''Dat is alleen maar zeemansbijgeloof Savador. We hadden hier een tijdje geleden, nog maar een paar dagen ook een vrouw aan boord. Oke, Drasden verloor zijn hand maar als ik het daar niet had gedaan dan was hij hem vast en zeker wel ergens anders aan kwijt geraakt'' zei Deshas, een schouder ophalend. Hij keek even van Vasco naar Savador en weer terug toen ook Savador insprong over het onderwerp Delahin. Hij zuchtte even. ''Ook mij heb je. Maar alleen omdat ik jou dan lekker kan tegenspreken'' zei Deshas maar zijn grijns verried veel. ''Kijk ik heb zo mijn redenen te geloven dat Delahin nog leeft. Ik ken hem al zo lang dat hij een deel van mij is zoals ik een deel van hem ben. Je kan het vergelijken met een soort oudere broer. Als ik in gevaar bent voelt Delahin dat, net zoals ik dat bij hem doe. Het is een speciale magische band die je opbouwd als twee magiërs veel dingen in magie delen. Als jij aan een bepaalde leerling priveles zou geven zou je het ook krijgen. Simpelweg omdat je elkaars magische trillingen en vibraties overneemt en mengt met de ander. Als Delahin dood zou zijn, zou ik het voelen. Echt waar. Maar momenteel voelt het alsof hij in een hele diepe slaap is. Een soort coma kun je het noemen. Nee, Delahin leeft nog. Hij is alleen nog verder van deze werelden dan wij'' zei Deshas met een peinzende blik. Hij leunde nu met zijn rug tegen de reling aan.

'En wat bracht die vrouw met haar mee? Juist; ongeluk,' hield Savador zijn standpunt koppig vol. Als die vrouw er niet was geweest, had Drasden geen dingen achter de ruggen om van de rest van de bemanning kunnen doen en was er ook geen ophef geweest. Voor nu liet hij dat onderwerp maar rusten toen hij Deshas zijn gedachten hoorde uiten over Delahin. 'En je kunt toevallig ook niet voelen waar hij zich op dit moment bevind of hem even een brief per luchtpost sturen om ons te komen vergezellen zodat we ons geen zorgen hoeven te maken over dat monstergeval?' vroeg Savador in één adem. Hij voelde er weinig voor om dat watermonster tegen het lijf te varen in die mist die volgens Vasco in de Straat der Duisternis heersde.

''Was het maar zo simpel. Ik weet helemaal niets zeker Savador. Het enige wat ik met zekerheid kan zeggen is dat hij leeft. Wacht maar tot je zo'n magische band zelf ondergaat. Dan begrijp je wel waar ik het over heb'' zei Deshas kalm. ''Ik ben niet graag de brenger van slecht nieuw heren maar ik denk dat het verstandig is beide even voor u te kijken'' zei Vasco ineens. Verderop was een gigantische mistbank te zien. ''We zijn sneller dan verwacht en hebben een dag ingelopen. Daar waar die mistbank begint is de ingang van de straat. Je kunt daat in de verte al zwarte streepjes van het land zien dat de Straat zo nauw maakt. Ik schat dat we nog vijf uur hebben voordat we er zijn. En aan die donderwolken te zien is ons geluk op wand het lijkt erop dat we midden in een zogehete zomerstorm zitten'' zei Vasco met zijn blik strak op de mistbank een heel stuk verderop. Deshas keek er bedenkelijk naar en toen weer richting Savador. ''En geen vrouw aan boord'' zei hij om toch zijn gelijk te behalen.

Savador haalde zwakjes zijn schouders op. 'Dat weet jij dan kennelijk beter dan ik,' zei hij simpel. Hij keek op toen ze onderbroken werden door een mededeling van Vasco. Zijn gezicht betrok onmiddellijk bij het zien van de grote vage witte vlek in de verte, wat waarschijnlijk een dikke mistbank was; de Straat der Duisternis. Er onderging hem ook even een zachte kreun toen er volgens Vasco ook nog eens een zomerstorm naderde. Savador wierp Deshas even een zure blik toe om zijn woorden, maar verspilde er geen gesnauw aan. 'Wellicht moet ik mijn hut maar eens gaan opzoeken,' zei hij zuchtend terwijl hij zich al omdraaide en aanstalten maakte om de trap naar het benedendak af te dalen.

''Savador'' riep Deshas hem nog na. Uit zijn broekzak viste hij een klein flesje met een lichtblauwe vloeistof. Hij gooide dat Savador toe. ''Alleen opdrinken als je echt op het punt van flippen staat. Het kalmeerd wat waardoor je minder snel in paniek raakt. Geloof me, je zal niet de enige zijn met dit spul op een schip als dit'' zei hij. Vasco knikte even terwijl hij, om Deshas' woorden bij te staan precies zozelfde flesje tevoorschijn haalde. ''Zelfs ik heb het zo af en toe nodig op een tocht als deze'' zei hij en borg het weer op. Deshas was naar Savador toegelopen. ''Ik blijf wel aan dek als je het niet heel erg vind. Ik denk dat Vasco me nu beter hier kan gebruiken dan beneden'' zei hij tegen hem. ''Als het ergste voorbij is kom ik wel even langs'' eindigde hij.

Savador was al halverwege het trappetje afgedaald, toen hij nageroepen werd door Deshas. Hij draaide zich naar hem om en ving behendig het flesje op dat hem werd toegegooid, dat gevuld was met een eigenaardige lichtblauwgekleurde vloeistof. Hij bekeek het even kort terwijl hij naar Deshas' uitleg luisterde waar het voor was bedoeld en stopte het toen weg. 'Ik wens jullie veel succes in die storm. Het is dat ik geen zeebenen heb en vrees heb voor water, anders had ik jullie dik en dubbel bijgestaan,' zei Savador toen Deshas naar hem was toegelopen. Daarna draaide hij zich om en liep de laatste treden af die naar de hutten leidden.

Deshas knikte even kort en liep terug naar Vasco. ''Ik zou als ik jou was nu bijdraaien. Straks krijg je er geen ruimte meer voor'' zei hij tegen hem. Vasco knikte en gaf de roerganger het bevel. De uren verstreken langzaam en steeds kwam de mistbank dichterbij. Iedereen had alles extra goed vastgemaakt inclusief henzelf. En ineens doemde het grote gevaar voor hen op. ''De Straat der Duisternis'' hoorde Deshas Vasco achter hem mompelen. Gefascineerd keek Deshas hoe ze op de Straat af koersten. Nukkig weer en grillige stromingen schiepen condities de de Straat de hele zomer in een waterige duisternis gevangen hielden. Plotseling opschietende waterhozen slingerde minutenlang chaotisch heen en weer om vervolgens in een verblindende stortvloed van water op te lossen. Het knetteren van flitsende lichtschichten werd opgevolgd door rollende donder in een razende ontketening van op elkaar botsende weerfronten. ''We hebben hoge zee!'' schreeuwde Deshas' stem tussen het watergeweld door. ''Dat komt goed uit. Dan hebben we meer ruimte boven de rotsen en zijn we erdoor voordat we aan stukken worden gesmeten. Als de wind zo blijft staan zijn we erdoor voordat de dag om is'' schreeuwde Vasco naar hem terug. Deshas probeerde door al het water en de duisternis Vasco te zien. Hij kon zijn schim aan het roer vaag onderscheiden. ''En als de wind draait?'' vroeg hij schreeuwend. ''Daar moet u niet over nadenken'' riep Vasco terug. Ze vlogen voorwaarts in een aanval op de rand van het kolkende water in de Straat. Het schip huiverde alsof het aarzelde om opnieuw het slechte weer in te duiken. Deshas greep zich vast aan de reling toen het schip begon te stampen en te slingeren, en Vasco koos zorgvuldig zijn weg, ontweek de plotselinge zijwaartse vlagen en hield het schip in het westelijke spoor van de voorbijgetrokken storm. Al het licht verdween. et schip was alleen nog te zien bij de slingerende lichtjes van de stormlantarens die flakkerende gele strepen door de duisternis wierpen. Het verre dreunen van de golven op rotsen weerkaatste van alle kanten, de zintuigen in verwarring brengend. De reling werd Deshas enige contact met de vaste wereld in de koude, natte chaos. Zijn handen deden pijn van de inspanning zich vast te houden. Uren verstreken in de waterige furie terwijl Vasco zijn bemanning bevelen gaf om iedere uitdaging van wind en getij te beantwoorden. Zo nu en dan werd de duisternis doorboord door een verblindende bliksemflits die alles tot in detail aan het licht bracht en duizelingwekkende nabeelden in de terugkerende duisternis achterliet.

Met een plotselinge slingerbeweging leek het schip zijwaarts te gaan en Deshas voelde zijn voeten onder zich wegglijden toen het schip slagzij maakte. Uit alle macht klampte hij zich vast aan de reling, zijn oren verdoofd door een monsterlijk knarsend geluid. Het schip rechtte zich en toen hij rondkeek zag Deshas in het flikkerende licht van de stormlantarens de helmstok als een bezetene heen en weer slingeren. De roerganger lag op het dek, zijn gezicht donker van de bloed dat uit zijn open mond liep. Vasco was verwoed bezig overeind te krabbelen, grijpend naar de zwiepende helmstok. Waggelend ging Deshas naar hem toe en wierp zich op de helmstok. Van stuurboord kwam een lang aanhoudend, laag scheurend geluid en het schip sidderde. Deshas voelde de protesterende pijn in zijn spieren terwijl hij vocht met het schijnbaar onbeweegbare roer. Ineens schoot het roer weer los, waardoor Deshas het evenwicht verloor en over het dek heen vloog. Hij sloeg tegen het harde hout en gleed over het natte dek verder tot hij tegen de verschansing tot stilstand kwam, snakkend naar adem die uit zijn longen was geslagen. Onmiddellijk spoelde er een golf over hem heen en sputterend en proestend spuugde hij het zoute water uit. Versuft hees hij zich overeind en wankelde terug naar het halfdek. In het zwakke licht was Vasco's gezicht wit van uitputting, maar met grote ogen in een manische uitdrukking lachte hij hardop. ''Ik dacht al dat u over de rand was gegaan'' zei hij. Deshas stortte zich weer op de helmstok en samen perste ze het roer in beweging. Vasco lachte als een bezetene. ''Wat is er zo lollig?'' vroeg Deshas die de lol ervan niet kon inzien. ''Kijk'' zei Vasco en wees. Deshas volgde zijn vinger en zag in het donker gigantische vormen langs het schip opdoemen. Zwarter tegen het zwart van de duisternis. ''We gaan vlak langs de grote zuid rotsen'' schreeuwde Vasco. ''Trekken Heer der Duisternis. Trekken als u ooit nog droog land wilt zien!''

Savador was terug naar zijn hut gekeerd en had zich voor alle veiligheid voorzien. De kleinere meubels in de hut had hij plat op de grond gelegd, de minder stabielere en grotere meubels ver uit de buurt van zijn bed geschoven, zo ver dat kon. Hij wilde liever geen gat in zijn hoofd, want van het kleine beetje wat hij wist van stormen op zee, ging het er hevig aan toe. Toch had hij liever zijn bed boven zijn hangmat gekozen, waar hij zich letterlijk aan vastgeketend had met dikke lederen riemen. Het enige licht in de hut kwam van een kleine olielantaarn op het tafeltje naast zijn bed, dat zwak brandde. Nu zat hij roerloos rechtop in bed, zijn lege blik voor zich uitstarend en afwachtend op wat er komen ging. Gekreun en gekraak van het schip kondigde na een aantal uur het begin van een storm al aan, niet veel later opgevolgd door een alle rustverstorende klap van onweer. Savador hoorde de woeste zee pogingen doen het schip te overmeesteren met krachtige vloedgolven en de wind haast tussen de planken van het schip door gieren. Het duurde niet lang, of het schip schudde en slingerde waardoor stoelen en tafels omvielen. In alle tijden bleef hij doods voor zich uitstaren, zijn hand om de rand van het bed om er niet uitgeslingerd te worden en de andere op de olielantaarn om die van een val te voorkomen.

Zodra het weer wat gekalmeerd leek te zijn, of in ieder geval toen het ergste voorbij was en er alleen vage stormgeluiden waren te horen, ontgespde Savador zijn riemen. Hij deed de olielantaarn uit en verliet zijn hut. Eenmaal op het dek was het pik en pikdonker. Vage contouren waren nog net te zien. 'Wat een zooi!' riep Savador met afgunst uit, die zijn ernstige blik over het natte dek liet glijden, die hij ondanks het donkere kon zien van alle vocht en schade die het was aangericht. Zover zijn zicht reikte in de overheersende duisternis, leek haast alles doorweekt te zijn en druipte van het zoute zeewater. Bovendien voelde hij de vochtigheid dwars door zijn niet-waterdichte schoenen heen. Het ergste deel van de storm had boven op het dek drie keer zo heviger moeten zijn geweest. En hij dacht dat het er in zijn veilige hut al heftig aan toe ging. Zorgvuldig ontweek hij op de tast de natste plekken en het druipende water dat van de masten sijpelde. Hij bleef op het dek staan, zijn ogen laten wennend aan de totale duisternis. Het eerste wat hij zag toen de duisternis trouw voor zijn ogen werden, waren de contouren van Deshas en Vasco die ergens druk mee in de weer waren. Hun gezichten leken een wanhopige uitdrukking te tonen. Savador wendde zijn gezicht in de richting waarin ze keken en schrok zich een ongeluk toen hij onduidelijke silhouetten zag, maar die duidelijk genoeg waren om grote spitse vormen van de duisternis te kunnen onderscheiden. Savador snelde zo snel hij kon naar het halfdek, met veel geslip en geglibber. Voor het trappetje gleed hij door en viel hij languit voorover, maar stond direct weer op. Met twee treden tegelijk stommelde hij het dek op. 'Maak plaats!' riep hij buiten adem. Hij wrong zich tussen Vasco en Deshas in, greep de helmstok beet en vergde al zijn manskracht in de hoop de opdoemende rotsen te kunnen omzeilen.

Deshas sleurde en trok aan de helmstok maar ging aan de kant toen hij Savador hoorde aankomen. ''Savador? Wat doe je hier. We zitten pas in het oog van de storm. Zometeen gaat het geraas gewoon weer verder'' zei Deshas tegen hem. Na een paar minuten was dat ook het geval. En opnieuw brak de hel los. ''Als deze schuit nog een bodem heeft als we erdoor zijn zou me dat verbazen'' joelde Vasco. Er schoot een steek van paniek door Deshas heen. onmiddellijk gevolgd door een vreemd soort vervoering, toen hij werd gegrepen door een naamloos, welhaast vreugdevol gevoel terwijl hij Vasco en Savador hielp te vechten om het schip op koers te houden. Te midden van de storm hoorde hij een raar geluid en hij kwam tot de ontdekking dat hij met Vasco meelachte, schatterend om de furie die rondom hen heen woedde. Er was niets meer te vrezen. Hij zou het doorstaan of niet. Dat maakte nu niet meer uit. Hij enige wat hij nog kon doen was zich overgeven aan die ene taak om het schip langs de puntige rotsen te sturen. Iedere vezel in zijn wezen lachte van verschrikking, van vreugde om te zijn gereduceerd tot dit laagste niveau van bestaan, deze oerstaat van zijn. Niets bestond behalve de noodzaak om dat ene ding te doen waar alles van afhing. Deshas ging een nieuwe staat van bewustzijn binnen. Seconden, minuten, zelfs uren verloren alle betekenis. Hij voelde de nerf in het hout door het natte leer van zijn handschoenen. De wind rook naar zout, pek, natte kleding en druipend zeildoek. Iedere kreun van houtwerk, iedere tik van touw tegen hout en iedere kreet van de mannen in het want waren duidelijk hoorbaar. Op zijn gezicht voelde hij de wind en de koude beroering van zeewater, en hij lachte. Nog nooit had hij zich zo dicht bij de dood gevoeld en nog nooit had hij zo sterk het gevoel gehad dat hij leefde. Met zwellende spieren wierp hij zichzelf in de strijd tegen de oerkrachten. Steeds verder deinde ze, steeds dieper in de waanzin van de Straat der Duisternis. Deshas hoorde Vasco bevelen schreeuwen, per seconden de handelingen van zijn mannen dirigerend. En de bemanning reageerde prompt op ieder bevel, in het veradelijke want hun leven wagend, daar ze wisten dat een veilige doorvaart volledig afhing van de bekwaamheid van hun kapitein.

En toen ineens was het voorbij. Het ene moment vochten ze met uitzinninge kracht om langs de rotsen door de furie van de Straat te komen en het volgende moment zeilden ze voor een stijfe bries met de duisternis in hun zog. Recht vooruit was de lucht bewolkt, waar de storm hen uren en misschien zelfs dagen in hun greep had gehouden, was een donkere vlek aan de oosterlijke horizon. Deshas was in elk geval al zijn gevoel voor tijdsbesef kwijt. Hij keek naar zijn handen alsof ze niet bij hem hoorde en dwong ze de helmstok los te laten. Wat zeelieden vingen hem op toen hij in elkaar zakte en lieten hem op het halfdek neer. Een ogenblik tolde het hem, toen zag hij Vasco een stukje verderop gaan zitten terwijl zijn eerste stuurman het roer van hem overnam. Nog steeds met een grijns op zijn gezicht zei Vasco tegen Deshas en Savador: ''We hebben het hem gelapt. We zitten nu op de Bitterzee.'' Deshas keek even rond. ''Waarom is het nog steeds zo donker?'' vroeg hij daarna. Vasco schoot in de lach. ''De zon is bijna onder We hebben uren aan het roer gestaan'' zei hij. Nu begon Deshas ook te lachen. Nog nooit had hij zo'n triomf gevoeld. Hij lachte tot tranen van uitputting over zijn wangen liepen en hij steken in zijn zij had. Vasco was weer een beetje bekomen van het lachen en keek Deshas even aan. ''Nu weet u wat het is om de dood uit te lachen'' grijnsde hij. Langzaam kwam Deshas op adem. ''Ik dacht toch even dat je gek geworden was'' zei hij.

Savador sjorde met een gespannen uitdrukking op zijn gezicht aan de helmstok. 'Kan me niet schelen!' schoot hij uit zijn slof tegen Deshas. Zich midden in de storm werpen stond niet bepaald op zijn te doen lijstje, maar iedereen op het schip links laten liggen terwijl ze in moeilijkheden verkeerden was een onvergeeflijke zonde. Een moment later gniffelde hij zacht, nog net te horen boven het geraas van de wind en het water. 'Ik kan jullie moeilijk al het avontuur voor jullie zelf laten houden, nietwaar? Bovendien laat ik je niet in de steek,' zei hij er kalm achteraan. Savador boog zijn hoofd en kneep zijn ogen halfdicht toen de storm recht boven hun hoofden opnieuw losbarstte. Hij stootte hard tegen Deshas' schouder om een verraderlijke vloedgolf die over de reling spatte te ontwijken. In alle moeilijkheden die hen plotseling als één geheel overspoelde, begreep hij niet waarom Vasco er zo enthousiast over was. De zilte zeelucht zou na al die jaren als kapitein zijn hersenen wel hebben aangetast of iets in die richting. Maar Savador besefte met ontzag dat Vasco niet de enige was; Deshas tierde net zo hard mee. Hij wierp hem een ongelovige blik toe toen hij letterlijk om het gevaar lachte. 'Verdomme!' sneerde Savador terwijl hij gebruik maakte van zijn opkomende woede om kracht bij te zetten. 'Stelletje gekken!' Zeelui, dacht hij met een zuur gezicht. Haast net zo doorgedraaid als Cassiaanse zeerovers en net zo roekeloos als Raziaanse Lavavaarders. Terwijl Vasco en Deshas als bezetenen lachend het gevaar over zich heen lieten komen alsof het niets was, vervolgde Savador luid schreeuwend zijn gevloek in het Shadraans, waarin hij nare verwensingen riep en spotte met de Goden. Ze waren krankzinnig. Dit was alles behalve leuk! Een adrenalineboost was bij hem ver te vinden. Hij wilde ze beide een ferme tik tegen hun achterhoofden geven, maar nu was niet het moment om de helmstok los te laten.

Vermoeid door kille windvlagen, schommelingen van het schip en de regen en de woeste zee die hem van alle kanten, ondanks zijn vele pogingen het te ontwijken, hadden bespat, liet Savador de helmstok hijgend los zodra het allemaal in een klap voorbij leek te zijn. Hij liet zich uitgeput op het dek tegen de verschansing glijden, waar hij uitgeteld onderuit gezakt bleef zitten. Hij kreeg door zijn vermoeidheid nauwelijks mee dat Deshas en Vasco een stuk verder naast hem zaten. Hij liet ze maar met elkaar praten en doen. In de tussentijd kon hij gebruik maken om uit te hijgen. Bijtend op zijn tanden van woede sloot hij geërgerd zijn ogen toen Deshas opnieuw in lachen uitbarstte, deze keer niet van de kick door het gevaar, maar het leek meer om de overwinning van de storm. Savadors ogen schoten open door Deshas' laatste zin op Vasco. 'Gek geworden!' herhaalde hij snauwend, en ergens ook op een ongelovige toon. 'Je dacht dat hij gek was geworden?' Hij gaf een korte maar krachtige hoofdknik naar Vasco. 'Jij net zo goed! Onwetende naïevelingen. We hadden wel dood kunnen zijn!' Savador wendde zacht namopperend zijn nijdige blik van Deshas en Vasco af en richtte die kwaad op zijn doorweekte broek.

Deshas lachte weer even zacht om Savadors woorden. Maar niet om hem uit te lachen. ''Op zulke momenten Savador, moet je het gewoon over je heen laten komen'' zei hij. ''We zouden het halen of niet. Dat was aan de goden om te beslissen. Zoals Vasco al zei, we lachten simpelweg de dood uit'' zei hij nu weer wat kalmer. Hij streek even de natte plukken haar uit zijn gezicht, evenals de waterdruppels. Maar liet dankzij zijn doorweekte handschoenen allemaal natte vegen achter. ''Ondanks dat wij zojuist even krankzinnig waren geworden moet ik je echt bedanken. Als je er niet bij was gekomen hadden we die helmstok met geen mogelijkheid meer kunnen besturen'' zei Deshas. Hij had Savadors woorden wel gehoord. Maar dat moment was niet het juiste tijdstip geweest om hem dat te zeggen. ''Aye,'' viel Vasco in. ''Ook ik heb m'n huid aan je te danken. Al zullen we er daarnet nogal paranoïde uitgezien hebben'' zei hij. Hij nam de wijnzak aan van een van de bemanning en zag dat het de man was die Vasco een paar dagen eerder overboord had gegooid toen zijn bemanning wou muiten. Vasco nam een paar grote slokken waarna hij de zak doorgaf aan Deshas die hem op zijn beurt weer aanreikte aan Savador. ''Op een ding ben ik alleen niet gerust'' zei Deshas serieus na een korte stilte. ''We zijn zo dicht langs de rotsen gevaren. Als we die waterdraak niet hebben wakker gemaakt dan weet ik het niet meer'' zei hij en staarde een beetje wezenloos voor zich uit.

Savador haalde met het laatste beetje achterdocht dat hij in zijn norse bui voor Deshas en Vasco voelde, zijn neus op. Hij keerde nog zacht mokkend zijn gezicht in de andere richting, enkel om het gevoel van triomf dat hij voelde toen ze hem bedankten te verbergen. In feite werd hij er stil van dat ze hem beide dankbaar waren, en wilde hij er niet aan toegeven. 'Jullie hadden het best zelf kunnen redden. Maar toch, het was graag gedaan,' antwoordde hij met tegenzin. Savador pakte de wijnzak aan die hem werd toegereikt en nam net als Vasco en Deshas een aantal grote slokken voor hij hem weer terug aan Deshas gaf. Hij slaakte een zachte zucht van opluchting, die hij door de woede niet had kunnen uiten. Deshas' woorden namen dat opgeluchte gevoel direct weer weg. 'Na al die chaos kan dat er ook nog wel bij,' zei Savador vermoeid terwijl hij de kletsnatte lokken uit zijn gezicht streek en met zijn vingertoppen over zijn oogleden wreef.

Alsof Savadors laatste zin een teken was klonk er achter hen een dreigend gegrom dat het schip deed schudden en klonk als de donder. ''Wees voorzichtig met wat je wenst Savador'' zei Deshas zacht en keek om. Toen hij op wou staan greep Vasco hem bij zijn broekspijp. ''U bent te vermoeid Heer. We kunnen hem wel voor blijven'' zei hij. Deshas trok zich los. ''En alle lol missen? Dat dacht ik niet. Daarbij zullen we hem nooit lang genoeg voor kunnen blijven. Dat beest heeft ons al ingehaald nog voor we bij de Bloedbaai zijn'' zei Deshas. Hij nam een flinke slok wijn en gaf de wijnzak terug aan Vasco. ''Dit monster is voor mij. Ik heb nog meer dan genoeg adraneline in m'n lijf om dat beest eens flink op z'n donder te geven'' zei hij strijdlustig. De blik in Deshas ogen vertelde genoeg. Hij zou niet van zijn plan wijken. Hij moest en zou bloed zien vloeien. Hij kraakte zijn nek en vingers even en liep toen naar het achtersteven terwijl hij zijn zwaard uit de schede trok. Met een lichtvoetige sprong stond hij op de reling. Zijn blik strak gericht op de rugvin die steeds sneller naderbij kwam. En ineens doemde vlak voor hem de kop op van een gigantische water slang. Zijn klauwen waren misschien net iets kleiner dan kolenschoppen en hij was bij lange na geen zes meter. Minstens vijf. Het beest sperde zijn bek wijd open en brulde oorverdovend. Hij blies daarmee Deshas bijna van de reling af. ''Wil je vechten achterlijk waterreptiel? Kom dan maar op'' siste hij. Hij mepte het beest met het gevest van zijn zwaard. De waterdraak schudde even met zijn kop waardoor hij een beetje achter raakte. Deshas draaide zich om en liet zijn vleugels verschijnen. Hij strekte de vleermuisvleugels tot volle spanwijdte. Hij keek Savador even aan en gaf hem kort een bemoedigende knipoog van alles gaat wel goed komen. Daarna liet hij zich achterover van het schip vallen. Zijn vleugels vinger halverwege zijn val genoeg wind en Deshas steeg weer op. Hij vloog op de waterdraak af en haalde met zijn zwaard uit naar diens oog. Een tje kreeg hij er blind waardoor de draak oorverdovend krijste. Met zijn ijzerharde staart sloeg hij Deshas terug naar het schip. Die knalde tegen de grote mast aan en bleef even versuft zitten. Hijgend en happend naar lucht die zojuist uit zijn longen was geslagen. Hij stond weer op en stak zijn zwaard terug in de schede. ''Geef me eens zo'n enterhaak'' riep hij naar een van de bemannings leden. Direct kreeg hij waar hij om vroeg. Deshas vloog naar het halfdek en rende op de reling af. Hij sprong, zette zich af en vloog weer. Hij slingerde de enterhaak boven zijn hoofd en gooide het naar de waterdraak. Met een beetje magie lukte het hem om het ding te besturen. En zo geraakte het ding vast rond de nek van de draak als een soort lasso. Wild bokkend probeerde de waterdraak het touw los te krijgen maar Deshas hield stevig vast. Wat een nadeel hieraan was, was dat hij werd rondgeslingerd en herhaaldelijk zijn adem moest inhouden omdat hij dan weer eens onder water terecht kwam.

Savador leek midden in een beweging te verstijven toen een zacht dreigend gegrom het slaan van de golven en het ruisen van de wind overstemde. Hij had gewild dat hij dat nooit had gezegd. Langzaam draaide hij zich om en wilde zich net zo snel weer terugdraaien toen hij zag wat het gegrom veroorzaakte, maar zijn blik bleef op de waterdraak hangen. Alsof hij geneigd was er naar te blijven staren. Hij schoot overeind toen hij Deshas' vastberaden woorden hoorde. 'Wat is dat met jou, het gevaar uitlokken!' siste hij terwijl hij een tik met zijn knokkel tegen Deshas' voorhoofd gaf. Hij vloekte zacht in het Shadraans toen Deshas koppig richting de achtersteven liep. Savador woelde met een hand hopeloos door zijn zwarte lokken terwijl hij hem nakeek. Het voelde bijna alsof hij de leerling was in plaats van hijzelf. Eentje die het vertikte naar zijn waarschuwingen te luisteren. Hij bleef gespannen toekijken hoe Deshas het beest gewoon uit zat te lokken. Savador had de draak groter en angstaanjagender verwacht, maar het was nog altijd een joekel van een reptiel voor zijn doen. Hij zag hoe Deshas zijn vleugels liet verschijnen en slaakte een zucht als reactie op zijn knipoog. Als hij zonodig de bink moest uithangen en niet van zijn plan wilde wijken, zo zij het. Hij bleef zelf vlakbij de verschansing staan en keek zwijgend toe hoe het Deshas al lukte één oog van het beest te verblinden, maar deed niets toen hij tegen de grote mast werd geslagen. Dat maakte Deshas niet klein, wist hij. Daar was wel heel wat meer voor nodig. Hij zag hoe het gevecht vervolgde en Deshas de waterdraak nu met een enterhaak te lijf wilde gaan. Of in ieder geval onder zijn controle wilde houden. Savador rende naar de reling van het schip en beet op het puntje van zijn tong. Het deed hem zorgen Deshas in en uit het water geslingerd te zien worden. Hij sloot zijn ogen en vouwde zacht prevelend zijn handen ineen. Alleen zijn duimen staken omhoog. Hij zag er geen lol in, ook geen strijdlust. Eerder een mengeling van jaloezie en bezorgdheid doordat Deshas al het gevaar onderging op eigen wil. Hij wilde deel uitmaken van dit gevecht, zijn vriend een handje helpen. Zodra Savadors ogen openschoten, creëerde hij een connectie van een bliksemstraal, versterkt met zwarte magie waardoor het felblauwe licht dat het uitstraalde verzwakt werd door een zwartpaarse gloed, en die tussen zijn handpalm en de hals van de waterdraak danste. Samen met Deshas probeerde hij het beest in toom te houden, maar behalve dat ook grotendeels te voorkomen dat Deshas steeds de zee in werd geworpen.

Deshas was bijna weggeworpen toen hij ineens hulp vanaf het schip kreeg. Hij keek om en zag Savador daar staan. Een trotse grijns sierde zijn gezicht even, maar al snel moest hij zijn aandacht weer bij de draak houden. Die moest nu met twee vijanden vechten. Savadors spreuk gaf Deshas de gelegenheid om na te kunnen denken. ''Oke, het is een draak. Als ik me de anatomie van draken een beetje kan herinneren dan zit er precies achter zijn kop een zenuw die zijn lichaam laat bewegen. Als ik die maar kon bereiken'' mompelde hij zacht. Twee keer verloor Deshas haast zijn grip op het kletsnatte touw terwijl hij op weg was naar de kop. Maar Savadors hulp was een hele zegen. Het beest had nu minder aandacht voor hem. Uiteindelijk bereikte Deshas de kop van het beest. Hij greep naar zijn zwaard en plantte het tot aan het gevest in de zenuw die zich onder de dikke huid bevond. De draak krijste en tierde. Hij bewoog even wild met zijn kop al waren het mer stuiptrekkingen. Hij lanceerde Deshas maar zodra zijn goede oog de veroorzaker van het verlamde gevoel zag schoot zijn tong naar buiten en omwikkelde Deshas waarna hij hem opat. Deshas kokhalsde binnen in de draken bek zowat. Het stonk er naar verotte vis en andere dode dingen. De draak probeerde hem door te slikken maar Deshas plantte zijn zwaard in de tong van het beest. Hij greep naar een dolk tussen zijn laars vandaan en wierp die naar de huig van het monster. Die spugde hem direct weer uit. Deshas belandde op het dek en gleed helemaal door naar de voorsteven. Hij kwam hijgend weer op adem terwijl de waterdraak ten onder ging. Hij zat onder het slijm. Deshas liet zijn zwaard op het dek kleteren en haalde met twee handen het slijm uit zijn gezicht. ''Waarom ben ik altijd degene die onder de troep komt te zitten bij een gevecht'' riep hij gefrustreerd uit.

Savador zag op deze afstand de trotse grijns van Deshas en voelde zelf ook een trots gevoel in zich opborrelen. Toch probeerde hij het voor nu aan de kant te zetten. 'Richt je op de draak, niet op mij,' siste hij zacht met opeengeklemde kaken, alsof hij op die manier Deshas instructies wilde influisteren. Met twee handen overwon hij de pogingen van de waterdraak om los te komen. Zijn aandacht was half op het beest gericht, en half op Deshas zelf, die zich nu een weg baande naar de kop van de draak. Savador moest zich extra op de kracht van de bliksemstraal inspannen toen de draak stuiptrekbewegingen maakte nadat Deshas zijn zwaard op een bepaalde plek achter de kop van het beest had gestoken. Savador voelde zijn hart even stilstaan toen Deshas daarna zonder enige twijfeling in de bek van de draak verdween. Zo kon de Heer der Duisternis niet aan zijn einde komen. Dat was gewoonweg te simpel. Met ontzag en ongeloof hoopte hij daar vurig op. Hij liet opgelucht zijn ingehouden adem ontsnappen toen Deshas werd uitgespuwd. Savador snelde naar Deshas toe zodra hij op het schip belandde en over het dek doorgleed. Intussen besefte hij dat de waterdraak besloten had hen voor nu met rust te laten. Hij wilde Deshas overeind helpen, maar trok direct zijn handen die nu onder het slijm zaten terug. 'Wel alle..! Gatverdamme nog aan toe!' Hij veegde het slijm met een nukkig gezicht aan zijn broek af maar staarde met een klein grijnsje op Deshas neer. 'Het is omdat jij altijd degene bent die met open armen het gevaar omhelst. Ga je wassen, heldhaftige gladiool,' zei Savador sarcastisch, maar vriendschappelijk.

Deshas stond met behulp van de reling op. Hij grijnsde even licht terug. ''Gevaar is net als wilde, mooie vrouwen Savador. Ik kan er maar niet genoeg van krijgen'' zei hij. Vasco kwam aangelopen. ''Wat een actie. Voor een moment dacht ik echt dat u drakenvoer zou zijn'' zei hij. ''Je bent nog niet van me af, sorry Vasco. Maar ik was geheid drakenvoer geweest als Savador me niet te hulp kwam. Volgensmij kan jij de roep van het gevaar ook niet weerstaan'' zei hij met een plagende blik op zijn vriend gericht. ''Ik ga me maar eens wassen. Dat moet ik deze reis toch al veel te veel doen naar mijn smaak. Bijna drie keer op een dag vind ik echt te ver gaan. Er zijn grenzen weet je'' zei hij. Daarna liep hij terug naar zijn hut. Over niet al te lange tijd zouden ze aankomen in de Bloedbaai.

Terug in zijn hut kleedde Deshas zich eerst uit. Hij gooide zijn vieze kleren maar even op de grond neer. Hij zou later wel zien wat hij daar nu weer mee moest. Een van de bemanningsleden had een grote emmer met koud water voor hem neergezet. Deshas waste al het slijm van zijn lichaam en uit zijn haren. Daarna trok hij zijn nette pak aan die hij bij vertrek had gedragen. Zijn haren liet hij nog even los aangezien die eerst moesten drogen. En ook zijn zwarte, nette jas liet hij over de stoel hangen. Helemaal klaar, op zijn haar en jas na, liep Deshas terug naar het dek. Er ging even een huivering langs zijn rug toen een lichte warme bries over zijn bloote onderarmen streek. Hij droeg onder zijn jas namelijk enkel een zwart shirt met korte mouwen. Deshas liep naar de reling, tuurend in de verte. Hij liet zijn armen rusten op het hout. De zon kwam op en toonde duidelijk zichtbaar een lange zwarte streep in haar rode gloed. Het enige wat er nu nog van te onderscheiden was, waren de toren van een gigantisch paleis en de klokkentorens.

Savador grijnsde breed en onderdrukte een zachte lach op Deshas' woorden. Als gevaar voor hem net zo was als wilde mooie vrouwen als voor Deshas, ging hij geen enkel gevaar uit de weg. 'Niet bepaald,' gaf Savador met een klein ondeugend grijnsje toe op Deshas' verdere woorden. 'Maar als jij niet zo roekeloos was geweest, had je nu niet onder het slijm gezeten. Jij geniepige slijmbal. En toch krijg ik geen genoeg van die eigenzinnige kant van je.' Savador keek zijn vriend glimlachend na toen die naar de huttenvertrekken verdween om zich te wassen. Zelf liep hij naar de reling van het schip en tuurde over de nu kalme zee in de verte. Hij bleef er een hele tijd staan, toen hij merkte dat Deshas even later terug was en ook een plek aan de reling bemachtigd had. Hij liep een stuk naar hem toe tot hij naast hem stond. 'Wat is het voor een plek? De Bloedbaai?' vroeg Savador Deshas nieuwsgierig zonder zijn blik van de scherp afgeketende contouren van wat miniatuurtorens tegen de horizon leken af te wenden. Terwijl hij op antwoord wachtte, bedacht Savador zelf al wat het hen te bieden kon hebben. Een rustige vaart of een nieuw portie gevaar en avontuur?

Deshas keek niet om toen Savador naast hem kwam staan. Maar hield zijn blik steevast gericht op het land in de verte wat steeds meer dichterbij kwam. ''Nu kan je zien waarom het zo heet'' zei hij op Savadors vraag. De rode gloed van de zonsopgang liet het water rood kleuren. Zo rood als bloed. ''Zie je die torens daar?'' vroeg Deshas wijzend naar de torens van het paleis. ''Als je denkt dat dat paleis al groot is, wacht maar tot je in de hoofdstad van het Rijk komt. Dit is nog maar een haven plaats. Waar wij verder heen reizen is nog veel groter'' zei hij. ''Ik beloof je dat we dit keer niet te paard gaan'' zei hij daarna en grijnsde even naar Savador. Vorige keer op Cassia was geen groot succes geweest al had Deshas toe moeten geven dat Savador beter kon rijden dan hij had verwacht.

Savador liet zijn blik over de bloedrode zee gaan. Ondanks het weinige bloedvergiet tot nu toe op deze reis, was dit een goede plaatsvervanger. Het was haast alsof men besloten had bloed in deze zee te dumpen. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes om enig detail te kunnen onderscheiden van de torens in de zwarte streep aan de horizon die Deshas hem aanwees. Savadors mondhoeken krulden om tot een tevreden grijns bij het horen van Deshas' woorden. 'Hoe groter, hoe beter,' zei hij zacht. Hij kon nauwelijks wachten om het Rijk zelf te kunnen aanschouwen, in al haar grote glorie volgens Deshas' woorden. Laat staan het zelf in zijn macht te hebben. Hij lachte maar wendde zijn blik van Deshas af om zijn opmerking. 'Als ik een vrouw was geweest dan reed ik met je tot de paardenhoeven ervan af sleten,' antwoordde Savador grijnzend. Behalve klamme ledematen had hij ook zo zijn eigen redenen die hij liever niet hardop zei waarom hij een rit te paard liever oversloeg.

Deshas zuchtte even maar grijnsde daarna om Savadors woorden. ''Dat krijg je als ouders hun kinderen niet leren paardrijden'' zei hij en hief zijn handen even ten hemel. Slap liet hij ze weer op de reling neervallen. Naarmate de ochtend verder vorderde kwam het land steeds dichterbij. ''Nu we er bijna zijn Savador moet ik je wel iets zeggen. Hier in het Rijk kan het wel eens voorkomen dat ik dingen doe of dingen zeg die erg nou ja......niet zoals mij zijn. Je moet er niet teveel van opkijken. En je er vooral niet veel van aantrekken. Hier in het Rijk wil ik nog wel eens een andere kant hebben. Ik kon het je maar beter zeggen in plaats van dat je er zelf achter komt. Geloof me, sommige dingen zijn geen pretje om te zien'' zei hij. In zijn blik lag nu een vreemd soort verlangen. Het was moeilijk te plaatsen wat. Maar Deshas hield zijn blik strak op de horizon gericht. Toch was in zijn ogen duidelijk te zien dat hij hevig verlangde naar een weerzien met iets of iemand. Deshas werd een beetje uit de trance wakker toen er iemand achter hem zijn naam zei. Nou ja, meer titel. Deshas keek om naar het bemanningslid. ''Vasco dacht dat u dit inmiddels wel nodig zou hebben Heer'' zei de man en reikte hem zijn zwarte jas en handschoenen aan die hij in zijn hut had laten liggen omdat zijn haar nog moest drogen. Zwijgend nam Deshas ze aan en legde het op de reling. Uit zijn broekzak haalde hij een klein zwart lint en bond daarmee stevig zijn haar net bij elkaar. Daarna trok hij de jas aan en tot slot de handschoenen.

Savador haalde glimlachend zijn schouders op en hield zijn blik gericht op de zwarte streep in de verte, die steeds dichter en dichterbij kwam. Hij richtte zich tot Deshas toen zijn woorden serieus klonken en het leek alsof hij iets uit wilde leggen. 'Wat bedoel je; niet zoals jou?' wilde hij er het fijne van weten. Hij bleef zijn vriend doordringend en onderzoekend aanstaren, zijn slangachtige ogen wat halfdicht geknepen. Hij zag overduidelijk een verlangen in Deshas' ogen, en vroeg zich af voor wat. Savador scheurde zijn blik van hem los toen ze gestoord werden door een bemanningslid. Hij keerde zijn gezicht weer naar de zwarte streep aan de horizon, maar hield Deshas, die zich gereed maakte voor aankomst, vanuit zijn ooghoeken nauwlettend in het oog.

Langzaam maar zeker koerste het schip op de kade af. De trossen werden losgegooid en door een aantal mannen op de kade opgevangen en vastgemaakt. Deshas had zelf net gedaan alsof hij Savadors vraag niet gehoord had. Hij liep richting het halfdek naar Vasco die hem halverwege al tegemoet kwam. ''Ga je niet mee naar Aiolanum Vasco?'' vroeg Deshas. Vasco schudde zijn hoofd. ''Mijn plaats is hier Heer. Ik ben niet iemand voor het land maar laat het me weten als u weer wilt vertrekken. Ik breng u met plezier weer terug'' zei Vasco met een zwakke grijns. Deshas grijnsde even terug. ''Ik betwijfel of ik dat wel per schip wil doen. Ik vrees dat het weer in de Straat dan alleen maar grilliger is'' zei hij zacht lachend. Maar veel andere opties dan per schip door de Straat heen waren er nou eenmaal niet. Deshas keek om naar Savador. ''Ga je spullen maar vast pakken. We gaan zo van boord'' zei hij tegen hem. Zelf liep hij ook terug om zijn tas en mantel te pakken en stond even later te wachten op Savador bij de loopplank.

Savador had haast net zoveel oog voor Deshas gehad dan de opdoemende kade. Maar antwoord op zijn vraag kreeg hij vreemd genoeg niet. Hij keek hem zuur na toen hij op Vasco afliep en een praatje met hem maakte. Savador wierp even een blik op Deshas met iets dat leek op giftigheid toen hij hem aansprak, maar draaide zich toen om om zijn spullen in zijn hut te pakken. Het weinige dat hij had meegenomen had alle vrije ruimte in de tas. Bijna wilde hij de vertrekken verlaten zonder Diva's foto mee te nemen. Hoe kon hij dat nu vergeten? Zwijgend propte Savador het fotolijstje veilig onder een aantal kledingstukken en gespte zijn tas dicht voor hij de hut verliet. Op het dek liep hij direct door naar de loopplank, waar Deshas al op hem stond te wachten. Voordat hij die afliep, echter, wendde hij zich nog even tot Vasco. 'Tot wederziens,' was het korte afscheid. Daarna liep Savador zonder nog woorden of blikken te verspillen de loopplank af naar de kade, opgelucht dat ze niet langer meer over zee hoefden. Tot waarschijnlijk de terugreis dan.

Deshas had even zacht gezucht toen hij Savadors giftige blik had gezien. Hij had niet op zijn vraag geantwoord omdat hij het niet kon. Het was zo moeilijk uit te leggen. Vasco stak naar Savador nog een hand op als groet toen hij afscheid nam. Hij liep daarna achter Savador aan de loopplank af. ''Ik ben blij van dat schip af te zijn. Ik heb toch liever vaste grond onder m'n voeten'' zei hij daarna tegen Savador al wankelde hij nog wel een beetje. Hij was nu nog gewend aan de beweging van een schip onder zijn voeten. Iets wat ervoor zorgde dat hij er nu een beetje bij stond als een dronken man. Lang hoefde ze niet echt te wachten want als snel kwam er een wagen om de hoek aangescheurd. Omdat het Rijk los stond van de buitenwereld was er hier maar weinig technologie. Dat was sowieso altijd al zo met magie. Het leek vaak een beetje alsof magie en technologie niet samenkonden. Vandaar dat de wagen die aan was komen rijden getrokken werd door paarden. ''Zoals ik had beloofd. Wij rijden ditmaal niet'' zei hij kalm terwijl iemand de deur van de wagen voor hen open deed. ''Je bent laat'' zei Deshas kalm tegen de man. Die knielde even voor hem neer. ''Excuseer me Heer. Een van de paarden was kreupel. We moesten op het laatste moment verwisselen en dat kostte tijd'' stotterde de man. ''Dat vind ik geen excuus'' zei Deshas koud. ''Je zorgt de volgende keer maar dat je sneller bent. Want anders zie ik mezelf genoodzaakt dingen te doen die anders alleen voorkomen in je nachtmerries'' zei hij. Sinds de eerste stap die Deshas op land had gezet. Leek hij veranderd. Hij had een meer harteloze, harde uitdrukking. Alsof hij nergens voor zou wijken. De man voor hem zicht het zichtbaar bijna in zijn broek. Deshas knikte hem even toe en beverig stond de man weer op en man zijn plaats op de bok van de wagen, de teugels trillend in zijn hand. Deshas keek Savador aan en maakte een kort gebaar dat hij voor mocht gaan.