Savador reageerde niet op Deshas' woorden terwijl ze de loopplank afliepen. Zijn blik was strak gericht op alles wat zich op de kade bevond. Zijn wantrouwen voor vreemde mensen en plaatsen speelde weer op. Met eenmaal een vaste, stabiele grond onder hun voeten, nam Savador de tijd zijn blik nauwkeurig over de kade en de gezichten van talloze onbekende mensen te laten glijden. Hij richtte zijn aandacht op een wagen getrokken door paarden die vlak bij hen tot stilstand kwam. Zwijgend staarde hij op de man neer van de wagen die zich voor Deshas verontschuldigde. Antwoord op zijn vraag had hij dan wel niet gekregen, maar hij merkte nu al wat Deshas bedoelde. Hij was nog killer dan anders. Hij keek zijn vriend nog even onderzoekend aan toen hij gebaarde dat hij eerst mocht. Nog wat nijdig omdat zijn vraag was genegeerd, stapte Savador daarna langs Deshas zwijgend op de wagen.

Deshas stapte ook in en keek even over zijn schouder naar de man. ''Rijden'' luidde het korte bevel op onaangename toon. De wagen zette zich vrijwel direct in beweging. ''Dit is dus wat ik bedoelde. Ik wou je vraag niet negeren Savador. Ik kon er alleen geen antwoord op geven. Het valt niet uit te leggen. Maar hier in het Rijk voel ik me gewoon een ander persoon'' zei hij zacht zonder Savador aan te kijken. Zijn blik was opzij gericht naar waar ze voorbij reden. De lucht was inmiddels zwaar betrokken. Hij was grauw en grijs. ''Geen zorgen. Het zal vandaag niet regenen'' zei Deshas plotseling in het algemeen. De man op de bok knikte en leek opgelucht. Ze reden een hele tijd zo door over een zwart grindpad. De kiezels knerpte onder de hoeven en de wielen. Ze passeerde verschillende dorpen en steden. Er leek haast geen eind aan te komen. Maar ze reden ook langs kliffen, bossen, velden. Alles had wel een licht lugubere uitdrukking en doodse stilte over zich heen.

Zodra de wagen in beweging kwam, vergde Savador al zijn aandacht op aan de buitenwereld van het Rijk. 'Het is al goed. Daar ben ik zelf ook al achter gekomen,' antwoordde hij zacht op Deshas' woorden, zonder zijn afwezige blik van buiten los te scheuren. Savador steunde met een elleboog op zijn knie en ondersteunde zijn kin met een hand terwijl hij zijn blik op de voorbij glijdende landschappen gericht hield. Eentonig was het niet, ze kwamen voorbij natuur en volk, langs huizen en bomen. Het wisselde allemaal af. Maar hij vroeg niet waar ze heen gingen. Dat wilde Savador voor zichzelf ook nog een verassing houden.

Ineens na een bocht doemde een gigantische stad op. Omringd door een grote muur maar tegen een berg opgebouwd zodat het goed te zien was wat zich binnen de muren bevond. De daken van de huizen waren zwart met gouden randen. Zelfs de stenen waar ze van gemaakt waren, waren bijna zwart. Toen ze door twee reusachtige poorten reden waar op beide zijde van de muur wachters stonden, eveneens gekleed gaande in het zwart met goud, verwisselde het geluid van wielen op grind zich voor dat van wielen en hoeven op kasseien. De stad was een beetje op plateau's gebouwd. Je had eerst een vlak stuk, daarna een weg die wat steiler omhoog liep met daarlangs huizen of winkelsen dan weer een vlak stuk. Zo waren er een stuk of zeven uitgesneden in de berg. ''Elk plateau heeft zo zijn eigen vertegenwoordiger. Elk van hen zit ook in de Raad. De orginele Raad bestond ook alleen uit deze zeven en de huidige Heer der Duisternis maar er zijn wat dingen veranderd en sindsdien zitten er altijd dertien leden in de Raad. Mijzelf niet meegetelt'' zei Deshas plotseling toen ze het derde plateau gepasseerd waren. Elk plateau had twee banieren staan. Een zwart met gouden waar een slang op was afgebeeld en hun eigen banier in hun eigen twee kleuren. Ze reden alle zeven plateau's op en hielden halt voor een groot paleis dat minstens driekwart van het plateau in beslag nam. Ze reden door twee zwarte smeedijzeren hekken heen, om een fontein waar roodgekleurd water uitkwam en hielden voor de zwarte stenen trappen halt. Ook het hele paleis was van de buitenkant zwart. ''Welkom in Aoilanum Savador. De hoofdstad van het Rijk der Schaduwen. En dit nederige stulpje hierzo is mijn huis'' zei hij kalm tegen hem.

Savadors aandacht werd direct getrokken door iets gigantisch in zijn ooghoeken. Hij tuurde langs de wagen in de verte naar op iets wat waarschijnlijk een stad was, en niet zomaar eentje. Zijn interesse was er in ieder geval door opgewekt. Hij scheurde zijn blik geen een keer van het kolossale fenomeen af. Van buiten was het misschien moeilijker te zien, maar van binnen was hij overdonderd door de hemelsbrede stad. Alles leek macht uit te stralen en paste precies bij het Shadraanse beeld, zelfs de structuur. Door de verbluffing drongen Deshas' woorden maar half tot hem door, maar goed genoeg om zijn uitleg mee te krijgen. 'Wie zijn de zes andere leden dan? Zijn die trouwens wel van het Rijk afkomstig?' vroeg Savador doelend op de plateau's en de leden van ieder stuk. Hij keek Deshas niet aan terwijl hij zijn vraag stelde, maar nam in plaats daarvan de gelegenheid ieder detail in zich op te nemen dat langzaam langs hen voorbij gleed toen ze de zeven plateau's op reden. Voor een al net zo titanisch paleis kwam de wagen tot stilstand. Hij stapte uit en bleef voor de zwarte stenen trappen staan, zijn hoofd in zijn nek en zijn ogen halfdicht geknepen om tegen het paleis op te kijken. En hij dacht dat Villa Lenore al een kast der kasten van een huis was. 'Ik voel me er nu al thuis,' zei Savador grijnzend.

Deshas glimlachte even krort waardoor voor een paar minuten maar de zon door de donkere wolken heen brak en de lucht wat opklaarde terwijl hij ook uitstapte en naast Savador ging staan. ''Dat mag ook wel. Dit is immers ook jouw huis. Al vanaf de dag dat je aanvaarde mijn opvolger te worden'' zei hij. ''En om antwoord te geven op je eerdere vraag: ja, de orginele zeven leden komen allemaal uit het Rijk der Schaduwen. Het Rijk kent zeven grote steden waarvan Aiolanum de grootste en de hoofdstad. De plaats waar wij van Vasco's schip zijn afgekomen is een havenplaats Siochana maar ondanks dat wel een van de zeven. Alleen wonen de leden van de Raad hier omdat dit dichter bij het paleis is wat we ook gebruiken om te vergaderen'' legde Deshas uit. Uit het paleis kwam ineens twee mensen aangelopen. Een vrouw voorop, een man twee passen achter haar. Beide maakte voor zowel Savador als Deshas een buiging. De vrouw was de eerste die weer rechtop stond. Ze had een licht grauweige huid maar niet lelijk. Ze had verder lang bruin haar in een vlecht die tot haar heupen reikte en mooie amandelvromige bruine ogen en smalle lippen. Ze was niet bepaald lelijk maar aan haar kleding was te zien dat ze hier werkte. Ze begon in het rap oud- Shadraans te praten maar Deshas onderbrak haar direct met de boodschap dat Savador dat niet zo goed kon verstaan, eveneens gesproken in oud- Shadraans. De vrouw knikte en ging over in gewoon Shadraans dat voor Savador wel te volgen was. ''Het is een eer u te mogen ontmoeten Heer Savador. Mijn naam is Phileine, deze man naast mij is Jurrian. Ik ben het hoofd huishouding van dit paleis en Jurrian gaat over de keuken. Als er iets is waar wij rekening mee moeten houding voor uw welzijn laat het ons dan asltublieft weten zodat wij aan uw wensen kunnen voldoen'' sprak ze tegen hem met een licht accent. Daarna keerde ze zich tot Deshas. ''Het is goed u weer in Aiolanum te zien Heer. Al verwachtte de Raad u pas over een paar dagen'' zei ze. ''De eerste dagen op zee waren een meevaller dus we zijn sneller dan gepland was'' zei Deshas kalm. Hij wende zijn blik even af en keek Phileine toen aan. ''Hoe is het met....haar?'' vroeg hij toen zacht. Phileine sloeg haar ogen neer. ''Ik vrees dat haar toestand neutraal is gebleven Heer. Het spijt me'' zei ze. Deshas had een licht teleurgestelde blik in zijn ogen. ''Brengen jullie Savador maar even naar zijn vleugel. Ik heb eerst nog wat anders te doen'' zei hij en verdween naar binnen.

Er verscheen een brede maar bovenal tevreden grijns op Savadors gelaat toen hij hoorde dat het ook zijn huis was. Hij had gedacht pas de macht over iets binnenin het Rijk te krijgen wanneer hijzelf in Deshas' voetsporen zou treden. Dit was al een geweldigde voorproef. Hij knikte loom op Deshas' uitleg over de eerdere vragen die hij had gesteld, zijn blik nog steeds gevangen door het grote paleis. Hij scheurde zijn blik pas weer los toen er twee mensen de trap afdaalden. Hij keek wantrouwend toe hoe de man en de vrouw beide een buiging voor hen maakte. Er verscheen een lichte frons in Savadors voorhoofd toen de vrouw niet veel later in een spraakwaterval van Oud-Shadraanse woorden losbarstte. Hij ving maar een aantal woorden op, soms halve zinnen, maar niet genoeg om het helemaal te begrijpen. Het voelde veel beter aan toen ze haar spreken vervolgde in het vertrouwde, gebruikelijke Shadraans. Savador gaf enkel een kleine knik als reactie op de welkomstwoorden van de vrouw, die zich voorstelde als Phileine. Hij wendde zijn blik van de twee paleispersoneelsleden af om Deshas nieuwsgierig te bekijken. Het was hem een raadsel wie hij bedoelde met 'haar'. Daar zou hij gauw genoeg achterkomen, dacht hij. Desnoods zocht hij het zelf op eigen houtje uit. 'Zie ik je straks weer?' vroeg Savador Deshas nog na toen hij richting het paleis liep. Hij draaide zich om en volgde Phileine en Jurrian zwijgend het paleis binnen naar zijn voorbestemde vleugel.

Voordat Deshas door de deur verdween draaide hij zich nog even om naar Savador. ''Ik denk van niet. De Raad zal me waarschijnlijk wel willen spreken zo direct dus ik vrees dat we elkaar pas weer bij het avond eten treffen. Maar je mag verder gerust het hele paleis verkennen als je wilt. Al zijn er een paar kamers die verboden zijn maar dat zal Phileine je straks wel uitleggen'' zei hij nog tegen hem. Daarna verdween Deshas door de deur. Phileine vestigde haar blik weer op Savador. Ze keek om toen er twee bedienden struikelend aan kwamen rennen. Phileine's gezicht betrok en ze begon kwaad in het oud-Shadraans tegen de twee te praten. Ze was zichtbaar niet blij met ze. De bedienden verontschuldigde zich en een van de twee liep gauw naar de wagen om Deshas' tas te halen. ''Collin en ik zullen uw tas naar uw vertrekken brengen'' legde hij hem uit waarmee hij wilde aangeven dat hij zijn tas aan hem mocht afgeven. Phileine had zich omgedraaid en samen met Jurrian twee passen achter haar gingen ze Savador voor naar Binnen. Binnen was het nog mooier dan van de buitenkant. De grote hal was er eentje met vele zuilen en een marmeren vloer die blonk als een spiegel. Aan het einde van de zaal was in een soort uitsteksel een deur gezet waar aan weerskanten twee trappen naar boven liepen. Honderde deuren bevonden zich in de hal die overal ergens heenleidde. Binnen kwam er een bediende op Jurrian afgerend en fluisterde hem iets in. Jurrian keek om naar het gezelschap. ''Ik moet mijzelf helaas verontschuldigen maar de plicht roept'' zei hij. Hij volgde de bediende een zijdeur op de begaande grond door die naar de keukens leidde. Phileine zweeg en nam Savador verder mee een van de trappen op naar de dubbele deuren die het dichtst bij de voordeur waren. Ze leidde hem een gangenstelsel door en eindigde uiteindelijk bij twee grote dubbele zwarte deuren. Daar draaide Phileine zich pas om. ''Dit zijn uw vertrekken Heer Savador. Uw vleugel bestaat uit zes kamers die van elkaar gescheiden zijn met een deur. Als u nog iets wenst kunt u dat aan iedereen van het personeel vragen'' zei ze. Daarna deed ze de deur voor hem open. Ze betraden eerst een soort grote woonkamer met een balkon die uitkeek op de binnenplaats. Vanuit deze kamer waren er nog vier andere deuren. Ze gooide er nog een open die leidde naar een slaapkamer met een gigantisch bed. ''Die kamer leid naar de badkamer. Uw beddengoed wordt elke dag om een uur verschoond en opgemaakt. Ditzelfde geldt voor handdoeken. Tenzij u nog iets wenst zal ik u nu verder alleen laten'' zei ze tegen hem.

Savador knikte zwijgend op Deshas' woorden voor hij uit het zicht verdween. Hij grinnikte zacht achter zijn hand, want de verboden kamers waren juist de plekken die hij eigenlijk het eerst wilde bekijken. Zijn gezicht betrok en werd hard toen hij twee klunzig ogende bedienden zag aankomen struikelen. Evenals Phileine was hij er alles behalve blij mee bij aankomst al twee van die onervaren schobbejakken tegen het lijf te lopen. Savador hield met twee vingers de lus van zijn tas hoog vast en liet het met opzet los zodat de bediende moeite moest doen om het op te vangen. Dat zou ze leren. Verder verspilde hij er geen aandacht meer aan, maar volgde Phileine en Jurrian het paleis binnen. Ook hier was alles oogstrelend en gigantisch groot. Precies naar zijn smaak. Hij volgde de twee dienaren over de haast oogverblindende marmeren vloer terwijl hij goedkeurend rondkeek. Zijn rondkijk werd ruw verstoord door een bediende die op Jurrian kwam afgerend. Hij wierp de man een nijdige blik toe. Savador keek Jurrian en de bediende na en beende toen verder om Phileine bij te houden, die één van de twee grote trappen opliep. Hij moest dicht bij haar blijven om de weg niet kwijt te raken. Daar was hij nogal behoorlijk goed in, wist hij uit ervaring. Voor twee dubbele zwarte deuren hield hij halt toen hij zag dat Phileine ervoor stil bleef staan. 'Zes?' vroeg hij op een ongelovige toon. Hij was al tevreden geweest met een grote kamer met een kingsize bed, maar zes tot zijn beschikking was nog veel beter. Met een brede grijns volgde hij Phileine zijn vleugel in nadat ze de deuren voor hem opende. Dit was veel beter dan zijn kleine kantoortje op de academie. Alles was groter en luxueuzer. Bij de deuropening van de grote ruimte dat zijn slaapkamer was, bleef Savador stilstaan. Er verscheen een kleine ondeugende grijns op zijn gezicht op Phileine's laatste zin. Hij bevond zich nu ergens in een ver Rijk in een gigantisch paleis, met zes kamers in een hele vleugel tot zijn beschikking en een gouden toekomst als Deshas' opvolger. Hij vond dat hij nu al wel een beetje de koning mocht uithangen. Hij wendde zich tot Phileine en stak zijn wijsvinger op ten teken dat hij iets wilde. 'Ik wens Shadraanse wijn uit een goed jaar. De beste die jullie hier op het paleis hebben,' zei hij op een bevelende toon. Savador draaide zich nu helemaal naar Phileine om en leunde nonchalant tegen de deurpost. 'Een massage kan er ook nog wel bij. Die ellendige reis over zee heeft mijn botten stroef gemaakt,' vervolgde hij zijn verlangens zacht. Hij keek grijnzend op de dienstvrouw neer, want hij was nog niet klaar. 'En een plattegrond. Wat is dat voor onnozelheid? Ik kan moeilijk dit paleis verkennen zonder het weten van de weg, nietwaar?' Savador draaide Phileine aan haar schouders om en duwde haar zacht de kamer uit. 'Zet er wel wat snelheid achter, vrouw. Laat me niet wachten,' eindigde hij nors. Het voelde veels te goed nu al bevelen te kunnen uitoefenen.

Phileine's gezicht vertrok geen spier toen ze Savadors wensen hoorde. Ze sloeg enkel haar ogen neer zoals iemand van haar 'rang' dat behoorde te doen tegenover iemand van Savadors rang. Ze liet zich de kamer uitduwen door Savador en draaide zich daar voor de deur nog even om. Ze maakte een buiging voor hem. ''Uiteraard zo snel mogelijk Heer'' zei ze. Daarna liep ze met vlugge pas weg. Aan het eind van de gang bleef ze even staan omdat Deshas haar tegenhield. Ze boog haar hoofd terwijl ze naar hem luisterde. Een lichte glimlach sierde haar lippen daarna. Ze sprak iets en overhandigde Deshas toen uit de zak van het witte schort dat ze droeg een sleutel. Deshas verdween weer in een andere gang en Phileine volgde weer haar eigen weg. Ze daalde snel de trappen af richting de keuken waar ze Jurrian weer aantrof. ''Wat zie jij eruit zeg. Heb je met een leeuw gevochten ofzo?'' vroeg ze toen ze zag hoe gehavend hij eraan toe was. Jurrian schudde even zijn hoofd. ''Ik ga die nieuwe knul echt ontslaan. Bijna een hele stookoven naar filistijnen'' zei hij. Phileine schudde even het hoofd. ''Ga je omkleden en zeg iemand wijn te brengen naar Heer Savador. Een goed jaar had hij gezegd'' zei ze tegen hem. Daarna liep ze de keuken weer uit om de rest te regelen.

Niet veel later klopte er een paar diensters aan bij de deuren van Savadors vertrekken. Ze deden hem open maar bleven in eerste instantie bij de deur staan. Ze moesten als diensters zijnde eerst een buiging maken voor ze verder mochten. Een van de meisjes nam het woord. ''Hier zijn de dingen waar u om vroeg Heer Savador'' zei ze kalm terwijl een ander dienst meisje de wijn neerzette op een tafel en een kaart met de plattegrond ernaast neerlegde. ''En dit hier is Danaé. Zij is uw masseuse'' vervolgde ze. Het meisje pakte de plattegrond nog even en rolde die uit op tafel voor Savador. ''In de westelijke vleugel vind u de vertrekken van Heer Deshas mocht u hem nodig hebben. Ik moet u wel zeggen dat veel kamers hier op slot zitten en dus verboden te betreden zijn. Zelfs voor personeel. Verder is hier de troonzaal, hier de keuken en hier de eetkamer. Het eten staat over drie uur op tafel'' legde ze nog uit terwijl ze alles wat ze vertelde aanwees. Daarna vertrokken de twee andere weer maar Danaé bleef achter.

Savador voelde de koninklijkheid van zich afstralen toen Phileine een buiging voor hem maakte. Met opgeheven kin en zijn borst wat vooruit gestoken maakte hij een klein gebaar met zijn wijsvinger dat ze kon wieberen. Er lag duidelijke trots in zijn ogen toen Phileine zich niet veel later uit de voeten maakte om zijn wensen te vervullen. Waarom ging het er op school niet zo aan toe? Savador sloot de deur van de kamer na Phileine's vertrek en besloot zich eerst maar eens te gaan op te frissen. De zilte zeewind had zijn zwarte lokken droog en dof gemaakt en het kille regenwater had zich als ijs tussen zijn gewrichten genesteld. Zijn kleding rook naar zee en verre landen en was nodig aan vervanging toe. Bovendien droegen zijn handen nog een lichte onsmakelijke geur van het slijm van de waterdraak met zich mee. Na een paar keer succesloos een aantal deuren in zijn vertrekken te hebben geopend waar hij op het moment niet moest wezen, vond hij dan uiteindelijk de badkamer. Overmatige groot, uiteraard. Daar kleedde Savador zich uit en liet het water op z'n heetste stand in de badkuip lopen tot er niet meer dan een klein bodempje gevuld was. Meer wilde hij niet en had hij ook niet nodig, vooral niet in een reusachtige kuip als deze. Het was haast een tweepersoons bubbelbad. Savador liet zich huiverend in het weinige water glijden en waste zich door het hete water met zijn handen als in een kommetje over zich heen te laten stromen. Na ook het wassen van zijn haren, liet hij het water wegstromen en stapte uit bad. Er hing een geur van dure, geparfumeerde zeep om hem heen, dat zelfs sterker was dan zijn eigen naar brand en zwavel ruikende lichaamsgeur. Hij droogde zich zwijgend af en spreidde zijn schone en makkelijkzittende nieuwe set kleding uit. Hij had nog amper zijn zwarte broek aangetrokken, of hij hoorde geklop op de deur van de andere kamer. Mocht het zijn waar hij om vroeg, dan was dat verassend snel. Met alleen in een broek en een handdoek om zijn hals waarmee hij zijn natte haar droogde, kwam Savador binnen en keek volmaakt toe hoe de diensters aan zijn deur ieder op hun beurt voor hem bogen voor ze binnenkwamen. De wijn waar hij om had gevraagd werd op een tafel neergezet, tesamen met een stuk papier. Waarschijnlijk de plattegrond. Hij nam het meisje die voor zijn massage zou zorgen even licht grijnzend in zich op, die werd voorgesteld als Danaé. Een vrouw als masseur was stiekem altijd beter, vond hij. Hij keerde zich naar de plattegrond toen hem een paar plaatsen werd uitgelegd. Zodra de diensters weer vertrokken en Savador en Danaé alleen achterbleven, bleef hij haar even van top tot teen bekijken voor hij zich omdraaide. 'Ik heb geen ervaring met massages en dergelijke,' begon hij zacht. Hij grijnsde even. Dit was dan ook een goede gelegenheid geweest er naar te vragen. 'Dus ik neem aan dat ik gewoon moet zitten en jou de rest van het werk laat doen?' Hij ging al op een lage kruk voor het raam zitten voor Danaé iets anders kon zeggen. De handdoek om zijn hals trok Savador weg zodat het meisje alle ruimte had om haar massage te beginnen.

Danaé had haar ogen teneergeslagen. Net als Phileine had ze een wat grauwige maar mooie huid en amandelvormige bruine ogen. Alleen waren haar lokken zwart van kleur in plaats van bruin en was haar haar iets korter. Er was tenminste wel te zien dat Phileine en zij van hetzelfde soort ras waren. Danaé had geen woord gezegd nog. Ze durfde niet goed. Ze was nog maar jong en eigenlijk een beetje bang voor iemand als Savador. Ze liep naar hem toen toen hij was gaan zitten. ''U hoeft zich alleen maar te ontspannen'' zei ze zachtjes tegen hem. Het was haast fluisteren. Daarna begon ze hem zachtjes en met veel beleid bij zijn schouders te masseren.

Deshas dwaalde een beetje door de gangen van zijn eigen vleugel. Eerst was hij naar zijn eigen vertrekken te gaan om die vreselijke lucht weg te krijgen van die vervloekte draak. Nu liep hij langs de deuren naar het einde van de gang. De deur lag helemaal verscholen in het duister en enkel een klein streepje schemer viel op de donkere deuren neer. Deshas slikte een brok in zijn keel weg. Zijn hart bonkte heviger in zijn borstkas naarmate hij dichterbij kwam. En zijn hand waar hij de sleutel mee vast hield trilde licht. Toen hij voor de deur stond maakte hij die open en duwde de deur zachtjes open. Deshas knipte een keer zacht in de zijn vingers en een aantal kaarsen ontvlamde en verlichtte de donkere kamer. Deshas' blik ging direct naar het bed dat tegen de achterwand stond. Hetzelfde soort verlangen als hij op het schip in zijn ogen had gehad was terug gekeerd maar ditmaal vergezeld door pijn. Met langzaame, haast geluidloze passen, liep Deshas naar hij bed toe en ging op de rand zitten. Zijn ogen strak gericht op de persoon die in het bed lag. Een meisje van hoogstens zestien. Ze had lange goudrode lokken haar die bij de punten krulde en haar gezicht omlijstte. Ze had donkere ogen, bijna zwart, wist Deshas zich nog te herinneren al kon hij ze nu niet zien omdat ze haar ogen gesloten had. Hij streek voorzichtig een lok uit het gezicht van het meisje en kuste haar even zacht op haar voorhoofd. Daarna pakte hij haar hand en kuste ook die even waarna hij er met zijn duim zacht over streek. ''Emrahnaiya'' fluisterde hij zachtjes haar naam.

Savador had zijn ogen gesloten en genoot zichtbaar van de massage. Juist daar waar zijn botten nog stijf en klam aanvoelden, werd de pijn gekalmeerd door Danaé's zachte duimen die haast door er enkel met beleid overheen te strijken het beklemmende gevoel wegnamen. Het voelde te goed om het te laten stoppen, maar Savador opende na een tijd toch zijn ogen en legde zacht een hand op Danaé's arm. 'Wacht even, snoes,' zei hij kalm. Hij stond op en liep naar de tafel waar de Shadraanse wijnfles stond. Hij schonk het wijnglas dat er naast stond misschien iets wat te vol. Voor Danaé schonk hij niets in. Ze leek nog wat te jong en bovendien was het zijn wijn. In plaats daarvan zette hij toen hij terug naar zijn kruk liep een glas water voor haar neer. Dat moest voldoende zijn. Was ze er niet tevreden mee, dan liet ze het staan en ging ze maar verder met waar ze voor was gekomen. Savador zat weer neer op zijn kruk en streek zijn lange lokken achter zijn schouders, zodat Danaé haar massage kon vervolgen. 'Hou de tijd in de gaten,' wees hij er haar zacht op. 'Ik wil het avondeten niet missen.' Want Savador wist nu al dat het diner al net zo koninklijk en in grote chique hoeveelheden moest zijn.

Danaé zette een stap naar achteren toen Savador zei dat ze even moest wachten. Ze keek even op toen hij een glas water voor haar neerzette maar sloeg haar ogen gauw weer neer. Het was niet echt gebruikelijk dat ze iets te drinken kreeg terwijl ze aan het werk was. Ze bedankte Savador zwijgend door haar hoofd wat te buigen en nam daarna even snel een slokje. Vervolgens ging ze verder waar ze gebleven was. ''Ik zal erop letten Heer'' zei ze zacht op zijn woorden. Ze masseerde verder ook nog zijn rug. Op een gegeven moment stopte ze. ''Over twintig minuten zal het eten beneden geserveerd worden. Is dat voldoende tijd voor u?'' vroeg ze zacht.

Deshas was al die uren bij het bed bij Emrahnaiya gebleven. Er was èèn iemand van de Raad hem komen zoeken maar ze hadden hem laten gaan. Ze konden wel begrijpen dat hij na driehonderd jaar graag een wederzien met Emrahnaiya wou. Deshas bleef de hele tijd staren naar, in zijn ogen, haar perfect volmaakte gezicht. Hij besefte niet dat hij haar hand nog steeds vasthad. Hij hoorde het ook niet toen de deur zachtjes achter hem open ging. Zijn ogen bleven vastgeplakt zitten op het meisje in het bed waar hij op zat.

Savador bleef roerloos zitten toen Danaé van zijn schouders overging naar zijn rug, de kelk van het wijnglas rustend op zijn handpalm en de steel tussen zijn vingers. Hij nam een kleine slok van zijn wijn toen ze op een gegeven moment de massage stopte. 'Dat is voldoende tijd,' antwoordde hij op Danaé's vraag terwijl hij opstond. 'Je kunt gaan nu.' Hij loodste het dienstertje aan haar arm zelf al mee naar de deur. Daar legde hij even een hand op haar schouder en kneep er zacht in. 'Je hebt het goed gedaan,' prees Savador haar zacht in haar oor. Hij had haar ongemak en onzekerheid wel aangevoeld en bood haar wat comfort met deze woorden. Snel gaf hij Danaé ook nog een kleine kus op haar wang, maar duwde haar toen de kamer uit alsof ze afval was en hier niet meer van belang was. De deur sloeg hij met een klap achter haar dicht. Savador streek met een hand door zijn haren, die bijna weer zo goed als droog waren, terwijl hij naar de tafel liep waarop de plattegrond lag. Hij zou Deshas maar eens gaan opzoeken voor het eten.

Voordat Savador zijn vertrekken verliet, trok hij nog gauw een zwarte colltrui aan en nam hij de plattegrond, de wijnfles en zijn wijnglas met zich mee. Daarna verliet hij zijn vleugel naar het westelijke deel van het paleis, waar Deshas' vleugel behoorde te zijn volgens de plattegrond. Eenmaal daar aangekomen, liet hij zich door zijn benen leiden, die zomaar een willekeurige richting inliepen. In Deshas' eigen vertrekken was hij niet, evenals de andere kamers die hij probeerde en die niet op slot zaten. De enige deur die overbleef was er eentje aan het einde van de gang, die haast over het hoofd kon worden gezien als je niet dichtbij genoeg kwam, doordat het in de schaduwen verborgen was. Savador liep er met geruisloze passen op af. Hij moest zijn ogen wat laten wennen aan de duisternis zodra hij de twee zwarte deuren openduwde. Het enige licht kwam van een aantal kaarsen. Deshas zat op de rand van een bed, dat in de donkere kamer was geplaatst. Het was hem een raadsel wat hij daar deed. Savador liep verder de kamer binnen en bleef bij het bed staan. Pas toen zag hij dat er een jong meisje in het bed lag, knap maar in een diepe slaap. Daar leek het in ieder geval op. Hij besloot zelf om maar niet direct met de deur in huis te vallen. Deshas leek nogal gevangen te zijn door de aanwezigheid van het meisje. Zwijgend hield hij Deshas de wijnfles voor. 'Wijn?' vroeg hij zacht. Savador liep naar de muur naast het bed en leunde er tegenaan. Terwijl hij van zijn wijn dronk, keek hij peinzend op het meisje neer. 'Iemand die je kent, wellicht?' vroeg hij uiteindelijk toch maar.

Deshas had niet op of om gekeken toen Savador binnenkwam. Hij wist dat hij het was, hij voelde zijn aanwezigheid. ''Eigenlijk, mag je hier niet komen'' zei hij zwak. ''Ik had de deur niet open moeten laten'' mompelde hij er daarna achteraan. Toen Savador hem de wijnfles voorhield nam Deshas die met zijn vrije hand aan maar liet Emrahnaiya's hand niet los. Hij nam een grote slok. Toen hij Savadors vraag hoorde lukte het hem eindelijk haar hand los te laten. ''Ze heet Emrahnaiya. Er is nog veel van me dat je niet weet Savador. Emrahnaiya....is mijn dochter'' zei Deshas zacht. ''Ze licht al jarenlang in een soort magische slaap. Eentje die zo sterk is, dat zelfs ik hem nog niet heb kunnen breken'' zei hij schor en nam nog een slok wijn.

Savador haalde lichtelijk zijn schouders op op Deshas' woorden. 'Ik laat je wel weer alleen als je dat liever hebt. Ik kwam je alleen halen voor het eten,' zei hij kalm. Hij nam met gesloten ogen een klein slokje uit zijn wijnglas. Zijn ogen schoten uit verbazing weer open na het horen wie het meisje eigenlijk was. Savador verslikte zich in zijn wijn, en probeerde luid hoestend de drank uit het verkeerde keelgat te krijgen door zich op zijn borst te slaan. 'Dochter!' riep hij schor uit. 'Sinds wanneer heb jij..' Zijn vraag verging doordat hij op het punt stond weer in een hoestbui uit te barsten en snel een aantal slokken van zijn wijn dronk om dat te voorkomen. Savador veegde met de rug van zijn hand zijn mond af, waar wat wijn uit was gesijpeld tijdens de verslikking. 'Dat spijt me voor je,' zei hij nu op een zachte toon. Hij klopte zijn vriend even bemoedigend op zijn schouder. 'Je hebt ook geen enig idee wie die spreuk over haar heeft uitgesproken?' vroeg hij Deshas zacht.

Deshas keek Savador even aan toen hij zich verslikte. ''Rustig, stik niet. Het is inderdaad wel even schrikken om zoiets te horen. Toen ik hier net was, ik was nog niet eens voleerd, heb ik wat gestoeid met een rijke knappe dochter van een handelsman. Van het een kwam het ander en voor ik het wist had ik een dochter'' zei Deshas met een beschamend grijnsje. ''Ik blijf ook een man met behoeftes hoor'' mompelde hij erachteraan alsof hij een verklaring zocht voor het hebben van een dochter. ''Haast niemand weet van Emrahnaiya's bestaan. Haar moeder is allang gestorven en de staf heeft een geheimhoudingsplicht'' zei hij. ''Het is hele oude magie die deze droomloze slaap heeft veroorzaakt. Oermagie van het begin der tijden. Heel lastig te doorbreken omdat er zo weinig over bekend is'' legde hij daarna uit. Daarna stond Deshas weer op. ''Laten we maar gaan voordat iedereen zich afvraagt waar wij blijven. Veel kan ik nu toch niet voor Emrahnaiya doen'' zei hij. Hij liep alle kaarsen langs en blies ze uit.

Savador nam nog een aantal extra slokken van zijn wijn om het omhooggekomen maagzuur in zijn keel weg te werken. Terwijl hij dat deed, luisterde hij naar Deshas. 'Gestoeid nog wel.' Savador lachte even zacht binnensmonds. 'Probeer het jezelf niet goed te praten, Deshas. Dat is het al. Ik weet precies wat je bedoelt,' stelde hij hem grijnzend gerust. Hij was er zelf immers ook niet vies van. Savador nam zijn serieuze houding weer aan toen Deshas verder vertelde over de spreuk die over Emrahnaiya was uitgesproken. Maar ook hij kon niets voor zijn dochter betekenen, al kon hij wel begrijpen hoe het voor Deshas moest voelen. Als zoiets zijn eigen dochtertje overkwam, had hij zich vast in dezelfde situatie verkeerd. Savador dronk zijn glas leeg terwijl Deshas de kaarsen doofde. Hij liep naar de deuropening van de kamer en bleef daar kalm op hem wachten.

Deshas keek Savador even vanuit het duister aan toen hij hem binnensmonds hoorde lachen. ''Je kan lachen wat je wilt maar ik ben wel trots op d'r. Naar mijn weten is ze bloedmooi'' grijnsde hij breed zodat in het duister nu enkel zijn witte puntige hoektanden zichtbaar waren. Deshas liep ook naar buiten en deed de deur achter hem weer op slot. ''Naar wat ik gehoord heb leefde jij je direct uit in je vleugel'' grijnsde Deshas even. ''Onder het geroddel van het personeel ben je het gesprek van de dag. Volgens de diensters die in mijn vertrekken bezig waren hoorde ik dat je Danaé op haar benen hebt laten trillen'' zei Deshas zacht lachend. ''Hoe dan ook. Vanavond eten we vrees ik niet alleen maar direct in het hele gezelschap van de Raad. Die waren hier toch en ze willen allemaal graag kennismaken met jou. Dat zal wel lang tafelen worden vandaag'' zei Deshas terwijl hij kalm samen met Savador in de richting van de eetzaal liep.

'Het is het beste, Deshas, om de mooiste eruit te pikken. Want de mooiste zijn in de meeste gevallen direct ook de rijkste,' deelde Savador zijn kleine tip met een eigenzinnig grijnsje. Hij hield zijn lege wijnglas in een hand terwijl hij een aantal stappen vooruit door de gang zette. Hij onderdrukte een lach op Deshas' woorden. 'Natuurlijk. Als ik de gelegenheid krijg, neem ik die. En even tussen jou en mij, als ik niet bezet was dan had ik gelijk ook om vrouwelijk gezelschap gevraagd om me te komen vergezellen. Je kan vast wel bedenken in wat voor zin, casanova.' Savador drukte een aantal vingers tegen zijn lippen, alsof hij geschrokken was wat hij daarna van Deshas hoorde wat hij Danaé had aangedaan, maar zijn grijns verriedde dat het alles behalve gemeend was. 'Dat duifje liep er zo schrikachtig bij, dat ik haar wel extra comfort moest geven,' glimlachte Savador daarna schouderophalend. Zijn gezicht betrok wat toen hij meekreeg dat het gezelschap van de Raad graag met hem kennis wilde maken. 'Ik vraag me af of het goed gezelschap is, of dat ze zich net zo gedragen als onwetende nietsnutten,' reageerde hij nors terwijl hij Deshas volgde naar de eetzaal.

''Dat moet je zelf maar beoordelen. Over sommige leden ben ik ook niet zo te spreken kan ik je wel vertellen. Maar we zullen wel zien hoe het loopt. Vergeet niet dat ik altijd nog een grotere macht uitoefen op de Raad. Jij moet dan wel naar hen luisteren maar ik niet'' zei Deshas op Savadors woorden over de Raad. Toch had hij nog steeds een lichte grijns op zijn gezicht staan van zijn eerdere woorden. Ineens kwam er veel gestommel achter hen vandaan. Een paar bediendes gilde of schreeuwde en een deur werd ruw open gebeukt. Deshas had zich half omgedraaid toen er een zwart geval op hem af kwam gerend. Het was een grote zwarte panter. Met een grote sprong kegelde hij Deshas omver en ging triomfantelijk bovenop hem liggen. Deshas kreunde zacht vanwege de klap die hij van de grond op zijn achterhoofd had gekregen. Toen hij over zijn borst naar de panter keek liet hij zuchtend zijn hoofd weer terug vallen. ''Miraç, malloot. Ga van me af'' beval hij zacht lachend. De panter gehoorzaamde en ging netjes zitten, zijn staart rond zijn poten geslagen. Deshas knielde op een knie bij Miraç neer en aaide hem even over zijn kop. Deshas keek om naar Savador. ''Sorry, Miraç weet dat het etenstijd is dus hij wil er zeker van zijn dat hij zijn eten ook krijgt. Miraç is mijn huisdier zoals Saethion die van jou is. Alleen kan Miraç niet langer om m'n nek'' grijnsde Deshas. Hij stond op toen de bediendes aankwamen hollen. ''Jullie moesten op hem letten. En dan laten jullie hem ontsnappen?'' barstte hij met een kille uitdrukking uit. De bediendes krompen in elkaar. ''Neem hem maar mee naar de keuken en geef hem iets te eten'' beval Deshas daarna. Een van de bediendes floot. Miraç keek eerst even naar Deshas die hem een ort knikje gaf. Daarna pas liep de panter achter de bediendes aan. Deshas wenkte Savador verder mee te komen.

Deshas loodste Savador mee terug de vele gangen door tot ze weer in de grote zuilenhal waren. Daar liep hij naar beneden en nam meteen de eerste deur een zijn linkerhand. Voor de deur bleef hij even staan. Hij draaide zich even om naar Savador, een valse grijns sierde zijn lippen. ''Even een geintje met de leden van de Raad uithalen. Als een van ons binnenkomt is het de bedoeling dat zij staan. Daarom moet je je komst altijd eerst laten aankondigen. Laten we dat vandaag maar eens overslaan. Maar probeer alsjeblieft je lachen in te houden'' zei Deshas tegen Savador. Met een ruw gebaar smeet hij daarna de deuren open. Zijn blik was ijzig. Half struikelend gingen alle mensen die er al zaten staan. Bij sommige viel zelfs een stoel om die ze dan haastig weer overeind probeerde te zetten. Deshas deed net of hij niets merkte en liep met stevige passen door naar het eind van de lange tafel die volstond met alles wat je je aan voedsel kon bedenken. Naast de grote zwart bekleede stoel stond er links van die nog een lege. ''Excuseer ons dat we laat zijn'' zei hij al lopend. Bij zijn stoel hield hij halt en draaide zich langzaam om naar zijn gezelschap. Hij keek elk een voor een aan alsof hij ze levend kon villen. ''We werden.....wat opgehouden'' sprak hij water zachter en langzamer verder. Maar het klonk des te dreigender. Hij kon de angst in de ogen van enkele leden weerspiegelt zien. ''Voor we gaan beginnen heb ik nog een kleine aankondiging. Het was u allen vast al te ore gekomen maar ik heb mijn opvolger meegenomen. Dit is Savador, mijn opvolger'' zei hij met zijn blik even gericht op Savador. Daarna ging hij zitten in zijn stoel maar de leden bleven staan. Ze moesten wachten totdat Savador ook zat voordat zij weer plaats mochten nemen.

'Dat is heel handig,' zei Savador nijdig toen hij hoorde dat hij wel naar de Raad moest luisteren en Deshas niet. Had hij het toch niet helemaal voor het zeggen in dit paleis. Hij baalde er zichtbaar van. In gedachten mokkend liep hij verder om Deshas naar de eetzaal te volgen, maar draaide zich in een ruk om toen er gegil en geschreeuw door de gangen van het paleis galmde. Zijn hand omringde zich als uit automatisme al met flakkerende vlammen uit zelfverdediging, maar hij had zichzelf tegen de muur gedrukt om het zwarte beest dat op hen af kwam gestormd te ontwijken. Toen het Deshas omver sprong, zag hij pas dat het een grote zwarte panter was. Aan Deshas' reactie te horen geen bloeddorstige. 'Bij de duivel!' riep Savador nog wat geschrokken uit na Deshas' uitleg over Miraç gehoord te hebben. Hij had gedacht aan stukken gereten te worden door de krachtige klauwen van het beest. Verontwaardigd keek hij Miraç na toen hij braaf gehoorzaamde en de bediendes volgde. Savador deed alsof hij nooit geschrokken van de plotselinge binnenval van de panter en volgde Deshas, nog natrillend op zijn benen, verder naar de eetzaal.

Savador bleef vlak achter Deshas staan toen hij halt hield voor één van de deuren in de zuilenhal. Hij grijnsde breed terug toen hij hem vertelde wat hij van plan was, maar nam een doodserieuze uitdrukking aan zodra Deshas de deur van de eetzaal opensmeet. Hij hield een hand voor zijn mond gedrukt om de brede grijns erachter te verbergen toen de aanwezigen niet wisten hoe snel ze op moesten staan. Hij volgde Deshas naar het uiteinde van de lange dinertafel en nam naast hem plaats op de lege stoel. Terwijl Deshas het woord nam, liet hij zijn blik peinzend over al het eten glijden. Zoveel eten op een tafel had hij al vaker aanvaard in Villa Lenore, maar toch was hij verbaasd over het feit hoeveel en hoe chique eten men op een tafel kon proppen. Savador keek op toen Deshas hem aan de Raad voorstelde, maar zei niets ter begroeting.

Toen Savador maakte Deshas een kort gebaar met zijn hand dat de rest ook kon gaan zitten. Allen gehoorzaamde. Daarna werd de eerste gang meteen opgediend. Achter elke stoel stond een bediende te wachten met een kan met een rode vloeistof. Maar hij was dikker dan wijn. Deshas knipte eenmaal met zijn vingers en hief zijn glas opzij naar het dienstmeisje dat hem vulde. Het diensmeisje achter de stoel van Savador kwam ook naar voren maar Deshas hief zijn hand op naar haar. ''Houd het voor hem nog maar even bij wijn'' zei hij tegen haar. Als een bang vogeltje schuifelde het meisje weer wat achteruit terwijl iemand anders in Savadors beker wijn schonk. Uit zijn eigen glas nam Deshas een grote slok van de inhoud. Na het proeven daarvan ging er even een lichte huivering over zijn rug. Inmiddels waren er een paar vaste muziekanten aan het speelde op traditioneel Shadraanse muziek instrumenten. Toen Deshas er zeker van was dat niemand op hem of Savador leggen kon hij eindelijk een proestend lachje achter zijn hand kwijt. ''Zag je die gezichten?'' vroeg hij zacht maar breed grijnzend aan Savador.

Savador wachtte kalm af toen de eerste gang direct nadat iedereen zat werd opgediend. Hij hief zijn glas al op om het in te laten schenken, maar trok even een wenkbrauw op toen Deshas de dikkere rode vloeistof voor hem weigerde zodra het meisje op het punt stond zijn glas ermee te vullen. In plaats daarvan werd er wijn in zijn glas gegoten. Ook goed, maar hij zag niet in waarom de andere drank voor hem werd afgestaan. Savador leunde wat achterover en nam een slok van zijn wijn terwijl de heersende stilte in de zaal weggewerkt werd door muzikanten. De Shadraanse muziek streelde zijn oren. Veel beter dan dat gepoetspats dat ze muziek durfden te noemen van andere planeten. Hij keek Deshas vanuit zijn ooghoeken vragend aan toen die achter zijn hand proestte. Er verscheen een grijns op zijn gezicht zodra hij erachterkwam waarom. 'Natuurlijk zag ik die,' antwoordde Savador zacht lachend. Toen hij wat uitgelachen was, zette hij met een tamelijk serieus gezicht zijn wijnglas op tafel neer en gaf een korte hoofdknik op Deshas' drank. 'Wat is dat eigenlijk? Te sterk spul voor me? Die driehonderd jaar niet meegeteld ben ik ouder dan jou, vriend,' zei Savador op een serieuze toon, maar met een vriendschappelijke grijns.