De krampachtige wijze waarmee hij zichzelf tegen de muur had gedrukt deed nog het meest aan als een knieknikkende, in de kraag gevatte crimineel die nu met nummerbordje en al tussen nummer drie en vijf van de andere verdachten stond opgesteld, te beangstigd om over zijn komende terechtstelling na te denken. En het deed ook aan alsof hij nooit eerder de tampeloeres van een andere man had aanschouwd; enkel als kleine jongen, in vervallen hokjes die als kleedkamers moesten dienen bij gymles. Als cynische tiener, wanneer hij zich in de jongenstoiletten bevond, op het punt staand om zijn handen te wassen, en zijn vervelende en bemoeizuchtige klasgenoten net binnen kwamen stormen om hem een duw tussen zijn schouderbladen te geven en onbeschroomd te staan plassen als ongelikte beren. Situaties in pure toeval of onschuldigheid - maar nee, nooit op die manier. Alsof hij niet hetzelfde zou zien als hij hier en nu zijn broek los gespte en een snelle blik wierp in zijn belachelijk prijzige merkondergoed. En op dit soort momenten wenste hij dat dat ook zo was. Hij was een persoon van onvervalste fierheid, het typische soort man die er een levenstaak van maakte om de trots voor zijn eigen geslacht hoog te houden. Het soort man van de oudere normen en waarden die de balans weerhield tussen de twee geslachten: de vrouw die gehoorzaamde en de man die de kost verdiende, het geheel voor het zeggen had. Braafjes zwijgen en knikken als hij met zijn wijsvinger begon te zwaaien, alle bevelen als zoete koek slikken. En er was geen enkele manier waarop hij met enige vorm van aantrekkingskracht tot hetzelfde geslacht te maken wilde hebben. Twee vrouwen: oké. Sure. Graag zelfs. Twee mannen: nooit!  
Zijn handen tastten langs de ruwe structuur van de muur zonder zijn benauwde blik van de jongen voor hem los te scheuren, alsof hij zich als wereldrondreizende dierenkenner middenin een jungle bevond en zich nu in zijn gecamoufleerde pak en boonie-hoed heel langzaam en voorzichtig uit de voeten maakte na een confrontatie met een wild hongerig beest. Intussen ging zijn borst snel op en neer, zijn achterhoofd steunend tegen de bakstenen achter hem. Kil zweet van afkeer vond zich een weg onder zijn overhemd naar beneden, daar waar de stof deze ochtend nog zorgvuldig onder zijn broekrand was gepropt. De kleding plakte aan zijn borst, die plotseling klam aanvoelde. En ondertussen wauwelde het joch maar door en door en door en het ging het ene oor uit en het andere in, drong als een gesmoord gemompel tot hem binnen alsof er een dikke muur tussen hen in stond, en ondertussen schoot zijn benauwde blik van zijn bewegende lippen die de nietszeggende woorden vormden naar de sensuele blik in de brutale jongensogen en weer terug en en - het was alsof hij een extase van erotisch genot onderging toen hij zijn mond opende om er een zucht uit te laten ontsnappen, zijn hoofd achterover tegen de muur liet leunen en loom zijn ogen sloot, misschien wel op het puntje van het krijgen van een toeval. In realiteit alles behalve, maar wat kon hij dit joch ook wijsmaken? Hij wilde weg hier. Weg, uit zijn eigen kantoor. Voor een snotter die duidelijk teveel in seksblaadjes had gekeken, nota bene - dat was te waanzinnig voor woorden.
Talloze woorden bleven in zijn hoofd rondspoken en hielden voor een kort moment geen enkele betekenis voor hem in. 'Hoorde u die krak niet dan~? Een eerste echo, als een ergerlijk gezoem in zijn oor. 'Ik bedoel, als ik hier gewond zou raken doordat de hoofdmeester zijn spullen niet goed zijn zou dat toch wel 'erg 'vervelend zijn.' Een tweede diepe nagalming in zijn lege, tegelijkertijd chaotische geest - en hij stond het allemaal toe, tot hij erin slaagde een beverige wijsvinger op te richten.
'In de afgelopen minuten heb ik al veel van je moeten verdragen en ik ben nog in een tamelijk zuivere staat om je te kunnen verduidelijken - ,' begon hij op een zachte, halve fluistertoon.
'Wie denk jij dat ze dan zullen geloven? De 'arme' jongen die zich bezeerd heeft of een argument van een volwassen 'wijze' man die zegt dat ik hem zelf heb gesloopt door er in te vallen.'
'- mij - NIET - UIT - TE - DAGEN,' zijn vinger bewoog met demonstratieve rukjes mee terwijl hij zijn zin afmaakte, en de diepe frons tussen zijn wenkbrauwen beloofde ook niet veel happiness.
'Klink niet zo overtuigend, vind u niet?'
'Jij kleine vuile brutale scabreuze -'
En uiteindelijk, tot slot, het gif van aversie dat hem de kettingen van het reële definitief deed doorsnijden:
'Vind u het niet gezellig dan dat ik zo lekker knus bij u kom zitten~? Lekker knus bij u kom zitten~? Lekker knus bij u kom zitten~? Lekker knus bij u kom zitten~?
KNUS bij u kom zitten~?[/i] Knus bij u kom zitten~?
KNUS BIJ U KOM ZITTEN.
KNUS.
Wat er vervolgens plaatsvond ging langs hem heen, slechts een anarchie achter een rode, wazige zweem. Het spoelde over hem heen als een giftige vloedgolf, penetreerde zijn aders tot in de diepste uithoeken van zijn lichaam. Niet alleen van binnen: zijn ogen hadden zich in alle waanzin verwijd en terwijl hij zich in een ruwe beweging van de muur af zette verwrong zijn mond zich in een woeste grauw, zijn tanden zichtbaar en strak op elkaar gebeten. Hij struikelde zowaar bijna over zijn eigen voeten, zo snel als hij niet wist dat hij op de jongen af moest vliegen. Of liever gezegd: zijn geklauwde handen krampachtig onder de tafelrand te steken, alle kracht naar zijn armspieren te zenden en in een woeste haal zijn razernij uit te putten in een tabelflip, en het kon hem daarbij geen moer schelen dat het joch nog op zijn desk zat. Een luide bons klonk, gevolgd door ronddwarrelende papieren en belangrijke documenten en niet heel onwaarschijnlijk ook een Liejum die erachteraan zwierde. 'MIJN KANTOOR UIT!' bulderde hij tegen het hoopje rotzooi dat in zijn baldadige actie tegen de grond gemieterd was - en helaas voor Liejum rekende hij hem in dat geval ook onder de rotzooi. 'NU!' Natuurlijk ging het niet snel genoeg voor hem. Bijna in staat om hem een flinke trap tegen zijn slapen te verkopen greep hij de jongen beet in zijn nek en sleurde hem ruw richting de deur, waar hij hem als een afgedankt vod weer tegen de vloer liet smakken. Hij kon veel hebben - hield daar zijn poot tenminste zo goed mogelijk stijf voor. Er waren wel meer kwesties die hem sprakeloos en met rode oren lieten, misselijk bij de gedachte alleen al. Maar dit - dit sloeg echt alles.