Het was middag. Norwood had er al een aantal lessen op zitten en had net pauze genomen. Nu liep hij gezond en wel met een tevreden glimlach richting het grasveld. Het stond weer in het rooster dat ze een les buiten hadden en dat had Norwood gebruik van gemaakt. Hij had Neara ingelicht dat ze nog steeds welkom was om een van zijn lessen bij te wonen waar ze zelf mee kwam. En hij had Megurine ingelicht over het feit dat ze buiten op het grasveld moest zijn. Het was namelijk in haar rooster verkeerd gezet en dat kon hem eerlijk gezegd lichtelijk irriteren. Hij glimlachte toen hij in de lucht een klein zwart stipje tevoorschijn komen. Veel groter werd het niet en het landde kalmpjes op de schouder van Norwood. Een zwarte tor was geland op de schouder van Norwood. Een raziaanse vuurkever. Een simpele benaming voor dit beestje maar het kende meerdere namen. Het was namelijk te vinden in de rotsige basalt-achtige omgevingen bij vulkanen. Het had de mogelijkheid om vuurmagie tot op zekere hoogte. Zwijgzaam keek hij richting het schoolgebouw. De eerste leerlingen zouden kunnen komen binnen nu en enkele minuten. Hopelijk kon hij ze iets leren wat ze interessant vonden. Het leuke van deze les was dat de leerlingen die woudmagie zouden bezitten er waarschijnlijk meer moeite mee zouden hebben dan welke andere magie-soort die er bij hoorde. Zwijgzaam wachtte Norwood op mogelijke opkomst die er kwam. Norwood glimlachte en sloot zijn ogen. Het weer was niet de beste maar het was wel voldoende om nog les te geven. Waarschijnlijk de laatste les die hij buiten zou geven.

Het weer was heerlijk volgens Anouchka, maar ze had toch een sjaal meegenomen. Stel je voor dat ze Dimitri tegenkwam; hij zou haar gelijk een jas aantrekken, dikke handschoenen om haar handen schuiven; alles om te voorkomen dat haar weerstand nog lager zou worden dan deze normaliter al was. Dimi was gewoon zo bezorgd. Aan de ene kant natuurlijk heel lief, maar toch.. Anouchka was blij geweest om te zien dat er een les Woudmagie aankwam; dat was per slot van rekening toch haar magiesoort, dus misschien was ze er nog wel goed in! Je wist het maar nooit. Persoonlijk maakte het haar niet zoveel uit wat het nu was; ze zag alles met een lach tegemoet. Als je bijna al je botten al een keer gebroken had en om de haverklap ziek was, leerde je wel dat een glimlach je kon redden. Ze probeerde alles zo positief mogelijk te zien, simpelweg om te overleven. Stel je voor dat ze depressief zou zijn.. Trouwens, lachen verlengde je leven! Ze merkte dat ze als één van de eerste op het veld was, afgezien van die man met die bril dan. Wie zou dat zijn? O, dat was waarschijnlijk de leraar! Hij was haar een keer aangewezen toen ze zich afvroeg wie haar Woudmagie-leraar zou zijn. Dus liep Anouchka verder, met de sjaal om haar nek, tot ze bij Master Norwood was. 'Hallo Master! Ik ben Anouchka Steinbusch, aangenaam,' zei ze, terwijl ze enthousiast haar hand uitstak. De man zag er aardig uit, dus dit uur zou vast geen hel worden.

Rustig liep hij door de grote deuren van het kasteel. Kalmpjes volgde hij zijn weg naar het grasveld. De vorige les zat er erop, klaar voor de volgende. Woudmagie, oorspronkelijk kwam de jongen helemaal niet uit Gren. De meeste leerlingen volgde de lessen waar ze het beste in waren, en dat was meestal hun geboren talent. Dat van hem was Lucht, maar aangezien hij dat al in een ver gevordere fase onder de duim had ging hij liever naar lessen van andere soorten Magie. Ook al was een volbloed Puffoon waar hij ook wel trots op was. Dat de lessen wat moeilijker waren maakte hem niet uit, hij vond het een leuke uitdaging en het was altijd handig om van alles een beetje te kunnen. Dit was zijn laatste jaar en hij hoopte goed genoeg te zijn om voor alles te slagen.
Iets verderop vind de jongen al een glimp op van twee mensen. Waarschijnlijk een andere leerling en Master. Het was wat frisjes buiten maar niet onplezierig. Zoals gewoonlijk droeg hij een lange donkere broek met een net wit hemd. Misschien was hij gewoon gewend om in de frisse buitenlucht te staan en had hij daarom niet zo last van het weer. Hopelijk kwamen er meer lessen buiten, maar hij vreesde van niet.
Rustig kwam hij aangelopen, naast hem was er inderdaad Master en een andere leerling. Hij kende haar niet, misschien had hij haar ooit over de gangen zien lopen maar zo ver hij wist ook dat niet. En hij had een heel goed geheugen. 'Goeiemiddag Master,' groette hij op een beleefde toon. Vluchtig nam hij het andere meisje in zich op. Hij was haar naam misgelopen maar hij kon zich wel voorstellen, zij kende hem immers niet. 'Hallo, ik ben Hanamori Haruka. Fijn je te ontmoeten,' Beleefd glimlachte hij vriendelijk naar het roodharige meisje. Het meisje leek jonger dan hem op het eerste gezicht, niet dat het wat uit maakte maar het was makkelijk om te weten. Hij vroeg zich af of dit meisje nieuw was of dat ze hem nooit was opgevallen. Nou ja, het maakte ook niet echt uit. Nu kende hij haar toch en ze hadden deze les samen met een paar anderen. Kort gleed zijn blik van het meisje af om te kijken naar het kasteel dat nog duidelijk te zien was. Hij was benieuwd welke andere leerlingen kwamen, ergens verwachtte hij Brynn of iemand anders tevoorschijn te zien komen. Eventjes schoten zijn ogen kort naar Master Norwood. Hanamori vroeg zich af wat ze gingen doen, het was in ieder geval de moeite waard om te leren. De jongen had in zijn hele schoolcarriere nog geen les gehad die waardeloos was waar je niks mee kon.

Hope liep door de gangen richting het grasveld hij had natuur les ofso dat was wel leuk maar ook heel iritand als je het totaal niet beheerst. Hope zuchte en deed zijn handen in zijn zakken, hij had zijn muts op en had zijn favoriete trui aan: zwart met een witte wolf erop. Hope keek op zijn horloge''Scheiße
''Hope liep snel door en kwam bij een grote deur terecht met een bordje met erop: het grasveld. Hij gooide de deur open en snoof de vrisse lucht in'' hmmm wat een lekkere dag'' hij grijnsde en liep naar het grasveld. Het gras was nat omdat het der straks keihard had geregend maar gelukig zag nu er iets beters eruit. Soms kwam er een briesje die Hope's haren wie onder de muts uit kwamen optilde en weer liet laten hangen, hij snoof nog een keer en keek omzich heen .Hope zag Master Norwood en liep naar hem toe, ik heet Hope Striker, ik kom voor uw les'' hij glimlachde even en keek naar de jonge en het meisje''hallo'' hij draaide zich om en liep naar een boom.Hij zuchte en keek omzich heen of er nog meer mensen er al waren -ja ik weet flut en te snel XD maar had even geen insiratie...FLUT-

Dammit! Jullie zijn allemaal zo snel xD

Op rustige pas liep Brynn over het grasveld. Ze was op tijd dus haast had ze niet. Haar blik gleed nog even naar het rooster dat ze in haar handen had en vertelde haar dat ze de goede kant op ging. Nergens om zich druk over te maken. Met genot voelde ze hoe de wind zachtjes met haar haren speelde en een aangenaam briesje veroorzaakte. Het was dan ook een mooie dag met een open hemel en een schijnend zonnetje. Ook niet té warm. Daar kon Brynn dus echt niet tegen wat ze betreurde om het feit dat ze wilde studeren voor Fire Magician in plaat van Earth Magician. Maar goed, ze kon het lot nu eenmaal niet veranderen. Het enige wat ze kon doen was gewoon keihard leren al viel dat niet altijd mee door de afleidingen van prachtige natuurlandschappen buiten de stevige poorten van StarShine Academy en dan was er natuurlijk ook nog haar muziek die voor de nodige disconcentratie zorgde. Een kleine zucht ontsnapte Brynn’s lippen waarna ze haar rooster zorgvuldig in haar leren schoudertas opborg. Ze zou haar volgende les van Master Norwood krijgen. Een leraar die er niet alleen vriendelijk uitzag, maar ook nog eens zo was dus dat was mooi. Toen Brynn opeens een stel gedaantes op een afstandje zag staan kneep ze haar ogen tot spleetjes en kon het donkerrode haar van de Master onderscheiden van de anderen, maar wat vooral haar aandacht trok was het paarse wat ze na een aantal dagen geleden maar al te goed herkende; Hanamori! Wat grappig dat ze nu een les samen met hem zou krijgen. Voor het eerst. Automatisch krulde Brynn’s mondhoeken omhoog. Arme Hana, zat hij weer met haar opgescheept! Nog steeds kalm liep Brynn verder en probeerde nu ook de andere personen te herkennen, maar die had ze nog nooit gezien. Helaas, want ze zagen er stuk voor stuk aardig uit. Nu wat sneller liep Brynn door waardoor ze al snel bij de anderen stond. Eerst liep ze even naar Master Norwood toe en begroette hem op de gewoonlijke wijze. ‘Goedemiddag Master,’ zei ze vriendelijk en gaf hem een respectvol knikje. Daarna wendde ze zich af en keek de twee leerlingen vlakbij haar aan met sprankelende ogen. Eerst lachte ze snel naar Hanamori. ‘Hey, wat leuk om jou weer te zien! Lang geleden alweer hè?’ zei ze vrolijk, maar zonder overdreven te worden en het laatste met een lichte sarcastische ondertoon aangezien het eigenlijk helemaal niet zo lang geleden was dat ze elkaar ontmoet hadden. Daarna keek Brynn het jongere meisje aan. Ze wilde haar geen buitengesloten gevoel of zo geven als ze dat al zou hebben. Daarom glimlachte ze ook naar het meisje en besloot zich maar eens voor te stellen. ‘Hallo, ik ben Brynn.’ Voor de rest wist ze eigenlijk niet zo goed wat nog meer te zeggen en wachtte daarom maar af tot het meisje zichzelf zou voorstellen.

Met een blik die verraadde dat ze niet helemaal op haar gemak was, liep Azure het grasveld op. Woudmagie. Haar originele magie van afkomst, maar toch niet haar favoriete vak. Om de een of andere reden leek het haar niet te lukken om te doen wat de anderen deden, ze ging in alles net een beetje te ver. Een plant werd een boom, een hond werd een wolf, een bloem een vrucht, het was gewoon niet helemaal haar ding. En daar bovenop was het ook nog eens haar mentor die dit vak gaf. Ze kon dit echt niet verpesten, dit keer niet. Op haar vorige school hadden ze vrij vaak het lokaal moeten verlaten omdat Azure weer te ver was gegaan. Ze kon er niets aan doen, maar het gaf haar toch lichtelijk de kriebels dat het mis kon gaan. Haar woudmagie was haar gewoon al voorbijgestreefd, wilde meer dan dat Azure kon. En dat resulteerde redelijk vaak in rampzalige ongelukjes. Maar dit keer zou het niet gebeuren. Ze zou laten merken dat ze wel degelijk wist wat ze met haar magie aanmoest, en ze zou het niet verpesten Ze zou wel een uitweg vinden, zelfs als het misging. Hopelijk had haar leraar haar dossier al gekregen, zodat hij wist dat ze geen geweldige controle had. Misschien, bedacht ze zich, was dat wel de reden dat ze een duistere magie interessanter vond. Ze kon het makkelijk in de hand houden, en ze hoefde er niet teveel op te focussen. Het ging niet zo makkelijk als woudmagie, en daarom kon ze het makkelijker beheersen. Met een ietwat lichter humeur stapte ze op de groep af, richtte zich meteen tot de man die ze aanzag voor de leraar, en zei: 'Goedemiddag, Master. Azure. Het jongere zusje van Mitsu, als u die kent.' Met een glimlach sprak ze de naam van haar broer uit. Ze was nog steeds blij dat hij hier ook was.

Norwood zijn blik ging even naar de lucht. Hij was helder en een warm zonnetje was er nog te bekennen. Maar die werd al snel verkoeld door een bries die constant zijn weg vond. Norwood glimlachte en keek op toen de eerste leerlingen al tevoorschijn kwamen. Norwood knikte naar Anouchka die zichzelf netjes voorstelde en glimlachte vriendelijk. Zijn blik ging door naar de volgende leerling, Hanamori. Die zat in zijn klas en hij herkende hem direct aan de haren. Hij glimlachte en knikte ook hem gedag. Als snel begon het drukker te worden. Hope kwam binnen en begroette hem. En op het grasveld kwam ook Brynn op het veld gelopen. Hij knikte ook haar gedag. Hij telde de leerlingen. Zes totaal. Het was voldoende om de les te beginnen. Laatkomers waren eventueel welkom om zich er bij te voegen. Norwood glimlachte en schraapte even de keel om de aandacht te trekken van de leerlingen. "Om me even voor te stellen voor degene die mij niet kennen. Mijn naam is Norwood. Maar voor jullie is het gewoon Master of Master Norwood." sprak Norwood zijn introductie. "Ik wilde graag beginnen met een klein stukje theorie die deze magie wat makkelijker kan maken." legde hij uit. "Daarna gaan we over op de praktijk..." vervolgde hij. "Iedereen kent vast en zeker Aardolie. Aardolie is momenteel nog steeds volop in gebruik door shuttles en dergelijke maar wij kunnen dit ook produceren. Aardolie zijn voornamelijk plantresten die door enorme hitte, druk en te kort aan zuurstof zijn omgevormd. Dit proces duurt meestal een aantal jaar maar wij kunnen het met onze magie versnellen." sprak Norwood verder ter uitleg.. "Wat ons komt bij de link naar de praktijk. De druk kunnen aardmagiërs gemakkelijk op de planten uitvoeren. Zodat het proces voor hun makkelijker te controleren wordt. Vuurmagiërs kunnen hun magie gebruiken om de omgeving van de doden plantresten verhitten zodat dit proces ook makkelijker te controleren is. De luchtmagiërs kunnen de omgeving vacuüm maken zodat er geen zuurstof bij kan met hetzelfde resultaat. Kortom, voor de woudmagiërs onder ons is dit lastiger dan de magiërs die een ander element bezitten..." sprak Norwood. "Iedereen die hier in de klas zit kan wel een plant of gras oproepen...." sprak Norwood. "Dit heb ik in eerdere lessen behandeld. Mocht dit niet het geval zijn gebruik je de Farina Surgere spreuk. Hiermee roep je een plant of eventueel een stuk liaan op tussen je handen..." sprak Norwood en gaf een demonstratie. Bij hem kwam er een aantal bloemen die tussen zijn handen bleven hangen. "Om deze bloemen om te zetten naar aardolie gaan we de woudmagie die er aan gebonden is langzaam weghalen..." sprak Norwood. "Zo wordt de bloem dor. Echter gaan wij niet alles er uit halen. Als de woud-magie die er aangeboden is bijna op is dan laten wij het ineen klap terug schieten naar de bloem. Hij wordt hierdoor instabiel en veranderd langzaam in aardolie. Norwood glimlachte en liet het voor de duidelijkheid zien. Iedereen moest de magie-stromen kunnen beïnvloeden. Ze deden het constant als ze magie gebruikte. Langzaam stroomde er een aantal groene draden van magie richting Norwood's handen. Het verdween er langzaam in en op het moment dat het sliertje dunner werd schoot het ineens terug. Misschien iets te snel om helemaal te volgen maar het gebeurde. De bloem begon langzaam bruin te worden en te borrelen en niet veel later zweefde er tussen Norwood's handen een bol aardolie. Met een glimlach keek hij naar de klas. "Nu hoor ik jullie allemaal denken....wat kan ik met deze olie in vredesnaam doen..." sprak Norwood kalmpjes uit. "Heel simpel. Om een element er uit te vissen, vuurmagie kan hierbij versterkt worden. Norwood strekte zijn armen en liet de bol voor zijn handen zweven. Zijn armen stonden recht boven elkaar met een ruimte er tussen. Een zwarte kever die net nog op zijn schouder zat nam zijn plaats daar in en een klein oranje bol kwam tevoorschijn bij zijn 'mond'. Niet veel later schoot het er uit en een enorme steekvlam als gevolg schoot over het grasveld. Door de regen die had plaatsgevonden was het gras nat en vatte het geen vlam. Norwood vond het altijd leuk om zijn lessen wat spectaculairs te geven. Je kon leerlingen wel constant laten luisteren maar zo hielden ze hun aandacht tenminste nog vast. Terwijl Norwood zich weer richting de leerlingen draaide en glimlachend keek naar de groep. "Nu raad ik jullie aan om alleen olie te maken en geen steekvlammen te produceren. Voor degene die dit wel met opzet doet, stuur ik gelijk door naar het kantoor van Savador." sprak Norwood serieus. Hij vond geinen of ongelukjes in de les tot op zekere hoogte kunnen maar met opzet zo'n vlam produceren was ronduit onveilig en hij wilde niet met brandwonden richting de ziekenzaal gaan. "Nu is de taak aan jullie. Stap 1 is om een stuk van planten op te roepen en tussen je handen laten zweven.. Het maakt niet uit wat. Een paar bloemen, een stuk liaan. Noem maar op. Ik kan je afraden een blok hout te nemen dat is moeilijker om uit te voeren...." sprak Norwood nog als laatste tip. Nu was het aan de leerlingen om het uit te proberen.

Master Norwood groette haar rustig toe, zodat Anouchka weer een paar stappen achteruit kon doen. Er kwamen nog wat mensen, waaronder een jongen die zich voorstelde als Hanamori Haruka. Anouchka glimlachte vrolijk naar hem. 'Hoi! Ook leuk om jou te ontmoeten, ik ben Anouchka Steinbusch,' stelde ze zichzelf voor. Niet veel later kwam er nog een meisje bijstaan dat Hanamori al leek te kennen. Was zij de enige die hier niemand kende? Misschien lag het wel aan haar.. Anouchka schoof haar twijfels snel opzij en lachte zo vrolijk mogelijk naar Brynn. 'Ik ben Anouchka, aangenaam Brynn,' zei ze. Nog meer leerlingen stelden zich voor aan Master Norwood, maar ze luisterde er niet echt naar. Ze kon het altijd nog vragen; een makkelijke gespreksopening, toch? Niet veel later begon Norwood met het uitleggen van de les van vandaag. Aardolie. Anouchka fronste een beetje toen ze het voor zich probeerde te zien, wilde het vragen aan Hanamori of Brynn, maar besloot zich stil te houden. Straks verstoorde ze de les nog en daar had ze geen zin in. O, een plan oproepen! Dat kon ze wel! Bijna wilde ze het al proberen, maar het drong tot haar door dat dat nog niet mocht. Haar hand viel weer terug naast haar zij terwijl ze wachtte. O.. Jammer dat dit moeilijk was voor Woudmagiërs. Dat was zij natuurlijk weer. Ze trof het altijd. Nou ja, het was een uitdaging. Anouchka's glimlach was nog niet weggegaan van haar gezicht; daar was ze te positief voor. Planten oproepen. Anouchka knikte in zichzelf en keek toen opzij, naar Brynn en Hanamori. 'Wat voor magie hebben jullie?' vroeg ze nieuwsgierig. 'Ik beheers Woudmagie, dus dat wordt extra veel moeite doen,' voegde ze er vrolijk aan toe. Nadat ze antwoord had gekregen richtte ze zich weer op de plant die ze tevoorschijn moest toveren. Anouchka hurkte, zodat ze beter bij de grond kon en legde haar hand erop. Haar blik richtte ze op het gras, alsof ze er recht door heen wilde kijken. Eigenlijk wilde ze dat ook wel, maar het was niet echt mogelijk. Een plantje begon te groeien, langzaam, maar steeds sneller. Ze was nu eenmaal geen ster in magie. Niet veel later had ze een simpel sprietje waar een bescheiden knopje aan begon te groeien. Anouchka deed Master Norwood na en keek op, zich nu pas beseffend dat de tijd voorbij was gegaan. Sommige mensen hadden allang een plant, maar ze was niet de laatste. Ach, het was gelukt, bedacht ze zich, kijkend naar de andere planten. Die zagen er eigenlijk veel mooier uit..

Kort knikte de jongen naar Anouchka maar voordat hij iets kon zeggen kwamen er alweer andere leerlingen aan. Eerst iemand die zich voorstelde als Hope, zelf kende hij de jongen niet maar en erg veel aandacht besteedde hij niet aan de jongen. Aangezien er iemand anders alweer aankwam, de bos witte haren en de rode ogen waren makkelijk te herkennen. Vriendelijk maakte hij een knikje naar Noah. Vanuit zijn ooghoeken zag hij al een meisje aankomen die hem heel bekend voorkwam. 'Brynn,' Zei hij begroetend. Het roodharige meisje begon tegen te praten op een vrolijke toon, al pikte hij het lichte sarcasme er zo uit. Zijn paarse ogen keken geamuseerd naar haar maar zei niet veel meer aangzien Brynn Anouchka begroette het en was grof om er dwars doorheen te praten. Als laatste kwam er nog een meisje aan met donker bruine haren die zich Azure noemde. Snel herhaalde Hanamori in zijn hoofd de namen om ze nooit meer te vergeten. Daarna richtte hij zijn volledige aandacht bij de Master die aan zijn uitleg begon. Onbewust knikte hij af en toe, een kleine tik wanneer hij aan het luisteren was, aardolie dus. Het plaatje van een donkere vloeistof kwam in zijn gedachten en toen een veld vol met bloemen. De verandering leek zo groot dat het niet moeilijk te bedenken was dat dit een lastige opdracht zou worden.
Na de uitleg keek hij even naar de rest. Zover hij wist was hij de enige die Air Magic bestuurde, maar wie weet was hier nog iemand. Hij had een tijdje geleden nog met Narah geoefend op bloemen tevoorschijn te halen, iets wat hij zelf nooit zoveel deed, hij vond de oude manier van tuinieren veel leuker. Een zaadje in de grond stoppen en met veel aandacht en liefde laten groeien, en met water natuurlijk. Na zijn ontmoeting met de Erd stagaire had hij er weliswaar op geoefend, nu zag je op zijn bureau een kleine pot met fleurige bloemen die zijn kamer wat opvrolijkte. Weer is wat anders dan een kamer vol stapeltjes papier en boeken.
'Ik bestuur van alles wat maar Lucht is wat me het beste ligt,' antwoorde hij rustig op Anouchka's vraag. Voor zijn voeten kwamen tulpen uit de gron in allerlei kleuren, genoeg om een boeketje van te maken. Met zijn lucht magie hakte hij de steel door en liet hij ze zweven. Kort keek hij hoe de anderen het deden. Anouchka had ook al een plant opgeroepen, kort keek hij naar Brynn hoe het met haar ging om zich daarna weer op zijn eigen tulpen te richten. Vacuüm hé. Hanamori liet de bloemen in een soort luchtkoepel zweven en begon de lucht te manipuleren. Zoals gewoonlijk zag het er altijd makkelijker uit dan het was. Ijsblauwe draden die aan hem verbonden waren verdwenen, werden weer zichtbaar of hingen aan een zijden draadje. Geduldig herhaalde hij het routine werk. Ondanks zijn kalme ontspannen gezicht keken zijn ogen geconcentreerd naar zijn bol met tulpen en die langzaam begonnen te verkleuren.

Brynn was blij dat Hanamori liet blijken dat hij haar ook nog herkende en zelfs even een licht geamuseerde houding aannam. Ze had heus wel door dat hij niet zo’n uitgesproken persoon was dus dit vatte ze al op als heel wat. Ze glimlachte nog even naar hem en luisterde toen naar het meisje aan wie ze zich zojuist had voorgesteld. Brynn gaf haar een vriendelijk knikje. ‘Leuk je te ontmoeten, Anouchka.’ Master Norwood begon echter alweer aan zijn uitleg over deze les en het leek Brynn maar beter om dan even op te gaan letten. Deze les zou dus over aardolie gaan. Nou moest ze eerlijk toegeven, Brynn had nog nooit zoiets gemaakt en had ook geen idee hoe dat moest. Ze zou dus eerst een plantje moeten maken, wat ze wel kon aangezien ze ook wat Gren’s bloed had, en het daarna platdrukken doormiddel van aardmagie? Die druk uitoefenen was wel iets waar Brynn over struikelde. Hoe bedoelde Norwood dat? Met een steen de olie eruit persen of echt met luchtdruk? Want dat laatste leek haar meer iets voor luchtmagiërs. Ach, ze zou het zo wel afkijken van een andere aardmagiër al was ze die tot nu toe nog niet tegengekomen. Verder luisterde ze aandachtig naar Master Norwood’s uitleg en schrok even van de grote vlam die hij produceerde. Dat vond ze nou wel leuk van hem. Die onverwachte, maar ook bijna spectaculaire dingen die hij weleens in de les deed. Het maakte alles net even iets interessanter. Misschien zou zij het ook wel kunnen doen. Ze moest echt meer met haar vuurmagie oefenen wilde ze ooit een échte vuurmagiër worden! Helaas werd dat idee al snel de grond weer ingeboord toen de master zei dat hij dat dus niet wilde. Jammer. Langzaam zakte Brynn op de grond om zo een plant op te roepen. Ze keek even omhoog om Anouchka aan te kunnen kijken toen ze hen opeens iets vroeg. ‘Ik bestuur hoofdzakelijk aarde,’ zei Brynn met een vreugdeloos lachje. Ze was bepaald niet trots op die kracht. Het was nutteloos, daarom wilde ze later ook liever vuur gaan studeren. ‘Maar ik wil graag een vuurmagician worden,’ zei ze vervolgens op een toon die al iets vrolijker klonk. Brynn focuste haar aandacht daarna weer op de grond en hield haar handen vlak boven het gras. Met lichte inspanning probeerde ze het leven onder haar te voelen en liet de magie die door haar aderen stroomde contact maken met de energie van de kleine grassprietjes. Brynn bewoog haar handen lichtjes om een stabieler contact te maken en liet de beide energiesoorten in elkaar overvloeien. Langzaam voelde ze de magie in haar handen sterker worden zodra die een was geworden met die van het gras. Zorgvuldig en niet te overhaast vergrootte ze die kracht en wist dat de grasspriet waar ze zich het meest op geconcentreerd had nu aan het groeien was. Ze zag het echter niet door haar uit concentratie gesloten ogen. Toen ze ze weer opende keek ze tevreden naar het resultaat. Een grasspriet ter hoogte van haar middel stak nu uit de aarde en de sterke magie die erdoorheen vloeide was nu ook duidelijk te zien. Hij gloeide lichtjes gifgroen net zoals de toppen van Brynn’s vingers. Geleidelijk liet Brynn de magie ontsnappen, maar bedacht zich toen. Ze was nu toch al zo ver bezig met haar woudmagie dus waarom nu plotseling overstappen op aardemagie? Dat zou echt een omweg zijn. Natuurlijk had Norwood net wel gezegd dat het met woudmagie wel het moeilijkste was, maar Brynn wist niet zo goed hoe ze het met haar aardemagie moest doen dus ze zou deze uitdaging dan maar aannemen. Snel keek ze even opzij om te zien hoe Hanamori het deed en glimlachte toen hun ogen elkaar ontmoetten. Dat wat hem had zag er goed uit. Opeen schoten de beelden van de dansende Hana haar weer te binnen en kon Brynn er niets aandoen dat ze even in de lach schoot. Niet bespottelijk of uitlachend, maar gewoon even de goede herinneringen aan die avond ophalen. Vluchtig keek ze ook nog even opzij en zag hoe Anouchka een mooi, bescheiden bloempje had gecreëerd. Leuk om te zien hoe de anderen het deden maar nu verder met haar ding. Iedereen leek wel bloemen te hebben dus misschien was het wel leuk om er bij haar ook even iets mooiers dan een saaie spriet van te maken? Het zou haar wel meer moeite kosten, maar het zou haar ook meer voldoening geven. Oké dan, deze keer zou ze voor de voldoening gaan. Weer sloot Brynn haar ogen en concentreerde ze zich op de magie die door haar en de plant stroomde. Ze kneep haar vingers iets samen om de magie een kleine boost te geven. Het gelukkige gevoel dat Brynn nu voelde door de leuke herinneringen zat er nog steeds en zou vast en zeker ook wel invloed hebben op de bloem. Nu zou die dus nog mooier worden. Het was een goede beslissing geweest om die bloem er nog bij te maken. Brynn legde haar wil nu in haar magie en probeerde de bloem die ze wilde in te beelden. Ze bestuurde de magie nu echt door iets aan de plant toe te voegen wat er eigenlijk helemaal niet bij hoorde. Langzaam werd de spriet steeds dikker en begonnen er op sommige plekken zelfs nieuwe ‘takjes’ te groeien. Daaruit ontstonden kleine knopjes die zich héél langzaam, bijna in slow motion, begonnen ‘te ontpoppen’. Mooie, lichtroze bloempjes met tere blaadjes toonden nu een schoonheid en hadden nog het meeste weg van bloesem. Bij Brynn zelf stroomde er een kleine druppeltje van haar voorhoofd naar haar wang. Het was voor haar toch nog een hele inspanning ook al had ze woudmagie al aardig onder controle. Nu moest het moeilijkste zelfs nog komen! Ze haalde even snel diep adem, omdat Brynn van zichzelf wist dat ze haar adem nog weleens wilde inhouden wanneer ze onder druk stond. Nog iets verder liet ze haar vingers samentrekken door de kracht die er nu op uitgeoefend werd. De magie was nu zo sterk dat het zelfs wat begon te branden in Brynn’s vingertoppen. Aan het uiteinde van de inmiddels ver ontwikkelde spriet die nu een heuse plant te noemen was groeide een prachtige bloem die er hetzelfde uitzag als de kleinere bloempjes. Het was een magnifiek ding en toen Brynn eindelijk doorhad dat het haar gelukt was zakte ze vermoeid achterover. Ze zou nu even wachten met de volgende stap. Eerst even uitrusten.

Met zijn handen in zijn zakken keek Hope naar de leerlingen wie zich aanmelde bij de Master, Hope's ogen bleven even hangen bij de leerlingen wie aan het kletsen waren. Hope zuchte en liet zich langs de boom naar beneden zakken,Hope keek slaperig uit zijn ogen. Hij had gisteravond maar 2 uurtjes geslapen dankzei het geklets van de andere jongens. Okal lag Hope in een andere kamer hij hoorde alles dankzei zijn grote wolven oren, soms waren ze wel handig als je iemand wou afluisteren maar als je wou slapen was dat heel iritant. Hope deed zijn ogen dicht en luisterde naar de wind, de wind was zo rustgevend dat hij bijna in slaap viel "Om me even voor te stellen voor degene die mij niet kennen. Mijn naam is Norwood. Maar voor jullie is het gewoon Master of Master Norwood." Hope schrok en stond gouw op en liep naar de andere leerlingen, Hope keek op toen hij Noah zag staan en zwaaide even naar hem maar keek snel weer naar de Master "Ik wilde graag beginnen met een klein stukje theorie die deze magie wat makkelijker kan maken." hij haalde even andem en ging weer verder "Daarna gaan we over op de praktijk...''"Iedereen kent vast en zeker Aardolie. Aardolie is momenteel nog steeds volop in gebruik door shuttles en dergelijke maar wij kunnen dit ook produceren. Aardolie zijn voornamelijk plantresten die door enorme hitte, druk en te kort aan zuurstof zijn omgevormd. Dit proces duurt meestal een aantal jaar maar wij kunnen het met onze magie versnellen." legde hij uit, zo ging het wat verder. Hope knikte een paar keer. Hope keek met verbaasde ogen naar de vlam wie Master Norwood had laate zien'wow'' zei hij lachend

Master Norwood was klaar met de uitleg en de demonstratie maar nu moesten wij het gaan doen, Hope zuchte'' de Farina Surgere spreuk he?'' terwijl hij dat zei kwam er in zijn handen langzaam een mooie grote roos''yes, hmm dat ging sneler dan ik had verwacht'' zei met een glimlach op zijn gezicht en keek naar de andere''zo te zien ben ik een van de eerste'' zei hij zacht terwijl hij ijn ogen dicht deed en rustig wachte op de andere.



-zo ^^wow ben even 1 dag niet online en nu al zo veel berichtjes hahaha-

Azure luisterde maar half naar de uitleg, keek meer naar de mensen die kennelijk bij haar in de klas zaten. Die jongen met het paarse haar en het meisje met het rode haar leken elkaar te kennen. De paarsharige was overigens wel redelijk interessant volgens haar maatstaven. Om in de gaten te houden. Maar om nu meteen schaamteloos, voor het oog van een leraar te gaan staan flirten, ging haar wat te ver. De jongen met het witte haar scheen haar wat verlegen toe, en de jongen met de 'oortjes', zoals Azure ze was gaan noemen, die was haar niet helemaal duidelijk. Opgewekt, dat wel. De leraar scheen haar vriendelijk toe, maakte dat ze haar oren wat beter openstelde. Zo. Ze gingen aardolie maken door middel van woudmagie. Hij wist het wel uit te kiezen, zeg. Azure had twee jaar geleden een zomerkamp meegemaakt waar de al dat soort dingen moesten doen. Om de lokale bevolking te helpen. Jippie. Waarschijnlijk was het haar ontglipt, maar ze zou er waarschijnlijk snel weer opkomen. Toen hij hun zei een plant te laten verschijnen, grijnsde ze. Makkie. Als alles zo zou zijn, waren de tienen alvast binnen. Niet dat ze dat niet al waren, maar kom op. Als alle begin zo makkelijk zou zijn... Hoofdschuddend gaf ze een licht rukje met haar linkerduim, waarna er een kleine jasmijnstruik opschoot. Snel plukte ze een tak af ter grote van haar onderarm, en liet de struik verdwijnen zoals hij gekomen was. Heel even hield ze de bloem onder haar neus. Bijna zonde om zoiets te gebruiken om olie van te maken. De bloemen roken zo heerlijk.

Norwood zijn ogen waren gericht op de leerlingen die er stonden. Dit zou niet zo'n moeilijke les voor hem worden. Hij hoefde niet veel in de gaten te houden en daarbij was de eerste stap in de les het makkelijkst. Hij glimlachte toen Anouchka begon met haar magie. Hij glimlachte toen ze voorzichtig magie uitoefende op de grond. Hij glimlachte en liep naar haar toe. "Anouchka." sprak hij kalm en zakte kort door zijn knieën. "Je bent nog iets te voorzichtig" sprak hij. "Je mag je magie wat meer gebruiken..." sprak hij. Hij legde zijn vinger op de grond. "Ik zal een kleine portie magie gebruiken. Een kleine roos kwam de grond uit. "Als ik dezelfde hoeveelheid een paar keer meer er bij voeg wordt de plant in deze spreuk groter, en eventueel mooier.." sprak hij. Hij deed het zelfde. De roos kwam nu er naast uit de grond maar bevatte niet 1 bloem maar tien op dezelfde plant. Hij glimlachte en knikte. "Maar jou plant is voldoende om de oefeningen te kunnen gebruiken." Hij glimlachte en gaf een goedkeurend knikte. Hij stond op en keek naar de personen die ook bezig waren. Hope had al snel een plant tevoorschijn gehaald. En Hanamori had ook een stel tulpen. Hij was al zelfs begonnen aan de volgende stap. Brynn die nu bezig was met haar grasprietje trok echter meer zijn aandacht. Ze had een grasspriet laten groeien en probeerde er nu bloemen op te toveren. Dit was moeilijker dan de spreuk die hij hier vertelde. Het was niet de makkelijkste manier om planten die doorgaans geen bloemen hadden bloemen te geven. Zwijgzaam keek hij toe en glimlachte. Hij liep er naar toe en keer er aandachtig naar. Zijn aandacht ging toen naar Brynn. "Mijn complimenten. Wat je net teweeg hebt gebracht is niet de makkelijkste manier om planten aan te passen..." sprak hij kalm. Hij keek even naar Brynn die er namelijk uitgeput uit zag. Hij vond het niet gek want het kostte redelijk wat inspanning. "Neem even wat rust. Teveel magie gebruiken kan gevaarlijk zijn..." sprak hij glimlachend en met een vriendelijke toon. Hij glimlachte toen Azure, eveneens een woudmagier die met gemak een takje tevoorschijn haalde en glimlachte. Hij was tevreden met de huidige leerling. Ging zelf op zoek en in de les deden ze hem keer op keer weer versteld staan. Hij zweeg en glimlachte. "Als je stap één voltooid hebt mag je doorgaan naar stap twee..." sprak hij kalmpjes en glimlachte.

Wow, Brynn deed het wel goed! Anouchka vergat voor een moment haar eigen kunsteltje en keek toe hoe het meisje een enorme grasspriet aan het modificeren was. Dat was knap. Heel knap, eigenlijk, dat gaf ze eerlijk toe. Iedereen had eigenlijk een ofwel grote, ofwel mooie plant. Op zich had ze dat ook wel kunnen doen, maar je moest er olie van maken en ja.. Dat vond Anouchka een beetje te gemeen voor een plant die je het liefst boven je bed wilde zetten. Tja, planten lagen bij haar nogal gevoelig. Ze was dol op planten en werkte dus ook graag in de tuin, al was dat ook niet goed voor haar rug.. net als zoveel dingen. Niets was eigenlijk goed voor haar, ze kon net zo goed stil gaan zitten. En dat was wel zo ongeveer wat Dimitri wilde dat ze deed. Ja, da-hag! Niet dus. Hanamori vertelde ondertussen dat hij lucht bestuurde, terwijl Brynn juist aarde bestuurde maar Vuurmagician wilde worden. Anouchka knikte geïnteresseerd, al vond ze vuur een beetje eng. Het kon alles zo in de fik zetten.. Haar aandacht vloog terug naar Master Norwood toen deze naar haar toekwam en iets voor wilde doen. Hij legde zijn hand op de aarde en toverde een roos tevoorschijn, terwijl hij haar vertelde dat ze een beetje te voorzichtig deed. Anouchka's blik was strak op de roos gericht en ze knikte een beetje. 'Oké,' zei ze aan het einde vrolijk, als teken dat ze het begrepen had. 'Wow, Brynn! Wat een mooie plant,' zei ze onder de indruk tegen het meisje. Het was ook echt mooi; de bloemetjes waren fragiel maar toch stevig. Anouchka wilde bijna dat zij dat gemaakt had, maar olie ervan maken.. Nee, dat zou ze niet kunnen. O, stap twee! Wat was dat ook alweer.. O ja! De Woudmagie eruit halen. Anouchka slikte en keek naar haar armzalige plantje, nu nog blijer dat de hare er niet zo levendig uitzag. Ze kon er gewoon niet tegen om een plant bijna te vermoorden, al versnelde ze natuurlijk alleen maar een proces dat in de natuur ook gebeurde. Goed.. Ze besloot om in kleermakerszit op de grond te gaan zitten, wat haar meer stabiliteit gaf. Dat leek gewoon beter, kon ze zich meer concentreren, want dit ging best veel energie kosten. Anouchka positioneerde haar hand boven de bloem en sloot haar ogen, waarna ze zich in haar hoofd een voorstelling maakte van de bloem en haar hand, samen met de energiestromen die ernaartoe moesten, net als Master Norwood gedaan had. Hé, het lukte niet! Ze opende haar ogen en keek naar de bloem. Waar zat ze verkeerd? Nogmaals probeerde ze het, maar kon de Woudmagie erin nog niet vinden. Ze zat verkeerd.. Met haar hand bewoog ze langzaam boven de bloem, om de kern van het ding te vinden. Dat duurde een tijdje, maar uiteindelijk voelde ze een connectie. Langzaam, heel langzaam begon de Woudmagie naar haar hand te lopen, wat heel vreemd voelde. De eerste schok kwam toen de stroom haar vingers raakte. Anouchka wapperde in een reflex met haar hand, waardoor alles weer terugging naar de bloem en dus totaal geen effect had. Overnieuw dan maar.. Ze ging nu voorzichtiger te werk en dwong zichzelf haar hand stil te houden, tot de groene energie langzaam uit de bloem weg begon te trekken. Nu moest het goed gaan!