Deshas stond bij het lanceringsplatform te wachten. Hij was behoorlijk dik aangekleed. Hij had wel twee zwarte truien over elkaar en daaroverheen zijn warme donkerrode mantel. Zijn haar had hij voor de verandering eens met een rood lint bij elkaar gebonden, anders zat het hem continu in de weg. Deshas stond bij de shuttle waarmee ze naar Cassia zouden gaan. Deshas legde zijn gehandschoende hand even op het stalen voertuig. Hij kon de stalen kilte dwars door de leren handschoen heen voelen. Deshas slikte even.

Savador kwam het lanceringsplatform opgelopen en bleef even stilstaan om de omgeving af te speuren. Evenals Deshas had hij zich dik aangekleed: om zijn bleke hals hing een das en zijn handen waren eveneens in handschoenen gestoken. Een lange zwarte mantel wapperde wild om zijn benen, waardoor de vlammen in het geborduurde stof mee leken te dansen. Gelukkig had hij het kunnen vinden, anders waren de twijfels opnieuw opgedoken of hij mee zou gaan of niet. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes en tuurde in de verte. Daar zag hij Deshas al klaarstaan bij een shuttle. Savador sloeg de mantel achter zijn benen en liep erop af. Hij staarde met iets van angst omhoog naar de Cassiaanse shuttle en slikte een brok in zijn keel door. Na het ontstaan van zijn waterfobie had hij Cassia één keer bezocht en daarna had hij besloten dat voor de rest van zijn leven nooit meer te doen. En nu stond hij hier, klaar op het punt te vertrekken. Welliswaar gingen ze nu meer naar een sneeuwgebied dan een watergebied. Toen hij de waterplaneet bezochtte was dat wel anders geweest. Hij keek Deshas aan. 'Is het ver naar die grot?' vroeg Savador met een stem die, ondanks dat hij tegen de reis opkeek, vrij kalm klonk.

Deshas schrok even toen hij Savador's stem hoorde. Hij was zo in de ban van de shuttle geweest dat hij hem niet had horen aankomen. Hij keek met een ruk opzij. ''Wat?'' vroeg hij even verward maar herstelde zichzelf daarna weer. ''Als het goed zet de shuttle ons aan de voet van de berg af. Dan kunnen we vanaf daar omhoog'' zei hij daarna. Hij ging Savador echt niet vertellen dat dit zijn eerste keer was dat hij met een shuttle ging. In zijn eentje kon hij zichzelf laten verdwijnen maar met Savador durfde hij dat niet aan. De kans was te groot dat lichaamsdelen door elkaar gingen zitten. Deshas trok daarna de deur van de shuttle open en stapte naar binnen. ''Kom je?'' vroeg hij aan Savador terwijl hij zich omdraaide om te gaan zitten.

Savador keek Deshas wat onderzoekend aan toen hij schijnbaar van zijn stem leek te schrikken. Hij knikte lichtjes toen hij het antwoord op zijn vraag hoorde en volgde Deshas zwijgend de shuttle in. Aan de voet van de berg afgezet worden, dat was mooi. Hoe korter ze op die afschuwelijke planeet waren, hoe beter. Hij walgde er nu al van. Savador ging op een willekeurige stoel zitten en veegde met zijn handschoen wat over het shuttleraampje heen en weer zodat er vage vegen op kwamen. Hij wilde zich zo min mogelijk bewust zijn van Cassia, die na een niet al te lange tijd in zicht zou komen. Het zou hem niet goed doen als hij het beeld van die planeet weer opnieuw aanschouwde, dat wist hij nu al. Misschien was het zo erg dat hij in een shock belandde. Savador slaakte een nerveuze zucht. Hij hoopte vurig van niet; om zich van zijn zwakste kant aan Deshas te laten zien was alles behalve goed.

Deshas ging vrij relaxt zitten, alleen maar om niet zeneuwachtig over te komen. Vliegen vond hij prima, zolang hij zelf bestuurde en zijn vleugels al het werk deden. Maar in zo'n metalen voertuig vond hij het dood eng. Nog een rede waarom hij Savador had meegenomen was om hem een beetje van die waterangst af te helpen, en dat kon alleen als hij ermee te maken kreeg. Al Deshas' spieren spande zich aan toen hij voelde hoe de shuttle op steeg.

Savador keek vanuit zijn ooghoeken stiekem naar Deshas en vroeg zich diep van binnen af hoe hij zich zo kalm kon houden. Hij had natuurlijk geen last van watervrees. Een bezoek aan Cassia moest voor hem net zoiets gewoons zijn als een bezoek aan het toilet. Savador staarde door de waasheid op het glas van het raampje naar buiten en beet zijn kaken op elkaar. Hij vroeg zich af waarom hij er juist mee te kampen had. Als zijn oom hem toen die ene keer niet haast had laten verdrinken, had hij zich net zo normaal tegenover water gevoeld als ieder ander. Savador voelde de shuttle opstijgen en klikte afwezig zijn riem vast. Het zou enkel een kwestie van tijd zijn voor hij zijn ergste angst misschien weer onder ogen zou komen.

Pas na een flinke tijd kon Deshas zich weer iets ontspannen, al voelde hij zich alles behalve op zijn gemak in de shuttle. Hij keek even uit het raam en zag grotendeels alleen maar sterren voorbij schieten. Zo af een toe passeerde ze een andere planeet. Cassia lag het verst verwijderd van allemaal dus het was een behoorlijke vliegreis. Na nog een flink stuk wachten kwam de waterplaneet in zicht. Hoe lang was het geleden dat Deshas op Cassia was geweest? Langer dan driehonderd jaar schatte hij. Hij hoopte maar dat de grotten nog een beetje hetzelfde waren. Uiteindelijk landde de shuttle op een klein platform in een dorp dat direct grensde aan de voet van de berg. Deshas stond bijna direct op, blij dat hij de shuttle uit mocht.

De hele reis naar Cassia had Savador geen woord tegen Deshas gezegd. Hij was veel te druk bezig geweest met zichzelf, om ontspannen en bovenal rustig te blijven. Hij had tijdens het vliegen ook geen blik door het raampje naar buiten durven te wagen, al zag hij zo nu en dan vanuit zijn ooghoeken kometen en sterren voorbij komen. Hij wendde zijn blik af zodra hij iets groots en blauws zag naderen; dat was ongetwijfeld Cassia. In tegenstelling tot Deshas bleef Savador nog een moment met een pips gezicht zitten - nog pipser dan hij normaal al zag. Uiteindelijk klikte hij de riem los en stond hij op. Zijn benen voelde aan alsof ze van water waren. Met behulp van de stoelen werkte hij zich trillend op zijn benen een weg naar de uitgang van de shuttle. Eenmaal buiten hield Savador, na de eerste stap gezet te hebben op zijn minst favoriete planeet, zijn blik strak op de grond gericht. Pas na enkele minuten durfde hij om zich heen te kijken. Het viel eigenlijk reuze mee; er was haast nergens water te bekennen in het dorp. Grotendeels alleen maar sneeuw en ijs. Hij richtte zich wat opgelucht tot Deshas en er kon zelfs even een lichte glimlach vanaf.

Deshas strekte buiten even zijn stijve ledematen. Hij trok daarna de kap van zijn rode mantel tot ver over zijn ogen. Niemand hier hoefde te weten wie hij was of wat hij hier kwam doen. Deshas keek om toen Savador ook uit de shuttle kwam. ''Het eerste deel van de berg is vrij vlak. Dat kunnen we dus te paard doen. Geloof me dat is veel sneller dan lopen en je hoeft niet zo te ploeteren want er ligt geheid sneeuw'' zei hij tegen Savador.

Savador zweeg even toen hij Deshas' voorstel hoorde over hoe ze de reis naar de grot van de berg zouden afleggen. Hij kon zijn vorige pijnlijke ervaring te paard nog goed herinneren, maar alles was beter dan deze planeet te voet te verkennen. 'Dan gaan we te paard,' stemde Savador er mee in. 'Kunnen we die in het dorp krijgen?' Hij scheurde zijn blik van Deshas los en richtte zich op de woningen achter het lanceringsplatform.

''Ik hoop het'' zei Deshas kalm op Savador's vraag terwijl hij zijn eigen blik ook richting het dorp keerde. ''Daar komen we maar op een manier achter.'' Met die woorden zette Deshas zichzelf in beweging en liep op de huizen een eindje verderop af. Hij keek nog even om naar Savador maar liep toen door. In het dorp weken de meeste mensen opzij voor Deshas. Een vreemdeling die zijn ogen niet eens toonde, dat kon niet veel anders dan narigheid betekenen. Dat was de eenvoudige logica van dorpsbewoners. Deshas bleef stilstaan voor een gebouw dat diende als stal en hoefsmederij. Een man stond er hoefijzers te maken. Omdat de wegen hier slecht waren gingen de meeste mensen niet met de moderne voertuigen maar te paard. ''Die paarden, zijn die te huur?'' vroeg Deshas met een korte hoofdknik richting de stal waar gehinnik vandaan kwam. De smid keek op naar Deshas en wierp hem een keurende blik toe. ''Dat ligt eraan wie dat wenst te weten'' zei hij bars. Deshas liep op de man af en drukte hem een zak vol geld in handen. ''Namen zijn er om vergeten te worden'' zei hij erbij waarmee hij aangaf dat zijn naam niet van belang was. De man weeg het geld even in zijn hand en verdween toen de stal in. Even later kwam hij terug met twee zwarte opgezadelde paarden. Een blik op de beesten vertelde Deshas al dat ze jong waren, waarschijnlijk net volwassen maar sterk genoeg om een berg op te rijden. Deshas nam de teugels over en leidde de twee dieren naar Savador die hij een van de teugels gaf. Soepel steeg Deshas op zijn rijdier en wachtte tot Savador ook zover was.

Savador had Deshas richting het dorp zien lopen maar was zelf dromerig blijven staan, tot hij zich realiseerde dat het wel zo verstandig zou zijn als hij hem volgde. Hij wilde er niet aan denken als hij op deze planeet verdwaald raakte. Hij volgde hem zwijgend op de voet het dorp in en bleef vlak achter hem stilstaan voor een nederzetting die eruit zag als een stal en hoefsmederij in één. Savador trok gespannen zijn handschoenen wat strakker aan terwijl hij vanuit zijn ooghoeken toekeek hoe Deshas de man om wist te kopen met een geldzak. Zonder geld kwam je tegenwoordig ook nergens. Hij nam de teugels aan die hem toe werden gereikt en bekeek zijn rijdier even. Een jonge hengst, gitzwart en met een vurige blik in zijn ogen. Gelukkig wel opgezadeld. In paardrijden was Savador niet bepaald behoorlijk goed in, maar zonder zadel was hij nog verder. Hij hield krampachtig de teugels beet terwijl hij verwoedde pogingen deed om zijn been over het zadel te zwaaien. Tijdens het opstijgen moesten die beesten bij hem altijd zo nodig bewegen. Uiteindelijk zat Savador in het zadel en keek met de teugels klaar voor vertrek in zijn handen naar Deshas.

(Ik ben even eten ;D)

In plaats ervan dat Deshas zijn paard aanspoorde te lopen had hij naar het zadel van Savador gekeken toen die opsteeg. ''Wacht even'' zei hij tegen Savador. Deshas steeg met hetzelfde gemak weer af en liep naar Savador's paard. Hij tilde de flap van het zadel op zodat hij de singel kon zien. Hij mompelde iets dat op 'dat dacht ik al' leek en keek naar de smid. ''Wie heeft dit paard opgezadeld?'' vroeg hij verwijtend. Hij haalde Savador's been uit de stijgbeugel en legde die voor het zadel. Hij sloeg de flap weer omhoog en maakte de singel los waarna hij die strak aantrok. Het paard hield even zijn buik uit maar toen Deshas hem een knietje gaf ontsnapte alle lucht weer waardoor Deshas het zadel goed vast kon snoeren. Hij deed de leren flap weer naar beneden, verstelde de beugel nog een beetje en deed Savador's voet er weer in. Hij trok nog even aan het zadel maar er was geen beweging meer in te krijgen. Deshas keek even op naar Savador die, nu hij te paard zat, flink boven Deshas uit torende. ''Wees maar blij dat ik je zadel controleerde. Het zat veelste los. Als je hiermee was gaan rijden had je er halverwege afgelegen'' zei hij tegen Savador. Deshas liep terug naar zijn eigen paard en steeg in een soepele beweging op nadat hij zijn eigen zadel had gecontroleert en de beugels op zijn lengte had verstelt. Hij gaf met een korte hoofdknik naar Savador aan dat ze klaar waren om te vertrekken. Deshas liet zijn paard al steigerend draaien en zette er meteen vaart achter. Hij liet hem in zijn snelste tempo lopen om warm te worden. Als ze zo meer ruimte hadden zou hij een gang verhogen.

(Smakelijk dan)

Savador fronste toen Deshas in plaats van zijn paard in beweging te brengen, afsteeg en naar zijn paard liep. Hij had verwerpelijk toegekeken hoe Deshas zijn zadel strakker aantrok. De frons werd dieper bij het horen van Deshas' woorden. Fijn was dat. Als ze zo waren vertrokken had hij nog een ongeluk kunnen krijgen. Dan had hij in plaats van een bezoek aan de grot van de berg, een bezoek aan de eerste de beste Cassiaanse ziekenboeg gebracht. Savador gunde Deshas een dankbare blik. De smid keek hij voor het vertrek nog afkeurend aan. Oliedom volk, die waterratten. Hij schrok licht op toen Deshas opeens wegstoof, een dichte stofwolk achterlatend. Eigenlijk had hij gehoopt dat ze het rustig aan konden doen. Aan de andere kant waren ze er in een rap tempo veel sneller vanaf. Zuchtend gaf hij een ruk aan de teugels om het paard om te draaien. Het moest dan maar. Savador greep de teugels stevig beet en stootte zijn hiel tegen het lijf van de hengst. In een volgende stofwolk schoot hij Deshas achterna en liet de stal en de hoefsmederij ver achter zich.

Deshas had niet meer omgekeken totdat hij het dorp uit was. Bij het hek dat de weg afsloot naar het bergpad hield hij stil vlak voor de wachter. Deshas trok aan de teugels en bracht zijn paard tot stilstand. ''Wat moet dat hier?'' vroeg de wachter nors. ''We komen hier om te picknicken nou goed. We willen de berg op achtelijke'' zei Deshas geirriteerd. Hij was dat oponthoud zwaar zat. De wachter deinsde van schrik een stap achteruit. Nu pas zag Deshas dat het nog maar een jochie was. Amper ouder dan dan achttien jaar. Waarschijnlijk geboren zonder magie anders had hij op een school voor magisch onderwijs gezeten. De knul stamelde iets over dat de bergpas was afgesloten wegens lawine gevaar. ''Luister knul, dat is niet mijn probleem. Open dat hek nou maar...'' dreigde Deshas zacht. Hij sloeg zijn kap even terug en liet zijn irissen rood kleuren. ''...of ik zal zorgen dat je nooit meer het volgende daglicht zal aanschouwen'' siste hij zacht. Dat deed het hem. De bange wachter trok direct het hek open. Deshas deed de kap weer over zijn hoofd en wenkte Savador. Daarna schoot hij ervandoor in volle galop. Dit was toch wel iets wat hij gemist had. Zijn donkerrode mantel wapperde achter hem aan terwijl de sneeuw onder de paardenhoeven opstoof.

Savador moest een forse ruk aan de teugels geven toen Deshas plotseling staande hield voor de bergpas. De hoeven van zijn paard gleden nog een paar meter voort door de sneeuw en kwam uiteindelijk naast Deshas' paard tot stilstand. Nog een reden waarom hij paardrijden maar niets vond; je was geheel afhankelijk van het gedrag van het paard en het lag er maar net aan hoe gespannen je was voor het beest dat ook aanvoelde. En gespannen was hij zeker. Savador bekeek de wachter van top tot teen en kwam er ook achter dat hij veel jonger was dan Deshas en hij. Vreemd volk; magieloze kinderen lieten ze maar werken. Hij keek nors toe hoe Deshas het jochie overhaalde om het hek te openen. Op Deshas' wenkgebaar spoorde Savador zijn paard weer aan en schoot hij langs de wachter en de hekken door richting de berg. In tegenstelling tot Deshas, die van de rit te paard schijnbaar leek te genieten, zat Savador ver voorovergebogen in het zadel, met de teugels strak om een hand gedraaid en een nerveuze blik in zijn ogen.

Deshas keek even om naar Savador en direct hoe nerveus hij was. Het was ook niet bepaald te missen. Zijn gespannen houding, nerveuze blik en het paard dat zich er ook niet al te lekker bij voelde. Deshas hield zijn paard iets in tot hij naast Savador reed. Nu ging dat nog en was het pad nog breed genoeg. ''Hoe verder je naar voren buigt hoe sneller het paard gaat. Als je wilt afremmen moet je naar achter leunen en zeker niet te hard aan de teugels trekken. Dat doet het paard alleen maar pijn en dan gaat hij bokken'' zei Deshas tegen Savador. Hij zelf leek wel samengesmolten te zijn met zijn paard. Hij reed alsof hij nooit anders had gedaan.

Savador keek wrevelig toe hoe Deshas zijn paard inhield en naast hem kwam rijden. Daar had hij nu alles behalve behoefte aan, maar hij kon het hem ook niet kwalijk nemen. Hij hield zijn blik strak op het besneeuwde pad gericht. Hij hoorde Deshas' woorden en vloekte zacht in het Shadraans. Hij kon makkelijk praten. Paardrijden was voor hem een koud kunstje. Al die spanning maakte hem nog chagerijniger dan dat hij van nature al was. Toch volgde hij Deshas' advies op en leunde wat naar achteren. Als vanzelf minderde zijn paard wat snelheid. Savador toonde geen schijn van dank maar trok net als Deshas zijn kap over zijn hoofd. De snijdende wind en de barre temperatuur maakten zijn oren gevoelloos.

Deshas keek nog even naar Savador. Hij herinnerde zich heus nog wel een van zijn eerste keren dat hij op een paard had gezeten. Hij was er meer dan eens afgevallen. Deshas glimlachte even licht in zichzelf als hij daaraan terug dacht. Hij keek weer naar de weg voor zich en zag dat hij verderop versmalde. ''Zometteen kunnen we niet langer naast elkaar rijden. Daar is de weg te smal voor'' meldde hij Savador zonder hem aan te kijken. Na een paar honderd meter duwde Deshas met zijn kuiten zachtjes in de zij van het paard en boog wat naar voren. Het beest sprintte vooruit en stoof Savador voorbij. Zo bleef Deshas verder zwijgend door rijden.

Na een heel stuk gereden te hebben verminderde Deshas wat vaart. Vooral nadat zijn paard bijna was uitgegleden door het ijs dat er inmiddels lag. Langzamerhand ging Deshas over van galop naar draf en als laatst naar stapvoets. de paardenhoeven tikte tegen het ijs en glibberde soms een beetje weg. Het was nu niet ver meer. Verderop was al de donkere ingang van de grot te zien. Wat Deshas wel zorgen baarde was dat het harder was gaan sneeuwen. Zijn mantel was ondertussen helemaal wit geworden.

Savador antwoordde niet op Deshas' melding, maar reed in een bloedserieuze houding door. Hij keek niet op of om toen Deshas hem na een kleine tijd voorbij reed en weer de leiding nam. Hij had het veel te druk met op het smaller wordende pad te letten, dat meer ijs werd dan sneeuw. Daarbij werd het ook veel gladder en moest hij zijn paard in bedwang houden om niet te snel gaan lopen. Dat eigenwijze dier leek het niet te begrijpen, want steeds als Savador aan de teugels trok, minderde hij even vaart maar liep daarna weer gewoon in dezelfde snelheid verder. Die verachtelijke rotsneeuw, die in meer en meer vlokken leek neer te dalen, bezorgde hem ook een hoop vertraging; het belemmerde zijn zicht en bedekte zijn kleding. Maar Savador leek niet de enige te zijn met problemen; Deshas had ook vaart geminderd, waardoor zijn eigen paard soms bijna tegen het achterwerk van Deshas' paard opbotste. Savador slaakte een zucht van opluchting toen daar eindelijk de ingang van de grot langzaam maar zeker in zicht kwam.

Deshas' paard snoof even onrustig naarmate ze de grot naderde. Deshas boog naar voren en klopte het dier even op zijn hals. ''Rustig maar jochie'' mompelde hij zachtjes. Toen ze bij de ingang van de grot waren aangekomen steeg Deshas af. Zijn voeten zakte direct tot aan zijn enkels in de sneeuw. Zijn blik ging even naar de lucht. Het was niet verstandig de paarden buiten te laten. Dat zouden ze niet overleven. Deshas trok zijn paard aan de teugel mee de grot in en bond hem daar vast aan een stuk uitstekende rots. Deshas wachtte even op Savador terwijl hij uit de zadeltas van zijn paard iets tevoorschijn haalde. Het was een klein bolletje. Toen Deshas hem even schudde begon het bolletje licht te geven en liet Deshas het zweven.

Savador liet zijn paard voor de ingang van de grot stoppen, maar bleef in tegenstelling tot Deshas nog in het zadel zitten. Hij was verkleumd en het lukte hem haast niet de teugels los te laten. Hij zette een ongevoelige hand op de voorboom van het zadel en steeg met stijve ledematen af. Zijn gezicht betrok onmiddellijk toen hij eveneens tot zijn enkels in de sneeuw zakte. Savador trok zijn paard mee en volgde Deshas' voorbeeld door het dier aan de teugels aan een stuk rots binnenin de grot vast te binden. Hij schudde wat sneeuw uit de manen en veegde daarna het koude spul van zijn mantel. Savador trok zwijgend de kap van zijn hoofd en keek Deshas aan. 'Ga me nu niet vertellen dat, nu we dat hele stuk gehad hebben om naar hier te komen, er toevallig ook kwaadaardige wezens in deze grot huizen,' zei hij nors toen hij het lichtgevende bolletje opmerkte.

Deshas keek even om naar Savador toen hij de norse toon van de man hoorde en grijnsde even kort. ''Wat? Geen zin in een potje vechten met een Cassiaanse zeeduivel?'' vroeg hij kalm. In dit geval was dat een soort kruising tussen een varaan en een krokodil, hoewel de twee normaal gesporken zowiezo al veel op elkaar leken. Dit beest echter kon magische ijsaanvallen en dat maakte ze nogal gevaarlijk. Ze heette zeeduivels omdat ze vroeger in de zee geleefd zouden hebben. ''Los van het feit dat hier waarschijnlijk wilde beesten rondlopen is het nogal donker hierbinnen. Ik weet niet wat er in driehonderd jaar allemaal veranderd is maar ik voel er niet veel voor hier te verdwalen'' zei Deshas terwijl hij zijn blik weer voor zich richtte. Daarna liep hij het duister in. Het bolletje zweefde een paar meter voor hem uit.

Savador trok in een nijdig gebaar zijn das strakker aan en liep Deshas op de voet achterna, de duisternis in. 'Alles met het woord 'Cassia' erin, doet me direct denken aan zwakte,' reageerde hij grijnzend, al was dat in het vage licht van het zwevende bolletje nauwelijks te zien. Hij hoorde zijn stem tegen de grotwanden galmen en door de holle ruimte nog lang na-echoën. Savador keek even met een spottende blik om zich heen of hij toevallig een zeeduivel had gewekt. Veel anders dan totale duisternis kon hij niet zien. En veel anders dan hun galmende voetstappen en af en toe het gedrup van druipstenen kon hij niet horen. Met halfdicht geknepen ogen tuurde hij langs Deshas heen de duisternis in die hen nog te wachten stond, en probeerde in het weinige licht alles dat op hun pad lag te onderscheiden.

Ineens stond Deshas abrupt stil. Nog voordat Savador iets kon zeggen legde Deshas zijn vinger tegen zijn lippen als gebaar dat Savador stil moest blijven. In de verte klonk het echoende geluid van holle voetstappen. Deshas hand ging naar het gevest van zijn zwaard en haast geruisloos trok hij die uit de schede. Hij trok de kap nog iets verder over zijn ogen en wachtte terwijl de voetstappen dichterbij kwamen. Een moment was het stil maar daarna kwam overal ineens het geluid vandaan van iemand die op hen af kwam rennen. Je zou zeggen dat het meerdere mensen waren maar Deshas hoorde dat het er eentje was. De regelmaat in de stappen verried dat. Meerdere mensen zouden een onregelmatig ritme geven omdat niemand even snel liep in een grot als deze. Het scherpe gesis van een zwaard dat uit zijn schede werd gehaald volgde maar Deshas was sneller en kaatste de aanval af. Een snerpende klap van staal tegen staal was te horen. En al snel volgde er meer. Ook het wapperen van Deshas' mantel was te horen en het zware gehijg van de aanvaller wat verried dat die al flink op leeftijd was. Na een paar minuten de geluiden van een gevecht te hebben gehoord lukte het Deshas om het zwaard van zijn belager uit handen te slaan en de schim te vloeren. Met een harde klap belande het zwaard op de grond. Deshas richtte de punt van zijn eigen op zijn belager en grijnsde even kort. ''De leerling verslaat de meester'' grijnsde hij terwijl hij de man voor hem overeind hielp en zijn zwaard opborg. Hij sloeg zijn kap van zijn mantel terug. De man voor hem was al aardig oud. Hij had best veel rimpels en bijna geen haar meer. Het was een wonder dat hij nog zo lenig was. ''Deshas? Je bent geen dag ouder geworden. Je ziet er nog goed uit voor iemand van driehonderd dertig jaar'' zei de man tegen Deshas. Die grijnsde nogmaals. ''Dat kan ik jammer genoeg niet van jou zeggen. Je lijkt wel een wandelend lijk'' zei hij en lachte even zacht. Deshas keek om naar Savador. ''Savador, dit is mijn zwaardmeester Bredan. Hij heeft me leren omgaan met het zwaard. De rede dat hij nog leeft komt omdat hij een spreuk kent die je het eeuwige leven schijnt te geven'' legde Deshas uit. ''Maar jammer genoeg niet eeuwige jeugd'' viel Bredan hem bij. ''Bredan, Savador is mijn opvolger'' vervolgde Deshas tegen de oude man. Bredan knikte even en nam Savador even keurend op met zijn blik. ''Maar waarom ben je hier Deshas?'' vroeg hij daarna. ''We zijn hier voor het boek der kunsten Bredan. En ik moet zelf ook nog iets halen hier'' legde Deshas uit. Bredan knikte even. ''Goed, volg me dan maar'' zei hij. Bredan pakte eerst zijn zwaard weer op en ging Deshas en Savador toen voor de verder de grot in. Deshas wachtte even op Savador en volgde zijn oude leermeester toen.