over haar aard. En hij kon het wel waarderen dat ze haar eigen initiatief nam en zelf bepaalde dingen ging opzoeken over haar magie, herinnerde hem stiekem aan zichzelf… Toen hij nog rond haar leeftijd was, die hij zestien à zeventien schatte.

‘Ik heb ook niet gezegd dat je niets kon zien,’ was zijn enige opmerking op haar woorden, enkel omdat hij het gevoel had dat ze hem woorden in de mond legde die hij niet had gebruikt. En dat was niet zo fijn als dat gebeurde. Hij volgde haar blik eventjes afwezig. Wacht… Was het maar zo’n klein stuk geweest? Van daar naar hier? Het had echt een kilometer geleken… Maar oké, toen stelde hij zich aan en voelde hij zich slap en bla bla bla. Hij moest echt eens stoppen met al dat gezeur. Als hij dokter wou worden moest hij luisteren naar het gezeur van anderen, niet naar dat van zichzelf. En stiekem moest een psycholoog naar het gezeur luisteren, en niet hij. Maar dat was weer een ander verhaal.
Hij trok enkel een mondhoek omhoog toen ze zei dat ze hem niet zo zou noemen. Fijn. Dat ook weer geregeld, en de schade van zijn zin beperkt. Hij wist immers niet of ze zich er ook daadwerkelijk aan zou houden. Wie weet was ze wel het soort persoon dat dat soort dingen vergat, als ze daar behoefte aanhad. En hem vervolgens toch in de gangen na ging roepen met die koosnaam. Onhoorbaar huiverde de jonge man, zou het gewoon te erg voor woorden vinden. Maar het zou dan wel zijn eigen schuld zijn, dus kon hij Satoko er niets aan verwijten. Zij was wie ze was, en als ze er plezier in had om mensen met een bijnaam aan te spreken kon hij dat moeilijk tegenhouden.
Hij knikte, tergend langzaam. ‘Ze heet Anouchka, ik zit een maand langer dan haar hier. En heb aan mijn ouders gevraagd of ze ook hier naartoe mocht komen -’ Hij zweeg een tel om na te kunnen denken over hoe hij het beste dit kon zeggen, het liefst zou hij het verzwijgen, ‘Want de docenten leken me erg goed te zijn hier. En natuurlijk wil ik als broer-zijnde het beste voor mijn kleine zusje.’ Zo, dat ging nog goed. Hij had verwacht dat hij dadelijk dingen ging zeggen die hij beter voor zichzelf, en zijn familie, kon houden. Het zou er niet beter op worden als iedereen het in de academie zou weten, van Anouchka haar ‘probleempje’.
Hij keek haar zijdelings aan, maar wendde al snel zijn blik af. Een bittere glimlach kwam op zijn gelaat. Arm kind dat ze was. ‘Jongen meisje… Er wordt altijd zo over gezeurd. En aangezien je moeder niet geluk geprezen schijnt te zijn wat vruchtbaarheid betreft, moet ze blij zijn dat ze überhaupt een dochter heeft gekregen,’ hij keek haar weer zijdelings aan, nog steeds een glimlach rond zijn lippen, ‘En een prachtige ook nog.’ Nee, nee en nog eens nee. Het was niet als een flirt bedoeld, maar als een complimentje. Wou ervoor zorgen dat ze wat dat onderwerp betreft wat zekerder in haar schoenen zou staan. Hij wist hoe het kon zijn als je je ongewild voelde… O, wat wist hij dat goed zeg. Maar daar moest hij niet over doorgaan, het was toch niet meer zo belangrijk.
In plaats van naar haar gelaat te kijken wanneer ze weer wat zei kon hij het niet laten om naar haar vinger te kijken, de vinger die zich rond een roze lok draaide. Misschien zou ze het zien, misschien ook niet; aangezien ze haar bril niet ophad. Dat haar bleef toch iedere keer zijn aandacht trekken… Kinderachtig gedoe ook. Hij grinnikte zachtjes, keek op. ‘Nou, op die klap na – wat een ongelukje was -, kom je ook niet echt duister over hoor.’ En met die roze haarkleur heb je eerder een zoete uitdruk dan een duistere, voegde hij er nog in zichzelf aan toe. Maar wist het nog voor zich te houden. Geen opmerkingen over het haar, Dimitri; bleef hij stug herhalen in zijn hoofd.
Er kwam weer een frons op zijn gezicht te staan. ‘Gaan wel goed?’ Echode hij haar na, ‘Bedoel je goed als in; ik kan eigenlijk beter. Of als in; eigenlijk sta ik veel onvoldoendes maar dat gaat jou niets aan?’ Hij zag haar niet echt aan om optie twee te kiezen. Iemand die boeken las in een bibliotheek uit vrije wil zou die optie nooit kiezen, want die stonden vrijwel nooit onvoldoendes. Ze waren de nerds. En dat hield in dat ze altijd goede punten stonden, het was gewoon een standaard.
‘Nu moet je je zin afmaken ook,’ sprak hij op een plagende toon. Wat dat betreft was hij nog vrij kinderlijk. Als je ergens aan begon, zoals een zin, moest je hem afmaken ook. ‘Je gaat wat?’ drong hij aan, leek net alsof hij het moest weten. Hij wou het ook weten, was nieuwsgierig. Maar hij zou haar niet dwingen, hoewel hij altijd nog wel een paar trucjes achter de hand had om zijn zin te krijgen. En hoewel hij die al erg lang niet had gebruikt, was hij ze nog niet verleerd. Wat dat betreft was het net zoals fietsen, zo’n soort dingen verleer je nooit.

Hij draaide zich om, aangezien hij anders met zijn rug naar haar toe zou staan. En dat zou een beetje onbeleefd zijn. Het geluid afkomstig van haar voetstappen galmde door de grote zaal, gaf aan hoe leeg het er eigenlijk was. Dood zonde dat deze plek zo vergeten werd. Hij hield er nu al van, maar hij was dan ook een geval apart. Het was een gewoonte om veel te studeren voor hem, en hij begon er langzaam van te houden. De informatie die hij erdoor vond, zijn kennis die werd verreikt. Hij had geleerd ervan te houden, het zichzelf aangeleerd. Enkel omdat hij zichzelf vroeger altijd forceerde om dingen goed te doen, enkel in een wanhopige poging aandacht te krijgen van zijn ouders.
Hij knipperde met zijn ogen, keek op. O, zijn ogen. ‘Weet ik, hij is prachtig. Net zoals haar,’ grijnsde hij, ‘En ze heeft geen groene ogen, maar blauwe. En onze haarkleur… Die van haar is wat donkerder. Misschien kan ik je wel eens een keertje aan haar voorstellen? Zou ze vast leuk vinden.’ Hij liet dat over zijn ‘mooie’ groene ogen maar achterwegen. Hij keek nooit zo goed naar zijn ogen, waarom zou hij? Hij kon ermee zien, en hij hoefde niet eens lenzen of iets dergelijks te dragen. En daar ging het wat hem betreft om, of ze hun functie vervulden.
Hij wendde zijn blik af. ‘Ik ben zelf, in eigen persoon, naar de mogelijke scholen geweest. En geen daarvan beviel me. Of ja, was geschikt voor haar. De mensen waren aardig… Maar er waren dingen die onacceptabel waren,’ hij keek weer zijdelings naar Satoko, ‘En des te dichter ze bij me is, des te beter. Kan ik haar tenminste altijd helpen wanneer nodig.’ Dat was eigenlijk de voornaamste reden waarom hij had aangedrongen bij zijn ouders om haar naar deze academie te laten sturen. ‘Maar waarom zit jij hier eigenlijk op school? Want als die anderen toch ook zo goed zijn,’ hij maakte zijn zin niet af, ze zou wel begrijpen wat er nog achteraan moest komen.
Hij lachte eerst zachtjes, schudde zijn hoofd, keek haar daarna weer aan. ‘Nou, als dat zo is… Dan geloof ik niet dat je vader écht liever een zoon had gewild. Want dan zou hij wel voor een vervanging voor jou hebben gezorgd, in mannelijke vorm. Waarschijnlijk stelt hij zich gewoon aan, en sorry dat ik zo over je vader praat.’ Zijn ouders hadden wel voor vervanging gezorgd, in de vorm van Anouchka. Maar hij kon haar niet haten, hield zelfs van haar. En erg veel ook nog eens. Hij wist niet of zijn leven er beter op was geweest of slechter als Anouchka er niet was geweest.
Hij fronste zijn wenkbrauwen. Ze had hem door. ‘Hoe graag ik ook je hele haar in de war wil brengen, denk ik dat ik je aanbod moet afslaan. Het is gewoon dat…’ Hoe moest hij het zeggen, overbrengen. Moest hij gewoon lekker droog zeggen; Haha, wat kom jij nou weer verkeerd over. Of; als iemand ons ziet kan ik mijn stage wel op mijn buik schrijven. Of gewoon de conclusie trekken dat hij overdreef. Maar alsnog, het was gewoon vreemd om aan iemand haar haar te komen zonder ze goed te kennen. ‘Ik neem aan dat je het hebt geverfd? Zo ja, wat is je natuurlijke haarkleur dan; als ik het vragen mag.’ Zijn vingers tintelden, wouden haar haren aanraken. Maar het was toch gewoon haar? De kleur kon verschillen, maar het voelde toch altijd hetzelfde? Hij moest er niet zo moeilijk over doen.
‘Liever dat, dan dat je de kantjes eraf loopt. Ik vind zelf ook altijd dat ik niet goed presteer, terwijl sommigen die ik ken een moord zouden doen om de cijfers te halen die ik haal. Maar zij hebben ook geen idee hoelang ik doorbreng met een boek in mijn handen,’ grijnsde hij, vond het wel grappig dat hij zichzelf herkende in Satoko. Meisje met roze haar, had een uiterlijk dat niet paste bij haar innerlijk. Misschien wel wat beter als ze een bril ophad, maar dat wist hij nu niet. Hij had haar niet met een bril gezien, nog niet.
Hij keek weg toen ze aan haar truitje begon te trekken. Ja, hij had zat meisjes gezien zonder shirt… Maar het idee dat hij expres naar een meisje ging kijken om te hopen een glimp van haar blote huid op te vangen was gewoon vies en ongepast. Bovendien was ze jong, erg jong. En hij was volwassen en zou beter moeten weten. Dus keek hij weg. ‘Waarom niet?’ Voorzichtig keek hij weer zijdelings naar het meisje, ‘Vertel me enkel waarom niet en dan houd ik mijn mond. Hierover dan.’

Blij glimlachte de jonge man. ‘Ze is erg aardig, jullie zullen het vast goed met elkaar kunnen vinden.’ Als hij zijn zusje kon helpen met het maken van vrienden dan zou hij dat doen. Hij wou zijn zusje altijd helpen, dat was ook de reden waarom hij nu geneeskunde studeerde. Zodat hij haar nog meer kon helpen. Het was enkel jammer dat hij niet inzag dat hij haar zoveel vrijheid ontnam door haar te helpen. Als het aan hem lag zou hij haar opsluiten in een kamer en ervoor zorgen dat ze daar veilig had, alles daar zou hebben wat ze nodig had. Het was best vreemd. Hij hield ziels veel van haar, zij was zijn alles. En alsnog kon hij niet inzien dat hij een bron zou kunnen zijn van verdriet jegens het meisje. Hij was blind, en niet zo’n klein beetje.
Hij knikte afwezig. ‘Ja, dat is zo,’ bevestigde hij haar woorden, zijn stem niet harder dan een fluistertoon. ‘Het is vreemd, maar zij heeft mij zoveel meer gegeven dan mijn ouders. Eigenlijk alles, als ik er over nadenk. Haar glimlach is gewoon aanstekelijk en weet me altijd op te fleuren, ben ik haar erg dankbaar voor.’ De glimlach op zijn gelaat was vaagjes, maar wel warm en hartelijk. Als hij over zijn zusje praatte moest hij altijd glimlachen. Behalve als hij serieus ging doen over haar situatie, dan veranderde dat in een enkele seconde. Maar hij praatte dan ook niet tegen anderen over hoe het met zijn zusje ging.
Hij keek haar met een droge uitdrukking aan. Hij had dat antwoord niet echt verwacht. Ze leek altijd wel een beetje serieus te zijn over dingen, maar erg vond hij het niet. Maar een serieus antwoord volgde al snel. ‘Nou, ze hebben hier tenminste een mooie bibliotheek, dus dat is wel goed. En iedereen heeft tot nu toe een goede indruk op me achtergelaten, niet dat ik hier al zo super lang zit.’ Hij keek eventjes naar het plafond, sloeg zijn ogen ten hemel. ‘Maar als ik iemand had gespot met roze haar zou ik die nooit meer vergeten… En ik heb jouw haar nog nooit ergens gezien, dus ja. Dat geeft wel een beetje het gevoel alsof ik hier langer ben dan jou, maar ik zou het niet weten.’
Hij trok een mondhoek omhoog, kreeg zo een schuine grijns rond zijn lippen. ‘Stel je mocht een keer iets aan je haren hebben, dan zal ik het met alle liefde voor je aanraken. Dat hoor ik immers te doen als… Wannabe-dokter,’ zijn stem was een tikkeltje aan de droge kant geweest toen hij dit alles zei. Hij voelde er niet echt behoefte voor om haar haar echt uitgebreid te gaan onderzoeken, de uitleg die ze er later over gaf verklaarde genoeg. Hoewel het nog steeds vreemd bleef. ‘Ik ken alleen maar mensen met normale haarkleuren, dus vandaar dat het me licht verbaasde. En hoewel je uitleg vrij logisch klinkt zijn er nog een paar gaten in je verhaal, maar die kan je waarschijnlijk alleen zien als je echt een beetje hebt gestudeerd over het menselijk lichaam en erfelijke dingen et cetera.’ Hij had het gevoel dat hij nu heel saai overkwam door zijn laatste woorden, nam dingen weer eens té serieus.
‘Ik snap wat je bedoeld,’ glimlachte hij, ‘Om eerlijk te zijn is het bij mij ook meer een automatisme om meer te gaan leren als ik voor mijn gevoel beter had gekund.’ Hij zweeg eventjes, keek daarna weer op; naar Satoko. ‘Weet je, aangezien het er eigenlijk in zit dat we beiden nog vaak naar deze plek zullen komen, waarom zullen we dan niet afspreken of zo? Studeren is een stuk gezelliger wanneer je iemand aan je zijde hebt. En wat afleiding kan nooit kwaad.’ Hij keek weer weg. ‘Maar ik snap het als je niet wilt studeren met een of andere gast die toch verkeerd overkomt omdat hij al in de twintig is,’ voegde hij er mompelend aan toe. Hij had het altijd zo leuk gevonden om samen met zijn zusje huiswerk te doen toen ze nog op de basis school zaten. En alleen was het altijd zo eenzaam en saai.
Hij haalde zijn schouders op. ‘Dan is het ook de moeite niet waard om te vertellen, nietwaar?’ Hij had wel door dat ze het plagend bedoelde. Maar hij was volwassen, en reageerde er dus ook als een volwassene op. Of dat nou leuk was of niet. Hij was en bleef tweeëntwintig. En dat zorgde ervoor dat je niet meer zo snel van je stuk liet brengen door een plagerijtje.

Hij zweeg, dacht eventjes na. Hij moest ophouden, hoe moeilijk het ook was. Als hij aan een stuk door zou blijven ratelen over zijn zusje was het ook niet leuk voor Satoko, en hij wou haar niet vervelen. Viel het hem ook ineens in dat hij zojuist de oplossing zou kunnen hebben gevonden voor haar onafgemaakte zin. Maar misschien was hij op dat moment nog wel te interessant geweest om bij weg te gaan, maar nu moest het vast en zeker overkomen als een of andere anticlimax. Hij had dat effect altijd wel gehad. Met zijn goede cijfers kwam hij al vrij snel intelligent over, maar door zijn twijfel kwam hij in werkelijkheid maar over als een of andere nietsnut die niet wist waar hij mee bezig was. Op sommigen momenten was dit ook nog eens echt zo.
Hij staarde afwezig naar haar hand die wat aan het plukken was aan de rieten stoel. Hij deed dat ook vrijwel altijd als hij de kans kreeg, het was gewoon een gewoonte. Vrijwel iedereen deed het, zonder het door te hebben ook. En als je het niet deed kreeg de neiging ertoe en werd de verleiding te groot. Best dom dat hij het nu begon te vergelijken met het roze haar van het meisje. Kinderlijke nieuwsgierigheid zorgde ervoor dat hij het dolgraag aan wou raken. Maar kom op, hij was in al in de twintig. Dan kon hij het niet maken om zich nog als een of ander jochie van zeven te gedragen.
Hij keek op, volgende vervolgens haar blik. Ook hij kon het niet helpen dat hij een grijns op zijn gelaat kreeg bij het zien van de verbaasde gezichten van de leerlingen. Hij wou net zijn mond openen en ze zeggen dat er niets aan de hand was, maar zo snel als ze gekomen waren; waren ze ook alweer verdwenen. Best zonde. Want hun blik zou er alleen nog maar beter op zijn geworden. Een beetje schaapachtig knikken en hem verschrikt aankijken als hij vertelde dat Satoko eronder had gelegen. Ja, het zou lachwekkend zijn geweest. Maar jammer genoeg was hij net te laat.
‘Hoelang zit je hier dan eigenlijk zo ongeveer op school?’ vroeg hij terwijl hij het meisje zijdelings aankeek. Hij zette zijn handen op de tafel, spande de spieren in zijn armen aan en ging op de tafel zitten. Hij leunde wat naar voren, liet zijn onderarmen rusten op zijn bovenbenen. Een pose die hij vaker aannam als hij in een gesprek verwisseld raakte. Hij wist niet waarom, misschien een onbewuste gewoonte van zijn lichaam. Maar de hersens waren complex, en niet te begrijpen. Dus zou hij het waarschijnlijk ook nooit weten.
Hij glimlachte zijn tanden bloot, was blij dat ze het niet verkeerd opvatte. ‘Nou, dat zal wel meevallen. Ikzelf beheers enkel woud magie, dus erg veel zou ik je niet kunnen helpen. Tenzij je ineens van plan bent over te schakelen. En dan ben ik ook nog niet eens een held erin,’ merkte hij op, keek eventjes weg. ‘Weet je toevallig hoe laat het is?’ Hij bleef voor zich uitkijken tijdens zijn vraag, ‘Ik moet namelijk op tijd terug zijn in de ziekenzaal. Anders krijg ik problemen, net zoals jij die zou krijgen als je te laat zou zijn voor de les.’

Hij knikte enkel op haar antwoord. Het feit dat ze de termen privé redenen gebruikten vertelde genoeg. Meestal had je het er dan liever niet over, of zou je het pas durven vertellen als je de persoon ook echt beter kende. Want anders zou je er niet zo moeilijk over doen en gelijk de ernst van de situatie bloot geven, zo moeilijk zou dat dan niet zijn. Althans, dat dacht hij. Soms zeiden mensen het gewoon uit beleefdheid, wilden anderen er niet mee opschepen. Kropten alles dan in zichzelf op. Maar hij zou dat later ook wel aan mensen zien, dat had hij dan wel weer goed meegekregen. Hij mocht dan niet goed zijn, door zijn trillende handen en zenuwen, in al de praktijk wat geneeskunde betreft. Maar hij kon van naturen wel al snel zien wat er scheelde aan mensen, fysiek helemaal en mentaal gedeeltelijk. En het was toch vrij speciaal als je dat kon.
Hij keek haar met gefronste wenkbrauwen aan, kreeg een spottend glimlachje rond zijn lippen. Hij? Een held? Kom op zeg, hij was alles behalve een held. Oké, hij zou proberen mensen wat langer houdbaar te maken, droog gezegd, maar daar moest hij een soort van belofte voor doen. Had hij gehoord van laatstejaars studenten die net klaar waren met hun examens en die het ook daadwerkelijk gehaald hadden. ‘Ik ben geen held, dat is mijn werk,’ merkte hij op een lacherige toon op, ‘En ik zal je alleen de saaie basis kunnen leren. Maar als je twee soorten magie een beetje beheerst, kun je misschien een beetje uitsloven bij de anderen.’ Zou ze ook eens wat meer aandacht voor zichzelf eisen. Ze leek meer het typen dat zich niet zo bezig hield met anderen en zich maar opsloot in een kamer met een boek, en dat wou hij voorkomen. Hij had het ook gedaan, en hij was – als hij erop terug keek – totaal niet trots met die beslissingen. Dus als hij ervoor kon zorgen dan iemand anders anderen kon nemen, dan deed hij dat.
Hij keek haar onbegrijpend aan toen ze een mobiel tevoorschijn toverde uit, waarschijnlijk, haar bh. Sinds wanneer pasten zo’n soort dingen daarin? En sinds wanneer stopten meisjes hun mobieltjes daar? Hij voelde zich nu best oud, dat hij achterliep wat dat betreft. Hij had het altijd zo schattig als zowel grappig gevonden hoe zijn grootvader altijd in de war raakte van een simpel filmpje op een computer of iets dergelijks. En nu kon hij zich wel inbeelden hoe de oude man zich moest voelen. Totaal van slag door een nieuwe ontdekking die te onwerkelijk leek te zijn voor zijn eigen realiteit.
Hij knikte afwezig. ‘Ja… Ik moet ook maar eens gaan,’ zei hij zachtjes, stond ook maar op. Hij keek eventjes naar de boekenkast. ‘Dat ruimt iemand anders denk ik wel op.’ Hij keek eventjes om zich heen. ‘Maar, Satoko die ik nu omdoop tot studiemaatje, wanneer zien we elkaar weer? Het is verstandiger als we afspreken, want het zou erg onhandig zijn als we elkaar iedere keer lopen te zoeken in deze veels te grote zaal. Vind je niet?’ Hij keek haar vragen aan, had wel een glimlach op zijn gelaat. Altijd fijn om iemand te leren kennen die dingen met je gemeen had. Hij voelde er eigenlijk wel behoefte voor. De enige die hij had gehad was Anouchka, maar hij begon ook meer afstand van haar te nemen. Het meisje verdiende haar vrijheid.

Bang dat hij haar de volgende keer niet zou kunnen vinden was hij niet. Hij kende niemand anders met roze haren, en dan waren haar haren ook nog eens erg lang. Zelfs als ze ze in twee staarten had kwamen ze nog tot over haar heupen. Hij zou zich niet kunnen voorstellen hoe het moest zijn met zoveel haar, zou dat niet gewoon irritant zijn? Het hing iedere keer in de weg, en het zou vast nooit goed zitten. Niet dat hij daar veel om gaf als jongen; maar meestal waren het toch de meisjes met de lange haren.
Hij vond soms zelfs Anouchka’s haren te lang, maar die konden niet tippen aan het hare. Hij had haar soms zelfs gevraagd of ze niet van plan was om het af te knippen, wat korter maken. Wel was hij er snel achter gekomen dat het meisje het niet korter wou hebben dan haar schouders, voelde ze zich vast niet meer zo vrouwelijk of zo. En ze was nu op een leeftijd gekomen waar ze, ondanks dat ze alles altijd verborg achter een glimlachje, serieus genomen wou worden. En hij deed ook wel zijn best om haar serieus te nemen, maar hij kon het gewoon niet. Ze bleef altijd zijn kleine zusje.
Langzaam keek hij op. Satoko stond voor hem, met haar hand naar hem uitgestoken. Het duurde in totaal één tel voor hem om de link tussen hand naar hem uitsteken en het hele gesprek vooraf. En dat was stiekem best lang. Hij pakte haar hand vast, ietwat stevig; maar zijn handdruk was altijd stevig. ‘Nou… Satoko, het was ook leuk om jou te leren kennen,’ glimlachte hij, vond het wel jammer dat hij geen speciale term voor het meisje had. Maar de term dokter trok hem wel in verlegenheid, want officieel was hij er nog geen. En hij kon er alleen maar van dromen dat hij ook echt zin diploma zou halen, want praktijk bleef nog altijd zijn zwakte.
‘Elke dinsdag,’ herhaalde hij haar bedenkelijk, liet haar hand los, ‘Dat moet geloof ik wel lukken. Dinsdag heb ik niet zoveel te doen, en ik kan de verloren tijd altijd nog op zaterdagen inhalen. Niet dat ik denk dat ik echt mijn tijd ga verspillen, maar je snapt het wel.’ Tuurlijk zou ze het wel snappen. Hij studeerde enkel geneeskunde. Maar als hij samen met haar zou studeren zou hij misschien ook weer eens moeten gaan sleutelen aan zijn eigen magie, en dat zou dus tijd weghalen van zijn overige studietijd voor zijn studie.
Hij keek haar zwijgend na, keek daarna eventjes om zich heen. Het boek dat hij eerst had gevonden… Nee, dat had nu toch geen zin meer. Het was beter als hij weer naar de ziekenzaal ging, wie weet had hij wel heel wat gemist. Satoko was al een paar minuten weg, maar hij bleef nog een beetje teuten bij de omgevallen boekenkast. De enige boeken die erin hadden gestaan gingen over dingen van Shadra, niet interessant dus voor hem. Uiteindelijk stond hij maar op en liep hij ook naar de uitgang van de bibliotheek. De eerst volgende dinsdag… Dan zou hij hier toch weer zijn.

» Topic ook uit, hoewel dat niet zo overkomt ;D