Ze had het vrijwillig gedaan, had het verzoek niet eens ingediend. Er was geen vervanger geregeld, dus ze had zijn lessen maar overgenomen. Nog niet erg lang, en ook niet allemaal. Gewoon af en toe eentje, een belangrijke meestal. Het had geen zin om alle leerlingen te laten zitten zonder leraar, dan zouden ze elkaar alleen maar in elkaar slaan of zoveel rommel schoppen dat de halve school naar Savador moest. En hoe afstandelijk en koud ze nu ook was, ze gunde het niemand om bij Savador te moeten komen opdraven. Zeker niet na wat de man haar had aangedaan. Zij was de enige die er last van hoefde te hebben; Had Norwood geen les gegeven. Maar dat deed hij wel, dus had ze het als verantwoordelijkheid gezien. Ze had toch niets te doen, naast eindeloos formulieren invullen. Zat maar op haar kamer, te staren. Of half haar harp te bespelen. Maar ze was er niet helemaal bij. Gedachten waren afwezig, allesbehalve helder. Kon niet nadenken, wilde het niet. De lessen waren de enige uitstapjes geworden, en iedere keer beloofde ze zichzelf er wat aan te doen. Kwam nooit wat van. Waarom zou dat ook? Ze had hier niets te zoeken, dat wist ze best. Maar ze was er wel. Daar kon niemand bezwaar tegen maken, nu niet meer. Ze beschouwde zichzelf niet als sterk, maar ze wist dat de anderen wel zwakker waren. Het was een geruststellende gedachte soms, dat er maar zes personen aan haar gewaagd waren. Waarschijnlijk waren ze niet allemaal even sterk, dat zou onmogelijk zijn, maar waren ze goed genoeg om elkaar in balans te houden. Dat deden de legendarische magiërs al jaren, en ze was geen persoon om die traditie te verbreken. Dat was de reden dat ze hier nog was. Als ze haar post verlaten had, was er niemand geweest. Norwood was er immers niet om haar op te volgen. En als hij al zou terugkomen; Had ze het dan in zich om echt… Weg te gaan? Ondanks haar afkeer van de totalitaire macht; Ze was eraan gewend geraakt. Had een soort van banden gesloten met collega’s, had Flynn hier. Ze had het waarschijnlijk niet eens in zich, als ze er zo over nadacht. Ze was gewoon te snel gewend geraakt aan haar leven hier, en dat zou waarschijnlijk ook zo blijven.
Haar voetstappen leidden haar intussen over de gang, naar het lokaal. Geen getik van hakken, vandaag niet. Ze had geen hakken nodig om een indruk te wekken bij leerlingen; Wilde het in ieder geval niet. Ze ging zich niet laten beperken door haar lengte, ondanks dat ze kleiner was dan een aantal mannelijke zesdeklassers hier. En een aantal vrouwelijke, maar er waren zeker meer mannen. Nee, vandaag ging ze gewoon op ballerina’s. Ballerina’s en een jurk, onopvallender ging eigenlijk niet. Ze leek totaal niet op wie ze vertegenwoordigde, een sterke leidster. Dat was ze wel; Wilde het gewoon niet zijn. Hoefde het nu ook niet te zijn, want nu kon ze gewoon lesgeven. Een goede afleiding die ook nog eens nuttig was. Meestal waren die er niet, dat soort afleidingen. Ze had waarschijnlijk mazzel gehad. Ze streelde even over een pluk haar die in haar gezicht viel, stopte hem daarna weg. Boeken had ze niet, niet nodig. Wat die kinderen ook leerden, vandaag gingen ze iets praktischers doen dan een beetje theorie opdreunen en wat oud-Grens mompelen. Want kom op; Daar leerden alleen de mensen die niet praktijkgericht waren wat van, en de meesten hier waren dat juist wel. Het had haar wat tijd gekost om daar achter te komen, maar nu ze het eenmaal wist, had ze ook wat interessanters voor kunnen bereiden. Tenminste, zij had het met Ferost interessant gevonden. Bij de gedachte daaraan beet ze op haar lip. Had ze het onderwerp leuk gevonden, of gewoon het feit dat hij lesgaf? Ze wist het niet eens meer, kon het niet van elkaar onderscheiden. Verwarring nam weer de overhand, maar die drukte ze al snel weg. Liep het lokaal binnen, neutrale gezichtsuitdrukking. Geluiden van geroezemoes en leerlingen overdonderden haar oren; Het lokaal was al open geweest, ze was niet iedere keer op tijd om het te openen, dus liet ze het maar zo. Zonder de leerlingen aan te kijken liep ze naar het bureau, en ging zitten. Legde een paar papieren recht, terwijl een rozenstengel met een krijtje haar naam op het bord schreef. ‘Stilte,’ was het eerste woord wat over haar lippen kwam, op een doordringende toon, ‘Ik heb geen zin om te schreeuwen of om dingen twee keer uit te leggen. Kunnen jullie allemaal gaan zitten?’ Het was die toon waarop moeders konden praten door muziek heen, niet eens zo heel luid, maar heel goed verstaanbaar. Verder keek ze niet op van het bureau, schreef wat dingen op een stuk papier. Ze had dit wel voorbereid, maar een spiekbriefje was altijd handig.

Leerlingen welkom; Dit is een vervangingslesje Woudmagie

De kleur op zijn wangen was nog altijd niet volledig terug, maar hij kon tenminste terug glimlachen. Door het koude weer was de kleine jongen verkouden geworden en had dus een paar dagen in bed moeten blijven liggen. Het was echt geen pretje om de hele tijd te moeten niezen en hoge koorts te hebben, vooral niet omdat hij meestal vrolijk rondliep. Nu had hij veel te veel energie en het zou niet lang meer duren vooraleer hij terug zou gaan beginnen rond te rennen, tot irritatie van sommige leerlingen en leraren. Het was zijn uiterlijk en zonnige karakter waar hij meestal wel mee weg kan komen als hij bijvoorbeeld een vaas het omgestoten. De meeste mensen vonden hem een beetje te actief, maar daar zat Joren niet echt mee. Waarom zou hij er zich iets van aantrekken als mensen hem met rust lieten? Met lichtte wallen onder zijn blauwe ogen sjokte hij naar het lokaal om de les Woudmagie te volgen. De leraar had geluk dat hij wat moe was en zich nog niet erg goed voelde, want dan liep hij tenminste niet van hot naar her om nieuwe mensen te leren kennen. Na de les zou hij met Sammy gaan kunnen rondrennen op het schoolterrein, weliswaar niet zo snel als anders, maar lopen was lopen. De eekhoorn bevond zich nu waarschijnlijk in het bos en was zijn verzameling noten aan het opeten. Joren glimlachte toen hij het beeld van zijn huisdier met zijn bek vol met noten voor zich zag. Dat dier was gewoon niet normaal, net als zijn baasje. Met de glimlach nog altijd op zijn gezicht liep hij het klaslokaal binnen en ging zonder echt te kijken aan een tafeltje zitten. Even wreef hij met zijn handen door zijn ogen om de slaap wat weg te krijgen en keek op toen een vrouw het lokaal betrad. Wacht, waar was Master Norwood heen? De jongen wilde net zijn vinger opsteken om te vragen waar de man was die normaal voor de klas stond toen de vrouw begon te spreken. Wat onwennig keek hij naar het tafelblad en wachtte tot iedereen zat vooraleer hij zijn vraag stelde. De grote bron van magie die ze uitstraalde maakte hem een beetje bang en zijn hand trilde lichtjes toen hij deze opstak. "Waarom is Master Norwood er niet, Miss." Kleine jongetjes waren altijd nieuwsgierig, dus dan mocht hij dat ook zijn. Jorens ogen bleven op de vrouw vooraan in de klas gericht terwijl hij wat onderuitzakte om zich bijna onder de tafel te verstoppen. De vrouw was niet eng, dat niet. Maar het was net of die magie hem een klap in zijn gezicht gegeven had.


Derpish, moet er terug inkomen met Joren :3

Nu Master Norwood haar mentor was, had ze besloten dat ze best wel eens wat lessen in zijn vak zou mogen volgen. Daarom stond Woudmagie nu op haar rooster, hoewel ze eigenlijk altijd alleen maar les had gehad in Dark Magic en Air Magic. Toch had ze van Mary wel iets van Wood Magic geleerd, gewoon een heel klein beetje. Net genoeg om een dag op het landgoed mee door te komen tussen de bomen en de dieren. Ze was dol op de natuur dus ze had deze magie altijd wel leuk gevonden. Lessen erin volgen? Geen probleem! Of ze het zou kunnen was weer een totaal andere vraag, natuurlijk. Enthousiast was ze opgestaan en even onstopbaar was ze de gang opgehuppeld om naar de les te gaan. Jammer genoeg moest ze binnen twee seconden weer terug rennen; tas vergeten. Zodra ze de tas had en ze haar hand op de deurklink legde kon ze zich wel voor haar hoofd slaan; boeken vergeten. Snel propte ze haar boeken in haar tas, zette het nu echt op een lopen. Meer omdat ze veel energie had dan omdat ze te laat was, al was de bel al wel gegaan. Woudmagie was toch vlakbij, had ze uitgevonden na lang naar haar rooster gestaard te hebben - ze had het wel drie keer omgedraaid voor ze het helemaal snapte. Master Savador had het dan wel uitgelegd, maar het was zo'n vaag begrip dat ze er nog niet al teveel mee kon.
Nu pas kwam ze het lokaal binnen, zag dat er al twee mensen waren. Allebei met wit haar en zij ook, nou, was dit een verzamelclubje? Gezellig! Ilya herkende het kleinste jongetje al vrij snel; Joren. En toch was hij nog groter dan zij was. Met haar 1.33 kwam ze nu niet echt boven dingen uit. Ilya had in haar tas ook nog wat plastic en dergelijke zitten, zodat ze dat op haar stoel en op haar bureau kon leggen. Anders ging de smetvrees weer eens met haar aan de loop. Joren stond al bij de lange vrouw en vroeg haar waar Master Norwood was. Netjes ging Ilya bij de lerares staan, ze wilde nog wat vragen aan de vrouw. Er ging wel een enorme kracht van haar uit, iets wat Ilya meende geleerd te hebben als een Legendarische Magician. Waarom zou die les geven? Dat was.. vreemd. Even wachtte ze en toen keek ze op, moest best ver omhoog kijken. 'Hallo Miss, ik ben Ilyasviel von Einzbern,' besloot ze zich netjes voor te stellen, al was haar stem veel te enthousiast. 'Mag ik mijn tafel even schoonmaken?' Ja, het was een vreemde vraag, maar voor haar de belangrijkste zaak van de wereld op het moment. Haar hypochondrie zou haar laten flippen als ze aan moest schuiven zonder het ding schoongemaakt te hebben! Dat verried haar vrolijke blik alleen nog niet. Ergens had ze nog wel een briefje, van Mary, geen idee wat erop stond, maar ze besloot het maar te geven. Waarschijnlijk was het een enorm korte uitleg over wat ze had en dat het niet goed af zou lopen als ze op een vieze stoel gezet werd. Hopelijk stond dat er, anders maakte ze ook zo'n domme indruk. Afwachtend bleef Ilya staan, tot ze een antwoord kreeg. Toen keerde ze zich naar de enige persoon die ze kende. 'Hallo Joren!' zei ze enthousiast. Ook besloot ze de andere jongen te begroeten, omdat hij anders zo alleen was. Bijna huppelend liep ze naar hem toe, maakte haar reverence. 'Hallo,' groette ze hem totaal onnuttig. 'Ik ben Ilyasviel. Wie ben jij?' Haar kinderlijke gezichtje stond ontzettend blij en opgewekt, ze leerde nieuwe mensen kennen! En dit was haar eerste les, kortom; ze had er zin in.

Haar keel leek droog te staan na haar aanmaningen tot stilte, en hoewel de meeste mensen luisterden, was het in haar ogen nog niet echt genoeg om de les te beginnen. Ach, dat was nog best normaal van kinderen. Ze kenden haar niet, verwachtten eigenlijk Norwood voor deze les te krijgen. Daar moesten ze over praten, uiteraard. Dat was alleen maar menselijk, zat diep geworteld in hun instincten. Een van de dingen waar je met ver gevorderde woudmagie macht over kon krijgen, hoewel ze dat niet plande te behandelen. Nee, daarvoor was hun ervaring nog te mager. Voordat je kon beginnen met het echte, nuttige deel van woudmagie moest je leren hoe je planten kon laten groeien, dieren kon laten praten en al die dingen die zij zonder er over na te denken deed.
Ze rechtte haar rug na haar steekwoorden op het papier geschreven te hebben, legde de pen naast zich neer. Alles om te voorkomen dat ze begon te tekenen, voorstellingen begon te schetsen die niemand mocht zien. Of dat nu met Ferost was, levensechte herinneringen, of met Alejandro, al bijna levensechte voorstellingen. Waarom wist ze niet. Ze haatte ze, allebei. Ferost omdat hij had gelogen, en Alejandro omdat hij… Wel, hij overheerste haar bewustzijn. En ze had geen flauw idee waarom, wilde hem gewoon wegdenken. Zijn aanwezigheid, al was het maar in gedachten, deed pijn. En het leidde haar af, wat niet mocht. Hij was het niet waard haar af te leiden. Of zij was het niet waard door hem afgeleid te worden. Daar was ze nog niet helemaal uit, maar het was gewoon de tijd niet waard.
God, ze kwam hem echt overal tegen. Het begon met witte haren. Eerst de jongen die haar volgde met zijn ogen, een jongen met een litteken waar zelfs zij van opkeek. Ze leek ieder kind met een wit kapsel automatisch te mijden, bijna te negeren. Uit een soort poging om Alejandro uit haar hoofd te bannen, waarschijnlijk. Ze deed het niet eens bewust, maar toch vond ze het naar toen de eerste vraag van een klein, witharig jongetje haar kwam. Het was dat hij witte haren had, anders had ze hem waarschijnlijk niet eens aangekeken. ‘Dat is een erg goede vraag.’ Intussen had ze het stil genoeg geacht om te spreken, het droge gevoel in haar keel negerend. Ze klonk nog steeds normaal, zelfs weer harmonieus. Dat was wel even anders geweest, na huilbui op huilbui. ‘Laat ik het zo stellen; Norwood is ziek, en kan voorlopig even geen les geven. Ik neem een aantal van zijn lessen over, maar niet allemaal.’ Intussen was ze opgestaan, haalde een hand door haar lange bruine haar. ‘Zoals sommigen van jullie ongetwijfeld al hebben opgemerkt, of hebben gehoord, ik ben inderdaad de Vrouwe van het woud. Maar jullie kunnen me voor de lessen Lesaiah noemen.’ Ze had het niet op Miss, dat klonk zo bekakt. Alsof ze oud was, en mensen haar niet met haar voornaam aan durfden te spreken. Nou was dat wel waar, en een beetje respect mocht ook wel, maar om nu een hele les aangesproken te worden met Miss vond ze onzin. ‘Beantwoord dat je vraag, Joren?’ Gedachtenlezen kon ze niet, maar heel snel op een klassenlijst kijken lukte haar nog wel aardig. Haar lippen krulden zich om tot een minzaam glimlachje, hoewel haar ogen niet meelachten. Dat konden ze op dit moment niet, was haar innerlijk te schrijnend voor.
Het volgende pijnlijke moment kwam er bijna direct achteraan; Dit keer een meisje, weer wit haar, rode ogen. Verdomme, hield karma dan nooit op met haar te steken? Ze liet er niets van merken, maar kromp innerlijk ineen. Het. Deed. Gewoon. Pijn. Rode ogen, witte haren. Het was dat het meisje zo klein was, en haar haren lang, anders had ze waarschijnlijk gereageerd met een klap. Ze had niets tegen het meisje, dat zich voorstelde als Ilyasviel, maar wel tegen haar gelijkenis met Al. ‘Natuurlijk mag dat, Ilyasviel,’ beantwoordde ze de vraag van het meisje, om daarna kort op het briefje te kijken. Hypochondrie, ah. Een psychologische aandoening, smetvrees. Verschrikkelijk om mee om te gaan, leefde je in de wouden van Gren. Gelukkig had zij het niet gehad, was ze alleen maar wat mensen tegengekomen die er last van hadden. Tegenwoordig was het veel makkelijker om er wat aan te doen, toen niet. Meer wilde ze er niet aan denken, het verleden was bijna even erg als het heden.
Dit leken haar wel genoeg leerlingen, en ondanks dat er vast nog wel een aantal zouden binnendruppelen, besloot ze te beginnen met haar les. Veel theorie zou het niet worden, meer een beetje uitproberen. Op gevoel magie gebruiken, als het ware. Maar eerst moest ze het uitleggen. ‘Ik heb jullie resultaten bekeken, en ook de onderwerpen die jullie behandelen, en moet zeggen; Jullie lopen achter, in mijn ogen. Dus vandaag gaan we het op mijn manier doen. Stop jullie boeken maar even weg, daar staat de stof die we gaan behandelen niet in.’ Ze sloot haar ogen even, liep daarna tussen de rijen tafels door. Pakte hier en daar een potlood mee, of een stuk perkament. In ieder geval iets van natuurlijke afkomst. ‘Woudmagie is niets meer en niets minder dan het beïnvloeden van energiestromen. Het groeien van een plant is niets meer dan het versnellen van de energie die ernaartoe stroomt. Dus ik ga jullie vandaag de basis leren van die energie terugkrijgen.’ Intussen was ze weer naar voren gelopen, en de potloden waren zich gaan vervormen. Tot lindetakken, die blaadjes begonnen te groeien. ‘Iets als dit. Er zit nog energie opgesloten in de stukken hout in dit lokaal, en de opdracht die jullie deze les gaan uitvoeren is het wakker schudden van deze energie. Het gaat vooral op gevoel, probeer vooral geen spreuken te gebruiken. Als het niet lukt, kom dan even naar me toe.’ Voor nu moest het genoeg uitleg zijn, anders dan mocht ze het hele begrip “energiestromingen” uit gaan leggen, iets waar ze weinig zin in had.

Tristan griste een broodje van de tafel terwijl hij met zijn andere hand zijn tas over zijn schouder heen gooide. Hij was wakker geworden van anderen die de kamer verlieten. Chagrijnig had hij gevraagd waar ze zo onmenselijk vroeg naar toe gingen. ‘Norwoods’ les wordt vervangen’ was het antwoord geweest voordat de houten deur met een harde klap dicht was geslagen. Het duurde even voordat het bij Tristan op kwam dat hij daar ook eigenlijk aanwezig bij had moeten zijn. Hij smeet zijn dekbed van zich af en greep zijn boeken bij elkaar. Ergens van onder zijn bed vond hij nog een spijkerbroek die hij nog wel een dag zou kunnen dragen. Terwijl hij de broek vastmaakte zocht hij naar een shirt die hij op een stoel vond. Het duurde langer voordat hij zijn schoenen had gevonden en een stel sokken. Toen hij weer op de klok keek, zag hij dat hij sowieso al 10 minuten te laat was. Nouja, hij was nu toch al te laat. Hij liet zich weer op het bed neerploffen om de veters in zijn schoenen te proppen. Bij de spiegel gooide hij wat ijskoud water in zijn gezicht om wakker te worden. Toen hij weer wat kon zien keek hij in de spiegel. De ene kant van zijn gezicht normaal, met een goudbruin oog. Aan de andere kant een litteken van een brandwond. Een permanente herinnering aan deze tijd. Tristan scheurde zijn blik los van de spiegel en liep met zijn tas over zijn schouder de zaal uit, de trap af. Onderaan waren ze gangen leeg, de lessen waren al ruim begonnen. Hij liep naar het lokaal waar hij les had. Het was al weer een tijd geleden sinds er voor het laatst een Woudmagie les was geweest. Aan de stemmen binnen was de les al begonnen. Tristan liep verder naar de deur, waar hij vervolgens twee keer op klopte. Zonder op antwoord te wachten deed hij de deur open die iets te hard tegen de muur aan knalde en liep naar binnen. ‘Tristan Ignis’ zei hij tegen de invaller om vervolgens door te lopen naar een van de plekken achterin. In de tijd dat hij op de ziekenzaal had gelegen, had hij een boel lessen gemist, die hij tot nu toe nog steeds niet had bijgewerkt. Waarschijnlijk bleef hij dit jaar zitten, maar wat dat zou dat dan nog uitmaken? De enige reden dat hij nog naar de lessen ging was om zijn vroegere leven uit zijn hoofd te zetten. Hij moest naar de toekomst gaan kijken, al had hij echt nog geen idee wat hij zou kunnen gaan doen voor een baan. Tristan had in de jaren die hij tot nu toe had gehad niet echt iets geleerd waar hij zijn geld mee zou kunnen verdienen, de keerzijde van rijke ouders. En het zakelijke talent van zijn vader had hij helaas niet geërfd, net zomin als het fortuin. Misschien zou hij de komende twee jaar hier nog iets nuttigs kunnen opsteken en anders dan zou hij vast wel iets kunnen verzinnen, athans dat hoopte hij maar. Hij liet zijn tas van zijn schouder vallen en plofte neer op een van de harde stoelen. In de tafel voor het waren allerlei teksten gekrast, de meesten met erg duidelijke meningen over hoe Norwood les gaf. Tristan liet zijn hoofd op zijn armen neerzakken en keek voor zich uit. De invaller was een vrouw, de vrouw van het woud als hij het niet mis had. Als zelfs zij al zou lesgeven, wat was er dan met Norwood aan de hand?

Er kwamen nog wat mensen binnen en iedereen zag er leuk en gezellig uit, of op z'n minst lollig om mee om te gaan. Aardig, lief, alles. Of zij zag mensen gewoon te positief in, maar ze had geen zin om toe te geven dat het misschien wel aan haar kon liggen. Allereerst was ze naar de vrouw gelopen met de enorme magiebron, die zich voorstelde als Lesaiah. Ze was de Vrouwe van het Woud! Dat weerhield Ilya er echter niet van om gewoon naar haar toe te gaan om te vragen of ze haar tafel schoon mocht maken; soms gingen persoonlijke behoeften boven de autoriteit van iemand anders. In dit geval zou het een verschil maken in het soepel beginnen van de les of niet. Was het antwoord nee, dan had je een huilende Ilyasviel die haar best deed zo weinig mogelijk aan te raken. Was het een ja.. Het was een ja. Ilya lachte vrolijk naar Lesaiah, maakte haar reverence zoals haar geleerd was en bedankte haar. Daarna was ze naar de jongen gegaan, met dat witte haar - net zoals Joren, er waren best wel wat witharigen hier - om zichzelf voor te stellen. Ze lette nauwelijks op het teken bij zijn oog, als hij er iets over zou willen zeggen zou hij dat wel doen en midden in de klas was nu niet echt de plaats om daarover te beginnen. Plus, ze moest haar tafel nog schoonmaken! Zijn glimlach was vriendelijk toen hij zich voorstelde als Alan en iets zei over haar naam. Vrolijk lachte ze, keek hem enthousiast aan. 'Bedankt! Jouw naam heb ik nog nooit gehoord,' antwoordde ze. Oh, Lesaiah begon met praten! Ilya liep terug naar haar tafeltje, pakte zorgvuldig een doekje uit haar tas en zorgde dat dat een beetje nat was, zodat de ontsmettende stoffen erin al vrij kwamen. Daarna begon ze - met grote moeite het neuriën tegengaand, de bovenkant van het tafelblad schoon te maken. Dit probeerde ze zo stil te doen dat Lesaiah er helemaal geen last van zou hebben. Ook probeerde ze het snel te doen, maar bleef grondig. Ondertussen luisterde ze. Achterlopen? Maar ze was nog niet eens goed en wel begonnen! Energiestromen? Oh, daar had ze op thuisles wel wat over geleerd! Ilya probeerde zich er wat bij voor te stellen, wat pas lukte toen Lesaiah de potloden had laten groeien. Wat een mooie takken! Dat wilde zij ook kunnen! Ondertussen had ze haar stoel ook gepoetst en ze was er nu vrij zeker van dat de bacteriën die achtergebleven waren zo bang zouden zijn van de ontsmettingsgeur - die voor kleine diertjes best heftig moest zijn, al rook zij het nauwelijks - dat ze haar niets meer zouden doen. Dat was wel een fijn idee. Nu kon ze zich weer op de les concentreren. Het kleine meisje ging geruisloos op haar stoel zitten en keek naar Lesaiah, net toen deze de opdracht gaf. Hout laten groeien. Uhm. Niet haar tafel, die had ze net schoongemaakt. Ze had nog een houten liniaal! Snel grabbelde ze naar het ding in haar tas. Okay. Dit was niet haar magie, maar ze kon er wel iets mee.. proberen. Ze klemde haar kleine handje om het ding en staarde ernaar, alsof het ding wat terug zou moeten zeggen. Ze kneep haar ogen dicht, om ze ietsje later hoopvol open te doen. O. Geweldig. De cijfertjes waren veranderd, uitgelopen en nog wat van dat soort vage trucjes waar ze niets aan had. Opnieuw dan maar! Want ze had hier al eens iets mee moeten doen en het zou haar lukken.

Joren zat nog altijd wat onderuitgezakt op zijn stoel, maar ging al snel fatsoenlijk rechtop zitten toen een bekend gedaante in de deuropening verscheen. Ilyasviel, het enige meisje van heel de school die net als hij het geheim van de waterval kende. Eerste zei ze wat tegen de vrouwe om zich daarna tot hem te wenden. 'Hallo Joren!' Zijn mondhoeken krulden om tot een brede glimach. "Hallo Ilyasviel." Toen ze verder liep naar een jongen wat verderop keek hij even in het rond en merkte dat er nog een paar mensen waren binnengekomen. Een van die mensen beheerde de zelfde magie als hem, leuk! De andere zag er precies wat teruggetrokken uit, heel anders dan Ilyasviel. Zijn blauwe ogen richtte zich terug op de vrouwe, of Lesaiah zoals de plant op het bord geschreven had, toen deze zijn vraag beantwoorde. Ze was best aardig op het eerste gezicht, dus kon hij weer eventjes zichzelf zijn. Zijn ogen waren nog licht rood omrand door de verkoudheid, maar de pretlichtjes dansden toch al terug vrolijk op en neer. ‘Zoals sommigen van jullie ongetwijfeld al hebben opgemerkt, of hebben gehoord, ik ben inderdaad de Vrouwe van het woud. Maar jullie kunnen me voor de lessen Lesaiah noemen.’ De jongen legde zijn handen op het tafelblad voor hemen luisterde geïnteresseerd. Woudmagie vond hij toch een van de leukste dingen om te kunnen, want zo kon je overal planten laten groeien en misschien zelfs met de dieren praten! Het zou leuk zijn om eens fatsoenlijk met Sammy te kunnen praten, dan konden ze elkaar van die avontuurlijke verhalen vertellen. ‘Beantwoord dat je vraag, Joren?’ De stem van de vrouwe van het woud haalde hem uit zijn fantasie en met een grote glimlach knikte hij. "Ja, M... Lesaiah." Geen Miss zeggen, ze heet Lesaiah en had ook graag dat iedereen haar zo noemde. Zijn gedachten dwaalden weer af en hij begon weer te fantaseren over hoe het zou zijn als hij met Sammy zou kunnen praten. Pas toen Lesaiah tussen de tafels door begon te lopen, kon hij zich terug met zijn volledige aandacht op de les richten. De mensen naast hem waren hun boeken terug in hun tas aan het stoppen, maar waarom? Misschien had hij een paar woorden gemist? Snel pakte Joren zijn boek en stopte deze terug in zijn schoudertas. ‘Woudmagie is niets meer en niets minder dan het beïnvloeden van energiestromen. Het groeien van een plant is niets meer dan het versnellen van de energie die ernaartoe stroomt. Dus ik ga jullie vandaag de basis leren van die energie terugkrijgen.’ Hij volgde de vrouw met zijn ogen toen deze hier en daar iets had meegenomen en terug naar voren liep. Zijn mond vormde een 'O' toen er ineens blaadjes uit de houten dingen begonnen te groeien, dat was echt cool. ‘Iets als dit. Er zit nog energie opgesloten in de stukken hout in dit lokaal, en de opdracht die jullie deze les gaan uitvoeren is het wakker schudden van deze energie. Het gaat vooral op gevoel, probeer vooral geen spreuken te gebruiken. Als het niet lukt, kom dan even naar me toe.' Gretig pakte hij het eerste het beste voorwerp uit zijn tas en kneep zijn ogen tot spleetjes. Het potlood bleef zoals het was en nadat hij er een tijdje naar gekeken had gaf hij het even op. Nieuwsgierig keek hij om zich heen om te zien of het bij andere leerlingen wel lukte. Blijkbaar had niemand echt succes, dus met goede moed probeerde hij opnieuw en opnieuw en opnieuw.


Sawrry dat ik het heb opgehouden :3