Les woudmagie: Bladmessen

Zo goed als stap 1 ging zo slecht ging stap 2. Nadat ze goed gekeken had naar Master Norwood richtte Rosalie zich nu op het blad. Ze liet het groene blad op een van haar handen rusten terwijl ze met haar andere hand er magie in stopte. Maar door haar 2 sterkere magie soorten stopte ze de verkeerde in het blad en het blad begon te gloeien. Na een paar tellen stond het blad in vuur en vlam. Rosalie trok een wenkbrauw omhoog. Greep nog een blad van de grond, maakte het weer groen zoals ze eerst deed en liet het blad tussen haar handen liggen. Ze bedacht hoe de ruimtes tussen de cellen waren en concentreerde zich daarop, liet haar magie het werk doen. Na een poosje pakte ze het blad vast en het bleef, wonder boven wonder recht op staan. Een glimlach schoot om haar lippen. Ze ging met haar hand langs de rand van het blad. "Ooow, dat is scherp." Zei ze mompelend terwijl ze een paar druppeltjes bloed langs haar vinger zag glijden. Met een frons tussen haar wenkbrauwen bestudeerde ze het bloed. Pas na een paar tellen had ze door dat ze bloedde en schoot in de stress. "Ooowjjeeee." zei ze ineens een stuk duidelijker. "Ik bloed!" Rosalie keek geschrokken naar haar hand en begon er mee te schudden. "Wegwegweg." mompelde ze tegen het bloed. "Ik kan er niet zo heel goed tegen." Ze draaide nu haar hoofd weg en keek naar het blad dat de oorzaak was van alles. Boos staarde ze het aan toen ze het op de houtschijf wierp.

Renn luisterde naar de uitleg van Master Norwood over stap twee. Dat moest toch niet al te moeilijk zijn? Hierbij waren ziende mensen in het nadeel. Dit was iets wat je het beste op gevoel kon doen. En dat was iets wat Renn al zijn hele leven deed. Maar net toen hij het wou uitproberen hoorde hij niet ver bij hem vandaan duidelijk een meisjes stem roepen. Bloed? Renn rook even kort. Doordat bloed vermengt was met water was hij in staat de ijzerachtige lucht duidelijk te ruiken. Zich laten leiden door die geur greep hij de arm van het meisje vast. 'Niet zo in paniek raken. Het is maar bloed' zei hij zacht maar op vriendelijk toon. Zijn blad had hij laten vallen. Hij trok met magie schoon water uit de grond dat zich rond zijn hand vormde. Hij legde zijn hand op de snee. Doordat bloed warm was, was het voor hem makkelijk uit te vinden waar de snee zich bevond. Zachtjes mompelde Renn een spreuk waardoor de wond langzaam maar zeker dicht groeide. Hij was dan wel geen geleerde dokter, maar een klein sneetje genezen kon hij nog wel. 'Beter zo?' vroeg hij terwijl zijn blik zich oprichtte en richting het meisje keek nadat hij haar weer losgelaten had. Nu zou ze wel moeten zien dat hij blind was maar dat maakte weinig uit.

Rosalie voelde haar hand vastgepakt worden en keek vanuit haar ooghoeken naar een jongen die, joost mocht weten wat hij deed, van alles begon te doen. Zonder naar het sneetje te kijken volgde ze elke beweging van de jongen, van de grond waarnaar hij ineens water vandaan haalde tot aan het sneetje. "W..Wat ga je doen?" Hakkelde Rosalie. Maar al snel werd haar vraag beantwoord door een raar gevoel in haar vinger. Eerst een koud gevoel van het water en daarna een tintelend gevoel dat tot in haar arm doorliep. Met vragende ogen keek ze de bewegingen en daarna de jongen. Die haar arm losliet en haar aankeek. Rosalie hield haar hoofd even schuin en bekeek de jongen. "Hee. Jij bent blind!" Zei ze verbaasd. "Hoe kon jij.. Wat...Hoe deed jij.... Huh!" Rosalie begreep er niks van. Hoe kon hij dat nou doen. Ze bekeek haar vinger eens goed. "Hij is heel?!" Mompelde ze. "Ik snap het niet." zei ze erachter aan terwijl ze naar de jongen keek en fronste. Ze bleef de jongen aan kijken. "Blind en dan zo.. Heh, wat.. noujaa. Wat goed!" Rosalie keek nog steeds fronsend terwijl ze opgewekt klonk. Dit had ze nog nooit meegemaakt. Nog een beetje beduusd van alles keek ze nog steeds vragend naar de jongen, die het niet zag.

Een plotseling duidelijke stem maakte dat Kijito haar blad losliet, dat zich in de grond boorde. 'Ik bloed!' Snel draaide zich om. In haar gezichtsveld verscheen een meisje met roodachtig haar, dat met haar hand wapperde. Kon ze niet zo goed tegen bloed? Even vroeg Kijito zich af of ze haar moest komen helpen, maar dat kwam een andere jongen al doen. Degene van wie ze gehoord had dat hij van Cassia kwam, net als zij. Kon hij ook met water genezen? Blijkbaar wel; het sneetje van het vreemde meisje was zo verdwenen. Vol verwondering keek Kijito naar de jongen en zijn watermagie. In een opwelling stapte ze naar de twee toe, direct maar naar de jongen kijkend. 'Kun jij ook genezen met water,' vroeg ze meteen, al voelde ze zich best onbeleefd. 'Kom je ook van Cassia? Ik ook!' Kijito klonk blij, al wist ze niet helemaal waarom. Ze had het idee nogal alleen te zijn. Ze kende alleen Sapphire als iemand van Cassia, verder niemand. Ook het meisje sprak tegen de jongen, die blijkbaar niet kon zien. Ze leken haar best aardig. 'Ik ben Kijito trouwens,' zei een ondertussen zich voor zichzelf schamende Kijito.

Renn had de hakkelende vraag van het meisje genegeerd. Hij wist wat hij deed. Maar hij schrok er een beetje van toen ze ineens uitriep dat hij blind was. Ja, dat wist hij. Maar het was niet leuk als het over het hele grasveld geroepen werd. 'Water magie. Omdat het menselijk lichaam voor zeventig procent uit water gestaat kan ik je voelen. En omdat je bloed de temperatuur in het water dat in de lucht om je heen zit vergroot kan ik het voelen en ruiken. Omdat water vermengt is met bloed kan ik het heel proces versnellen' legde hij uit. 'Niet kunnen zien hoeft geen beperking op leven te zijn' zei hij zachtjes en richtte zijn blik weer naar de grond. Daarom keek hij mensen liever niet aan. Voor dit soort reacties. Maar hij had zichzelf niet kunnen helpen om richting het meisje te kijken. Had hij zijn blik nu maar naar de grond gericht gehouden. Hij kreeg meteen meer problemen. Een andere vreemde stem liet hem omdraaide. Hij sloot zijn ogen en zag de vage contouren van het meisje voor hem door de informatie die het water hem gaf. Aan haar aura kon hij voelen dat zij ook van Cassia kwam en water magie bezat. 'Ik ben geen dokter maar ja, kleine wonden kan ik genezen. En ja ik kom ook van Cassia' mompelde hij zachtjes tegen haar.

"Oeps.." mompelde Rosalie zacht tegen de jongen. "Ik deed het weer hea?" Waarschijnlijk dat hij het niet gemerkt had wat ze ad gedaan. Maar Rosalie wist het wel. "Het spijt me." Ze sloeg haar ogen beschamend naar de grond toe. "Ik gooi iets te vaak en te snel alles naar buiten wat ik denk." Mompelde ze verontschuldigend naar de jongen toe. "Het spijt me echt." Zei ze nogmaals bij het zien van zijn gezicht. Ze merkte dat het niet echt prettig was voor de jongen, dat kon ze ook nog eens voelen aan de sfeer die er kwam te hangen. Rosalie was wel verbaast over hoe hij haar had genezen en bedankte hem ervoor. "Dankje voor het helpen. Ik kan niet zo goed tegen bloed." mompelde ze zachtjes. Inmiddels kwam er een meisje bij staan die naar Rosalie's idee erg opgewekt klonk. Rosalie glimlachte even naar het meisje en richtte haar aandacht weer even naar haar vinger. Ze voelde zich nog niet prettig over wat er zojuist was gebeurt. En al helemaal niet voor de jongen.

Mizore had ook een gegil van iemand die bloede gehoord. Ze wilde er niet op reageren, maar omdat Renn, die de heletijd naast haar had gestaan, er wel op reageerden. Besloot ze daarom maar vanaf haar plek het tafreeltje aan te kijken. Pas toen het meisje half over het grasveld gilde dat Renn blind was liep ze die kant op. Wat achter Renn bleef ze staan en onderweg had ze haar blad laten vallen die op de grond kapot viel. Zacht legde ze haar hand op Renn's schouder en keek het meisje kil aan. 'Dat hoef je niet zo te gillen.' Haar ogen keken streng die van haar aan. Ze nam het normaal gesproken niet zo snel voor iemand op maar een beperking of zo iets zo hard over een redelijk drukke plek te schreeuwen was ze het niet zo mee eens. Haar hand gleed weer van Renn's schouder af en keek naar het andere meisje die ook aan kwam lopen. Naar haar gevoel veel te vrolijk. Wat stijfjes bleef ze staan en luisterde het gesprek verder mee.

Het meisje was blijkbaar niet van plan geweest over het grasveld te schreeuwen, ze verontschuldigde zich snel. De jongen leek niet echt blij met haar vragen. Toch gaf hij antwoord. 'Ik ben geen dokter maar ja, kleine wonden kan ik genezen. En ja, ik kom ook van Cassia.' Kijito hield haar mond, maar knikte toch. Hij kon toch zien wat hij deed in de les en dergelijke, dat vond ze knap, dat hij zich door iets heen had geslagen dat voor velen een monsterlijke beperking is. Een ander meisje kwam er ook bij staan. Zij nam de jongen in bescherming, alsof ze voor hem wilde zorgen. Nu ze haar wat beter bekeek, Kijito had gehoord dat zij ook van Cassia kwam. Toch niet de enige met watermagie, bedacht ze opgelucht. Omdat ze benieuwd was wat er ging gebeuren, bleef Kijito stil, maar toch bleef ze staan.

Norwood keek naar de leerlingen die al snel verder gingen. Hij stond versteld. Sommige leerlingen hadden 2 pogingen nodig. Vergeleken met zijn tien pogingen. Hij glimlachte. Hij was trots op de leerlingen. Zijn ogen schoten echter direct naar Rosalie toen hij zag dat ze bloedde. Hij wilde helpen maar Renn was hem voor. Hij glimlachte. Dat leerlingen die elkaar niet kende toch elkaar hielpen. Prachtig gezicht. Echter vond hij het minder dat ze het over het veld riep dat Renn blind was. Hij wilde er wat over zeggen maar zweeg. Het was meer het feit dat er al iemand voor hem op kwam. Zolang er geen ruzie was liet hij leerlingen het liefst zelf de dingen oplossen. Hij keek toe naar wat er gebeurde. Daarna ging zijn blik naar Ephony. "Denk aan water. Je magie moet als water er door stromen, dit zorgt er voor dat je de kleinste gaatjes niet hoeft te zien..." sprak hij kalm en glimlachte vriendelijk naar haar.

Yara was zo geconcentreerd bezig, dat ze schrok en zichzelf bijna sneed toen Rosalie in een keer over het grasveld riep dat de jongen bij haar, blind was. Yara keek haar iets van boos aan. Het was er weer is uitgeflapt bij haar... Nou ja... Ze had Yara ervoor gewaarschuwd, maar toch. Het was toch beter om zich in te houden. Yara keek even naar de jongen. Ze vond het knap wat hij deed. Niet veel mensen hadden de moed om magie te leren als ze blind waren. Ze bewonderde de jongen daarom ook. Boos keek Yara naar haar blad. Yara keek erna en opeens werd het blad helemaal zwart. Yara schrok. Wat had ze nu gedaan? Ze proefde bloed. Het werd haar duidelijk wat ze had gedaan. Ze had dankzij haar magie, door de woede die ze voelde, het blad verkeerd behandeld, die was nu van kleur veranderd omdat het leven eruit was verdwenen en Yara had ondertussen ongemerkt op het binnenste van haar wang gebeten. Ze liet het blad neervallen en keek toen boos voor zich uit. Ze pakte er nog een. Van frustratie liet ze een strengel met doorns komen. Die verwijderde ze wel onmiddellijk toen ze Master Norwood's blik zag en ze maakte het blad met enige moeite groen.

Met getuiten lippen luisterde ze naar Norwoods hulp biedende woorden, en knikte daarna bedachtzaam. Deze keer hield ze het blad tussen al haar vingers, sloot haar ogen en bracht haar ademhaling tot een ontspannen en regelmatig tempo. Ze concentreerde zich op de kleine en dunne vaten waar het levenssap van het blad doorheen zou moeten stromen. Dit was nu alleen gevuld met magie, om het blad groen te houden. Geconcentreerd zocht breide ze uit, trad buiten deze buisjes en ging er dieper op in. De kleine puntjes van de cellen lichtte op in haar geest wat ze maar met moeite vasthield. Gespannen, waarbij ze met gesloten ogen en een nog steeds gefronste blik doodstil zat. Onbewust beet ze op een stukje van haar onderlip, waarbij ze met grote inspanning de kleine puntjes vasthield. Geïrriteerd haalde ze een keer diep adem toen ze merkte dat de puntjes om haar concentratie punt steeds verzwakte. Deel voor deel begon ze de cellen te verpakken in magie, om zo haar eerste stap te maken om het blad geheel op te vullen.

Rosalie voelde zich aangestaard. Ze had het er uit gegooid zonder het door te hebben. Maar had ze het dan zo hard gezegd dat iedereen haar zo boos aan keek. Rosalie sloeg haar ogen neer en staarde boos naar de grond. "Stomme ik" mompelde ze boos tegen zichzelf. Daarna keek ze, met tranen in haar ogen, de jongen weer aan. Met een trillende stem sprak ze tegen hem. "Nogmaals sorry, ik wilde het echt niet hardop zeggen, alleen soms zeg ik wat ik denk." Daarna draaide ze zich om, richtte zich op het meisje achter de jongen, en sprak tegen haar, lichtelijk boos en lichtelijk verdrietig. "Ik gilde het niet! Ik zei het, dat is een verschil hoor!" En daarna liep ze boos weg. Een heel stuk verder ging ze op haar knieën zitten en staarde naar de groep die tientallen meters verder op stonden. "Ze kunnen de pot op." Zei Rosalie zachtjes tegen zichzelf terwijl ze een traan van haar wang wegveegde. Dit was dus duidelijk iets waar ze niet tegen kon.

~ Rosalie zei dat hij blind was, ze riep het niet!! ~

Renn wreef over zijn nek toen hij de verontschuldigingen van het meisje die hij geholpen had hoorde. 'Het geeft niet. Ik ben erger gewend' mompelde hij half verstaanbaar. Hij hield er niet van midden in de schijnwerpers te staan. Hij was iemand die zich liever wat afzijdig hield. Ineens voelde hij een bekende aura naderen gevolgd door een hand op zijn schouder. Mizore, wist hij voor ze begon te spreken. Renn richtte zijn blik over zijn schouder naar achteren waar Mizore ergens zou moeten staan. 'Dank je' zei hij zacht tegen haar, doelend op het feit dat ze het voor hem opnam. Niet veel mensen deden dat. Maar hij hoorde even later ook dat niet iedereen gecharmeerd was van Mizore's helpende hand. Hij hoorde het meisje eerst een kwade reactie terug geven en voelde haar magische aura zich verwijderen van de rest. 'Het was niet mijn bedoeling haar weg te jagen' zei hij zachtjes. 'Misschien kunnen we beter verder met de opdracht gaan' zei hij met een iets luidere stem tegen de overige twee meisjes die het dichtste bij stonden.

'Misschien kunnen we beter verder met de opdracht gaan,' stelde de jongen voor, met een iets luidere stem dan daarnet. Kijito knikte en draaide zich om, het schouwspel achter zich latend. Ze had niet het idee dat ze hierbij hoorde. Soms voelde ze zich zo verlaten, alsof ze geen vrienden had op deze wereld. Natuurlijk had ze er wel een paar; Sapphire, Faith, Roxas, Yara.. maar dat was het dan ook wel weer zo'n beetje. Kijito wenste dat ze minder verlegen was. Soms wilde ze dat ze één kon worden met het water, al was het maar om rust te vinden.. Ze liep terug naar het blad dat ze achtergelaten had, bijna sterk genoeg om ermee door te kunnen. Opnieuw sloot ze haar ogen, al was haar concentratie minder dan eerst. Toch lukte het haar om het laatste stapje te zetten; ze was al best ver gekomen voor Rosalie zich sneed. Met een toch enigzins tevreden gevoel bekeek ze het blad en probeerde foutjes te vinden.

Mizore had verder niks gezecht en negeerde het meisje wat zich nu voor zich verontschuldigde. Haar ogen stonden priemend op de haren gericht. Na de woorden van Renn gleed haar hand van zijn schouder af en draaide zich met een ruk om. Met een wat ruwe pas liep ze weg. Haar ogen zochten naar het blad wat ze op de grond had laten vallen onder weg naar het meisje en Renn toe. Een paar centimeter van haar voeten vandaan voelde ze haar eigen magie nog. Haar ogen vliellen op een paar stukjes groen blad waar uit bleek dat het kapot gevallen was. Een stukje verder zag ze een nog half groen blad op de grond liggen en raapte die op. Ze gind zitten op de plek waar ze hem gevonden had en maakte het blad weer groen. Met het blad in haar hand hief ze het daar waar de zon een beetje scheen en keek goed naar hoe de nerven liepen. Voorzichtig plaatste ze haar duim tegen het steeltje aan de onderkant van het blad en lied zo haar ijsmagie in het blad lopen waardoor het blad weer hard werd, maar deze keer ook scherp. haar hand ging weer naar beneden en voorzichtig schraapte ze met haar duim langs de scherpe randen van het blad. Met een wat houterige beweging ging ze staan en richte zich op het stuk stam wat als mikpunt diende. Haar arm ging naar achteren en met een poepele beweging gleed hij snel naar voren toe waar haar vingers het blad loslieten en het blad in het midden van de stam terecht kwam. Het blad was zo snel door de luch gescheerd dat het blad nu half in de boomstam zat.

Met een brede grijns opende Ephony even later haar ogen weer. Haar glunderende blik op het harde blad in haar handen. Voorzichting ging ze met haar vinger langs de randen, trok deze weer terug toen ze voelde dat ze aardig scherp waren geworden onder haar harde werk. Ze bekeek het groene blad van alle kanten, zag dat het licht op het groene oppervlakte reflecteerde wat een bredere grijns bij haar deed ontlokken. Moeizaam stond ze op, holde even haar rug waarbij ze haar vrije hand erin zetten. In zo'n gespannen positie zitten voor zo'n lange tijd was niet echt iets waar je lichaam 'jippy' bij zei. Toen alles weer soepeltjes en losgekraakt was liep ze lichtvoetig naar Norwood toe. 'Is dit goed zo?' trok ze voorzichtig zijn aandacht met haar zachte vraag. Ze stak het blad een stukje naar hem uit, als nadruk op haar vraag dat ze het blad bedoelde. Ietsjes overbodig, maar dat had ze niet echt geheel door. Met een kleine, bijna opgetogen glimlachje van een vijf jarig meisje keek ze master Norwood aan.

PROFILE MAGICIAN

» Les woudmagie in het bos
» Les Woudmagie: Aardolie
» Les Woudmagie; Vervanging
» Les Woudmagie: The determination of the fall.
» [Witte magie & Defensief] Woudmagie: les #1 Natures Hand

Les woudmagie: Bladmessen

Les woudmagie: Bladmessen

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen