Savador botste in het duister haast tegen Deshas op toen hij plotseling stil bleef staan. Hij keek hem met een ernstige blik aan maar hield zijn lippen stijf op elkaar toen hij hem gebaarde stil te zijn. Het was alles behalve zijn bedoeling geweest om direct al ophef te veroorzaken door met zijn stem problemen te wekken. Hij nam een vijandelijke houding aan en ging naast Deshas staan om mee te vechten als het moest, toen hij de voetstappen in de verte hoorde. Maar aan het schuivende, haast onhoorbare geluid, merkte hij dat Deshas zijn zwaard al getrokken had. De voetstappen die zich opeens vermeerden verwarden Savador, en hij moest haastig achteruit springen om niet in de snelle zwaardslagen die daarop volgden betrokken te raken. Terwijl Deshas hun belager onder handen nam, hield Savador zich met zijn rug tegen de grotwand gedrukt afzijdig van het gevecht in het duister. Aan de doffe plof en het geluid van staal op steen, wist hij dat het Deshas gelukt was de persoon uit te schakelen. Savador stapte in het licht van het bolletje en keek op de belager neer; een oude gerimpelde man. Hij vroeg zich af hoe hij zich nog zo snel en behendig kon voortbewegen op die leeftijd. Savador keek even van de man naar Deshas en weer terug toen hij merkte dat ze elkaar al leken te kennen. Hij knikte even naar de man toen Deshas duidelijk maakte dat dit zijn zwaardmeester was. Savador hield zich stil en volgde Bredan zwijgend dieper de grot in.

Deshas liep wat naar voren om even naast Bredan te lopen. Hij sprak zacht tegen hem op gedempte toon al moest Deshas zich wel een beetje naar voren buigen omdat Bredan niet zo lang was. Misschien was hij dat wel ooit geweest maar nu liep hij wat krom. Zo af en toe knikte Bredan en zei hij iets terug. Na een klein aantal minuten kwamen ze aan in groter deel van de grot. Nu ze eerst die nauwe tunnel hadden gehad was deze grot behoorlijk groot. ''Eerst maar eens wat licht creeren'' mompelde Bredan. Nu was ook direct te zien dat hij niet hier van Cassia kwam. Met vuurmagie stak hij de toortsen aan die langs de wanden waren opgestelt en op sommige richels in de grot die breed genoeg waren. ''Ik zal je niet langer lastigvallen Deshas. Roep me maar als jullie weer wensen te vertrekken'' zei Bredan kalm. Zelf liep hij naar een aangestoken kampvuurtje waar tegen de wand een matras was gemaakt. De grot lag vol met allerlei spullen. Van kostbare sieraden en wapenuitrustingen tot dure stoffen en zelfs meubulair. Deshas liep direct richting een grote stapel boeken en begon te zoeken.

Savador had de hele tijd nog niets tegen Bredan gezegd en liep nu achter hem en Deshas achteraan. Hij had ook overwogen om helemaal niets te zeggen, omdat hij vreesde dat deze man Cassiaans was. En met Cassianen, daar wilde hij zo weinig mogelijk mee te maken hebben. Gelukkig werd het tegendeel bewezen toen ze de nauwe tunnel achter zich lieten en in een grote holle ruimte aankwamen en Bredan met pure vuurmagie de toortsen langs de wanden aanstak. Ergens was Savador opgelucht dat Bredan zijn plekje opzocht bij een matras die waarschijnlijk van hemzelf was. Ondanks het feit dat hij geen waterrat was en dat het Deshas' zwaardmeester was, nam toch het wantrouwen niet bij hem weg. Savador stapte over een paar enkele ijzeren borst- en armplaten heen terwijl hij Deshas naar de boekenstapel volgde. De schitteringen van de kostbare sieraden waren hem in het voorbijgaan niet ontgaan. Van alle spullen in de grot vond hij die het interessantste. Hij was er zo door ontnomen dat hij bijna tegen een bank opbotste. Wat dat betreft was zijn gulzigheid een storend kenmerk.

Deshas keek even om toen hij Savador bijna tegen een bank hoorde opbotsen. ''Je mag gerust even rondkijken als je wilt. Nu kan ik je toch even niet gebruiken. Ik moet dat boek zoeken'' zei hij tegen Savador. Intussen begon hij zuchtend aan een nieuwe stapel. Boek na boek bekeek hij. Uiteindelijk had hij het Boek der Kunsten gevonden. Deshas stond op en strekte zijn rug even die stijf was geworden. Het boek legde hij op een tafel terwijl hij naar de andere kant van de grote holle ruimte liep. Er was nog iets anders dat hij moest halen hier en daarvoor had hij een zakmeegenomen die hij nu losknoopte van zijn riem. Hij begon een paar spulletjes in de zak te gooien maar er was niet goed te zien wat precies. Toen hij klaar was knoopte hij de zak dicht.

Savador bleef bij het bankstel stilstaan toen hij Deshas' woorden hoorde. Even overwoog hij op de bank te wachten tot Deshas klaar was, maar hij kon de kans om die sieraden te bekijken toch niet zomaar aan zich voorbij laten gaan? Vrij onschuldig begon hij het rondkijken bij de wapenuitrustingen die her en der verspreid lagen, maar werkte zich zo onopvallend mogelijk een weg naar de kostbare sieraden. Hij hurkte bij een aardige hoop neer en graaide voorzichtig tussen de ringen, armbanden en halskettingen. Er zat veel goud tussen en alle sieraden zagen er behoorlijk duur uit. Daar kon hij Diva ontzettend blij mee maken. Savador wierp over zijn schouder een snelle geniepige blik naar Deshas en Bredan; ze waren veel te druk bezig met hun eigen ding. In een flits rukte hij de zak van zijn mantel open en begon er met grote graaien de sieraden in te stoppen. Niet te vol, hij wilde niet met een klingelende en uitpuilende zak rondlopen. Dat viel veel te veel op. Toen hij genoeg had, nam Savador zo nonchalant mogelijk een plek op de bank in en wachtte daar geduldig af tot ze weer verder zouden gaan. Nu had hij alle tijd van de wereld, dus maakte het hem niet veel uit als het lang zou duren.

''Savador, leg dat terug. Het is niet van jou en je weet niet of het vervloekt is'' zei Deshas kalm zonder zich naar Savador om te draaien. Hij liep naar de tafel en legde de zak bij het boek. Bredan was ineens achter Deshas opgedoken. ''Alles kunnen vinden zie ik'' zei hij. Zijn blik ging even kort naar Savador en hij grijnsde licht. ''Wees niet zo streng voor hem Deshas. Ik herinner me jou eerste keer in deze grot nog goed. Jij kon ook nergens vanaf blijven. Zo lang hij maar niet te gek veel meeneemt mag hij het houden. Ik doe er toch niks mee en van de meeste sieraden zijn de eigenaars allang gestorven'' zei hij. Deshas keek om naar zijn oude leermeester en zuchtte even. ''Hou dan maar'' gaf hij toe tegen Savador. Deshas pakte het boek en de zak en keek Bredan aan. ''Ik heb alles wat ik hebben moest. Dus tenzij jij hier nog iets te zoeken hebt Savador denk ik dat we kunnen gaan'' zei hij.

Savador keek verschrikt op toen hij Deshas' plotselinge bevel hoorde. Dat was totaal onverwacht; hij had toch zeker zelf gezien dat Deshas noch Bredan aandacht aan hem schonken tijdens het stelen van de sieraden? Savadors klamme hand gleed al richting de opening van de zak om de sieraden weer terug te leggen. Hij trok lichtelijk een wenkbrauw op bij het horen van Bredans woorden en trok zijn hand weer terug. Wat Deshas daarop zei liet hij zich geen tweede keer zeggen. Zulke aparte sieraden zou hij nergens anders kunnen vinden, en bovendien waren ze in dit geval voor niets. Hij zou wel gek moeten zijn om ze één voor één weer terug op de hoop te gaan leggen. Savador stond op en streek alsof hij nooit een roof gepleegd had zorgvuldig zijn mantel glad. 'Nee, wat mij betreft kunnen we gaan,' zei hij kalm tegen Deshas. Hij merkte opeens de zak in Deshas' handen op en liep er met een aandachtige blik op af. 'Wat zit daar in?' vroeg Savador nieuwsgierig toen hij vlak voor Deshas en zijn leermeester stond.

''Dat zul je nog wel zien. Maar niet nu'' zei Deshas kalm. Los van het feit dat hij er eerst nog iets van moest maken. Bredan knikte en liet daarna in zijn hand een vuurbol verschijnen. De vuren in de grot liet hij doven en hij ging Deshas en Savador voor. Naarmate ze verder door het duister liepen voelde Deshas zich steeds minder op zijn gemak. Zijn vrije hand lag op het gevest van zijn zwaard. Na ee tijdje werd Deshas' vrees beantwoord. Hij stond abrupt stil toen hij in de verte ruwe stemmen hoorde. Bredan had het vuur direct gedoofd. ''Deshas wat denk jij?'' vroeg hij zacht. ''Piraten'' zei Deshas toonloos. ''Dat vervloekte uitschot van Cassia'' vervolgde hij zacht. Een aantal watermagiers hadden ooit eens een bende opgestart die zichzelf piraten noemde. Een criminele bende die nu nog steeds bestond. De zak en het boek had hij neergelegd en met een zacht gesis trok hij zijn zwaard uit de schede. Bredan naast hem had hetzelfde gedaan.

Terwijl hij Bredan in de duisternis volgde, bedacht Savador wat er allemaal in die zak zou kunnen zitten. Wat had iemand nu, op het Boek der Kunsten na, nou van Cassia nodig? Vanuit zijn ooghoeken gluurde hij even naar Deshas. Hij stelde geen vragen maar hield zich stil. Het zou enkel een kwestie van tijd zijn voor hij er zelf achterkwam. Savador stond net als de rest als bevroren stil toen hij stemmen hoorde. Hij hield zijn oren gespitst en proestte even zacht toen hij hoorde dat Deshas vreesde dat het piraten waren. 'Alsjeblieft, gaan we hier onze tijd aan verspillen?' vroeg Savador zacht lachend. Hij had Cassiaanse piraten nog nooit gezien of bevochten, maar voor hem waren ze niet veel meer dan een bende wilde eekhoorns op eikeljacht. Enkel omdat het waterratten waren. Toch voelde Savador zich veel minder op zijn gemak dan voordat ze de brute stemmen hadden gehoord. Zoals Deshas en Bredan hun zwaarden trokken, hield hij zijn handen klaar om de bende te roosteren als de braadkippen die ze zijn.

Deshas keek even opzij in het donker en staarde Savador recht aan. ''Ja nu lach je nog. Maar je moet Cassiaanse piraten niet onderschatten. Schoten en bruten zijn het en geloof me ze zouden hun hand niet omdraaien voor een dode meer of minder'' beet hij Savador zacht toe. ''En meestal zijn het ook nog eens goede water magiers'' mompelde Deshas erachteraan. ''Bredan we gebruiken datzelfde trucje als jij bij ons deed. Hopelijk hebben ze geen training gehad hierin en zijn ze stom geoeg om erin te trappen'' zei Deshas zacht. Bredan knikte en zette zich schrap evenals Deshas. Ineens zette Deshas zich af en zette het op een rennen. Bredan volgde hem al snel. Hun voetstappen weergalmde en het klonk alsof een hele bende bloeddorstige moordenaren door de tunnel heen rende. De piraten hadden hun aankomst al beantwoord met krijgslustig gebrul. Het eerste wat er gebeurde toen Deshas en Bredan de groep hadden bereikt was de toorts op de grond gooien zodat het licht doofde. Het enige wat daarna volgde was het geluid van een strijd van man tegen man. Zo af en toe tussendoor een kreet van pijn. Toen iemand de toorts weer had gevonden en aanstak waren er maar heel weinig piraten gesneuveld. Deshas en Bredan stonden ingesloten met wapens in de aanslag en hadden zelf maar erg weinig. Wat dat betrefd waren er onder de piraten meer gewonden. Deshas liet zijn blik langs die bruute mannen gaan. Ze schenen hem niet te herkennen als de Heer der Duisternis. Ineens bedacht Deshas zich iets. Waarom waren ze dan hier? Hij had ze nu makkelijk kunnen verslaan door magie te gebruiken. Maar in plaats daarvan stak hij zijn zwaard terug in de schede die aan zijn riem hing en maakte de riem los die met een klap op de grond viel. Bredan keek hem even verbaasd aan maar deed daarna langzaam hetzelfde. De leider van de bende piraten liep op Deshas af en bleef vlak voor hem stilstaan. ''Eens kijken. Bleke huid, zwart haar, duivelse blik in de ogen, lang postuur. Jongens we hebben een Shadraan in ons netje spartelen'' zei de man grijnzend. Zijn blik ging daarna naar Bredan en concludeerde dat hij ongetwijfelt van Razen kwam. Een paar andere piraten waren doorgelopen en hadden Savador gevonden. Evenals het boek en de zak. De mannen die Savador hadden gevonden hadden hem in zijn nekvel gegrepen en meegetrokken. Ondertussen werden Deshas en Bredan vastgebonden met hun handen op hun rug.

Savador mompelde iets nijdigs in zichzelf toen Deshas kritiek leverde op zijn woorden. Zoals meestal leek hij de enige te zijn met zo'n grote haat voor Cassianen. Ergens moest hij Deshas ook gelijk geven. Als men hen piraten noemden waren het vast geen schriele ventjes en zijn ongemakkelijke gevoel versterken Deshas' woorden daarbij alleen maar. Savador keek in het duister niet-begrijpend van Deshas naar Bredan toen het eruit zag dat ze iets van plan waren. Opeens stoven ze allebei weg en bleef hij in de grot alleen achter. Terwijl hij aan de geluiden in de verte kon horen dat Deshas en Bredan de bende bereikt hadden, hield hij zich doodstil. Het hielp niet veel, want een aantal piraten kwamen aan hun galmende voetstappen te horen toevallig zijn kant op. Savador drukte zich tegen de muur maar werd genadeloos in zijn nekvel gegrepen en naar de rest van de bende gebracht. Daar zag hij tot zijn grootste ergernis dat Deshas en Bredan zich gevangen hadden laten nemen. Savador rukte zich woedend los uit de greep van de piraat die hem vasthad en wurmde zich ruw een weg tussen de piraten die om Deshas en Bredan heen stonden. 'Verdomme, waar ben je mee bezig?' viel hij kwaad tegen Deshas uit. 'Jezelf gevangen laten nemen door smerige waterratten. Gedraag je als jezelf, niet als een angsthaas!' Savador zag de zwaarden van Deshas en zijn leermeester op de grond liggen en begreep niet waarom Deshas niet ingegrepen had. Hij was toch niet voor niks Heer van de Duisternis?

Deshas keek Savador kalm aan toen hij kwaad tegen hem begon te tieren. Hij liet kalm zijn polsen op zijn rug vastbinden zonder enig vorm van verzet. ''Ik vind anders dat ik behoorlijk mezelf ben hoor'' antwoorde hij vrij rustig. Hij boog zich iets voorover. ''Vertrouw me nou maar Savador. Ik weet wat ik doe'' zei hij zacht tegen hem zodat alleen Savador hem kon horen. Een paar mannen liepen op Savador af om hem ook vast te binden. Deshas zag een van de piraten met getrokken zwaard op hem afkomen. ''Kijk maar uit dat je je niet bezeerd. Zou zonde zijn voor je baas'' grijnsde hij kort terwijl hij zich omdraaide en simpel in aangewezen richting meeliep. Zodra hij zich had omgedraaid lichtte zijn ogen even rood op en struikelde de man waarna hij zijn arm open haalde aan zijn zwaard. Deshas keek even over zijn schouder en haalde die toen op. ''Ik had je gewaarschuwd'' zei hij droogjes en liep weer verder. En paar van de piraten keken elkaar vreemd aan. Waarom bleef die man zo kalm? Ze hadden een behoorlijk angstaanjaagende reputatie. Deshas liep vrolijk fluitend tussen zijn wachters in. Maar zijn vrolijke bui werkte voor de meeste piraten erg aanstekelijk. Ze begonnen minder op hun gevangenen te letten. Deshas liep daarom zo naar voren en liep naast de leider. ''Zeg, ik heb eigenlijk een vraag'' begon hij op vrij normale toon. ''Waarom zijn jullie hier in deze grot?'' vroeg hij. De man naast hem keek Deshas wantrouwend aan. ''Dat gaat je geen donder aan'' snauwde hij. Deshas deed net alsof hij de woorden nooit gehoord had en keek de man nu strak aan. ''Misschien niet maar ik stelde een doodnormale vraag. Eigenlijk heb ik recht op een antwoord niet?'' zei hij nu iets zachter terwijl hij de man strak bleef aankijken. Die kon enkel stomweg knikken. Wat geen van allen doorhad was dat dit allemaal magie was wat Deshas op hen uitoefende. En die sukkel van een leider zou hem nu al zijn plannen vertellen.

Savador staarde Deshas fronsend aan na het horen van zijn woorden. Hij was benieuwd wat hij dan zoal uit kon halen nu hij was vastgebonden. Savador verzette zich eerst toen er een aantal piraten op hem afkwamen om hem ook vast te binden, maar liet zich uiteindelijk doen. Als Deshas wist wat hij deed, was het een goed idee om zijn kalme houding over te nemen en geduldig af te wachten. Hij liep zwijgend mee in de richting die de piraten aanwezen maar hield Deshas strak in het oog. Hij had moeite zijn lachen in te houden toen hij zag wat Deshas uithaalde met de piraat met het zwaard. Savador hield zich meer achteraan de groep en keek tussen de gestaltes van de piraten door hoe Deshas met de leider van de bende sprak.

Deshas verbrak het oogcontact niet met de man naast hem. Die begon inmiddels te spreken. ''We willen hier de spullen uit een van deze grote stelen. Het gaat vooral om de magische wapenuitrustingen. We zijn namelijk van plan om de planeten over te nemen. Te beginnen bij de planeten met de goede strijders zoals Shadra en Razen'' zei de man. Dit nieuws was iets dat Deshas absoluut niet plezierde. Zijn glimlach was op slag verdwenen en hij keek de man naast hem dodelijk aan. De man schrok nu wakker uit zijn trance en stond stil zodat de rest ook halt hield. Deshas was dan wel de Heer der Duisternis, dat betekende ook dat hij Shadra vertegenwoordigde. En niemand, en zeker geen Cassiaan zou een stap zetten op zijn thuisplaneet als het met slechte bedoelingen was. Deshas' ogen waren inmiddels rood gekleurd en hij leek wel een stukje te groeien. Zijn gigantische vleermuisvleugels verschenen en zijn huid werd grauwer, als die van een dode. ''Dwaas. Om zo'n idee alleen al in je hoofd te halen bewijs je maar weer hoeveel mislukkelingen hier op Cassia zijn. Denk jij werkelijk dat je ook maar èèn voet op Shadra kan zetten. Als Heer der Duisternis kan ik dit niet toestaan'' sprak hij met gevorkte, sissende tong en monsterlijk vervormde stem. Deshas brak zijn polsen los en transformeerde nu compleet naar zijn tweede vorm. Vol minachting keek hij op de piraten neer. ''Tijd om eens wat lol te beleven aan jullie fouten'' grijnsde Deshas. Zijn bloedrode blik ging naar Savador. ''Kan ik je uitnodigen mee te doen?'' vroeg hij kil grijnzend. Na die woorden knapte ook Savador boeien los. Een aantal doodstille tellen gebeurde er even niets. Maar daarna dook Deshas op de piraten af en verscheurde ze letterlijk met zijn klauwen.

Savador grijnsde toen Deshas dan uiteindelijk zijn monsterlijke gedaante aannam. Dat zou eens tijd worden. 'Met genoegen,' zei hij met een valse glimlach op Deshas' woorden terwijl hij de boeien van zich af liet glijden. Hij wreef even over zijn polsen en richtte zich toen met een enthousiaste blik op de slachtpartij voor zijn neus. De piraten hadden geen schijn van kans tegen Deshas' dodelijke klauwen. Omdat hij het nog niet eerder gezien had, bleef Savador even stilstaan om Deshas' complete tweede vorm te aanschouwen, maar na een kleine tijd maakte hij zich uit de voeten en mengde zich in de afslachting. Met vuisten van vuur sloeg en stootte Savador om zich heen, hij zette kleding in de fik en liet hier en daar een piraat in een zwarte steekvlam verschroeien. Op deze momenten kon hij zich weer uitleven. Een knokpartij als deze had hij niet meer meegemaakt sinds zijn leven op straat, al gebeurde dat toen met bovenal fysieke aanvallen en schaarse, ongetrainde magie.

Een aantal piraten probeerde terug te vechten maar Deshas sloeg hen met gemak met een flinke klap van zijn hagedissenstaart tegen de muur. De leider drukte zichzelf angstvallig tegen de muur. Deshas stond stil voor zijn neus. Daarna greep hij de man rond zijn middel met zijn staart en bracht zijn gezicht dichtbij. ''Je hebt een gigantsiche fout gemaakt om zelfs maar de Heer der Duisternis gevangen te nemen. En nu ga je daar de prijs voor betalen'' zei hij kil. Hij beet de man hard in zijn nek en bracht een heleboel gif naar binnen. Toen hij de bewusteloze man met minachting bekeek liet hij hem op de grond vallen alsof hij een zak aardappelen was. ''Die haalt het volgende ochtendgloren niet. En wij zullen hier ook voor de nacht moeten blijven als we niet opschieten'' zei Deshas uiterst serieus tegen Savador. Dankzij die piraten waren ze weer bij de paarden uitgekomen. Het was maar goed dat die beesten vastgebonden stonden anders waren ze allang weggerend.

Savador sloeg de piraat waarmee hij in gevecht was geraakt om het direct af te maken tegen de grond. Dit en de reis naar de grot samen hadden een hoop energie bij hem uitgeput. Omdat hij moe begon te worden, hield hij een drietal van de laatste piraten die nog overeind stonden op afstand in een kring van de heetste vlammen die hij kon creëren. Binnen een paar minuten zouden de vlammen hen te grazen nemen. Savador kneep zijn ogen even halfdicht toen ze weer in het daglicht stonden en voor hen het besneeuwde afdalende pad aan de opening van de grot lag. Hij liep licht hijgend naar zijn paard toe en aaide het dier geruststellend over zijn neus toen hij leek te schrikken van zijn plotselinge verschijning. 'Blijven voor de nacht? Dat hoop ik niet. Al heb ik tot nu toe nog geen één druppel water tijdens ons bezoek aan deze natte planeet gezien, het zal er vroeg of laat ongetwijfeld wel van moeten komen. Daar zit ik absoluut niet op te wachten,' zei Savador geïrriteerd, ieder deel van Deshas' tweede vorm in zich opnemend.

''Daarom zeg ik ook als we niet opschieten'' gromde Deshas met monsterlijke stem. Gek genoeg was hij in zijn tweede vorm altijd een stuk agressiever. Hij veegde ruw met de rug van zijn hand, tenminste als je het zo kon noemen, de laatste restjes bloed bij zijn mondhoeken weg. Hij liep ook naar zijn paard toe en terwijl hij dat deed veranderde hij terug naar zijn menselijk gedaante. Hij stelde het dier gerust en ging toen opzoek naar zijn spullen. Zijn riem met zijn zwaard bevestigde hij weer rond zijn middel. De zak en het boek deed hij in de zadeltassen van het paard. Bredan gaf hij ook zijn riem en eigen zwaard terug. Hij schudde zijn oude leermeester de hand. ''Wij moeten er weer vandoor. Maar dit was een geweldig weerzien Bredan'' grijnsde hij. De oude glimlachte terug. ''Wederzijds Deshas. Maar beloof me dat je me iets vaker komt opzoeken nu. Vremd genoeg krijg ik hier weinig gezelschap'' grinnikte de man. Daarna draaide die zich om en verdween weer in de duisternis van de tunnels. Deshas keek hem even na tot hij de man niet weer kon zien. Daarna liep hij terug naar zijn paard en maakte dat los waarna hij opsteeg. Hij keek naar Savador. ''Klaar om te vertrekken?'' vroeg hij.

Savador reageerde niet op Deshas' grommende antwoord op zijn woorden. Het zou ook beter zijn om niet te reageren. Ergens voelde hij zich wat opgelucht toen Deshas zijn menselijke gedaante weer aannam. Savador bleef geduldig afwachten tot Deshas afscheid genomen had van zijn leermeester. Zelf zei hij de oude man geen gedag. Enkel een kort knikje. Waarschijnlijk omdat hij hem nog steeds niet zo erg vertrouwde, al was het feit allang bekend dat hij een Razenaar was. Pas toen Deshas zelf op zijn paard zat, zette Savador zijn voet in de stijgbeugel en volgde zijn voorbeeld. Gek genoeg werkte het dier nu niet tegen en ging het opstijgen soepel. Dat was ook voor de eerste keer. Savador maakte de gesp van de mantel bij zijn hals dicht en controleerde voor de zekerheid of de sieraden voor Diva nog in zijn zak zaten. Toen dat allemaal was gebeurd, trok hij zacht aan de teugels en liet het paard zich naar Deshas toekeren. Savador tuurde over de besneeuwde landschappen die vanuit de grot op deze hoogte goed te zien waren. Hij knikte Deshas zwakjes toe, ten teken dat hij gereed was.

Deshas trok de kap van zijn mantel over zijn hoofd. Buiten was het sneeuwen inmiddels gestopt. Toch glinsterde het pad gevaarlijk van het ijs. Deshas trok aan de teugels om zijn paard te laten keren en gaf een duwtje in de zij van het paard me zijn hiel. Het dier zette zich direct in beweging. Op een rustig kalm tempo stapte Deshas over het ijs dat op de weg lag. De namiddag zon wierp een licht warme deken over de bergen. Hij liet het witte sneeuw rood en oranje kleuren alsog het vuur was. Deshas, die meer van de duisternis hield, trok zijn kap verder tot over zijn ogen zodat die afgeschermd bleven tegen het licht.

Savador wachtte tot Deshas hem voor was gegaan en zette zijn paard ook in beweging om hem op de voet te volgen. Hij kneep zijn ogen halfdicht toen de felwitte en heldere kleuren van de zon op de sneeuw hem tegemoet schenen. De meeste mensen zouden dit een mooi landschap vinden, maar hij moest er niets van hebben. Evenals Deshas ging zijn voorkeur toch veel liever uit naar duisternis dan lichtbeschenen plekken. Zijn ogen, die er alles behalve gewend aan waren, deden er zelfs pijn van. Hij trok echter niet zijn kap op maar hield zijn hoofd gebogen. Met kleine knietjes spoorde Savador zijn paard aan om aan de rand van het pad te blijven, omdat het midden grotendeels met niets anders dan ijs bedekt was. Hij vervloekte het dier zacht toen het paard een keer misstapte en de hoeven bijna de diepte ingleden.

Na een tijdlang geploeter door het ijs voelde dat de hoeven van het paard weer wegzakte in de sneeuw. Ze waren inmiddels wel aan paar honderd meter lager. Deshas spoorde zijn paard aan en stoof in volle galop weg. Hij wou hier zo snel mogelijk vandaan. Die achtelijke planeet ook. Celebrian mocht hem nog veel meer vertellen maar Cassia stond niet bovenaan Deshas' lijst van favoriete planeten. De sneeuw onder hem stoof op zodra het paard eroverheen drapeerde. Hij ging nu veel sneller dan toen hij de berg op was gegaan. Verderop kwam het hek al in zicht. Deshas grijnsde even vals toen hij de jongen weer zag staan. Hij leidde zijn paard naar een rots waardoor het hek op dat punt de helft lager was, versnelde en sprong eroverheen. De jongen viel achterover van schrik. Deshas draaide en hield voor zijn neus het paard stil. ''Open die poort'' siste hij tegen de jonge wachter. Deshas verwachtte namelijk niet dat Savador hem datzelfde kunstje kon nadoen. Zo'n bedreven ruiter was die man nou ook niet. Haastig krabbelde de jongen overeind en deed het hek voor Savador open. Deshas wachtte kalm tot die ook aan zou komen rijden.

Savadors greep op de teugels verzwakte wat toen hij merkte dat zijn paard stabielere en vlottere stappen kon zetten. Hij zag dat ze de ijsboel inmiddels achter zich hadden gelaten en de rest van het afdalende pad nu alleen maar uit sneeuw bestond. De hoeven van het dier zakten uiteraard diep weg, maar Savador hoefde nu niet meer zo op de bewegingen van het paard te letten. Hij liet een zachte kreun ontsnappen toen Deshas meteen wegstoof. Met tegenzin deed hij hetzelfde en boog zich wat meer voorover om het spoor van opvliegend sneeuw wat Deshas' paard achterliet bij te houden. Hij hoorde de hengst briesen en snuiven, maar het leek zijn stalmaat niet bij te kunnen houden. Een gebrek aan stamina, of Savador wist gewoon niet goed hoe een paard van draf naar galop over te laten gaan. Deshas lag al ver voor. In de verte zag hij hem over het hek heenspringen alsof het een doodsimpel kunstje was. Hij en zijn onverschrokken stunts ook. Savador trok aan de teugels toen hij zag dat het ongeopende hek steeds sneller dichterbij kwam. Hij raakte licht in paniek, want hij wilde niet dat zijn eigen paard er ook over heen zou springen. Dan ging hij ongetwijfeld met sneeuw in zijn broek naar huis. Gelukkig werd het hek net op tijd geopend en gaf Savador een flinke ruk aan de teugels om het dier naar stapvoets over te laten gaan. In het voorbijgaan keek hij met een minachtende blik op de wachter neer. Hij mocht in het vervolg wel wat sneller zijn met het hek openen. Hij liet het paard vlak naast die van Deshas stoppen en tuurde zwijgend in de verte. Het zou niet lang meer duren of ze zaten weer in de shuttle terug naar de school. Dan kon Savador Diva haar welverdiende sieraden geven en hoefde hij zich geen langer zorgen meer te maken over het grote risico om in aanmerking met water te komen.

Deshas keek even naar Savador. ''Dacht je nou echt dat ik jou ook zou laten springen? Sorry hoor Savador maar dat zou geheid een gebroken been worden. Dat kan ik niet echt gebruiken'' zei hij grijnzend. Deshas liet zijn paard omdraaien en reed op een rustig tempo terug richting het dorp. Er waren nu veel minder mensen op de straat. Het liep inmiddels al tegen schemeren aan. Deshas reed terug naar de man waar ze de paarden vandaan hadden gehaald. Toen Deshas afsteeg kwam er een stalknecht aanlopen. Deshas pakte zijn spullen uit de zadel tassen en gaf de zwarte hengst weer mee.

Savador keek Deshas met een zwakke grijns aan bij het horen van zijn woorden, maar zijn ogen toonden een harde blik. 'Wrijf het er maar in, wilde ruiter, opscheppers kan ik ook niet gebruiken.' Hij dacht er niet over dat hardop te zeggen. Die gedachte bleef mooi tussen de wanden van zijn hersenpan. Savador schudde het beledigende gevoel van zijn slechte rijkunsten van zich af en volgde Deshas terug naar het dorp. Bij de smid weer aangekomen, steeg hij af en bewoog zijn klamme spieren even. Al was de afdaling een stuk korter geweest, het was nog een heel gedoe om steeds maar in dezelfde houding op dat paard te blijven zitten. Savador gaf de hengst terug aan de stalknecht en keek Deshas aan. 'Eindelijk terug naar het lanceringsplatform, dan maar? Of wil je toevallig nog een leuke grot met dure sieraden voor het oprapen bezoeken?' vroeg hij met een sarcastische grijns.