Dit was haar eerste dag op starshine academie. Het eerste wat ze ging doen was zorgen dat ze de lessen woudmagie mocht volgen. Dat was het enige wat haar interesseerde. Een beetje onwennig zocht ze de weg naar het lokaal woudmagie.
Na een paar keer de weg te hebben gevraagd was ze er eindelijk.
Ze haalde diep adem en klopte op de deur. Geen antwoord. Er was niemand in de buurt. Ze wist dat ze weg zou moeten gaan en het later nog eens moest proberen, maar ze kon haar nieuwsgierigheid niet bedwingen. Ze duwde tegen de deur. Hij ging piepend en krakend open. Aarzelend keek ze rond. De leraar woudmagie, master Norwood was nergens te bekennen.
Ze wilde weg gaan, maar iets hield haar tegen. Gewoon heel even rondkijken, dacht ze bij zichzelf, ik ga zo weer weg en niemand zal wat merken.
Ze kon de magie in dit lokaal voelen. In het lokaal stonden allerlei prachtige planten. Verbijsterd stond ze daar, het was prachtig en het deed haar denken aan thuis en aan haar zus.
Een traan liep over haar wang.

Met een rooster in zijn handen en een beetje verdwaasd, keek Jesse naar een plattegrond die hij naast zijn rooster, ook onhandig in zijn handen vasthield. Zijn grijze ogen gleden snel over de verschillende lijnen en de legenda, waarmee iets benoemd werd, maar dan op de kaart en in een soort symbool omschreven. Hij zuchtte. Hij was vroeger al slecht geweest in kaartlezen, dat was de laatste jaren niet beter geworden. Hij vloekte even. Hij was nieuw hier, al een paar dagen, maar een simpele weg naar het lokaal van Fire Magic vinden, dat zat er voor hem niet in. Eigenlijk was het gewoon komisch hoe hij hier stond te sukkelen met zijn eigen rooster. ‘En als ik hem nu eens zo houd,’ mompelde hij en hij draaide de kaart om. Aha! Nu kreeg hij een heel ander beeld van de kaart. Mooi, dan zou hij dus deze weg moeten volgen. Toch? Hij zuchtte. Hij ging het maar gewoon doen, anders kwam hij nooit op tijd voor zijn les. Hij was dan ook weer lekker midden in de week naar Starshine gegaan. Hij had hier zelf voor gekozen. Zijn vader en moeder waren een paar weken geleden overleden aan een ziekte en hij logeerde bij zijn tante. Zijn tante en hij konden het heel goed vinden, dus hadden ze samen besloten om naar Starshine te gaan. Het was ook een soort afleiding voor hem, maar ook voor haar. Ze zou hem alleen in de vakantie nog zien, misschien was hij dan minder een soort last voor haar. ‘Shit,’ had zijn tante gezegd toen hij had gezegd dat hij een last voor haar was. Misschien vond zij het niet zo, maar hij zou het liever anders voor haar willen. ‘Jij bent het beste die me is overkomen,’ meende ze toen met twinkelende ogen.

Oké, maar nu ging hij zich weer focussen op de weg zoeken, want als hij dat niet deed, vond hij de weg nooit. Hij zuchtte even. Misschien waren het deze trappen wel waar hij op moest gaan. Hij was eigenlijk een heel gewone jongen. Hij ging af en toe skaten, had het moeilijk met sommige dingen, maar was gelukkig wel sociaal genoeg om op een school te zitten. Aan asociaal zijn had je niks en je had er later toch geen plezier van, alleen maar last en weinig vrienden. En ooit zou je je toch eens over moeten geven aan vriendelijk mensen die het beste met je voor hadden. Hij zuchtte. Waarom dacht hij aan dat soort onzin? Hij moest de weg vinden! Nou ja, het was geen onzin, hij moest gewoon zich focussen op de weg vinden. Toen hij planten rook, liep hij ietwat nieuwsgierig verder. Hij stak zijn hoofd om de hoek en zag een meisje staan. Opgelucht haalde hij adem. Stel dat het een boze leraar was of zo. ‘Hé, meisje, kan jij me misschien helpen, ik ben ver…’ Hij staakte gelijk zijn zin toen hij haar zag huilen. Een beetje ongemakkelijk schoof hij heen en weer. Wat moest hij nu doen? Hij legde zijn hand op haar schouder. ‘Alles goed?’ vroeg hij zachtjes.

Opeens hoorde ze voetstappen en ze voelde een hand op haar schouder. een jongensstem zei:‘ Alles goed? '' Snel veegde ze met haar hand langs haar wang. "'Ja het werd me allemaal even te veel. Maar het gaat wel weer.''

De jongen leidde haar aandacht af van haar verdriet. Hij had mooi paarsblauw haar en blauwe ogen. Ze had hem nog nooit gezien, maar dat gold voor de meeste mensen hier.
Ze was nu wel nieuwsgierig wat hij hier deed. Hij had iets gezegd over de weg zoeken. Nou dan was hij hier aan het verkeerde adres. "Ben je verdwaald?'' vroeg ze, ''Ik ben bang dat ik je niet kan helpen. Ik weet de weg nog niet echt hier.'' Ze lachtte vriendelijk naar hem. ''Ik ben op zoek naar master Norwood, weet jij misschien waar ik hem kan vinden?''

Nou dat was lekker, hij was de weg kwijt, zij wist de weg niet. Maar ze zag dat hij een kaart in zijn hand had. Misschien hadden ze daar nog iets aan.

‘Mooi zo,’ sprak Jesse en hij knikte even, ter teken dat hij het wel goed vond dat het meisje zich weer goed voelde. Hij besloot haar nu even te observeren. Nu had hij de tijd er nog voor. Als hij iemand zou observeren als hij die al langer kende, zou dat een beetje raar zijn. Tenslotte deed je observeren bij het eerste contact. Dat deed hij toch, maar hij durfde het ook wel eens te vergeten. Ze leek nog redelijk jong, maar dat kon ook aan hem liggen. Ze had mooi lang, bruin haar en groene ogen. Tenminste, hij dacht toch dat het bruin haar was. Oh, waarom was hij hier dan ook nooit goed in? Hij grinnikte even om zijn eigen stommiteiten en schudde zijn hoofd. ‘Ik ken zelfs geen Norwood, dus ik kan je niet helpen. Ik ben nog maar pas van Savador verlost, die ouwe zeur,’ zei hij en hij moest even lachen. ‘Ik bedoel Master Savador,’ verbeterde hij zichzelf. Dat hij een ouwe zeur was, was een grapje. Misschien streng, maar hij zou wel rechtvaardig zijn, toch? Hij noemde elke leraar een oude zeur, dus eigenlijk zou Savador het niet persoonlijk moeten opvatten. Nu hij beter keek, zag hij dat ze geen groene ogen had, maar grijze. Of toch groene? Jeetje… Was hij kleurenblind of zo? Hij grinnikte even en wreef over zijn achterhoofd. ‘Dit klinkt misschien stom, maar ik weet niet wat de kleur is van je ogen en van je haar. Volgens mij grijs en bruin,’ zei hij en hij lachte even. ‘Ik ben er nooit goed in geweest,’ zei hij gauw, voordat ze zou denken dat hij inderdaad een beetje getikt was. Nou ja, zo kwam hij soms wel over. Zijn grijze ogen keken haar even aan, observeerden haar even, waarna hij weer wegkeek.

Jesse liet zijn blik nu naar zijn kaart glijden. ‘Ik ben opzoek naar het lokaal van Fire Magic, maar hier is het ook wel mooi. Voor die les kom ik toch niet meer op tijd,’ zuchtte hij en hij leek het zelfs erg te vinden. Misschien mistte hij zo een hoop huiswerk en mocht hij dat weer inhalen. Ach ja, misschien was de leerkracht die de les gaf wel mild en kreeg hij er geen straf voor. Of hij had pech en het werd als spijbelen gezien. Hij keek naar het meisje. ‘Ik ben Jesse,’ zei hij en hij stak zijn hand uit. Altijd doen bij een voorstelling, toch? Hij keek even twijfelend, maar hield zijn hand toch maar opgestoken. Nadat hij dacht dat zij die geschud had, liet hij zijn hand weer zakken en keek naar de planten in het lokaal. ‘Mooi,’ mompelde hij.

Felix leunde ontspannen tegen de deurpost van het wood magic lokaal. Het werd tijd dat hij wat socialer werd. Hij was hier om twee redenen. Een: Hier was hij nog nooit geweest en hij voeg zich af hoe zo,n wood magic lokaal eruit zag. Twee: Hij had stemmen gehoord toen hij naar hier kwam en was zoals altijd nieuwsgierig. Hij liet zijn ogen over de twee personen glijden terwijl hij aandachtig naar het gesprek luisterde. '... geen Norwood, dus ik kan je niet helpen. Ik ben nog maar pas van Savador verlost, die ouwe zeur,’ Er verscheen een kleine glimlach op Felix' gezicht. Het was misschien als grapje bedoelt, maar er zat toch wel iets van de waarheid in. ‘Ik bedoel Master Savador,’ Naar de rest luisterde hij al niet meer omdat zijn aandacht werd getrokken door Fallen. Met twee vingers streelde hij de valk, die op zijn schouder was komen zitten, over haar kop en probeerde de draad van het gesprek weer op te vangen. ''Kom je van Razen? Dan ben je dus een Fire Magician, toch? Kan je dan ook vuurballen maken? Ze zeggen dat fire magicians ook vuur kunnen vastpakken, klopt dat? En kan je...'' Het meisje struikelde over haar woorden en Felix grinnikte. Dit was nu eens een goed voorbeeld over dat meisjes soms teveel in een keer willen weten. ''Sorry dat waren wel heel veel vragen tegelijk. Ik ben een beetje te enthousiast.'' "Dat waren inderdaad een beetje teveel vragen." Felix' zachte stem galmde door het lokaal en je kon de geamuseerde ondertoon moeilijk missen.

Nog voor de jongen antwoord kon geven op al haar vragen, klonk er opeens een onbekende stem;
"Dat waren inderdaad een beetje teveel vragen." Hij stond in de deuropening en had blijkbaar al een tijdje naar hun gesprek staan luisteren zonder iets te zeggen. ''O, hallo! Ik ben Gwen.'' zei ze vrolijk ''Ik ben hier pas een paar dagen en alles is zo interessant. In mijn dorp waren er alleen woudmagiers en een wereldvreemde kluizenaar die watermagie beheerste. Dus alles is nieuw voor me en dan wil ik alles weten en tja... Dan krijg je dat dus.''
De nieuwe jongen had zwart haar of was het donkerbruin en bruine ogen. Ging zij nou ook al twijfelen aan haar vermogen om kleuren te beoordelen? Het leek wel besmettelijk.

Hij had een valk op zijn schouder zitten. Gwen keek er geïnteresseerd naar. De statige vogel intrigeerde haar. ''Ik heb ook twee vraagjes voor jou, als je dat niet erg vindt.'' Hij zag eruit alsof hij van Shadra kwam, dat zou betekenen dat hij dark magic beheerste. Ook daarover wist ze bijna niets, behalve de vage geruchten en sterke verhalen die in haar dorp werden verteld.

Felix draaide met zijn ogen toen het meisje een heel verhaal begon wat hem niks interesseerde. Ok, hij wilde wat meer onder de mensen komen, maar dat wilde toch niet zeggen dat hij hun hele levensverhaal moest kennen? ''O, hallo! Ik ben Gwen. Ik ben hier pas een paar dagen en alles is zo interessant. In mijn dorp waren er alleen woudmagiers en een wereldvreemde kluizenaar die watermagie beheerste. Dus alles is nieuw voor me en dan wil ik alles weten en tja... Dan krijg je dat dus.''" Felix," zei hij kort toen het meisje klaar was. Het enige wat hij interessant vond was haar naam en het feit dat ze een woodmagican was. Fallen pikte in zijn oor. Alsof ze wist wat hij dacht en het niet met hem eens was. Met een blik die boekdelen sprak keek hij zijn valk aan. Fallen hield haar kop even schuin, maar bleef zitten waar ze zat. ''Ik heb ook twee vraagjes voor jou, als je dat niet erg vindt.'' Felix keek terug naar het meisje en boorde zijn chocoladebruine ogen in die van haar. "Jij hebt er twee voor mij, ik eentje voor jou. Stel jij de jouwe eerst maar." Hij bereidde zich al mentaal voor op een stortvloed van vragen. Ze had gezegd dat er maar twee gingen komen, maar je wist maar nooit bij die woodmagicans, al waren Novanen tien keer zo erg.

[flut en sorry voor het latertje]

De jongen zei dat hij Felix heette. Hij was een beetje kortaf, alsof hij helemaal niet geinteresseerd was. Zijn bruine ogen staarden haar indringend aan. Maar toch zei hij dat ze hem twee vragen mocht stellen. En verassend genoeg had hij ook een vraag voor haar. ''Oke, eerste vraag.''zei ze lachend,'' Hoe heet je vogel, dat is een valk als ik me niet vergis? En dan meteen de tweede vraag: Je komt van Shadra, kan je zwarte gaten maken of iets wat daar op lijkt?'' Haar ogen glommen van enthousiasme en ze verheugde zich erop de antwoorden te weten te komen.

~Geeft niet dit is ook een beetje heel erg kort ~

''Oke, eerste vraag. Hoe heet je vogel, dat is een valk als ik me niet vergis? En dan meteen de tweede vraag: Je komt van Shadra, kan je zwarte gaten maken of iets wat daar op lijkt?'' Fallen keek het meisje vanaf zijn schouder met haar gele ogen aan. "Fallen en het is inderdaad een valk. Wat je tweede vraag betreft... zwarte gaten lukt nog niet, maar dit wel..." Felix ogen gloeiden rood op terwijl er langs alle kanten een dikke zwarte mist de kamer innam. Na een tijdje zag je niets meer, alleen de mist. Felix kon er makkelijk doorheen kijken, maar hij wist dat de twee mensen voor hem dat niet konden. Na een paar seconden liet hij de mist terug verdwijnen en werden zijn ogen weer chocolade bruin. "Je zei dat je een oude kluizenaar kende, een watermagican. Hoe heette die?" Felix was ooit een oude watermagican tegengekomen, die hem op de vingers had getikt toen hij zijn frustratie op een jongen van zijn leeftijd uitwerkte. Als hij weer eens zijn frustratie moest uitwerken ging Felix altijd naar hem toe, maar op een dag was de man terug naar Gren vertrokken en had Felix hem nooit meer gezien.

De jongen vertelde dat zijn vogel, inderdaad een valk, Fallen heette. De naam vond Gwen even mooi als de vogel zelf en ze was nog steeds naar de valk aan het kijken toen de jongen antwoord gaf op haar tweede vraag. Hij zei dat hij geen zwarte gaten kon maken, maar wel iets anders.
Zijn bruine ogen gloeiden plotseling rood op. Gwen keek verbaasd toe hoe de ruimte zich met een dichte zwarte mist vulde. Het daglicht had een seconde geleden nog de hele ruimte verlicht, maar werd nu verdrongen door een zwarte deken van mist.
Gwen zag geen hand voor ogen. Letterlijk. Ze wist zeker dat ze haar hand voor zich hield maar kon nauwelijks iets onderscheiden. Ze stond stil, bang om zich te bewegen in een ruimte waar ze niets kon zien. Het was een beangstigende ervaring, die minuten leek te duren, maar toen vloeide de rook weg. Ze knipperde met haar ogen tegen het felle zonlicht dat weer als vanouds de ruimte in scheen. Ze keek naar Felix' ogen, maar die waren weer even bruin als altijd. Het leek alsof het hele voorval niet was gebeurd. Nog steeds stond ze verdwaasd met haar hand omhoog. Toen besefte ze dat Felix naar haar stond te kijken en liet haar hand zakken. Dat was een vreemde ervaring geweest. De jongen had over deze magie gepraat alsof het niets was, maar Gwen was verbijsterd.
Toen ze weer een beetje bijgekomen was stelde hij zijn vraag. "Je zei dat je een oude kluizenaar kende, een watermagican. Hoe heette die?" De vraag verraste haar, wat had die jongen te maken gehad met de kluizenaar, die al jaren bij haar in het dorp woonde?
''Vachlan, hij heette Vachlan. Hoezo? Ken jij hem?'' Zelf had ze van hem een beetje watermagie geleerd en al was hij vaak een beetje afstandelijk, hij was aardig en vertelde prachtige verhalen.