Sweet revenge

Kikuri vond het jammer dat ze niet hapte omdat ze tog niet mee ging doen gooide ze van een boom die achter Mao stond soord van zwarte naalden met paars vloeistof recht naar de ruggengraat van Mao, Omdat Mao in kleermakers zit zat en een beetje licht voorovergebukt zat zodat ze met haar hoofd op haar hand kon rusten wist ze dat ze niet zo heel snel kon op staan. Nadat ze er 5 had gegooid in een keer was ze acher de boom vandaan gegaan om in volle teugen te zien hoe Mao dit ging oplossen.

Toen er geritsel klonk achter haar, kreeg Mao de indruk een ninja-effect uit te lokken. Maar haar onhandigheid stond dit niet toe. In de plaats van een coole reactie, kreeg ze steken in haar rug. Twee om precies te zijn. En snel daarna nog eentje in haar nek. Meteen vloog haar hand naar haar nek om eruit te halen wat erin was gekomen. Wat was dat? Een stekel? Met een luid gevloek probeerde Mao recht te staan. Ze wankelde wat, maar kwam niet verder dan op haar knieën.

Wat had ze in hemelsnaam in zich gekregen?

Kikuri keek haar fals aan. niet lang maar lang genoeg om Mao net niet te zien doorzakken. 'Wat ga je nu doen flauwvallen of vechten?' Ze vroeg dit niet kwaad of uitlokkerig maar vriendelijk als een bezorgde vriendin. ze bleef op een afstand staan tot dat Mao antwoord ging geven en hopelijk flauw ging vallen.

Flauwvallen, flauwvallen. Niet te dramatisch zijn, heh! dacht Mao. Maar ze kreeg de woorden niet uit zich. Ze voelde zich wat duizelig, maar vond ergens nog de kracht om recht te staan. Met moeite vond ze de twee overige naalden in haar rug en trok ze eruit. Zo. Dat was ook weer gebeurd. Mao schudde haar hoofd en zocht naar de zon. Als hij erg laag stond, had ze geluk. Haar ogen speurden de lucht af, om uiteindelijk een ondergaande zon te zien. Een tevreden glimlach speelde op haar lippen. Ze knipte met haar vingers, waarna de doden verdwenen. Ze had die voorlopig toch niet nodig. Het werd tijd om andere vriendjes naar boven te halen. Met een gemene blik staarde ze naar haar schaduw. Snel bukte ze zich, mompelde in een lage stem een spreuk en sprong achteruit.
Haar schaduw bewoog zich in de richting van de bomen. Dus daar was dat kind! Schaduwspelen waren Mao's sterkste punt niet echt, maar ze waren wel goeie hulpmiddelen. Iets hoger dan het gemiddelde niveau. Ze had haar schaduw de opdracht gegeven Kikuri's schaduw te grijpen. Als de schaduw wegglijdt, dan moet de beheerder ervan dat ook doen. Al meerdere malen waren er zo onrealistische taferelen naar boven gekomen. Iets dat Mao bleef verbazen. En nu maar afwachten.

( ik was al achter de boom vandaan gegaan maar goed xD )

Kikuri zach hoe haar schaduw door een andere schaduw gegerepen werd ze sprong acher de boom vandaan en keek Mao nu recht in haar slaperige en duizelige ogen aan. Ik denk dat je nog zo'n 5 min kan staan. Je krachten zijn nu ook afgenomen hou daar rekening mee. Doe geen domme dingen want als je iets oproept kan het zijn dat ze niet luisteren of jou gaan aanvallen! Zei Kikuri op een heel warschuwende toon.

"Vijf minuten, zeg je?" zei Mao uitdagend, "We zullen wel zien."

Toch voelde ze zich slapjes. Haar hoofd begon te draaien - maar ze beet op haar tanden en hield zich sterk. Ze had al erger meegemaakt. Ze zou dit ook wel overwinnen. Met een zwakke grijns staarde ze naar de grond. Haar schaduw had z'n doel bereikt - Kikuri's schaduw halen, en zo dus ook Kikuri - en was dus weer onder haar voeten gebonden.
Kikuri's waarschuwing (of bedreiging, zoals Mao het zag) had geen effect op Mao. Ze vond het niet echt indrukwekkend en besteedde er geen aandacht aan. Ik gebruik toch niet m'n eigen krachten, dacht ze, en mijn doden zijn getraind. Ze keren mij de rug niet toe! Redelijk naïef om Kikuri's bedoelingen te negeren, maar Mao was zo koppig als een geit - en had geen vertrouwen. In niemand - behalve in zichzelf.

Ze zette zich schrap en knipte weer met haar vingers. De zieltjes die oorspronkelijk eerder bedoeld waren effect te hebben op het meisje, hadden natuurlijk niks veroorzaakt bij de kloon - maar nu dat Kikuri onthuld was, had ze geen schijn van kans! Vol verwachting keek ze toe hoe de zwarte zieltjes in Kikuri's richting zweefden.

Kikuri zach hoe de zieltjes haar kand op gingen. Ze gaf even een glimlachtje. Zoals ze al dacht altijd monsters en andere wezens het werk opknappen. Kikuri sloot haar ogen en haar lichaam viel op de grond. Kikuri was nu in trans. Ze wist dat de zieltjes haar lichaam in zouden gaan en haar konden beheersen. Nu ze in trans was kon ze haar gedachte afsluiten van de zieltjes. Ze wist namelijk niet zeker of Mao het in zich had gedachten over te brengen via de zieltjes. Kikuri zat nu voor haar gevoel in een glazen bol en keek nog alleen via de ogen van haar lichaam. Mischien kon Mao nu laten zien wat ze echt in haar had.

Vier zielen drongen het levenloze lichaam van Kikuri binnen. Als je goed luisterde, kon je het gekrijs van hoge, schelle stemmetjes horen. Het was geen prettig proces, maar omdat ze zo wanhopig waren levend te worden, deden ze er alles aan om contact te krijgen met levende organismen. Toen Mao besefte dat de zielen succesvol waren binnengedrongen, lachte ze gelukzalig. Zo, dat was dat. Ze had geen idee wat Kikuri precies had gedaan, maar het kon haar ook niet veel schelen. Volgens Kikuri's eerdere voorspelling had ze nog zo'n drie en een halve minuten. Meer dan genoeg, grijnsde ze in zichzelf. Ze kon al raden hoe het zat met de zieltjes. Op dit moment hadden ze zich vast zo uitgerekt, dat ze ieder klein stukje van Kikuri's lichaam hadden overgenomen. Toen ze Kikuri's lichaam van de grond zag komen, werkte dit alleen maar bevestigend. Het kimono-meisje's ogen waren nog gesloten, maar zodra haar zieltjes deze openden, en ze geen paarse - maar een pikzwarte kleur zag (geen iris, alleen een pupil), wist ze dat het hen was gelukt.

Mao probeerde voorzichtig naar Kikuri's lichaam te stappen, maar wankelde nog steeds. Die verdomde naalden hadden toch een irritante bijwerking op haar immuunsysteem gehad! Ze voelde zich als een lappen pop, die op ieder moment in elkaar kon storten. Dit feit werd zo klaarblijkelijk irritant, dat Mao's frustratie alleen maar negatief werkte. Ze spande zich zoveel op, dat haar kracht sneller afnam. Tegenwerken zou niet helpen, wist ze, maar ze kon gewoon niet anders. Wat waren drie kleine naaldjes tegenover zichzelf? Niks toch!

"Zo," klonk het zwakjes, "Ren maar wat rond. Ontwijk niks, loop overal tegen. De bedoeling is dat ze zichzelf pijnigt!"

Het vuile werk was weer voor de zielen. Die waren nu zo opgewonden eindelijk een lichaam te hebben, dat haar kleine bevel vast geen probleem zou veroorzaken.

Kikuri zat nog steeds in haar medetatie bel omdat ze zich zo aan het concentreren was op een spreuk had ze niet gemerkt dat ze zieltjes haar echte lichaam had overgenemen. met veel gracht en moeite kon ze achter een boom een cloon te voorschijn halen. ze transporteerde zich met haar gedachte in de cloon. Kikuri voelde en zag nu niks meer van haar echte lichaam. Toen ze eenmaal in haar cloon was getransporteerd kon ze alles weer. maar omdat het een cloon was kon ze dus ook geen pijn voelen, dat was het enige nadeel er van. Ze zat nu helemaal in de cloon en checke even vlug of ze alles kon controleren. Ze haalde nog een naald tevoorschijn om te kijken of haar krachten ook mee waren gekomen. Gelukkig voor deze keer was dat wel zo. Ze heeft bij het oefenen, vooral de eerste paar keren, gehad dat haar krachten niet mee waren gekomen. Kikuri dook onder de grond met het gecloonde lichaam en dook achter Mao op die moeilijk naar haar echte lichaam strompelde. 'Zo dus je staat nog?' en ze stak de naald die ze nog vast had van daarnet in haar rug. Meedat ze dat heeft gedaan springt ze drie meter naar achteren zodat Mao haar niet kon raken.

Wat Kikuri precies had gedaan, boeide Mao niet erg. Haar lichaam was veel belangrijker. Dat lichaam was namelijk de tempel waar ze uiteindelijk weer naartoe moest gaan. Als dat lichaam beschadigd was, was Kikuri dat ook. De zielen hadden gedaan zoals Mao had opgedragen en begonnen rond te rennen. Omdat ze de gewoonte van het lichaam te hebben waren verloren, werd het even wennen. Met spastische bewegingen kwam het lichaam naar voren. Het viel meerdere malen op de grond. Mede door de onhandige kimono die de zielen niet gewend waren, maar ook door het ongemak van het vrouwelijke lichaam. Maar dit speelde in het voordeel van Mao, dus besteedde ze er niet veel aandacht aan. Ze was in gedachten verzonken en lette niet echt op haar omgeving. De plotselinge steek in haar rug was dan ook een totale verrassing. Opnieuw zakte ze door haar knieën, maar deze keer viel ze verder. Haar zij raakte de grond en haar mond viel open. Ze kromp ineen bij de pijn die ze voelde, maar vertikte het lawaai te maken. Wat een schande!

Ze kon het niet laten haar hoofd om te draaien. Kikuri - nee, niet Kikuri... Kikuri's cloon - stond enkele meters van Mao verwijderd. Ze kreeg zin om op haar gezicht te slaan, maar dat was uiteraard niet mogelijk. Het enige plezier dat ze momenteel had, was het weten dat Kikuri's echte lichaam een hevige pijn aan het ondergaan was. Eentje die ze binnenkort zou voelen...

Kikuri keek een beetje glunderend naar Mao die op de grond lag. Eindelijk dacht ze. In haar ooghoeken zag ze haar lichaam door het dollen heen rennen en vallen en nog meer vreemde dingen doen. Ze liep naar Mao toe. Maar met genoeg afstand er tussen dat ze haar als nog niet kon raken. 'Ik heb hier het tegen gif voor jou. teminste als mijn echte lichaam het nog niet kapot heeft gemaakt'. Ze keek even bezorcht naar haar lichaam. 'Laat mijn lichaam stoppen en ook stoppen met dit gevecht. We hebben wel genoeg aan elkaar laten zien voor vandaag'. Ze had wel plezier gehad in het gevecht maar ze wilde niet dat er echt iemand gewond zou raken. Bezorgt keek ze even naar Mao 'Zeg jij het maar dood gaan op stoppen je hebt ongeveer 2 min denktijd geloof ik als ik het goed heb uitgemikt. Door de laatste naald was het proses versneld geraakt. Ze bleef naar Mao kijken tot ze haar antwoord zou geven.

Doodgaan. Hoe ironisch. Dat was wel het laatste argument dat je moest gebruiken bij Mao. Omdat ze zo vaak met de dood bezig was, leek de dood meer een rustplaats, dan de hel. Daarbij, haar grootmoeder was zo getalenteerd in dodenmagie, dat ze wel een manier zou vinden om Mao's geest naar deze wereld te halen. Op die manier zou Mao kunnen verder leven als geest. Geen lichaam, maar wel een ziel. Misschien was dat wel handiger. Ze kon het niet laten te grinniken tussen de pijnscheuten.

"Je denkt toch- je... Ik kan op deze manie-" het praten werd moeilijker, maar het moest er uit: "Onmogelijk." wist ze te zeggen, "Zo kan ik niet..."

Het was ongelofelijk hoe een leven kon afhangen van zo'n simpele beweging als vingerknippen. Als er niet iets gebeurde, zou het slecht kunnen aflopen met de beide meisjes...

'Kijk maar wat jij doet. Ik ga men eigen lichaam verlammen totdat jij dood bent dan kunnen de zieltjes niks met mij doen en jij gaat dood'. Meer had ze op dat moment ook even niet te zeggen. Ze vond het jammer dat ze haar dood zou moeten laten gaan als ze niet in haar mee stemde. Ze had namelijk gehoopt dat ze goede of mischien wel beste vienden met haar kon worden. Maar als ze te trots was om voor een vriendschap haar ego op te geven kon het haar niks schelen.

Wat Kikuri niet begreep (terwijl Mao zat te creperen van de pijn), was dat de positie waar Mao momenteel inzat, het haar gewoon niet toestond ook maar iets te ondernemen. Ze kon amper haar hoofd opheffen! Laat staan met haar vingers knippen...

Uit alle macht probeerde ze haar vingers bij elkaar te duwen, maar er viel enkel een dof geluid als resultaat. De zielen luisterden naar haar bevel. Mao wist echter niet of ze wel klaar waren om het lichaam dat ze nu hadden op te geven. Met een pijnlijke blik probeerde ze te kijken naar de toestand waarin Kikuri's echte lichaam zich in begaf. Ergens aan haar hoofd bleek ze een verwonding te hebben, besefte Mao bij het zien van het bloed dat langs haar gelaat naar beneden stroomde. Zelfs de zielen hadden moeite het lichaam staande te houden. De wilskracht die Mao voelde om toch te blijven leven (en Kikuri's lichaam van totale verminking te redden), was net genoeg. Met een grote inspanning volledig geboost dankzij adrenaline wist ze het fameuze geluid te bekomen. Zodra ze de verlossende KLIK van haar vingers voelde, verloor ze bewustzijn.

Als alles goed was gegaan, waren de zielen nu weg, was het laatste dat in Mao's hoofd rondzwierf.

Kikuri hoorde en een klik van Mao af komen. Ze keek gelijk naar haar lichaam om. Haar lichaam viel op de grond alzof het skelet weg was gehaald, ze lachte even van vreugde. Ze rende eerst naar haar lichaam en haalde daar een heel klein buisje met een rode supstantie er in. Het zag er een beetje uit als bloed. Ze rende zo snel ze kon terug naar Mao een prikte deze in haar pols. Ze tilde Mao op en bracht haar naar het meer. Ze bevroor een stuk van het meer en liet het water schuin omhoog komen zodat ze daar tegen aan kon liggen. Toen ze daar mee klaar was liep ze rustig naar haar eigen lichaam toe. 'Ik zal voorlopig in dit lichaam moeten blijven' Ze zuchte even. Ze tilde haar eigen lichaam op en bekeek de toestand. Het viel nog wel mee dacht ze, maar ze durfde niet haar kimono op te tillen om de wonden zelf te zien. Ze legde haar lichaam naast die van Mao neer. Bij haar echte lichaam haalde ze een leren zakje met steentjes weg. ze pakte er 4 steentjes uit. Eentje legde ze op het hoofd van Mao, toen het steentje begon licht te geven betekende dat de pijn weg gehaald werd. De andere drie legde ze op de grootste wonden van haar eigen lichaam. Toen ze klaar was met de steentjes plaatsen Zuchte ze even en wachte geduldig totdat Mao weer wakker werd. Dat zou hoogstens een minuutje duren. Om zichzelf een beetje bezig te houden had ze een bolletje water uit het meer gehaald en was er mee gaan spelen.

Mao schrok wakker van de kou die ze in haar nek en benen voelde. Meteen sprong ze recht. Een of ander gesteente dat op haar hoofd had gelegen viel daarmee op de grond. Mao bleef niet lang rechtstaan, want voor ze het goed en wel besefte, gleed ze uit over wat ze dacht dat vaste grond was. Met een groot lawaai viel ze op haar heup. Mokkend wreef ze over de stekende plek. Dat zou een blauwe plek worden! Het gaf haar wel de kans het steentje van daarnet op te merken. Zonder erbij na te denken pakte ze het in haar hand vast. Wankel kwam ze - deze keer wat langzamer - recht. Toen ze bijkwam van haar val, keek ze rond. Kikuri stond aan de oever met één van haar waterbolletjes te spelen. Met gefronste wenkbrauwen liep Mao naar haar toe. Eenmaal bij haar gekomen, opende ze haar hand.

"Ik geloof dat deze van jou is," zei ze half fluisterend.

Kikuri keek langzaam om 'dankje, gaat het weer? Kun je alles weer bewegen?' vroeg ze met een bezorgde toon. Ze nam het steentje aan. Ze keek even naar hoe haar echte lichaam er aan toe was maar de steentjes op haar lichaam waren en fel aan het lichtgeven, dat betekende dat alles goed ging maar wel met moeite. 'Ik denk dat we aan elkaar wel genoeg hebben bewezen niet dan?' en ze keek Mao vragend aan

"M'ja. I guess,"

Het was niet alsof ze niks meer voelde van pijn, maar alles was redelijk verdoofd. Aan dit hele gevecht zou ze maar één litteken overhouden, wist Mao nu al te zeggen, en dat was de blauwe plek op haar heup. Rechtstreekse aanvallen waren er niet echt geweest (behalve dat van die naalden, dan, maar die kon ze toch niet zien, vermits ze op haar rug waren).

Ze volgde Kikuri's blik en staarde naar haar lichaam. Een gemengd gevoel bekroop haar. Trots, omdat Kikuri eruitzag alsof ze toch door wat meer slijk heen heeft moeten gaan, maar ook schaamte. Het was Mao's bedoeling niet geweest om zo'n effect te veroorzaken, maar als ze eenmaal in een gevecht was, werd het moeilijk om emoties onder controle te houden. Ze had al vaker opgemerkt dat dit in haar eigen nadeel trad.

"Ja," zei ze, haar blik niet afwerende van Kikuri's lichaam, "Dat geloof ik wel."

Kikuri wist nu niet goed wat ze moest doen. Ze liep naar haar lichaam toe en keek er bezorcht naar. Ze wist dat dit in gevechten kon gebeuren maar ze haten het als het gebeurde als ze er zelf niet in zat. Het was haar eigen schuld. Als zij niet over een vriendschappelijk gevechtje zou hebben voorgesteld was haar lichaam nu niet zo erg. Ze durfde nu niet terug te gaan in haar eigenlichaam. Niet omdat ze bang voor de pijn was maar omdat ze bang was dat haar lichaam te erg verwond was dat ze niet zou kunnen lopen. ze ging op haar knieën zitten bij haar lichaam en staarde naar de fel lichtgevende steentjes.

Mao keek vragend naar Kikuri, toen ze besefte dat er vast wel iets was dat ze kon doen. Ze had ooit iemand genezen met behulp van de zieltjes, maar dat was wel een heel andere situatie geweest! Er had nota bene iemand in het lichaam gezeten en de verwondingen waren inwendig geweest. Maar proberen kon geen kwaad. Toch?

"Uh... ik kan wel iets proberen," zei Mao, "Maar het is niet zonder risico..."

Kikuri hoorde het aanbod van Mao. Ze keek vragend om. 'Wat is het risico dan?' Kikuri was wel bij dat Mao haar hulp aan biede. Wand ze kon haar eigen lichaam wel verlichting geven maar nooit genezen. 'Moet ik daarvoor terug in men eigen lichaam?'vroeg ze daarna. 'Of wat kan ik doen om je te helpen'. Ze wilde heel graag terug in haar eigen lichaam. Het lichaam waar ze nu is zat was meer een lichaam van plastik of rubber. het voelde als een pop aan.

Over het risico durfde Mao niet veel te zeggen. De zielen zouden bij terugkeer van het lichaam deze keer heel wat minder gehoorzaam kunnen zijn. Wie weet, misschien zouden ze het lichaam zelfs overnemen! Maar dat waren nare gedachten.

"In je eigen lichaam gaan is wel het makkelijkste. Eén nadeel: je zal pijn voelen... maar dat is je eigen keuze. Als je beslist om dat niet te ondergaan, is het risico dat de zielen - die dit veroorzaakt hebben - met je lichaam weglopen groter. Snap je?"

Kikuri zuchte even 'Ik voel liever pijn dan dat mijn lichaam er vandoor gaat' zei ze zelfverzekerd. Ze keek nog even naar het levenloze lichaam van Kikuri en toen even naar Mao. 'Hier gaan we dan.' Ze sloot haar ogen en concentreden zich op het lichaam voor zich. Voor ze het wist voelde ze op verschillende plekken pijn. Ze deed heel voor lichtig maar langzaam haar ogen open. Tot haar verbazing zag zij bijna niks. Ze kniperde een paar keer haastig met haar ogen in de hoop dat het tranen waren. Ze schoot rechtop en hield haar handen voor haar ogen. 'Wat is er met mijn ogen gebeurt!' Ze klonk van stuur en verdrietig gelijker tijd. Ik zie alleen nog maar omtrekken de rest is wazig. Ze keek in de richting van Mao. 'Zeg alsjeblieft dat je dat ook kunt helen' Ze keek Mao met huilende ogen aan.

Geschokt keek Mao naar Kikuri die hysterisch tegen haar begon te praten. Ze begreep niet waarom ze niet kon zien, tot ze besefte wat er waarschijnlijk gaande was. Mao wist dat ze snel moest reageren. Zonder enige waarschuwing duwde ze Kikuri plat op de grond. Ze negeerde het feit dat ze waarschijnlijk veel woog voor zo'n verwond lichaam en plaatste haar hand op Kikuri's voorhoofd. Meteen voelde ze de druk in haar hoofd. Er zat verdomme nog een ziel in! Zo kon het lichaam nooit helen!
Niet echt verbaasd dat er nog een ziel aanwezig was - gezien de omstandigheden van even geleden - focuste Mao zich op het meisje.

"Er zit er nog eentje in!" riep ze, "Waarom heb ik die niet opgemerkt?"

Meteen oefende ze een zware druk op de plaats waar de ziel zich vermoedelijk begaf. Ze had geen idee hoe Kikuri zich nu moest voelen, maar ze wist wel dat dat ziel eruit moest. Anders zou er nooit meer een genezen Kikuri gezien worden.

Kikuri werd met een smak door Mao op de grond geduwd zonder enige waarschuwing. Meedat Mao aan haar voorhoofd kwam kwam er een ondragelijke pijn naar boven. Nadat Mao zij dat er nog een ziel in zat wist ze niet wat ze te horen kreeg. Die verekte zielen ook alltijd. Kikuri probeerde niet aan de pijn te denken maar dat ging nog al moeilijk omdat het in haar hoofd zat. Omdat ze niet wist wat ze moest doen besloot ze maar te blijven liggen tot het over zou zijn. De tranen in haar ogen waren gelukkig verdwenen maar de wazigheid was er nog steeds.

PROFILE MAGICIAN

» Revenge of the cat
» I want my revenge
» [Topics] Sometimes all you have left is revenge
» Bitter Sweet
» Sweet chastening

Sweet revenge

Sweet revenge

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen