Alwir sloop midden in de nacht langs de muren van de school. Hij was de Toren van de Legendarische Magicans al gepasseerd. Nog nooit had hij zoveel sterke magie bij elkaar gevoeld. De pure zwarte Duisternis van Heer Deshas, het zuivere, ijle licht van Vrouwe Clera, de solide en krachtige aarde van Heer Fennon, de fluistering van lucht van Vrouwe Airmid, de oude stevige magie van het woud van Heer Ferost, dezelfde magie die ook Alwir door zijn aderen had stromen, het felle, innerlijke vuur van Heer Aidan en natuurlijk het serene water van Vrouwe Celebrian. Alles bij elkaar zorgde het voor een explosie aan kracht en magie die in de diepste vezel van Alwirs bestaan doordrong. Hij betrapte zichzelf erop dat hij zich stiekem had afgevraagd hoe het zou zijn om zoveel macht te bezitten. Om zelf de lijn te leggen tussen leven en dood, en wellicht het eeuwige leven. Beschaamd liet hij dat idee varen. Niemand zou zoveel macht mogen bezitten. Ook hij niet. Alwir zuchtte even onhoorbaar en sloop verder tot hij zich onder het raam van Savadors kantoor bevond. Savador was er zelf niet. Dat wist Alwir wat hij had Reywa op wacht gezet om hem te waarschuwen wanneer hij zou vertrekken. En hij was net een paar minuten geleden vertrokken volgens de marter. Alwir was hier met twee doelen. Hij moest zijn ketting terug krijgen, en hij moest het kantoor onderzoeken. Onder de muur liet Alwir uit zijn polsen en enkels lianen groeien. Het deed even pijn maar die pijn verbeet hij. De lianen nestelde zich vast in het steen van de muur. Ze klom Alwir vluchtig naar boven. Eenmaal bij het raam aangekomen maakte hij die net als een inbreker open. Kortom hij had het inmiddels zo vaak moeten doen dat even frummelen met het slot voldoende was. Alwir gooide het raam open en klom naar binnen. Even bleef hij staan om te kijken of hij echt alleen was. Daarna begon hij de lades van het bureau door te spitten. Al gauw had hij zijn ketting gevonden, maar ook nog iets anders. Een afgesloten kistje. Net toen Alwir hem wou open maken schoot de marter naar binnen en piepte hem een waarschuwing toe dat Savador eraan kwam. Alwir gooide de bureaula dicht en deed het kistje in de tas die hij schuin om zijn schouder droeg. De lianen trokken hem op en liet hem aan het plafon hangen. Met de ketting tussen zijn tanden geklemd besefte Alwir dat hij het raam had open gelaten. Niets meer aan te doen nu. Hij concentreerde zich op een magisch schild om hem heen zodat zijn aanwezigheid van magie niet voelbaar zou zijn en hem niet zou verraden.

Met een klap ging even later de deur open en kwam er een half gebogen, lang gestalte binnengesloft. Door een simpele knip van diens vingers, ontvlamden de kaarsen in het kantoor automatisch en verlichtten de ruimte. Savador sloot met een hand tegen zijn rug gedrukt de deur en schuifelde vermoeid door naar zijn bureau, waar hij de stapel papieren onder zijn arm op neer kwakte, niet eens de moeite nemend om het nog verder af te werken. Hij had heel de dag doorgewerkt, zelfs tijdens zijn pauzes. Daarbij had hij veel moeten bukken voor die rotpapieren om te ordenen, waardoor hij nu geteisterd werd door een behoorlijke rugpijn. Het was weer over tijd geworden, zag hij met een blik op de klok. Werk kwam hem nu letterlijk de strot uit. Hij wilde nu niets anders dan slapen. Zijn vermoeide gouden ogen gleden automatisch naar zijn bed vlakbij het raam, waardoor hij het opmerkelijke feit inzag dat het wagenwijd openstond. En hij kon zich niet herinneren dat hij het raam geopend had. Integendeel; hij sloot hier altijd alles af en bande het daglicht buiten door de gordijnen te sluiten voor hij het kantoor verliet om aan het werk te gaan. Maar Savador was te moe om zich er nu druk over te gaan maken. Met futloze handelingen sloot hij het raam weer, waarna hij zich op zijn buik op het bed liet vallen. Zijn gezicht lag naar de deur toe en zijn ogen volgden onverschillig de schaduw die eronder door kroop en eenmaal in zijn kantoor de realistische vormen aannam van zijn slang. Saethion liet een zacht gesis horen als begroeting terwijl hij naar zijn meester toegleed. Als een kat gaf de slang kopjes tegen Savadors hand die slap over de bedrand hing. Hij aaide de slang onenthousiast over zijn schubben. Het was nauwelijks aaien te noemen, aangezien de toppen van zijn vingers alleen heen en weer over de schubben streken. 'Laten we rusten nu, Saethion,' zei Savador zacht. Alsof Saethion daarmee instemde, wikkelde hij zijn lichaam om de arm van zijn meester en kronkelde zo omhoog, waarna hij zich op het matras oprolde. Savador hielp zichzelf half overeind en ging rechtop in bed zitten. Hij ritste zijn vest los, dat hij ergens achteloos op de vloer wierp. Zijn zwarte colltrui die hij over zijn hoofd uittrok, volgde. Met alleen zijn broek nog aan, ging hij op zijn rug op het bed liggen, waarna hij zijn schoenen uittrapte. Terwijl hij dat deed waren zijn ogen gesloten. Hij hoefde ze alleen maar te openen om Alwir aan het plafond te zien hangen, want hij lag met zijn gezicht nu precies onder hem. Savador hief loom en met nog steeds zijn ogen gesloten een arm op en knipte tweemaal in zijn vingers, waarna alle kaarsen weer doofden en de duisternis wederkeerde.

Alwir hing aan de lianen die uit zijn polsen en enkels groeide aan het plafon. Het deed een helse pijn en hij beet hard op de ketting in zijn mond om het niet uit te schreeuwen. Hij voelde iets kietelen over zijn lijf en zag Reywa tussen zijn kleding vandaan komen. De marter keek hem even aan. Alwir draaide zich voorzichtig en zonder geluid te maken om en probeerde zo goed en zo kwaad als het ging zich over het plafon te verplaatsen. Toen hij alle ruimte had liet hij zich voorzichtig zakken. Toen hij weer met beide benen op de grond stond lieten de lianen los en groeide terug in zijn huid. Alwir wou de ketting pakken maar liet te vroeg los waardoor hij tussen zijn tanden vandaan viel. Reywa ving hem gelukkig net op tijd op zodat hij niet met een klap op de grond terrecht kwam. Alwir haalde geluidloos en opgelucht adem terwijl hij neerknielde en de ketting overnam. Hij deed hem weer om en verborg de ketting onder zijn donkere kleding. Hij moest hier nu weg, maar zijn aandacht werd door iets anders getrokken. Hij liep zachtjes naar een kast en legde zijn hand op de kaft van een boek. Reywa trok aan zijn broekspijp maar Alwir luisterde niet naar de marter. Hij opende voorzichtig het boek. Er lag een magische hanger tussen. De hanger gleed weg en viel met een luide tik op de grond. Alwir liet van schrik het boek vallen en rende samen met Reywa naar de deur.

De vermoeidheid overviel hem zwaar en maakte zich van hem langzaam maar zeker meester. Maar net op het punt dat Savador dacht weg te zinken in een diepe, droomloze slaap, schrok hij op slag weer klaarwakker door een plotseling geluid. Een luide tik, die door zijn kantoor weerklonk. Daarna gevolgd door gestommel. Zijn ogen schoten wijd open richting het plafond, maar het duurde enkel een fractie van een seconde voor hij overeind vloog en twee gestaltes naar de deur zag vluchten. Hij voelde een vlammende woede in zijn borst opwellen toen hij in het donker de contouren van het grootste gestalte als Alwir kon herkennen. De kleinere schaduw moest vast iets van een walgelijk harig dier van hem zijn. 'HIER BLIJVEN!' schreeuwde Savador hem na. In een aantal snelle passen bevond hij zich bij de deur, waar hij met een furieuze blik voor bleef staan. 'Als het dat kleine snertkind gerelateerd aan Norwood niet is,' siste hij Alwir zacht maar daardoor niet minder dreigend toe. Zijn gouden ogen gleden naar het boek op de grond, met de hanger ernaast. Dat was vast de oorzaak geweest waardoor hij wakker was geworden. Een bleke hand greep naar Alwirs hals en omsloot strak zijn keel terwijl hij hem naar beneden drukte. De laatste centimeters voor zijn hoofd de vloer raakte, wierp Savador hem ruw tegen de grond. 'Wat dacht jij wel niet!' hijgde hij ziedend. 'Hier behoor jij helemaal niet te zijn! Je hebt hier niets te zoeken!' Hij zette bruut een voet op Alwir borst, zodat hij hem niet zomaar kon ontvluchten. Savador staarde zwaar hijgend van woede op hem neer terwijl zijn rechterhand zich begon te ontvlammen. Hij zou een einde aan dat bemoeizuchtige joch maken, hier en nu. Norwood zou ook op een dag volgen, maar om te beginnen bij zijn kleine broertje kon alleen maar in zijn voordeel gaan werken.

Alwir voelde zijn ledematen ter plekken bevriezen toen hij de schreeuwende stem van Savador hoorde. Te laat. Niet veel later stond de man al voor hem. Hij zette onwillekeurig een stap naar achteren toen Savador hem dreigend toe siste. Zijn eigen handen grepen naar de hand van Savador die daarna zijn nek omsloot. Hij probeerde de hand weg te trekken terwijl hij piepend en moeizaam ademhaalde. Hij onderdrukte een pijnlijk kreun toen hij met een harde klap tegen de grond kwam. Hij hoorde Savador hijgen van inspanning. Hij nam nu een flinke teug lucht maar voelde zijn luchtwegen al snel weer belemmerd worden doordat Savador een voet bovenop hem zette. Alwir wende zijn blik niet af van Savadors ontvlamde hand. ''Reywa, wat hulp zou nu niet verkeerd zijn'' zei hij schor zonder zijn blik af te wenden. Uit het niets kwam de bruine marter aanrennen. Hij schoot in Savadors broekspijp en beet hem meerdere malen in zijn been. Alwir duwde door die afleiding Savador van zijn af en krabbelde overeind. Reywa schoot weer uit Savadors broek en rende achter Alwir aan. Onderweg naar het raam gooide Alwir een boekenkast om, om het Savador te belemmeren hem te volgen. Hij smeet het raam open en keek nog een keer achteren. Daarna sprong hij uit het raam. Alwir keek met grote ogen vanachter zijn bril hoe de grond steeds dichter en dichterbij kwam. Hij kneep zijn ogen zich en concentreerde zich terwijl hij een spreuk uitriep. Uit de grond groeide met veel snelheid planten die samen een vangnet maakte om Alwir in op te vangen. Met een zware plof kwam Alwir in het vangnet terecht. Onhandig klom hij er weer uit terwijl hij naar het raam omhoog keek. Reywa sprong hem achterna. Alwir ging op de plek staan waar Reywa ongeveer neer moest komen en ving de marter op. Die kroop meteen in zijn nek terwijl Alwir het op een rennen zette.

Savador nam diep adem om de kracht aan magie die door zijn aderen stroomde, en oncontroleerbaar leek te worden door zijn grote woede, te bedaren. Zijn vrije hand greep Alwir bij zijn kraag terwijl zijn vlammende hand zich ophief. Hij zou hem zijn woede letterlijk laten voelen, en hem voor de rest van zijn leven, als hij dan nog mocht leven, met brandwonden en verminkingen in zijn gezicht rond laten lopen. Een beter idee was om dat walgelijke gezicht dat hem zoveel aan Norwood deed denken simpelweg weg te laten smelten. Maar voor hij zijn hand neer kon laten komen om zijn slag te slaan, voelde hij iets zachts en harigs zijn broekspijp in schieten. Savador liet Alwir met een ruk los en begon met een voet op de grond te stampen om dat vieze beest te verwarren en uit zijn broek te krijgen. Hij liet zijn hand weer doven om de langwerpige bobbel door de stof van zijn broek heen samen te kunnen knijpen. Maar door een haast onmenselijke pijn die hij her en der in zijn been voelde, moest hij tevergeefs zijn handelingen staken. Hij schreeuwde het uit van de pijn en kon Alwirs vlucht niet voorkomen toen hij in die afleiding wist te ontsnappen. Het beest glibberde uit zijn broek om zijn baas achterna te gaan. Savador strompelde het tweetal achterna, maar werd tot zijn grootste ergernis opgehouden door de omgevallen boekenkast. Hij struikelde een aantal keer haast over bergen boeken, maar kon zich nog net op tijd aan een andere kast, die gelukkig nog wel overeind stond, vasthouden. Hij werkte zich moeilijk een weg naar het raam waar Alwir door ontsnapte, een spoor van bloeddruppels op de vloer achterlatend. Hij hoopte dat dat joch te pletter zou vallen. Helaas sprak hij tijdens zijn val nog net op tijd een spreuk uit, waardoor hij opgevangen werd door een vangnet van planten. Savador steunde op zijn handen op de vensterbank om verder uit het raam te leunen terwijl hij woedend op Alwir neerkeek. 'Dwaas! Je kunt me niet ontkomen! De volgende keer dat je je kop aan mij durft te tonen zal ik afmaken waar ik aan begonnen ben!' schreeuwde Savador hem kwaad na, waarna hij met een klap het raam dichtdeed. Met die wonden zou hij hem niet meer achterna kunnen gaan. Nog nahijgend van de hele inspanningen, zeeg hij vermoeid neer op de rand van zijn bed. Hij trok zijn broek uit om de schade te bekijken, en zag een aantal flinke bijtwonden op zijn been. Donkerrood bloed liep langs zijn kuit naar beneden en stak fel af tegen zijn bleke huid. Zacht sissend vervloekte hij dat joch en zijn beest terwijl hij het bloeden probeerde te stoppen. Saethion, die zich alleen had opgericht en verder geen spier had bewogen, gleed sissend naar zijn nek waar hij als troost voor zijn meester bleef liggen. Savador liet zijn ogen door het eens zo nette kantoor gaan, dat er nu uitzag alsof er een boekenbom was ontploft. Hij zou het morgen wel opruimen en de kast weer terug op zijn plaats zetten. Kreunend liet Savador zich weer langzaam liggend op het bed zakken, voorzichtig zodat er geen pijnscheuten door de nieuwe wonden schoten. Zijn vuisten lagen krampachtig van woede naast zijn lichaam roerloos op het matras.