---

Hij vond het van essentieel belang om treurige meisjes, jonge vrouwen en wat dan ook ook dat onder het vrouwelijke geslacht mocht vallen zo subtiel mogelijk te behandelen - zolang hij het wel met ze kon vinden, natuurlijk. Misschien zelfs wel een beetje in de watten te leggen. Alles om ze weer in hun ogedwongen natuurlijkheid te mogen aanschouwen. Dat lag enkel in zijn persoonlijke, Shadraanse aard. Gelukkig begon Enyana alweer een beetje tot rust te komen, al oogde haar jonge gelaat nog vochtig van de tranen. Ondanks dat hij met beleid over haar wangen het zichtbare bewijs van haar verdriet weggenomen had, en ondanks dat ze de zakdoek waarmee hij dat had gedaan nu in haar handen hield. Ze maakte er geen gebruik van, maar hij vond het niet erg. Ze zou snel genoeg wel weer kalmeren. Behalve dat hij het belangrijk vond om haar weer in verlichting te zien, vond Savador het ook aannemelijk om haar de reden achter zijn harde, angstaanjagende houding kalm en begripvol uit te leggen. Dat het heus niet was met de intentie om haar de stuipen op het lijf te jagen, tot huilends toe, maar dat het noodzakelijk was om de opstandigere leerlingen zoals Elveria aan te pakken. Zijn mondhoeken krulden lichtjes om tot een zuinige, maar warme glimlach toen Enyana als reactie op zijn vraag zacht met haar hoofd schudde. 'Ik weet het...,' klonk het timide antwoord van het meisje. Automatisch verbreedde de glimlach op zijn dunne lippen iets toen Enyana met een schokkerig glimlachje over haar neus streek. Ze kon in ieder geval weer lachen. 'Mooi,' zei Savador zacht. Voorzichtig streek hij een paar rode lokken die in Enyana's gezicht hingen achter haar oor en herstelde de langzaam afzwakkende glimlach weer zodra hij oogcontact legde. 'Je bent mooier als je lacht.' Zoals een lach bij iedere vrouw mooier stond dan tranen. Hij trok zijn hand terug en zweeg weer, om even in een nieuwe heersende stilte gewoon te zitten en tot rust te komen.
'Goed dan,' leek hij na een paar serene minuten over te willen gaan op onderneming. Langzaam kwam hij overeind, zijn hand tegen zijn rugholte gedrukt om er zeker van te zijn dat een paar brose gewrichten niet uit hun behorende plaats schoten. Met een attente uitstraling op zijn gezicht draaide hij zich naar Enyana toe en keek op haar neer. 'Zal ik je vergezellen naar je etage?' bood hij vriendelijk aan. 'Tenzij je uiteraard liever buiten blijft en van de..' Er gleed even een lichte frons over zijn gelaat. '.. natuur geniet.' Want hij begreep nog steeds niet helemaal hoe Grenanen hun tijd het liefst buiten tussen struikgewassen en onder ruisende boomkruinen konden besteedden. Hij zou na een tijd misselijk worden van al het groen, de natuur, de zon, de frisse lucht. Toch bleef de genegenheid op Savadors bleke gelaat aanwezig terwijl hij afwachtend op Enyana neerstaarde, haar keuze accepterend.

Een laatste veeg over haar wangen en ze waren weer droog. Ze haalde even heel diep adem. De frisse lucht deed haar goed, misschien dacht Savador er zo niet over maar dat maakte voor haar weinig uit. Hij leek in ieder geval blij dat ze weer kon lachen. 'Mooi,' zei hij als bevestiging. Zijn glimlach zakte wat weg, hij streek wat haar dat voor haar gezicht was gevallen achter haar oor, Enya kreeg de kriebels. Zodra hij haar ogen weer had gevonden versterkte de glimlach. 'Je bent mooier als je lacht.' Haar wangen en neusbrug werden rood maar ze lachte hem vriendelijk toe. Hij trok zijn hand weer terug om een paar minuten weer in stilte te blijven. Enya had ze zakdoek nog in haar hand, zorgvuldig stopte ze hem in de zak van haar tuinbroek. 'Goed dan,' vervolgde hij na een paar minuten. Hij kwam langzaam overeind, zijn hand tegen zijn rug gesteund om zijn ruggengraat voor instorten te behoeden. 'Zal ik je vergezellen naar je etage?' bood hij vriendelijk aan. 'Tenzij je uiteraard liever buiten blijft en van de..' Er gleed even een lichte frons over zijn gelaat. '.. natuur geniet.' Enya bedacht dat het niet tactvol zou zijn om he nog langer in de brandende zon te laten zitten en eigenlijk wilde ze wel wat rusten. Ze merkte opeens dat ze doodop was. Ze knikte. 'Als u dat passend vind.' Niet zeker of haar woorden wel erg beleefd waren. Maar goed, ze zou in ieder geval een reeks scheldwoorden binnenhouden wanneer Elveria weer zou opduiken. Haar rode haar wiegde niet erg want er stond weinig wind. Ze sloot even haar ogen toen ze opstond want plotseling danste het heelal voor haar de chachacha. Dat kreeg je ervan, nouja, ze was in ieder geval niet flauwgevallen.

---

Met eenzelfde genegenheid keek Savador het meisje aan toen ze hem toelachte, al ging hij ondanks dat hij het wel had opgemerkt niet in op de lichte verkleuringen op haar wangen. Er waren er niet bijzonder veel die deze zachtere kant van hem mee mochten maken, het werd vaak ook niet gedacht over hem. Iemand die zich met forse stappen benend langs groepen leerlingen begaf, de lange mantel golvend om zijn benen, zijn lange lokken deinend over zijn rug bij iedere stap, de uitdrukking op zijn bleke gelaat nors. Eén en al gezag en orde was wat hij uitstraalde; onderschat, bevooroordeeld en in de meeste gevallen ook gevreesd. Maar bar weinig mensen die een poging waagden om zo'n harde noot te kraken, want slaagden ze daar uiteindelijk in, dan kregen ze er wel degelijk iets waardigs voor terug. Langzaam stond hij uiteindelijk op. Het gesprek was zo goed als afgerond, Enyana's tranen waren gedroogd. Hij wilde naar binnen, het meisje weer met rust laten en zelf laten bedaren op haar etage, waar ze haar vrienden en etagegenoten had. Daar had ze vast veel meer aan dan aan zo'n stijve bok als hij. Daarbij zou het nog op een heimelijk afspraakje gaan lijken als ze nog een minuut langer hier zo afgezonderd onder de treurwilg bleven zitten, en vreemde roddels oproepen waar een onschuldig meisje onterecht bij werd betrokken was nog wel het laatste wat hij wilde. Enyana knikte zwakjes op zijn aanbod. 'Als u dat passend vind,' zei ze zacht. Zijn mondhoeken krulden ietsjes om, nauwelijks zichtbaar. 'Uiteraard.' Anders zou hij het ook niet aanbieden. Zijn bleke hand legde zich zacht op haar schouder om haar te behoeden van neervallen, mocht ze onwel worden. Want ze oogde niet geheel stabiel bij het opstaan. 'Gaat het?' Licht gefronsd boog Savador zich iets door om haar even in haar gelaat te kunnen kijken. Zonder enige dwang draaide hij Enyana om om haar met een hand tegen haar rug en in een rustige looppas terug te begeleiden naar het kasteel. Hoe eerder ze op haar etage was, hoe beter. Misschien was het ook verstandig als ze even ging liggen. Bij het naderen van de zij-ingang van het kasteel bleef Savador even staan, want het besteende pad dat onder de kathedraalachtige koepel van de hal naar binnen liep bevond zich vlak bij de zijpassage waar hij Elveria verzocht had om op hem te blijven wachten. Er vormde zich een norse frons tussen zijn wenkbrauwen toen zijn slangachtige ogen haar schijnheilige gestalte vonden. 'Jij blijft hier op me wachten!' de strenge, harde toon die automatisch weer terugkeerde in zijn sissende stem probeerde hij zo goed als mogelijk te bedrukken in Enyana's bijzijn. 'Ik breng Luccas terug naar haar etage en ik verwacht je hier weer te treffen zodra ik terugkom!' Met een ruk wendde hij zich weer van Elveria af om verder geen enkele aandacht meer aan haar te besteden, en beende met ruisende mantel verder, zijn pas daarbij onbewust iets versneld. Enyana nam hij in zijn tred mee, maar ondanks dat Elveria hem geërgerd kon maken met enkel haar koppige verschijning, bleef zijn grip op het roodharige meisje zachthandig en voorzichtig. Ook toen hij in de grote gangen van het kasteel in zijn benende pas nors tussen de onnozele groepen leerlingen door zigzagde om zich een weg te banen. Tot zijn grootste onvoldoening, want daar waren de gangen niet voor. Pas bij de trap naar de etage van de Woudmagiërs liet Savador Enyana weer los. Gelukkig een veel stillere en rustigere gang, want de meeste leerlingen zaten met dit zonnige weer buiten en vonden het zonde om in hun vrije tussenuurtjes binnen op hun etage te zitten. De hardere uitdrukking verdween van zijn gelaat toen hij zich het volgende moment weer tot Enyana wendde en op haar neer keek. 'Kun je het vanaf hier zelf vinden?' vroeg hij zacht. Een zinloze vraag om te stellen, maar aan de andere kant vroeg hij eigenlijk of ze het nodig vond dat hij haar helemaal tot haar etage zou begeleiden, want hij wilde niet dat ze hier op deze verlaten gang van haar stokje ging als hij allang weg was.

- Ik heb maar gedaan dat Elveria daar in die zijpassage staat.
Hopelijk is dat niet erg? (:

Veel acht sloeg hij niet op de kleur die haar neusbrug aannam. 'Uiteraard.' ja dat had ze kunnen bedenken, anders had hij het niet aangeboden. De duizeligheid was weg maar ze had wel even gewankeld. 'Gaat het?' Vroeg hij. Ze knikte en streek even over haar voorhoofd. Hij boog zich even voorover om door het haar dat voor haar gezicht was gevallen door te kunnen kijken. Hij draaide haar voorzichtig in de goede richting en legde een hand op haar rug als begelijding. Ze gehoorzaamde eraan zonder bessef. In de zijpassage stond Elveria, Savador bleef even staan om haar toe te spreken, kennelijk wilde hij Enya niet nog meer angst aanjagen want hij probeerde de sissende woede te onderdrukken. 'Jij blijft hier op me wachten!' Streng en hard klonk het wel maar Enya was erop voorberijd. Toch keek ze Elveria niet aan. 'Ik breng Luccas terug naar haar etage en ik verwacht je hier weer te treffen zodra ik terugkom!' Met een ruk wendde hij zich weer van Elveria af om verder geen enkele aandacht meer aan haar te besteden, en beende met ruisende mantel verder, zijn pas daarbij onbewust iets versneld. In die snelheid kon Enya het maar net bijhouden. Voornamelijk omdat hij haar nog steeds vasthield. Toch bleef zijn grip zacht, mooie beheersing voor het eerst. Ze zigzagde tussen groepjes leerlingen door tot ze bij de gang naar Enya's etage aankwamen. Daar was het een stuk rustiger. Savador draaide zich om naar haar en keek op haar neer. 'Kun je het vanaf hier zelf vinden?' Ze knikte, het leek haar niet tactvol hem ook nog mee te nemen naar boven. ''Bedankt meneer.'' Ze knikte hem toe en liep de trap op, gelukkig was er verder niemand. Ze liep naar haar slaapzaal. Daar was het koel en stil, precies wat ze even nodig had.

---

Ondanks dat het roodharige meisje geknikt had om haarzelf ongetwijfeld flink te houden, vond Savador haar er niet bepaald gezond uitzien op het moment. Het was wel degelijk beter als ze even rust nam op haar etage. Even bijkomen op de slaapzaal, zo min mogelijk denkend aan het incident van vandaag. Want hij wilde niet voor alweer een nieuw iemand de indruk achterlaten dat hij als boeman door de school spookte. Enyana leek al zo gevoelig en timide. Van binnen mocht dit misschien anders zijn, dat precieze beeld had hij in ieder geval wel van haar. Hij wist dat het niet juist was om vooroordelen te trekken, maar hij moest leven met het feit dat er iedere godganse dag vooroordelen over hem werden getrokken. Terecht of onterecht. Met alle beleid en gentleness escorteerde hij haar naar haar etage, sprak Elveria tussendoor nog even op een zo'n beheerst mogelijke wijze aan voor ze beiden het kasteel in verdwenen. Gelukkig was het niet ver; de Woudmagiërs-etage bevond zich juist niet op een te grote hoogte om als het ware nog zo dicht mogelijk 'in contact' te kunnen blijven met de ondoorgronde aarde en de natuur. Comfortabeler voor hem; dan hoefde hij in ieder geval niet zoveel trappen op en af te lopen. Aangekomen bij de etage zelf liet hij zijn zachte greep op Enyana verslappen om haar vanaf hier op eigen benen te laten staan. Ze knikte kalm op zijn vraag. 'Bedankt meneer,' toonde ze haar dankbetuigen op beleefde wijze, eentje die een klein glimlachje op zijn smalle lippen opriep. 'Beterschap,' zei Savador zacht terwijl zijn slangachtige ogen haar nakeken nu ze de verdere trappen op liep en langzaam maar zeker uit zijn blikveld verdween. Pas toen ze geheel verdwenen was en hij er vertrouwen in durfde te nemen dat het niet anders kon dan dat ze nu veilig op haar etage was, draaide hij zich om en beende hij weg. In een veel vlottere pas dan voorheen, want hij hoefde nu geen rekening te houden met een meisje dat hem bij probeerde te houden en stond nu als het ware voor een veel grotere uitdaging - dat ongemanierde kleine kreng, de brutaliteit zelve. Orde, discipline of respect: great heavens, ho maar. De ontuchtige jeugd van tegenwoordig ook. Automatisch vormde zich langzaam al een frons tussen zijn wenkbrauwen, en merkte hij dat zijn bewegingen stugger werden. De grote monden, de agressie, de verwijten; kots en kotsbeu was hij het ook. Over de sociale omgang met leraren nog maar te zwijgen.
Gang door, hoek om, trap af. Hij was veel sneller de school uit dan dat hij het zojuist had betreden. 'Zo,' siste Savador tussen zijn tanden door. Als een furieuze vleermuis leek hij zich bij zijn totaal onverwachte nadering zowat op Elveria te willen storten, het begrip vooral berustend op zijn wild opwellende zwarte mantel in zijn boze tred. Een bleke hand zette zich tegen één van de stenen pilaren om haar geen ontsnapping mogelijk te bieden, de verticale pupillen in zijn slangachtige ogen versmalden zich vervaarlijk tot flinterdunne streepjes terwijl hij op haar neerstaarde. Haar weggedrukt, in het smalle hoekje gedreven van een onopvallende inham van het kathedraal-achtige overdekte buitenpad waar de zijpassage vanuit het kasteel in op overging. Buiten het zicht van ieder die zich op een afstandje bevond, maar overduidelijk zichtbaar bij het naderen. Dreigend bracht hij zijn bleke gelaat dichterbij. 'Heb je het lef om die woorden nog eens in mijn gezicht te herhalen? Flinke meid dat je bent.' De withete woede die hij uitstraalde was niet alleen aan zijn uiterlijk te zien, het was ook te horen in de hese ondertoon van zijn bittere stem. 'Ik smacht naar een nadere verklaring. En ik wil het NU,' alsof ze een breinloos kind was toonde hij met lippen en tong overdreven de uitspraak van het laatste woord. De nadruk en de dwangende dreiging om absoluut niet gedulde tegenspraak die Savador op het laatste woord legde, was misschien nog huiveringwekkender dan alle aspecten van zijn hele woedende houding bij elkaar. Want continu over zich heen laten lopen wilde hij beslist als historie kunnen bestempelen. Hij had hier het gezag, niet een simpele leerling en al helemaal niet zo'n brutaal nest als Elveria.

Een tikkeltje onzeker wiegde ze haar benen heen en weer terwijl haar handen gevouwen tussen haar benen inzaten. Haar rode ogen keken onzeker Enya en Savador na terwijl ze even slikte. Het duurde een hele tijd voordat Savador terug kwam, en in de tijd dat ze alleen was neuriede ze een beetje binnensmonds en liet ze haar fantasie erop losgaan wat er zometeen zou gebeuren, en dat was niet al te fijn. Ze was opgesprongen toen ze weer voetstappen hoorde en zat nu niet meer in de nis. master Savador kwam woedend aangebeend, duidelijk niet blij dat hij dit nu met haar moest afhandelen. Ondanks alles was een stukje brulatiteit weer terug gekomen en stonden haar ogen helder. Voorlopig kon ze er weer tegen aan. Haar haren gooide ze even naar achter met een zwier van haar hoofd, het boeide haar nu even niet, maar aan haren in haar zichtveld had ze een enorme hekel aan. Savador legde zijn hand op een pilaar, waardoor ze niet kon vluchten, wat ze eigenlijk ook niet van plan was aangezien ze geen zin had om een Woedende Savador achter haar aan te hebben, en misschien ook nog Saethion, ze voelde even een rilling over haar rug lopen, en ze durfde hem nu even aan te kijken. Dreigend bracht hij zijn bleke gezicht dichterbij, wat Elveria totaal niet leuk vond en haast een stapje achteruit wilde doen. Ze voelde de angst weer opkomen, maar haar overheersende brulatiteit drukte het terug, ze keek dapper terug. 'Heb je het lef om die woorden nog eens in mijn gezicht te herhalen? Flinke meid dat je bent.' Elveria keek terug, geen emotie in haar ogen, haar handen had ze achter haar rug verborgen zodat hij niet kon zien dat ze trilden van angst. Ze beet even op haar lip, en zuchtte toen even terwijl ze naar beneden staarde, als een klein kind dat bestraft was op snoep stelen uit de pot. 'Ik smacht naar een nadere verklaring. En ik wil het NU,' Ze schrok ervan, de woede droop niet alleen van zijn gelaat af, maar ook van zijn stem, die haast hees klonk. Ze keek hem enkele momenten aan, keek naar de grond en keek weer terug.''Ik..'' ze rechtte haar rug en keek hem nu langdurig aan terwijl de woorden uit haar mond kwamen.''Ik wist niet dat u zo...'' Ze zocht even naar het juiste woord.''Zou flippen..het spijt me echt heel erg..'' Het laatste kwam er een beetje ongemakkelijk uit, ze had nog nooit haar exuses aangeboden. ze keek weer naar de grond, en vroeg zich af of hij haar zou slaan.

---

Ongeacht het feit dat de felheid terug leek te keren in Elveria's bloedrode ogen, haar houding zich verhardde en ze haar gitzwarte lokken naar achter wierp in een demonstratieve aantoning dat ze geen vrees voor zijn aanstormende woede had, negeerde Savador ieder aspect straal en liet zijn tirade op haar los. Zoals de razernij zich al beetje bij beetje had opgebouwd toen hij door de gangen van het kasteel raasde. Hoe ze het lef ook had om nog enige tegendaad te durven laten zien. Hij mocht er dan niet direct op ingaan; het maakte hem wel nog kwader dan hij al was. Haar stoere gedrag leek het volgende moment af te zwakken, zoals ze als een klein kind dat op haar kop kreeg verwrongen naar de grond staarde. En verrassend genoeg gebeurde er toen iets wat hem de grootste vorm van voldoening schonk; angst in haar ogen. Pure angst om zijn tirade. 'Ik..,' wist ze uiteindelijk iets uit te brengen. Roerloos bleef Savador op het meisje neerstaren, de woede nog duidelijk af te lezen van zijn dun op elkaar geperste lippen en zijn iets verwijdde ogen. 'Ik wist niet dat u zo...' Hij kneep zijn ogen tot spleetjes. 'Zou flippen..het spijt me echt heel erg..' 'Flippen' noemde ze het. Ze sprak erover alsof het zo vreemd was dat hij in alle boosheid was uitgebarsten. Wat had ze dan verwacht - dat hij haar geklier maar met ja en amen zou accepteren? Hij dacht van niet.. Maar ze bood haar excuses aan, legde zich bij haar fout neer, en dat was wel het laatste wat hij van haar verwacht had. Voor een paar lange seconden bleef hij Elveria nog aanstaren, alsof hij absoluut niet de intentie wilde nemen om haar excuses te aanvaren. Maar na een lange stilte bracht hij uiteindelijk toch zijn gezicht van haar af en rechtte zijn rug met een zacht neerbuigend 'hmph'. 'Denk je werkelijk met deze ongepaste attitude een fijne man aan de haak te kunnen slaan?' Zijn slangachtige ogen die nog streng op haar neerstaarden fonkelden bij de gestelde vraag. 'Ironisch toch hoe je met je flinke wijze van assertiviteit de mensen om je heen denkt aan te trekken. Terwijl je in feite - driestig als het is - vandaag al een vriendin minder hebt,' de smalende toon in zijn stem liet zijn mondhoeken uit spot ietsjes omkrullen. Heel licht maar, nauwelijks zichtbaar. Maar het sarcasme was wel degelijk zichtbaar op zijn bleke gelaat. De furieuze expressie die zijn gezicht overschaduwde op het moment dat hij haar in zijn woedende pas naderde, leek weer in de vorm van een tandenontblootte grauw terug te keren bij zijn snauwende woorden; 'Loop met je hoofd recht, spreek met twee woorden, antwoordt enkel als je iets wordt gevraagd! Wordt nu toch eindelijk eens een vrouw want meisje je gaat het met deze allure niet redden in de maatschappij!' Langzaam deed Savador na zijn licht verontwaardigde preek een kleine stap achteruit en vouwde in een trage beweging zijn armen voor zijn borst over elkaar heen, de lange stof bij de mouwen van zijn mantel daarbij in meegrijpend. 'Walgelijk,' uitte hij zacht nogmaals zijn afkeer jegens Elveria's onstuimige gedrag terwijl zijn slangachtige ogen met zichtbare afschuw van top tot teen over haar heengleden. Het meisje zou hem verkeerd begrijpen als ze de aanleiding kreeg om te denken dat hij het over haar uiterlijk had, wat niet zo was. Ze mocht er zijn, maar werkelijk; de mooie jongedames leken tegenwoordig ook het ergst te zijn. Wat de wanproducten ook voor wanproducten in deze eeuw op de wereld zetten. Van delicate zachtaardige meisjes met knotjes gehuld in rokken en kniekousjes tot de rebelse types van dit soort nu. Wrennus Ninanus, stam Chordata, vertebrata aka gewervelden, orde Primates, klasse Mammalia, oorsprong Kovomaka. En daar kon hij Elveria ook onder rekenen, want ze was minstens zo erg als die twee. 'Had ik een zwak voor je gehad als ik een aantal jaren jonger was geweest, dan knapte ik gelijk af op die grote mond,' vervolgde hij op snelle toon met die typische strenge stem. 'Wellicht kan ik je nog wat enkele manieren bijbrengen door je een verlengde, zwaardere straf op te leggen.' Hij betrapte zichzelf er steeds vaker op dat hij vrouwen, ook meisjes, vergeleek met Miss Katherine, sinds hij iets voor de jonge vrouw voelde. Maar nee - op dit niveau kwam ze nog niet eens in de buurt van Kathy. Shadra; de planeet van orde, tucht en discipline. Brachten Elveria's aderen werkelijk de zuivere nationaliteit die hij met haar deelde met zich voort? Ongetwijfeld dat ze niet op Noord-Shadra was opgegroeid zoals hij, waar de dwang tot gerespecteerde normen en waarden het grootst was. Geen wonder. Maar vreemd genoeg leken het vooral de Shadranen te zijn die nieuw waren bij het begrip 'respect'. Zijn eigen dochter moest later toch niet proberen om zo'n opstandige houding aan te nemen, beïnvloedt door gewelddadige ingestelde media voor jongeren en ongefatsoeneerde vriendjes en vriendinnetjes waarvan het niet onwaarschijnlijk was dat het Elveria's geest allang had aangetast. Spijtig.

- Mehmeh.
Gemaakt op laptop na wakker te zijn geworden en niet meer in slaap kunnen vallen .-.
dus surry als er foutjes in zitten. Nogal duffy en pllrt.
Also - en ik vergeet het steeds te zeggen D: - uw nieuwe ava is cutish

Ze voelde zich beroerd toen ze haar exuses had aangeboden, gewoon niet lekker. Ze had ongeveer de dga verpurst voor haarzelf, Enya en Saf zelf, al bekommerde ze zich niet om het laatste zij mocht hem niet, en hij mocht haar niet punt. 'Denk je werkelijk met deze ongepaste attitude een fijne man aan de haak te kunnen slaan?' Elveria slikte en staarde naar de grond, hier kon ze niet al te goed tegen. Haar handen waren minder gestopt met trillen, en haar nagels zonken diep weg in het vlees. Ze haalde even rustig adem en keek hem weer aan terwijl hij doorging met zijn tirade. 'Ironisch toch hoe je met je flinke wijze van assertiviteit de mensen om je heen denkt aan te trekken. Terwijl je in feite - driestig als het is - vandaag al een vriendin minder hebt,' Zijn mondhoeken krulde spottend op, Elveria negeerde het en sprak dapper.'Ik weet dat ik Enya's leven zo'n beetje geruneerd heb, maar als ik haar tegenkom doet ze meestal weer normaal tegen me en maak ik het goed.' Sprak ze rustig en onbevreesd. Ze had haar handen los gelaten, en haar armen vielen nu gewoon langs haar lichaam. 'Loop met je hoofd recht, spreek met twee woorden, antwoordt enkel als je iets wordt gevraagd! Wordt nu toch eindelijk eens een vrouw want meisje je gaat het met deze allure niet redden in de maatschappij!' Snauwde hij nu, en Elveria ontweek een paar speekseldruppels die uit zijn mond vlogen. Ze keek hem aan, wat hij zei was waar, maar dat wilde ze niet geloven, Elveria was zo eentje dat als de ene spek zei, zij kool zei, zei de ander kool zei Elveria Spek. Ze wilde altijd een eigen mening hebben en die moest altijd verschillend van de andere, en dat maakte haar duidelijk lastig. Terwijl ze nadacht over zijn woorden, er zat duidelijk een kern van waarheid in, maar die wilde ze liever niet zien. Ze deed even een stapje achteruit om bij hem weg te gaan en keek hem toen strak aan.'Daar hebt u wel een punt, maar ik heb liever dat ik opval dan dat ik een grijze muis ben.' Sprak ze met een blije ondertoon. Ze was liever een buitenbeentje als een meeloper, en daar moesten mensen zich maar bij neerleggen, of ze nou wilden of niet.

Derp. Flut
Danku c: uw onderschrift is ook coowl (:

---

Er leek niets meer over te zijn gebleven van de flinke muur die Elveria figuurlijk om haar heen gebouwd had. Langzaam en beetje bij beetje afgebrokkeld, zoals hij de grootste klieren onder de leerlingen klein kon krijgen. IJswater om ze af te laten koelen, tot een hoog temperatuur verhitte ijzeren sandalen om de onruststokers voor hem te laten dansen, een aantal dagen op brood en water in de kerkers. Wilden ze niet luisterden, dan zouden ze het wel voelen. Net zo lang tot ze zich jankend en op hun blote knietjes voor zijn voeten lieten neervallen, smekend opdat hij zou stoppen. Hij had zo zijn effectieve methodes die hij enkel uitoefenden op de allerergsten. Maar zelfs dan handelde hij niet graag op die harde wijze tegenover het vrouwelijke geslacht. Hij kon ook moeilijk begrijpen waarom sommige meisjes het er ook flink naar wilden maken. Ze moesten onderhand immers wel weten dat hij zich niet zomaar liet doen. Haar manipulatief dwingen om zich schuldig te voelen over haar onhandelbare gedrag, zelfs vrijwillig haar excuses aan laten bieden - het leek Elveria's fier geen goed te doen, want ze wist geen raad hoe ze zich op moest stellen. Savador had er geen baat aan dat het meisje enkel beschroomd naar de grond staarde tijdens zijn terechtstellende woorden. Ze moest nu onderhand eens snappen dat haar houding echt niet langer door de beugel kon, het begrip ervoor hebben dat hij daar uiteraard boos om kon worden. 'Ik weet dat ik Enya's leven zo'n beetje geruneerd heb, maar als ik haar tegenkom doet ze meestal weer normaal tegen me en maak ik het goed,' had Elveria het sprankje lef om haar mening midden in zijn preek te uiten. Nog altijd met de strictheid in zijn slangachtige ogen staarde Savador een momentje zwijgend op haar neer. 'Je verpest het voor jezelf en je verpest het voor anderen,' sprak hij toen zacht. Zijn stem had een licht sissende ondertoon. Hij kon überhaupt de link niet leggen waarom Enyana dit kind dan steeds kon vergeven. Het was toch duidelijk haar doen geweest waarom ze nu neerslachtig op haar etage zat. Hij was niet kwaad geworden als Elveria zich normaal had kunnen gedragen. Het meisje deed een kleine stap achteruit en keek hem nogal achterdochtig aan, kennelijk niet van plan om van haar eigen standpunt te wijken. 'Daar hebt u wel een punt, maar ik heb liever dat ik opval dan dat ik een grijze muis ben,' haar stem klonk zelfs opgewekt terwijl ze het zei, maar Savador ging totaal niet met haar montere houding mee. Met een strakke blik bleef hij op haar neerstaren, de frons tussen zijn wenkbrauwen uit ergernis nog dieper weggevallen. 'En daarbij zou je moeten weten dat je jezelf beslist niet in een goed daglicht zet op deze wijze,' reageerde hij nogal kortaf. 'De meerderheid van je medeleerlingen hier zijn net zo onstuimig als jij. Net zo lui, ongemanierd, hondsbrutaal, geen enkel fatsoen. Stuk voor stuk dezelfde drang voor die o zo heroïeke titel als probleemkind.' Zijn zacht sissende stem droop van de afkeer als hij sprak over dat tuig op zijn school, ziek als hij ervan werd. 'Wat maakt jou daarbij tot een afwijkende persoonlijkheid als je precies zo bent als de rest? Denk daar maar eens over na,' de zin eindigde in een half gefluister. Verrassend toch hoe sommige leerlingen zo hersenloos waren om niet het besef te hebben dat ze juist het tegenovergestelde deden dan waar ze eigenlijk naar streven. 'Heb je de intentie om te willen slagen, jezelf wellicht te willen verbeteren, dan kom je volgende week langs mijn kantoor voor een nieuwe afspraak van een Sociale Binding. Ik verwacht je nog voor woensdag en geen dag later! Het wordt hoog tijd om de grens te verleggen met die slechte reputatie die je me als mentorleerling steeds geeft.' Met een enkele wenkbrauw minachtend opgetrokken, zijn armen nog altijd over elkaar geslagen en zonder zijn blik van haar af te scheuren, zette Savador nog een aantal stappen achteruit om Elveria de ruimte te bieden als stille aantoning dat ze mocht vertrekken. Ze was als een doorn in het oog, iemand die er plezier aan leek te hebben om zijn naam steeds bewust of onbewust door het slijk te halen. En dat pikte hij niet langer.

- Thank you c;
En no problem.

'Je verpest het voor jezelf en je verpest het voor anderen,' sprak Savador toen zacht, Elveria was stil en keek hem niet aan. Elveria voelde zich behoorlijk rot, maar liet het niet erg merken, ze moest een beetje sterk blijven, ze wilde neit zwak overkomen, dat was ze niet. Ze gaf hem een weerwoord, zich niet van plan zich van haar plaats af te wijken. 'Daar hebt u wel een punt, maar ik heb liever dat ik opval dan dat ik een grijze muis ben,' Savador leek er echter niet heel erg van gedient en sprak terug, Elveria keek hem aan, haar ogen helder en brutaal, haar angst was zo goed als weg. 'En daarbij zou je moeten weten dat je jezelf beslist niet in een goed daglicht zet op deze wijze,' reageerde hij nogal kortaf. 'De meerderheid van je medeleerlingen hier zijn net zo onstuimig als jij. Net zo lui, ongemanierd, hondsbrutaal, geen enkel fatsoen. Stuk voor stuk dezelfde drang voor die o zo heroïeke titel als probleemkind.''Dat komt Master, omdat het hier verandert is, u moet ook eens met d tijd meegaan weet u, niet alles blijft hetzelfde.' Zei ze luchtig en ze grijnsde naar hem. 'Wat maakt jou daarbij tot een afwijkende persoonlijkheid als je precies zo bent als de rest? Denk daar maar eens over na,' Savador sloot zijn zin af met half gefluister, en Elveria moest er weer een opmerking overmaken.'Er komt niemand aan hoor, u kunt gewoon in het openbaar spreken.' Een lieve glimlach sloot de zin af. 'Heb je de intentie om te willen slagen, jezelf wellicht te willen verbeteren, dan kom je volgende week langs mijn kantoor voor een nieuwe afspraak van een Sociale Binding. Ik verwacht je nog voor woensdag en geen dag later! Het wordt hoog tijd om de grens te verleggen met die slechte reputatie die je me als mentorleerling steeds geeft.' Zijn wenkbrauwen waren opgetrokken en zijn armen gingen over elkaar heen. Elveria moest deze zin even verwerken. Alweer een Social Binding? ze zuchtte en stopte haar handen in haar zakken. Haat. Aan. Savador.'Alweer? Jeez, nou ja mij best.' Ze keek hem een beetje onbeschoft aan.'Voor woensdag kan ik niet beloven, heb veel huiswerk, kan het ook op de woensdag?' Ze keek even weg terwijl de wind met haar haren speelde.

Tijdsprong op le Dino?

---

Kennelijk leek Elveria schoon genoeg van haar introverte houding te krijgen en had het effect van zijn strenge preek maar even mogen duren, want niet lang daarna kwam haar brutaliteit weer boven water alsof het enkel even was uitgebleven. Fraai was dat. 'Dat komt Master, omdat het hier verandert is, u moet ook eens met de tijd meegaan weet u, niet alles blijft hetzelfde,' gooide ze weer ongefatsoeneerd met opmerkingen tussendoor terwijl hij aan het woord was. Savador kneep zijn ogen alleen even tot spleetjes, duidelijk niet gediend van haar insolentie, maar negeerde haar grijns en opmerking straal en sprak toen weer verder. Dus hij werd weer als een oud iets uit den ouden doos beschouwd. Fijn om te horen. Ze moest eens weten. In zijn vrije tijd liep hij zo af en toe ook in spijkerbroek rond als zijn zwart effen pantalons in de was zaten, en ondanks dat hij muziekspelers en ander technologisch duur spul waar ook geluid uit kwam als muziekdoosjes benoemde, was hij wel genoodzaakt met de tijd mee te gaan nu hij zelf kinderen had. Hij beschikte over een peperdure auto op Shadra - verdiend aan zijn hoge inkomsten - had zijn rijbewijs en reed niet zonder zonnebril op tijdens zonnig weer. Het gebeurde allemaal zelden, zoals hij zich op de school eigenlijk alleen maar vertoonde als de sinistere, ouderwets ingestelde man gehuld in lange zwarte mantels. Maar het gebeurde. Het was enkel dat leerlingen hem niet meemaakten buiten de dagelijkse sleur op het kasteel om, en hem dus alleen maar kenden als de harde strenge hoofdmeester.
'Er komt niemand aan hoor, u kunt gewoon in het openbaar spreken,' maakte Elveria weer een onnodige opmerking waar hij beslist niet al te blij van werd. Een lange tijd bleef Savador haar enkel strak aankijken, haar zogenaamde lieve glimlach totaal negerend. 'Nee..,' zei hij toen op langzame toon. 'Aan impertinentie kom je niets tekort. Verstand is een ander verhaal. Spijtig.' Hij ging er verder niet meer op in, vervolgde op stricte toon het punt waar hij werd onderbroken. Elveria leek het niet zo leuk te vinden dat hij haar de opdracht gaf spoedig naar zijn kantoor te komen voor een nieuwe Sociale Binding. 'Alweer? Jeez, nou ja mij best.' Er werd hem een vuile blik toegeworpen, maar er veranderde niets aan Savadors doodstille maar elegante houding, en zijn strenge blik zoals zijn slangenogen al die tijd al op haar hadden neergekeken. Jeez; wat was dat nu ook weer voor een woord. Zijn brein werd ongevraagd steeds beïnvloedt door die moderne pubertaal, ook al wist hij er vaak niet eens de betekenis van. Hij werd er kriegelig van, al die ongegeneerde afkortingen. 'Voor woensdag kan ik niet beloven, heb veel huiswerk, kan het ook op de woensdag? - '
'Vóór,' kwam hij er met zijn bittere stem iets verheven tussen toen ze nog amper was uitgesproken. 'Woensdag,' maakte hij zijn zin zachter af. Zijn slangachtige ogen staarden ijzig op haar neer om zijn vastbeslotenheid nog eens extra te benadrukken. Huiswerk; big deal. En alsof de stof werkelijk zo moeilijk was. Op haar leeftijd snelde hij er door heen met zijn ogen dicht. Zo eenvoudig als een en een is twee. Een kwestie van je vrije tijd benutten om het zo snel mogelijk af te maken, zoals hij als aangename en bovengewoon intelligente voorbeeldstudent altijd ijverig al zijn werk af had, nog ver voor de eerstvolgende keer dat het in de les zou worden nagekeken. Daarbij had hij het wel een stuk drukker met twee banen, en hij was echt niet van plan zijn overdrukke schema aan te passen voor madame. Dat betekende een hoop dingen verschuiven en afspraken afzeggen. Dinsdag had dat achterlijke mens dat hij als zijn gehuwde vrouw moest beschouwen zomaar opeens vanuit het niets een theekransje met haar schriele vriendinnen op zijn kantoor gepland om het binnen een paar minuten in een overbevolkt kippenhok te transformeren, zonder dat hij daar in eerste instantie iets van geweten had, en hij had echt geen zin om Elveria op die dag te ontvangen en steeds zijn stem te moeten verheffen om boven het geschater en gekwetter van die kakelkippen uit te kunnen komen. Bovendien was hij ervan overtuigd dat de meid hem er nog maandenlang mee kon kwallen, en grappen en grollen aanhoren waarin Uda betrokken werd was nog wel het laatste wat hij wilde. Ze paste zich maar een keer aan aan hem. Het was immers ook al genoeg gebeurd dat ze weer uit de klas was geschupt en ze op de meest ongunstige momenten aanklopte bij zijn kantoor. Zelfs een keer toen hij druk in de weer was om zich om te kleden voor een vergadering van de scholengemeenschap op Shadra. Genoeg tijd tot woensdag om die basisstof in haar onbezonnen geest te stampen, leek hem zo.

- 'scusez moi? Dino? ;o

Zo te zien was Savador weer eens het niet met haar eens en leek hij het niet echt te waarderen dat ze haar brulatiteit weer terug had en dat ze weer antwoorden gaf. Ze lachtte inzichzelf, haar schuldgevoel leek weer compleet verdwenen te zijn. Ze streek met haar handen over haar armen om zich een beetje te verwarmen, aangezien ze al een tijdje stil stond en de zon verdwenen was achter een grote grijze wolk. Master Savador begon weer te spreken, zijn ogen waren tot spleetjes geknepen en Elveria keek hem gewoon aan, niets kon haar nu nog tegenhouden, plannetjes werkten als radertjes in haar hoofd. 'Aan impertinentie kom je niets tekort. Verstand is een ander verhaal. Spijtig.' Hij stopte met praten en het leek niet of hij verder erop ingaan. ze had geen zin om nog een keer op zijn kantoor zich te melden voor een nieuwe Sociale Binding, die laatste was ookal niet zo goed verlopen.'Alweer? Jeez, nou ja mij best.' Ze keek hem aan, grijnsde, waarschijnlijk wist hij niet eens wat het betekende, mooi kon hij eens een keer in de woordenboeken duiken, want het stond er toch niet in, het was een mengeling van woorden die ze zelf alweer vergeten was. [/b] 'Voor woensdag kan ik niet beloven, heb veel huiswerk, kan het ook op de woensdag?' [/b] Ze werd onderbroken door Savador, duidelijk niet blij dat ze ze zei dat ze niet op woensdag kon komen. ze haalde alleen luchtig haar schouders op terwijl haar mentor begon te spreken, ze keek hem niet aan. 'Vóór,' kwam hij er met zijn bittere stem iets verheven tussen toen ze nog amper was uitgesproken. 'Woensdag,' Sprak hij toen weer uit.' Oke, maar vergeet dan niet dat ik misschien heel laat kan komen, als u teminste wilt dat ik mijn huiswerk af heb om me te verbeteren, om me beschaafder te maken.' Ze gebruikte nu zijn woorden tegen hem. Als hij wilde dat ze zich aanpaste dan had dat ook een prijs. maar ze zou een keertje netjes op tijd zijn.

U dunno what a Dino is?
Anywayz..Tijdsprong of niet?

---

Normaal gesproken kon hij zich er flink over opfokken als leerlingen zich ongepast gedroegen. Eerst nog zo timide, nog geen moment later de mislukte koenheid. Kennelijk was de schrik maar voor korte duur geweest. Maar goed, als Elveria niet naar hem wilde luisteren; best. Ze zou wel zien wat ervan zou komen. En hij was echt niet van plan haar een bemoedigend schouderklopje te geven als ze jankend bij hem aan kwam door alle verspilde kansen voor een goed diploma. Totaal ongegeneerd staarde Savador nu op het meisje neer, zich nauwelijks meer laten beïnvloedend door haar brutaliteit. Bewees ze alleen maar mee hoe erg ze zelf in de knoop zat. Ironisch. Hij kon er wel om gaan lachen, maar dan haalde hij zich tot haar niveau naar beneden. En hij hield er niet van om tussen de naïeve dwazen hier te passen. Daar stond hij ver boven. En uit de elegantie en de trots die hij uitstraalde om wie hij was en waar hij vandaan kwam durfde hij dat nog als een waar feit in te zien ook. Het kind dacht het even zelf te kunnen regelen; hij dacht het toch even niet. Spijtig toch hoe onintelligent de kinderen van deze tijd waren. Hij bood haar een eerlijke kans aan om alles wat frustratie betreft van haar af te kunnen zetten, zodat ze het niet steeds op hem of anderen afreageerde. Als ze een beetje doordacht had ze op de conclusie kunnen komen dat ze daarmee haar straf kon ontlopen, of misschien wel in kon laten trekken als ze steeds braafjes kwam opdagen. Maar nee; zelfs als hij ze matste - wat een vrij zeldzame daad van zijn kant was - werd dat door de doorsnee leerling niet opgemerkt, eigenlijk gewoon verkeerd opgevat. Goh, Medusa, ook niets gek dat de haat jegens hem steeds aangewakkerd werd door onbegrip. En drek in hun ogen. Ze deed maar wat hij haar eiste. Voor woensdag, geen dag later. Savador deed net alsof hij de verachtelijke grijns op haar smoelwerk niet zag terwijl Elveria antwoorde; 'Oke, maar vergeet dan niet dat ik misschien heel laat kan komen, als u teminste wilt dat ik mijn huiswerk af heb om me te verbeteren, om me beschaafder te maken.' Ach, wat slim, woordjes tegen hem gebruiken. Bij Medusa, hij stond er werkelijk ondersteboven van. Een uitgekauwde vuilgebruikte truc die zielloze mensen klakkeloos van elkaar overnamen, en meer was het niet. Hij had het er al genoeg confrontatie mee gehad toendertijd dat hij in zijn jongere jaren, nog voor hij tandarts was geworden, rechten had gestudeerd. Nooit afgemaakt of er iets mee gedaan, maar ervaring had hij er wel mee opgedaan. Genoeg om te weten dat dit niets was voor een wezenloos kind als zij om zomaar in haar zinnen te gooien, met het weinige verstand van zaken waarover zij beschikte. Spijtig, maar opnieuw nieuw bewijs om haar als een simpele geest te bestempelen. 'Werkelijk,' reageerde Savador monotoon. Het klonk niet eens vragend. 'Jammerlijke instelling met je wetenschap dat ik over de mogelijkheid beschik je straf in te trekken en wellicht, héél misschien de genegen bui heb om dat die dag daadwerkelijk ook in praktijk te brengen,' vervolgde hij met een zoetere ondertoon in zijn stem. Deed hij toch niet, zeker niet nu ze het met zo'n toon voor haarzelf had verpest. Maar wat niet weet, wat niet deert.

- Is een nieuw topicske niet beter?