Savador liet de zweep van elektriciteit verdwijnen terwijl hij toekeek hoe Deshas een vrije val over de golven maakte en verwoedde pogingen deed om zichzelf het koude zeewater te besparen. Met grote triomf zag hij hoe hij als een kanonskogel in het water plonsde. Zonder het zelf te beseffen, hield hij breed grijnzend zijn blik op Deshas gericht toen hij weer terug richting het schip zwom. Savadors gezicht betrok even toen hij zag hoe doorweekt zijn vriend eruit zag. Toch schudde hij Deshas' kletsnatte hand en genoot van de trotse toon waarop hij hem prees. De zelfvoldoening was duidelijk als een blikkering in zijn gouden ogen af te lezen. 'Jij bent nog altijd de waardigste tegenstander die ik me kan wensen. Het spijt me van je kleding,' zei Savador grijnzend.

Deshas wuifde Savadors verontschuldiging weg. ''Het is water dat droogt wel weer. En ik had helemaal geen nat pak hoeven hebben als ik me niet zo had laten misleiden'' zei hij. Vasco had het roer over gelaten aan de eerste stuurman en was naar de twee toegekomen. ''Nou, dat was me het gevecht wel zeg'' zei hij terwijl hij Deshas een handdoek toereikte. Deshas haalde zijn staart los en droogde zijn haren en gezicht even af. De handdoek liet hij rond zijn nek hangen. ''Ik ga mezelf even van droge kleren voorzien. Geef hem maar iets sterks te drinken Vasco. Dat heeft 'ie inmiddels wel verdiend'' grijnsde Deshas. Daarna vertrok hij naar het benedendek naar zijn eigen hut. Vasco wenkte Savador hem te volgen naar de kapiteins hut. Daar pakte hij uit een kast een glazen fles en een klein glas. Hij schonk dat vol en reikte die Savador aan. ''Niet te snel, dit spul stijgt direct naar je hoofd. En probeer ervoor te zorgen dat het je tandvlees niet raakt'' zei hij erbij. Het was een hele sterke drank. Maar wel een van de beste. ''Naar oud Shadraans recept'' voegde Vasco er nog aan toe.

Savador bleef Deshas breed grijnzend aankijken. 'Jij liever dan ik,' zei hij toen Deshas het over liet komen alsof het niets was. Als hij in Deshas' schoenen had gestaan, had hij wel anders gepiept. Hij richtte zich tot Vasco toen hij zich bij hen voegde en Deshas een handdoek gaf. Savador keek hem na tot hij zijn hut in verdwenen was en volgde toen Vasco naar de kapiteinshut. Hij keek zwijgend toe hoe Vasco een fles en een glas tevoorschijn haalde, en dat vulde met de drank. Hij pakte het glas aan dat hem aan werd gereikt en liet het spul even beredenerend tegen de randen klotsen. Daarna volgde hij Vasco's advies op door het niet meteen direct op te drinken en nam hij een klein slokje. Savador kon wel begrijpen waarom hij gewaarschuwd werd de drank vooral niet in aanmerking te laten komen met zijn tandvlees. Het brandde haast als zuur. Ondanks dat had het een opkrikkend effect. Die vier zieleneters oproepen had een hoop energie van hem gevergd, dat nu een goede gelegenheid was om weer aan te vullen. Shadraanse drank had hij altijd al de beste gevonden. Savador liet zijn glas even zakken en leek Vasco even onderzoekend aan te kijken. Alsof hij het gevoel had dat er iets niet pluis was. Er kwam even het vage idee in hem op dat Deshas hem een of ander drankje gunde die eigenaardige oorzaken tewee bracht om hem voor de list die hij hem had laten ondergaan terug te pakken. Savador zette het glas weer grijnzend aan zijn lippen. Wat voor rare waanideëen popten er nu weer in zijn hoofd op? Dat zou Deshas niet doen.

(Die laatste zinnen kloppen Saffie. Ik pak je op een andere manier wel terug xD)

Even later kwam Deshas de kapiteins hut ook ingelopen. Hij had zijn kletsnatte kostuum verwisseld voor iets makkelijker zittende kleding. Hij droeg een zwart overhemd met nog steeds een nette maar een meer eenvoudige zwarte broek. Zijn haar was los en nog een beetje vochtig. Maar om zijn heup hing zijn riem met ivoren schede en zwaard. Zodra Deshas binnen was pakte Vasco nog twee glazen al waren deze kleiner dan het glas van Savador. Met een snelle beweging schonk hij de twee glaasjes vol. Het was waarschijnlijk niet meer dan een slok. Deshas grijnsde even kort. ''Dat win je toch niet van me Vasco'' zei hij. Niettemin pakte hij het glaasje als teken dat hij de uitdaging aan ging. Vasco telde terug vanaf drie. Direct nadat hij èèn had gezegd tilde Deshas en Vasco hun glas op en sloegen het in een keer achterover. Deshas was net iets sneller en zette zijn glas weer met een klap op tafel terwijl hij de slok sterke drank doorslikte. Vasco volgde een seconde na hem. In tegenstelling tot Deshas wankelde Vasco even en moest steun bij de tafel zoeken. ''En daarom mogen alleen ervaren drinkers dit spul snel achter elkaar zuipen'' grijnsde Deshas richting Savador.

(Als ik het niet dacht xD)

Savador keek op toen Deshas binnenkwam. Hij moest zijn grijns onderdrukken zodra hij zag dat hij zijn kletsnatte kleding verwisseld had voor droge. Hij zeeg met zijn glas opgeheven neer op een stoel en keek zwijgend toe naar het tafereel hoe Deshas en Vasco een drinkwedstrijd aangingen. Hij grinnikte zacht toen Vasco na het achteroverslaan van zijn drank al begon te wankelen. 'Zuip je niet plat. We moeten nog even,' zei Savador grijnzend op Deshas' woorden. Ondanks die woorden nam Savador zelf nog een aantal flinke slokken van de drank. Hij zette het glas met een klap op tafel neer om een hand voor zijn mond te slaan toen hij zich verslikte. Hij voelde de drank in plaats van zijn tandvlees nu in zijn keel en maag branden. Met een vuist klopte hij hoestend tegen zijn borst. 'Sterk spul, ja,' gaf Savador met een hese stem kleintjes toe. Met tranen in zijn ogen door de verslikking, pakte hij toch zijn glas weer op en dronk door alsof er niets gebeurd was.

''Hij heeft gelijk Vasco. We willen natuurlijk niet dat je na je tweede glas al plat ligt'' zei hij grijnzend terwijl hij de fles van hem afpakt en de dop erop draaide. Deshas zette de fles terug in de kast maar draaide zich om toen hij Savador hoorde hoestte. Zowel hij als Vasco barstte daarna in lachen uit. Vasco's zware stem klonk als een bulderende storm. ''Ik moet toegeven Heer. Uw opvolger heeft wel veel lef'' zei Vasco nog na lachend. Deshas was ondertussen ook een beetje uitgelachen. ''Dat mag ook wel Vasco'' grijnsde hij. Ineens werd de opgewekte gezellige sfeer in de kapiteins hut onderbroken doordat er een bemanningslid binnen kwam. ''Excuseer da ik stoor maar we hebben een probleem kapitein'' zei hij enkel. Deshas en Vasco wisselde even een blik met elkaar en liepen toen achter de man aan. Deshas keek even om naar Savador. ''Ga je ook mee?'' vroeg hij maar zonder verder op antwoord te wachten liep hij de hut al uit.

De nacht was ondertussen ingevallen maar er kwam genoeg licht van de maan en sterren. De halve nacht bemanning stond op het dek. Ze duwde iemand naar voren die op het eerste gezicht op een scheepsjongen leek. ''Wat is dit voor zieke grap?'' vroeg Vasco. Het bemanningslid dat de scheepsjongen vast had trok de doek van zijn hoofd en onthulde de lange blonde lokken die eronder zaten. ''Naar het schijnt hebben we een vrouwelijke verstekeling kapitein'' zei de man. Deshas trok licht een wenkbrauw op en keek Vasco even aan. Diens gezicht stond hard. ''Hoe heb je haar gevonden?'' vroeg hij koud. ''We hoorde haar gillen. Drasden was haar geloof ik aan het...nou ja, ik denk niet dat ik hier hoef te herhalen wat hij met haar heeft gedaan'' zei de man. Deshas was Vasco deze keer voor. ''Waar is Drasden?'' vroeg hij kil. De bemanning schuifelde uiteen en een aantal wezen naar de man die bij de grote mast stond. Deshas keek even opzij naar Vasco. ''Als je het niet erg vind is deze van mij'' zei hij tegen hem. Hij richtte zijn blik op Drasden. ''Steek je hand op'' beval hij. Niet begrijpend en langzaam stak Drasden zijn hand op, de palm naar Deshas gericht. Ineens in een flits smeet Deshas een dolk richting de man en boorde hem dwars door zijn hand in de mast. Iedereen schrok en deinsde achteruit. Deshas liep op de man af. ''Ik zal je leren je tengels thuis te houden'' siste hij hem dreigend toe. Met een soepele beweging had hij zijn zwaard uit de schede. De man keek er met grote ogen naar en smeekte om genade maar Deshas luisterde er niet naar. Met een simpele beweging had hij de hand van de man vanaf zijn pols afgehakt. Zijn hand hing nog steeds, druipend van het bloed, aan de mast. Deshas veegde zijn zwaard schoon en stak hem terug in de schede. Zonder er nog een woord aan te verspillen liep hij terug naar zijn eigen hut. Vasco slikte even maar nam toen zijn rol als kapitein weer op zich. Hij keek even naar het meisje. ''Over vier dagen is er een handels eiland op de route. Daar zetten we haar af zodat ze met het eerste schip terug naar haar huis kan en slaan we meteen proviand in. Tot zo lang houd je haar maar in het ruim'' zei hij. Daarna vertrok hij naar het halfdek en ging aan het roer staan. Langzaam maar zeker kwam de bemanning weer in beweging.

Savador had nog nakuchend met Deshas en Vasco meegelachen. Het was in ieder geval fijn dat hij hier wel erkend werd. Daar moest hij niet voor op school zijn, waar hij ondanks zijn positie toch wel met een vuile blik werd nagekeken. Savador keek verrukt op toen de aangename sfeer verwaterde door een onderbreking van één van Vasco's bemanningsleden. Hij zette zijn inmiddels lege glas op tafel neer en stond op om Deshas te volgen. Hij merkte dat de alcohol al in zijn werking kwam, waardoor hij wat wankelde en misstappen zette. Hij behield zijn evenwicht door zich steunend op kasten en meubels een weg naar de deur te banen. Nu pas had hij er spijt van dat hij zo nodig moest opscheppen door zijn glas met sterke drank helemaal en met slokken achter elkaar leeg te drinken.

Eenmaal op het dek, merkte Savador meteen dat het al tegen de nacht was. Het bleke maanlicht dat op zijn huid neerscheen en de fonkelende sterren aan de hemel namen het benauwde gevoel dat hij van de drank meegekregen had en het idee om midden op zee te zitten, lichtelijk weg en gaven hem een nieuw, opgefrist gevoel. Alsof hij herboren was. Ondanks zijn verminderde zorgen, kon hij al direct zien dat er iets gaande was. Savador wrong zich tussen de bemanningsleden door naar voren om de reden van ophef te zien. Hij stond stil naast Vasco en Deshas, zijn blik gevestigd op de vermomde scheepsjongen. Of eerder gezegd meid. Daarna ging zijn blik naar de aanrander van het meisje. Hij schrok er lichtelijk van op toen Deshas hem met een dolk door zijn hand aan de mast spieste. Nochtans kon Savador een zachte binnensmondse lach niet onderdrukken toen Deshas vervolgens de hand van Drasden afhakte. Kreeg hij toch nog wat bloedvergiet te zien. Een goede afleiding voor de lasten die deze reis met zich meedroeg en die hem nog te wachten stonden. Hij bleef achter op het dek toen Vasco weer aan het roer ging staan, Deshas terugkeerde naar zijn hut en de bemanning uiteen drong. Savador klom in de kruiswant van de grote mast en ging op het touw zitten. Hij had zijn blik op de hemel gericht. In plaats van het water waar hij nu met zijn neus op keek, genoot hij liever van het uitzicht dat de nachtelijke hemel hem te bieden had.

De gehele bemanning was zwijgend weer aan het werk gegaan. Niemand had gedurfd iets te zeggen na Deshas' vertrek. Bang om zelf ledematen te verliezen. Eveneens had niemand het aangedrufd de dolk uit de mast los te trekken waardoor het enige geluid, op die van het schip zelf na, het geluid van druipend bloed was. Vasco's stem was de enige die te horen was als hij de roerganger naast hem aanwijzingen gaf om bij te draaien. Vasco keek even richting Savador die op het touw was gaan zitten. Hij liet het roer over aan de eerste stuurman en klom eveneens in de kruiswant. ''Bezwaar als ik er even bij kom zitten?'' vroeg hij eerst aan Savador.

Deshas had in zijn hut een kaars aangestoken in een lantaarn zodat er minder kans was op brandgevaar. Uit zijn tas pakte hij een boek en ging ermee aan de tafel zitten die er stond. Het boek was in oud- Shadraans maar vrijwel iedereen op dit schip kon dat vloeiend spreken. Savador was misschien de enige uitzondering al gaf Deshas toe dat hij snel leerde en het al half kon verstaan.

Savador raakte zichzelf kwijt in de donkere en eindeloos lijkende hemel. In gedachten was hij nu bij Diva. Ze waren nog maar amper een dag vertrokken, of hij verlangde al weer bij haar te zijn. Hij luisterde in stilte naar het klotsende water langs de wanden van het schip en het gedrup op de planken van het bloed dat uit de afgehakte hand sijpelde. Zonder het zelf door te hebben, begon Savador zacht een melodie te neuriën. Eentje die Diva ooit voor hem had geneuried. Heel zachtjes maar, nauwelijks te horen. Hij werd met een klap weer uit zijn gedachten gesmeten toen Vasco's stem plotseling zijn melodie verbrak. Savador wierp Vasco een vinnige blik toe en streek ongemakkelijk een haarlok achter zijn oor. Waarschijnlijk zou hij denken dat hij aangeschoten was. Niet meer helemaal helder daarboven. Hij had genoeg gedronken om dat beeld waar te kunnen maken. Toch was hij nog redelijk helder en vond hij het niet erg toen Vasco vroeg of hij bezwaar had dat hij erbij kwam zitten. 'Natuurlijk niet,' zei Savador zacht. Hij schoof een stukje op over de kruiswanttouwen en maakte wat plaats voor Vasco.

Vasco ging naast Savador zitten. Zijn blik ging even naar de hemel. ''Op heldere nachten als deze dank ik de goden dat ik de demon van de Stormen ben. Dan is het pas echt de moeite waard om op volle zee te mogen zijn'' zei hij plots. Daarna richtte hij zijn blik op Savador. ''Ik hoorde van de Heer dat het je eerste keer is naar het Rijk'' zei hij meer als feit dan als vraag. ''Ik herinner me zijn eerste keer nog. Al was hij toen wel een stuk jonger dan jij nu bent. Dat was ik trouwens ook. Toen was ik zelf nog eerste stuurman. Heer Deshas maakte altijd wel problemen. Als kind had hij geen geduld. Heer Delahin had er altijd zijn handen vol aan, maar je kon zien dat die twee blindelings op elkaar vertrouwde. 'T was een zware klap voor Heer Deshas toen Heer Delahin plotseling verdween. Heer Deshas was nog niet zo heel lang de nieuwe Heer der Duisternis. Iedereen denkt dat Heer Delahin dood is maar Heer Deshas gelooft anders. Wie weet waarom'' vertelde Vasco. ''Ik vond dat je het wel behoorde te weten. Het is immers ook een beetje jouw geschiedenis als opvolger van Heer Deshas'' zei hij tegen hem.

Savador glimlachte. 'Sinds wanneer danken demonen goden?' vroeg hij zacht. 'Ook al zijn ze zelf grote godheden.' Hij zweeg en tuurde over de kalme golven in de verte terwijl hij naar Vasco luisterde. Aan de horizon was niets anders dan duisternis te zien. Er leek zich ook geen enkel ander organisme te bevinden dan hij, Deshas, Vasco en de bemanning op dit varende schip. Alsof ze de enige op de gehele planeet waren. Ze moesten echt ergens midden op een godvergeten zee zitten. Er verscheen een kleine grijns op Savadors gezicht toen hij hoorde hoe Deshas in zijn kindertijd was. 'Als Deshas erop vertrouwt dat de Heer voor de Heer nog leeft, dan zal dat ook niet veel anders zijn. Deshas is niet stom. Dingen komen niet in hem op zonder reden,' antwoordde Savador kalm. Hij vond dat hij zijn vriend inmiddels al wel goed genoeg kende om dat te kunnen zeggen.

Vasco grijnsde even terug. ''Wie zegt dat alle goden goed zijn?'' vroeg hij met een geheimzinnige en duivelse grijns. ''Dat de Heer niet stom is heb ik ondertussen ook wel van dichtbij mogen aanschouwen. De enige rede dat hij Drasden zijn hand afhakte is olgensmij enkel om respect af te dwingen. En dat is hem gelukt. Ik heb mijn mannen nog nooit zo zwijgzaam gezien. Ze zullen het niet gauw in hun kop halen nog iets te flikken deze reis al betwijfel ik of ze dat nog steeds zullen zeggen als we bij de Straat zijn'' zei Vasco met zijn blik even gericht op de hand die aan de mast was vastgepind. ''Maar wie zal het zeggen of Heer Delahin nog leeft. Kennelijk is de Heer der Duisternis de enige die weet hoe het zit'' zei hij daarna.

Savador staarde naar zijn bleke handen op zijn bovenbenen en glimlachte licht. 'Mijn Shadraanse kinderboeken,' antwoordde hij zacht op Vasco's eerste vraag. Hij richtte zich wat op toen hij begon over hoe Deshas zijn respect afdwong. 'Het was Drasdens verdiende loon,' zei hij op een ijzerharde toon. Hij zei er maar niet bij dat hij dezelfde daad ook eens was ondergaan, maar dan nog een stapje erger. 'En zeg nu zelf: wie heeft er van nature nu geen respect voor de Heer van het Duister?' Zijn mondhoeken krulden om tot een kleine grijns terwijl hij Vasco aankeek. Zoals er vaak verhalen bestonden over superhelden die de mensheid keer op keer van een wereldwijde ramp redden, was Deshas zijn grootste held in zijn kindertijd geweest. En die idool was nu zijn enige vriend. Nu hij het overdacht was het wel een vreemd idee. 'Het lijkt me eerlijk gezegd nogal sterk dat Deshas' Heer nog leeft. Mocht dat inderdaad wel zo zijn, waarom is zijn aanwezigheid dan nog niet gesignaleerd? Een haast net zo groot krachtveld van duistere energie als die van Deshas, wellicht wel groter, dat kan toch niet missen?' Terwijl Savador doorpraatte, bevrijdde hij zijn zwarte lokken uit de strakke paardenstaart. Hij streek zijn lange haren achter zijn schouders. Door de zilte zeewind waren ze droog en nog doffer geworden. Echter hield hij wel zijn haarpunten in de gaten of het niet in een zwarte mist zou veranderen. Het was dan nog wel zwak, maar hij wilde niet het risico nemen iemand te verwonden. Dat was het enige nadeel van Zalas' aangeleerde spreuk.

''Respect kan aangeleerd worden ja, maar dat betekend niet dat je meteen respect voor iemand toont. Het meeste respect verdien je met daden. Niet met woorden. En volgensmij weet de Heer dat nog beter dan jij en ik'' zei Vasco. Toen Savador het verhaal van Delahin nogal sterk vond haalde Vasco zijn schouders even op. ''Ik weet er het fijne ook niet van. Als je nieuwschierig bent zou ik het de Heer van het Duister vragen'' zei Vasco. Hij geeuwde even kort. ''Maar ik ga terug naar mijn hut. Ik moet de nacht nog door en de weinige uren slaap die ik heb per nacht kan ik maar beter ten volste benutten. Goedennacht Savador'' zei hij terwijl hij soepel weer via de want naar beneden klom. Hij riep nog een paar bevelen onderweg naar de kapiteins hut maar toen was het weer stil op het dek.

Savador gaf een zachte tik tegen zijn been om Vasco's woorden kracht bij te zetten toen hij hem hoorde zeggen dat respect alleen gewonnen werd door middel van daden in plaats van woorden. Hij was het er volledig mee eens. Zo handelde hij zelf liever ook. 'Dat zal ik ook zeker doen,' mompelde hij zacht, doelend opdat hij het Deshas het fijne naar zou vragen over Heer Delahin. Savador schonk Vasco een kleine glimlach toen hij aanstalten maakte om naar zijn kapiteinshut te gaan. 'Een goede nachtrust,' wenste hij hem zacht toe. Hij keek Vasco na tot hij in zijn hut verdwenen was, en richtte zich toen weer op de open hemel voor zich. Savador bleef er nog een hele tijd zitten. Misschien wel uren. Maar op een zeker punt besloot hij dat het vroeg dag zou worden en hij zijn slaap ook nodig had. Geruisloos en zo stil als hij kon, liep hij naar het benedendek en verdween zijn eigen hut in. Hij kleedde zich zwijgend uit en legde zijn kleren in een nette stapel op een stoel tegen de wand. Omdat Savador geen teken gehoord had dat er vannacht storm op zee zou komen, verkoos hij zijn bed boven zijn hangmat.

(Ik spoel effekes een paar dagen door anders wordt het zo eentoning en saai)

Inmiddels waren er al flink een aantal dagen verstreken. Ze hadden maar weinig last van Stormen gehad. Wel een hevige regenbui maar die had enkel de ochtend geduurd. Nu waren ze al zes dagen onderweg. Morgen zouden ze aankomen bij de gevaarlijke Straat der Duisternis. Aan alles was al te zien dat ze de Straat naderden. De golven waren hoger en de wind grilliger. Meer dan eens werd er een klein beetje zeewater in het gezicht van de bemanning gespat. Ondertussen was het weer nacht. Het was zelfs al bijna ochtend. Deshas had Savador maar in zijn hut laten liggen toen hij door Vasco werd gewekt. Vooral omdat hij maar weinig keuze had gehad. Deshas, Vasco, de eerste stuurman en nog twee andere trouwe bemanningsleden stonden op het halfdek met getrokken wapens. Met een strake blik keken ze naar de rest van de bemanning op het dek. Ze waren achter hun bestemming gekomen en zoals Vasco al had voorspeld waren ze direct gaan protesteren. Deshas had nu in plaats van zijn zwaard een boog in handen, een pijl gespannen op de pees. ''Jullie hebben ons bedrogen. Wij gaan in de winter niet door de Straat'' schreeuwde een van de mannen. Een ander kwam dichterbij maar Deshas liet zijn pijl los. Het ding kwam trillend tot stilstand voor de mans voeten. ''Ik zou het niet proberen'' zei hij kil terwijl hij direct opnieuw aanlegde.

(is goed!)

Savador draaide zich nog een keer om in zijn bed. Sinds de regenbui in de ochtend, dat voor hem ook direct een teken was geweest dat de zee niet meer zo kalm zou zijn als de eerste dagen, sliep hij vast maar onrustig en onderging hij nachten met vreemde dromen. Nachtmerries waren het niet te noemen. Eerder dromen die hem na zijn ontwaking diep aan het denken deden zetten en hem voor de rest van de dag een onzeker gevoel bezorgde. Ook nu schrok Savador wakker uit een bijna te noemen nachtmerrie. Hij lag op zijn buik, merkte hij direct. Ook was hij bezweet over zijn lichaam en door het matras dat hij met diepe inhalen van zijn borst wegduwde, merkte hij dat zijn ademhaling ook verhoogd was. Misschien was het een teken dat er iets stond te gebeuren. Iets ergs. Savador schoot overeind in bed en bleef een paar minuten enkel voor zich uitstaren voor hij uit bed stapte en zichzelf aankleedde. Het was rumoerig buiten zijn hut. Boven het ruisen van de wind en het slaan van de golven tegen de schipwanden, hoorde hij ontevreden stemmen afkomstig van het dek. Savador sloeg de deur van zijn hut met een klap open en bonsde de trap op die van het benedendek naar het dek leidde. De bemanning was in twee groepen verdeeld, alsof ze op het punt stonden een strijd met elkaar aan te gaan. Deshas, Vasco en een paar andere bemanningsleden aan de ene kant, de rest aan de andere kant. Een aantal hadden hun wapens getrokken. Met afkeur keek hij toe hoe een bemanningslid het waagde op een schoftelijke toon tegen Deshas te spreken. Hij werd direct gewaarschuwd door één van Deshas' pijlen. Savador doemde achter de onrespectloze vlerk op en greep hem bij zijn haren ruw bij achteren beet. 'Wat denk je wel, de Heer van het Duister tegenspreken!' snauwde hij hem toe. Hij gaf een korte ferme ruk aan de haren van de man voor hij hem weer liet gaan. Savador liep kalm op het kluitje af van Deshas en Vasco. 'Wat bezielt hen?' vroeg hij nors terwijl hij zich bij hen voegde.

''Ze zijn erachter wat onze bestemming is en weigeren de Straat door te gaan'' antwoorde Deshas op Savadors vraag maar zonder zijn blik van de bemanningsleden af te houden. Deshas wou al in actie komen maar Vasco hield hem tegen. Deshas keek even om. ''Het zijn mijn mannen Heer. Ik kan ze wel aan'' zei hij tegen hem. Deshas zette een stap terug waarmee hij aangaf dat Vasco zijn gang kon gaan. Vasco liet zijn zwaard terug in de schede glijden en ging het trappetje af het dek op. ''Dus jullie willen muiten?'' begon hij zonder stemverheffing maar behoorlijk luid. Hij keek naar de man die net door Savador hardhandig werd aangepakt. Die kwam dreigend op zijn kapitein afgestapt. Vasco bleef er kalm onder. ''Goed dan'' zei hij. Hij greep de man bij zijn kraag en gooide hem overboord. Daarna keek hij om. ''Wij gaan gewoon door de Straat der Duisternis. En iedereen die dat niet wil zal ik niet tegen houden. Die zal ik persoonlijk over de reling smijten zodat hij terug kan zwemmen naar Shadra'' zei hij. ''Stelletje lafhartige schruftige honden! Zijn jullie nou echte kerels? Kom op zeg. We zijn demonen verdomme! Wij lachen het gevaar uit. En we laten ons door zoiets achterlijks als de Straat der Duisternis niet tegenhouden'' riep Vasco uit. Een aantal bemannings leden knikte instemmend. De wapens verdwenen. Iedereen scheen weer tevreden te zijn gestelt. Vasco had een goed punt. En hier op dit schip gold maar een regel: Zwemmen of verzuipen. Sommigen nog na mompelend gingen ze weer aan het werk. ''Gooi die idioot een lijntje toe. En als hij zich dan nog niet bedacht heeft gooi je hem er maar met dezelfde vaart weer terug in'' zei Vasco tegen een bemanningslid terwijl hij weer naar het halfdek ging. Deshas floot even tussen zijn tanden door. ''En toch vind ik dat je hem erin had moeten laten'' zei hij met zijn blik gericht op de halfverzopen man. Vasco grijnsde even. ''Ach ja, respect verdien je met daden. Niet met woorden'' zei hij.

Savador wierp nors een blik op de dreigende bemanningsleden tegenover hen toen hij antwoord op zijn vraag kreeg. 'Respectloos,' walgde hij. Hij keek op naar Vasco toen die naar voren stapte en het woord nam. Er verscheen kort een glimlach op zijn gezicht toen het al direct begon met het overboord smijten van de grootste lastpak. Hij gaf Vasco groot gelijk. Het deed hem denken aan de respectloze jeugd op de Academie, die zich ondanks zijn daden - of dat nu overschrijfwerk of een bezoek aan de martelkamer was - toch wel tegen hem bleven keren. Het deed hem goed te zien dat het bij Vasco wel wat uithaalde. Zwijgend keek Savador toe hoe de bemanningsleden hun wapens opborgen en weer terug aan het werk gingen. Terwijl Deshas en Vasco even in gesprek met elkaar waren, kreeg hij plots een wee gevoel in zijn maag. Misschien was er, behalve dat het bijzonder gevaarlijk was als je je er in het verkeerde seizoen bevond, nog wel een groter gevaar in de Straat, waar de bemanningsleden voor vreesden. Behalve het gevaar met verschillende seizoenen was hem daar niets over verteld. Hij keek even met een ernstige blik van Deshas naar Vasco en weer terug. 'Wat bevind zich daar precies?' vroeg Savador op een wantrouwende toon. 'In de Straat der Duisternis, bedoel ik.' De onzekerheid was overduidelijk van zijn gouden ogen af te lezen.

Deshas en Vasco wisselde even een blik met elkaar toen Savador over de Straat vroeg. Deshas gaf een bijna onmerkbaar knikje naar Vasco dat hij zijn gang mocht gaan en het wel mocht vertellen. ''Het is meer een beschrijving van wat je daaar aantreft Savador'' begon Vasco zonder zijn blik van het dek voor hem af te wenden. Ik zou je een mooi verhaal kunnen vertellen van de verschillende stromingendie vanuit deze zee, de Eindeloze zee, en de Bitterzee bij elkaar komen, van veranderlijke krankzinnige getijden van de zomer als de manen allemaal in allerverschrikkelijkste stand aan de hemel staan, van de wind die uit het noorden komt met opspattend water, zo dicht dat je vanaf de ra's het dek niet meer kunt zien. Maar ach....de Straat in de zomer is met geen woorden te beschrijven. Dat is minstens drie dagen blind varen. En als de heersende wind je niet terug naar de Eindeloze zee blaast dan wel tegen de scherpe rotsen in het zuiden. En als er geen wind staat, is er wel mist en blijf je in de stromingen rondjes varen'' zei hij. Hij gaf de roerganger bevel om bij te draaien voordat hij verder ging. ''Maar waar jij op doelt is denk ik het monster dat zich bij die rotsen in het zuiden verscholen houd. Je moet niet alle verhalen geloven die zich te ronde doen op dit schip, al is er veel van waar. Maar de helft van de bemanning heeft het beest nog nooit van zijn leven gezien. Volgens verhalen zou het een soort waterdraak zijn. Hij leeft in de Straat omdat hij slecht tegen zonlicht kan en daar komen de zonnestralen bijna nooit. Hij zou langer dan zes meter zijn met klauwen als kolen schoppen en een ijzeren staart die dwars door alles heengaat. Hoewel veel van dit soort verhalen allemaal overdreven zijn bestaat die waterdraak echt. En ik ken maar een iemand die tegen het beest heeft gevochten en overleeft heeft waar de rest aan onderdoor ging'' zei Vasco. Hij keek even naar Deshas. Die liep naar de reling. ''Die persoon was Delahin. Hij heeft me die nacht het leven gered'' zei Deshas.

Savador staarde Vasco aan toen hij zijn verhaal begon. Het begin van het verhaal was al geen vrolijkheid, maar toen hij de rest hoorde deed dat zijn toch al slechte humeur dalen. 'Ik wist het,' mompelde Savador zacht zodra Vasco was uitgesproken. 'Zolang die draak geen water spuwt, overleef ik het wel.' Dat laatste was eigenlijk meer sarcastisch bedoeld. Een aanval van een zes meter groot beest met waarschijnlijk een staart van ijzer en grote klauwen, daar kwamen ze allen niet ongedeerd van af. En als het schip zonk na een klap van die ijzerstaart, bevond hij zich in een ware hel. Letterlijk. Hij trok de kraag van zijn colltrui om zijn hals hoger op. De kille wind leek hem al vanuit de Straat tegemoet te waaien, om hem te waarschuwen voor wat komen ging. Savador tuurde even naar Deshas toen hij hoorde dat het Delahin was geweest die de waterdraak overleefd had. Hij liep naar hem toe tot hij naast hem voor de reling stond. 'En dat is maar goed ook. Zonder jou had ik hier niet op een godvergeten plek omringd met water gezeten,' zei Savador op een bloedserieuze toon. Toch was het niet gemeend. Er verscheen al snel een grijns op zijn gezicht terwijl hij Deshas een vriendschappelijke klap op zijn schouder gaf.

Deshas grijnsde na Savadors woorden ook al weer snel. ''Zonder mij had je op een godvergeten academie gezeten als leraar met irritante leerlingen en collega's'' grijnsde Deshas. ''En daarbij, als het weer ons net zo mee zit als de afgelopen paar dagen dan lukt het Vasco misschien wel om de rotsen in het zuiden te mijden'' zei hij met een blik op de kapitein. Deshas zuchtte even licht. ''Ik weet dat jij haar niet mag Savador maar op momenten als dit had ik graag Celebrian bij ons gehad. Die had ons zonder problemen erdoorheen kunnen loodsen'' verzuchtte hij. ''Maar zonder gevaar is een reis als deze geen echte uitdaging Heer'' zei Vasco met een lichte glimlach. Deshas grijnsde terug. ''Daar heb je gelijk in Vasco'' zei hij.

Savador moest even zacht lachen. 'En daar ben ik je nog steeds dankbaar voor,' antwoordde hij grijnzend op Deshas' woorden. Zijn gezicht betrok zodra Deshas over Celebrian begon. 'Celebrian? Hoeveel had dat mens ons nou verder kunnen helpen?' riep hij met een argwanend lachje uit. Ondanks dat had hij heus wel een idee wat Celebrian had kunnen betekenen. Ze was immers ook niet voor niets een Legendarische Magican. Hij grijnsde lichtelijk met Deshas en Vasco mee. 'Gevaar is goed, maar in de vorm van water mijd ik het liever,' zei Savador.

''Ja, weet ik veel. Misschien had ze de zee ofzo kunnen laten splijten. Hoefde we helemaal niet per schip. Ik roep ook maar wat. Het feit dat ze beschikt over water krachten is op een woeste zee al een hele zegen lijkt me. Wie weet zou ze de stormen kunnen kalmeren en de stromingen weten om te buigen zodat we in een rechte lijn naar de Bitterzee varen. Ik roep ook maar wat hoor'' zei Deshas grijnzend. Ineens kwam Vasco ertussendoor omdat hij zich iets herinnerde. ''Heer, als ik het mag vragen. We hebben het nu toch over zeemonsters en heldhaftige daden van Heer Delahin. Maar, iedereen denkt dat hij dood is. En ik ben eigenlijk wel benieuwd waarom u anders gelooft. Het kwam een aantal nachten geleden ter sprake maar ik vergat het telkens te vragen'' zei Vasco. Inmiddels kwam de zon weer op en liet de eerst zo diepdonkerblauwe zee nu baadde in een vuurrode gloed. Alsof het lava was waar ze op voeren in plaats van water. ''Ik geef toe, ik geloof inderdaad niet dat Delahin dood is. Maar ik zal jullie niet vervelen met mijn achterlijke theorieën, hersenspinsels en gevoelens'' zei hij met een zwakke grijns.

Savador krabde zich peinzend op zijn hoofd. 'Ik weet het niet. Misschien wel, misschien niet,' zei hij nadenkend toen hij Deshas' idee over wat Celebrian wellicht allemaal wel niet had kunnen doen hoorde. 'In ieder geval is haar in mijn bijzijn hebben haast net zo erg als in een zwembad opgesloten te zitten. Die vrouw geeft me de huiveringen. Bovendien had ze ons alleen maar ongeluk gebracht, met al haar vrouwelijkheid binnen de wanden van dit schip.' Hij klemde zijn handen even om de reling. Zijn turende blik in de verte richtte hij op Vasco zodra er iets in hem op leek te komen. Ook hij herinnerde zich dat ze het erover gehad hebben, maar er nog niets over had gevraagd. 'Vasco en ik hadden het erover, inderdaad,' zei Savador zacht tegen Deshas. 'Ik had toen zo mijn twijfels, omdat ik ervan uit ging dat Heer Delahin allang gesignaleerd moest zijn, mocht hij nog in leven zijn. En anders zouden we zijn uitzonderlijke aanwezigheid in magie wel gevoeld hebben, nietwaar?' Savador keek Deshas met een zakelijke blik aan.