Sweet revenge

'doe je ogen dicht en focus op je handen, bedenk in je gedachte dat er een zwarte bol tussen onze handne komt. Maar zorg er voor dat je mijn lichaam ongeveer of helemaal er bij mee bedenkt anders kan het zijn dat de bol te dicht bij mij vormt snap je?'

"Nee, niet echt," gaf Mao toe, "Maar ik doe m'n best."

Het zou een moeilijke opdracht worden voor Mao. Haar gedachten dwaalden vaak af naar onbenullige dingen. Ze zag zichzelf al staan daar! Met ogen dicht, handen voor zich, alsof ze een bezinning onderging of zo. Lekker onnozel. Toch zweeg ze en deed ze zoals Kikuri haar had opgedragen.
Ze wachtte niet tot Kikuri hetzelfde deed en sloot meteen haar ogen. Okay, stap 1 is voltooid. Wat was stap 2 ook alweer? Oh ja... focussen. Meteen concentreerde ze zich op de kracht die zich in haar handen begaf. Niet zo'n moeilijke stap - maar nu werd het link. Moest je erbij gaan fantaseren, ook! In haar gedachten zag ze een cirkel, die ze uitrekte naar een driedimensionale bol. De kleur was meer lichtgevend, maar dat kon vast geen kwaad. Ze zag in haar gedachten Kikuri voor haar staan, in exact dezelfde positie. Normaal gezien was de bol gecentreerd, maar of dat in de realiteit ook zo was...

Kikuri deed meteen haar ogen ook dicht nadat ze zag dat Mao dat al gedaan had. Ze deed precies wat ze aan Mao had uitgelecht. Ze voelde haar energie uit haar handen gaan de bol in die ze al voor zich had samen met Mao natuurlijk. Ze merkte dat de bol van donker naar lichtgevend ging. probeer minder engergie door te sturen wat meer gecontroleerd je doet teveel in een keer probeer het gelijdelijk door te sturen. Ze stuurde deze zin door via haar gedachte dus als het goed is hoorde Mao dit in haar hoofd maar wel op een rustige stem dat de concentratie niet weg zou gaan. Ze wachte rustig af of de bol in haar gedachte wat minder lichter zou worden zodat haar woorden Mao had berijkt en dat het haar lukte.

Een zachte stem weerklonk in Mao's hoofd. Hij leek vaag op die van Kikuri, maar toch was er iets dat niet klopte. Ze negeerde dat feit, tot ze besefte dat Kikuri waarschijnlijk telepathisch kon communiceren. Gaaf, dacht ze nog. Ze knikte - zelfs al zou Kikuri het niet zien - om aan te tonen dat ze het begrepen had. Te strevend, dus. Mao kalmeerde haar gedachte en vertraagde het proces. De lichte bol werd donkerder, tot hij uiteindelijk pikzwart was geworden. Geslaagd!

Wat was de volgende stap in het proces?

Kikuri zag dat de bol inderdaad naar zwart was gegaan. Oke, nu ging alles goed. Welke vorm wil je dat het word, jij mag kiezen. Als het lukt om er een vorm van te maken weten we zeker dat we samen onze krachten kunnen gebruiken. Als we zodadelijk een vorm hebben gemaakt dan moeten we onze ogen nog openen om te kijken of het in werkelijk heid ook zo is gegaan. Kikuri had eignelijk niet verwacht dat het meteen zo goed zou lukken. Ze was best blij op haar en Mao natuurlijk, er kwam een klein glimlachtje op haar gezicht.

Een vorm? Mao had geen idee wat het meisje bedoelde. Ze schudde onbegrijpend haar hoofd en sprak luidop.

"Heh? Wat bedoel je?"

Het had wat subtieler gekund, maar Mao wist niet hoe ze zoals Kikuri kon praten - via gedachten. Ze wist dat de reden dat Kikuri dit gebruikte een manier was geweest om geen concentratie te verliezen, maar Mao was ervan overtuigd dat ze deze keer haar aandacht er wel bij zou kunnen houden. Althans, als ze wist wat ze moest doen...

Kikuri schrok van het plotselinge geluid van Mao, natuurlijk die wist nog niet hoe ze via haar gedachte kon praten. Een vorm, het is nu een bol, we moeten het bijvoorbild een vierkant of driehoek laten vormen. Zeg het maar als je het weet dan proberen we samen de vorm aan te nemen

Een vierkant? Een driehoek? Dat was zo saai... waarom niet iets ingewikkelder? Met een grijns op haar gezicht geplakt dacht Mao na. Ze veronderstelde dat het niet makkelijk was om dierenvormen te maken, maar misschien kon ze een lager niveau wel aan.

"Wat dacht je van een kopie van m'n zieltjes?" vroeg Mao, "Ze zijn niet zo moeilijk van bouw. Het lijkt me mogelijk."

Technisch gezien was het mogelijk, natuurlijk. Op wat leken haar zieltjes? Een straaltje rook met twee armpjes en uitgerekt kopje. Een beetje vergelijkbaar met een geest uit een lamp, maar dan met de lengte van een onderarm. Best haalbaar, toch?

het kan lukken maar we kunnen er maar een doen anders moeten we twee bollen maken en dat is nog boven ons niveau, mischen dat we dat later doen. Kikuri wist hoe zieltjes er uit zagen. Ze was erg benieuwd naar hoe het er uit zou zien als ze hun ogen open zou den doen.

Dat ze er maar eentje konden doen was logisch. Mao had ook wel begrepen dat er meerdere maken overbodig was om te proberen, maar dat was blijkbaar verkeerd overgekomen. Kon gebeuren.

In haar gedachten vormde ze de zwarte substantie om naar iets wat min of meer op één van haar zielen leek. Vol verwachting rekte ze het uit. Een armpje hier, die wat lager, en uiteindelijk werd ook het hoofd gevormd. Hij zag er voor haar bijna uit als een kloon. De vraag was maar hoe hij eruitzag in het echt. Ze wachtte tot Kikuri de aanleiding gaf om hun ogen te openen, want als ze het nu deed, was ze gegarandeerd dat ze iets fout deed.

Kikuri zag hoe ze samen de bol in een zieltje omtoverde. Het zach er goed uit. oke, het ziet er nu goed uit. Nu komt het moeilijkste gedeelte, we moeten onze engergie toevoeging stoppen zonder dat het zieltje verdwijnd. Om het makkelijker te maken gaan we eerst warmte in het zieltje stoppen, daarna kunnen we onze erngie toevoeging stoppen en door de warmte kunnen we controleren of het zieltje er nog is, snap je het nog? Kikuri raakte een beetje gespannen omdat ze dit het moeilijkste stuk vond. Ze zuchte even zachtjes om haar volle concentratie terug te krijgen.

Mao wist niet waarvoor het diende, maar ze volgde gewoon de instructies die Kikuri haar oplegde. De extra nervositeit die Kikuri's stem uitstraalde maakte geen indruk op Mao. Als het tot nu toe was gelukt, zou het verder ook wel gaan, zeker?

Zonder te weten hoe ze eraan moest beginnen, probeerde Mao haar warmte weg te geven aan de creatie die - hopelijk - voor haar handen zweefde. Ze had niet het gevoel dat er echt iets wat gebeurd. Hoe zond je in hemelsnaam warmte weg? Ze probeerde het zich voor te stellen. De vezels in haar lichaam die langzaam aan blauw werden van de kou, omdat ze zoveel warmte afgaf aan de energiebron voor haar, maar er gebeurde gewoon niks. Wel... dat leek zo. Ze was niet zeker of ze echt iets had gedaan.

"Werkt het?" vroeg ze onzeker.

Ik denk het wel. ik voel de warmte van het zieltje hopelijk jij ook? Zodadelijk gaan als we allebij de warmte van het lietje voelen gaan we langzaam onze ogen openen en dan maar hopen dat het gelukt is. Kikuri werd alleen maar zenuwachtiger als dit haar gelukt was zou ze zo blij zijn. Ze zuchte nog een keer zachtjes Zeg maar als jij klaar bent dan openen we langzaam onze ogen

Nee, Mao voelde absoluut niks. Maar als Kikuri er zo overtuigd van was, dan zou ze maar verder doen zeker.

Met een zekere stem zei ze: "Klaar!" waarna ze in een ruk haar ogen opentrok.

Kikuri merkte dat na het woord klaar van Mao het zieltje onstabiel werd, ze had eigenlijk al het voorgevoel dat Mao haar ogen niet langzaam open zou doen. Ze was veel moeite aan het doen om het te stabilizeren. Toen ze haar ogen helemaal open had zag ze een mooi lichblauw gevormde ziel. Ze gaf een breede grijns. Het nadeel was alleen wel omdat het toenstaxs zo onstabiel was geworden waren de scherpe lijnen er uit gegaan. Het had nog wel een goede vrom maar de lijnen waren waterig geworden. En? Wat vind je er zelf van zonder haar concentratie er van af te houden nog haar blik.

"Uh..." Mao staarde nog steeds in dezelfde positie naar het wezentje dat ergens wel iets weghad van haar zielen, maar uiteindelijk er toch niet op leek. Toch was ze tevreden dat de meisjes hun krachten hadden weten te bundelen. De enige vraag die restte was:

"En wat zijn we daar nu mee?"

Allemaal mooi en wel zo'n zieltje maken, maar als het geen nut had om hun krachten te bundelen - nut; behalve een kunstige en culturele projectie maken van iets dat ze evengoed kon oproepen - dan hadden ze energie verloren voor niks.

'Het nut hier van is bijvoorbild als we gaan vechten samen tegen iemand, dan kunnen we als het wil samen een krachtige aanval doen of natuurlijk voor de lol nogmeer figuurtjes maken'. Ze moest even lachen. Ze haalde haar concententratie er weer bij omdat het zieltje anders uit elkaar zou vallen. 'Zie je het zitten om samen een krachitge spreuk te doen?'

"Hangt ervan af hoeveel energie dat vergt," zei Mao.

Ze hadden al veel gedaan vandaag. Mao had nog steeds last van wat post-effecten van het gevecht en ze had een vaag vermoeden dat Kikuri ook nog last van haar hoofd had. Mao was niet het type dat snel bezorgd werd, maar ze dacht gewoon redelijk na over de mogelijkheden. Instorten zou haar niks goeds doen, juist?

"Een te grote mate zou nu niet verstandig zijn..."

Toch was het idee opwindend. Mao's innerlijke vlam brandde als geen ander. Ze zag de toekomst al veel minder zwart/wit als daarvoor - en dat was wat telde.

'Ik was ook niet vanplan om dat vanaag nog allemaal te doen. mijn lichaam moet nog herstellen van daarstraks. Zullen we de "ziel" maar loslaten zodat het verdwijnd?' Ze keek naar het zieltje wat nog tussen hun in zweefde maar zijn vorm steeds meer verloor. Nu zie iemand had om mee te oefenen en te expirimenteren vond ze het nu al minder saai op de school.

Mao ging akkoord. Ze liet haar armen zakken en keek toe hoe het zelfgemaakte zieltje in rook opging. Alsof het er nooit was geweest. Hierna keek ze Kikuri aan.

"Terug naar de school dan maar? Ik kan een goede nachtrust wel gebruiken!"

Mao wachtte het antwoord van het Kimono-meisje niet af, en liep naar buiten. Het regende nog steeds pijpenstelen, waardoor Mao zodra ze uit het glazen huisje kwam kletsnat werd. Alsof ze met kleren en al een duik in het meer had genomen. Ze lachte toen ze opmerkte dat zelfs Kikuri's watermagie haar nu niet zouden kunnen helpen. Ach. Zolang de meisjes maar snel genoeg liepen, was de schade wel ingehaald.

Kikuri deed het zelfde als Mao, ze lied haar handen zakken en keek hoe het in rook opging. 'ja dat is goed, en dat laatste kan ik ook wel goed gebruiken'. Ze moetst even lachen. Ze zag hoe Mao naar buiten stapte zo de regen in. Kikuri keek even naar de lucht. Het was een grijze maar rustige lucht ondanks dat het onweerde. Kikuri liep naar buiten maar zij werd niet nat, de waterdruppels gleden als een gordijntje langs haar af. Ze lied het ijs huisje smelten en liep Mao achterna. Omdat ze het zo gewoon is om in de regen haar watermagie te gebruiken zodat ze niet nat word, had ze het nu ook niet egt door. Ze keek naar een bijna doorweekte Mao die voor haar liep. Toch nog een best aardig meisje ondanks het stroeve begin tussen de twee. Kikuri begreep alleen nog niet zo goed wat Mao nou met haar ouders wilde. Ze wilde laten zien dat ze machtiger is als haar vader maar zonder te vechten of met mij te pronken. Kikuri bedacht hoe het zou zijn om een machtige vader te hebben. Zelf had ze namelijk nooit echt ouders gehad. Ze knuffelde haar een keer per dag, kookte voor haar. maar echt veel meer hadden haar ouders niet gedaan. Zelfs nadat ze was weggegaan van huis en een maand later weer thuis kwam was het alzof ze gewoon naar school was geweest en weer terug was gekomen nadat de school uit was geweest. Ze keek naar het gebouw waar ze heen liepen. 'Het is een mooi gebouw vind je niet?' Ze had altijd al van dat soort gebouwen gehouden. En nu was het haar school en haar slaapplek beter kon ze het op dit moment even niet hebben.

"Meeh..." Mao was niet echt akkoord.

Het huis waar ze in woonde op Shadra zag er veel imposanter uit. Het rijke meisje was veel meer gewend dan zo'n oude schoolgebouwen. Okay, Kikuri had ergens wel gelijk, de school liet een kleine indruk na, maar de authenticiteit die er thuis regeerde was veel groter.
Mao werd niet blijer bij het denken aan haar thuisplaneet. Ze zou er alles voor over hebben om nu daar te zijn in de plaats van hier. Ze wist dat ze niet echt duidelijk was geweest met Kikuri - hoe kon ze ook? Ze zat vol met contradicties! - maar ze geloofde dat alle stukjes van de puzzel wel op hun plaats zouden vallen na verloop van tijd. Momenteel moesten ze gewoon verder gaan. Magie, magie, magie.

Mao liep zonder nog wat te zeggen naast Kikuri en staarde in de verte. Haar blik had wat emotie verloren, waardoor ze er vast meer uitzag als een robot, dan als een mens van vlees en bloed. Haar benen bewogen als een automatisme. Links, rechts, links, rechts,... De schoolgebouwen kwamen dichter en dichter, en Mao voelde het afscheid naderen.

Kikuri letten niet echt op Mao, ze was in gedachte verzonken, ookal wist ze niet waarover. Toen ze eens goed keek zag ze dat ze al dicht bij de gebouwen was. 'Ik denk dat ik naar de zieken zaal ga, mijn ogen zijn tog niet helemaal 100% terug gegaan en ik heb nog al wat last van men maag. Ga je mee of ga je liever iets anders doen?' Kikuri had eigenlijk nooit aan iemand gevragen of iemand met haar mee ergens heen ging. Ze werd een beetje zenuwachtig nadat ze haar vraag had gesteld.

"Uh... goed," antwoordde Mao, een beetje overdonderd door haar voorstel. "Maar niet raar opkijken als ik plotseling vertrek."

De ziekenkamer, nog zo'n plaats waar ze alleen maar van gehoord had. Ze kende het niet en was benieuwd, maar verder toonde ze geen interesse. Gewoon kwestie van haar al gekende ruimte te expanderen. Niks speciaals.

Ze glimlachte zwakjes naar Kikuri, want ze waren reeds aangekomen bij de school. Hmm... afscheid bleek nog even uitgesteld te worden. Niet dat dat Mao stoorde. Vriendschappelijke gevoelens waren er nog niet. Kikuri was meer een soort partner, dan een vriendin. Maar we zouden wel zien wat de toekomst hen bracht.

PROFILE MAGICIAN

» Revenge of the cat
» I want my revenge
» [Topics] Sometimes all you have left is revenge
» Bitter Sweet
» Sweet chastening

Sweet revenge

Sweet revenge

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen