Tegen het begin van de vakantie was het een drukte van jewelste op het lanceringsplatform, waar diverse shuttles van over het hele universum landden om hun passagiers drie kwartier later op hun eindbestemming te brengen. Veel leerlingen pakten hun spullen en vierden tot september na lange lesten hun vrije dagen, zodat er nog maar een handjevol op de school rondscharrelde dat achterbleef. Voor eventuele bijlessen, of gewoon omdat ze uit een arm boerengezin kwamen en het geld er niet eens voor hadden om een shuttlereis te kunnen betalen, de sloebers. Hij niet. Hij bleef op de school - deels omdat hij bang was dat iemand tijdens zijn afwezigheid besloot om een eind aan zijn bewind te maken, en deels omdat er altijd wel een bron van inkomsten was. En heel misschien ook om de reden dat hij ondanks zijn intimiderende handelingen en sinistere uitstraling stiekem gewoon erg eenzaam was en geen zin had om in z'n eentje aan de Bahama's te zitten. Bovendien kon hij zijn slangen niet missen; zijn vele dienaren en zielsverwanten, in alle soorten en maten. Hij had anaconda's en adders en cobra's. Hij had mamba's en ringslangen en pythons. Maar wie hem als een of andere fanatieke fokker en dierenliefhebber zag had het fout. Huisdieren waren het niet: hij was hun meester en zij waren geschapen om uit te voeren wat hij met een resolute vingerknip bliefde. Hij sprak sissend met ze in de Arabische taal en liet ze in en rondom de school als zijn ogen en oren dienen, zodat het net leek alsof hij altijd alles te weten kwam. Het hadden evengoed mensen voor hem kunnen zijn. Ook nu lag er een reusachtige geelgeschubde slang gedrapeerd over de leuningen van een fauteuil in de hoek, een roerloze boa. Het vlies gleed traag een paar keren voor zijn ogen voor de gespleten pupillen zich nauwlettend op de deur richtten, alsof het dier aanvoelde dat er nog geen drie seconden later werd geklopt. De lange zwarte man kwam als een sluipende panter achter zijn desk vandaan, zijn duim- en wijsvinger om zijn neusbrug geklemd nadat hij de leesbril die normaal op het puntje van zijn neus stond - en wat hem nog strenger liet lijken - had afgezet. Hij droeg een tailcoat met een lange mantel die om zijn benen golfden, altijd alles in het zwart. Verder had hij kort tot halflang haar, zwarter dan zwart, en goudgele priemende ogen, die zo fel waren dat ze haast oplichtten in donkere ruimtes. Hij had een sikje waar hij zijn vinger vaak berekenend omheen liet krullen, dat hem liet ogen alsof hij een snood idee zat te beramen en dat op de meesten nogal ijzingwekkend aandeed. Lelijk was hij niet, maar het was een algemeen bekend feit dat hij van binnen een stuk minder mooi was en menig leerling liever met een grote boog om hem heenliep. Niet dat hij dat erg vond. Zouden ze in trossen achter hem aan wiegen en aan hem gaan hangen om zijn kolossale grootsheid te bewonderen, dan was hij gedwongen om continu met een desinfecterend spuitmiddel op zijn kleding te spuiten. Dat gezegd te hebben was hij ook een erge snob met een bloedhekel aan kinderen, maar een voorliefde voor jonge onschuldige dames en de kunst van de duistere magie. Een les van Savador verliep meestal met een hoop gesnauw tegen de jongens en een hoop handelingen van vrouwelijke leerlingen én Shadranen die door de vingers werden gezien. Maar daar hoefde je niet per se voor in een les te zitten.
Het was maar goed dat het meisje een paar stappen achteruit had gezet, want de deur zwaaide nogal baldadig open. Het was nogal een gewoonte van leerlingen om juist precies zijn gang te kiezen om in te kunnen apenkooien en als circuspinguïns te buikschuiven, dus erg gesteld op zo'n puberlijke entiteit in zijn gang was hij niet. 'Ja?' klonk het niet zo fleurig. Nors staarde hij neer op een meisje - waarschijnlijk nieuw. Te oordelen aan het feit dat ze geen volgepakte tas aan een schouder droeg of een hutkoffer in een hand had die zo vol zat dat hij op springen stond, had ze al een bezoekje gebracht aan de slaapzalen. Prachtig, dan hoefde hij zich niet als pratende plattegrond op te stellen. Scheelde hem ook weer wat kostbare tijd. Wat echter niet zo denderend was, was de manier hoe ze erbij liep. Gadverdamme, dit was geen verzopen kat meer - het was gewoon een slijmerige forel die rondwurmde op zijn ooit zo smetteloze vloer alsof het een springveer in zijn behinds had gedrukt. En vieze naar binnen gehaalde graspollen en modder en overal nat. Moest ook weer zonodig bijdragen aan de stoerdoenerij van de jeugd en met haar capuchon rondstruinen, ookal was ze al meters van de deur van het kasteel verwijderd. Met een afkeurende zenuwtrek bij zijn mondhoek hield hij de capuchon tussen twee vingers een stukje omhoog en boog wat voorover om eronder te spieken, alsof hij wilde nagaan of er wel iemand thuis was. 'Dit,' siste hij met een rukje aan haar kap. 'Af.' Hij zwiepte het ding achteloos over haar hoofd. 'En ik wil het ook niet meer op zien zolang je je binnen de school bevindt.' De wolf en Roodkapje spelen deed hij wel als hij er zin in had, maar niet vandaag. Het slechte weer bezorgde hem pijn in zijn gewrichten en last van zijn ogen en hij wilde gewoon zitten en een glaasje wijn drinken en verdergaan met doen alsof hij hard aan het werk was.