Met een bedenkelijk gezicht opende ze de deuren naar de bibliotheek. De blik van de bibliothecaris schoot haar kant op en boorde zich bijna door haar heen. Tári fronste een keer kort en keek naar de deur die ze nog steeds vast had. Een zachte zucht verliet haar mond en ze liet het ding gewoon uit haar handen glijden, waardoor hij op een normale manier dichtviel. Ze schudde kort haar hoofd naar de vrouw en liep toen naar een van de tafels. Ze kon de verbaasde blik van de vrouw in haar rug voelen prikken. Ja, oke, meestal viel ze de vrouw lastig en maakte ze ontzettend veel lawaai, maar ze wilde even zelf genieten van de stilte. Hoe hypocriet dat dan wel niet mocht zijn. Ze zette haar tas op de grond en haalde er een brief uit. Terra keek haar met een schuin kopje aan, terwijl deze zich op de tafel vestigde. Heel kort keek Tári richting de vrouw en ze lachte zachtjes toen ze de blik van de vrouw zag. ‘Laat geen duidelijke bewijzen op de tafel achter.’ Fluisterde ze zachtjes. Ze knipoogde kort naar Terra, die zachtjes piepte. Ze ging rechtzitten en keek nog eens goed naar de enveloppe. Het adres kwam haar vaag bekend voor, maar ze kon het niet thuisbrengen. Ook het handschrift leek ze eerder gezien te hebben. Toch stond haar naam erop en stond er op de achterkant met sierlijke letters: Mikis le Pomme. Ze had de voornaam vaker gehoord en de achternaam was dezelfde als die van haar moeder. Familie dus. Hoeveel familie kende ze van haar moeders kant? Vrijwel geen..
Ze beet even op haar lip en scheurde de enveloppe met haar vinger open. Ze haalde er een brief uit en legde de enveloppe terug op tafel. Ze vouwde de brief open en begon te lezen.

Hoi lieve Tári,

Misschien heb je allang gezien aan het handschrift of de afzender wie je deze brief schrijft. Alhoewel.. Misschien ook niet. Waarschijnlijk niet.
Ik zal niet tegen je liegen: zonder je grootmoeder had je deze brief waarschijnlijk helemaal niet gehad. Ik ben lang aan het twijfelen geweest of ik hem wel of niet zou sturen, het is immers niet niks. Ik heb je vrijwel nooit gezien. De laatste keer was je niet groter dan mijn onderarm. Je huilde weinig..
Goed, goed, voordat ik begin weg te dwalen op oude herinneringen en deze brief alweer opnieuw moet gaan schrijven.
Het leek je grootmoeder een goed idee om je een brief te schrijven. Niet dat ik dat niet al eerder gedaan heb, maar je moeder kwam ze altijd terug brengen. Ze zei dat je ze niet wilde lezen, dat je ons gewoonweg niet wilde kennen. Was dat waar of waren dat de woorden van je moeder? Ik neem aan dat als het waar is, je deze brief niet eens hebt geopend. Ik hoop van wel, maar het blijft je eigen keuze. Dat is ook meteen waarom ik je nu pas deze brief stuur. Wat nou als je hem niet wilt hebben en ik je er alleen mee lastig val? Je grootmoeder begint dan meteen te mopperen dat ik het dan maar alsnog moet sturen. Nou, ze heeft haar zin gekregen.
Ik hoop dat alles goed met je gaat. Dat je het naar je zin hebt op school en dat je veel dingen bij leert. Heb je veel vrienden of ben je liever alleen? Sorry, het liefst stel ik je alle vragen in een keer, maar misschien is dat beter van niet. Misschien hoor ik nog wel wat van je en geef je zelf al antwoord op alle vragen. Hopelijk is dat geen hoogmoedige hoop.
Ik hoef je niet te vertellen dat je van je grootmoeder en mij eigenlijk nog nooit een kerstcadeau hebt gekregen. Hoe kon dat ook? Daar wilden we nu graag verandering in brengen. In de enveloppe vindt je een gouden armband. Ik hoop dat je het mooi zult vinden. Zie dat maar als een vervroegt kerstcadeau.

Liefs,
Je grootvader

Ze bleef roerloos naar de brief kijken. Haar.. Grootvader had de brief gestuurd..? En haar moeder had hem verteld gehad dat ze niks met haar grootouders te maken wilde hebben? Ze had het zo vaak gevraagd, zo vaak had ze haar moeder gevraagd waarom ze haar grootouders nooit zag, dat het uiteindelijk niet eens meer een antwoord opgeleverd had. “Ze willen je niet kennen” was alles wat ze te horen had gekregen van haar moeder. Had dat rotmens dan exact hetzelfde tegen haar grootouders gezegd? Hoe kon ze?!
Tranen prikte in haar ogen terwijl ze de brief neerlegde en de enveloppe weer optilde. Voorzichtig hield ze deze open en ja hoor, daar lag een heel fijne armband. Ze pakte het uit de enveloppe en keek er naar. Het was inderdaad van goud. Het waren twee kleine kettinkjes met in het midden een lotus. Ze glimlachte terwijl er een traan over haar wang rolde. Dit was het eerste goede wat ze te horen had gekregen sinds ze Adrian voor het laatst had gezien. Ze had de meeste tijd in haar kamer doorgebracht en had veel geschreven, puur om niet bezig te hoeven zijn met alles wat er gebeurd was. En nu las ze dat haar grootouders weldegelijk geprobeerd hadden met haar in contact te komen. Het leek wel of dat meer los maakte dan al het andere van de laatste weken. De neiging om te huilen was nog groter dan in die negen maanden dat Adrian weg was, groter dan toen hij haar verteld had dat hij – tegen zijn eigen zin in – een einde wilde maken aan de relatie. Het enige verschil was dat dit blijdschap was. Voor de eerste keer in een hele lange tijd was het haar eigen familie die haar de liefde bood die ze zo graag wilde. Niet vrienden – waar ze er sowieso niet heel veel van had – niet haar vriendje, nee, dit keer was het echt haar familie. Ze sloeg haar hand voor haar mond en slikte een keer op een korte snik in te houden. Een brede glimlach stond op haar gezicht, terwijl er een tweede traan langs haar wang gleed.

Was het vreemd dat ze blij werd van de brief die ze kreeg? Nee, natuurlijk niet! Ze had al die tijd enkel en alleen een klein beetje liefde gewild van haar familie. Niet van vrienden, maar van familie. Al die tijd had ze gedacht dat er niemand in haar familie was die echt van haar hield, maar nu bleek ze het toch fout te hebben. Het bleek niet waar te zijn wat haar moeder haar verteld had. De woorden waardoor ze zo vaak ’s nachts wakker had gelegen, bleken niet waar te zijn. Ze kon niet ontkennen dat ze daar ontzettend blij mee was. Het was een lichtpuntje. Nou ja, eerder een grote lichtbol.
Het armbandje dat ze had gekregen maakte alles misschien nog wel beter. Het was een herinnering. De brief ook wel, maar de armband was anders. Het was een bevestiging, een geruststelling. Onuitgesproken, maar net zo dierbaar. Aan haar gezicht was duidelijk te zien hoeveel dit met haar deed. De grote glimlach, de tranen die over haar wangen stroomden. Het maakte haar blij, gelukkig.
Door deze blijdschap zag ze niet dat Terra haar kopje hief en lichtjes schuin hield. Pas toen de brief voor haar gelegd werd schrok ze op. “Deze had ik nog tegoed geloof ik. Het is de brief die ik had geschreven tijdens mijn afwezigheid... maar nooit had opgestuurd,” Adrians stem was zacht. Terwijl ze nog aan het bijkomen was van de verbazing en schrik, liep hij naar de boekenkasten. Ze slikte even en fronste. Ze veegde de tranen van haar wangen en haalde een keertje diep adem. Haar ogen bleven even op Adrian hangen, voordat ze hem niet meer kon zien en ze de brief pakte. Ze keek even naar het rode lint en een zwakke glimlach brak door op haar gezicht. De kleur kende ze maar al te goed. Ze schoof het lint voorzichtig van de brief en rolde de brief open. Haar rode ogen gleden over de letters, de woorden heen. De zinnen waren duidelijk. Heel erg duidelijk, bijna kinderlijk misschien. Het was zoals hij het beschreven had, maar toch kwam het anders over. Ze kon het niet beschrijven.
Na het lezen slikte ze krampachtig. Ze legde de brief naast de andere op tafel en sloeg haar handen kort voor haar ogen. Het ene moment was ze blij geweest en nu nestelde zich een apart gevoel in haar maag. Hoe kon ze hem überhaupt aankijken? Ze hield ontzettend veel van hem, maar alles hield haar tegen. Hij leek niet te weten wat hij wilde of moest doen en hoe kon ze hem dwingen om hetzelfde te voelen? Hij had haar wel gezegd dat hij nog hetzelfde voelde, maar zo kwam het niet over. Niet nadat hij haar gezegd had dat het hem misschien slimmer leek om er een punt achter te zetten.
Ze stond op en pakte in dezelfde beweging de armband van de tafel. Met de tranen in haar ogen – zowel van blijdschap als onmacht – liep ze naar de plek waar ze Adrian had gezien. Ze stond stil en keek hem onderzoekend aan. ‘Adrian.’ Ze hield haar hoofd schuin en schudde die toen. ‘Ik heb je weken niet gezien en nu dump je een brief bij me om vervolgens weer weg te lopen.’ Ze fronste, maar haar stem bleef rustig. ‘Er staan meer stoelen daar weet je?’ Een zachte lach verliet haar mond en ze sloeg haar ogen ten hemel. Ze opende haar hand en keek even naar de armband, waarna ze een kwartslag draaide, als een soort uitnodiging. ‘Alsjeblieft, kom even zitten..’ Of ze het nou wilde of niet, ze zouden een keer moeten praten. Dit keer kon ze niet weglopen zoals ze dat de vorige keer gedaan had. Het gevoel dat ze had gehad de laatste weken was genoeg bewijs voor wat ze voelde voor hem. Ze kon niet voor hem weg blijven lopen.

Stilte. Dat was wat haar nu omringde. Een serene stilte, die haar alleen nog maar erger opviel doordat het in haar hoofd maar niet stil werd. Woorden en gedachten, allemaal herinneringen, spookte onrustig door haar hoofd. Woorden van hem, woorden van haar. Gedachten over de negen maanden dat ze hem niet gezien had en de gedachten die de laatste maand door haar hoofd gespookt hadden. Er kwamen nieuwe gedachten bij. Gedachten die gecreëerd werden door de brief die Adrian haar zojuist had afgegeven. Ze las het, ze had hem gelezen en een zwaar gevoel nestelde zich in haar maag. Kon hij het haar nog moeilijker maken dan hij nu deed? Had hij erbij stilgestaan dat haar de brief nu geven, vrijwel niks meer hielp? Vrijwel, ja. Iets viel haar op in de brief, iets waar hij zelf niet stil bij gestaan leek te hebben.
Ze sloeg haar handen kort voor haar ogen, had die paar seconde nodig om tot zichzelf te komen. Vervolgens stond ze op en liep ze naar de plek waar ze Adrian voor het laatst had gezien. Terwijl ze op was gestaan had ze nog snel de armband mee gepakt. De brieven wilde ze best op de tafel laten liggen, maar een gouden armband voor het oprapen laten liggen? Absoluut niet.
Hij stond op een krukje en had een boek in zijn handen. Heel even bleef ze hem aankijken, alsof ze heel even wilde genieten van dit moment. Het moment waarin ze hem gewoon even kon aanstaren zonder dat het ongemakkelijk werd. Haar blik werd onderzoekend. ‘Adrian.’ Hij keek haar aan. Ergens was ze er verbaasd over. Natuurlijk zou hij haar aankijken, maar toch was er een vreemd soort verbazing. Ze hield haar hoofd schuin en schudde die toen. ‘Ik heb je weken niet gezien en nu dump je een brief bij me om vervolgens weer weg te lopen.’ Ze fronste, maar haar stem bleef rustig. ‘Er staan meer stoelen daar weet je?’ Vlak daarna verliet een zachte lach haar mond en sloeg ze haar ogen ten hemel. God wat wilde ze hem graag vertellen wat ze werkelijk voelde.. Hij wist het, ze had het hem verteld. Ze had het niet kunnen laten hem nog een kus te geven voordat ze weg was gelopen en ze hem een maand lang had weten te ontlopen. Aan geluk kwam ooit een einde. Was het geluk dat ze had gevoeld de afgelopen maand? Nee.. Dus misschien begon dat geluk nu pas.
Ze opende haar hand en keek even naar de armband, waarna ze een kwartslag draaide, als een soort uitnodiging. ‘Alsjeblieft, kom even zitten..’ Ze zag het aan hem, de twijfel, de tweestrijd. Zijn ogen gleden kort over de boeken voor hij haar volgde. Hij legde het boek wat hij net uit de kast had gepakt voor zich.
"Tári, wat valt er nog te bespreken? Ik heb... me werkelijk als een klootzak gedragen door die brief niet te sturen, ook al was hij zo bruut geschreven," Hij keek haar niet aan, maar ze had het gezien, de tranen in zijn ogen. Of.. oog. Terra reageerde vrijwel meteen op de aanwezigheid van de blonde jongen. Zonder om te kijken naar haar bazin liep het diertje met tikkende nageltjes naar de andere kant van de tafel, waar ze kort en zacht piepte naar de jongen. Heel kort verscheen er een glimlach op het gezicht van het witharige meisje. Adrian keek haar weer aan en de blik zei genoeg. Ze hadden dit gesprek beide liever niet. "Is er... nog iets dat je aan me kwijt wilt?" Ze keek hem even zwijgend aan, voordat ze de ketting neerlegde en kort keek naar de drie voorwerpen op tafel. ‘Ik ehm..’ Ze fronste even. ‘Ik heb net een brief gekregen.. Eentje die ik graag met je had willen delen.’ Haar ogen gleden naar Adrian en er was een pijnlijke blik in haar ogen te zien. ‘Maar ik geloof niet dat dat op dit moment echt mogelijk is..’ Ze beet even op haar lip en haalde diep adem. ‘Je hebt gelijk, je bent een klootzak.’ Ze bleef hem aankijken om zijn reactie te pijlen. ‘Maar niet omdat je me de brief niet gestuurd hebt, dat is verleden tijd. Je zit voor me en behalve het feit dat je half verminkt bent, ben je in orde.’ Een ongerust glimlachje verscheen op haar gezicht. Ja, daar was ze al die maanden het bangst voor geweest: Dat hij serieus gewond was.. Of erger.
‘Je bent een klootzak, omdat je me na al die maanden wéér alleen laat..’ Ze pakte de brief die ze zojuist van hem gekregen had op. Nog steeds met een zachte fluistertoon zei ze: ‘En je verteld me niet alles. Je vertelde me in het krot dat je jezelf tijdens het trainen verbrand had. Als dat zo is.. Waarom zeg je het dan niet in je brief?’ Haar blik was rustig. Er was niks op haar gelaat dat hem aanviel. Ze wist niet eens zeker of ze wel echt gelijk had. Misschien zag ze het wel verkeerd. Ze wende haar blik af en grijnsde toen. ‘Misschien is het maar goed dat we elkaar in de bibliotheek zijn tegen gekomen, hm?’ Haar ogen gleden weer naar hem toe. Ze twinkelde. Het was alleen een vreemd soort twinkel. Ze wilde de blijdschap van net met hem delen, maar dat kon niet. De omstandigheden lieten dat nu gewoon absoluut niet toe..

Het geritsel van papier klonk als een donderslag. De vrouw die haar eerder zo chagrijnig aangekeken had, deed opnieuw niks anders. Alsof boeken niet precies hetzelfde geluid maakte..
Ze liep naar Adrian toe en vroeg hem om te gaan zitten. Ze had hem weinig keus gegeven, maar hij had altijd nee kunnen zeggen. Ze was allang dankbaar dat hij dat niet gedaan had. Ze had er een dubbel gevoel over. Ze wilde niet met hem praten, had er een veel te zwaar gevoel bij, maar dit gesprek moest er komen. Ze wist niet of ze anders ooit normaal bij hem in de buurt zou kunnen zijn. ‘Ik ehm..’ Ze fronste even. ‘Ik heb net een brief gekregen.. Eentje die ik graag met je had willen delen.’ Haar ogen gleden naar Adrian en er was een pijnlijke blik in haar ogen te zien. ‘Maar ik geloof niet dat dat op dit moment echt mogelijk is..’ De verbazing had ze op zijn gezicht gezien. Ze kon het hem uitleggen, natuurlijk, maar ze wilde dat hij het zelf vroeg.
‘Je hebt gelijk, je bent een klootzak.’ Ze kreeg de reactie die ze verwachtte, maar niet gehoopt had. Een bijna opgemerkte beweging van zijn hoofd.. ‘Maar niet omdat je me de brief niet gestuurd hebt, dat is verleden tijd. Je zit voor me en behalve het feit dat je half verminkt bent, ben je in orde.’ Misschien waren ze er allebei mentaal niet helemaal bij, maar lichamelijk was hij in orde verder. Dat was voor haar het belangrijkste. Ze was werkelijk afschuwelijk bang geweest om een brief te krijgen, net zoals de vorige keer, met die harde, hatelijke woorden. Ze was bang geweest dat ze hem niet meer terug zou zien. Dat was niet zo en alleen daar was ze al enorm dankbaar voor.
‘Je bent een klootzak, omdat je me na al die maanden wéér alleen laat..’ Ze pakte de brief die ze zojuist van hem gekregen had op. Nog steeds met een zachte fluistertoon zei ze: ‘En je verteld me niet alles. Je vertelde me in het krot dat je jezelf tijdens het trainen verbrand had. Als dat zo is.. Waarom zeg je het dan niet in je brief?’ In tegenstelling tot de manier waarop haar woorden misschien overkwamen, was haar gelaat rustig. . "Er staat ongeval, oké, ik had het misschien meer in detail moeten geven op dat moment, dat ik tijdens het trainen en dus ook afreageren, mezelf heb verminkt door het verliezen van de controle op mijn magie, vuurmagie om exact te zijn," Ze bleef hem zwijgend aankijken. Ze zuchtte diep en schudde haar hoofd. ‘Dat had je niet misschien moeten doen, dat had je gewoon moeten doen.’ Ze wende haar blik met een diepe frons af en slikte krampachtig. ‘Want dan was ik in elk geval zeker geweest dat dat inderdaad gebeurd was. Begrijp me niet verkeerd, ik geloof je wel.. Maar het is..’ Ze keek hem bedenkelijk aan, haar volgende woorden voorzichtig uitkiezend. ‘Het is een gevoel.’ Ze bleef hem hierna even stil aankijken. Het was ongemakkelijk, maar heel even genoot ze van dat ongemak, heel even had ze deze nodig. Ze wende haar blik af en grijnsde toen. ‘Misschien is het maar goed dat we elkaar in de bibliotheek zijn tegen gekomen, hm?’ Haar ogen gleden weer naar hem toe. Ze twinkelde. Adrian grijnsde. "Ja eigenlijk, goede plek. Ik wilde gewoon boeken komen halen om te lezen, maar dan ben ik jou tegengekomen en ik had de brief meegenomen, in geval van dan. Wel ik had geluk dat ik je tegenkwam, dus nu heb je de brief gehad die ik te bruut geschreven vond om hem zo maar op te sturen," Ze glimlachte om zijn woorden. Daar was haar antwoord. Het was geluk dat ze hem tegen gekomen was, zelfs hij vond dat. Het was niet het einde van het geluk, maar het begin van het geluk. De grijns verdween van zijn gezicht en vrijwel meteen nestelde zich het zware gevoel weer in haar maag. De blik die hij haar liet zien zij haar genoeg. Ze wist al welke vraag hij ging stellen nog voordat hij het eerste woord gesproken had.
"Maar zeg me eerlijk, waarom zou je nu die brief niet met me kunnen delen? Het is niet omdat we... nouja, geen koppel meer zijn.. dat je je geluk niet mag delen met me, ik neem aan dat we nog steeds prima een vriendschap kunnen opbouwen, toch?" Ze bleef hem even aankijken, voordat er iets leek te breken. Ze sloeg haar handen voor haar ogen en schudde haar hoofd langzaam. ‘Adrian..’ Haar stem werd vervormd door haar handen. Ze keek op, in haar ogen was een leegte te zien. Ze keek hem strak aan, alsof ze rust en bescherming zocht in zijn ogen, in zijn ziel. ‘Denk je werkelijk dat een vriendschap gaat werken?’ Ze slikte even en tranen prikte in haar ogen. ‘Als ik je de brief nu zou laten lezen, nu die blijdschap met je zou moeten delen.. Dat kan ik niet Adrian..’ Ze beet op haar lip. ‘Ik ben niet sterk genoeg om een vriendschap met je aan te gaan, terwijl ik nog zoveel voor je voel..’ Ze sloeg haar ogen neer. Het lukte haar gewoon niet om hem nu aan te kijken. Het gevoel in haar maag klampte zich compleet vast en ze kon de tranen voelen branden.

Misschien leek het alsof ze de moed had om met hem te praten, hem aan te kijken, maar die moed had ze niet. Ze was dat grotendeels al verloren halverwege die negen maanden en het was compleet in elkaar gestort toen Adrian haar verteld had dat hij er een punt achter zette. Het letterlijk uit zijn mond horen komen van de woorden, zonder dat hij eromheen draaide, kwam als een mokerslag aan.
"Maar zeg me eerlijk, waarom zou je nu die brief niet met me kunnen delen? Het is niet omdat we... nouja, geen koppel meer zijn.. dat je je geluk niet mag delen met me, ik neem aan dat we nog steeds prima een vriendschap kunnen opbouwen, toch?" Geen koppel.. Natuurlijk wist ze allang dat het een feit was, maar toch had ze er al die tijd omheen weten te draaien. Ze had zichzelf die woorden weten te besparen. Tot nu dan toch. Ze wilde de woorden helemaal niet horen, ze wilde niet beseffen dat het echt voorbij was. Heel even bleef ze hem aankijken, voor de muur die ze had opgebouwd in elkaar storten en ze haar handen voor haar ogen sloeg. Haar handen leken nu het enige te zijn wat haar nog redde van de kwade buitenwereld die helemaal niks anders leek te doen dan haar achterna zitten. Ze schudde haar hoofd. ‘Adrian..’ Haar stem klonk vervormd doordat het geluid tegen gehouden werd door haar handen. Ze haalde haar handen weg en keek hem aan. Ze wist dat ze eruit moest zien als een of andere verlaten puppy, maar ze wilde dat masker gewoon niet meer ophebben. Ze kon het masker niet meer dragen.. Het begon te zwaar te worden.
‘Denk je werkelijk dat een vriendschap gaat werken?’ Ze slikte even en tranen prikte in haar ogen. ‘Als ik je de brief nu zou laten lezen, nu die blijdschap met je zou moeten delen.. Dat kan ik niet Adrian..’ Ze beet op haar lip. ‘Ik ben niet sterk genoeg om een vriendschap met je aan te gaan, terwijl ik nog zoveel voor je voel..’ Ze sloeg haar ogen neer, had niet de moed om hem aan te kijken. Hoe kon ze? Ze had hem net verteld wat ze hem een maand geleden ook had gezegd.. En ze wist nog precies hoe die dag was geëindigd.
Adrian stond op en haar blik schoot geschrokken zijn kant op. Toen ze zag dat hij niet wegliep maar naast haar kwam zitten, veranderde de geschrokken blik in eentje van verbazing. Hij omhelsde haar en ze verstijfde. Haar gevoel zij haar te ontspannen, maar haar lichaam dacht daar duidelijk anders over. Al haar spieren spande zich aan en haar ademhaling werd wat onregelmatig. Niet omdat ze het onprettig vond, nee ze genoot van de omhelzing, maar omdat ze bang was wat dit met haar zou doen.
“Tuurlijk gaat een vriendschap lukken! We doen ons best ervoor he? Toch...?” Ze kon het aan hem horen, hij had het hier net zo moeilijk mee. “W- we... ga... gaan ons b- best doen..” Ze voelde hoe hij zijn neusbrug op haar schouder legde. Langzaam maar zeker kon ze de tranen door haar jurkje voelen komen en juist dat was wat ervoor zorgde dat ze haar armen om hem heen sloeg. Ze ontspande haar spieren en vrijwel tegelijkertijd kwamen alle tranen. Haar schouders schokte zacht. Haar vingers klemde zich vast aan zijn shirt en ze verborg haar gezicht in datzelfde shirt. Zijn lichaamswarmte gaf haar een gevoel van veiligheid. Ze wilde nooit meer weg uit dit kleine nestje van bescherming, maar ze wist dat ze hem een keer los zou moeten laten. En als zij het niet deed, zou hij het doen.. Misschien was dat nog wel veel erger. Als hij haar los zou laten zou het haar veel meer pijn doen dan als zijzelf los zou laten.
Ze slikte krampachtig en haalde schokkerig adem. In dezelfde handeling rook ze zijn lichaamsgeur. Ze sloot haar ogen en beet op haar lip. Ze besefte dat ze elkaar ondertussen compleet nat gehuild hadden. Heel langzaam, bijna alsof het haar moeite koste – wat eigenlijk ook wel zo was, maar niet fysiek – trok ze haar armen terug en tilde ze haar hoofd weer op. Ze keek hem met rode ogen aan en knikte twijfelend. ‘I..Ik.’ De tranen liepen nog steeds over haar wangen, maar ze had niet de kracht om haar woorden te zoeken en ook nog eens haar wangen droog te vegen. ‘P..Proberen kan a..altijd.’ Ze sloeg haar ogen neer en moest moeite doen niet te gaan snikken. Ze had er een hekel aan om te huilen waar andere haar konden zien. Voor hem? Dat maakte haar niet uit. Maar voor de rest van iedereen hier? Liever niet.. Ze kon haar handen en benen voelen trillen en heel even keek ze naar haar handen, die harder trilde dan ze zelf had gedacht. ‘Zeg me dat je niks meer voor me voelt.’ Haar stem klonk kwetsbaar en dat was een exacte weerspiegeling van hoe ze zich nu voelde. Het maakte niet uit wel antwoord hij op de vraag zou geven, het zou haar toch wel breken..
Haar schouders begonnen weer licht te schokken en haar handen bleven op hetzelfde ritme trillen, duidelijk zichtbaar. Ondanks alles, kon ze hem niet aankijken. Ze wilde dolgraag zien hoe hij erop zou reageren. Niet de woorden, maar de blik, maar ze kon het niet.

Een vriendschap.. Hij vroeg haar om een vriendschap, maar hij leek niet te begrijpen waarom ze dat niet kon. Hoe kon ze haar geluk met hem delen, terwijl er een mes in haar maag gestoken werd elke keer als ze hem aankeek? Hoe kon ze hem als een vriend zien, terwijl ze constant de neiging moest onderdrukken om hem te kussen? Hoe kon hij dat überhaupt van haar vragen? Zag hij dan werkelijk niet dat een vriendschap haar misschien nog wel veel meer pijn zou doen dan hem nooit meer zien? Natuurlijk wilde ze hem blijven zien, wilde ze alles met hem delen en – als het echt niet anders kon – vrienden met hem zijn, maar dat maakte het niet meteen emotioneel mogelijk. Ze legde het hem uit, sprak het naar hem uit. Ze sprak naar hem uit dat ze nog steeds van hem hield. Hij kon het niet weten, maar toen ze tegen hem gezegd had van hem te houden, kwam hij op een lijstje te staan waar vrijwel niemand op stond. Ze sprak de woorden niet graag, zag ze als een zwakte, maar voor hem wilde ze dolgraag een uitzondering maken. Ze hield van hem en dat mocht iedereen weten.
Hij omhelsde haar, probeerde haar gerust te stellen door haar te vertellen dat een vriendschap wèl ging lukken. Ze kon er niks aan doen dat ze verstijfde, dat haar lichaam reageerde op zijn aanraking. Misschien kon je het een overlevingsmechanisme noemen. Haar lichaam wilde de omhelzing, maar ze wist dat ze het simpelweg niet mocht. Ze zou verdwaalt raken in de wensen van haar eigen lichaam. Het verstijven was de enige manier om te voorkomen dat het fout zou gaan.
Zijn stem brak en ze wilde hem troosten, echt, maar ze had niet de moed om haar armen om hem heen te slaan. Pas toen ze zijn tranen door haar jurkje voelde komen kwam ze in beweging. Haar armen ankerde zich bijna om hem heen en haar gezicht verborg zich als een soort automatisme in zijn shirt. Nu haar lichaam ontspannen was en ze zo in zijn armen lag, kwam alles naar boven. Het veilige gevoel dat haar dit ondanks alles gaf, zorgde ervoor dat het haar niks kon schelen hoeveel mensen haar zagen huilen. Ze had het even nodig. Als ze het niet deed zou ze nog eens ineenstorten vanwege alle emoties.
Ze liet hem los toen ze besefte dat ze elkaar vrijwel compleet nat hadden gehuild. Ze kon simpelweg niet beschrijven hoeveel zelfbeheersing het haar kostte om hem los te laten. Ze keek hem met rode ogen aan en knikte twijfelend. ‘I..Ik.’ De tranen liepen nog steeds over haar wangen, maar ze had niet de kracht om haar woorden te zoeken en ook nog eens haar wangen droog te vegen. ‘P..Proberen kan a..altijd.’ Ze sloeg haar ogen neer en moest moeite doen niet te gaan snikken. Hij mocht haar zo zien, maar ze wist dat het haar niet zou lukken om stil te snikken en ze voelde er weinig voor om door mevrouw slechthumeur weg gestuurd te worden. Ze kon de bibliothecaresse niet zien, maar ze wist wel hoe het mens zou reageren als ze hier teveel lawaai zouden gaan maken.
Haar handen en benen trilde duidelijk zichtbaar. ‘Zeg me dat je niks meer voor me voelt.’ De kwetsbaarheid in haar stem was een exacte weerspiegeling van wat ze voelde. Ze kon hem echter niet aankijken. Haar schouders schokten en haar handen trilden duidelijk zichtbaar door.
Ze hoorde Terra zacht grommen en meteen keek ze op. Eerst naar de Tasmaanse duivel en toen naar Adrian. Hij deed net de kraag van zijn shirt goed en keek haar toen aan. Ze kon elk klein ding zien. De tranen in zijn ogen, het kleine beetje bloed dat tevoorschijn kwam toen hij op zijn lip beet. Deze bewegingen waren een kleine optelsom en de oplossing van deze som zou niet erg lang meer op zich laten wachten. “I-ik... v-voel... niets meer v- voor je,” Kreeg hij eruit, terwijl de tranen over zijn wangen heen stroomden. Ze kon een schok door haar heen voelen trekken en ze hapte een keer kort naar adem. Haar ogen bleven op hem gericht en ze slikte toen. ‘Goed.’ Ze keek even achter zich om te zien waar dat vervloekte mens mee bezig was. Ze wende haar blik terug naar Adrian en schudde haar hoofd. ‘Als je helemaal niks meer voor me voelt, waarom wil je dan een vriendschap proberen?’ Er was een frons op haar gezicht verschenen en haar stem was beangstigend kil geworden. Dat was hoe ze deed, maar het was zeker niet hoe ze zich voelde. Van binnen had ze min of meer een inzinking. Het liefst rende ze nu weer weg, maar dat kon ze niet blijven doen..
Ze krapte een keer aan haar kin, een beetje ongemakkelijk. ‘Want als er niks is heeft een vriendschap ook geen zin.’ Ze keek hem even strak aan. Ze kon haar ogen voelen branden, maar deed haar best het te negeren. ‘Wat wil je nog dat ik geloof en wat niet, Adrian?’ Haar stem was zacht en haar ogen keken hem met diezelfde zwijgende blik aan.

Deze hele situatie.. Ze had zichzelf erin gepropt, had zichzelf in de hoek weten te drijven en daardoor stond ze hier nu. Of zat eigenlijk. Alles wat hij zei, alles wat hij deed, het was een kwelling. Ze was in een constante tweestrijd met zichzelf, er woede een oorlog in haar lichaam die geen van beide partijen ooit kon winnen.. De ene partij wilde bij hem zijn, wilde hem alles vertellen over de laatste maanden. Hoe ze zich had gevoeld, waar ze bang voor was geweest. Ze was zo verschrikkelijk bang geweest voor de mogelijke optie dat hij ergens dood in een greppel lag.. Maar hoe kon ze het hem vertellen? Hoe kon ze hem in de ogen kijken en hem alles vertellen? Ze had hem amper kunnen vertellen hoeveel ze van hem hield, had dit in principe nog niet eens gedaan! Ze had alleen tegen hem gezegd dat ze van hem hield. Dat ze dat zelden tegen iemand zei, kon hij niet weten.
De andere partij wilde niks meer met hem te maken hebben, wilde zichzelf alle pijn besparen. Een vriendschap? Dat kon nooit wat worden als ze constant tegen zichzelf moest zeggen dat ze geen relatie meer hadden.. Geen van beide partijen zouden ooit echt kunnen winnen. Niet zonder deze situatie onder ogen te komen. Niet zonder nu te blijven staan.
De strijd in haar lichaam maakte haar moe. Ze was uitgeput van alle emoties die haar geterroriseerd hadden de laatste maanden. Ze wist dat het niet lang meer zou duren voordat ze klaar was met het vechten en het op zou geven. Er was niet heel erg veel meer voor nodig.
Het was voor haar logisch dat ze hem vroeg of hij nog iets voor haar voelde. Zei hij ja, dan zou ze hem vragen wat hij nog voor haar voelde. Zou zijn antwoord nee zijn, dan was er in haar ogen ook niks om een vriendschap voor aan te gaan. Daar had je immers ook iets voor nodig. Ze wist dat die logica nergens op sloeg, maar op dit moment had ze hem ook nog een veel lastigere keuze kunnen geven. Nu wist ze tenminste wat hij nog voelde.
“I-ik... v-voel... niets meer v- voor je,” Natuurlijk wist ze dat hij loog, maar dat interesseerde haar niet. Dat maakte het misschien nog wel veel erger. Hij zei het, hij had gezegd dat hij niks meer voor haar voelde. Dat was voor haar meer dan genoeg om compleet om te slaan. Binnen enkele seconden was de muur die ze voor hem had laten vallen weer opgebouwd en werd ze kil naar hem toe. Zijn woorden raakte haar dieper dan wat dan ook. De leugen die hij haar nu voorschotelde boorde een gat in haar ziel. Ze kon de schok door haar hele lichaam voelen trekken en bijna onbewust hapte ze naar adem.
‘Goed.’ Haar stem was afstandelijk en kil geworden. Ze schudde haar hoofd. ‘Als je helemaal niks meer voor me voelt, waarom wil je dan een vriendschap proberen?’ Er was een frons op haar gezicht verschenen en haar stem was beangstigend kil geworden. Haar stem weerspiegelde voor het eerst sinds hij terug was niet hoe ze zich voelde. Vanbinnen huilde ze. Het voelde alsof zijn leugen haar net compleet tot zwijgen had gebracht. De twee strijdende partijen in haar lichaam waren gestopt met tegen elkaar vechten en leken nu ineens tegen háár te gaan werken. Alsof haar eigen lichaam zichzelf in stukken scheurde. Ze had voor zichzelf besloten om het hem niet meer te laten zien, de pijn.
Ze krapte een keer aan haar kin, een beetje ongemakkelijk. ‘Want als er niks is heeft een vriendschap ook geen zin.’ Ze keek hem even strak aan. Ze kon haar ogen voelen branden, maar deed haar best het te negeren. ‘Wat wil je nog dat ik geloof en wat niet, Adrian?’ Het was duidelijk dat ze hem niet meer in haar emoties wilde toelaten. Hij had zijn kans gehad om te zien was hij aangericht had, wat hij nog steeds aan het aanrichten was. Hij was dat kleine brandende gevoel in haar dat alles aan het verwoesten was. Elke hoek van haar lichaam, haar ziel, leek hij te grazen te willen nemen.
Hij perste zijn lippen op elkaar en zijn blik gleed de andere kant op. Ze bleef hem aankijken, alsof hem aankijken de enige manier was om die muur overeind te houden. “Ik... weet het niet Tári.. wat wil je wel geloven en wat niet?” Hij kneep zijn ogen kort dicht, haalde diep adem. “Want.. ik wil je verder geen pijn meer doen, het is welletjes geweest voor jou Tári. Ik denk niet aan mezelf, ik denk aan jouw welzijn,” hij richtte zijn blik weer op haar en wrong een glimlach op zijn gezicht. “Ik wil je sparen aan een resem aan emoties die ik vast en zeker wel ga ontfutselen bij je door m’n idiote gedrag,” Ze had zwijgend naar hem geluisterd, maar had vanbinnen gemerkt dat die kleine soldaatjes hun wapens weer opraapte en deze nu op Adrian gericht hadden. Toen hij opstond en het boek van de tafel pakte werden haar ogen kil. Ze stond op en keek hem met een giftige blik aan. ‘Haal het niet in je hoofd om nu weg te lopen, want dan loop ik die deur uit en zie je me niet meer terug.’ Haar ogen spoten vuur en haar stem was een kil gefluister geweest. Ze was ertoe in staat, ze was bereid om nu weg te lopen en hem zo goed en kwaad mogelijk te ontlopen. Maar niet voordat ze deze laatste poging had gedaan om hem wakker te schudden. Ze wilde niet opgeven, maar ze kon het simpelweg niet blijven volhouden. Ze kon niet blijven vechten voor hem.
‘Zie je niet wat je doet, Adrian? Zie je niet dat wat je probeert te voorkomen, je juist aanricht?’ Ze was iets harder gaan praten. ‘Wordt toch wakker, je helpt niemand hiermee. Het enige wat je doet is de ene leugen na de ander de wereld in werken. Hoe wil je dat ik je nog geloof? Hoe wil je dat ik nog waarheid zie in de woorden die je spreekt?’ Ze schudde kwaad haar hoofd. ‘Je denkt alleen maar aan jezelf, niet aan mij. En je doet alsof je compleet blind bent. Je acties nu doen me veel meer pijn dan je ooit met wat dan ook zou kunnen doen!’ Ze was gaan schreeuwen en commentaar klonk vanuit de andere kant van de bibliotheek, waar het chagrijnige vrouwtje liet weten niet gediend te zijn van het harde geschreeuw. Tári richtte zich kort op het mens en siste kwaad dat er vrijwel niemand was die last van ze kon hebben. Ze keek niet hoe de vrouw reageerde en richtte zich weer op Adrian. ‘Ik was bang dat ik een brief zou krijgen met het nieuws dat er iets met je gebeurd was. Negen maanden lang, Adrian, ben ik bang geweest dat je ergens dood lag!’ Ze voelde dat ze begon te trillen. Het brandende gevoel in haar ogen wilde ze niet meer tegenhouden en de muur die ze net zo snel weer opgebouwd had brak in duizenden stukjes: de tranen rolde over haar wangen. ‘Ik zou willen dat jij dat brandende gebouw in gerend was en niet Mats!’ Ze schrok van haar eigen woorden, meende er geen enkel woord van. Ze was veel te blij dat ze hem hier zag staan, levend en wel. Half blind en vol met emoties die ze nog niet kon begrijpen, maar hij leefde en was verder gezond. Geschrokken van haar eigen woorden sloeg ze haar hand voor haar mond en liet ze zich door haar knieën op de grond zakken, waar ze snikkend en trillend bleef zitten.

Ze probeerde het zo hard.. Ze wilde zo graag blijven vechten, maar ze kon het gewoon niet meer. Ze had zo vaak de muur opgebouwd en weer afgebroken, ze had zo hard gevochten tegen alle gedachten die haar de laatste maanden hadden gekweld. Ze kon het niet meer, hoe graag ze het ook nog wilde. De muur was niet meer gemaakt van het harde graniet, maar was na elke keer opnieuw opbouwen en afbreken veranderd in puimsteen. Ze had nog maar weinig nodig om de muur in te laten storten en het was nu aardig op weg om compleet in te storten.
Ja, ze wist heel goed dat ze zijn plannen aan het dwarsbomen was, dat ze hem kwetste door te zeggen dat ze geen vrienden wilde zijn. Het was niet zo dat ze helemaal geen vrienden met hem wilde zijn, het was alleen zo ontzettend beangstigend. Ze was verschrikkelijk bang dat ze alles zou verpesten. Ze wist niet hoe groot haar moed en zelfbeheersing zouden zijn. Het had haar al al haar wilskracht gekost om hem toen straks los te laten in die omhelsing.. Ze was bang dat elke aanraking de kans op een band zou verwoesten. Met het vallen van die dikke, harde muur was niet alleen haar emotionele muur gevallen, maar ook de muur die haar beschermde van herinneringen en angsten. De muur had haar al die tijd beschermd tegen de herinneringen van eenzaamheid en afstandelijkheid. Ken je die mensen die zeggen dat de gepeste mensen gaan pesten? Ja, misschien was zij er wel een van. Misschien was alles wat ze ooit had gedaan wel een simpele weerspiegeling van hoe ze zich voelde of had gevoeld.
Ze wist het allemaal niet meer.. Ze wist niet meer wat ze nog wel en wat ze niet meer kon geloven. Het voelde alsof elk woord dat uit zijn mond kwam bedoelt was om tegen haar te liegen. Ondanks alles bleef diezelfde vraag in haar hoofd rond spoken: Lag het aan haar? Was het haar schuld? Was dit alles gebeurd omdat zij iets fout gedaan had? Hij had haar wel verteld dat het met zijn zusje te maken had, maar moest ze dat geloven? Ze wist het allemaal gewoon niet meer. En zelfs toen ze dat tegen hem zei, kreeg ze een antwoord waar ze bang voor was..
Ze had nog voor een laatste keer die muur opgebouwd, had al haar laatste energie gestopt in het opbouwen van die kwetsbare stenen, die bij een zachte windbries al om zouden vallen. Op het moment dat hij opstond leek al dat werk voor niks te zijn. Het koste niet meer dan een enkele seconde om die hele muur om te laten vallen en alles wat hij daarvoor had hoeven doen, was opstaan. Hij stond op en had het boek opgepakt. Ze hoefde niet lang te wachten voordat het beangstigende gevoel haar bekroop. Hij wilde weglopen, of hij dat toe wilde geven of niet. Je kon het paniek noemen, de emotie die haar beklemde, maar als je het haar vroeg was het simpel een uiting van alles wat ze gevoeld had de laatste maanden. Angst, verdriet, woede. Er waren weinig vrolijke emoties te vinden geweest in haar doen en laten de laatste maanden.
‘Haal het niet in je hoofd om nu weg te lopen, want dan loop ik die deur uit en zie je me niet meer terug.’ Haar ogen spoten vuur en haar stem was een kil gefluister geweest. Ze wilde het niet. Ze wilde niet weglopen voor hem en ze wilde al helemaal niet voorgoed weglopen. ‘Zie je niet wat je doet, Adrian? Zie je niet dat wat je probeert te voorkomen, je juist aanricht?’ Ze was iets harder gaan praten. ‘Wordt toch wakker, je helpt niemand hiermee. Het enige wat je doet is de ene leugen na de ander de wereld in werken. Hoe wil je dat ik je nog geloof? Hoe wil je dat ik nog waarheid zie in de woorden die je spreekt?’ Ze schudde kwaad haar hoofd. ‘Je denkt alleen maar aan jezelf, niet aan mij. En je doet alsof je compleet blind bent. Je acties nu doen me veel meer pijn dan je ooit met wat dan ook zou kunnen doen!’ Het commentaar dat ze kreeg op haar geschreeuw snauwde ze weg, voordat ze zich weer op Adrian richtte. Ze kon zien dat hij schrok van haar uitval, maar ze wist dat als ze het nu op zou kroppen ze straks in elkaar zou zakken in haar kamer, huilend en schreeuwend. ‘Ik was bang dat ik een brief zou krijgen met het nieuws dat er iets met je gebeurd was. Negen maanden lang, Adrian, ben ik bang geweest dat je ergens dood lag!’ Ze voelde dat ze begon te trillen. Het brandende gevoel in haar ogen liet ze nu maar gaan en de tranen rolde over haar wangen. ‘Ik zou willen dat jij dat brandende gebouw in gerend was en niet Mats!’ Ze schrok van haar eigen woorden. De schrik was groot. Ze had de woorden niet willen zeggen, meende er geen enkel woord van, geen enkele letter. Ze was veel te blij dat hij hier voor haar stond en ze tegen hem kon schreeuwen. Ze wilde dat ze de tijd terug kon draaien.. Ze sloeg haar handen voor haar mond en haar benen leken haar niet te kunnen dragen. Ze liet zich door haar knieën op de grond zakken, waar ze trillend en huilend bleef zitten. Adrian wreef met de rug van zijn hand over zijn neus en ze kon hem horen snuffelen, zelfs door haar eigen gesnik heen. “Het spijt me dat ik dat gebouw niet ben in gerend, het spijt me dat die kerel niet nu voor je staat, wie het ook mag zijn. Maar het zegt me genoeg dat je mij liever dood had gezien dan hem, het spijt me voor je,” Een schok schoot door haar lichaam, opnieuw. Ze hapte naar lucht toen hij wegliep en beet hard genoeg op haar lip om hem open te bijten. Ze schudde haar hoofd. ‘Nee..’ Fluisterde ze onverstaanbaar. Het trillen werd erger en ze sloeg haar handen voor haar ogen. Ze wilde opstaan en achter hem aanlopen, maar ze had niet de kracht in haar benen om zichzelf omhoog te hijsen. Ze wilde hem niet dood zien.. Mats was het gebouw met een reden in gerend en hij had dat met zijn volle verstand gedaan. Ze kon niet weten of hij verwacht had daar te sterven of niet. Het enige wat ze wist was dat hij gedaan had wat hij wilde doen. Het meisje waarvoor hij dat vervloekte gebouw in gerend was, was veilig. Nee, wat er ook zou gebeuren, ze zou Adrian niet dood willen..
Ze liet haar handen zakken en keek doods naar haar trillende handen. Ze klemde haar kaken op elkaar. Nee, ze ging het niet opgeven. Ze zou het niet opgeven al zou ze hier nu in elkaar zakken omdat het haar allemaal teveel zou worden. Ze kon nu niet weglopen of hier blijven zitten. Ze wist dat dit gesprek dan nooit afgemaakt zou worden en ze wilde dat hij dit hoorde. Ze kon niet nu weglopen.. Ze had hem net dood gewenst, hoe kon ze dat in godsnaam doen?
De trots waar ze normaal mee liep was weg en haar voeten slofte bijna over de grond. Het interesseerde haar allemaal helemaal niks meer. Haar eer en trots kon haar part in een groot diep donker gat vallen. Ze was er klaar mee. Ze wilde niet meer dat dat alles bepaalde.
Ze wist niet waar hij heen gelopen was, maar toch kwam ze uit bij de boeken schap waar hij bij stond. Ze trilde zichtbaar en de tranen stroomde nog steeds over haar wangen. Haar hele gezicht was ondertussen rood geworden, zat onder de rode vlekken.
Ze bleef even naar hem kijken, zwijgend. Ze wist niet of hij wist dat ze daar stond, maar ze wist ook niet of het haar veel uitmaakte. Ze wilde gewoon heel even stil naar hem kijken, heel even wilde ze tot zich door laten dringen wat ze net had gedaan. Ze deed zo haar best om hem duidelijk te maken hoeveel pijn hij haar deed en nu had ze exact hetzelfde gedaan. Ze had hem werkelijk gekwetst.
Een vlaag woede schoot door haar heen en haar eerste reactie was het pakken van een boek, maar ze zette hem terug voordat ze hem met haar stomme kop naar de andere kant van de bibliotheek gegooid had. Ze schudde haar hoofd en deed een stap naar Adrian toe. ‘S..sorry..’ Ze wilde nog een stap doen, maar durfde dit gewoon niet. Tranen bleven over haar wangen stromen. ‘Ik meende het niet.. I..Ik..’ Ze hief haar hand iets in een wanhopig gebaar. Het ding trilde als een blaadje in de wind en ze liet haar hand daarom vrijwel meteen weer zakken. Ze was bang dat hij haar zou zien trillen.
‘Ik wil je niet dood, Adrian..’ Ze sloeg haar ogen neer, durfde niet dichter naar hem toe te komen, vond niet dat het aan haar was om dat besluit te nemen. ‘Ik.. Ik wil je niet kwijt..’ Haar stem was weer een fluistering geworden, een zacht getril van haar stem. Ze kreeg er geen enkel woord meer uit zonder dat brandende gevoel in haar keel. Ze hield teveel van hem om hem dood te zien of simpelweg niet meer te zien.

Hoe had ze het kunnen zeggen? Hoe had ze tegen hem kunnen zeggen dat ze wilde dat hij degene was die het gebouw in gerend was? Ze wilde hem niet kwijt, ze zou niet weten wat ze zou moeten doen als ze hem zou verliezen. Ze wist wat ze deed als ze iemand verloor waar ze van hield. Mats was daar een goed voorbeeld van. Ze zou altijd ergens van hem blijven houden en ze zou nooit kwaad over hem kunnen spreken.
Nadat ze de brief had gekregen die haar verteld had dat hij overleden was, was ze een zee van emoties ingevallen. Maar voordat ze bij die zee uitgekomen was had ze eerst moeten vallen. Ze had eerst meters een ravijn in moeten storten voordat ze het wateroppervlak had geraakt. De persoon van wie ze de brief had gekregen wilde ze het liefst eigenhandig de dood in werken. Niet omdat hij haar de brief had gestuurd, maar omdat ze samen iets hadden meegemaakt waar ze hem altijd voor zou blijven haten. Het had haar al heel veel moeite gekost om die woorden van iemand als hem aan te nemen. Ze had eerst gedacht dat het een zieke grap was geweest, maar was snel genoeg tot het besef gekomen dat zelfs Hidan niet zo ver zou gaan. Dat besef had het alleen helemaal niet beter gemaakt. In plaats van te piekeren of het wel waar was of niet – deze fase had trouwens het minste tijd gekost, hooguit een paar minuten – begon ze zichzelf verwijten te maken. Waarom had ze het hem zo moeilijk gemaakt? Waarom had ze ingegeven op de drang Damian te kussen? Hoe was dat überhaupt een goed idee geweest?! Ooit?! Hoe had ze het Mats aan kunnen doen? De vragen waren brandend en lieten littekens op haar ziel achter. Had ze het kunnen voorkomen? Had ze ervoor kunnen zorgen dat hij nu nog in leven was? Misschien was hij wel gebleven als ze die ene fout nooit begaan was. Ze had hem geschreven dat ze niet kon wachten tot ze hem weer een keer kon zien en alles met hem kon delen, maar misschien had ze hem moeten vertellen dat ze niet wilde wachten en hem gewoon zo snel mogelijk wilde zien. Misschien had ze het dan wel voor elkaar gekregen om hem hier te hebben voordat dat gebouw in de brand vloog, voordat hij naar binnen was gerend om dat meisje te redden. Natuurlijk wist ze wel dat het meisje dan gestorven zou zijn, maar ze kon het niet laten om zo af en toe zich af te vragen waarom dat kind zoveel geluk had gehad. Waarom was Mats ook zo een vreselijk afschuwelijke gentlemen geweest? Ze haatte hem daar misschien zelfs wel voor, want dat had hem uiteindelijk de kop gekost.
Deze fase was misschien een van de ergste geweest. Ze was gaan drinken en dat terwijl ze werkelijk helemaal niet tegen alcohol kon. Verbeterd was dat in die periode ook niet. Ze kon er nog steeds helemaal niet tegen. Na deze fase volgde er eentje die op zich helemaal niet zo erg was geweest. Het was gaan binnen dringen. Hij was dood en ze kon er niks aan doen. Deze fase had haar etenslust het grootste gedeelte van de tijd ontnomen, maar dat was helemaal niet het ergste. Het was de stilte en leegte die ze had gevoeld op dat moment. Ze had met iemand willen praten, maar de enige persoon met wie ze eventueel zou kunnen praten over haar gevoel en Mats, was weg. Hij was uit het niets verdwenen en ze had niks van hem gehoord. In deze tijd dacht ze nog dat hij het gewoon druk had en ze elkaar gewoon elke keer mis liepen. Ze dacht er nog niet echt over na.
En toen kwam die ene uitnodiging.. Het kaartje met de zwarte letters. Begrafenis.. Ze had het kaartje opnieuw en opnieuw gelezen en had nachten lang wakker gelegen. Ze wist niet of ze kon gaan of niet. Ja, de uitnodiging was er, maar kon ze het echt zelf? Ze had Adrian nog niet gesproken en vond het zelfs misschien wel een beetje ongepast om met hem te gaan. Uiteindelijk was ze gegaan en had ze de begrafenis bijgewoond. Ze had met een paar mensen kennis gemaakt en was oprecht blij dat ze daar was. Dat ze kon zien waar de jongen die zoveel voor haar gedaan had begraven werd. Ze was niet lang gebleven en was vrijwel direct weer terug gegaan naar SSA. Hoe lang de reis ook zijn mocht, het maakte haar niet uit. Ze kon het niet om daar te blijven, om zo dicht bij hem te zijn. Of hij er nu echt was of niet. En ondanks dat ze zo hard haar best gedaan had om dat gevoel van zijn nabijheid te ontlopen, was ze die na die dag niet meer kwijt geraakt. Zeker de eerste paar dagen na de begrafenis had ze het commentaar kunnen horen op alles wat ze deed. Natuurlijk wist ze wel dat het haar brein was die een spel met haar aan het spelen was, maar het maakte de pijn niet minder erg. Ze wist wat hij zou zeggen bij vrijwel alles wat ze deed en haar brein verwoorden het enkel. Vanaf dat moment was de strijd met haar brein en lichaam begonnen.
De weken die volgde brachten haar in de ergste fase van allemaal. Nu begon ze heel langzaam alles een plekje te geven. Ze huilde nog steeds elke avond en had meerdere keren met dingen gegooid. Het was deze periode waarin ze terug was gevallen in oude gewoonte. Nachtmerries waren terug gekomen, dingen waren kapot gegaan en ze had aan het einde van elke nacht het idee dat er geen enkele traan meer over was. Ze stond elke ochtend op met hoofdpijn, bezweet en vaak ook schreeuwend opende ze haar ogen. Nachtmerries maakte alles nog veel moeilijker. Ze kreeg geen moment rust meer van zichzelf. Om toch even te kunnen ontsnappen van al die emotie ging ze steeds vaker naar de lessen en probeerde ze zo vroeg mogelijk weer in bed te liggen, puur omdat ze wist dat ze meer dan de helft van die tijd al helemaal niet meer zou slapen. En toen kwam het. Toen kwam het besef dat ze Adrian nog steeds niet gezien of gesproken had. Ergens in een van de vele weekenden was ze naar zijn kamer gegaan en had ze aangeklopt. Geen antwoord. Dat had ze een aantal uren achter elkaar vol gehouden, maar het bleef stil aan de andere kant van de deur. De dag erna had ze hetzelfde gedaan en de dag daarna ook. Toen pas was het besef gekomen dat hij er niet was. Hij was weg, hij was niet op zijn kamer en hij had het niet druk. Hij was er gewoon niet. Ze had het aan bijna iedereen gevraagd. Waar is hij? Niemand kon haar een antwoord geven. Het had daarna niet lang meer geduurd voordat de meest logische gedachte in haar opgekomen was. Ze had genoeg slechte dingen gedaan in haar leven, dus waarom zou ze nu niet no iemand verliezen waar ze van hield? Nog eens een paar dagen had het gekost voordat ze in gestort was. Ze wilde het niet geloven, maar het bleef zich herhalen in haar hoofd. Hij lag waarschijnlijk ergens dood en niemand had het haar gewoon verteld. Alles was er op een zekere dag uitgekomen. Ze was die ochtend gewoon naar haar lessen gegaan, maar had er maar heel weinig van mee gekregen. Aan het einde van de dag was ze een wandeling gaan maken, had ze een poging gedaan om haar emoties onder controle te krijgen. Het had alleen geen zin meer, ze had het te lang en te vaak geprobeerd. Dat was de eerste keer dat ze niet meer de kracht had om dat gevecht met zichzelf nog langer aan te gaan. Ze was met een emotieloze, dode blik naar haar kamer gelopen, had de deur achter zich gesloten en was huilend en schreeuwend op de grond gezakt. Het was zo erg geweest dat Terra dekking had moeten zoeken voor de rondvliegende voorwerpen.
Ze wist hoe ze zich had gevoeld toen ze dacht dat ze hem nooit meer zou zien, hoe kon ze het in haar hoofd halen om hem nu dood te wensen? Waar haalde ze dat lef vandaan? Ze raapte zichzelf bijna op en stond op. Sloffend liep ze naar hem toe. Ze wist niet waar hij heen was gelopen, maar het was alsof haar benen dat wel wisten. Toen ze hem zag staan bleef ze stil. Ze wilde gewoon heel even naar hem kijken, alsof ze bang was dat ze hem nooit meer zo zou zien, met zijn neus in de boeken. Of zo zag het er althans uit. Haar lichaam maakte vrijwel direct duidelijk dat haar emoties niet bepaald stabiel waren. Een vlaag woede schoot door haar heen en ze greep een boek vast, wilde deze weg gaan gooien, maar bedacht zich op tijd dat het niet haar eigen spullen waren en dat het boek waarschijnlijk niet heel veel zou kunnen hebben. Met een zachte klap zette ze het boek weer op de plank. Het geluid leek haar moed te geven om Adrian aan te spreken. ‘S..sorry..’ Ze durfde niet naar hem toe te lopen en dus bleef ze staan waar ze stond. De tranen bleven over haar wangen rollen. Hij reageerde op haar woorden en keek haar aan. ‘Ik meende het niet.. I..Ik..’ Ze hief haar hand iets in een wanhopig gebaar. Het ding trilde als een blaadje in de wind en ze liet haar hand daarom vrijwel meteen weer zakken. Ze was bang dat hij haar zou zien trillen. Hij knipperde met zijn ogen en wreef er kort doorheen. Ze wist werkelijk niet of hij het trillen wel of niet gezien had.
‘Ik wil je niet dood, Adrian..’ Ze sloeg haar ogen neer. Ze durfde hem niet meer aan te kijken. Schaamte kroop door haar heen en maakte het voor haar onmogelijk om de jongen waar ze zo vreselijk veel van hield aan te kijken. ‘Ik.. Ik wil je niet kwijt..’ Haar stem was niet meer dan een zacht, trillend gefluister geworden.
"Tári, ik ga er... geen einde aan maken, gewoon omdat iemand me verteld dat ik moet doodvallen. Ik denk dat meerdere mensen er hier wel zo over denken dat ik moet doodvallen. Natuurlijk is het zo dat ik een vriendschap met je wil, maar dan moet je ook proberen, deal?" Haar ogen gleden voorzichtig naar hem toe en ze zag dat hij dichterbij kwam. De schok die ze daarbij voelde was geen schrik, maar blijdschap. Blijdschap dat hij toch nog in haar buurt wilde komen ondanks de woorden die ze uitgesproken had. Hij stopte een los plukje haar achter haar oor en ze sloeg haar ogen kort neer. "Mag ik je gewoon weer Taars noemen?" Een zwak glimlachje brak door op haar gezicht, maar voor een enkele seconde, maar ze wist vrijwel zeker dat hij het gezien had en ze wist bijna zeker dat hij het zou zien zoals het bedoelt was, als een ja. Hij haalde een zakdoek uit zijn zak en veegde haar tranen ermee weg. Ze sloot haar ogen even. "Je bent te mooi om te huilen, je bent me niet kwijt, ik wil je gewoon meer pijn besparen," Ze opende haar ogen en keek hem even zwijgend aan, voordat ze knikte. Heel kort twijfelde ze nog voordat ze haar armen om zijn hals sloeg. Ze wist dat ze het trillen nu niet meer zou kunnen ontkennen, want nu zou hij het gewoonweg kunnen voelen. ‘Deal.’ Fluisterde ze zachtjes in zijn oor. Ze wilde het proberen. Ze wilde niet dat ze hem voortaan zou zien als niks meer dan een ex.
Ze sloot haar ogen en haalde een keertje diep adem. Het huilen werd minder, maar ze kon de laatste stille tranen simpelweg niet tegen houden. Ze glimlachte kort en opende haar ogen, waarna ze zacht fluisterde: ‘Ik ben de enige die dat mag hoor je me.’ Ze had hem nog steeds vast en wilde ook niet los laten. ‘Alle andere die ooit tegen je zeggen dat je dood moet vallen krijgen met mij te maken.’ In haar stem was nog steeds een zachte snik te horen en ze wist ook wel dat ze de woorden vooral zei om zichzelf een beetje af te leiden, maar ze meende ze toch ook ergens. De drang om hem te beschermen zou ze waarschijnlijk altijd houden, zeker nu hij voor haar gevoel opgestaan was uit de dood.
Heel kort schoot de brief door haar hoofd, maar ze wist dat als ze daar nu over zou beginnen ze hem los moest laten en dat wilde ze niet.. Nog niet.

Ze wist dat ze soms meer zei dan ze wilde. Ze wist dat de dingen die ze zei niet altijd waren wat ze bedoelde of wilde. Niet altijd had ze de zelfbeheersing om bepaalde woorden en zinnen in te slikken en ook nu bleek dat maar weer. Het was bijzonder hoe ze in een confrontatie met vreemde zo kil en beheerst met haar woorden om kon gaan, maar hoe ze die hele zelfbeheersing verloor in een confrontatie met mensen waar ze van hield. Het was alsof ze de gave had juist deze mensen tot op het bot te kwellen en tot de ziel toe te vertrappen. Ze haatte het aan zichzelf, maar hoe hard ze ook probeerde er iets aan te doen, elke keer als ze een stapje de goede richting uit gedaan had wat haar woordbeheersing betreft, sloeg iets haar met een onweerstaanbare kracht terug. Die kracht kon van alles zijn. Een ruzie, een gebeurtenis buitenom of – zoals nu – een ophoping van emoties die voor het eerst in een lange tijd een uitklep vonden. Ja, ze had die emoties misschien kunnen uiten in haar kamer tijdens haar woede en wanhoop aanvallen, maar het had geen opluchting geboden. Schreeuwen tegen een stoffen laken had minder effect dan schreeuwen tegen de persoon waar ze zo bang voor was te verliezen. Ze kon en wilde niet ontkennen dat het haar opluchtte, schreeuwen tegen hem. Ze kon merken dat de woede langzaam wegglipte. Niet helemaal, want daarvoor was het niet goed genoeg op gelost. Een vriendschap.. Ze wilde het best proberen, maar ze had geen vertrouwen in haar eigen gedrag en was ervan overtuigd dat haar eigen acties alles juist zouden verpesten, dat haar acties de vriendschap zouden verbreken en ervoor zouden zorgen voor een nog veel grotere kloof tussen hen beide. Hij zei dat hij haar wilde behoeden voor meer pijn en verdriet, maar je zou kunnen zeggen dat zij exact hetzelfde aan het proberen was. Ze wilde hem beschermen tegen háár stomme acties en de kloof die daarbij zou ontstaan. Ze kende zichzelf en ze wist dat er iets fout zou gaan. Ergens, op een gegeven moment. Ze wist niet wat het zou zijn. Misschien zou de zelfbeheersing weg vallen. Misschien zou hij uiteindelijk een ander meisje vinden en zou de jaloezie haar kil maken tegenover hem. Ja, ze was bang voor een vriendschap, maar niet omdat ze geen vrienden wilde zijn. Ze was bang voor háár gedrag in deze vriendschap.
Ja, goed gehoord. De woede was verdwenen, maar de angst die ze had gehad was zeker nog niet weg. Nu was ze niet meer bang om zijn begrafenis bij te moeten wonen, maar bang dat ze hem zou verliezen op een hele andere manier. Natuurlijk was er ook blijdschap om hem te zien, gezond en wel, maar wat is blijdschap ten opzichte van woede en angst? Blijdschap was voor haar helemaal niet zo een hele sterke emotie, alles behalve zelfs. Er was veel nodig om haar echt blij te maken, om haar echt gelukkig te zien. Misschien waren het juist de kleine dingen die haar gelukkig maakte. Werd ze niet gelukkig van lieve woordjes en gebaren, maar van het gevoel dat er iemand was die er voor haar was en waar ze altijd op terug kon vallen. Adrian hoorde in dat plaatje. Adrian was die persoon waar ze van wist dat hij er voor haar was en dat ze naar hem toe zou kunnen komen. En toch ontbrak dat gevoel. Niet omdat haar gevoelens waren veranderd of de mogelijkheden die ze had om naar hem toe te gaan. Nee, dat gevoel ontbrak omdat híj dat niet had gedaan. Hij was niet naar haar toe gegaan toen hij in de problemen zat. Híj had ervoor gekozen haar over te slaan in het proces dat hij doorgemaakt had. Dat deed pijn. Meer pijn dan ze kon uitdrukken. Hij had haar niet in vertrouwen kunnen nemen over wat er was gebeurd. En zelfs nu hij het verteld had wist ze niet zo goed of ze hem wel kon en moest geloven..
Ja, emoties hadden nu de overhand en dat gooide ze eruit. Met de verkeerde keuzes. Ze had nooit tegen hem mogen zeggen dat hij dood moest vallen, had dit ook niet gemeend. Maar opnieuw, haar mond was soms sneller dan haar brein. Haar onbewuste drang om de mensen van wie ze hield pijn te doen was soms geniepiger en glibberiger dan het verstand dat volgde. Het verstand dat nu tot haar door drong. Wat was ze toch ook een stomme trut.
Ze was naar hem toe gelopen en hij vertelde haar dat ze niet zo makkelijk van hem af kwam. Een klein stemmetje in de donkere hoekjes van haar brein begonnen zacht te lachen bij die woorden. Ze was blij dat hij, ondanks haar woorden, niet tegen haar uitviel. Ze was er misschien bang voor geweest dat hij razend zou worden, dat hij geen controle zou hebben over zijn eigen woorden en daden. Ze had het blijkbaar mis gehad en ze kon hem niet vertellen hoe blij haar dat maakte. Zijn aanraking met haar haren zond kort een rilling langs haar rug en ze sloeg haar ogen naar hem op. Het was geen onprettige rilling geweest, eerder een warme bevestiging dat hij haar niet de huid vol zou gaan schelden voor de woorden die ze tegen hem gesproken had.
Bij de vraag of hij haar weer Taars mocht noemen glimlachte ze kort. Een klein lichtpuntje op een gezicht dat compleet natgeregend was door de donkere wolken boven haar hoofd. Een klein zonnestraaltje dat tussen de wolken vandaan kwam en haar mondhoeken omhoog trok. Ze kon het gewoon niet om het hem te verbieden. Ze wist dat dat het begin zou zijn van die kloof waar ze zo vreselijk bang voor was. Ze weigerde dat nu al te laten gebeuren. Ze weigerde om nu al te zien hoe haar acties die kloof creëerden en groter zouden maken. Niet nu al, niet nu ze net pas besloten had in te stemmen met dit nu al verdoemde idee om vrienden te worden. Zou zichzelf pijn besparen niet beter zijn? Hém die pijn besparen beter gezegd.. Het begon te lijken op een eeuwige strijd en ze strijd niet meer voeren. Ze zou hem altijd met zichzelf blijven voeren, maar ze hoefde hem toch niet ook nog met hem te voeren?
Het compliment dat ze kreeg warmde haar weer een klein beetje op en de bevestiging dat ze hem niet kwijt was, liet een dubbel gevoel achter. Het maakte haar dol gelukkig, want hij liet zo merken niet kwaad op haar te zijn. Niet kwaad genoeg om haar ervoor uit te schelden of erger.. Ze wist dat hij haar geen pijn zou willen doen, maar ze wist simpelweg niet wat voor een kettingreactie haar woorden in gang hadden gezet bij hem.
Ze sloeg haar armen om zijn hals en wist dat hij haar kon voelen trillen. Als reactie legde hij zijn handen op haar schouders en kneep er veelbetekenend in. Ze glimlachte zwakjes. ‘Deal.’ Fluisterde ze zachtjes in zijn oor. Ze stemde ermee in, besloot voor zichzelf dat die eeuwige strijd om hem te beschermen vanaf nu alleen nog maar in haar hoofd zou zijn. Hij hoefde er niet onder te lijden. Niet zolang ze kon voorkomen dat die kloof groeide en hen beide zou opslokken in een kille diepte. Zijn ogen twinkelde, leken bijna licht te geven. Ze glimlachte zwakjes toen hij de laatste ontsnapte traan wegveegde.
‘Ik ben de enige die dat mag hoor je me.’ Hij lachte zacht, wat voor haar een bevestiging was dat hij haar begreep. ‘Alle andere die ooit tegen je zeggen dat je dood moet vallen krijgen met mij te maken.’ De snik kon ze niet helemaal uit haar stem mijden. Ze wist van zichzelf dat ze waarschijnlijk over een uur nog kon voelen dat haar ogen week waren, haar stem wat schor en haar hele gezicht zou aanvoelen alsof ze het in een bak met chloor had gehouden. Waarschijnlijk zou ze morgen wakker worden en zouden haar ogen opgezet zijn van de hoeveelheid vocht die erlangs was gestroomd. De rode vlekken op haar gezicht zouden ook een uur nodig hebben voordat ze compleet weg getrokken waren. Als ze geluk had was het over een half uur bijna weg en zou ze rond kunnen lopen zonder dat duidelijk te zien was dat het van het huilen was. Dan zou het lijken alsof ze gewoon rood was van de warmte.
“Insgelijks als dat bij jou gebeurd, dan krijgen ze met mij te maken,” Sprak hij met een glimlach. Tári glimlachte en knikte een keertje kort, als wijs van een soort dankjewel. Adrians oog viel duidelijk op de armband en haar blik volgde die van hem. “Van wie heb je hem gekregen? Die armband?” De glimlach op haar gezicht verbreedde iets bij het zien van zijn nieuwsgierigheid. Ze boog haar hoofd iets naar voren om de zachte lach die haar mond verliet te verbergen. Ze trok haar armen terug en pakte zijn hand vast om hem twee stappen mee te trekken en toen weer los te laten. Ze liep naar de tafel waar de brief nog lag. Terra zat nog op de tafel en keek de twee met een schuin hoofdje aan. Een zachte piep verliet de bek van het diertje en met een vragende twinkeling in de oogjes liep ze naar Adrian. Of in de richting daarvan, want Terra leek niet van de tafel af te willen komen.
‘Hier.’ Tári had de brief opgepakt en stak die uit naar Adrian. De twinkeling in haar ogen was helderder dan eerst. Oké, ze moest erop terugkomen. Misschien was blijdschap toch sterker, als je er maar genoeg van had won het van die twee andere emoties. ‘Mijn moeder vertelde me altijd dat mijn grootouders me niet wilden kennen en vandaag kreeg ik dit.’ Ze straalde terwijl ze hem aankeek. Misschien kon je haar nu wel vergelijken met een zesjarig kind dat net dat ene speeltje heeft gekregen waar ze al jaren op wacht.

Waardige 4000e post XD

Dat hij haar vroeg of hij haar koosnaampje weer mocht gebruiken, liet haar glimlachen. Hoe kon ze zeggen dat hij dat niet mocht? Natuurlijk mocht hij dat. Ze wilde het misschien zelfs, ergens stiekem. De enige reden dat ze hem gezegd had dat hij haar niet meer zo mocht noemen, was omdat ze hem wakker wilde schudde. Ze wilde dat hij zag wat hij deed. Of ze erin geslaagd was wist ze niet, wat ze wel wist was dat ze zich er niet meer druk om wilde maken. Ze wilde geen ruzie met hem maken. Hem kwetsen stond zeker niet op haar lijstje met dingen die ze wilde doen. Hij zou er ook nooit opkomen ook. Hij was de eerste die haar die koosnaam mocht geven en de enige die er ook mee weg kwam zonder problemen. Het had dus ook geen zin om te blijven zeggen dat hij het niet mocht. Dan zou ze tegen hem liegen, maar ook tegen zichzelf.
Ze kon de drang om hem een knuffel te geven gewoon niet weerstaan. De drang om haar armen om hem heen te slaan en zijn warmte te voelen. Ontkennen zou ze het niet; niet ze ondanks in te stemmen met de vriendschap waarschijnlijk altijd zou hunkeren naar zijn warmte en liefde. Voor hem zou ze het proberen te negeren, maar voor nu maakte ze gebruik van de warme knuffel die ze hem kon geven. Hem belovend dat ze hem zou beschermen, wat ze ook echt zou doen. Ze zou hem altijd blijven beschermen. Voor andere en voor zichzelf. Ze wist niet hoe hij zou reageren om alles wat zijn leven nog zou brengen en ze wist al helemaal niet of ze er iets aan zou kunnen doen. Ze zou het proberen, proberen hem te beschermen tegen zichzelf. Hij beantwoorde die belofte en ze zou niet ontkennen dat dat haar blij maakte. Zeker na zijn stille antwoorden van haar trillen, zijn zwijgende belofte dat ze niet alleen was. Ineengevlochten met de belofte dat hij haar ook zou beschermen gaf haar dat kleine beetje hoop en geluk dat ze voor een seconde geleden niet had kunnen bereiken. Het was alsof iemand haar in een kooi had gezet en het water en eten er vlak voor, maar te ver weg om te pakken. Alsof Adrian net dat poortje open had gemaakt met een magische sleutel en haar de kans gaf weer wat te eten en te drinken.
Hij vroeg haar over de armband nadat zijn blik er duidelijk naartoe gegleden was. De glimlach die op haar gezicht stond verbreedde zich iets en ze boog haar hoofd iets naar voren. Natuurlijk wilde hij het weten. Hij was net zo nieuwsgierig als zij was. Nu stond ze zichzelf echter wel toe om het hem te laten zien, hem de brief te laten lezen. Pas nu drong tot haar door dat het hem wellicht ook kwetste als ze nu ineens zou stoppen met delen. Ze pakte zijn hand vast en trok hem een stukje mee voordat ze deze weer los liet. Ze liep naar de tafel en Terra keek het tweetal vragend aan. Adrian glimlachte naar de Tasmaanse duivel. Tári keek de twee kort met een glimlach aan en gaf de brief toen aan Adrian. ‘Hier.’ De zorgvuldigheid waarmee hij de brief open vouwde liet haar haar ogen even neerslaan. Hij was er bijna voorzichtig mee. ‘Mijn moeder vertelde me altijd dat mijn grootouders me niet wilden kennen en vandaag kreeg ik dit.’ Verklaarde ze. Ondanks het zware gevoel dat ze kreeg in haar maag, elke keer als ze over de vrouw sprak, was er een kinderlijke blijdschap bij haar te zien. Hij fronste zo nu en dan en ze beet zachtjes op haar lip terwijl hij las. Ze wist dat ze hem dingen liet lezen die ze hem nooit verteld had en ja dat beangstigde haar een beetje. De zekerheid die ze had dat als hij alles over haar zou weten, hij weg zou gaan, kneep haar heel zachtjes de keel dicht, vormde een brok in haar keel. De brief was niet lang, maar er stonden genoeg aanwijzingen in voor het gedrag en karakter van haar moeder.
"Ik zou hen bezoeken," sprak hij terwijl hij zijn blik oprichtte. "En hen terugschrijven, geen idee of je hen alleen zou bezoeken of net met iemand erbij, het lijkt me het beste dat je zelf beslist wat voor je het beste is, maar je hebt je grootouders, als ik deze brief mag geloven, al best lang niet meer gezien, dus ik zou ze bezoeken," Hij glimlachte en gaf haar de brief terug. Met een bedenkelijk gezicht bleef haar blik even op de brief in haar handen hangen. "Wat ga je nu doen?" Ze beet zacht op haar lip en keek hem toen aan. Een beetje ongemakkelijk haalde ze haar schouders op. ‘Ik.. weet het niet.’ Een lichte frons stond op haar gezicht. ‘Ik wil ze sowieso terug schrijven, dat is het minste wat ik kan doen, maar..’ Een zachte zucht verliet haar mond. ‘Maar ik weet niet of ik het kan, langsgaan bedoel ik.’ Haar stem was nog iets zachter geworden en ze had haar ogen op de tafel gericht. ‘Ik wil ze dolgraag zien.. maar ik weet niet of ik mezelf ertoe aan kan zetten naar ze toe te gaan.’ Daar was het.. Het eerste moment dat ze letterlijk uitsprak bang te zijn om terug te gaan naar haar planeet van herkomst. Iets in haar maag bevroor en ze had direct spijt van haar keuze het hem te vertellen, terwijl ze eigenlijk nog niks had verteld..

De brief had op zich positieve emoties bij haar teweeg gebracht, het was de vraag die Adrian haar stelde toen hij de brief gelezen had. Wilde ze naar haar grootouders toe? Ja, ze wilde dolgraag naar die twee mensen toe, maar ze wist niet of ze het aandurfde om zo dicht bij huis te zijn. Hoe kon ze dat ook weten? Als ze aan thuis dacht, gingen haar haren al rechtovereind staan en begonnen er kleine zweetdruppeltjes over haar rug te lopen. Ja, ze was bang om terug te gaan, maar ze wist niet in hoe verre het haar zou belemmeren om haar grootouders te ontmoeten. Was dat haar grootste angst? Nee.. Zouden haar grootouders wel blij zijn met wie hun kleindochter was? Zouden ze wel willen weten wat ze leuk vond en wat haar interesses waren, of zouden ze bij het zien van het witharige meisje al meteen de deur aanwijzen? Zij hadden haar – als ze de brief geloven moest – al eens in hun armen gehad. Zou dat betekenen dat de geur van de oude mensen haar bekend voor zou moeten komen? Ze wist op dit moment helemaal niks, alleen dat ze bang was voor alles wat zou komen als ze haar grootouders zou bezoeken.
‘Ik.. weet het niet.’ Een lichte frons stond op haar gezicht. ‘Ik wil ze sowieso terug schrijven, dat is het minste wat ik kan doen, maar..’ Een zachte zucht verliet haar mond. ‘Maar ik weet niet of ik het kan, langsgaan bedoel ik.’ Haar stem was nog iets zachter geworden en ze had haar ogen op de tafel gericht. ‘Ik wil ze dolgraag zien.. maar ik weet niet of ik mezelf ertoe aan kan zetten naar ze toe te gaan.’ Ze wist dat ze hem al een paar keer half verteld had hoe haar verleden eruit zag. Alsof ze het in een raadsel vertelde, telkens één puzzelstukje aanreikend en tegelijkertijd de vorige weer weg halen. Ze wist niet of hij er ooit zelf achter zou kunnen komen hoe ze zich voelde als het om thuis ging, maar zelfs als hij dat niet kon wilde ze het hem ooit vertellen. Ze had alleen nog niet het goede moment gevonden om hem te vertellen over alle shit die ze in haar leven had meegemaakt. Wat moest hij er ook mee? Als ze het hem zou vertellen zou hij waarschijnlijk zijn spullen pakken en maken dat hij ver weg van haar kwam.
Ze zag hem in haar ooghoeken langzaam zijn hoofd schudde. Toen hij haar dwong hem aan te kijken was er een wanhopige twinkel in haar blik te zien. "Ik eis van je dat je hen gaat bezoeken. Als ik zo'n brief zou gekregen hebben van mijn grootouders, was ik meteen gegaan. Ik zou geeneens getwijfeld hebben, dus we gaan hen bezoeken, of je het nu wilt of niet. Dat is wel het minste wat je kan doen na zo'n brief weet je?" Zijn toon was streng, maar de glimlach die zijn gezicht niet verlaten had stelde haar gerust. Een glimlach verscheen op haar gezicht en ze knikte een keertje. ‘We, hm?’ Ze schudde haar hoofd en lachte zacht. ‘Goed, ik zal gaan..’ Ze fronste even en hield haar hoofd toen schuin. ‘Maar alleen omdat ik wil weten hoe die mensen zijn.’ Ze zuchtte zacht en slikte een keertje. Ze zou gaan en ze zou blijven, maar ze zou haar spullen pakken zodra ze ook maar een glimp van haar moeder opving.
Ze keek even naar de brief en glimlachte toen. ‘Ik ehm..’ Haar glimlach werd een grijns en ze keek hem schuin aan. ‘Denk dat ik mezelf even ga opfrissen, voordat ik de rest van de dag een halve tomaat ben.’ Ze knikte naar het boek dat Adrian vast had. ‘En dan kan jij even gaan lezen.’ Ze glimlachte naar hem en gaf hem een kus op zijn wang. Ze kon het simpelweg niet laten. Ze stopte beide brieven in haar tas en wenkte dat Terra haar moest volgen. Haar ogen gleden kort naar de bibliothecaris en in een stil gebaar wenste ze Adrian succes met de vrouw voordat ze zich omdraaide en zich een weg baande naar haar kamer om zich te verlossen van de rode vlekken op haar gezicht.