Be afraid you heathens!

Die laatste woorden galmden door zijn hoofd toen hij zijn vriend ging helpen in Razen, hij had problemen met een jongen genaamd Hidan. Hij had Mats ook zware problemen gegeven met zijn enorme wapen dat bijna altijd zijn doel raakte. Hij had het niet gemakkelijk gehad en had net op het nippertje het ritueel kunnen stopzetten door hem met schaduw possessie uit zijn ritueelcirkel te dwingen. Hij had het helemaal doordacht doordat Hidan zijn mond had voorbij gepraat door zijn hele uitleg over Jashin. Daardoor kreeg Mats een beeld van Hidan en hoe hij vechtte. Hij had de wond die van zijn voorhoofd tot over zijn oog liep niet kunnen vermijden. Hij had met hem nog een serieus boontje te pellen als hij hem nog eens zag. Want hijzelf had ook zijn mond voorbij gepraat over Tari en dat speet hem zo. Hij had haar nu serieus in gevaar gebracht want ze zou vast niet weten hoe hij in elkaar zat en hoe je hem kon verwonden zonder zelf de pijn van hem te voelen. Hij had zijn beste vriend horen schreeuwen van pijn door de verwondingen die Hidan bij zichzelf aanbracht. Mats noemde het Schadenfreude; genieten van andermans pijn en leed. Met een grom gericht naar zichzelf dwong hij de shuttle in te stappen met het weinige bagage dat hij had meegenomen. De beelden van een genietende Hidan bleven spijtig genoeg door zijn hoofd spoken. Het was een eng iemand, iemand die zo onvoorspelbaar kon zijn. Je kon makkelijk in zijn web verstrikt raken en het kon zelfs je leven kosten als je niet wist wat je moest doen. Maar Mats wist het nu en moest het zo snel mogelijk aan Tari vertellen als ze hem nog niet had tegenkomen, al vreesde hij daar enorm hard voor dat het zelfs al te laat was. Hij sloeg tegen de wand van de shuttle die al vertrokken was naar Starshine Academy.
Uiteindelijk arriveerde hij en liep hij enorm door, zoekend naar Tari. Hij keek overal maar hij vond haar niet. Hij ging uiteindelijk naar het duistere bos en hij ging zitten tegen een boom. Hij zuchte eens diep en depte het bloed weg dat opwelde uit de wonde bij zijn oog. Gelukkig was zijn oog nog intact. Hij had geluk gehad, de scythe had hem niet zo hard geraakt. Hij was de gelukkige, zijn vriend stierf bij het ritueel. Hij moest hem wreken, sowieso. Hidan wist niet wat hij bij Mats had laten opborrelen… Pure wraak... En haat…

(Tari)

Ze gromde en beet meteen op haar tong. Dwong zichzelf niet te gillen. Meteen ging ze weer op haar andere been staan. Hoe wilde ze ooit dit bos uit komen als ze niet eens normaal kon lopen?! Ze liet haar tong los en klemde haar kiezen zo strak op elkaar dat het zelf een beetje pijn deed. Hard was het niet, maar het zachte knarsen dat erbij kwam maakte haar gek. Haar ademhaling was sneller dan normaal en haar ogen waren wat vochtig van de tranen die er zo nu en dan in op welde. Ze twijfelde even voordat ze de volgende stap ging zette. Wilde ze wel verder lopen? Als ze zo bleef staan was de pijn het minst.. Maar.. Ze zuchtte geïrriteerd en zette haar voet op de grond waarna ze haar evenwicht verplaatste en opnieuw een pijnkreet moest onderdrukken. Terra kwam er langzaam aantrippelen. Het dier had besloten achter haar bazin te blijven. Af en toe piepte Terra als teken dat ze nog in de buurt was. Tári deed haar best om even op haar been te blijven staan. Mislukt. Meteen tilde ze haar voet weer op. Ze liet zich voorover vallen en ving zichzelf op door haar handen tegen een boom aan te zetten. Even een punt waar ze kon blijven staan. Ze slikte en liet een traan over haar wang glijden, liet het toe. Ze slikte nogmaals en kneep haar ogen strak dicht. 'Pijn gaat over, pijn gaat over..' mompelde ze tegen zichzelf, hopend dat het de pijn nu al zou verzachten. Alsof dat een mogelijkheid was.. Ze drukte haar hand even tegen haar buik aan. Haar been deed op dit moment het meeste pijn, maar haar buik was nou niet bepaald ongeschonden gebleven. Eigen fout, ja ze begreep het wel. Ze veegde de tranen van haar wangen af en keek Terra even aan. 'Kan je vast vooruit rennen?' Terra keek haar bazin niet begrijpend aan en draaide haar kop iets. Tári zuchtte even. Ze kon moeilijk zeggen dat ze wilde dat Terra uit dit bos kwam, zeker nu ze besefte dat dit op deze manier nog uren kon duren.. Zeker als ze om de twee stappen moest stoppen en een boom als steunpaal moest gebruiken. Terra zou koppig als altijd blijven staan, haar bazin niet gehoorzame en laten zien dat ze haar bazin nooit alleen zou laten. Zeker niet in zo een situatie als deze. 'Kom op, kleintje..' Terra piepte zacht en drukte haar snuit tegen Tári's been aan. Haar ogen vergrote zich iets en dit keer lukte het haar niet. Een pijnkreet verliet haar mond en vulde het duistere bos. Terra trok angstig haar kop terug. 'Verkeerde been..' ze snapte de vergissing die het dier had gemaakt. Tári had beide benen op de grond staan, maar leunde er maar op een. Terra piepte zacht en als je goed luisterde kon je een sissend geluid tussen de piepjes door haren. Een blik van Tári liet het dier begrijpen dat haar bazin het meende. Terra gromde zacht en rende met tegenzin weg. Tári slikte en hief haar voet weer in de lucht. 'Kom op.. Je kan hier moeilijk blijven staan, meid.' vaak prak ze niet tegen zichzelf, maar op dit soort momenten kon ze er weinig aan doen. Als ze het niet zou doen zou ze zich vastklampen aan een boom en zou ze er blijven zitten tot iemand haar vond. Of tot ze dood ging.. Ze liet de boom los en wilde haar voet neer zette toen die halverwege stil bleef hangen. Als ze nou eens gewoon door zou lopen.. Dan zou de pijn erg zijn, ja. Maar was ze er dan niet veel sneller vanaf? Wel, maar of ze daarna nog zou kunnen lopen.. Ze schudde haar hoofd en verplaatste haar gewicht weer. De pijnkreet van toen straks was noodzakelijk geweest, maar een tweede? Nee, dat vertikte ze gewoon. Voor nu tenminste. Ze had allang begrepen dat niks ging zoals ze het wilde. Zeker nu niet. Ze negeerde de tranen die over haar wangen stroomde, beet haar tong er zowat af bij elke stap die ze zette. Een, twee, drie, vier, vijf.. Het waren er meer dan eerst, maar uiteindelijk kwam ze toch weer bij een boom uit. Vastgeklampt aan de stam. Ze zette haar nagels in de zachte bast van de boom. Ze liet haar hoofd langzaam tegen de stam zakken en kneep haar ogen stijf dicht. Dit was dus de druppel. De pijn had het dit keer dus gewonnen.. Ze weigerde nog een stap te zette, was bang voor de pijn. De tranen liepen over haar wangen en ze wilde haar been niet eens meer op de grond neer zette. Ze slikte krampachtig. Van beide handen had ze haar nagels in de zachte barst gezet. Als ze eerlijk was kon het haar niks schelen wat er nu gebeurde, als die pijn maar stopte. Als die zeurende pijn maar ophield, haar met rust wilde laten.. Een pijnscheut trok van haar been uit door haar hele lichaam. Een nieuwe pijnkreet verbrak alweer de stilte van het duistere bos, vulde de lucht opnieuw. Zacht snikte ze terwijl ze zich door haar benen liet zakken. Ze zorgde er voor dat ze van geen van beide benen de pijn kon voelen. Ze zat op een knie en had haar andere voet plat op de grond staan. Haar hele gewicht leunde op haar knie. Haar handen had ze plat tegen de boomstam aan gedrukt en haar hoofd had ze ook nog steeds tegen de boom aan liggen. Ergens had ze er nu spijt van dat ze Terra vooruit had laten lopen, wilde dat het dier nu bij haar was en met haar zachte geluidjes haar bazin wist te kalmeren. Maar dat was niet zo. Tári zat hier alleen. Moest de pijn maar leren te verdragen..

Kan je wel wat mee neem ik aan ^^

Een meisje in de verte jammerde, ze had zo'n bekende stem en toen schrok Mats. Was dat nou Tari?! Hij kwam moeizaam rechtop en liep naar de plek waar hij het geluid had gehoord, Terra piepte en Mats keek naar Tari. Het was te laat... Hij had het kunnen weten! 'Pijn gaat over, pijn gaat over..' zei ze en Mats bleef even op afstand. Hij had haar nooit alleen mogen laten. 'Kan je vast vooruit rennen?' Terra keek haar bazin niet begrijpend aan en draaide haar kop iets. Tári zuchtte even. Wou ze nou dat Terra alleen uit het bos ging rennen en haar moest achterlaten? Hij zuchte even diep. Hij had er zoveel spijt van dat ze hier nu alleen was met alleen Terra als gezelschap. 'Kom op, kleintje..' Terra piepte zacht en drukte haar snuit tegen Tári's been aan. Ze gilde het uit van de pijn en Mats' ogen vulden zich met tranen van woede, hij wist goed genoeg wie dit had gedaan. Vervloekte Hidan! Hij gromde even maar bleef nog heel even achter een boom staan. 'Verkeerde been..' zei ze. Terra piepte zacht en als je goed luisterde kon je een sissend geluid tussen de piepjes door haren. Terra gromde zacht en rende met tegenzin weg. Tári slikte en hief haar voet weer in de lucht. 'Kom op.. Je kan hier moeilijk blijven staan, meid.' Ze ging weer verder, maar al snel stopte ze. Ze zette haar nagels in de zachte bast van de boom. Ze liet haar hoofd langzaam tegen de stam zakken en kneep haar ogen stijf dicht. en nieuwe pijnkreet verbrak alweer de stilte van het duistere bos, vulde de lucht opnieuw. Zacht snikte ze terwijl ze zich door haar benen liet zakken. Mats naderde haar voorzichtig en zette zich naast haar neer, met een zakdoek tegen zijn oog gedrukt. Hij zei niets maar het enigste wat hij deed was haar tegen zich aandrukken en zachtjes snikken. Hidan had hen pijn bezorgd en nog geen klein beetje ook. Hij wreef over haar schouder maar iets zeggen dierf hij niet, bang voor wat er zou volgen.

Wonder boven wonder had ze Terra over kunnen halen. Nog een stap. De stappen deden pijn, waren alles behalve fijn om aan te voelen. Uiteindelijk liet Tári zich tegen de boom vallen. Ze zette haar nagels in de zachte bast van de boom. Ze liet haar hoofd langzaam tegen de stam aan zakken. Lang duurde het niet of ze liet zich snikkend op de grond zakken. Tári had amper door dat Mats naast haar was komen zitten. Pas toen hij haar tegen zich aan drukte leek ze er iets van te merken. Haar eerste reactie was verstijven. Iets wat haar niet eens iets verbaasde, ze zou nu tot alles in staat zijn.. Ze hoorde het zachte gesnik en ontspande zich. 'M.. Mats?' vroeg ze twijfelend. De angst was duidelijk in haar stem te horen. Mats wreef over haar schouder, hij zei echter niks. Ze begreep wel waarom. Ze draaide- voor zo goed als mogelijk was- zich om en sloeg haar armen om Mats heen. Bij die beweging kwam haar been op de grond terecht en meteen verstijfde ze weer. Ze wilde niet weer gillen! Een zacht pijnpiepje kwam uit haar mond en ze verstevigde haar greep. Ze haalde even huiverend adem. Ze huiverde even. Ze had nooit gedacht het te zeggen.. Maar ze was bang. Bang voor alles op dit moment.. 'Ik..' begon ze zacht. Ze liet haar greep iets losser worden, maar ze liet Mats niet los. Wilde het niet, kon het niet. 'Ik ben.. Bang..' ook al had ze geweten wat ze ging zeggen, ze schrok van haar eigen woorden. Het was nou eenmaal niet iets wat ze snel zei.. Nee, alles behalve. Ze merkte de tranen die over har wangen gleden niet eens meer op. Vreemd genoeg werd het een gewoonte. Ze had de afgelopen.. Wat waren het eigenlijk geweest? Minuten, uren? Ze wist het niet precies, eerlijk gezegd wilde ze het ook helemaal niet weten.. Ze slikte even. Al die tijd had ze gehuild.. Het onderdrukken was onmogelijk geweest.. Ze gromde even toen een pijnscheut door haar lichaam trok. Ze slikte opnieuw. Ze wist niet hoe.. Maar op de een of andere manier leek de pijn wel minder. Of het kwam door de positie waar ze in zat of doordat ze nu afgeleid werd, kon ze niet zeggen. Ze ging er maar vanuit dat het gewoon die twee samen was. 'Ga niet weg..' haar woorden waren duidelijk met angst uitgesproken. Ondanks alles wat Hidan had gezegd, ze wilde het niet geloven. Ze wist dat Mats zijn mond voorbij gesproken had, maar ze wilde het niet geloven, kon het niet. Al kon ze het wel, ze nam het hem niet kwalijk. Iedereen maakte toch wel eens fouten? Bovendien, dit was deels ook haar eigen stomme fout! Zij had per se koppig willen zijn. Per se bot willen zijn. Misschien.. Misschien als ze hem niet uitgedaagd had.. Nee, die kans was klein. Maar ergens was het toch mogelijk? Dat Hidan haar dan met rust had gelaten.. Het deed er nu ook niet meer toe. Ze was gewond, iets wat toch niet meer terug gedraaid kon worden..

Tári had amper door dat Mats naast haar was komen zitten. Pas toen hij haar tegen zich aan drukte leek ze er iets van te merken. Haar eerste reactie was verstijven. Iets wat haar niet eens iets verbaasde, ze zou nu tot alles in staat zijn.. Ze hoorde het zachte gesnik en ontspande zich. 'M.. Mats?' vroeg ze twijfelend. De angst was duidelijk in haar stem te horen. Mats wreef over haar schouder, hij zei echter niks. Ze begreep wel waarom. Ze draaide- voor zo goed als mogelijk was- zich om en sloeg haar armen om Mats heen. Bij die beweging kwam haar been op de grond terecht en meteen verstijfde ze weer. Een zacht pijnpiepje kwam uit haar mond en ze verstevigde haar greep. Ze haalde even huiverend adem. Hij drukte haar steviger tegen zich aan "Ja ik ben er lieverd, ik ben er..."
'Ik..' begon ze zacht. Ze liet haar greep iets losser worden, maar ze liet Mats niet los. 'Ik ben.. Bang..'
"Het is ok lieverd ik weet wat er is gebeurd, ik ben nu bij je, alles komt goed. Ik hou van je." zei hij zachtjes. 'Ga niet weg..' haar woorden waren duidelijk met angst uitgesproken. "Zal ik niet doen lieverd, ik blijf bij je, ik weet het, het doet pijn, ik kan er niets aan doen lieverdje van me. Tenzij helen, maar dat zal nog meer pijn doen." Hij keek haar aan en gaf haar een kusje op haar lippen. Hij keek haar bezorgd aan. Hij moest niets zeggen opdat ze zou weten wat ze moest vertellen.

Tári had amper door dat Mats naast haar was komen zitten. Pas toen hij haar tegen zich aan drukte leek ze er iets van te merken. Haar eerste reactie was verstijven. Iets wat haar niet eens iets verbaasde, ze zou nu tot alles in staat zijn.. Ze hoorde het zachte gesnik en ontspande zich. 'M.. Mats?' vroeg ze twijfelend. De angst was duidelijk in haar stem te horen. Mats wreef over haar schouder, hij zei echter niks. Ze begreep wel waarom. Ze draaide- voor zo goed als mogelijk was- zich om en sloeg haar armen om Mats heen. Bij die beweging kwam haar been op de grond terecht en meteen verstijfde ze weer. Een zacht pijnpiepje kwam uit haar mond en ze verstevigde haar greep. Ze haalde even huiverend adem. Hij drukte haar steviger tegen zich aan "Ja ik ben er lieverd, ik ben er..." het was fijn om de stem van Mats te horen. Het maakte haar wat rustiger. 'Ik..' begon ze zacht. Ze liet haar greep iets losser worden, maar ze liet Mats niet los. 'Ik ben.. Bang..'
"Het is ok lieverd ik weet wat er is gebeurd, ik ben nu bij je, alles komt goed. Ik hou van je." zei hij zachtjes. "Alles komt goed" in welke zin? Hoe kon alles goed komen? Ze slikte even. Ze wilde Mats geloven, maar hoe kon alles goed komen? En hoe kon hij weten wat er was gebeurd? Of.. Zou hij het globaal bedoelen? Bedoelde hij het niet letterlijk, wist hij het niet precies, maar ongeveer.. 'Ga niet weg..' haar woorden waren duidelijk met angst uitgesproken. "Zal ik niet doen lieverd, ik blijf bij je, ik weet het, het doet pijn, ik kan er niets aan doen lieverdje van me. Tenzij helen, maar dat zal nog meer pijn doen." Hij keek haar aan en gaf haar een kusje op haar lippen. Hij keek haar bezorgd aan. Tári merkte dat ze een beetje trilde. Het kon zoveel zijn. Het kon van de pijn zijn, het kon van angst zijn.. Misschien was het ook wel een goed teken? Er vormde zich langzaam een vraag in haar hoofd. Ze slikte even en keek Mats wat angstig aan, bang voor zijn reactie. 'Wat.. Wat deed je op Razen?' vroeg ze duidelijk aarzelend. Ze slikte en liet haar blik naar Mats oog glijden. Een schok ging door haar heen. Haar ogen werden groot en haar adem stokte heel even in haar keel. Hidan! Als verstijfd bleef ze naar Mats' oog staren. 'J.. Je oog..' mompelde ze vol afschuw. Ze beet op haar tong, probeerde niet te zeggen wat er in haar opkwam. Ze huiverde even. De angstige blik in haar ogen werd hard en als je goed keek kon je de haat erin zien. De angst had niet geheel plaats gemaakt voor haat, maar het kwam in de buurt. Tári wende haar blik af. Kon zichzelf wel vervloeken. Ze wist dat dit niet haar fout was, en toch kon ze het niet laten zichzelf de schuld te geven.. Ze moest zichzelf de schuld geven.. 'Waarom?' vroeg ze zacht. Wetend dat je de vraag op meerdere manieren kon zien. Ze kneep haar ogen dicht toen de tranen voelbaar werden. Nu pas leek ze haar natte wangen te voelen..

Tári had amper door dat Mats naast haar was komen zitten. Pas toen hij haar tegen zich aan drukte leek ze er iets van te merken. Haar eerste reactie was verstijven. Iets wat haar niet eens iets verbaasde, ze zou nu tot alles in staat zijn.. Ze hoorde het zachte gesnik en ontspande zich. 'M.. Mats?' vroeg ze twijfelend. De angst was duidelijk in haar stem te horen. Mats wreef over haar schouder, hij zei echter niks. Ze begreep wel waarom. Ze draaide- voor zo goed als mogelijk was- zich om en sloeg haar armen om Mats heen. Bij die beweging kwam haar been op de grond terecht en meteen verstijfde ze weer. Een zacht pijnpiepje kwam uit haar mond en ze verstevigde haar greep. Ze haalde even huiverend adem. Hij drukte haar steviger tegen zich aan "Ja ik ben er lieverd, ik ben er..." het was fijn om de stem van Mats te horen. Het maakte haar wat rustiger. 'Ik..' begon ze zacht. Ze liet haar greep iets losser worden, maar ze liet Mats niet los. 'Ik ben.. Bang..'
"Het is ok lieverd ik weet wat er is gebeurd, ik ben nu bij je, alles komt goed. Ik hou van je." zei hij zachtjes. "Alles komt goed" Met een gepijnigd gezicht drukte hij de zakdoek harder tegen de wond aan zijn oog. 'Ga niet weg..' haar woorden waren duidelijk met angst uitgesproken. "Zal ik niet doen lieverd, ik blijf bij je, ik weet het, het doet pijn, ik kan er niets aan doen lieverdje van me. Tenzij helen, maar dat zal nog meer pijn doen." Hij keek haar aan en gaf haar een kusje op haar lippen. Hij keek haar bezorgd aan. Tári merkte dat ze een beetje trilde. Hij gromde toen er bloed zijn oog binnendrong terwijl hij het probeerde te openen, dus hield hij het maar gesloten. 'Wat.. Wat deed je op Razen?' vroeg ze duidelijk aarzelend. Ze slikte en liet haar blik naar Mats oog glijden. "Ik moest een vriend helpen, maar hij is om het leven gebracht.. Ik heb het overleefd zoals je ziet" Hij haalde de zakdoek van zijn oog omdat het toch geen zin had. 'J.. Je oog..' mompelde ze vol afschuw. "Alles komt in orde" zei hij daarop. 'Waarom?' vroeg ze zacht. "Omdat ik mijn enige vriend wou beschermen..."

'Ik ben.. Bang..'
"Het is ok lieverd ik weet wat er is gebeurd, ik ben nu bij je, alles komt goed. Ik hou van je." zei hij zachtjes. "Alles komt goed" Met een gepijnigd gezicht drukte hij de zakdoek harder tegen de wond aan zijn oog. 'Ga niet weg..' haar woorden waren duidelijk met angst uitgesproken. "Zal ik niet doen lieverd, ik blijf bij je, ik weet het, het doet pijn, ik kan er niets aan doen lieverdje van me. Tenzij helen, maar dat zal nog meer pijn doen." Hij keek haar aan en gaf haar een kusje op haar lippen. Hij keek haar bezorgd aan. Tári merkte dat ze een beetje trilde. Hij gromde toen er bloed zijn oog binnendrong terwijl hij het probeerde te openen, dus hield hij het maar gesloten. 'Wat.. Wat deed je op Razen?' vroeg ze duidelijk aarzelend. Ze slikte en liet haar blik naar Mats oog glijden. "Ik moest een vriend helpen, maar hij is om het leven gebracht.. Ik heb het overleefd zoals je ziet" Tári's adem stokte even. 'Het spijt me voor je..' mompelde ze amper hoorbaar. Mats haalde de zakdoek van zijn oog omdat het toch geen zin had. 'J.. Je oog..' mompelde ze vol afschuw. "Alles komt in orde" zei hij daarop. 'Waarom?' vroeg ze zacht. "Omdat ik mijn enige vriend wou beschermen..." Tári schudde langzaam, bijna onopgemerkt haar hoofd. Zijn.. Zijn enige vriend? Maar.. Hij had.. Hij had gezegd dat.. Dat hij.. 'Maar.. Je zei de vorige keer dat je geen.. Geen vrienden had gehad om op terug te vallen..' een bepaalde angst besloop haar. Had Mats.. Had hij gelogen? Of had hij geen keus gehad? Ze schudde nu wat sneller haar hoofd, misschien nog net niet verwoed. 'L.. Loog je?' ze klapte haar kiezen op elkaar bij een pijnscheut. Als die pijnscheuten nou enkel bij haar been bleven, was het nog dragelijk geweest, nu ze door haar hele lichaam schoten waren ze ondragelijk.. Ze slikte en stopte met schudde. Haar blik was angstig en haar hart bonkte ergens in haar keel..

Het was haast vastgelegd dat Mats het nu officieel verpest had. Hij had haar in de steek gelaten voor een oud schoolkameraadje dat hem wel aardig vond. Hij had hem beschermd voor iemand die niet echt alles op een rijtje had. Ookal was dit ook weer te licht uitgedrukt. Er was iets serieus mis met die kerel. Maar veel kon hij er niet echt aan doen. Hij had zijn vriend proberen te beschermen, maar hij was overleden aan zijn verwondingen, terwijl de aanvaller nog vrolijk rondliep en er vreemd genoeg geen last van had. 'Ik ben.. Bang..' zei Tari, zijn grote liefde, de liefde die hij in de steek had gelaten, die hij aan haar lot had overgelaten bij die psychopaat. Hij haatte zichzelf hiervoor. Hij had haar alleen gelaten en haar zo veel pijn bezorgd, dat het bijna ondraaglijk was om aan te zien. Zelfs zijn wonde was er niks bij vergeleken met de wonde bij haar. "Het is ok lieverd ik weet wat er is gebeurd, ik ben nu bij je, alles komt goed. Ik hou van je." zei hij zachtjes. Al wist hij dat woorden de pijn absoluut niet konden verzachten. "Alles komt goed" Weer een excuus. Met een gepijnigd gezicht drukte hij de zakdoek harder tegen de wond aan zijn oog, het brandde, het was net een lelijke brandwonde. 'Ga niet weg…' haar woorden waren duidelijk met angst uitgesproken. Hij wou haar niet verlaten! Zeker nu niet dat ze er zo aan toe was. "Zal ik niet doen lieverd, ik blijf bij je, ik weet het, het doet pijn, ik kan er niets aan doen lieverdje van me. Tenzij helen, maar dat zal nog meer pijn doen." Hij keek haar aan en gaf haar een kusje op haar lippen. Hij keek haar bezorgd aan. Tári merkte dat ze een beetje trilde. Hij gromde toen er bloed zijn oog binnendrong terwijl hij het probeerde te openen, dus hield hij het maar gesloten. 'Wat.. Wat deed je op Razen?' vroeg ze duidelijk aarzelend. Ze slikte en liet haar blik naar Mats oog glijden. "Ik moest een vriend helpen, maar hij is om het leven gebracht.. Ik heb het overleefd zoals je ziet" Tári's adem stokte even. 'Het spijt me voor je..' mompelde ze amper hoorbaar. Mats haalde de zakdoek van zijn oog omdat het toch geen zin had. 'J.. Je oog..' mompelde ze vol afschuw. "Alles komt in orde" zei hij daarop. 'Waarom?' vroeg ze zacht. "Omdat ik mijn enige vriend wou beschermen..." Hij had het moeten vertellen over zijn beste vriend, maar dat deed hij niet, hij voelde zich nu enorm stom. 'Maar.. Je zei de vorige keer dat je geen.. Geen vrienden had gehad om op terug te vallen..’ Hij pakte haar bij haar schouders en liet haar hem aankijken. “Hij was de enige die ietwat aardig deed, maar toen besefte ik niet dat hij me zo dierbaar was en hoe dierbaar ik voor hem was. We werden vrienden op die dag dat hij stierf. Hij was ook de enigste die tegen me sprak zonder angst of haat. Hij was gewoon… Vriendelijk…”
'L.. Loog je?' zei Tari met zoveel angst dat hij het niet goed meer begreep. “Nee lieverd, ik besefte het pas die dag op Razen toen hij stierf” herhaalde hij. “Hij begon over het verleden te praten en zei dan dat hij de enigste was die vriendschappelijke gevoelens voor me had. Hij was de enigste in de lagere school die me niet buitensloot.” Hij glimlachte eventjes als teken dat Tari rustig moest worden, maar de wonde werd haar te veel. “Ik zal de pijn proberen weg te nemen.” Hij deed zijn handschoenen uit en het gegraveerde teken op de handrug werd zichtbaar. Hij mompelde een paar woorden lichtmagie en vervolgens liet hij zijn handen over de wonde gaan. De pijn zou moeten wegnemen, maar de wonde wegnemen was niet mogelijk, dat lag buiten zijn bereik. Maar de spreuk bleef maar voor een dag, dat was het minpuntje aan Shadraans zijn. “Je mag wel niet op je been leunen.” Voegde hij er nog aan toe.

"Alles komt goed" sprak Mats. Met een gepijnigd gezicht drukte hij de zakdoek harder tegen de wond aan zijn oog. 'Ga niet weg…' haar woorden waren duidelijk met angst uitgesproken. "Zal ik niet doen lieverd, ik blijf bij je, ik weet het, het doet pijn, ik kan er niets aan doen lieverdje van me. Tenzij helen, maar dat zal nog meer pijn doen." Hij keek haar aan en gaf haar een kusje op haar lippen. Hij keek haar bezorgd aan. Tári merkte dat ze een beetje trilde. Hij gromde toen er bloed zijn oog binnendrong terwijl hij het probeerde te openen, dus hield hij het maar gesloten. 'Wat.. Wat deed je op Razen?' vroeg ze duidelijk aarzelend. Ze slikte en liet haar blik naar Mats oog glijden. "Ik moest een vriend helpen, maar hij is om het leven gebracht.. Ik heb het overleefd zoals je ziet" Tári's adem stokte even. 'Het spijt me voor je..' mompelde ze amper hoorbaar. Mats haalde de zakdoek van zijn oog omdat het toch geen zin had. 'J.. Je oog..' mompelde ze vol afschuw. "Alles komt in orde" zei hij daarop. 'Waarom?' vroeg ze zacht. "Omdat ik mijn enige vriend wou beschermen..."
'Maar.. Je zei de vorige keer dat je geen.. Geen vrienden had gehad om op terug te vallen..’ Hij pakte haar bij haar schouders en liet haar hem aankijken. Tári gehoorzaamde, al was haar blik nog steeds wat angstig. “Hij was de enige die ietwat aardig deed, maar toen besefte ik niet dat hij me zo dierbaar was en hoe dierbaar ik voor hem was. We werden vrienden op die dag dat hij stierf. Hij was ook de enigste die tegen me sprak zonder angst of haat. Hij was gewoon… Vriendelijk…”
'L.. Loog je?' vroeg Tári met angst. “Nee lieverd, ik besefte het pas die dag op Razen toen hij stierf” herhaalde hij. “Hij begon over het verleden te praten en zei dan dat hij de enigste was die vriendschappelijke gevoelens voor me had. Hij was de enigste in de lagere school die me niet buitensloot.” ze snapte het, geloofde Mats. Al had ze niet het idee dat ze hem "niet" kon geloven. Mats glimlachte eventjes als teken dat ze rustig moest worden, maar hoe? Hoe moest ze nu rustig worden? “Ik zal de pijn proberen weg te nemen.” ze schrok heel even van die woorden maar glimlachte toen dankbaar. Mats deed zijn handschoen uit en het teken op de rug van zijn hand werd zichtbaar. Hij mompelde een paar woorden lichtmagie en vervolgens liet hij zijn handen over de wonde gaan. “Je mag wel niet op je been leunen.” Voegde hij er nog aan toe. Ze grinnikte even. Alsof ze dat vol ging houden.. Ze had sowieso niet op haar been moeten leunen, hoogstwaarschijnlijk was die zeurende, ondraaglijke pijn dan een stuk minder erg geweest. Ze liet haar blik naar een boom glijden. Het duistere bos, ze kwam hier ontzettend graag.. Maar vandaag had het voor het grootste probleem ooit kunnen zorgen. Ja, kunnen.. Haar verwondingen waren nog het minst erg, als Mats haar niet had gevonden.. Hoogstwaarschijnlijk had ze dan nu nog tegen die boom aangezeten, smekend dat die pijn op hield, smekend dat ze Terra niet vooruit had gestuurd.. 'Hoe heb jij het over leeft? Voor zover ik Hidan heb gezien.. Zou hij niet zomaar stoppen met zijn martelingen.. Hoe heb je dat gedaan, Mats?' vroeg ze plots, haar blik nog steeds strak op de boom achter Mats gericht. Ze durfde hem nu niet aan te kijken. Ze wist niet precies wat het was.. Maar ze voelde dat de blik die in haar ogen lag niet echt bij haar hoorde.. Het was niet echt angst, ook geen verdriet.. Het was iets wat ze onmogelijk kon beschrijven.. Een reden dat ze niet wilde dat Mats het zag. Ze slikte krampachtig en liet haar blik langzaam naar de grond glijden, Mats' blik ontwijkend. Hij kon haar nu dwingen hem aan te kijken, maar waarschijnlijk zou ze dan koppig haar ogen sluiten. Ze haalde even huiverend adem, niet in staat die brok in haar keel weg te krijgen..

Why do words don’t have a value? I try to let you relax but all I do is make it worse…

Woorden waren van geen waarde voor Tari, zo bleek het. Mats probeerde haar met al zijn moeite haar te kalmeren maar het lukte hem gewoon niet, ze bleef trillen en angstig zijn. “Ga niet weg” klonken de woorden die haar mond verlieten. Het maakte hem ook bang, want ze geloofde hem niet, ondanks alles wat hij probeerde. "Zal ik niet doen lieverd, ik blijf bij je, ik weet het, het doet pijn, ik kan er niets aan doen lieverdje van me. Tenzij helen, maar dat zal nog meer pijn doen." Hij keek haar aan en gaf haar een kusje op haar lippen. Misschien het enigste wat voorlopig kon helpen, maar dat deed het niet, ze bleef onrustig en het maakte hem een beetje geïrriteerd, maar die emotie tonen deed hij niet, uit angst om haar nog angstiger te maken. 'Wat.. Wat deed je op Razen?' vroeg ze duidelijk aarzelend. Dat had nooit gemogen! Ze mocht niet aarzelen, ze wist dat elke vraag die ze stelde, zou beantwoord worden, hij wou eerlijk tegen haar zijn. "Ik moest een vriend helpen, maar hij is om het leven gebracht.. Ik heb het overleefd zoals je ziet" Tári's adem stokte even. 'Het spijt me voor je..' mompelde ze amper hoorbaar. Mats haalde de zakdoek van zijn oog omdat het toch geen zin had, de wonde zou toch voorlopig niet stollen, de wond was nog te vers. 'J-je oog..' mompelde ze vol afschuw. Het enigste wat hij eigenlijk daarop kon zeggen was: “Alles komt goed.” Maar meteen kwam ze met nog een vraag op de proppen.

“Waarom?” Klonk de vraag, hij kon eigenlijk alle kanten uit met die vraag, maar hij besloot het bij de moord te houden. “Omdat ik mijn enige vriend wou beschermen.”, zo klonk zijn antwoord. Hij had sinds gisteren eindelijk een vriend gehad, maar hij moest helaas genoeg sterven. 'Maar.. Je zei de vorige keer dat je geen.. Geen vrienden had gehad om op terug te vallen..’ Hij pakte haar bij haar schouders en liet haar hem aankijken. Dit was nodig, Tari moest hem in zijn ogen kijken. Tári gehoorzaamde, al was haar blik nog steeds wat angstig. “Hij was de enige die ietwat aardig deed, maar toen besefte ik niet dat hij me zo dierbaar was en hoe dierbaar ik voor hem was. We werden vrienden op die dag dat hij stierf. Hij was ook de enigste die tegen me sprak zonder angst of haat. Hij was gewoon… Vriendelijk…”
'L.. Loog je?' vroeg Tári met angst. “Nee lieverd, ik besefte het pas die dag op Razen toen hij stierf” herhaalde hij. “Hij begon over het verleden te praten en zei dan dat hij de enigste was die vriendschappelijke gevoelens voor me had. Hij was de enigste in de lagere school die me niet buitensloot.” Een teken om rustig te worden, dat had ze nodig, dus gaf hij dit teken ook. “Ik zal de pijn proberen weg te nemen.”

Ze schrok heel even van die woorden maar glimlachte toen dankbaar. Mats deed zijn handschoen uit en het teken op de rug van zijn hand werd zichtbaar. Hij mompelde een paar woorden lichtmagie en vervolgens liet hij zijn handen over de wonde gaan. “Je mag wel niet op je been leunen.” Voegde hij er nog aan toe. Ze grinnikte even. Dat deed hem glimlachen, ze grinnikte alweer dus dit was een zeer goed teken. Hij gaf haar weer een kusje als dankjewel voor haar glimlach. 'Hoe heb jij het over leeft? Voor zover ik Hidan heb gezien.. Zou hij niet zomaar stoppen met zijn martelingen.. Hoe heb je dat gedaan, Mats?' vroeg ze plots, haar blik nog steeds strak op de boom achter Mats gericht. Alsof ze hem niet eens wou aankijken. “Ik heb hem uit de cirkel gekregen met mijn schaduwbezit techniek. Ik neem daarmee zijn schaduw in mijn macht en dwing hem uit de cirkel. Toen heb ik hem voor even kunnen verlammen om te kunnen gaan lopen. Hij is makkelijk eenmaal als je de truc door hebt, dwing hem uit die cirkel. Dan kan je hem te grazen nemen.” Hij draaide haar gezicht naar hem zodat ze hem wel moest aankijken. “Hidan is een praatmachine, je kan zoveel van hem voorspellen als hij zijn mond weer eens voorbijpraat.” Hij moest er even om lachen. Hidan was geen gemakkelijke persoon om tegenover te staan als je zijn technieken niet doorhebt. Dat was een feit, en zijn vriend had de technieken niet door. Zo kwam hij aan zijn einde, aan de vele verwondingen.

“Ik zal de pijn proberen weg te nemen.” Ze schrok heel even van die woorden maar glimlachte toen dankbaar. Mats deed zijn handschoen uit en het teken op de rug van zijn hand werd zichtbaar. Hij mompelde een paar woorden lichtmagie en vervolgens liet hij zijn handen over de wonde gaan. “Je mag wel niet op je been leunen.” Voegde hij er nog aan toe. Ze grinnikte even. Mats glimlachte even. Mats gaf haar weer een kusje. 'Hoe heb jij het over leeft? Voor zover ik Hidan heb gezien.. Zou hij niet zomaar stoppen met zijn martelingen.. Hoe heb je dat gedaan, Mats?' vroeg ze plots, haar blik nog steeds strak op de boom achter Mats gericht. “Ik heb hem uit de cirkel gekregen met mijn schaduwbezit techniek. Ik neem daarmee zijn schaduw in mijn macht en dwing hem uit de cirkel. Toen heb ik hem voor even kunnen verlammen om te kunnen gaan lopen. Hij is makkelijk eenmaal als je de truc door hebt, dwing hem uit die cirkel. Dan kan je hem te grazen nemen.” Mats draaide Tári's gezicht naar zich toe zodat ze hem wel aan moest kijken. Ze dacht er nog even aan om koppig haar ogen te sluiten, maar iets hield haar tegen. Ze dwong zichzelf Mats aan te kijken. “Hidan is een praatmachine, je kan zoveel van hem voorspellen als hij zijn mond weer eens voorbijpraat.” Hij moest er even om lachen. Mats' lach liet Tári's lippen iets opkrullen. Het was lastig. Iets in haar zei dat ze op dit moment alleen maar die kwetsbare kant had, die kant die ze net ook had laten zien.. Maar zelf wist ze ook wel dat dat niet helemaal waar was. Was ze eigenlijk echt bang geweest voor Hidan? Niet echt.. Ze was wat angstig geweest, maar bang zou ze het niet kunnen noemen.. Ze sloot haar ogen even. De glimlach rond haar lippen bleef waar het was. Maar als ze toen niet bang was, waar was ze nu dan eigenlijk bang voor? Wanneer was die angst eigenlijk begonnen? Ze grinnikte zacht en schudde haar hoofd. Ze kon zelf daar geen antwoord op geven.. Misschien was het gewoon te snel gegaan.. Het ene moment had ze amper angst getoond, enkel pijn, het volgende moment was ze letterlijk voor alles kwetsbaar geweest. Ze opende haar ogen en sloeg haar armen om Mats hals. 'Ik hou van je.' ze glimlachte. Haar blik gleed naar de zelfde boom als net. Ze voelde hoe ze iets ontspande, al ontspande ze niet elk spiertje in haar lichaam. Dat zou ze op dit moment niet eens kunnen.. 'Dankjewel, Mats.' ze liet hem los en keek hem recht aan. Haar ogen stonden een stuk minder angstig al kon ze dat laatste beetje angst niet weg dwingen. Ze kon zichzelf niet dwingen ineens al die angst aan de kant te zette. Zeker niet als ze niet eens wist waar die angst vandaan kwam. Ze drukte een kus op Mats' wang en grinnikte zacht. Het bleef elke keer weer vreemd. Hoe snel haar emoties konden veranderen.. Al moest ze dit keer toch echt toegeven dat ze zichzelf had moeten dwingen..

De pijn wegnemen, Tari niet meer laten lijden, dat was letterlijk het enigste wat hij wou, haar zoveel pijn niet laten hebben. Mats wou haar met zijn leven beschermen, maar meer kon hij ook niet doen. Hij had haar al in de steek gelaten en dat deed hem enorm veel pijn. Dat zag je ook aan zijn gezicht. De pijn die Tari had, deed hem soort van doodgaan vanbinnen. Hij legde zijn ontblootte handen op haar bovenbeen en zei een paar lichtmagie woorden. Ze namen de pijn even weg en zouden normaal gezien de wonde na een paar dagen moeten laten genezen. Hij deed dit nadat hij de geruststellende woorden: “Ik zal de pijn proberen weg te nemen” “Je mag wel niet op je been leunen.” Voegde hij er nog aan toe. Ze grinnikte even. Mats glimlachte even. Mats gaf haar weer een kusje. 'Hoe heb jij het over leeft? Voor zover ik Hidan heb gezien.. Zou hij niet zomaar stoppen met zijn martelingen.. Hoe heb je dat gedaan, Mats?'
Ze vroeg veel, dat was misschien normaal maar Mats was niet echt in de moed om te spreken. Maar toch beantwoordde hij haar vraag omdat hij haar enorm veel verschuldigd was: “Ik heb hem uit de cirkel gekregen met mijn schaduwbezit techniek. Ik neem daarmee zijn schaduw in mijn macht en dwing hem uit de cirkel. Toen heb ik hem voor even kunnen verlammen om te kunnen gaan lopen. Hij is makkelijk eenmaal als je de truc door hebt, dwing hem uit die cirkel. Dan kan je hem te grazen nemen.” Mats draaide Tári's gezicht naar zich toe zodat ze hem wel aan moest kijken. Hij vond het heel onbeleefd dat Tari hem niet eens aankeek en dat irriteerde hem mateloos, dat merkte je ook aan zijn gezichtsuitdrukking, hij had geen zin om zijn emoties te verbergen. Ze keek hem aan, mooi zo. “Hidan is een praatmachine, je kan zoveel van hem voorspellen als hij zijn mond weer eens voorbijpraat.” Hij moest er even om lachen. Mats' lach liet Tári's lippen iets opkrullen. Hij had haar een beetje doen glimlachen, dat maakte zijn dag al iets rooskleuriger. Ze was bang en dat wou Mats totaal niet, ze moest moedig zijn. Net zoals hij toen hij tegenover Hidan stond, een persoon die je echt te snel moest af zijn en je moest snel zijn manier van werken doorhebben. Of je was ten dode opgeschreven. Ze sloot haar ogen even. De glimlach rond haar lippen bleef waar het was. Hij vroeg zich af waarom ze haar ogen sloot. Misschien moest ze nadenken maar dat kon hij niet weten. Hij zweeg en keek haar zwijgzaam aan tot ze haar ogen weer opende en ze haar armen rond zijn hals sloeg. Hij glimlachte heel eventjes en luisterde aandachtig naar wat ze zei: 'Ik hou van je.' ze glimlachte. Die woorden betekenden veel voor hem, maar daden deden net iets meer dan woorden in zijn standpunt. Ze ontspande en ze liet hem los nadat ze hem had bedankt. Ze drukte een kus tegen Mats’ wang maar hij stelde de vraag niet waarom alleen op de wang. Maar hij vroeg het zich spijtig genoeg wel af. Hij keek haar aan met een vragende blik, nu was hij zelf bang haar te verliezen. “Nee, jij bedankt. Je hebt me doen inzien dat ik je helemaal niet alleen mag laten. Maar ik denk wel dat ik je zal moeten loslaten. Je hebt… Heel veel meegemaakt, je moet denk ik een beetje ruimte hebben.” Hij stond op en was al helemaal klaar om te vertrekken. De woorden die ze had uitgesproken waren voor hem op dit moment niet goed genoeg. Hij had haar alleen gelaten, het stomste ding wat hij letterlijk kon doen. Hij nam het zichzelf enorm kwalijk. Hij keek haar met een geforceerde glimlach aan. “Ik zal je ruimte geven… Tàri…” De woorden verlieten met enorm veel moeite zijn mond en hij keek haar aan toen hij dat zei, wetend dat ze sowieso ruimte nodig had. Er was zoveel gebeurt, misschien werd het haar wat te veel…

“Hidan is een praatmachine, je kan zoveel van hem voorspellen als hij zijn mond weer eens voorbijpraat.” Hij moest er even om lachen. Mats' lach liet Tári's lippen iets opkrullen. Ze sloot haar ogen even. De glimlach rond haar lippen bleef waar het was. De gedachtes waarom ze zo bang was geweest raasde door haar hoofd. Vragen waar ze geen antwoord op had, vragen waar niemand een antwoord op had. Angst was en bleef een vreemde emotie, het was een emotie die oncontroleerbaar leek, elke keer weer. Ze had er zelden tot nooit een verklaring voor waarom ze abng was. Nu dus ook niet. Mats zweeg en keek haar zwijgzaam aan tot ze haar ogen weer opende en ze haar armen rond zijn hals sloeg. Mats glimlachte heel eventjes en luisterde aandachtig naar wat ze zei: 'Ik hou van je.' ze glimlachte. Tári drukte een kus op Mats' wang nadat ze hem had bedankt. Mats keek haar met een vragende blik aan. Ze vroeg zich af welke vraag zich in zijn hoofd nestelde. “Nee, jij bedankt. Je hebt me doen inzien dat ik je helemaal niet alleen mag laten. Maar ik denk wel dat ik je zal moeten loslaten. Je hebt… Heel veel meegemaakt, je moet denk ik een beetje ruimte hebben.” Mats stond op en was al helemaal klaar om te vertrekken. Tári's mond viel open en een onrustig gevoel begon langzaam maar zeker op te wellen in haar lichaam. Mats keek haar met een glimlach aan. De glimlach was duidelijk geforceerd, iets dat Tári nou niet bepaald aan stond.. “Ik zal je ruimte geven… Tàri…” misschien wilde Mats niet dat het opviel.. Maar het was duidelijk dat de gesproken woorden niet makkelijk over zijn lippen waren gekomen. Tári's mond was open gevallen en ze keek Mats niet begrijpend aan. Wilde hij.. Weg gaan? Maar.. Hij had toen straks nog gezegd dat hij niet weg zou gaan.. Tári schudde niet-begrijpend met haar hoofd. Ze slikte even. Dat kleine beetje angst wat ze toen straks had gehad werd weer wat groter toen ze besefte dat Mats haar alleen wilde laten. Haar adem stokte even voordat ze nog verwoeder met haar hoofd begon te schudde. Ze keek Mats recht aan en het onbegrip was duidelijk in haar ogen te zien. Ze was op dit moment niet in staat iets te zeggen, kon enkel hopen. Ze had in haar hoofd in deze secondes al zo ontzettend veel bedacht om nu te zeggen, geen van al die woorden, zinnen, kreeg ze nu uit haar mond. Geen van de dingen die zich in haar hoofd bevonden kreeg ze over haar lippen. Elke keer als ze het probeerde kwam er enkel een enkele letter uit haar mond. Verder kwam ze niet. Of het kwam door de hoeveelheid aan zinnen die zich in haar hoofd bevonden of door de verwarring kon ze moeilijk zeggen. Het was in elk geval duidelijk dat ze beter kon stoppen met haar pogingen wat te zeggen. Het ging haar toch niet lukken een enkel goed, heel woord uit haar mond te krijgen. Ze stopte met het schudde van haar hoofd en slikte krampachtig. Niet alleen de woorden en zinnen die ze al paraat had mocht ze haar stem weer terug krijgen maakte haar gek, ook de vragen die zich ineens door haar hoofd een weg baande lieten haar brein overuren maken. Ze haalde diep adem en kneep haar ogen dicht. Ze hield haar adem even in en toen ze haar ogen opende vroeg ze zacht en met nog steeds de zelfde moeite: 'Blijf.. Alsjeblieft..' twee hele woorden.. Het was in elk geval beter dan niks.. Maar.. Ze hoopte in elk geval dat de boodschap duidelijk was. Ze wist dat Mats zich schuldig voelde, ze wilde dat dat niet zo was. Ook al had hij zijn mond voorbij gesproken, hij was niet de gene die zo stom was geweest Hidan uit te dagen.. Of nou ja, niet op dat moment.. Het was haar eigen fout. Zij had per se een grote mond moeten hebben, per se uit moeten dagen. Zij was op dit moment de enige met echte schuld. Ze wilde dat ze Mats dat had gezegd, maar had ze er kans voor gezien? Nee, niet echt. Bovendien kwam daar ook nog eens bij dat ze veel te blij was geweest dat ze niet meer alleen was.. De gedachte waar Terra nu uithing spookte ook ineens door haar hoofd. Ze slikte even en keek Mats recht aan. Ze wilde niet dat hij weg ging.. Misschien zou ze zelfs boos worden als hij haar nu alleen zou laten. Dat wist ze eigenlijk wel zeker.. Ze vroeg zich eigenlijk een beetje af hoe ze het duistere bos uitkwam als ze niet op haar been kon leunen.. Ze zou kunnen hinkelen, maar de grond hier was nou niet bepaald helemaal recht en dat zou geheid fout gaan. Nee, ook al was Terra bij haar en kon ze met gemak het bos verlaten.. Ze wilde niet dat Mats haar alleen liet..

“Hidan is een praatmachine, je kan zoveel van hem voorspellen als hij zijn mond weer eens voorbijpraat.” Hij moest er even om lachen. Mats' lach liet Tári's lippen iets opkrullen. Ze sloot haar ogen even. De glimlach rond haar lippen bleef waar het was. Mats zweeg en keek haar zwijgzaam aan tot ze haar ogen weer opende en ze haar armen rond zijn hals sloeg. Mats glimlachte heel eventjes en luisterde aandachtig naar wat ze zei: 'Ik hou van je.' ze glimlachte. Tári drukte een kus op Mats' wang nadat ze hem had bedankt. Mats keek haar met een vragende blik aan. Hij vond de kus op zijn kaak niet goed genoeg, misschien wat vreemd als je net samen was maar voor hem was dat niet voldoende. Hij voelde zich daardoor schuldig en dat merkte Tari misschien wel. Nee, jij bedankt. Je hebt me doen inzien dat ik je helemaal niet alleen mag laten. Maar ik denk wel dat ik je zal moeten loslaten. Je hebt… Heel veel meegemaakt, je moet denk ik een beetje ruimte hebben.” Mats stond op en was al helemaal klaar om te vertrekken. Tári's mond viel open, hij had het deels wel verwacht maar hij durfde er niet eens op reageren. Mats keek haar met een glimlach aan, geforceerd weliswaar, maar hij glimlachte om haar bestwil. Hij wilde haar niet kwetsen met de daden die hij has gedaan. “Ik zal je ruimte geven… Tàri…” Mats wilde niet dat het opviel.. Maar helaas genoeg was het duidelijk dat de gesproken woorden niet makkelijk over zijn lippen waren gekomen. Tári's mond was open gevallen en ze keek Mats niet begrijpend aan. Hij wilde weggaan voor haar bestwil. Ze haalde diep adem en kneep haar ogen dicht. Ze hield haar adem even in en toen ze haar ogen opende vroeg ze zacht en met nog steeds de zelfde moeite: 'Blijf.. Alsjeblieft..'
“Oke” zei hij zacht “Wat wil je dat ik doe voor je want ik heb absoluut geen idee, je bent altijd bang. Ik kan je echt niet meer helpen ik voel me hulpeloos.” Hij zweeg weer, ze was bijna altijd bang en dat maakte hem ook bang. Hij ging weer naast haar zitten zonder nog enige levenskracht. Hij was compleet uitgeput.

(inspiloos)

'Blijf.. Alsjeblieft..'
“Oke” zei Mats zacht. “Wat wil je dat ik doe voor je want ik heb absoluut geen idee, je bent altijd bang. Ik kan je echt niet meer helpen ik voel me hulpeloos.” Tári kon het niet helpen dat er een glimlach rond haar lippen vormde bij die woorden. Mats ging weer naast haar zitten. Hoe gin ze dit.. Subtiel vragen? 'Mats.. Je snapt toch wel waarom ik bang ben? En dan bedoel ik hier en nu.' ze keek Mats vragend aan. In haar ogen twinkelde iets ondeugends. Waar het vandaan was gekomen moest je Tári echt niet vragen, want dat was een vraag waar ze geen antwoord op had. Mats wilde van haar horen wat hij kon doen. Wat kon hij eigenlijk nu nog doen? Niet weg gaan, dat was in elk geval al een. Eigenlijk was alleen zijn aanwezigheid al iets wat Tári een stuk rustiger maakte. 'Ik ga je een vraag stellen die ik bij mijn weten al eerder heb gesteld. Het kan me op dit moment niet schelen wat je antwoord toen was, ik wil een eerlijk antwoord dat je op dit moment geeft.' ten eerste wist ze gewoon dat Mats haar altijd eerlijk antwoord zou geven, of nou ja, ze wist het bijna zeker. Ten tweede.. Misschien was die ene zin wat bot gezegd.. En ten derde.. Voor haar gevoel klopte de helft van de zin niet, sloeg die zin nergens op.. 'Waarom ben je altijd zo onzeker? Je zegt wel dat je me niet meer kan helpen, maar wat nou als jij de enige bent die dat zo ziet?' ze glimlachte even. 'Je helpt me al door er nu voor me te zijn.. Als ik eerlijk ben..' Tári's blik gleed naar de plek waar haar riem om haar middel zat. Ze miste een mes, maar de andere negen zaten er nog in. 'Zou ik niet eens durven te denken aan wat ik had gedaan als je er nu niet was geweest.' Tári hield haar hoofd iets schuin. Een ding was zeker, Mats zag eruit alsof hij dagen achter elkaar niks anders gedaan had dan lopen. Het viel nu eigenlijk pas echt op, maar hij zag er werkelijk uitgeput uit.. 'Ik weet dat je je schuldig voelt om wat er is gebeurd.. Maar doe me een lol, jij bent niet de gene die fout zat.. Ik moest per se zo koppig zijn en Hidan uitdagen. Als ik hem gewoon genegeerd had dan was er waarschijnlijk niks ergs gebeurd.' Tári wist dat ze op dit moment behoorlijk wat sprak vergeleken met de afgelopen minuten. Ze wist dat het verwarrend kon werken, al haar vragen en opmerkingen in een keer. Maar net was ze al boos op zichzelf geweest, waarom zou ze dan niet gewoon alles in een keer zeggen? Of het nu klopte met het gesprek of niet. Ze ging iets verzitten waarbij ze er voor zorgde dat ze op geen enkele mogelijkheid op haar been kon leunen. Ze boog naar voren en drukte dit keer een kus op Mats' lippen. 'Niet zo onzeker, alsjeblieft.' mompelde ze zacht terwijl ze weer rechtop ging zitten. De ondeugende blik in haar ogen was groter dan eerst en van de angst was eigenlijk niks meer over. Ineens begreep ze waar al die angst vandaan was gekomen.. Het waren gewoon alle vragen in haar geweest die hadden gesmeekt om een antwoord, bang dat ze die nooit zou krijgen. De angst dat Mats zou vertrekken en haar alleen achter laten. Dat waren de grootste oorzaken geweest van die angst.. Ze grijnsde even en kon het niet laten zacht te lachen.

Hoop dat dit je inspiloosheid tegen gaat XD

“Blijf alstjeblieft” was het enigste wat Tári kon uitbrengen en Mats kon dat gewoon niet weigeren, want dan zou hij haar kwijtraken. En dit was wel het laatste wat hij werkelijk wou. Dus hij zou het haar beloven. Ook al was hij enorm uitgeput. “Oke” zei Mats zacht. “Wat wil je dat ik doe voor je want ik heb absoluut geen idee, je bent altijd bang. Ik kan je echt niet meer helpen ik voel me hulpeloos.” Hij liet zich ineen zakken als een soort pudding en zat er echt letterlijk hulpeloos bij. 'Mats.. Je snapt toch wel waarom ik bang ben? En dan bedoel ik hier en nu.' ze keek Mats vragend aan. Maar hij keek vragend terug en schudde zijn hoofd eventjes “Niet echt nee.” Hij onderdrukte een geeuw en dan ging Tári verder 'Ik ga je een vraag stellen die ik bij mijn weten al eerder heb gesteld. Het kan me op dit moment niet schelen wat je antwoord toen was, ik wil een eerlijk antwoord dat je op dit moment geeft.' Hij reageerde er niet echt op, hij was daar te uitgeput voor. 'Waarom ben je altijd zo onzeker? Je zegt wel dat je me niet meer kan helpen, maar wat nou als jij de enige bent die dat zo ziet?' ze glimlachte even. 'Je helpt me al door er nu voor me te zijn.. Als ik eerlijk ben..'
“Ik geloof dat ik je niet verdien, ik laat je hier gewoon alleen achter. Zonder enige bescherming. Ik haat mezelf hier nu zo voor. Ik had gewoon niet mogen gaan. 'Zou ik niet eens durven te denken aan wat ik had gedaan als je er nu niet was geweest.' Tári hield haar hoofd iets schuin. Al snapte hij niet echt waarom ze haar hoofd schuin hield. “Wat zou je dan gedaan hebben Tári?” zijn stem klonk afgemat. Hij kon geen grammetje opgewektheid tonen, dat zou hem alleen al zijn hele energievoorraad kosten die hij nog had.. 'Ik weet dat je je schuldig voelt om wat er is gebeurd.. Maar doe me een lol, jij bent niet de gene die fout zat.. Ik moest per se zo koppig zijn en Hidan uitdagen. Als ik hem gewoon genegeerd had dan was er waarschijnlijk niks ergs gebeurd.'
“Ik had er moeten zijn, ik had die verwonding moeten oplopen, niet jij.” Hij zweeg weer, hij kreeg er nog amper iets uit, hij was echt te moe. Ze boog naar voren en drukte dit keer een kus op Mats' lippen. 'Niet zo onzeker, alsjeblieft.' mompelde ze zacht terwijl ze weer rechtop ging zitten. “Oke, maar waarom die ondeugendheid? Ik snap het niet echt.”
Ze lachte en Mats trok zijn wenkbrauw omhoog.

“Wat wil je dat ik doe voor je want ik heb absoluut geen idee, je bent altijd bang. Ik kan je echt niet meer helpen ik voel me hulpeloos.” Hij liet zich ineen zakken als een soort pudding en zat er echt letterlijk hulpeloos bij. 'Mats.. Je snapt toch wel waarom ik bang ben? En dan bedoel ik hier en nu.' ze keek Mats vragend aan. Maar hij keek vragend terug en schudde zijn hoofd eventjes “Niet echt nee.” ze glimlachte kort: 'Ik genoot er nou niet bepaald van om alleen in een bos te zitten.. Zonder Terra. Bovendien, de angst die het met zich mee bracht toen ik door Hidan verwond werd..' ze stopte even. Ze was bang geweest voor alles. Vanaf het moment dat ze Terra weg had gestuurd. 'Ik ga je een vraag stellen die ik bij mijn weten al eerder heb gesteld. Het kan me op dit moment niet schelen wat je antwoord toen was, ik wil een eerlijk antwoord dat je op dit moment geeft.' het verbaasde haar niet echt dat Mats er niet echt op reageerde. 'Waarom ben je altijd zo onzeker? Je zegt wel dat je me niet meer kan helpen, maar wat nou als jij de enige bent die dat zo ziet?' ze glimlachte even. 'Je helpt me al door er nu voor me te zijn.. Als ik eerlijk ben..'
“Ik geloof dat ik je niet verdien, ik laat je hier gewoon alleen achter. Zonder enige bescherming. Ik haat mezelf hier nu zo voor. Ik had gewoon niet mogen gaan.” Tári merkte dat haar mond open viel. Had hij nou.. Dacht hij echt..?! Ze klapte haar mond dicht en besloot nu even niets te vragen of te zeggen. Ze wilde nu gewoon haar zin af maken, de zin waar ze al aan was begonnen: 'Zou ik niet eens durven te denken aan wat ik had gedaan als je er nu niet was geweest.' Tári hield haar hoofd iets schuin. Ze maakte zich zorgen om Mats. Hij zag er echt verschrikkelijk uit. Hij zag eruit alsof hij elk moment in elkaar kon zakken. En die gedachte stilde Tári nou niet bepaald gerust.. “Wat zou je dan gedaan hebben Tári?” zijn stem klonk afgemat. Ergens wilde ze hem dat antwoord niet geven. Ze wist dat het nou niet bepaald iets was waar iedereen om zou staan te springen.. Ze slikte even en wende haar blik af. 'Ik geloof..' ze pakte een van de messen uit haar riem en hield hem omhoog terwijl ze Mats strak aankeek. 'Dat ik hiermee was gaan spelen.. Op de verkeerde manier..' ze wist niet precies wat ze had gedaan, maar het was al vaker gebeurt dat ze haar mes had gegrepen en iets had gedaan. Zichzelf verwonde ze zelden, maar als een bepaalde pijn de overhand had, was ze tot alles in staat. Haar kennende zou ze een andere wond maken waarvan de pijn nog tien keer erger was, enkel om te zorgen dat de andere wond ophield. Ze liet het mes zakken en stopte hem weer tussen haar riem. 'Ik weet dat je je schuldig voelt om wat er is gebeurd.. Maar doe me een lol, jij bent niet de gene die fout zat.. Ik moest per se zo koppig zijn en Hidan uitdagen. Als ik hem gewoon genegeerd had dan was er waarschijnlijk niks ergs gebeurd.'
“Ik had er moeten zijn, ik had die verwonding moeten oplopen, niet jij.” ze schudde haar hoofd. 'Nee, Mats. Geloof me maar als ik je zeg dat jij me daar meer pijn mee had gedaan, dan Hidan nu met deze wond.' ze glimlachte even. Tári boog zich naar voren en drukte een kus op Mats' lippen. 'Niet zo onzeker, alsjeblieft.' mompelde ze zacht terwijl ze weer rechtop ging zitten.
“Oke, maar waarom die ondeugendheid? Ik snap het niet echt.”
Ze lachte en Mats trok zijn wenkbrauw omhoog. 'Ik herinnerde me hoe ik je kon laten lachen..' ze zou er een moord voor doen als ze Mas nu zou kunnen zien lachen. Al betwijfelde ze of ze het nu wel moest proberen, Mats laten lachen. Haar blik werd wat bezorgd en zacht vroeg ze: 'Wat heeft je zo uitgeput. Je zit er echt verschrikkelijk uit..' ze keek Mats vragend aan. Ze had hem eigenlijk nooit zo uitgeput gezien. Ja, de avond dat hij op de grond had geslapen, maar dit leek erger. Toen was het gewoon van alle emoties en eerlijk gezegd.. Betwijfelde ze of dat hier ook het geval was..

(phew laat)
Mats' woorden werden de wind ingeslagen en hij zuchtte nogmaals, alsof dat nog het enigste redmiddel was dat hij had. Hij had geen kracht meer en kon ook niets meer, hij was net een zak aardappelen dat je niet meer van de grond kreeg. 'Mats.. Je snapt toch wel waarom ik bang ben? En dan bedoel ik hier en nu.' ze keek Mats vragend aan. Maar hij keek vragend terug en schudde zijn hoofd eventjes “Niet echt nee.” ze glimlachte kort: 'Ik genoot er nou niet bepaald van om alleen in een bos te zitten.. Zonder Terra. Bovendien, de angst die het met zich mee bracht toen ik door Hidan verwond werd..' ze stopte even. Zo kreeg Mats ook even de tijd om alles te laten bezinken. Zij werd aangevallen door Hidan, check, dat had hij ook al verwacht. . 'Ik ga je een vraag stellen die ik bij mijn weten al eerder heb gesteld. Het kan me op dit moment niet schelen wat je antwoord toen was, ik wil een eerlijk antwoord dat je op dit moment geeft.' Hij staarde letterlijk in het niets en gaf geen enkele reactie op hetgene wat ze zei, maar hij had het wel gehoord. 'Waarom ben je altijd zo onzeker? Je zegt wel dat je me niet meer kan helpen, maar wat nou als jij de enige bent die dat zo ziet?' ze glimlachte even. 'Je helpt me al door er nu voor me te zijn.. Als ik eerlijk ben..' Mats haalde zijn schouders op bij de eerste vraag die ze stelde en hij glimlachte dan heel eventjes met zijn laatste kracht op hetgene wat ze erna zei. “Ik geloof dat ik je niet verdien, ik laat je hier gewoon alleen achter. Zonder enige bescherming. Ik haat mezelf hier nu zo voor. Ik had gewoon niet mogen gaan.” Zei hij en zijn glimlach verdween. 'Zou ik niet eens durven te denken aan wat ik had gedaan als je er nu niet was geweest.' Mats keek haar aan en hij zag hoe ze haar hoofd schuin hield voor hetgene wat hij daarnet letterlijk had uitgekraamd dat nu als onzin zou beschouwd worden. “Wat zou je dan gedaan hebben Tári?” zijn stem klonk afgemat, iets wat hij totaal niet wou zijn in haar buurt, moe, afgemat… 'Ik geloof..' ze pakte een van de messen uit haar riem en hield hem omhoog terwijl ze Mats strak aankeek. 'Dat ik hiermee was gaan spelen.. Op de verkeerde manier..'
“Als ik de kracht had, zou ik het hebben afgenomen, ik wil niet dat je jezelf iets aandoet vanwege mij.” Zei Mats zachtjes, want luider kon hij niet gaan. Hij had een stem van een hese muis op dit moment. Hij kon elk moment misschien zelfs geen woord meer zeggen. Ze liet het mes zakken en stopte hem weer tussen haar riem. 'Ik weet dat je je schuldig voelt om wat er is gebeurd.. Maar doe me een lol, jij bent niet de gene die fout zat.. Ik moest per se zo koppig zijn en Hidan uitdagen. Als ik hem gewoon genegeerd had dan was er waarschijnlijk niks ergs gebeurd.' Het enigste waarmee Mats reageerde, was zijn schouders ophalen en zijn hoofd op haar schouder leggen. Hij wreef over de wonde toen hij een steek van pijn erdoor kreeg en hij ging rechtzitten. “Ik had er moeten zijn, ik had die verwonding moeten oplopen, niet jij.” ze schudde haar hoofd. 'Nee, Mats. Geloof me maar als ik je zeg dat jij me daar meer pijn mee had gedaan, dan Hidan nu met deze wond.' ze glimlachte even. Tári boog zich naar voren en drukte een kus op Mats' lippen. 'Niet zo onzeker, alsjeblieft.'
“Ik zal het proberen liefste.” Zei hij met een kleine glimlach. “Oke, maar waarom die ondeugendheid? Ik snap het niet echt.”
Ze lachte en Mats trok zijn wenkbrauw omhoog. 'Ik herinnerde me hoe ik je kon laten lachen..'
“Nu gaat het even niet, ik ben te uitgeput.” Hij legde zijn hoofd neer op haar schoot maar hij had nog steeds zijn ogen open om dan vervolgens haar laatste vraag te horen. Haar blik werd wat bezorgd en zacht vroeg ze: 'Wat heeft je zo uitgeput. Je zit er echt verschrikkelijk uit..'
“Het bloedverlies liefste” was het enigste wat er nog bij hem uitkwam en hij sloot zijn ogen om dan in slaap te sukkelen.

'Waarom ben je altijd zo onzeker? Je zegt wel dat je me niet meer kan helpen, maar wat nou als jij de enige bent die dat zo ziet?' ze glimlachte even. 'Je helpt me al door er nu voor me te zijn.. Als ik eerlijk ben..' Mats haalde zijn schouders op bij de eerste vraag die ze stelde en hij glimlachte dan heel eventjes op hetgeen wat ze erna zei. “Ik geloof dat ik je niet verdien, ik laat je hier gewoon alleen achter. Zonder enige bescherming. Ik haat mezelf hier nu zo voor. Ik had gewoon niet mogen gaan.” Zei hij en zijn glimlach verdween. Er spookte zoveel door haar hoofd op dit moment. De zorgen om Mats.. Ze dwong zichzelf ze ergens in haar achterhoofd te bewaren, maar voor nu weg te duwen. Ze wilde als eerste haar vraag af maken: 'Zou ik niet eens durven te denken aan wat ik had gedaan als je er nu niet was geweest.' Mats keek haar aan. Ze had haar hoofd iets gekanteld. Ze dwong zichzelf, ze wilde er nu echt niet eens aan denken wat Mats zo had verzwakt, al kon ze het wel raden. Als ze ook maar aan zijn grijns dacht.. Als ze Hidan ooit nog zou zien.. “Wat zou je dan gedaan hebben Tári?” zijn stem klonk afgemat. Tári slikte even. Het stelde haar niet gerust dat hij zo moe was.. 'Ik geloof..' ze pakte een van de messen uit haar riem en hield hem omhoog terwijl ze Mats strak aankeek. 'Dat ik hiermee was gaan spelen.. Op de verkeerde manier..'
“Als ik de kracht had, zou ik het hebben afgenomen, ik wil niet dat je jezelf iets aandoet vanwege mij.” in een andere situatie zou ze in lachen uit zijn gebarsten, maar nu voelde ze er niks voor om ook maar te glimlachen. Alles, het praten, het bewegen.. Aan alles wat Mats deed kon je zien hoe uitgeput hij was.. Tári schudde haar hoofd: 'Mats, als ik mezelf had gepijnigd met een van mijn messen, had dat niet aan jou gelegen..' ze moest er even wat moeite voor doen maar een glimlach sierde haar lippen toch. Tári liet het mes zakken en stopte het terug in haar riem. 'Ik weet dat je je schuldig voelt om wat er is gebeurd.. Maar doe me een lol, jij bent niet de gene die fout zat.. Ik moest per se zo koppig zijn en Hidan uitdagen. Als ik hem gewoon genegeerd had dan was er waarschijnlijk niks ergs gebeurd.' Het enigste waarmee Mats reageerde, was zijn schouders ophalen en zijn hoofd op haar schouder leggen. Hij wreef over de wonde. Tári was er bijna zeker van dat hij dat deed omdat het pijn deed. Een andere reden kon ze eigenlijk niet bedenken. Zeker niet als je ervan uitging dat als je over een wond wreef, het enkel meer pijn deed. In haar geval in ieder geval wel. Mats ging weer recht zitten. “Ik had er moeten zijn, ik had die verwonding moeten oplopen, niet jij.” ze schudde haar hoofd. 'Nee, Mats. Geloof me maar als ik je zeg dat jij me daar meer pijn mee had gedaan, dan Hidan nu met deze wond.' ze glimlachte even. Tári boog zich naar voren en drukte een kus op Mats' lippen. 'Niet zo onzeker, alsjeblieft.'
“Ik zal het proberen liefste.” Zei hij met een kleine glimlach. “Oke, maar waarom die ondeugendheid? Ik snap het niet echt.”
Ze lachte en Mats trok zijn wenkbrauw omhoog. 'Ik herinnerde me hoe ik je kon laten lachen..'
“Nu gaat het even niet, ik ben te uitgeput.” ze sloot haar ogen even. Ze had niet anders verwacht, ze zou er nu enkel een moord voor doen om Mats te zien lachen. Hij legde zijn hoofd neer op haar schoot maar hij had nog steeds zijn ogen open om dan vervolgens haar laatste vraag te horen. Haar blik werd wat bezorgd en zacht vroeg ze: 'Wat heeft je zo uitgeput. Je zit er echt verschrikkelijk uit..'
“Het bloedverlies liefste” was alles wat Mats nog zei voordat hij in slaap viel. Tári beet op haar lip. Ze moest moeite doen om haar mond te houden. Het liefst zou ze haar hele woordenboek uit schreeuwen. Ze was wraakzuchtig, ja, dat was ze altijd al geweest, haar hele leven lang.. Maar ze had nog nooit zoveel woede voor iemand gevoeld, zoveel haat.. Het liefst zou ze Hidan eigenhandig de keel door snijden. Tári boog zich zo goed en kwaad als het kon naar voren om een kus op Mats' kruin te drukken. Ze slikte even en sloot haar ogen. Ze snapte niet dat hij zich schuldig voelde. Ergens wel, maar niet op de manier waarop hij zei dat hij zich schuldig voelde. Hij voelde zich schuldig omdat hij haar alleen had gelaten, maar hij had dit toch niet kunnen voorspellen? Als Lieke, Sam of Damian haar hulp zouden vragen, zou ze ook zonder te twijfelen gaan, zij zou het ook niet kunnen verdragen niet te gaan. Zou zij op dat moment denken aan.. Dit soort dingen? Ja, nu misschien, nu alles al was gebeurd, misschien zou ze zich er nu een stuk bewuster van worden, maar nee.. Als dit alles niet was gebeurd zou ze zich er ook niet druk over maken, zou ze ook gewoon gaan. Tuurlijk, ze zou het zichzelf kwalijk nemen, maar niet op deze manier. Mats had dit niet kunnen voorspellen, Hidan had het simpel weg slim gespeeld.. Dat had hij ook bij haar gedaan. Tári voelde hoe de tranen achter haar ogen branden. Haar eigen wonden konden haar niks schelen.. Maar als ze naar Mats keek.. Hoe uitgeput hij was, hoe moe.. Ze beet op haar lip. Zodra de eerste traan over haar wang rolde veegde ze die meteen weg. Ze slikte even. Ze had nog nooit zo graag gewild dat het duistere bos niet bestond.. Sterker nog, dit was de eerste keer..

Lang o.o

'Waarom ben je altijd zo onzeker? Je zegt wel dat je me niet meer kan helpen, maar wat nou als jij de enige bent die dat zo ziet?' ze glimlachte even. 'Je helpt me al door er nu voor me te zijn.. Als ik eerlijk ben..' Mats haalde zijn schouders op bij de eerste vraag die ze stelde en hij glimlachte dan heel eventjes op hetgeen wat ze erna zei. “Ik geloof dat ik je niet verdien, ik laat je hier gewoon alleen achter. Zonder enige bescherming. Ik haat mezelf hier nu zo voor. Ik had gewoon niet mogen gaan.” Zei hij en zijn glimlach verdween. Zijn gevoelens waren een warboel, een hoopje miserie dat was hij nu. Het deed hem eraan denken dat hij mensen treiterde om zijn eigen pijn te verbergen. 'Zou ik niet eens durven te denken aan wat ik had gedaan als je er nu niet was geweest.' Mats keek haar aan. Haar hoofd kantelde en ze zag er zo prachtig uit. Hij reikte zijn trillende hand dat vol bloed hing naar haar uit. 'Ik geloof..' ze pakte een van de messen uit haar riem en hield hem omhoog terwijl ze Mats strak aankeek. 'Dat ik hiermee was gaan spelen.. Op de verkeerde manier..'
“Als ik de kracht had, zou ik het hebben afgenomen, ik wil niet dat je jezelf iets aandoet vanwege mij.” Het uitgeput zijn begon zijn tol te eisen. Hij bracht zijn uitgestrekte hand naar zijn schoot en liet het daar liggen. 'Mats, als ik mezelf had gepijnigd met een van mijn messen, had dat niet aan jou gelegen..' ze moest er even wat moeite voor doen maar een glimlach sierde haar lippen toch. Tári liet het mes zakken en stopte het terug in haar riem. 'Ik weet dat je je schuldig voelt om wat er is gebeurd.. Maar doe me een lol, jij bent niet de gene die fout zat.. Ik moest per se zo koppig zijn en Hidan uitdagen. Als ik hem gewoon genegeerd had dan was er waarschijnlijk niks ergs gebeurd.' Hij haalde zijn schouders op. “Hidan is zo goed als onsterfelijk.” Zei hij
“Ik had er moeten zijn, ik had die verwonding moeten oplopen, niet jij.” ze schudde haar hoofd. 'Nee, Mats. Geloof me maar als ik je zeg dat jij me daar meer pijn mee had gedaan, dan Hidan nu met deze wond.' ze glimlachte even. Tári boog zich naar voren en drukte een kus op Mats' lippen. 'Niet zo onzeker, alsjeblieft.'
“Ik zal het proberen liefste.” Zei hij met een kleine glimlach. “Oke, maar waarom die ondeugendheid? Ik snap het niet echt.”
Ze lachte en Mats trok zijn wenkbrauw omhoog. 'Ik herinnerde me hoe ik je kon laten lachen..'
“Nu gaat het even niet, ik ben te uitgeput.” ze sloot haar ogen even.
'Wat heeft je zo uitgeput. Je zit er echt verschrikkelijk uit..'
“Het bloedverlies liefste” was alles wat Mats nog zei voordat hij in slaap viel. Hij opende zijn ogen na een tijdje weer om dan Tari te zien huilen. Hij zette zich recht en hij keek haar aan. Hij omarmde haar en zei dan zachtjes:”Het spijt me Tàri, ik bezorg je zoveel verdriet en miserie. Maar toch hou je van me en ik van jou.” Hij zweeg even en aaide met zijn onbevlekte hand haar haar. “Ik zal hem wreken, dat beloof ik je.” Hij keek dan even rond. Hij dacht meteen aan een bepaald persoon en hij kon zijn grijns niet voor zichzelf houden. Hij glimlachte dan kort even naar Tári. Hij gaf haar een korte kus en zei dan “Misschien weet ik wel iets…”

'Ik weet dat je je schuldig voelt om wat er is gebeurd.. Maar doe me een lol, jij bent niet de gene die fout zat.. Ik moest per se zo koppig zijn en Hidan uitdagen. Als ik hem gewoon genegeerd had dan was er waarschijnlijk niks ergs gebeurd.' Hij haalde zijn schouders op. “Hidan is zo goed als onsterfelijk.” Zei hij Tári wilde tegen stribbelen. Kon het enkel niet. Iets hield haar tegen. Misschien was het de bezorgdheid op dit moment die haar dwong haar mond te houden, die haar verbood ook maar een enkel woord te zeggen. Niet nu tenminste. Niemand was onsterfelijk. Iedereen, alles, had een zwak punt. Niemand was onsterfelijk. Dan wilde en kon ze niet geloven. “Ik had er moeten zijn, ik had die verwonding moeten oplopen, niet jij.” ze schudde haar hoofd. 'Nee, Mats. Geloof me maar als ik je zeg dat jij me daar meer pijn mee had gedaan, dan Hidan nu met deze wond.' ze glimlachte even. Tári boog zich naar voren en drukte een kus op Mats' lippen. 'Niet zo onzeker, alsjeblieft.'
“Ik zal het proberen liefste.” Zei hij met een kleine glimlach. “Oke, maar waarom die ondeugendheid? Ik snap het niet echt.”
Ze lachte en Mats trok zijn wenkbrauw omhoog. 'Ik herinnerde me hoe ik je kon laten lachen..'
“Nu gaat het even niet, ik ben te uitgeput.” ze sloot haar ogen even. Zachtjes beet ze op haar lip.
'Wat heeft je zo uitgeput. Je zit er echt verschrikkelijk uit..'
“Het bloedverlies liefste” was alles wat Mats nog zei voordat hij in slaap viel. Tári keek bezorgd naar Mats. Haar kaken klemde ze strak op elkaar, ze weigerde te schreeuwen, al was de neiging er. De neiging alle woede los te laten. Hoe graag ze nu normaal wilde lopen, hoe graag ze nu Hidan wilde vinden, maar het liefst.. Wilde ze zijn keel doorsnijden en het leven uit hem zien sijpelen. Stille tranen gleden over haar wangen. Mats.. Hoe schuldig hij zich voelde. Het stak haar als dolk steken. Ze sloot haar ogen even, al leek dat het huilen niet te kunnen stoppen, de tranen bleven koppig over haar wangen glijden. Baande zich een weg naar de grond. Ze opende haar ogen. Ze slikte wat krampachtig. De pijn van haar wond was niks vergeleken met de pijn als ze naar Mats keek. Hoe uitgeput hij was.. Ze schrok even toen ze zag dat Mats in beweging kwam. Hij zette zich recht en keek haar aan. Tári wist dat haar ogen twinkelde van de tranen. Een korte glimlach sierde haar mond, niet meer dan vijf seconde voordat het weer vervaagde en verdween. Mats omarmde haar en zei zachtjes: ”Het spijt me Tàri, ik bezorg je zoveel verdriet en miserie. Maar toch hou je van me en ik van jou.” Tári haalde even huiverend adem. 'Jij bent niet de gene die me verdriet bezorgd..' mompelde ze zacht, amper hoorbaar. Mats zeeg en aaide Tári over haar haar. “Ik zal hem wreken, dat beloof ik je.” Tári sloot haar ogen even. Wreken.. Ze opende haar ogen en zag dat Mats glimlachte. Hij gaf haar een korte kus en zei dan: “Misschien weet ik wel iets…” nu pas besefte Tári dat de glimlach die ze had gezien.. Ze grijnsde even. 'Vertel..' ze liet haar tong over haar voortanden glijden. Haar blik werd hard en ze liet haar blik langs het landschap glijden. Ze beet even op haar lip en schudde haar hoofd. Ze grinnikte even en zuchtte. Waar maakte ze zich eigenlijk druk om? 'Ik wil niks liever dan wraak..' ze klemde haar kiezen op elkaar. Ze wilde Mats plan horen..