Norwood liep met zijn lange blauwe jas over de grasvelden. De gure herfstwind blies er echter dwars door heen. Hij rilde kort maar kou leiden was het laatste waar hij aan dacht. Hij was sinds kort vader geworden en dat kon zelfs dit weer niet verpesten. De zon scheen, maar was niet in staat om de aarde op te warmen. Norwood glimlachte. Hij had opnieuw een les buiten gepland. Hij keek glimlachend over het grasveld. Daarna maakte hij een paar zegels met zijn handen. Een tweetal houten palen kwamen omhoog die een schietschijf vormde en een paar meter daarnaast nog twee. Norwood glimlachte. Misschien kwamen ze hier niet eens aan toe. Kalm keek hij naar de grond. De bomen hadden zat bladeren laten vallen. Voor leerlingen die nog niet in staat waren om een plant of een blad op te roepen was dit makkelijker. Ze konden zo de bladeren op de grond gebruiken. Meestal als je er voldoende woudmagie in stopte zou het blad, zou het goen en bruikbaar worden. Deze les zou daarom ook uit 3 stappen bestaan. Waarbij de leerlingen hooguit stap twee zouden bereiken en afronden. Mocht er tijd over zijn konden ze stap drie uitvoeren. Stap 1 bestond uit het magie in het blad voeren. Dit was niet moeilijk. Daarna kwam echter een lastigere opgaven. Maak het rand van het blad scherp, dit was lastiger. En daarbij zouden veel leerlingen oefening nodig hebben. Echter was een blokuur mogelijk om het te kunnen. Norwood wist dat de leerlingen een hoop talent hadden. En veel hadden dingen binnen no time onder de knie waar hij een half jaar of jaren op had lopen oefenen. Hij had respect voor de nieuwste generatie. Hij verwachtte dus dat er een aantal stap 3 zeker zouden starten maar afronden was wat anders. Kalm keek hij naar het schoolgebouw waar de leerlingen vandaan zouden kunnen komen.

Lachend rende de jongen vrouw lichtvoetig over het grasveld, haar blonde lokken dansde vrolijk mee op haar bewegingen en werden opgetild door de wind. Rond de vrouw, een stuk boven haar vloog de diepblauwe draak spelend met haar mee. Hoewel Ené de afmetingen had van een klein paard, was haar bovenlichaam wat kleintjes. In verhouding met dit waren haar staart en machtige vleugels wat aan de grote kant. De brede en stralende lach op Ephony's lippen gaf aan dat ze de plagerijtjes van haar vriendin alles behalve erg vond. Gelijdelijk verlangzaamde haar passen waarna ze in een rustig loop tempo terug viel. Een stukje verderop was het gestalte van master Norwood al zichtbaar. 'Ené, je kunt hier niet bij zijn. Ik zie je na de les wel weer, oke?' riep ze naar de draak, die na een laatste speelse brul het luchtruim verkoos en tussen de wolken verdween. Met nog steeds een brede lach op haar gezicht, haar wangen richting een vage rode kleur door de opwinding en de inspanning. Met dit aanblik begroette ze Norwood vrolijk. 'Goedemiddag master,' ze sloeg haar handen op haar rug in elkaar en wiebelde heen en weer op haar hielen. Ze was de eerste, iets wat ze liever had dan de laatste.

Yara kleedde zich gauw aan met een of andere combinatie: blauw rokje, wit truitje, blauw vestje en witte sneakers. Yara rende gauw door de gangen, maar aangezien ze de leerlingen allemaal rustig had zien lopen, besloot ze dit zelf ook maar aan te passen. Spirit zette rustig haar pootjes naast haar. De poes mauwde luid en keek haar aan. Yara pakte de poes op in haar armen en liep samen met Spirit door de gangen. Buiten zette ze de poes op de grond, gaf haar een droge vis en ging toen gauw naar waar ze haar les zou moeten hebben. Yara had geen idee waarover hij ging. Hadden ze dat ergens vermeld? Yara kon het zich niet herinneren. Ze ging zitten op de grond en keek Master Norwood aan en stond gauw weer op. 'Hallo, ik ben Yara', zei Yara terwijl ze een knikje gaf.

Terwijl hij zich liet leiden door het water en Cathe, zijn otter die hem liet uitwijken voor obstakels, liep Renn richting het grasveld. Het was lastig geweest om erachter te komen waar hij nou precies les had en hoe hij er komen moest. Gelukkig was er iemand geweest die een flink stuk dezelfde kant op had gemoeten en hem een beetje de weg geleid had. Zodra Renn buiten stond had hij het zelf verder weer afgekund.
Hij merkte dat de grond onder hem veranderd was in grasveld toen hij niet langer meer het knerpende geluid van grind onder zijn schoenen hoorde maar het zachte geritsel van gras. De druppels water die van een pas gevallen regenbui nog in het gras en de grond zaten lieten hem één rechte lijn zien naar een plaats verderop waar de temperatuur voelbaar warmer was dan waar hij stond. Daar moest waarschijnlijk de rest van zijn klas staan. Met iets zekere passen liep hij door. Toen hij naar zijn smaak dicht genoeg in de buurt was deed hij de grijze capuchon van zijn vest over zijn hoofd. Zijn zwarte lokken vielen hierbij voor een van zijn ogen en zijn andere oog viel minder op. Dit om te voorkomen dat mensen naar zijn blinde ogen gingen staren. Ze zouden er toch snel genoeg achter komen.

Mizore had de hele tijd wat buiten gelegen in het wat natte gras. Haar ogen tuurden naar de wolken toe die langzaam voorbij gezeven kwamen. Haar handen lagen plat op het gras naast zich. Een lichte trilling voelde ze op haar hand en loom draaide ze haar hoofd om om te kijken waar het vandaan kwam en waarom, maar al snel was het antwoord duidelijk. Een heel eind verder van haar vandaan stond de woudmagie leraar die wat boomstronken omhoog had gehaald. Een zucht ontvluchte haal lippen en haar ogen gingen weer naar de hemel. Dat heb ik weer. Probeer ik de les te ontvluchten gaan ze buiten les geven in het natte gras. Wat houterig ging ze recht op zitten en stond op. Met haar magie haalde ze het water van haar kleding en smeet het terug op de grond alsof iemand het net uitgespuugd had. Met lome passen liep ze richting de leraar en de paar leerlingen die er al waren. Haar gedachten dwaalden af naar de eerste keer dat ze de leraar ontmoeten. Ze was in de kas zijn planten aan het vernielen, maar ze vroeg zich af hoe hij nu zou reageren nu ze eindelijk voor de eerste keer zijn les kwam bij wonen. Wat dichterbij gekomen zag ze Renn staan en liep die richting maar op. De andere twee kende ze eigenlijk niet zo. Haar ogen gleden even naar de capuchon van Renn maar keek daarna weer naar de leraar. Heel even kwam er een klein geniepig lachtje op haar gezicht, maar die was waarschijnlijk zo kort dat hij het waarschijnlijk niet goed gezien zou hebben.

Norwood zag de eerste leerling al aan komen lopen en er verscheen een klein glimlachje op zijn gezicht. "Ook hallo Ephony...." sprak hij kalm en glimlachte. ZOals gewoonlijk was Ephony opgewekt. Iets wat Norwood altijd al bevorderend vind. Norwood knikte terug naar Yara. "Mijn naam is Norwood..." sprak hij vriendelijk. "Maar voor jou blijft het Master of Master Norwood..." sprak hij vriendelijk. Ineens zag hij Mizore aan komen lopen. Met een knik begroette hij Mizore. De jongen waar ze naar toe liep was echter ongezien bij gekomen. Waarschijnlijk was hij zo met de leerlingen bezig die er al waren dat hij hem niet had opgevallen. In ieder geval waren er al meer leerlingen dan verwacht. Hij zou nog even wachten voor meerdere leerlingen. Zouden deze niet komen dan zou hij de les beginnen.

Faith liep met een snelle pas richting het grasveld waar ze, als ze goed keek, al een groepje zag staan. Ze was vandaag een beetje laat door het een en ander. Snel liep ze het gras op en sloot zich aan bij de overige leerlingen. Toen haar oog op de master viel glimlachte ze even vriendelijk en knikte haar hoofd als een klein gedag. Faith keek even naar de rest in de groep en kende eigenlijk niemand, behalve Yara. Daar liep ze dan ook naar toe en ging naast haar staan, glimlachte even vriendelijk naar haar en keek toen de kant van de master op.

Rosalie kwam, terwijl ze op een papiertje keek, het grasveld op lopen. "Nou staat hier dat het hier moet zijn, maar er is niemand." Weer zo'n domme opmerking van haar. Want nog geen twee seconde later zag ze verderop een groepje om een man staan. "Daar moet ik dus zijn" Zei ze weer zonder er bij na te denken dat ze het hardop zei. Ze glimlachte en liep er op af, waarnaar ze naar de man liep. "Volgens het rooster moet u Master Norwood zijn toch?" Ze glimlachte even vriendelijk terwijl ze knikte naar hem. Daarna liep ze naar de rest van de groep en ging erbij staan. Ze bekeek de groep even en mompelde toen, haar gedachten weer hardop sprekend, "Wat en diversiteit!" Ze glimlachte toen ze merkte dat ze het weer eens hardop gezegd had en deed net alsof ze van niks wist.

Norwood keek klam naar de leerlingen en glimlachte. Hij zag al snel dat Faith er aan kwam en knikte haar gedag. Nog 1 leerling en dat moest genoeg zijn. Al snel kwam die er aan. Hij knikte even. "Inderdaad..." sprak hij vriendelijk. Norwood keek naar de leerlingen. "Goededag allemaal. Vandaag gaan we bladmessen behandelen..." sprak hij kalm. "Net als bij watermagie kun je ook woudmagie gebruiken om dingen hard te maken..." sprak hij kalm. "Deze les bestaat uit 3 stappen. Stap 1: Het plaatsten van Magie in een blad. Dit is een makkelijke taak." sprak Norwood. "Stap 2: Het scherp en hard maken van een blad. Deze taak is niet te onderschatten en is lastig..." sprak hij kalm. "Stap 3: Het werpen van een blad op de schijven daar." sprak Norwood. Kalm keek hij langs de leerlingen. "Voor de leerlingen die hun bladeren zelf al kunnen oproepen, ik wil dat je stap 1 minstens een keer heb geprobeerd. De leerlingen die niet in staat zijn een blad op te roepen. Gebruik zoveel bladen als je nodig hebt..." sprak hij. "Goed, stap 1. Iederen pakt een blad van de grond en houd deze tussen de duim en wijsvingers van beide handen. Concentreer je magie op het blad, zorg dat je het er in forceerd en dan zou het blad groen moeten worden..." sprak Norwood. Hij pakte een blad van de grond en nam deze tussen zijn vingers. Langzaam kwam er een groene gloed. Het blad werd langzaam groen. De gele kleur was weg en norwood liet het de rest zien. "Nu is het jullie de taak om het te proberen...." sprak hij kalm en glimlachte.

Al gauw kwamen er meer leerlingen aanzetten. Toen master Norwood begon te spreken richtte ze automatisch haar aandacht weer op hem. Bladmessen dus, nou te hopen dat haar vaders kant van magie haar een beetje meer aanleg gaf. De haast depressieve uitdrukking verscheen weer op haar gezicht als ze aan de resultaten van de duister en vuur lessen dacht. Hopeloos, als je niet gratis je huis vernield wilde hebben. Ze richtte haar aandacht al gauw weer op Norwood toen hij de stappen van de les uitlechte. Enthousiast liep ze een klein stukje van het groepje vandaan, en ging in een soepele beweging door haar knieën om in kleermakerszit te vallen. Voor haar greep ze een van de hefstbladeren. Even liet ze de fijne structuur van het bijna verdroogte blad tussen haar vingertoppen gaan waarbij een kleine glimlach op haar lippen sierde. Hierna ademde ze diep in, en keek met een geconcentreerde blik naar het blad voor haar. Even sloot ze haar ogen, terwijl ze precies deed wat de leraar had gezegt. Toen ze haar ogen opende zag ze de randjes van het blad ligtjes bewegen, waarna vanuit de nerf van het blad een licht, groenige kleur versprijde. Er verscheen bijna een uitgelaten glimlach op haar gezicht, maar hierdoor verloor ze haar concentratie en ging alles net ietsjes te snel. Met een hopeloze blik zag ze het groene gedeelte van het blad dat gekleurd was geweest oplichtte, waarna het blad zwart werd en uit elkaar vielt. Ze bolde haar wangen op, zette haar hand in haar heup en keek geërgerd naar het hoopje as in haar handen. 'Het is toch niet waar...' mompelde ze mopperend, waarna ze al gauw weer met een ontspannen gezicht het volgende blad pakte. Nu zorgte ze ervoor dat haar aandacht niet verslapte, over overenthousiast werd. Al gauw kreeg ze bijna het goede resultaat, hoewel de kleur nog niet geheel helder groen was. Ze hielt het er maar bij, overtuigt dat niet elk blad even groen was. Tevreden keek ze naar het blaadje tussen haar vingers, waarna ze met haar blik master Norwood zocht.

Rosalie bedacht zich even dat ze het al eens gezien had en geprobeerd en pakte dus gelijk een blad van de grond. Hield het tussen haar duim en wijsvinger en duim. Stuurde haar magie ernaar toe en liet het blad haar magie voelen. Ze glimlachte na het groen oplichten van het blad en zag het rustig groen worden. Terwijl ze om zich heen keek begon ze met het blad te spelen door het tussen haar beide handen liet glijden en het vrij liet bewegen tussen haar handen. Rosalie glimlachte. "Wat leuk" mompelde ze zachtjes. Terwijl ze rond keek zag ze dat een ander meisje meer moeite met het blad had dan zijzelf had. Maar na een tweede poging zag ze het blad tussen de vingers van het meisje groen worden. "Wat goed!" Zei ze tegen het meisje en glimlachte. Oeps weer iets er uit gegooid.

Renn voelde dat er iemand dichter bij hem kwam staan dan de rest. En die magische aura, die had hij eerder gevoeld. 'Mizore?' vroeg hij zacht en vragend, niet zeker of zijn werkende zintuigen het nu juist hadden. Maar tijd om het antwoord te horen kreeg hij niet toen hij een volwassen stem hoorde praten. Zijn blinde ogen zochten de richting op waar de stem vandaan kwam. De vochtigheid in de lucht schetste een ruw beeld van het veld en de leerlingen. De langste hitte bron moest de leraar zijn. Daar kwam het stemgeluid ook vandaan. Bladmessen dus. Dat moest niet zo moeilijk zijn. Hij luisterde naar de uitleg maar dat viel hem nog vies tegen. Hoe moest je een blad groen laten worden als je al je hele leven blind was? Renn ging langzaam door zijn knieën en ging tastend over de natte ondergrond tot hij een blad gevonden had. Zachtjes streek hij er met zijn vingertoppen overheen terwijl hij weer overeind kwam om het water eromheen ervan te halen. Hij hield het blaadje tussen zijn duimen en wijsvingers. Hij concentreerde zich op het blad. Hij voelde wel iets licht tintelen. Het blad kleurde ook groen maar viel daarna uit elkaar. Niet echt goed begrijpend waar zijn blad heen was greep Renn even mis in de lucht.

Oké, de opdracht was duidelijk: blad groen maken, blad hard en scherp maken en blad werpen. Yara had het nog nooit gedaan, maar volgens haar kon ze die eerste stap wel uitvoeren. Yara pakte een geel blaadje van de grond, deed het tussen duim en wijsvinger en begon zich rustig te concentreren op het blad. Het blad werd al een beetje groen. Het was al halverwege groen, toen Yara concentratie verloor, omdat ze het te snel wou. Ze stopte even, nam de tijd en deed toen weer opnieuw haar concentratie. Het blad werd nu geheel groen en Yara glimlachte. Nu had ze wel geen idee hoe het hard werd, dus keek ze Master Norwood vragend aan. 'Excuseer mij voor de onderbreking, maar ik weet echt niet hoe u uw blad scherp kan maken', zei Yara met een blik die zei dat ze het niet leuk vond om Master Norwood te moeten onderbreken.

Mizore had een beetje doelloos rond Norwood gestaard. Zacht hoorde ze haar naam zeggen door Renn, maar op het moment dat ze wilde antwoorden begon Norwood met de les. Even aarzelend keek ze naast haar naar Renn toe. Haar knieen bogen zich lichterlijk en een rijkte met haar hand naar een beetje vochtig rood\geel achtig blad. Met een snelle veeg was het water van het blad en ze zette haar vingers in de goede positie op het blad. Rustig deed ze haar ogen dicht en consentreerde zich op het blad. In haar handen voelde ze dat er iets met het blad gebeurde. Wachtend totdat heel het blad verkleurd was deed ze haar ogen open. Haar ogen bleven emotiloos naar het blad staren. Het blad tussen haar vingers was ijsblauw geworden. Met een kleine zucht deed ze hield ze een hand ruim van haar gezicht af en maakte er een soort spiegeltje van en bekeek zichzelf even. Haar haren en ogen hadden precies de zelfde kleur als het blad. Blijkbaar was tijdens het consentreren haar ijsvoorm terug gekomen. Haar haren waren nu ook hard en puntig. Al zou er nu een orkaan langs komen dat haar ging niet meer uit model. Met een lichterlijke bezorgde blik keek ze naar haar handen toe maar die waren niet veranderd. Haar hand ging omhoog 'Master, ik denk niet dat dit de bedoeling was.' zei ze terwijl ze een paar stappen naarvoren deed en het blad voor zich hield. Haar ijsblauwe ogen keken nu recht in zijn ogen.

Norwood was tevreden met wat hij zag. Vele leerlingen begonnen direct aan de opdracht. Hij zag Ephony iets teveel magie er in stoppen. Hij wist dat zoiets zou gebeuren. Hij had het express niet gezegd. De leerlingen zouden het wel te weten komen. En daarbij was zelf onderzoeken meestal leerzamer dan dat iemand het voor je zei. Norwood kwam langs Ephony. "Mooi resultaat, er zou iets meer magie in mogen, maar het resultaat is voldoende voor de volgende stap..." zei hij glimlachend. Hij zag dat Rosalie inmiddels het al goed had en knikte tevreden. Zijn ogen gingen daarna naar Renn. Hij had iets gelezen in zijn dossier. En het mis grijpen was iets wat het bevestigde. Norwood liep naar Renn en keek hem kort aan. "Renn, je stopte iets teveel magie in je blad. Zorg er voor dat de aura in het blad overeen komt met het aura van een blad in de lente.." sprak hij kalm. Als Renn werkelijk aura's kon zien dan zou dit een mogelijkheid zijn om hem te helpen. Norwood kreeg ineens een vraag van Yara. "Stap 2 komen we zo op, ik wil dat momenteel de rest stap 1 ook voltooid hebben. Probeer het desnoods nogmaals. Het is nooit slecht om het nogmaals te doen..." sprak hij kalm. Mizore hield echter ineens een ijsblauw blad voor hem. "Probeer niet teveel te denken aan dat het bevriest.....denk iets meer aan woudmagie en het zou moeten werken....Je bezit namelijk iedere magie maar bij jou is watermagie het sterkste ontwikkeld. Dit is geen ramp, het kan iedereen overkomen Mizore...iemand van Shadra kan het blad erg laten verschrompelen...." sprak Norwood. "Probeer het nogmaals. DIt is iets wat je zou moeten oefenen als het niet lukt..." sprak Norwood kalm verder.

Ze glimlachte gerustgesteld en knikte naar Norwood, waarna haar blik hem gedeeltelijk volgte en daarbij de resultaten van de overige leerlingen bekeek. Ze trok haar knieën wat op, hielt het blad bij zijn steeltje vast en liet haar armen over haar knieën steunen, waarbij haar handen slapjes en ontspannen naar beneden hingen. Al gauw kreeg ze zelf, na de woorden van Norwood, ook het idee om het nog eens te proberen. Na een paar blaadjes lukte het in een keer en zonder veel moeite de gewenste kleur te krijgen. Tevreden wachtte ze af, totdat de tweede stap behandelt zou worden. Haar ogen gleden naar de schietschijven. Ze was blij dat ze ervaring had met mikken, dankzij haar pijl en boog. Maar dit was waarschijnlijk een ander soort gooien, dus kon ze weer geheel overnieuw beginnen.

Faith deed wat de master vertelde te doen en graap een geel blad van de grond. Vervolgens stopte ze hem tussen haar duim en wijsvinger en probeerde alle magie ernaar toe te sturen. Met veel concentratie en met haar ogen gesloten voelde ze dat het lukte. Tevrede deed ze haar ogen open en keek naar het blad, dat niet groen was geworden maar steeds roder. Faith slaakte een zucht uit. Hmpf. heb ik weer. Mompelde ze dachtjes. Ze gooide het blad weg en greep er nu een die bijna geel wa maar ook nog een beetje groen. Stopte hem tussen haar duim en wijsvinger, sloot haar ogen en stuurde de magie naar het blad. Na een poosje deed ze haar ogen weer open en keek naar het blad. Nu was hij bruin geworden. De frustratie kwam en Faith zakte door haar knieën en ging op de grond zitten. Stomme magie, klaagde ze steeds maar in zichzelf. De frustratie nam over en Faith kon zich met geen mogelijkheid meer concentreren. Weer pakte ze een blaadje van de grond en stopte het tussen haar duim en wijsvinger. Dit maal met ogen open en zonder enige concentratie. Boos staarde ze het blad aan waar niks mee gebeurde.

Ondanks dat Renn Master Norwood had voelen en horen naderen schrok hij toch lichtelijk van zijn plotselinge stemgeluid. Niettemin luisterde hij wel naar diens woorden. De aura van een blad in de lente, daar kon hij al veel meer mee dan een blad groen laten kleuren. Tastend over de grond ging Renn op zoek naar een nieuw blad. Toen hij er een gevonden had die aan zijn wensen voldeed ging hij weer staan en haalde opnieuw het water eraf. De droge structuur van het blad voelde verdord en oud. Renn zuchtte even zachtjes en concentreerde zich opnieuw. Stukje bij beetje liet hij kleine beetjes magie in het blad stromen. Het leek of het blad een onhoorbare zucht van verlichting slaakte. De strutuur werd steeds soepeler en zachter, meer als een jong lente blaadje. Langzaam maar zeker kleurde het bruine blad vanaf het midden naar de randen mooi donkergroen. Toen Renn zijn magische aura met dat van een blad in de lente kon vergelijken stopte hij met magie in het blad te laten stromen, hopend dat het goed was zo.

Ook Kijito was aanwezig, al was ze de les wat later ingekomen. Voor het rottige hoestje dat ze al een tijdje had, was ze naar de ziekenzaal geweest. Hopelijk was het niet te erg? Master Norwood had een les in Woudmagie georganiseerd voor vandaag, met bladeren. Toen Kijito de opdracht hoorde, werd ze zenuwachtig; bladmessen maken. Het enige wat ze echt kon was watermagie! Wanhopig keek ze naar het blad voor haar en daarna om zich heen. Yara, die er ook was, was al goed bezig. Zij was echt geboren om planten te sturen. Kijito keek naar haar blad. Het moest eerst een andere kleur krijgen.. Kijito sloot haar ogen toen haar vingers zich voorzichtig om het blad sloten. Misschien kon ze het laten herleven met een beetje water? Kijito legde het blad weer neer en pakte haar flesje water voor in de pauze. Snel draaide ze de dop eraf en liet wat water op haar handpalm druppelen. Voorzichtig legde ze het blaadje erin en sloot haar ogen weer. Het water rimpelde wat op haar bevel. Het blaadje nam het water op. Tot Kijito's grote vreugde herleefde het blaadje toen ze haar ogen opendeed. Uit haar ooghoek zag ze dat een andere jongen, waar ze van gehoord had dat hij ook van Cassia kwam, het blaadje liet herleven op een andere manier. Dat zag er veel professioneler uit! Kijito keek naar haar blad en legde het weer terug op de tafel. Ze hoopte dat Master Norwood het goed zou vinden.

Norwood keek kalm naar de leerlingen. Allemaal deze ze stuk voor stuk hun best. En als hij iets leuk vond om dat te zien was het dat wel. Norwood glimlachte en keek naar Faith die uit fustratie op de grond ging zitten. Hij liep naar haar toe en zakte door zijn knieën. "Probeer het blad niet te vol stoppen. Kijk naar het blad en concentreer op een groene kleur, dan zal het blad langzaam groen kleuren. Mocht het helemaal groen zijn moet je stoppen..." sprak Norwood kalm tegen Faith en glimlachte vriendelijk. Zijn ogen vingen een leerling op die later de les in kwam. Niet dat hij het een probleem vond. Norwood was daar makkelijk in. Kalm stond Norwood weer overeind en bestudeerde de manier van het meisje en glimlachte. "Experimenteren in de les..." sprak hij kalm tegen haar. "Een mooie manier...." sprak hij kalm. Hij wardeerde leerlingen die het toch op een andere manier aanpakte. Hij wist dat ze de uitleg niet had gehoord en daarbij de manier die hij het beste voorschreef niet gebruikte. "Okey!..." sprak Norwood wat luider dan zijn normale stemniveau. "Ik ga door naar stap 2. Ik zie dat een hoop leerlingen het al onder de knie hebben. Nu wil ik dat je het blad hard maakt..." sprak Norwood. "Net als bij watermagie, waarbij je water in ijs veranderd, is het met woudmagie mogelijk om bladeren hard te maken." sprak Norwood. "Het verschil is dat je de ruimtes tussen de bladcellen, hoe klein ze ook mogen zijn, door middel van je magie opvult. Denk vooral aan de ruimtes tussen de cellen en de rest van je magie doet het werk. Even als voorbeeld." sprak Norwood die het groene blad dat hij daarvoor als voorbeeld gebruikt had pakte. Hij legde het tussen zijn handen en opende deze na een paar seconden. Hij pakte het bladsteel vast en deze bleef zo strak als wat. "Door dat het blad erg dun is is het van zelf scherp geworden..." sprak Norwood. Hij wierp hem daarna in een van de schijven. "Nu is het aan jullie de taak dit te proberen." sprak Norwood kalm.

Yara luisterde aandachtig naar Master Norwood. Aha, zo moest dat dus. Ze keek naar haar groene blad. Als ze dit verprutste, kon ze weer helemaal opnieuw beginnen. Yara haalde Master Norwood's woorden weer in herhaling in haar hoofd. 'Opvullen dus', mompelde ze, waarmee ze zelf eigenlijk geen steek verder was. Hoe vul je zo'n ding in godsnaam op? Fijn, dit was nog maar haar eerste jaar en nu ging het al slecht. Nou ja... Yara probeerde het er toch maar op te wagen. Ze haalde haar hand tevoorschijn en concentreerde zich zo danig mogelijk op het blad. Ze trilde met haar vingers en haar gezicht fronste, maar iets gebeuren deed er echter niet. Treurig keek Yara opnieuw naar het blad. Ach God... Ruimtes tussen de cellen... Als Yara een blad is wat beter bestudeerd had, had ze geweten wat Master Norwood ermee bedoelde. Ze keek naar het blad, tot in de bladgroene adertjes na, maar kon niks ontdekken. Ze dacht aan cellen van een mens. Kleine, rondje bollen. Nou ja, een beetje ovaal dan. Zou dat bij een blad gewoon hetzelfde zijn? Hopeloos keek Yara naar het blad. Boos legde ze haar hand er plat op, trok al haar inwendige spieren samen en het volgende moment versnipperde het blad in duizenden stukjes. Yara vloekte zachtjes. Ze zocht een nieuw blad, herhaalde hetzelfde proces met het groen maken, wat pas na tien minuten gebeurd was en keek toen opnieuw naar het blad.

Met opgetrokken knieën waarom ze haar armen had geslagen, en een hoopje groene bladeren naast zich op de grond bekeek Ephony gehult in kalmte de rest van de leerlingen. De aanleg voor woudmagie van haar vaders kant was op dit soort momenten erg handig, hoewel luchtmagie toch haar specialiteit was. Ze kon daar eigenlijk alles mee, gebruikte het soms voor de meest onbenulligste dingen. Haar grijsblauwe ogen schoten naar Norwood toen hij zijn verharde stem boven het gezucht en gesteun van de leerlingen uit kwam. Met haar kin op haar knieën luisterde ze naar zijn uitleg, fronste lichtjes haar wenkbrauwen en haalde de schematische tekeningen van de bladstructuren weer boven. Toen hij klaar was ging in eerste instantie alleen haar blik naar het hoopje groene bladeren naast haar. Ze draaide haar hoofd op haar knieën, waarbij haar wang wat opgehoopt kwam te zitten en keek bedachtzaam en met een diepe frons naar het hoopje. 'Ruimtes hè,' mompelde ze hardop, waarna ze uiteindelijk in beweging kwam. Alsof het blad iets van levensbelang was pakte ze het steelte tussen haar duim en wijsvinger vast en hielt het op ooghoogte, waarbij ze haar kin weer op haar knieën zette. 'Jou kleine holtes... tussen de cellen. Moet kunnen toch,' sprak ze het laatste zuchtend, alles als een soort aantekeningen die ze voor zichzelf hardop uitsprak. Ze verplaatste haar zit, ging in kleermakerszit zitten en legde het blad plat op haar gestrekte hand. De ander hielt ze er een stukje boven, ook gestrekt. Met gesloten ogen taste ze eerst af, alles op zijn tijd. Als je eenmaal wist hoe het blad in elkaar zat, was het opvullen een stuk gemakkelijker. De naden lichtte wat op, haar gezicht gespannen van de concentratie. Deze concentratie verbrak voor een moment toen er een klein glimlachje op haar lippen sprong. Ze lege haar handen op elkaar, het blad ertussen en vond de grooste gaatjes tussen de cellen. Met een gespannen glimlachje op haar lippen liet ze de openingen als het waren vol lopen, lette er hierbij exact op dat ze niet te veel magie gebruikte. Met een diepe zucht opende ze haar ogen en hield het blad weer tussen haar vingers omhoog. Het was een stuk stijver, stond rechtop en wat niet meer echt te buigen. Haar vinger gleed langs de randen, nog lang niet scherp genoeg maar het was een begin. Nog voordat haar blik Norwood had gezocht schoot haar hand alweer in de lucht. 'Master, hoe kun je de kleinste openingen vinden. De grotere had ik al, na lang zoeken, gevonden. Alleen die kleintjes ontglippen me steeds,' verzuchtte ze bijna gefrustreerd naar Norwood.

Mizore hed even na staan denken over de woorden van Norwood. Het blauwe blad inhaar hand kneep ze fijn en verkruimelde op de grond. Een tikkeltje geërgerd pakte ze een nieuwe op en sloot haar ogen. denk aan iets groens, iets groens. Even kneep ze haar ogen nog steviger dicht. Boom bladeren, spruitjes, spienazie. haar hoofd loeg half op hol met dingen die groen waren. Voordat ze te erg vrerward zou worden door al dat groenen deed ze haar ogen open en keek naar het blad toe. Het was groen gekleurt en dat vond ze al heel wat. Op het moment dat ze op keek legde begon Norwood de volgende oeffening uit te leggen. Een blad hard maken was wel simpel als je watermagie mag gebruiken, maar dat zou waarschijnijk hier niet te bedoelling zijn. Met een geintereseerde blik bleef ze een tijdje naar het blad kijken totdat ze merkte dat het blaatje niet meer op het lichte briesje mee wiebbelde. Met haar andere hand controleerde ze het even. Blijkbaar was dat wel een een keer gelukt. Ag jaah des te minder tijd ze aan dit vak hoefde te besteden hoe beter ze dat vond. Nog wat gefasineerd bleef ze naar het blad staren en begon zich af te vragen hoe je er scherpe kantjes aan moest maken.

Faith keek met moeite op toen Norwood voor haar kwam knielen. Ze knikte zachtjes en pakte nog een blad. Stopte het tussen duim en wijsvinder. Concentreerde zich op de groene kleur die het zou moeten krijgen. Maar weer lukte het niet. 'Niet aan de frustratie denken, denk aan de magie.' Galmde door haar hoofd. Weer pakte ze een bald en keek het strak aan. Haar duim en wijsvingers ontspande lichtjes waardoor het blad slap hing in haar hand. Richte zich op de kleur en dacht daar alleen aan. En al snel begon hij vanaf het midden te verkleuren. Langzaam tot aan de buitenste randjes werd het blad groen. Een glimlach verscheen op het gezicht van Faith. En al snel vervolgde Norwood zijn les en Faith luisterde aandachtig terwijl ze haar ogen richte op het blad, hopend dat hij niet weer geel zou worden. 'Okee.. stap 1 is gelukt, nu stap 2 nog' Klonk er in haar hoofd. De gaten opvullen met magie. Faith peinsde even over hoe ze het zou moeten doen en gluurde naar Norwood die het voor deed. Legde het blad na enige aarzeling tussen haar handen en liet haar magie zijn gang gaan. Zodra ze keek was het blad alleen maar slapper geworden en hing het futloos in haar handen, terwijl die juist nat waren. Ze had het vocht uit het blad gehaalt in plaats van de ruimtes opvullen. Faith keek even boos naar het blad, bedenkend wat ze ging doen.

'Experimenteren in de les.. een mooie manier,' klonk een stem naast haar. Geschrokken keek Kijito om, maar glimlachte daarna blij toen ze zag dat het Master Norwood was. Ze had het toch wel goed gedaan. Kijito wist van zichzelf dat woudmagie niet echt in haar repetoire zat. Misschien een klein beetje, net als iedereen, maar watermagie was het sterkst ontwikkeld bij haar. Master Norwood besloot de opdracht te vervolgen. "Okey!..." sprak Norwood wat luider dan normaal. "Ik ga door naar stap 2. Ik zie dat een hoop leerlingen het al onder de knie hebben. Nu wil ik dat je het blad hard maakt.. Net als bij watermagie, waarbij je water in ijs veranderd, is het met woudmagie mogelijk om bladeren hard te maken." Kijito's aandacht was er weer helemaal bij toen ze watermagie hoorde. Ijs,dat moest lukken! "Het verschil is dat je de ruimtes tussen de bladcellen, hoe klein ze ook mogen zijn, door middel van je magie opvult. Denk vooral aan de ruimtes tussen de cellen en de rest van je magie doet het werk. Even als voorbeeld." sprak Norwood, die met succes zijn eigen opdracht uitvoerde. "Door dat het blad erg dun is is het van zelf scherp geworden..." sprak Norwood. Hij wierp hem daarna in een van de schijven. "Nu is het aan jullie de taak dit te proberen." sprak Norwood kalm. Kijito keek naar haar groene blaadje. Net als ijs.. Ze legde het blad in haar open handen, als een kommetje. Er lag nog steeds een restje water van hetgeen waarmee ze het blad had laten herleven. Toch besloot ze dat niet te gebruiken. Met een snelle vingerbeweging vervluchtigde het in de lucht. Ze sloot haar ogen en beeldde zich de nerven en cellen van haar blad in. Al snel vormde zich een vaag beeld, zoals het nu was. Kijito begon zich in te beelden hoe ze de cellen vol kon laten stromen met magie.. Ze voelde dat er iets gebeurde, maar toen ze keek zag ze tot haar teleurstelling dat de waterdamp uit de lucht zich om het blad gekristaliseerd had tot ijs. Na even te hebben nagedacht liet ze het eromheen zitten en probeerde het opnieuw, nu het ijs als voorbeeld gebruikend, dat koud in haar handen lag. Het ijs gebruiken was vast niet de oplossing.. Het ijs liet ze nu oplossen, om zich daarna weer op de cellen te concentreren. Het moest toch kunnen.. Kijito ontspande zich even. Nu lukte het veel makkelijker om aan het blad te denken. Binnenin haar voelde ze iets bewegen, zich roeren. Met zachte dwang stuwde ze het naar het voorwerp in haar handen; een groen blad. Voor haar geestesoog zag ze het blad verstijven toen de ruimtes opgevuld werden met een soort woud/watermagie, Kijito wist niet echt wat het was. Desondanks boog het blad niet door toen ze de steel vastpakte tussen haar vingertoppen.