Ze was opnieuw, precies zoals hij zich haar had voorgesteld. Het beeld van haar dat hij al vanaf hun eerste ontmoeting steevast in zijn hoofd had gehouden, de scenario's die hij als een oude film projecteerde op een smetteloos doek. Allemaal veilig en wel opgeborgen in zijn hoofd, waar hij er in zijn eigen privé-cinema zoveel en zo vaak naar kon kijken en herbeleven als hij wilde. En het zou enkel tussen hen blijven, want stel je voor. Binnen de muren van de school kon het hem niet echt veel baten. Tegenover de leerlingen althans; zijn overmatige vriendelijke gedrag bij jonge meisjes onder de leerlingen was al de aanleiding tot lugubere geruchten die over hem de ronde deden, en dus speelde de voorzichtigheid automatisch bij zijn collega's op. Maar buiten de school was het ondenkbaar, taboe, catastrofe. Daar, in dat verpestte wereldje waar hij zich een perfect imago had opgebouwd in de kring van zakenmannetjes en belangrijke bankdirecteurs. Waarin hij zijn hoofd hoog hield en er nog om aanbeden werd ook. Zijn naam en foto in tientallen kranten, hij had zich zelfs onderworpen aan halfnaakte poseringen als Mr October in een mannenkalender. Afspraken en gesloten deals met firma en welbekende Instituten. Alles wat hij eraan moest doen om zijn titeltje hoog te houden, om in het goede daglicht te kunnen blijven staan. Haast vergelijkbaar met het leven van een celebrity, maar dan niet als grote filmster of beroemde muzikant. Het voelde aan als zoveel belangrijker dan dat - waarschijnlijk omdat hij over de hele wereld bekend moest staan in verband met deze school en de mensen geen goed acteerwerk in films of een nieuw goed nummer schonk, maar educatie. Hoop voor de generatie van nu en de generatie van later, iets dat in tegenstelling tot een film of nummer blijvend in aanmerking kwam met de wereld. En afgezien van dat was er natuurlijk ook nog zijn opvolgersschap. Hoe kon hij zich veroorloven om in datzelfde wereldje te kunnen blijven leven als er in grote krantenkoppen werd verhuld dat hij aaste op jonge meisjes? Het zou verpulverd worden. En dus - haar foto, het verlangen. Het was van essentieel belang als hij het zich vanzelf langzaam liet opbouwen. Liep ze met hetzelfde rond als waar hij zich nachtenlang over frustreerde? Wat voor frapante gedachten maalden er in dat blonde koppie van haar? Hij had gewacht, maar hij had al lang genoeg gewacht. Alsof je het laatste koekje in de pot wilde pakken, je er niet bij kon maar dit wel verdomd graag wilde en als het kan ook zo vlug mogelijk voor iemand anders het voor je neus wegsnaaide. Een onvermijdelijke ontsluimering van olijke kinderlijkheid, dat was precies hetgeen wat ze in hem losmaakte. Geduld was hierin een begrip dat meerdere keren terugkwam in zijn woordenboek, maar niet in deze kwestie. Zij leek hém in de hand te hebben - maar bij Medusa, het moest precies andersom zijn.
Pas nu hij zich volledig naar haar had omgedraaid, registreerde hij met een bevredigend gevoel ieder detail van haar verschijning dat hij in de zoveel weken dat hij haar niet als vlees en bloed in levende lijve had kunnen aanschouwen, op de pasfoto terug kon vinden. Het kleine nietige plaatje van vijfendertig bij vijfenveertig milimeter portreteerde haar echter enkel van haar kruin tot haar decolleté. Alles onder de 'lijst' van het wonderschone schilderij dat ze met haar voorkomen alleen al vormde, had hij verder in zijn fantasieën aangevuld. Maar nu zat ze hier, voor zijn neus, en kon hij zich met onzichtbaar sidderende begering het plaatje op basis van realiteit aanvullen. Nauwelijks opmerkbaar, maar zijn blik schoot op de juist gekozen momenten naar lager afgelegen delen van haar lichaam, en once again kon hij met een inwendige glimlach concluderen dat ze nog typisch kinds was. Uiteraard met hier en daar de nodige vrouwelijke trekjes, vast wel. Maar bovenal kinds.
Toch liet hij nauwelijks blijk van zijn innerlijke verlangens, buitengewoon knap als dat eigenlijk was. Bleef daar maar gewoon al net zo afstandelijk met een 'jij moet de eerste zet zetten'-instelling staan, sierende glimlach op zijn omgekrulde lippen, hoofd ietsje opgericht om bij te dragen aan de gratie die aan zijn voorkomen werd gekoppeld, ongegeneerde uitdrukking in zijn goudgele ogen die kalmpjes op haar neerkeken. Al net zo kalmpjes keek hij toe hoe ze uiteindelijk van de tafel op haar voeten belandde. Hij verroerde zich ook niet toen ze vlak voor hem stond, binnen hand- (of in zijn geval grijp-) bereik, en zijn colbert betastte dat hij van het zoveelste peperdure merk en een grote som om 'u' tegen te zeggen had verkregen. Een zegen dat hij haar pasfotootje, dat hij normaal gesproken veilig in de borstzak van zijn bovenkleding hield, momenteel niet op zak had.
'Did you now?' kwamen de woorden zacht over zijn lippen, terwijl zijn kalme blik van haar vingers die over zijn borstkas streken, langzaam terug naar boven gleed om uiteindelijk te blijven rusten op haar gezicht. Er was vrijwel geen verbazing te bespeuren in de toon van zijn stem, maar hij had dan ook niets anders verwacht. Traag, alsof hij anders bang was dat hij een schrikreactie zou veroorzaken, hief hij een hand op en stak deze naar haar uit. Voorzichtig ging zijn hand over de zachte reine huid van haar ranke schouder, streek er even kort over - maar enkel om het afgezakte spaghettibandje van haar suikerspinroze jurkje zorgvuldig weer te schikken. 'Well - ' Hij boog zich naar haar toe, in eerste instantie zodat het leek alsof hij het goedmaakte door zijn lippen op de hare te willen drukken. Zijn mond ging echter naar haar kleine oorschelp, waarover hij zijn warme adem zacht en verheerlijkt liet ontsnappen tijdens zijn kans om haar lichaamsgeur in zich op te kunnen nemen. 'Perhaps you should focus on getting me a new umbrella first before you tend to look after me,' vervolgde hij half fluisterend in haar oor. Een brede, zelfingenomen glimlach die half zijn tanden ontblootte streek zich uit over zijn gelaat terwijl hij zich langzaam weer terugboog. Tartend liet hij tegelijkertijd het spaghettibandje los, dat met een bestraffende pets terug tegen haar huid sloeg. Hij wendde zich vervolgens gewoon van haar af, liep doodkalmpjes in elegante gentleman-pas bij haar vandaan - nog steeds met die brede triomferende glimlach - om de simpele handeling te maken door de deur te sluiten, terwijl hij ook gewoon voor haar op zijn plek had kunnen blijven staan en haar alles qua gemis in de afgelopen week voor haar belang had kunnen schenken. Maar wat zat er voor hem bij als hij haar belang voorop stelde? Tsk tsk. First things first.