This is our punishment

Enya zat stil te genieten van de zon die warm op haar gezicht en haren scheen. Ze zat haar straf uit te werken en vond het nog leuk ook. Ze zat op haar knieën en groef met haar kleine handen de aarde rond een boterbloem weg. Alleen een beetje jammer dat ze ze niet allemaal opnieuw kon verpotten. Voor dit werk had haar favoriete kledij weer aangetrokken: een vrijwel te groot rood t-shirt, een blauwe tuinbroek van spijkerstof die op het eerste gezicht te klein leek maar waarvan de broekspijpen heel wijd om haar dunne benen zaten en kleine witte instapschoentjes. Haar rode haar had ze opgebonden met een groen elastiekje. Ze legde de boterbloem naast zich neer, pakte uit een grote doos een al uit de knol gegroeide maanlelie en zette de bol in de grond. Ze bedekte de omringende plaatsen met aarde en drukte dat zorgvuldig aan. Elveria was al bijna een uur te laat, wat een verrassing. Enya wist dat ze haar wekker altijd om acht uur zette, strafwerk of niet. Ze was nog steeds boos op haar vanwege haar brutale gedrag bij de hoofdmeester.Ze glimlachte, terug denkend aan het gezicht van Savador toen ze zijn lokaal verliet nadat ze hem even had gerustgesteld voor wat hem dwars zat. Het was moeilijk te zien geweest maar ondanks zijn mening van niets-laten-blijken, had ze gezien hoe zijn ogen een hoop kilte afnamen en zijn mond in een serieuze glimlach had gevormd. Die blik ad haar nieuwe moed gegeven.Ze veegde even over haar voorhoofd. Toen stond ze op, raapte een bos ontwortelde bloemen bij elkaar en stopte ze in een kruiwagen. Die zou ze, als hij vol was, naar de compost brengen. Naast haar lagen ook een heleboel dozen met maanlelies. Ze groef een bloem uit en zette in de aarde een bol met een maanlelie. Als de aarde was toegedekt, goot ze er een beetje water overheen. Dit zou waarschijnlijk een hele dag duren maar Enya genoot van het werk. Dat lag in haar aard. Ze groef een paardenbloem uit de aarde en gooide die met een boog op de stapel.

(Elveria en e.v.t Saf)

Genieten van de warmere temperaturen van dit seizoen lag niet bepaald in zijn aard, maar zijn baan forceerde hem om zo nu en dan ook zijn alerte patrouilles over het buitenterrein te lopen. In de hoop om leerlingen bij hun kraag te vatten en te straffen voor verzuim en spijbelen, meestal de rondhangende lapzwansen die lui op het grasveld lagen te dutten en hun lessen al dik een halfuur bezig waren. Savador fronste zijn dunne wenkbrauwen terwijl hij in een vlot tempo door het bos beende. Zijn lange zwarte mantel ruisde achter hem aan. Dachten ze daar mooi vanaf te kunnen komen omdat de meeste leraren rond dit tijdstip toch voor de klas stonden? I think not. Maar tot nu toe had hij nog geen enkele spijbelaar bij zijn lurven kunnen pakken. Het schoolterrein was verlaten, al zo leek het. Het oogde zoveel serener zonder grote groepen leerlingen die in het gras lagen te zonnen of met opengeslagen boeken lagen te leren of gewoon met elkaar te lunchen en bij te kletsen. Hij had een voorkeur aan rust en stilte. Altijd al gehad. Daarom kon hij zo'n ongelofelijke hekel hebben aan alles en iedereen die die zwijgzaamheid niet over zich had, en van werkelijk alles een feest probeerde te maken. Het waren teveel leerlingen om op te noemen die zich op die manier al op zijn haatlijst hadden gewerkt. Spijtig, want hij kon best begripvol zijn als ze enige discipline toonden. Tijdens het lopen bleven zijn slangachtige ogen strak op één enkel punt gericht. Hij had het bos al zo'n beetje voor de helft gehad en kwam nu aan bij de rand van het woud, daar waar het grote kasteel opdoemde en het grasveld ervoor uitnodigend zomers verlicht werd door de zon. Zijn blik bleef op iets roods hangen, ergens in de verte, en hij kwam later pas tot de conclusie dat het een meisje was. Zonder zijn blik van haar af te scheuren liep hij verder tot net na de bosrand. Pas nu kwam hij tot de conclusie dat het Enyana was. Ze zat gehuld in bijpassende kledij in het gras, ontgroef heel zorgvuldig de al uitgebloeide bloemen en verving ze vervolgens met bollen maanlelies - precies zoals hij haar als straf opgedragen had. Met iets dat leek op een klein voldaan glimlachje op zijn smalle lippen, sloeg Savador in een langzame beweging zijn armen voor zijn borst over elkaar en leunde met een schouder tegen de stam van een boom om even van een afstandje toe te kijken. Met precieze handelingen ging Enyana te werk, en voor hem wekte het de indruk dat ze dit al eens vaker moest hebben gedaan. Uiteraard niets vreemds; ze was een Grenaan. Maar zijn bleke gezicht betrok onmiddellijk bij de gedachte aan Elveria, en zijn scherpe slangenogen gingen direct al speurend het terrein af om enig spoor van haar te kunnen ontdekken. Het kind was er nog niet en dat betekende dat ze behoorlijk te laat was. Daar was hij alles behalve blij mee. Zijn blik bleef uiteindelijk weer hangen op Enyana, en de starheid in zijn gelaat verminderde iets. Zij kon er immers niets aan doen. Hoe kon je ook zo'n 'vriendin' handhaven, ongelofelijk. Zachtjes duwde Savador zich van de boom af en kwam Enyana bijna geruisloos genaderd. Tot hij vlak bij haar was en enkel zijn netjes opgepoetste zwartlederen herenschoenen, de pijpen van zijn pantalon en de zoom van zijn mantel voor haar zichtbaar waren. Ze zou moeten opkijken om oogcontact te maken. En aangezien dat niet zo prettig was met de volle zon in je gezicht, liet Savador zich rustig door zijn knieën zakken. Een paar van zijn lange zwarte lokken die verrassend glansden in het zonlicht - in plaats van dof en vettig zoals de meeste leerlingen hun mening al klaar hadden liggen over zijn haar - gleden langs zijn schouders naar beneden in de gebogen positie. Met een bepaalde warmte op zijn gelaat keek hij het meisje aan, zijn mondhoeken iets omgekruld wat hem bijna vriendelijk deed ogen.
'Heb je liever de voorkeur aan een plek met meer schaduw?' vroeg hij zacht.

Enya raakte zo op in haar werk dat ze niet merkte hoe een lange gedaante haar op een afstandje bekeek. Pas toen hij door zijn knieën naast haar neer zakte, zag ze dat het Savador was. Instinctief ging er een klein schokje door haar heen maar dat verdween al gauw. 'Heb je liever de voorkeur aan een plek met meer schaduw?' vroeg hij zacht. Hij leek bijna een vriendelijk uiterlijk te hebben. Een warm en lief glimlachje verspreide zich op haar lippen en deed haar groene ogen glinsteren. Voor het eerst sinds de drie jaar dat ze hier op school zat, kreeg ze geen gevoel van angst als naar zijn geharde gezicht keek. 'Het gaat wel meneer, ik ben hier bijna klaar.' Tegelijkertijd plante ze een maanlelie in de grond waar eerst een forse boterbloem had gezeten. Ze deed een pluk haar achter haar oor en ging de andere bloemen te lijf. Ze kreeg een gemakkelijk gevoel, tegenwoordig was dat moeilijk te krijgen. Sadistische kinderen die mekaar te lijf gingen, ouders die hun kinderen een berg regels opzadelde en hen in de toekomst een huwelijk beloofde dat zij hadden uitgekozen. Enya was zelf bang dat zij binnenkort een ernstig lijden zou krijgen. Haar vader was dood en haar moeder te zwak om uit bed te komen. Dit alles schoot door haar hoofd toen ze een stuk of vijf margrieten in de kruiwagen legde en met de plantengieter de maanlelies een douche gaf. Ze keek af en toe vanuit haar ooghoeken naar Savador, nu ze hem van dichtbij zag, leek het beeld dat de andere leerlingen schiepen een plaatje uit een boek met vooroordelen. Hij was weliswaar erg lang en bleek, maar had ook iets van een vermoeid persoon met een vrij harde jeugd die zijn goedaardigheid, of wat hij daar van had, een beetje probeerde te verdoezelen. Er stonden niet veel lijnen in zijn gezicht, waardoor ze moeilijk kon inschatten dat hij al vijftig jaar oud was. Een onbekende zou het niet kunnen raden. Enya ging overeind staan, zette haar handen in haar zij en bekeek tevreden het resultaat van het stukje grond rond een paar eiken. Ze pakte een paar kisten met maanlelies, zette ze op haar schouder en duwde de kruiwagen in de richting van een paar bomen die een koele schaduw wierpen over een stuk grond met flink wat boterbloemen. Ze zette de kisten neer, hurkte naast de eerste rij en ontwortelde de gele bloemen. Even keek ze naar Savador, plotseling vond ze het belangrijk of hij er ook tevreden mee was. Ze zocht zijn blik en zette een vragend gezicht op terwijl ze naar het geklaarde stuk grond knikte.

(kon het niet laten xD Jinte post morgen als het goed is)

De wekker rinkelde weer om acht uur in de morgen, de lichte mist van de vroege ochtend was opgetrokken en een waterig zonnetje scheen door het raam. Elveria's wekker was nogal horig, en een aantal leerlingen die vrij hadden kreunden. Iedereen kende ongeveer de Reputatie van Elveria, ze was bekend onder de spijbelaars, nakomers, en brutale mensen, iedere ochtend mistte ze een uur, het boeide haar niet welke, om een wandeling te maken in het Duistere bos. En ook eze keer stond ze vroeg op. Ze rekte zich even kreunend uit, gleed uit bed en sloefte snel naar de Badkamer, waar ze een koud plens water in haar gezicht gooide om wakker te worden. Snel kleedde ze zich aan, Skinny Jeans, Bemodderde kistjes en een trui, het dagelijkste kloffie van de zwartharige Shradaan. Ze zuchtte even en streek door haar zwarte korte haren. Ze viste haar erenjas van de Kapstok, en liep naar de voordeur van het kasteel, en ze knoopte onderweg de knoopjes van haar jas dicht. Het was fris, maar heerlijk, en ze liet het bovenste knoopje open. Geen wind, wel zon, en dat maakte het behaaglijk. Ze zette koers naar het Duistere bos, elke keer een andere route. Ze blies een ademwolkje uit, die snel verdween. Ze liep de donkere schaduwen in, en keek met een schuin, rood oog naar het inmense kasteel dat naast haar lag. Daar hadden leerlinge nu braaf les, ze zaten te zwoegen voor niets, maar het Boeide Elveria niet wat anderen deden, het klonk egoistish, maar zo was het juist. Haar oog gleed naar Master Savadors kantoor, en het deed een vage herrinrering opduiken. Ze toverde hem weer weg, en liep even stevig door om haar benen warm te laten worden. Omdat het voor haar handen toch wat fris was stak ze in de kleine bonte zakken. Ze vonden een papiertje, ze las het, en vloekte hard. Ze was de straf helemaal vergeten, nu zou Enya pas echt kwaad op haar zijn. Ze begon te rennen, onderweg kwam ze verschillende Maanlelie's tegen, geen fleurige bloemen, en legen kisten. Enya was natuurlijk al begonnen. Ze Remde af, voor haar zakte Savador naar beneden, en vroeg iets aan een roodharig figuur, Enyana. Elveria was erbij. Snel maakte ze haar handen vuil, en bemodderde haar kistjes nog iets erger. Ze liep iets dichterbij, en kon het niet laten, om een achterlijk gezicht te trekken en een raar dansje te doen achter Savadors rug om, hij vroeg er gewoon om. Zelf kon ze haar lach nog maar net inhouden, en ze ademde even in en uit. Ze straak haar haren uit haar gezicht, die er nu een beetje verwilderd bij hingen door het rennen. Ze drukte een haar wijsvinger op haar lippen en knipoogde, wat betekende dat Enya haar mond moest houden om niet te zeggen dat Elveria er niet was geweest. Ze liep naderbij, om zich te melden, helaas zag ze de vijand niet. Een uitstekende boomwortel, goed gecamoufleerd door de grond, pakte Elveria's voet en liet niet los. Ze wankelde, de boom liet haar voet los, en ze viel, recht op Savador. Ze wankelde verschrikt achteruit, haar hand voor haar mond.''Master...I-ik...'' Stamelde ze. Nu was ze er echt bij.

[Ik kon het niet laten :3]

Uren lang en hard doorwerken in de volle zon was niet goed, ook niet voor een Grenaan. De lente had de winter al overduidelijk verdreven, en de enige beschutting in de buurt was onder een aantal bomen op het terrein. Pas bij de rand van het bos wierpen zich genoeg verkoelende schaduwen over de grond door de dichte boomkruinen. Enyana kon beter haar spullen pakken en op een meer beschuttere plek verdergaan; zijn toestemming had ze. Misschien moest hij Elveria het verdere stuk maar laten doen. Het kind was al te laat, en veel anders dan lanterfanterig geluier verwachtte hij toch niet van haar. Althans, die insolente instelling had ze hem al getoond. En maakte je de eerste keer al geen goede indruk bij Savador, dan kon je je eerste beeld bij hem ook moeilijk veranderen. Tenzij ze zich vandaag wonder boven wonder een houding had aangenomen die gelijk stond aan die van één van zijn perfecte voorbeeld-leerlingen, maar dat leek hem spijtig en sterk. Voor de verandering behield Savador eens niet zijn harde en strenge uitstraling terwijl hij zich langzaam door zijn knieën liet zakken om op ongeveer gelijke ooghoogte met Enyana te zitten. Kwam hij direct ook een stuk minder intimiderend over. De zachtere uitdrukking op zijn bleke gelaat en de lichte omkrullingen van zijn mondhoeken konden als zeldzaam bestempeld worden, maar Enyana had er reden genoeg voor om het te mogen aanschouwen. Ten eerste had ze zich netjes gehouden op zijn kantoor - in grote tegenstelling tot iemand anders. En ten tweede was ze een jong, roodharig meisje en.. had hij vaak bepaalde foute gedachtes over zulke types. Maar aan de andere kant zou hij hetzelfde hebben gedacht over Elveria als ze niet zo'n ongelofelijk hondsbrutaal kreng was geweest. Hij kon er ook niets aan doen dat hij op rood viel en eigenlijk gewoon een grote pedo was. Stiekem. En Enyana maakte het nog even compleet door een lief en warm glimlachje op te zetten. 'Het gaat wel meneer,' antwoordde ze kalm. 'Ik ben hier bijna klaar.' Savador liet zijn onderarmen rusten op zijn knieën en vouwde zijn bleke handen kalmpjes ineen terwijl hij toekeek hoe Enyana met geleidelijke handelingen de aarde ontdeed van bloemen en er maanlelies voor in de plaats zette. Hij moest even zijn balans en de juiste houding vinden in de geknielde positie. Eentje die zijn zwakke rug zo min mogelijk belastte. Zo jong was hij immers ook al niet meer. Met diezelfde genegenheid richtte hij zich weer even kort tot Enyana. 'Mooi.' Nauwelijks te zien, maar hij glimlachte er weer lichtjes bij. Normaal was hij altijd erg alert en scherp als het neerkomt op het reageren van bepaalde dingen, maar momenteel was hij in gedachten verzonken, zijn slangachtige ogen glazig op één van de pas geplante maanlelies gericht. Daardoor merkte de Hoofdmeester het amper dat hij af en toe bekeken werd. En daardoor had hij ook niet direct in de gaten dat zijn favoriete laatkomer gekke bekken stond te trekken achter zijn rug om, en dat was voor haar misschien beter ook - wilde ze zich nog niet verder in de problemen werken. Savador leek pas weer uit zijn stroom aan gedachtes te ontwaken toen Enyana opstond, haar werk bekeek en uiteindelijk weer neerzeeg bij een nieuw stukje onaangepakte grond. Vol met overheersende, vrolijke en vooral walgelijke bloemen. Langzaam kwam hij ook weer overeind, alhoewel hij even halverwege bleef steken om iets weer in de juiste positie terug te laten schieten. Spieren verrekken door te haastig overeind te komen was geen pretje, wist hij uit ervaring. Hij staarde Enyana even recht aan toen deze zijn blik zocht en veelbetekenend knikte naar het stuk grond dat ze al had herplant. Of het voldoende was? Natuurlijk was het dat. Hij knikte misschien iets te vriendelijk voor zijn doen terug, maar goed. Ze mocht weten dat hij er tevreden over was. Haar zogenaamde vriendin was echter een heel ander verhaal. Zijn bleke gezicht betrok abrupt en er vormde zich een diepe frons tussen zijn wenkbrauwen nu zijn gedachten uitging naar Down en de vele minuten die ze al vergooid had met haar onverantwoorde verzuim. Bij Medusa, good heavens. Nors ging zijn blik het schoolterrein af om misschien toevallig op het gestalte te stuiten van een bleek, zwartharig meisje met een boblijn dat stiekem richting de andere kant van het duistere bos liep om hem en haar straf te ontlopen. Maar zo ging dat niet in z'n werk, oh nee. Zeker niet.
In een ruk draaide Savador zich om, alsof hij daadwerkelijk over het instinct beschikte van een slang en iedereen die zich binnen een straal van een aantal meters in zijn buurt waagde direct kon opmerken. Zijn ogen iets verwijd en de uitdrukking op zijn gelaat op ontevreden, want het gezicht waar hij recht in keek behoorde inderdaad bij Elveria. Kennelijk leek ze zo blij te zijn hem te zien dat ze hem in de armen viel, maar daar kon zijn lichaam niet goed tegen. Elveria's gekluns resulteerde in een opbotsing waardoor hij met mantel en al achterover tuimelde. En uiteindelijk met een doffe plof op zijn rug in het gras neerkwam. Zijn lange lokken en de plooien van zijn mantel gedrapeerd over de grond, maar zijn houding roerloos en zijn ogen stijf dichtgeknepen terwijl hij een hand tegen de plaats van zijn onderrug gedrukt hield. Een paar volle minuten leek hij doodstil te blijven liggen, tot hij zijn mond opende en er iets van een zacht gekreun over zijn lippen kwam. 'Bij Medusa.' Hij probeerde zich in een zittende positie te hijsen, zocht grip door in de aarde te klauwen en liet zich uiteindelijk toch weer neerzakken. 'Mijn rug,' kwam er in een iets zieliger gekreun uit. Of hij ouderdom de schuld gaf? Nee, daar was hij te koppig voor. Bovendien had hij daadwerkelijk ook een geldige reden achter het probleempje met zijn rugklachten. Sinds hij er een operatie aan had ondergaan was het allemaal niet zo stabiel meer, hij had zelfs een lange tijd moeten revalideren. En dan was het niet bepaald prettig om zo'n beetje alles weer te breken door onhandige leerlingen.

- Excuses voor de late reactie.
Maar ik ben met dingen bezig voor de site zelf. You'll see.
Wanneer dat gedaan is zal ik weer meer actief in de RPG zijn

Hij leek haar werk echt te waarderen. 'Mooi.' Nauwelijks te zien, maar hij glimlachte er weer lichtjes bij. Enya staarde even naar het stuk grond waar ze nu bezig was, het was hier veel koeler dan in de brandende zon. Ze trok koppig aan een grote stokroos, toen ze het ding er uiteindelijk met een harde ruk uithaalde, zag ze dat Savador haar af en toe geïtereseert bekeek. Enya's wangen werden net zo rood als haar haar. Jasses, erg ongemakkelijk was het. Onwillekeurig dacht dat hij speciaal voor haar zijn kilte had thuisgelaten. Als dat zo was, waren er twee verklaringen: De eerste was dat hij haar gewoon mocht vanwege haar nonbrutale gedrag. Aan de andere optie durfde ze nauwelijks te denken. Achter hem verscheen een bekende figuur, Enya snoof onhoorbaar en keek hooghartig naar Elveria die gekke dansjes stond te doen en rare gezichten trok achter Savadors rug om. Enya vertrok geen spier, ze was echt niet van plan te gaan lachen na wat Elveria geflikt had in het kantoor van de hoofdmeester. Savador leek het eerst niet door te hebben maar draaide zich toen met een ruk om, precies op het moment dat Elveria struikelde en boven op Savado belande. In een snelle flits sprong Enya op. Ze rende naar de plaats des onheils en keek Elveria woedend aan. 'Master...I-ik...' stamelde Elveria die totaal van haar stuk was gebracht. Enya's ogen schoten vuur. 'Elveria, kijk toch uit!' beet ze haar toe. Savador lag op de grond met een pijnlijk vertrokken gezicht. 'Bij Medusa.' Hij probeerde zich in een zittende positie te hijsen, zocht grip door in de aarde te klauwen en liet zich uiteindelijk toch weer neerzakken. 'Mijn rug,' Dit had Enya vaker meegemaakt bij haar moeder en dus wist ze wat ze moest doen. Haar kleine hand gleed onder zijn rug, ze duwde hem met de vlakke hand overeind terwijl ze met haar andere hand aan zijn schouder trok. Behoedzaam zette ze hem in een zittende positie. 'Gaat het master?' vroeg ze zachtjes terwijl ze Elveria een vernietigende blik toewierp.

(omg, hij is echt een pedo Oh Noes!

)

Blijkbaar kreeg Enyana het geleidelijk aan door dat hij af en toe zijn blik af liet dwalen terwijl ze haar handelingen met alle beleid uitvoerde. Maar het was niet zo dat hij zijn jongere leerlingen uitgebreid ging zitten bekijken, want overseksistisch was iets anders. Enig fatsoen als man zijnde had hij nog wel, misschien door zijn Noord-Shadraanse origine waar jongetjes met de hardhandige vuist tot beleefde jongemannen werden opgevoed. Er waren een aantal incidenten in zijn verleden gebeurd waardoor hij er eerst wel een andere instelling over had, maar van nature was het niets voor hem om zich achteloos op vrouwen te storten. Hij was veranderd in de loop der jaren, had een interesse voor een veel jongere doelgroep ontwikkeld, voelde zich hierdoor aangetrokken en dat wist hij. Tot zijn grootste ergernis toe. Liefde en genegenheid had hij al op een veel te vroege leeftijd niet meer gehad, en al die verloren jaren haalde hij simpelweg op deze foute manier weer in. Het enige probleem was dat men enkel een lugubere Shadraan zag die in het geheim deed aan pedofilische praktijken, maar niemand ooit de moeite nam om de link te leggen hoe dat precies zo gekomen is. Enyana moest ook met vooroordelen over hem te kampen zitten, maar zo erg deerde het hem op het moment niet. Hij slaagde er zelfs in zijn mondhoeken nog ietsje hartelijker om te laten krullen op de ogenblikken tussendoor dat het roodharige meisje oogcontact zocht. Alles zeer gebalanceerd en terughoudend, want een lach op zijn gezicht bleef ook voor hem iets onwennigs. Vlak nadat hij opstond merkte hij de aanwezigheid van Elveria op - en voor hij het goed en wel in de gaten had, lag hij languit in het gras. Zacht steunend en verzonken in zijn eigen leed, want de pijn was hels. Hij had open en bloot gelegen op een operatietafel, had ijzeren pinnen in zijn lijf gehad om botten en dergelijke recht te forceren, had zelfs even op het randje van leven en dood gebalanceerd. Het waren niet zomaar nietige pijnscheutjes die door zijn rug schoten, en hij stelde zich ook absoluut niet aan. 'Elveria, kijk toch uit!' Nadernde voetstappen door het gras, even later iets kleins rustend tegen zijn onderrug. Geluiden en beelden en het besef zelve ontgingen hem even in zijn leed. Hij moest echt even rustig aandoen nu. Er werd lichte druk op zijn rug uitgeoefend en voorzichtig aan zijn schouder getrokken om hem in een zittende positie te krijgen. 'Gaat het master?' hoorde hij Enyana zacht vragen. Met zijn ogen gesloten liet hij de laatste pijn in zijn zittende positie over zich heenkomen. Wat dof staarde hij uit zijn ogen toen hij deze weer opende. 'Ik.. neem aan van wel.' Er klonk een licht hijgen door zijn stem terwijl hij weer op adem probeerde te komen. 'Vergeef me,' verontschuldigde hij vast voor wat hij ging doen. Hij kneep met een moeilijk gezicht zijn ogen weer even dicht terwijl hij Enyana's arm vastgreep als de enige steun die hij binnen zijn handbereik kon vinden en iets probeerde te verzitten. Bij Medusa, als hij niet op juist die plek terecht was gekomen, had dit niet hoeven gebeuren. Als Down niet zo ongelofelijk klunzig was geweest. Als ze niet zo belachelijk laat was komen opdagen. Ook zijn slangachtige ogen zochten de hare woedend op terwijl hij een gewaagde poging deed zichzelf aan de stam van een boom overeind te hijsen. 'Je gevoel voor humor is zéér, zéér miserabel, Down - je leraar omkegelen. Ongracieus,' sprak hij zacht sissend waarbij hij Elveria met steun aan de boom dreigend kwam genaderd; al ging dat nogal stuntelig en onstabiel waardoor het eerder meelijwekkend - of juist komisch - oogde. Met een bevende vinger voor haar neus bleef de Hoofdmeester uiteindelijk boos voor haar stilstaan. 'Heb je enig zelfrespect en waardeer je de mededeling om jezelf niet nog verder in de problemen te werken, dan ga je NU ONMIDDELLIJK je verloren tijd inhalen!' Zijn arm zwiepte in een ruwe beweging opzij om naar een nog onaangepakt bloemenperkje te wijzen. In de volle zon. Had ze maar op moeten schieten. Savador kon zich niet veroorloven dat hij zijn stem ging verheffen, maar hij slaagde er niet in om het te voorkomen. Dit meisje dreef hem werkelijk tot het uiterste.

- Hoop niet dat u het erg vind, Elveria, dat ik nog even tussendoor post?

Elveria keek hoe Enya Master Savador omhoog hielp, ze had er duidelijk verstand van maa dat weerde Elveria niet om de scene van net in haar hoofd af te spelen, en ze schoot bijna in de lach. Ze probeerde serieus te kijken, maar kon het niet laten om een grijns op haar gezicht te zetten. Hij kwam moeizaam overeind, gesteund door Enya, en Elveria werd weer serieus. Ze wist dat ze nou zijn dag had verpest, dat vond ze wel leuk, maar de reactie van hem maakte haar zenuwachtig. Zijn slangachtige ogen ontmoette de hare en ze keken woedend, misschien iets meer dan woedend, en Elveria slikte. Haar borst rees even groot op en neer, dat sloeg op dat ze even diep adem haalde. Savador probeerde zich aan een boom overeind te heisen, en Elveria kreeg een verschrikkellijke lachstuip die ze nog maar net in kon houden. 'Je gevoel voor humor is zéér, zéér miserabel, Down - je leraar omkegelen. Ongracieus,' Sprak hij sissend terwijl hij Elveria, die en klein stapje bang terug deed, naderde, maar ze kreeg weer een glimlach op haar gezicht bij het zien van het komische gestuntel van Savador om naar haar toe te komen. Ze proestte even, maar werd weer serieus, deze Situatie was alles behalve lachen. Hij bracht een bevende vinger naar haar neus, en Elveria had de neiging hem weg te slaan alsof het een vlieg was, maar ze hield zich in. 'Heb je enig zelfrespect en waardeer je de mededeling om jezelf niet nog verder in de problemen te werken, dan ga je NU ONMIDDELLIJK je verloren tijd inhalen!' Zijn arm zwiepte in een ruwe beweging opzij om naar een nog onaangepakt bloemenperkje te wijzen. Het was in de volle zon. Elveria zuchtte, haar schouders doken omhoog en weer omlaag, wat betekende: ''Mij best'' en slofte er naar toe, terwijl ze Enya aankeek en brutaal haar wenkbrauwen optrok. Ze knielde neer, en keek naar het gat dat al gemaakt was om de bloem erin te zetten. Ze keek onopvallend over haar schouder, om te kijken of Savador niet stond te kijken. Ze haalde diep adem, prevelde een spruk en het bloempje zat stevig in de grond. Ze klopte haar handen af, en draaide zich weer om.''Klaar,'' en ze slofte de schaduwen in waar de volgende klaar stond, weer deed ze hetzelfde, niet bang voor het gevaar dat loerde.

[nee helemaal niet erg :3]

Enya zat geknield naast hem. 'Ik.. neem aan van wel.' Er klonk een licht hijgen door zijn stem terwijl hij weer op adem probeerde te komen. 'Vergeef me,' Enya keek hem niet begrijpend aan maar het werd haar algauw duidelijk. Hij wees op Elveria en zijn ogen schoten vuur. 'Je gevoel voor humor is zéér, zéér miserabel, Down - je leraar omkegelen. Ongracieus,' Sprak hij sissend terwijl hij Elveria, die en klein stapje bang terug deed, naderde. Enya deed geen poging het voor haar op te nemen. Ze sloeg haar armen over elkaar en keek kwaad naar Elveria. 'Heb je enig zelfrespect en waardeer je de mededeling om jezelf niet nog verder in de problemen te werken, dan ga je NU ONMIDDELLIJK je verloren tijd inhalen!' Zijn arm zwiepte in een ruwe beweging opzij om naar een nog onaangepakt bloemenperkje te wijzen. Het was in de volle zon. Enya moest moeite doen een goedkeurende knik te onderdrukken. In het voorbijgaan keek Elveria haar hooghartig aan maar Enya liet die blik als water van zich afglijden. Ze liep terug naar haar stuk grond en werkte verder, ze was de enige die zag hoe Elveria de bloemen met magie plantte. Ze was kwaad, ze kon haar verlinken maar ze weigerde zich te verlagen tot Elveria's niveau. Gestaagd en boos werkte ze verder. Het was geen zwaar werk, Elveria was waarschijnlijk gewoon te lui. Ze nam zich voor nooit, maar dan ook nooit meer Elveria met het respect te behandelen wat de daarvoor had gebruikt. Langzaam bekoelde ze wat.

Zag hij daar enige angst als een kleine flikkering in haar ogen? Goed - angst was goed. Het was het teken dat zijn bittere toon enige indruk maakte. Het was ook wel nodig nu, bij Medusa. Weerloos zette het zwartharige meisje een stapje achteruit toen hij haar naderde - al ging het niet zo soepel en vlot zoals eigenlijk de bedoeling was geweest, maar goed. Wat wilde je ook als je als man van middelbare leeftijd met een zwakke rug neergeworpen was. Elveria's geproest ontging hem in alle inspanning om overeind te blijven staan, en dat was maar beter ook. Voor zowel haar als voor hem. Serieus, die achteloze jeugd van tegenwoordig bezorgde hem nog een hartaanval.
Met een bevende vinger wijzend op het bloemenperkje waarvan hij haar verplicht stelde om er nu linea recta aan te beginnen, bleef Savador afwachtend voor haar staan. Roerloos en zijn slangachtige ogen borend in de hare, net zo lang tot ze uiteindelijk in beweging zou komen en ging doen wat hij haar opgedragen had. Het was mooi geweest. Te laat komen moest je sowieso al niet bij hem proberen, maar om stuntelige humor op hem te botvieren - al was het dan een ongelukje, maar dat merkte hij niet op. Ze had het weer mooi klaargespeeld, de rebelse puber. Ongegeneerd haalde het kind haar schouders op om vervolgens zuchtend naar haar aangewezen bloemenperkje te sloffen. Hij kneep zijn ogen even tot spleetjes toen ze het ook nog waagde haar ontevredenheid zwijgend op Enyana af te reageren, waardoor hij bijna de neiging kreeg om beschermend voor haar te gaan staan. Dat meisje deed helemaal niks verkeerds. Achteloze kinderen ook. Zijn eigen zoon en dochter moesten later echt niet zo'n onverschillige houding tegenover hem aannemen. Dan zou hij massaal aan de antidepressiva gaan. Vermoeid slaakte hij een zucht terwijl hij eindelijk zijn arm kon laten zakken en steun kon zoeken bij een boom, vlakbij het stukje waar Enyana bezig was. Zitten zou hij niet, daar was hij te koppig voor. In plaats daarvan bleef hij met zijn rug tegen de stam staan en legde zijn hoofd even in zijn nek. Misschien werd hij hier te oud voor, moest hij ontslag nemen om terug naar het werk te gaan dat hij eerst deed; tandarts. Maar hij kon niet ontkennen dat hij het een vreselijke baan had gevonden: het wroeten in andermans mond, het verwijderen van tandplak, de huilende kinderen die beefden van angst als ze bij Dhr. Sathandiai in de tandartsstoel moesten komen zitten. Nee, beter van niet.
Savador rechtte zijn hoofd en liet zijn blik op hetzelfde moment op Enyana vallen, die ook alweer terug aan het werk was gegaan. Zijn mondhoeken trokken iets omhoog zodra ze zijn richting in keek. 'Neem maar even pauze, kind,' zei hij kalm. 'Je bent al de gehele ochtend in de weer.' Hij gunde het haar wel na haar harde werk. Bovendien moesten er nog een boel perkjes voor Elveria overblijven. 'Klaar.' Meteen verhardde zijn bleke gezicht weer. Als je het over de duivel had. Chagrijnig wierp de Hoofdmeester een blik haar richting in om zich vervolgens met volle tegenzin af te zetten tegen de boom. Moest hij zich voor haar ook nog in de volle zon wagen. Uiterst langzaam en voorzichtig knielde hij bij het perkje neer dat ze.. handmatig had aangepakt. Hoewel, handmatig.. Zijn bleke hand nam een bloemblad tussen twee vingers, alsof hij op die manier na wilde gaan of het echt met de hand was geplant. Ze was in ieder geval wel verdacht snel klaar, en zette zich nu neer bij een ander perkje om de bloemen daar in handen te nemen. In de schaduwen, en die verkoeling gunde hij haar niet. Nog niet. In een soepel beweging trok hij nors de geplantte maanlelie weer uit de grond, waarna hij richting Elveria beende. 'Traceer ik daar enige magie?' sprak hij kalmpjes, smalend, en deed net alsof hij niet had gezien dat ze spreuken gebruikte. Spijtig voor haar. Ook hier rukte hij de maanlelies die ze al geplant had voor haar neus net zo simpel uit de grond, en gooide ze weer voor haar voeten neer. IJzig nam hij een rechte houding aan en staarde kil op haar neer. 'Doe het maar overnieuw, en ditmaal met de hand, zoals de afspraak was.' Diezelfde kilte kwam ook duidelijk terug in zijn stem, want bij Medusa. Hij liet heus niet zo simpel over zich heenlopen als ze dat soms dacht. Niet door haar en niet door de ergere soorten misbaksels die hier op de school rondliepen. Door niemand niet.

- Oeh. Nice nieuw setje (:

Savador had blijkbaar gezien dat ze zich niet aan de regels had gehouden, en rukte met een soepele beweging de plantjes die ze net had geplant er uit, beende naar haar toe, en liet ze voor haar vallen. Koel keek ze hem aan, haar rode ogen verraadde niets. Enya kreeg pauze, lekker eerlijk. het was ook eerlijk, dat wist Elveria, maar ze wilde er niet aan toegeven. 'Traceer ik daar enige magie?' Vroeg hij koeltjes, terwijl hij smaalde, ook hier rukte hij de maanlelies eruit, en leit ze voor haar voeten vallen, diep in haar voelde Elveria de haat jegens hem, maar ze hield het in zich, verhardde haar blik en stond op. ookal kwam het hoogste puntje van haar maar tot halverwege zijn nek, ze kon hem gemakkelijk aankijken. ''Doe het maar overnieuw, en dit maal met de hand, zoals de afspraak. Elveria had geen zin in gezeik, draaide met haar ogen en keek hem recht aan, ze probeerde een glimlach te verbergen, en haar gezicht verwrong even, maar herstelde terwijl ze sprak:''Als u plantjes eruit haalt, dan kan u ze toch ook erin zetten? Ik weet neit wat u denkt Master, dat ik dat nog zeg tegen u, maar ik ga net z lang Magie gebruiken todat u het opgeeft.'' Kwam er koeltjes uit. Ze bukte plukte twee plantjes van de grond en liep nonchalant naar de plek in de volle zon, haar huid was melkwit, leek haast op een lijk, haar bloedrode ogen staken af, daarom kwam ze dus nie graag in de zon. Weer zette ze netjes in de grond, knipte met haar vingers en de plantjes waren weer klaar. Ditmaal keerde ze zich naar de andere kant van Master Savador, en deed dit duidelijk door haar rug naar hem toe te keren. Ze zuchtte, haar schouders zakte even. Ze liep naar de volgende kist, wetend dat er naast Savador nog een aantal plantjes lagen, maar ze wist dat als ze bij hem in de buurt kwam, het niet goed met haar af zou lopen. Ze pakte een tere plant, ze voelde hoe diens bladeren over haar hand streken, ze knielde, en begon overdreven te laten zien dat ze hem handmatig plantte. Ze stond op, klopte haar handen af.''Zo beter?''

Enya negeerde Elveria straal, wat ze toch niet erg vond. Dat kind was echt ongelofelijk stom bezig! Savador ging tegen een boom vlakbij Enya staan. Zijn mondhoeken trokken iets omhoog zodra ze zijn richting in keek. 'Neem maar even pauze, kind,' zei hij kalm. 'Je bent al de gehele ochtend in de weer.' Enya keek hem aan, haar blauwe ogen ontmoete de zwarte. Ze glimlachte en knikte blij verrast. Graag master, dankuwel.' Ze stond op en fatsoeneerde haar tuinbroek een beetje, veel zin zou dat niet hebben want hij zat aan de onderkant toch al vol met aarde. Veel drukte om Elveria hoefde ze niet meer te maken, Savador had het al gemerkt. Enya verbaasde zich allang niet meer, niets ontging zijn scherpe ogen. In een soepel beweging trok hij nors de geplantte maanlelie weer uit de grond, waarna hij richting Elveria beende. 'Traceer ik daar enige magie?' sprak hij kalmpjes, smalend, en deed net alsof hij niet had gezien dat ze spreuken gebruikte. Enya beet zachtjes op haar lip, nu kwam zijn ijzige kant weer omhoog en die kon ze niet goed omhandelen. Ook hier rukte hij de maanlelies die ze al geplant had voor haar neus net zo simpel uit de grond, en gooide ze weer voor haar voeten neer. IJzig nam hij een rechte houding aan en staarde kil op haar neer. 'Doe het maar overnieuw, en ditmaal met de hand, zoals de afspraak was.' Diezelfde kilte kwam ook duidelijk terug in zijn stem. Enya werd verscheurd door een lichte angst en de aandrang om te gniffelen. Eigen schuld dikke bult. Elveria staarde hem hooghartig aan, zo keek ze Enya ook wel eens aan. ''Als u plantjes eruit haalt, dan kan u ze toch ook erin zetten? Ik weet neit wat u denkt Master, dat ik dat nog zeg tegen u, maar ik ga net z lang Magie gebruiken todat u het opgeeft.'' Kwam er koeltjes uit. Enya draaide zich met haar rug naar hen toe en bonkte zachtjes met haar hoofd tegen de boomstam waartegen ze stond aangeleunt. Nu zou de onweer komen! Elveria deed overdreven een plant in de grond. Ze stond op, klopte haar handen af.''Zo beter?'' Enya sloeg haar ogen ten hemel. Elveria zou zwaar in de problemen komen. Ze ging zitten met haar rug tegen de stam en deed haar best niet de kilte in de ogen van haar hoofdmeester te zoeken. Want alleen dat kon haar bij hem angst aanjagen.

Teleurstellend hoe sommige leerlingen echt tot het uiterste wilden gaan om hem kwaad te krijgen. Want sommigen zagen daar hun lol in, en hij wist ook van een aantal andere leerlingen die hier vroeger hadden gezeten dat ze hem keer op keer uit zijn slof lieten schieten omdat ze hem verleidelijk vonden in zijn temperamentvolle buien. Op zulke momenten was er niets verleidelijks voor hem aan. Hij kon zich er werkelijk waar flink aan ergeren. Respect en discipline, al was het maar een beetje - dat was het enige wat hij wilde. Was het dan echt zoveel gevraagd? Hij had het op zijn leeftijd in ieder geval niet moeten proberen. Toen hij zo oud was als zij sloegen leraren nog met de meetlat op je vingers als je voor je beurt sprak, moest je met de ezelshoed in de hoek staan en mochten je klasgenootjes je uitlachen voor je ondeugd. Dat waren prachtige tijden geweest, de typisch Shadraanse gewoonten. Tegenwoordig was het niets soepels meer, met de jeugd die schoudertasjes van oudere dames weggristen en het gepleegde geweld dat door steeds jonger wordende daders werden uitgevoerd. Hij zag er Elveria eigenlijk ook wel voor aan. God, hoe het kind was opgevoed. Hij wilde het niet weten. Ze was een schande voor zijn volk en diens tradities. Een regelrechte schande. En ondanks dat hij een groffe hekel aan Grenanen had - zwakzinnige boomknuffelaars dat het waren - zag hij momenteel meer potentie in Enyana. Maar dat kon er ook weer aan liggen dat deze straf nu juist iets was waar de echte Grenaan helemaal geen probleem over zou maken. Lekker buiten bezig, de groene vingers het werk laten doen. Het meisje verdiende een pauze na haar harde werk. 'Graag master, dankuwel,' glimlachte ze hem dankbaar toe. Savador gaf er als reactie enkel een knikje op, en er was zelfs enige vriendelijkheid bij te bespeuren. Elveria was heel wat opstandiger bezig, maar dat tolereerde hij niet. Zeker niet. De maanlelies die ze met behulp van haar magie in de grond geplant had, rukte hij er net zo soepeltjes weer uit om ze vervolgens weer bij het moeilijke kind terug te brengen. Koel keken haar bloedrode ogen naar hem op, maar hij gaf geen enkele kick. Ook toen ze langzaam overeind kwam en vlak voor hem stond, hem recht in de ogen kijkend om weer enige strijd te creëren, deerde het hem niet. Als een stabiel standbeeld bleef hij staan, zijn slangachtige ogen ijzig kalm op haar neerstarend. Hooghartig en fier, zoals dat van hem afstraalde. Daarbij nam hij niet eens de moeite zijn hoofd iets lager te buigen zodat hij Elveria ook recht aan kon kijken. Geen denken aan dat hij zich letterlijk of figuurlijk voor zo iemand als zij ging verlagen, nee hoor. Zijn kin hield hij minachtend hoog opgeheven, te hoog in stand als hij was om zich neer te leggen bij een ondeugdzaaier. 'Als u plantjes eruit haalt, dan kan u ze toch ook erin zetten? Ik weet niet wat u denkt Master, dat ik dat nog zeg tegen u, maar ik ga net zo lang Magie gebruiken todat u het opgeeft,' had Elveria het lef dit recht in zijn gezicht te zeggen. Er vertrok echter geen spiertje in zijn bleke gelaat, en hij bleef zo kalm als stil water zelf. Met een kleine ademteug opende hij zijn smalle lippen om uiteindelijk te antwoorden. 'Werkelijk?' sprak hij kalmpjes. 'Ga je gang.' Bij Medusa, ging ze hem nu echt lopen uitdagen? Dacht ze echt dat ze hem daarmee teneer kon halen? Hij dacht het niet. Zijn slangachtige ogen volgden haar kil toen ze een aantal bloemen van de rond griste en zich in de volle zon waagde om vervolgens een plek uit te zoeken en ze te planten. Duidelijk met magie, en uitgevoerd voor zijn ogen alsof dat hem ziedend moest maken. Savador sloeg zijn armen over elkaar heen en leunde met zijn rug tegen de stam van een boom. Hij wachtte geduldig tot ze klaar was en weer terug kwam gelopen. Pas toen knipte hij een enkele keer in zijn vingers om op basis van een Shadraanse spreuk een stuk van de schaduw van de boom los te scheuren en over de grond te laten zwerven als een langwerpige donkere vlek. Ook in de volle zon bleef de schaduw over het gras zichtbaar. Vlakbij de locatie waar Elveria haar maanlelies met haar magie geplant had, vervormde de schaduw zich tot een langwerpige vorm en nestelde het zich via de plekken waar de bloemen geplant waren onder de grond. Een moment later verdorden de maanlelies en hingen ze slapjes boven de grond, teveel duistere magie om te kunnen handhaven. Om het haar nog even extra lastig te maken liet Savador de verdorde bloemen ook uit de grond omhoog duwen. Ze lagen nu als zielig slappe stengeltjes in het gras, en in het geheel zag het er lang niet meer zo netjes uit. Als zij hem dwars ging zitten kon hij dat ook. Inmiddels was Elveria weer vlak bij hem en knielde met een plant in haar handen voor hem neer. Met overdreven handelingen begon ze het in de aarde te planten. Handmatig. Hij wilde bijna gaan klappen. 'Zo beter?' vroeg ze terwijl ze weer opstond en haar handen afklopte. Savador, die nonchalant wat pluisjes en bloesemblaadjes van zijn mantel streek, deed net alsof hij het niet gezien had en keek haar vragend aan. Vervolgens liet hij zijn blik even rusten op het vers geplantte bloemetje.
'Dat weet ik zonet nog niet,' zei hij kalmpjes. 'Het ligt er exact aan of je het handmatig hebt gedaan of niet.' Hij plaatste bedenkelijk een vuist bij zijn mond en hield zijn hoofd ietwat scheef terwijl hij deed alsof hij het bloemetje nauwkeurig bekeek. 'Wellicht moet je het me nog eens laten zien,' kwam hij uiteindelijk met een klein zuinig glimlachje tot de conclusie, zijn licht spottende blik op Elveria gericht. Ze had hem niet zo moeten onderschatten. Nu kreeg ze het terug. Hij was spijtig genoeg voor haar niet zo dom en gemakzuchtig als de andere leraren, bij lange na niet. Flikte je hem iets, dan kreeg je het bijna altijd drie keer zo erger terug.

Enya voelde de kilte opkomen en probeerde zichzelf enigzins te beschermen. Ze bleef op die afstand staan en keek angstig naar haar hoofdmeester en haar stompzinnige vriendin, Elveria was nu echt te ver gegaan! 'Werkelijk?' sprak hij kalmpjes. 'Ga je gang.' Enya kreeg het plotseling koud en sloeg haar armen over elkaar in een poging geen blijk te geven aan haar angst. Savador sloeg zijn armen over elkaar heen en leunde met zijn rug tegen de stam van een boom. Hij wachtte geduldig tot ze klaar was en weer terug kwam gelopen. Pas toen knipte hij een enkele keer in zijn vingers. Enya zag het gebeuren, een schaduw van een boom maakte zich los en scheerde over het grasveld. Ze deed haar uiterste best een gil te onderdrukken, zwarte magie, de enige magie waarvoor ze nooit echt haar best deed, liet de maanlelies als zielige hoopjes as verdorren. Enya begon te rillen. Elveria, die overdreven had voorgedaan hoe het met de hand ging staarde hem nijdig aan. 'Zo beter?' vroeg ze terwijl ze weer opstond en haar handen afklopte. Savador, die nonchalant wat pluisjes en bloesemblaadjes van zijn mantel streek, deed net alsof hij het niet gezien had en keek haar vragend aan. Vervolgens liet hij zijn blik even rusten op het vers geplantte bloemetje. 'Dat weet ik zonet nog niet,' zei hij kalmpjes. 'Het ligt er exact aan of je het handmatig hebt gedaan of niet.' Hij plaatste bedenkelijk een vuist bij zijn mond en hield zijn hoofd ietwat scheef terwijl hij deed alsof hij het bloemetje nauwkeurig bekeek. 'Wellicht moet je het me nog eens laten zien,' kwam hij uiteindelijk met een klein zuinig glimlachje tot de conclusie, zijn licht spottende blik op Elveria gericht. De spot, de kilte en de zachte toon waarop het werd uitgesproken, werden teveel voor Enya. Ze ging achter de boom staan, zodat ze haar niet zouden zien, legde haar voorhoofd tegen de stam aan en begon zachtjes te huilen. Het was allemaal teveel! Dit was de tol van magie en het aanzien ervan. Dit was wat er in haar lichaam huisde, al was het dan woudmagie. Ze kon het even niet meer aan. Na een poosje vermande ze zich, veegde haar tranen af aan de rug van haar hand en kwam weer achter de boom vandaan. Hopelijk had Savador niks in de gaten. Ze voelde zich opeens een klein kind dat getroost moest worden. Ze schudde zachtjes haar hoofd, ze stelde zich aan! Ze had wel begrepen dat haar uitstapje niet onopgemerkt was gebleven, onwillekeurig veegde ze nog eens over haar gezicht. Ze wilde niet huilen als een klein kind, maar toch. Haar zelfbeheersing werd soms sterk op de proef gesteld, het was soms zo lastig om magie te beheersen. Haar lichaam was er niet goed op gebouwd, het protesteerde af en toe en dat kwam er als tranen uit.

(Jinte heeft het momenteel erg druk, als je wilt kun je nu na mij posten tot ze weer tijd heeft)

Savador begon haar op de zenuwen te werken, zijn kalmheid liet haar alleen maar verdergaan. Ze had net handmatig een bloem geplant, om eens een keer te doen wat er gezegd werd, ze klopte haar handen af, en vroeg aan master Savador, die ongeveer de hele tijd had zitten kijken of het zo goed was. In haar ogen was geirriteerdheid te lezen.'Dat weet ik zonet nog niet,' zei hij kalmpjes, Elveria zuchtte even, en probeerde een paar ahtelijke opmerkingen binnen te houden.'Het ligt er exact aan of je het handmatig hebt gedaan of niet.' Hij plaatste bedenkelijk een vuist bij zijn mond en hield zijn hoofd ietwat scheef terwijl hij deed alsof hij het bloemetje nauwkeurig bekeek. 'Wellicht moet je het me nog eens laten zien,' kwam hij uiteindelijk met een klein zuinig glimlachje tot de conclusie, zijn licht spottende blik op Elveria gericht. Elveria balde haar vuisten, in haar vuisten sneden haar nagels diep in haar vel. Ze haalde even diep adem om de woede te onderdrukken en bukte zich om vervolgens nog een plantje te planten. Ze was nu wel onderdanig, maar zijn kalmheid maakte haar alleen maar woester. Ze plantte het snel, nu iets ruwer, maar zorgde ervoor dat de blaadjes niet beschadigd werden anders kreeg ze daar weer hommeles over. Ze zuchtte even, de zon scheen in haar gezicht waardoor ze haar ogen moest dichtknijpen, maar ze liet niet zien dat ze moe was, of het opgaf.''Als u het nu niet had gezien, dan hebt u pech want dan kap ik ermee.'' Sprak ze kortaf. Wat was dit voor saaie straf? Ze streek even wat haren uit haar gezicht die haar zicht belemmerden. Ze zweette niet, ze was ook niet moe, het was gewoon dat ze er geen zin in had, en als ze er geen zin in had, deed ze het ook niet.

[Sorry voor de flutpost; ben de laatste tijd inspiloos en heb het druk :s]

Geïrriteerd slaakte het Shadraanse meisje een zucht als reactie op zijn woorden. Haar handen balden zich woedend tot vuisten, daarbij werd er veel kracht uitgeoefend op haar vingers; hij zag het aan de huid om haar knokkels die zo was aangespannen dat het op die plek wit kleurde. Een diepe inademing volgde. Kennelijk moest ze zich inhouden. Uiteraard, ongetwijfeld dat ze nu kookte van woede. Achjee, arme ziel. Haar eens flink teisteren, dat was wat hij nu indirect eigenlijk aan het doen was. Maar tegelijkertijd was het wel degelijk ook een aanleiding en een reden voor haar om in het vervolg gewoon iets minder een brutale houding tegenover hem aan te nemen, al dan wel niet op de rasechte Savador-manier. Een klein steuntje in haar rug, gemaskerd door spottende opmerkingen en puur sarcasme. In een langzame beweging greep Savador de hangende stof bij zijn mouwen en sloeg zijn armen voor zijn borst over elkaar heen terwijl hij met een klein smalend grijnsje toekeek hoe Elveria bukte en haar straf op de gewenste manier vervolgde. Nu wel met de onderdaning die hij graag zag. Ondanks dat ze de arme plantjes ten onrechte behandelde met ruwheid. 'Als u het nu niet had gezien, dan hebt u pech want dan kap ik ermee,' leek haar opstandigheid toch weer terug te komen, dat haar hele houding weer verpestte. Met een jammerlijke uitdrukking op zijn bleke gelaat schudde hij zijn hoofd. Spijtig. 'Wat een drieste beargumentering,' sprak hij zachtjes, zijn diepe stem bedrenkt met ironie. Zelfs wat expressie in zijn blik betreft staarden zijn slangachtige ogen Elveria bijna medelevend aan, alsof hij de schroom bijna kon voelen door haar onnozele woorden. 'Je weet dat ik met een order en een vingerknip en mijn absolute zeggenschap van je kan eisen je hier te verkeren. Of je nu wegloopt of niet; je straf zal toch in uitvoering blijven totdat deze voltooid is. Wezenloos als je bent maak je je het jezelf er beslist niet gemakkelijker op. Neem liever mijn aanbod aan tien minuten rust aan in plaats van een zwaardere belasting voor jezelf.' Zelfs als ze zo stom zou zijn om te wachten op de winter, als alle bloemen verdwenen waren en ze dus haar straf niet verder kon uitvoeren, zou hij Elveria de eerstvolgende lente weer optrommelen om haar opdracht te vervolgen. Het was een kwestie van meteen maar doen en er snel van af zijn, of lang uitstellen en jezelf er almaar maar meer stress mee op te zadelen. En hij had een uitzonderlijk goed geheugen, dus hij vergat kleine incidenten en het opgegeven strafwerk dat volgde niet zomaar. Jammer genoeg voor haar. Maar ondanks dat ze het niet echt verdiende gunde hij haar ook een kleine pauze. Voor nu, althans. Met de nasmalende glimlach nog op zijn gelaat keek hij opzij toen hij Enyana opmerkte die achter een boom tevoorschijn kwam. Behuild, somber en stilletjes. Ze veegde een enkele keer over haar gezicht in de hoop de door hem al lang opgemerkte sporen van haar tranen uit te wissen. Meteen verdween de glimlach van zijn bleke gelaat om plaats te maken voor ernst. Bijna onopmerkzaam beende Savador op het roodharige meisje af, om vervolgens een hand op haar bovenarm te leggen en iets door zijn knieën te buigen zodat hij op gelijke hoogte was en haar in haar neerslachtige gezicht aan kon kijken. Zijn plicht als haar mentor, leraar en hoofdmeester in één uitvoerend. Ernstig staarde hij in Enyana's zeeblauwe ogen.'Is er iets?' vroeg hij zacht.

- Geeft niet hur

Ze zag de kilte nog steeds, zijn lol om Elveria te teisteren. Ze hield zich nu goed, als Elveria moeilijk ging doen moest ze dat zelf maar weten. 'Als u het nu niet had gezien, dan hebt u pech want dan kap ik ermee,' Enya rolde even met haar ogen. 'Wat een drieste beargumentering,' sprak Savador smalend. Verdraaid, daar had je het weer. 'Je weet dat ik met een order en een vingerknip en mijn absolute zeggenschap van je kan eisen je hier te verkeren. Of je nu wegloopt of niet; je straf zal toch in uitvoering blijven totdat deze voltooid is. Wezenloos als je bent maak je je het jezelf er beslist niet gemakkelijker op. Neem liever mijn aanbod aan tien minuten rust aan in plaats van een zwaardere belasting voor jezelf.' Enya wierp een blik op haar geklaarde perkjes, die stonden er nog goed bij. Even glimlachte ze weer, hij had haar werk laten staan. Maar nu was er even geen tijd voor, Savador had haar kleine verdwijning opgemerkt en kwam nu met een ernstige blik op haar afgelopen. Ze hield zich goed totdat hij naast haar kwam staan, een hand op haar arm legde en haar neerslachtig aankeek. 'Is er iets?' vroeg hij zacht. Hij keek haar recht in de ogen en dat maakte haar erg ongemakkelijk. Er rolde weer een traan over haar wang, ze veegde hem weg. Heel langzaam knikte ze even. 'Magie wordt me soms even te veel...' Zei ze zacht. Ze durfde hem nauwelijks recht aan te kijken, in haar ogen dreven kleine lichtjes die aanwakkerden. Verdorie! Wat had ze toch?!

'Wat een drieste beargumentering,' sprak hij zachtjes, zijn diepe stem bedrenkt met ironie. Elveria snoof, hield zich in om hem niet naar de keel te grijpen of hem een trap te verkopen. 'Je weet dat ik met een order en een vingerknip en mijn absolute zeggenschap van je kan eisen je hier te verkeren. Of je nu wegloopt of niet; je straf zal toch in uitvoering blijven totdat deze voltooid is. Wezenloos als je bent maak je je het jezelf er beslist niet gemakkelijker op. Neem liever mijn aanbod aan tien minuten rust aan in plaats van een zwaardere belasting voor jezelf.' Elveria draaide zich met een ruk om, en gaf geen aandacht meer aan haar mentor. Hij kon de pot op. Zijn ironie, zijn kalmheid dreven haar alleen maar verder. Ze ging even in de schaduw staan, een beetje verder weg, en haar rode ogen keken hoe Savador haast onmerkzaam naar Enyana liep die met rood behuild gezicht achter een boom vandaan kwam. Een smalende uitdrukking kwam op Elveria's gezicht. Savador deed zijn bezorgde kant weer open, en dat maakte hem zwak, nu had Elveria enige bedenktijd om een aardig goede grap, of juist het tegenovergestelde te bedenken. Ze keek hoe Master Savador knielde en zijn hand op haar bovenarm legde. Enya leek zich tamelijk ongemakkelijk te voelen, en Elveria grijnsde terwijl ze haar armen over elkaar sloeg en leunde tegen de boom, haar rechterbeen gooide ze over haar linkervoet, zodat er een nonchalante uitdrukking kwam te staan. Haar haat was even weg, ze had alleen maar oog voor wat er voor haar bloedrode ogen gebeurde.''Salsador..'' Mompelde ze grijnzend, binnen gehoorbereik van haar slachtoffer. Ze sloot even hoofdschuddend haar ogen en grinnikte zachtjes. Wat een heerlijke pestnaam.''Salsador.'' Zei ze opnieuw, nu iets luider. Ze grijnsde recht in zijn gezicht. Nu sloeg zij terug, had hij maar neit zo moeten doen. Maar ze wist dat ook hij weer terug zou slaan, dat had ze duidelijk gemekrt.''Salsador en Snorwood, prachtige namen, vind u ook niet Headmaster?'' Ze lachtte hem vierkant uit.

Laat het kreng maar tobben in haar eigen onzekerheden. Zielig hoor. Erg zielig. Maar daar stond tegenover dat het absoluut niets nieuws meer was. Pubergedrag; het flinke opstellen en de brutale houding tegenover je meerderen om je eigen twijfels te maskeren. In zijn aantal jaar werkervaring met het lesgeven, de educatie, de jeugd en de omgang ervan wist hij onderhand wel hoe het eraan toeging in zo'n pietepeuterig tienerbrein. Bij Elveria moest het ongetwijfeld geen verschil maken. Het was bijna alsof hij haar als een klein kind moest behandelen; in de strafhoek zetten en voor een paar lange minuten straal negeren, hoe boos en geïrriteerd ze ook mocht worden. Die snotmeid was nog opstandiger dan zijn eigen kinderen van vier. Met een flinke ruk had ze zich omgedraaid om hem duidelijk te maken dat ze kennelijk niet zou meewerken, maar hij ging er niet meer op in. Dat was het stomste wat je kon doen. In plaats daarvan richtte hij zich tot Enyana en beende kalm op het meisje af. Het was nu wel wat meer van belang dan Elveria's bokkige gemok.
Zwijgzaam boog Savador iets door zijn knieën, zijn slangachtige ogen in alle aangenaamdheid opkijkend naar haar behuilde gezicht om zijn goed bedoelde benadering te versterken. Lichte striemen over haar wangen, rode trieste ogen en een niet al te montere indruk; het was wel duidelijk dat ze gehuild had. Achter de boom of terwijl hij bezig was met Elveria - hij wist het niet. Maar enkel de reden erachter deed er nu aan toe. 'Magie wordt me soms even te veel...,' verklaarde het stillere meisje zacht. Een enkele traan ontsnapte tussen haar wimpers en biggelde over haar wang naar beneden. Ze leek hem niet recht aan te durven kijken, richtte haar blik op blijkbaar alles behalve zijn gezicht, maar dat was niet erg. Ondertussen wierp Elveria hem een opmerking toe die hij heus wel gehoord had, maar straal negeerde. Langzaam hief Savador een bleke hand op om met een duim voorzichtig de tranen langs Enyana's ooghoeken weg te nemen. Vrouwen waren het symbool van elegantie, schoonheid en een sterke wil. Hun reine gelaat moest niet verpest worden door tranen, dat was doodzonde. Hij kon dan ook niet goed tegen huilende meisjes of jonge vrouwen, kon gewoon niet hard voor ze zijn. 'En ligt het enkel aan de magie?' vroeg hij zacht, waagde een poging het begrip in zijn ogen ook in zijn stem terug te laten komen. Hij dacht dat het niet alleen met haar magie te maken had, wist het bijna zeker. Er moest ook iets anders zijn.
'Salsador.' Traag kwam hij weer overeind, zijn blik nog op Enyana gevestigd maar de steeds dieper wordende frons tussen zijn wenkbrauwen voortgekomen uit zijn ergernis om Elveria's herhalende beschimping. Het was ongelooflijk hoe hondsbrutaal dat verwende nest momenteel bezig was. Salsador. De ironie. De salsa kon hij wel dansen, maar hij hield er niet zo van om bijnamen bestempeld te krijgen. Absoluut niet. Bovendien flikte je dat gewoon niet bij je docent. Hij had haar nog wel een pauze gegund, het ondankbare kind. 'Salsador en Snorwood, prachtige namen, vind u ook niet Headmaster?' Ze grijnsde hem vals toe, lachte hem luid in zijn gezicht uit, bespotte hem, vernederde hem, stopte zijn ergste rivaal in haar vuile opmerking. Zonder ook maar iets te zeggen draaide Savador zich in een ruk om waarbij zijn lange mantel demonstratief meezwierde en beende in een rap tempo op Elveria af. Zijn smalle lippen licht op elkaar geperst, zijn samengeknepen ogen strak gevestigd op het kind terwijl hij haar naderde. Want oei oei; nu was hij boos. Toch oogden zijn bewegingen ondanks de ruwere trekjes nog griezelig kalm, zelfs toen hij vlak voor haar neus tot stilstand kwam. Tot zijn bleke hand als een onverwachts aanvallende slang naar voren schoot en zijn vingers zich strak om haar arm sloten om haar in zijn woede ietwat ruw naar zich toe te trekken. Zijn andere hand sloeg tegen de stam van de boom en hij boog met zijn bovenlichaam iets naar voren om haar volledig in zijn greep te sluiten. In een bijna angstaanjagende houding van withete woede alsof hij haar het liefst hier ter plekke open wilde rijten en eindeloze kalmte tegelijk, bracht hij zijn gezicht iets dichterbij, maar een paar centimeters van het hare af. Zodat ze de zwartgallige afkeer in zijn blik kon zien, de door kalmte licht verborgen maar wel degelijk aanwezige razernij kon zien vlammen in zijn goudkleure irissen.
'Als je weet wat goed voor je is,' sprak hij met een licht bevende ondertoon van woede in zijn stem, 'plaats je mijn naam nimmer!' - hij schreeuwde het laatste waar hij de sissende nadruk op legde zowaar in haar gezicht, 'in dezelfde zin met die hypocriet,' eindigde hij zacht. Langzaam vergrootte hij weer de afstand door een aantal passen achteruit te zetten, de starende blik in zijn vervaarlijk slangachtige ogen hield hij diep geboord in de hare terwijl hij dat deed. 'Daarbij is het nog altijd Master voor jou. Maar enig verstand is er niets bij, is het wel?' In een trage beweging hief hij een arm op en wees zonder zijn boze blik van Elveria los te scheuren met een licht trillende, respect afdwingende wijsvinger richting de school. 'Je gaat nu de zijpassage in van het kasteel en blijft daar wachten tot ik hier klaar ben! Mocht je het onbezinnige idee in je onvernufte hoofd halen om van me weg te lopen, dan kom ik je persoonlijk halen!' En mocht ook dat niet helpen, dan stuurde hij Saethion met alle plezier op haar af om haar door de agressieve Reuzencobra van haar veilige etage tot in de verste buitenwijken van Oak's Field op te laten jagen. Respect, orde, discipline: ze moest de inhoud van die drie begrippen nu maar eens leren. Desnoods liet hij de betekenis op haar tong branden zodat ze gedoemd was altijd met zuivere woorden te spreken. Pubers waren de dubbelhartige clowns van de revolutie, bij Medusa.

Zijn plicht als mentor bleef hij houden. Langzaam stak hij zijn bleke hand op, hij veegde met zijn duim de tranen in haar ooghoek weg. Enya voelde weer wat troost. 'En ligt het enkel aan de magie?' vroeg hij zacht, Enya keek hem nu recht aan. Bijna wilde ze haar blik weer afwennen omdat haar blauw ogen nu zo recht in zijn goudkleurige keken dat ze makkelijk een recht lijn trokken. Ze kon hem toch moeilijk vertellen dat zijn vertoning van woede haar zo'n angst aanjaagde? ''Nou, ik.... verde kwam ze niet, want Elveria leek het lollig te vinden om grapjes uit te halen met namen. 'Salsador.' Klonk het achter Savador. Enya kromp even ineen. Savador bleef haar nog steeds aankijken, maar zijn gezicht veranderde duidelijk. 'Salsador en Snorwood, prachtige namen, vind u ook niet Headmaster?' Enya wilde gillen. Haar vertellen dat ze haar grote mond moest houden, om voor één keertje haar ideeën voor zichzelf te houden. Savador kwam wat overeind, verrek daar kwam het weer. Hij liep op Elveria af met zo'n kille grimas op zijn gezicht, dat Enya het liefst weer zou gaan huilen. Maar ze hield zich in. Savador stond voor het meisje dat ze een tijd geleden nog als haar beschermengel had gezien maar wat nu alleen maar weerzin bij haar opwekte. En opnieuw was ze alleen, in de steek gelaten door vrienden, weggestopt alsof ze gebruikt pleepapier was. Hij greep Elveria's arm vast en plante zijn andere hand tegen de stam van de boom. 'Als je weet wat goed voor je is,' sprak hij met een licht bevende ondertoon van woede in zijn stem, 'plaats je mijn naam nimmer!' - hij schreeuwde het laatste waar hij de sissende nadruk op legde zowaar in haar gezicht, 'in dezelfde zin met die hypocriet,' eindigde hij zacht. Enya's benen leken een eigen leven te leiden. Ze stond onbedaarlijk te trillen. 'Daarbij is het nog altijd Master voor jou. Maar enig verstand is er niets bij, is het wel?' In een trage beweging hief hij een arm op en wees zonder zijn boze blik van Elveria los te scheuren met een licht trillende, respect afdwingende wijsvinger richting de school. 'Je gaat nu de zijpassage in van het kasteel en blijft daar wachten tot ik hier klaar ben! Mocht je het onbezinnige idee in je onvernufte hoofd halen om van me weg te lopen, dan kom ik je persoonlijk halen!' Nu was het eruit en Enya's laatste beetje zelfbeheersing was verdwenen. Wat een redelijk mooie dag had moeten worden, was uitgelopen in een nachtmerrie. Ze sloeg haar handen voor haar gezicht en drukte zich zo plat als het lukte tegen de boomstam aan. Haar schouders schokte soms hevig. Als een klein kind stond ze daar, bang en verlaten.

Blijkbaar kon Master Savador haar grap niet waarderen. Bij de eerste keerhem bij zijn spotnaam te noemen negeerde hij haard, maar aan zijn schouders te zien leek het alsof hij zich klaarmaakte voor een woedeuitbarsting. Maar ze ging nog een stapje verder, en sprak zijn naam samen met Norwood uit, niet wetend dat hij daar zo op uitflipte. Ze schrok toen hij zo ineen keer omdraaide, zijn mantel wapperde achterhem aan, terwijl hij de afstand tussen haar en Enya overbrugde. Ze krabbelde verschrikt achteruit haar ogen spraken lichte angst uit, en ze knalde tegen de boom achter haar, wat een pijnlijke steek in haar ruggengraat opleverde. Hij greep haar pijnlijk bij de arm, en ze wilde het uitschreeuwen, het uitschreeuwen van al haar emoties, hem eigenlijk hard in zijn gezicht slaan en op zijn schoene spugen, maar ze was te bang. Voor de eerste keer durfde ze hem haast niet aan te kijken, bang dat hij haar in brand zou zetten. maar ze beheerste zich, en voelde hoe de boom trilde toen Savadors hand er hard op neer kwam. Ze keek hem recht aan, in zijn ogen leken gouden vuren te zijn weerspiegelt. Ze slikte moeizaam, kreeg een licht brutale blik in haar ogen terwijl de angst door haar lijf gierde. 'plaats je mijn naam nimmer!' Hij schreeuwde het laatste waar hij de sissende nadruk op legde zowaar in haar gezicht, Elveria, week het even de andere kant op, wijkend voor de spuug dat uit zijn mond vloog. 'in dezelfde zin met die hypocriet,' Hij liet haar arm los, ze bedaarde even toen hij een aantal passen achteruit deed. Ze zuchtte even, van opluchting en angst, en voelde hoe haar handen stopte met trillen. met een pijlijk gezicht wreef ze met haar hand over de rode plek die Savador had achtergelaten bij het samenknijpen van haar arm. 'Daarbij is het nog altijd Master voor jou. Maar enig verstand is er niets bij, is het wel?' Hij bewoog traag, zonder zijn woendende blik van haar af te halen, naar de Academy, Elveria volgde zijn blik, haar angst was weg, en een lichte spottende blik kwam in haar ogen. 'Je gaat nu de zijpassage in van het kasteel en blijft daar wachten tot ik hier klaar ben! Mocht je het onbezinnige idee in je onvernufte hoofd halen om van me weg te lopen, dan kom ik je persoonlijk halen!' Haar borst rees even rustig op en neer, een grote zucht.''Óke,'' sprak ze, zonder en weerwoord, zonder een spottende ondertoon, nergens was de brutaliteit meer te vinden, ze was vreselijk geschrokken van zijn uitbarsting. Hoe kon zij nou weten dat Savador Norwood nou niet mocht, ze vond het juist zo'n leuk koppeltje. Ze sloot haar ogen, concentreerde zich, en op de plek waar Elveria stond, stond nu een prachtige, glanzende, zwarte kauw. haar ravenoogjes keken Savador enkele tellen aan, en ze spreidde haar vleugels uit, sprong op en liet zich meevoeren door de wind. het kostte enorm veel kracht, maar ze was blij dat ze het kon. Ze zou wel willen weten wat voor wezen Savador was, en meteen dacht ze aan zijn glibberige, uberlange slang. Ze rilde even, nou, wat op rillen leek dan in haar zwarte gedaante. Ze daalde. Vliegen kon ze nog niet goed, en ze liet zich meestal meevoeren door de wind. Ze landde netjes in een inham, en veranderde daar met alle moeit weer terug. Ze zweette een beetje, en voelde hoe kracht uit haar lichaam sijpelde. Ze sprong uit de inham, en zuchtte even. Voor het eerst, realiseerde ze zich dat ze diep n de nesten zat.

[WHOOT O_O Lekker lang ^^]

De sidderende woede, de walging om haar ongelikte houding en haar ongelikte persoonlijkheid, de absolute afkeer. Het had zijn tol geëist, en nu kwam ze dat overduidelijk te weten. Op een meer dreigende wijze dan hij eigenlijk had gewild, maar ze wilde verdomme maar niet luisteren. Het was toch duidelijk zichtbaar dat hij nu bezig was met belangrijkere zaken? Een meisje dat op het punt stond van instorten, maar dat leek haar geen moer te kunnen schelen. Kennelijk had ze het wel een geschikt moment gevonden om ertussen te komen met haar heldhaftige gepronk. Als hij boos werd, werd hij ook echt boos. En ze was er ongetwijfeld met alle trots in geslaagd om dat moment waar te maken. Klap klap, wat een gewaagde en dappere meid zeg. Stoer, erg stoer. Maar nu leek ze zich echter niet meer zo flink te kunnen houden. Savador negeerde echter de angst in haar ogen, hoe ze achteruit deinsde en daarbij met haar rug tegen de boom achter haar botste, de tijd die ze nodig had om van haar schok te bekomen. Want geschokt; zo oogde ze. Ze had zeker niet verwacht dat het hem zo gauw al menens zou worden. Spijtig voor haar dat ze er met haar gedachten flink naast had gezeten. Pas toen hij de afstand weer iets vergrootte leek haar typische Elveria-blik - vol met brutaliteit en spot - terug te keren. Maar hij wist dat de angst nog ergens diep van binnen verborgen moest zitten. Grote mond en een klein hartje, zoals dat met de meeste andere brutale leerlingen het geval was. Hij kende dat riedeltje onderhand wel. 'Óke,' zei Elveria zacht. Geen spoor van haar angst, maar ook geen spoor van haar astrante woorden. En hij wist dat zijn uitbarsting indruk op haar had gemaakt. Nog altijd met de strenge, boze blik in zijn ogen deed Savador een kleine stap opzij om haar langs te laten, maar als een levend standbeeld draaide hij zijn hoofd om haar in het oog te houden en iedere beweging van haar in zich op te nemen. Als een echt streng schoolmeestertje afwachtend tot ze deed wat hij haar opgedragen had. Verdwijnen, en wel onmiddellijk: hij wilde haar even niet meer zien. Langzaam sloeg hij zijn armen over elkaar terwijl Elveria besloot haar dierlijke gedaante aan te nemen; een glanzend zwarte kauw. Met een rigide frons bleef hij op het dier neerstaren toen ze haar kopje naar hem ophief en naar hem opkeek met haar verraderlijke zwarte kraaloogjes. Bijna alsof hij wel enig genade zou moeten bieden nu ze een onschuldige vogel was, al zo wekte het de indruk - maar dat zou hij bij lange na niet. Het gitzwarte dier spreidde haar vleugels, sprong op en liet zich zwevend meevoeren op de warme luchstromen. Zuchtend draaide Savador zich van het langzaam verdwijnende stipje in de lucht af, verlicht om weer even wat rust te krijgen. Hij hief zijn bleke hoofd op, zijn goudkleurige ogen zochten de omgeving af naar het andere roodharige meisje. Enyana stond niet meer op hetzelfde plekje onder de boom. In plaats daarvan stond ze er gebogen tegen aangedrukt. Hij traceerde nieuwe tranen op haar gelaat, zoals ze daar bezonken in haar eigen droevenis tegen de stam gedrukt stond, haar gezicht grotendeels verborgen in haar handen en haar rode haar hangend langs haar hoofd. Trillend als een rietje en diep gebroken alsof er iets ergs was gebeurd. Nog maar amper leek ze op haar benen te kunnen blijven staan. Als een gebalde vuist leek zich iets in zijn borstkas krampachtig samen te trekken bij het zien van dit aanzicht. Een verloren, huilend meisje. En welke reden er ook achter mocht schuilen; zo zag hij ze liever niet. Zwijgend naderde hij haar, het feit dat hij kalm weer terug kwam gelopen enkel opmerkelijk door het zachte geluid van zijn herenschoenen door het gras. Het was niet zijn bedoeling geweest haar in haar verdriet hier achter te laten, maar door Elveria's tegendraadse gedrag werd hij wel gedwongen zich voor even op het opstandige kind te moeten richten. Voorzichtig legde hij een warme hand tegen haar bovenarm in de intentie om haar handen zonder enige dwang voor haar gezicht weg te halen en haar met een hand tussen haar schouderbladen naar ergens anders toe te begeleiden, maar ook in de intentie om haar te laten weten dat het nu goed was. 'Kom maar,' sprak hij zacht, haar vasthoudend bij haar bovenarmen om haar mee te nemen naar een stiller plekje. Waar geen pottenkijkers of nieuwsgierige leerlingen rondhingen. Ze moest even ergens zitten, de tijd en de gelegenheid nemen om weer tot rust te komen. Daar verderop stond een verlaten bankje, sereen in de koele schaduw van een treurwilg en afgezonderd door hoge struikgewassen en rietholmen van de rest van het terrein. De plek was overwoekerd met onkruid en verwilderd groen, enkele planten staken tussen de met schimmels bezaaide planken van het zitvlak door, maar het was zeker nog stabiel genoeg om er met twee man op plaats te nemen. Zacht duwde Savador haar aan haar schouder op het bankje, en zeeg vervolgens zelf naast haar neer. De stilte enkel laten verbrekend door actieve zangvogels in de late lente en een kabbelend beekje in de buurt, om met in elkaar gevouwen handen in zijn schoot voor zich uit te staren, het juiste moment te vinden om te spreken en Enyana ondertussen even te laten bedaren. Na enkele stille seconden legde hij een hand op één van haar schokkende schouders om er met een zacht geruststellend gesus over te wrijven. 'Is er wellicht iets dat je me wilt vertellen?' vroeg hij toen zacht. Eigenlijk zijn eerste vraag aan haar in een andere zin. Zijn hand lag nog stil op haar schouder en hij boog zijn hoofd iets naar beneden om haar gelaat te kunnen zien. De genegenheid met een gewaagde poging in zijn slangachtige ogen weerspiegeld, om haar in ieder geval geen angst aan te jagen en haar te laten weten dat ze iets kwijt mocht als ze daar de behoefte aan had.

Pijn en angst hadden zich van haar meester gemaakt, maar ook Elveria leek de uitbarsting eindelijk begrepen te hebben. Het was Enya niet ontgaan dat ook zij plots angst had gekregen. Ze bidde dat Elveria het eindelijk begrepen had, dat bleek algauw. 'Óke,'' sprak ze, zonder en weerwoord, zonder een spottende ondertoon, nergens was de brutaliteit meer te vinden, ze was vreselijk geschrokken van zijn uitbarsting. Mooi. het duurde maar een paar seconden, toen stond er geen Elveria meer, alleen een kleine zwarte kauw. Enya had even de gedachte om in haar roodborstjes gedaante te veranderen en weg te vliegen, voor altijd. In plaats daarvan stond ze daar, trillend en huilend. De angst gierde door haar lijf en maakte haar misselijk. Alles om haar heen draaide, leek het. Al durfde ze haar hoofd niet op te tillen om te kijken of het ook zo was. De kauw was inmiddels weggevlogen, eindelijk had Elveria haar brutaliteit weggestopt en gedaan wat haar werd opgedragen. Was dat niet wat Enya ook had geleerd van haar vader? Grote mensen niet in de rede vallen, niet lastig vallen, niet tegenspreken. Want anders... Haar gedachten werden onderbroken doordat haar handen van haar gezicht werden gehaald, echter niet door haar. De zachtheid waarmee dat werd gedaan verbaasde haar, nooit had het iemand iets kunnen schelen of ze verdriet had. Maar dit keer was het anders, dit keer was het haar mentor, een man die zelf al veel geleden moest hebben. Die zelf kinderen had en zelf iemand was verloren. 'Kom maar,' sprak hij zacht, haar vasthoudend bij haar bovenarmen om haar mee te nemen naar een stiller plekje. In feite gehoorzaamde ze eraan zonder dat ze het door had. Op een klein bankje namen ze allebei plaats. Hij liet haar uithuilen, dat deed ze ook. Zachtjes maar zichtbaar. Na wat een eeuwigheid leek te duren begon Savador het gesprek of wat het ook moest voorstellen. Hij legde een hand op haar schouder. 'Is er wellicht iets dat je me wilt vertellen?' vroeg hij toen zacht. Enya moest even diep ademhalen. Hier kon ze toch geen antwoord op geven?! Even sloot ze haar ogen, misschien kon hij ertegen... 'Ik....ik weet het niet goed....Elveria en ik...ze beschermt me tegen de pesters en ze kan soms geweldig zijn......maar nu lijkt er iets...het lijkt wel of ik niet meer besta.' Het koste haar moeite om er niet achteraan te zeggen: ''Zoals voor veel anderen''. Even zuchte ze, deel een was eruit. 'En als u....ik bedoel...als ik u zo kwaad zie.....ik kan er gewoon niet tegen! Ik-' Abrupt stopte ze met praten en haar ogen werden groot, dat was er heel hard uitgekomen...

(als je wilt posten nu mag dat, Jinte heeft er niks in te doen zei ze)

Zover zijn inzicht ging was het inderdaad beter geweest om Enyana mee te nemen naar ergens waar het stiller en meer afgezonderd was, waar ze haar tranen kon laten zonder zich er beschaamd over te voelen. Misschien alleen omdat hij er nog bij zat, maar ook dat was niet nodig. Hij gaf haar alle ruimte die ze nodig had. Pas veel later begon hij te spreken om uiteindelijk toch maar tot het punt te komen. Enyana haalde even diep adem, sloot haar ogen. Waarschijnlijk een kleine mentale voorbereiding voor ze zou loslaten wat haar op het hart drukte. Hij accepteerde het in stilte. 'Ik....ik weet het niet goed,' begon ze zacht. 'Elveria en ik...ze beschermt me tegen de pesters en ze kan soms geweldig zijn.' Automatisch scheurde Savador met een kleine frons tussen zijn ogen zijn blik even van Enyana los toen ze over Elveria begon. 'Maar nu lijkt er iets...het lijkt wel of ik niet meer besta.' Met een klein ademteugje opende Savador zijn mond, de lichte frons daarbij nog zichtbaar op zijn gelaat. 'Down heeft een bijzonder negatieve invloed op je, zover ik heb ervaren. Zonder haar zou je nooit worden opgelegd met een straf, had je hier helemaal niet gezeten.' Hij zweeg even kort om de harde toon die lichtelijk weer in zijn stem terugkeerde te bedaren.
'Wellicht is het beter als je je minder door haar laat meeslepen,' concludeerde Savador zacht. 'En als u....,' sprak Enyana een moment later voorzichtig verder. 'Ik bedoel...als ik u zo kwaad zie..'Zwijgzaam bleef hij het neerslachtige meisje zijdelings aankijken, afwachtend op de rest waarvan hij niet had geweten dat er meer zou volgen. 'Ik kan er gewoon niet tegen! Ik-' Met verwijdde ogen kapte Enyana haar woorden abrupt af, en Savador wendde met een beetje een weemoedige uitdrukking op zijn bleke gelaat zijn blik af. Dus dat was het dus; hij werd weer eens eng gevonden om zijn temperamentvolle, onvoorspelbare kwade manier van handelen. Terwijl hij de lucht hoorbaar via zijn neusgaten liet ontsnappen, plaatste hij een arm achterlangs Enyana op de rugleuning van het bankje om die daar te laten rusten en legde in een langzame beweging zijn ene been elegant over het andere. Statig, rechtop en elegant zoals zijn houding dat van zichzelf al uitstraalde, maar de gelaatsuitdrukking op zijn gezicht oogde wat moeilijk, alsof hij ergens diep en peinzend over nadacht. Met een zachte ademteug opende hij uiteindelijk zijn mond. 'Maar liefje..' Al gauw richtte hij zich weer met dezelfde zachte expressie zoals hij haar naar dit stille plekje had genomen op Enyana. Zijn mondhoeken waren zelfs ietsjes omgekruld in iets dat leek op een genegen glimlachje. 'Er zijn momenten waarop ik wel streng moet optreden. Dat ben ik verplicht als leraar. En Down is nu niet bepaald de gemakkelijkste in omvang te noemen,' legde hij zacht uit. 'Daarbij..' Savador zette een hand ter steun op het zitvlak om met zijn lichaam iets meer naar Enyana gericht te gaan verzitten en haalde vanuit een binnenzak van zijn mantel een zakdoek tevoorschijn. Zwart en wit geruit met een typisch Shadraanse textuur erdoor heen, netjes opgevouwen en uiteraard ongebruikt. Voorzichtig hief hij met een duim onder haar kin haar hoofd op zodat ze hem wel aan moest kijken. 'Daarbij was het absoluut niet op jou gericht, wel dan?' vroeg hij zacht terwijl hij met de punt van de zakdoek zachthandig over haar vochtige wangen depte om nogmaals haar tranen weg te kunnen nemen. Zonder enige ruwe handelingen legde hij vervolgens de zakdoek in Enyana's hand en sloot haar vingers eromheen ten teken dat ze het mocht houden. 'Ga morgen maar weer verder met je straf. Neem in de tussentijd de gelegenheid om je hoofd even leeg te maken, richt je op de leuke dingen. En maak je er vooral geen zorgen om. Goed?' Zijn slangachtige ogen gleden van haar handen weer naar boven naar haar gelaat om haar de bemoedigende blik en het zuinige glimlachje op zijn smalle lippen die hij haar schonk te laten zien. Ze hoefde met haar rustige gedrag echt niet bang voor hem te zijn als hij zijn dagelijkse tirade had op de ongemanierde leerlingen. Hij had ervaren hoe ze was in de les en daarbuiten, en wist dat ze daar niet bij hoorde. Zoals hij haar kende was ze rustig, stil - bij lange na niet zo'n brutaal wicht als Elveria. Er was geen enkele reden om op haar los te barsten. En nu hij wist dat ze er ontzettende moeite mee had zou hij dat ook heus wel achterwege laten tegenover haar. Savador was weer in een rechtere houding terug gaan zitten, zijn armen leunend op zijn bovenbenen, zijn bleke handen ineen gevouwen en zijn blik even afwezig voor zich uit gericht. Het moment weer even laten overmeesteren door de rust en de stilte, af en toe verbroken door geluiden uit de natuur.

- Okai c;

De tranen waren op maar haar gezicht was nat. Ze haalde schokkerig adem en trilde over haar hele lijf. 'Down heeft een bijzonder negatieve invloed op je, zover ik heb ervaren. Zonder haar zou je nooit worden opgelegd met een straf, had je hier helemaal niet gezeten.' Dat had ze inmiddels begrepen, hoewel het moeilijk te accepteren was. Haar uitbarsting had hem even van zijn stuk gebracht maar nu leek hij dat te herstellen. Hij legde zijn ene arm achter haar over de leuning van het bankje, hij kruiste zijn benen over elkaar. Elegant, zoals altijd. Na een tijd adem te hebben gespaard sprak hij weer. 'Maar liefje..' Enya keek naar de grond, liefje? Het klonk nogal formeel. 'Er zijn momenten waarop ik wel streng moet optreden. Dat ben ik verplicht als leraar. En Down is nu niet bepaald de gemakkelijkste in omvang te noemen,' legde hij zacht uit. Daar had ze aan kunnen denken, al was dat ook lastig. Een grotere waarheid was dat de woede op die van haar vader leek wanneer ze de rust van haar moeder weer eens had verstoord. 'Daarbij..' ging hij verder terwijl hij uit de binnenzak van zijn mantel een zakdoek haalde. Voorzichtig hief hij met een duim onder haar kin haar hoofd op zodat ze hem wel aan moest kijken. 'Daarbij was het absoluut niet op jou gericht, wel dan?' vroeg hij zacht terwijl hij met de zakdoek voorzichtig haar tranen wegdepte. Zachtjes schudde ze haar hoofd. 'Ik weet het...' Hij legde de zakdoek in haar handen en sloot haar vingers erom heen als teken dat ze hem mocht houden. 'Ga morgen maar weer verder met je straf. Neem in de tussentijd de gelegenheid om je hoofd even leeg te maken, richt je op de leuke dingen. En maak je er vooral geen zorgen om. Goed?' Als teken dat het oke was, veegde ze even over haar neus en glimlachte schokkerig. Ze wende haar blik weer naar haar knieen maar de tranen kwamen niet meer, misschien was het wel oke zo, hij zou wel gelijk hebben wat Elveria betreft. Ze had nog anderen.

PROFILE MAGICIAN

» punishment || Savador

This is our punishment

This is our punishment

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen