Eindelijk rust

Ryan liep naar buiten, naar het veld toe. Hij was erg geïrriteerd, wat hij had verwacht was ook gebeurd. De anderen waren erachter gekomen dat hij een nieuweling was en hadden duizenden vragen gesteld. En op geen enkele vraag had hij antwoord gegeven. En de anderen waren steeds harder gaan praten, op laatst schreeuwen. Alsof hij niet verstond wat ze zeiden. Onverstoorbaar keek Ryan toen uit het raam. Uiteindelijk waren ze afgedropen. Na een half uur kwamen er nog een paar terug. Die begonnen opnieuw met hun verhoor. Ryan was kwaad opgestaan en naar buiten gelopen. Die wisten van geen ophouden, het was niet genoeg geweest om Ryan echt te laten ontploffen maar wel genoeg om hem flink geïrriteerd te laten worden. Hij liep over het veld heen. Op dit moment hoorde hij in de les te zitten maar daar stond zijn hoofd echt niet na, Ryan zou zo meteen wel in de bibliotheek kijken in zijn boeken waar de les over ging. Kwaad schopte hij een steentje over het veld heen. Ryan kon tegen veel dingen behalve staren en vragen stellen. Daar had hij een bloedhekel aan. Hij stond stil en ademde diep in om iets tot rust te komen. Het was niet alleen woede, ook angst. Angst dat ze iets zouden ontdekken over zijn verleden. Misschien was hij daarom wel zo zwijgzaam .

- Vind je het erg als ik reageer? XD Ik ben namelijk nog al levenloos -

Avalana had het gehoord. Dat Ryan meteen werd afgevraagd. Ze wou hem namelijk nog even ergens naartoe leiden, naar de watervallen of zo, of iets om hem te laten zien, maar toen Avalana zijn woedende gezicht had gezien, had ze niet gedurfd. Ze had de jongens die Ryan hadden afgevraagd boos aangekeken. Die hadden vuil terug gekeken en Avalana liep rustig op haar gemak naar het grasveld. Arme Ryan. Avalan had al ontdekt dat hij niet erg spraakzaam was en nu moesten die jongens ook nog alles weten over hem. Avalana had hetzelfde meegemaakt en ze vond het behoorlijk irritant. Dat was ook de reden waarom zij zich nooit wat aantrok van anderen. Ze was alleen maar aardig tegen iemand als ze die persoon vertrouwde. Avalana zag dat Ryan boos een steentje wegtrapte. Ze wou al weglopen. Ze haalde diep adem en liep toen toch door. Ze zag dat Ryan diep in en uitademde om ook rustig te worden. Avalana legde haar hand op zijn schouder.
'Gaat het?'

Ryan schrok toen hij een hand op zijn schouder voelde. Hij sprong weg en greep naar zijn dolk. Maar ook deze keer liet hij die zitten. Het was Avalana, het meisje dat hij eerder had ontmoet. Zij was een stuk aardiger dan de rest. In ieder geval niet zo opdringerig. Vervolgens knikte hij als antwoord op haar vraag. Als hij geen woorden hoefde te gebruiken deed hij dat ook niet. En dat vonden de meesten anderen niet zo leuk. Maar Ryan ging echt niet over zijn verleden praten. De reactie daarop van de nieuwsgierigaagjes was meestal schreeuwen en vloeken. Niet dat dat Ryan veel uitmaakte, met een neutrale blik bleef hij ze rustig aankijken. Tenzij ze echt over de grens heen gingen. Net als dat meisje bij de kerkers. Eerst leek het wel of ze hem een mep wilde verkopen maar opeens was ze weg van de wereld. En toen ze weer terug kwam barstte ze in huilen uit. Ryan vergat zijn gedachten even en keek Avalana weer aan.

Avalana keek rustig in zijn geschrokken blik. Ze had ook wat voorzichtiger mogen reageren. Ze zag dat Ryan naar iets greep, maar kon alleen niet onderschatten wat het was. Ze knikte rustig en ging voor Ryan's gemak op de grond zitten, zodat hij zich in ieder geval niet ongemakkelijk hoefde te voelen. Avalana dacht even dat ze een soort band met Ryan deelde. Alsof hij haar begreep. Ze had de dood van haar familie voor haar ogen te zien gekregen. Ze zag hoe zij vermoord werden. Avalana had haar mond er tegen niemand open gedaan. Ze had gedacht dat het moment nooit zou komen. Maar bij Ryan wist ze niet of ze dit kon achterhouden. Er zat natuurlijk wel een risico aan. Als ze het zei, had ze kans dat hij haar te opdringerig vond, of misschien te zwak. Als ze zou gaan huilen zou ze er al helemaal zwak uitzien. Daar had ze geen behoefte aan. Ze wou deze band niet kapot maken door haar stomme gedoe. Ryan had iets wat veel jongens niet hadden. Hij leek een ernstig verleden te hebben, maar kon zijn mond toch houden. Avalana kon dat ook wel, maar soms werd het haar moeilijk gemaakt. Ondanks alles vond Avalana hem op de een of andere manier uniek. Speciaal. Hij was gewoon... Ze had er niet echt woorden voor. Hij begon niet gelijk vragen te stellen of zo. Misschien een paar vragen, maar niet zo heel veel. Dat accepteerde Avalana enorm. Ook zij was wat voorzichtiger in zijn buurt. Normaal was ze zo'n persoon die alles deed wat haar hoofd zei, maar ze betrapte zichzelf erop dat ze echt geen slecht beeld in Ryan's ogen wou zijn, wat Avalana maar raar vond. Avalana keek even in zijn ogen en richtte haar blik toen naar de grond. Ze legde zich neer.

Ryan ging naast Avalana zitten. Hij was een stuk rustiger dan als er anderen bij hem in de buurt waren. Avalana zou hem niet non-stop gaan ondervragen. Maar ook als mensen dat niet deden, Avalana was gewoon speciaal. Anders dan alle anderen. Niet die eeuwige stress voor als mensen opeens weer besloten dat het tijd voor een verhoor was. Ryan moest ongelofelijk op zijn woorden passen voordat hij iets verkeerds zei. Als iemand achter zijn rebelse en agressieve verleden kwam was het game over. Voor altijd and ever. En hij zou dan ook Avalana kwijt zijn, dat zou hij dan nog het ergste vinden. Hij liet zich achterover vallen in het gras. De grassprieten kriebelden zijn gezicht.

(srry voor de hele korte post)

Avalana voelde stress in haar aderen toen Ryan zich naast haar plantte. Waarom eigenlijk? Avalana kon die vraag niet beantwoorden. Tja... Haar vermoedens misschien, maar Avalana zou zich daarvoor schamen. Ze probeerde haar gedachten achter haar te laten, terwijl ze naar Ryan keek. Het gevoel werd gewoonweg bevestigd en Avalana draaide haar hoofd richting de bomen, gespitst luisterend of Raven er al aankwam. Avalana wou Ryan niet ongemakkelijk laten voelen. Dat wou ze gewoon NIET! Avalana schrok van haar eigen gedachten. Blozend keek ze richting de grond, hopend dat Ryan niks had opgemerkt. Ze zat zich aan te stellen. Trouwens, Ryan... Nee, die zag niet hetzelfde in haar. Ryan was... Speciaal. Avalana legde haar rug plat tegen de grond, zich hopend te masseren op die manier. Het was ook redelijk warm en Avalana's trui jeukte, maar ze krabde niet. Ze probeerde zichzelf te kalmeren. Zodra ze haar gevoelens weer onder controle had, keek ze richting de lucht, niet wetend wat ze kon zeggen. Wacht... Misschien kon zij zich verplaatsen in Raven's zintuigen. Dat had ze al is eerder gedaan. Het was gevaarlijk, maar het kon. Avalana dacht even nergens meer aan zover als zij dat kon en ze voelde het volgende moment de lucht langs haar vingers suizen. Ook kreeg ze een vaag zicht van een kantine. Meteen liet ze zich weer in de realiteit, liggend naast Ryan, zakken en ze glimlachte even. Raven was de kantinejuffrouw aan het etteren. Stiekem vond Avalana dit heel erg leuk. Eindelijk. Dan zou dat mens haar verdiende loon krijgen. Avalana's blik schoot opzij naar Ryan. Ze bleef even kijken en scheurde haar blik vervolgens af en richtte het naar de bomen.

Ryan keek naar de lucht en dacht na over Avalana. Ze was anders dan de meeste meisjes. Hij draaide zijn hoofd opzij om haar te kunnen zien. Zijn hart klopte iets sneller. Wat was er met hem aan de hand, hij vond haar toch niet leuk? Of wel? Misschien, hij twijfelde. Ryan had nog nooit echt iets voor een meisje gevoeld. Maar nu wist hij het bijna zeker. Avalana was zo … perfect. Maar hij wist het niet zeker, straks voelde ze niets voor hem en liep hij een blauwtje. Alhoewel, misschien voelde ze wel wat voor hem. Dat hoopte hij in ieder geval. Hij keek naar boven, naar de wolken. Grote witte wolken,heel anders dan laatst die onweerswolken. Hij dacht diep na. Zijn hart klopte in zijn keel als hij over Avalana na dacht. Hij was overduidelijk verliefd. Ze was zo mooi, haar blauwe ogen en rode haar. Zijn hart bonkte in zijn keel. Zijn gedachten gingen enkel nog over haar. Toen nam hij snel een niet erg goed overwogen besluit, een echt impulsieve actie. Hij kwam iets overeind en kuste Avalana. Misschien schrok ze terug maar hopelijk niet.

Avalana's blik bleef naar de wolken gericht. Wat was er toch met haar aan de hand? Ach ja, ze moest ophouden met zichzelf af te vragen wat er was, want ze wist ook wel dat ze iets voor Ryan voelde. Haar handen trilde een beetje en haar hart klopte in haar keel. Wat was...? Oh ja, ze was gewoon verliefd. Maar wáárom? Wáár viel ze dan op? Op zijn uiterlijk? Op zijn karakter? Of omdat hij gewoon zo perfect was als ze maar kon wensen? Ze zag Ryan zitten en haar hart begon steeds sneller te kloppen. Ze wou het liever even vergeten. Dadelijk liep ze ook nog een blauwtje, of wou hij niks met haar en dan zat zij ermee. Vrienden blijven was misschien beter. Alhoewel dat Avalana's hart een beetje verscheurde. Ze wou méér, geen vrienden. Toen bedacht zij zich hoeveel vriendschappen er al kapot waren gegaan door maar ook een sprankje liefde. Het volgende moment gebeurde alles zo snel dat Avalana niet kon nadenken, zoals ze gewoonlijk wel kon doen en wat ze ook meestal gebruikte. Ze zag Ryan overeind komen en zijn gezicht naar haar toebuigen, maar zijn lippen op de hare, dat moest ze toch dromen? Ze sloot haar ogen en ze genoot. Haar armen sloegen zich automatisch, alsof het zo was afgesproken, om Ryan's nek heen en ze liet haar gespannen lichaam langzaam een beetje tegen de grond zakken. Haar mond opende zich vanzelf en haar tong rolde vanzelf in zijn mond. Waar was ze mee bezig? Een juichend gevoel vanbinnen en haar ontspannen lichaam concentreerde zich op de bewegingen of seinen die Ryan aangaf. Haar ogen waren gesloten. Haar hart bonkte heel hard. Misschien hoorde Ryan het zelfs.

Het voelde goed, zijn hart bonkte hard. En gelukkig trok Avalana zich niet terug, ze sloeg haar armen rond zijn nek. Hij had dus niet een ongelofelijk blauwtje gelopen. Zij vond hem dus ook leuk. Gelukkig! Hij liet haar weer los toen hij bijna stikte wegens het gebrek aan lucht. Ryan liet Avalana weer heel zachtjes los zodat ze niet hard tegen de grond aan zou klappen. Hij bloosde, hij wist het zeker. Hij zag zichzelf al met het schaamrood op de kaken. Ryan was tot over zijn oren verliefd op Avalana. Dat was overduidelijk. Ryan liet zich weer terug vallen op de groene gras. Zijn hart bonkte nog steeds erg snel, alsof hij net had gerent.
(srry moet zo weg)

- No problem Wink

-

Het moment was o zo heerlijk, maar het gebrek aan lucht was wel wat minder. Gelukkig liet Ryan haar op dat moment voorzichtig los. Ze zakte zachtjes neer. Ze wist niet wat ze moest zeggen, dus zweeg ze maar. Ryan was dus ook op haar. Of had hij zich laten meeslepen? Avalana's paniek werd groter bij die gedachte, maar ze kalmeerde zichzelf hartelijk. Als Ryan niks voor haar had gevoeld, had hij haar echt niet op die manier gekust. Had ze daarnet nu zijn hart gehoord? Of was het haar eigen geweest die zo hard aan het kloppen was geweest? Avalana's hoofd draaide richting Ryan. Een glimlach verscheen bij de blik op zijn prachtige, blonde haren. Zijn ogen waren donker, lekker mysterieus. Avalana wist nu ook waarom ze zo ongemakkelijk was geweest bij het lanceringsplatform. Haar lichaam had zich gewoon al voorbereid op de liefde voor Ryan, hoe gek dat ook klonk. Zijn ogen waren zalig om in te kijken. Ze keek langs zijn wangen af. Bloosde hij nu? RYAN die BLOOSDE? Ongelooflijk. Vanaf dat moment wist Avalana zeker dat hij ook op haar was. Ze wist niet wat ze moest doen. Ze durfde minder in zijn buurt. Dat moest ze misschien wel veranderen. Of misschien ook niet. Haar lichaam verplaatste zich bijna automatisch richting zijn lichaam. Het volgende moment lag ze tegen Ryan aan. Haar lichaamswarmte voelde direct die van hem en haar hart leek wel overuren te maken. Ze was wel gelukkig zo. Haar hoofd verplaatste zich, tot Avalaan's grote verbazing en tegelijkertijd verrukking, ook op zijn rustende schouder.

Avalana lag tegen Ryan aan. Wie had dit ooit gedacht. Eerst had Ryan haar een enorme egoïstische bitch gevonden, toen bij het lanceerplatform. Zo chagrijnig had ze het andere meisje weggesnauwd. Maar haar echte karakter was heel anders, totaal niet kwaad of chagrijnig. Ze was aardig en perfect. Hij voelde haar hoofd op zijn schouder. Het moment leek uren te duren en dat vond Ryan helemaal niet zo erg. Het volgende lesuur zou wel zijn begonnen. Niet dat hij zich daar erg zorgen over maakte, dat lesuur kon ook wel worden gemist. Bij Avalana hoefde hij niet verschrikkelijk oppassen dat hij iets vertelde over zijn verleden. Hopelijk zou ze zijn verleden begrijpen als hij er per ongeluk iets over zei. De anderen zouden hem zeker niet begrijpen, niet kunnen begrijpen hoe het was. Ryan deed zijn ogen dicht.
(sorry sorry sorry, inspiloos en druk)

- No problem. Heb het ook druk, hoor Wink

Maar vond het gewoon lang duren en omdat ik je vaak online zag komen, dus daarmee dat ik pb had gestuurd, snap je? -

Avalana voelde zich een stuk veiliger bij Ryan. Bij hem hoefde zij zich om niks te schamen. Hij was hartstikke lief. De lessen waren nu vast begonnen. Alsof Avalana dat iets kon schelen! Dit moment met Ryan was zo heerlijk, dat ze het niet wou verpesten door opeens als een gek op te springen en te roepen dat ze naar een les moest. Ze moest zichzelf blijven, natuurlijk, maar van lessen was ze sowieso geen fan. En tenslotte, eentje missen was toch niet zo erg? Ryan zou het anders vast wel begrijpen als ze een les gewoon niet kon missen. Avalana voelde na een mum van tijd dat haar hele lichaam zich tegen Ryan had geplant. Dat vond ze eigenlijk helemaal niet zo erg. Het was stil. Het was een mooie stilte. En Avalana wou hem even verbreken met een paar woorden, diep uit haar hart. 'Ik hou van je,' fluisterde ze, om de stilte toch niet ruw te verbreken. Een glimlach sprong over haar mond en haar spieren ontspanden zich toen helemaal. Het belangrijkste was dat zij zichzelf moest blijven. Af en toe rook ze Ryan's geur, die vermengd was met die van de lucht, maar ze vond zijn geur rustgevend en fijn.

PROFILE MAGICIAN

» Eindelijk rust.
» Eindelijk rust.
» Rust
» Eindelijk gevonden.
» Eindelijk. ze zijn er...

Eindelijk rust

Eindelijk rust

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen