MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Dark // Fire Klas: Teacher FireMagic Partner: ♛ Seven Devils all around you
Onderwerp: Bijles Tender Warmth || Nathan, Florence, Nariko-derpjes za aug 24 2013, 19:51
“They know - that hell ends with me.”
I find it hard to see the light In the kingdom I behold I see him in the morning I see him in the night I see the devil in my life - There's a devil in me -
'Godver!' Nog een hoop vulgair geratel in het Shadraans volgde, en hij zou de hele etage bij elkaar hebben gevloekt, ware het niet dat hij al gauw genoeg achter de oorzaak van zijn maar net voorkomen valpartij kwam. Niet zo daverend om een les mee te beginnen als hij hier charmant met zijn ledematen verstrengeld in de zoom van zijn mantel als een of andere mislukte naaktslak op de grond lag. Een prompt verloren tas, zag hij toen hij een giftige blik richting de vloer wierp. Versleten schouderbanden, weke bodem, riekend naar de stank van zweet die zich in de stof nestelde gedurende de tijd dat de kazak eindelijk even pauze kreeg op het bankje van de gymkleedkamers voordat het onophoudelijke gebonk tegen de rug van een tiener aan de Dextro zich de godganse dag weer zou vervolgen. Typisch zo'n voddig ding waarin zonder enige bekommernis zware boeken in werden gekieperd, vergeten en achtergelaten. En het lag in zijn lokaal. In het gangpad waar hij liep. Was in contact gekomen met zijn o zo eminente, meesterlijke sensationele voet en had er bijna voor gezorgd dat hij zijn magistrale nek brak. Hij schopte het ding zijn lokaal uit waarna het slingerend op de gang terecht kwam, maar niet voordat hij zich bukte en even op zijn gemakje alle interessante en waardevolle dingen eruit viste - alsof hij neergeknield zat voor een schap en rustig zijn boodschappen inlaadde. Finders keepers. Hij hield er maar een voorkeur voor om zijn buit vlug op te bergen voordat die jong voor zijn volgende les binnen kwamen gesjeesd alsof ze uit de bocht vlogen van een iets te wilde achtbaan en met tweehonderd kilometer per uur toevallig op een kluitje binnenvielen, als ze al niet aan de andere kant van het lokaal dwars door de muur braken. Stel je voor; dat werd weer een hoop gasps en 'oohs' en 'aahs' en zwaaiende vingertjes om die ene stelende leraar, want zelf zouden ze het nooit of te nimmer doen. Niet bepaald in de stemming bij de gedachte om het komende lesuur opnieuw door te moeten brengen met drukke jeugd slofte hij naar zijn desk. Hij peuterde chagrijnig een veel te vrolijke schildpad-sticker van Elwin van zijn aktetas en schopte deze onder zijn bureau, zijn aandacht intussen vestigend op het bord. Het was dat er twee dames bij zaten, nog een schrale troost.
derpy post Ik moet er kennelijk weer even inkomen na m'n korte hiatus
×Er mag vast een account aangemaakt worden op Dragon Cave en een ei worden uitgekozen. Geef de link naar uw eitje later dan efkes door aan me, zet het in uw onderschrift ofzo zodat het genoeg views krijgt and such - voor vragen mag u me altijd PB'en
Nariko .
PROFILE Real Name : - Posts : 375
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Woud & Light Klas: Miss Abigail Partner: Some time the dreamers finally wake up, don't wake me I'm not dreaming.
Onderwerp: Re: Bijles Tender Warmth || Nathan, Florence, Nariko-derpjes za aug 24 2013, 20:32
Met een klein pruillipje keek Nariko naar de enorme stapel boeken die ze in haar tas moest stoppen. Het werd echt te gek voor woorden. Maar ze haalde zuchtend haar schouders op en begon ze netjes een voor een in haar schoudertas te doen. Haar eerste les, of eerder bijles, was Firemagic. Ze kreeg er al de rillingen van als ze er aan dacht. Ze had het niet zo op de leraar. Hij was zo, dominant en had behoorlijk grillige trekken. En zo vaak had ze geen les van hem gehad. Maar misschien kon haar oordeel veranderen, je wist maar nooit. Ze keek even in de spiegel en legde haar sjaal wat beter om haar nek. Haar bruine haren lagen steil over haar schouders en ze gooide ze op haar rug. Ze zouden anders alleen maar gaan irriteren. Ze glimlachte even naar zichzelf, weliswaar een onzeker glimlachje, en ging toen de overvolle gangen in, op weg naar haar eerste les. Onzeker liep ze tussen alle grote, ouderejaars door en piepte gehaaste sorry's als mensen tegen haar aan kwamen en haar de schuld gaven. Ze schoot de gang naar Firemagic in en stond even stil. Er was helemaal niemand. Ze zou dus als eerste de les in gaan. Ze voelde hoe haar nekharen overeind gingen staan. Ze haalde even diep adem en met slome passen moest ze er toch echt wel aan gaan geloven dat ze als eerste er aan zou komen. Ze stond in de deuropening van het lokaal en keek met grote ogen naar Master Savador. 'Pardon, Master?' Zei ze wat onzeker. 'ik ben Nariko, ik kom voor de bijles.' Ze keek even naar haar voeten, nietwetend wat ze nu moest doen. Uiteindelijk schuifelde ze naar een tafeltje bij de muur ergens in de middelste rij en ging daar zitten. Aarzelend keek ze naar haar schoot, te onzeker en te schuchter om een gesprek te beginnen.
Callum .
PROFILE Real Name : Bond. James Bond. Posts : 199
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: the { AIR } from our { LUNGS } Klas: miss whitemann Partner: { RUN } boy { RUN }
Onderwerp: Re: Bijles Tender Warmth || Nathan, Florence, Nariko-derpjes za aug 24 2013, 21:40
Rocket high, comets fly You and I could take a ride And fly away to Neverland And give our best to Peter Pan
Florence was duidelijk nerveus. Vrolijk, maar nerveus. Hoewel vuurmagie ontzettend veel leek op lichtmagie, had ze zelfs met die magie weinig ervaring. Ze had er een reden voor, natuurlijk, maar het was toch geen prettig idee dat ze extreem zou achterlopen op haar klasgenoten. En dan had je ook nog het feit dat ze haar eerste les had gemist en nu naar de bijles moest. Van de directeur nota bene. Meer dan genoeg reden om nerveus te zijn voor een normaal persoon, voor Florence was het bijna een zenuwinzinking. Haar positiviteit leed er echter weinig onder. De lessen waren tot nu toe te doen geweest, zelfs de halve theorieles duistere magie die ze had gevolgd voordat ze besefte dat ze niet eens duistere magie in haar pakket had zitten. Ze had zich zo min mogelijk druk weten te maken tot dit moment, om eerlijk te zijn. Nu ze halverwege haar weg naar het lokaal was, begonnen de nerveuze trillinkjes in haar handen toe te nemen en begon ze zich zorgen te maken over hoe ze eruitzag. Met haar lange roze haren in een losse paardenstaart waar haar pony niet in wilde en een los, dansend wit jurkje met een blazer erover, leek het niet alsof ze het te hard probeerde? Aan de andere kant, ze had alleen haar boeken bij zich en een pen achter haar oor gestoken. Haar tas lag nog op haar etage en ze had de tijd niet gehad om die op te halen. Nee, waarschijnlijk zou ze er heel normaal uitzien. Nu alleen nog niet opvallen in de bijles en ze kon weer met Elliot gaan praten. Dat was haar tijdverdrijf geworden sinds ze hem weer had gezien en ze keek er no matter what altijd naar uit. Zonder al teveel problemen wist ze het lokaal te bereiken, maar ze weifelde heel even voordat ze de deur binnenstapte. Ze móest een goede indruk maken. Niet over haar voeten struikelen of ineens niesen en al haar boeken laten vallen. Zeker niet onder een stoel terecht komen, zoals ze dat had gedaan toen ze Elliot volgde. Nee, ze moest gewoon overkomen als een meisje van 16. Weliswaar een bijzonder klein meisje van 16 met felroze haren, maar verder zou ze normaal zijn. Een vastberaden blik straalde in haar ogen terwijl ze het lokaal binnenstapte. ‘Goedemiddag Master,’ zei ze, de leraar oprecht toelachend. Ze klonk niet al te nerveus, zelfs wat vrolijk. Mooi. Alles ging volgens plan. Ze maakte een huppelpasje naar een bureau toe, niet al te ver naar voren, maar wel vooraan. Ze lachte verlegen naar het andere meisje in het lokaal, maar was te verlegen om een woord tegen haar te spreken. Dus legde ze haar boeken maar op tafel en haalde ze de pen achter haar oor vandaan, om die vervolgens boven de boeken te leggen zodat hij niet weg zou rollen. Daarna was ze niet zeker wat ze moest doen. Florence vouwde haar handen in haar schoot en haalde stilletjes opgelucht adem. Tot nu toe ging alles goed.
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Air &nd Fire Klas: Miss Summer Partner: I'm your Lion Heart
Onderwerp: Re: Bijles Tender Warmth || Nathan, Florence, Nariko-derpjes zo aug 25 2013, 20:46
No one's gonna love you when you're old That's what they told, you better stay young, baby No one's gonna care when you are gone So if you're done, you better die young baby
Het was nu al enkele weken verder, al bijna een maand geloofde Nate, en hij bespeurde nog steeds geen greintje van aanpassing. Integendeel, het was steeds maar gekker geworden. Dingen die hij nooit van zijn leven had gezien waren voor hem gekomen, dingen waar hij alleen maar van kon dromen waren hier gewoon mogelijk. Het was keer op keer weer een verrassing voor hem. Eigenlijk hoorden dingen hem nu niet meer zo te verrassen sinds hij al een tijdje op SSA was, maar hij kon het nog steeds niet verwerken. Het was zo anders dan zijn leventje op Puffoon. Wel prettig beter. Hij vond het fijn om even niet rond te lopen met een gebroken neus en een blauw oog. 'Hmmfff...' kwam er uit zijn mond terwijl hij zich uitrekte op zijn stoel. Hij strekte zjn armen en benen uit en bewoog zijn hoofd heen en weer, diverse botjes die kraakten bij die bewegingen. Hij liet zijn armen in een abrupte beweging weer vallen, die langs zijn zijen vielen. Hij staarde even naar zijn bord en halfgegeten brood en keerde zijn hoofd om de klok te zien. Het was al tijd, hij moest maar eens gaan. Met enorme tegenzin stond Nate op van zijn plek en pakte zijn tas van de grond. Zonder zijn tafeltje op te ruimen liep hij de eetzaal uit, zijn passen traag en sloffend voor een keer. Dit was één van die dagen waarop hij nergens zin in had en wou luieren untill the end of time. In bed liggen, muziek luisteren, slapen en geen ene ruk uitvoeren. Hij had dan ook zeker geen zin in een bijles vuurmagie. Hij had de vorige les gespijbeld omdat hij nou eenmaal schijt had aan lessen en regels - met als uitzondering gymles en luchtmagie, die twee waren nog te doen - maar helaas moest hij toch weer diezelfde les gaan bijwonen. Stiekem wou hij dan ook weer spijbelen, maar hij vermoedde dat de hoofdmeester dan echt pissig zou worden. Beter wel gaan, dus. Slof, slof, slof. Hij slofte door de gangen met een gezicht zo verveeld als die van Ruuz tijdens geschiedenis en kwam na een paar minuten pas aan bij het lokaal - wat hem normaal minder dan een anderhalve minuut zou kosten. Hij duwde de deur open en keek het lokaal in. Goed, hij was niet de eerste. Er was al een meisje met een sjaal die ook bij het draken vechten was geweest en een ander schattig meisje met suikerspinroze haar. Beiden niet zijn type, hoewel de rozeharige de tough guy wel even ''awwww'' liet denken. Hij richtte zich toen op de leraar en stapte het lokaal binnen, houding recht en trots en zijn uitdrukking ietwat cocky. 'Nathan Collins, ik kom voor de bijles.'
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Dark // Fire Klas: Teacher FireMagic Partner: ♛ Seven Devils all around you
Onderwerp: Re: Bijles Tender Warmth || Nathan, Florence, Nariko-derpjes zo aug 25 2013, 23:42
“They know - that hell ends with me.”
I find it hard to see the light In the kingdom I behold I see him in the morning I see him in the night I see the devil in my life - There's a devil in me -
Het boek rustte geopend op een onderarm, terwijl hij zonder veel enthousiasme enkele dingen op het bord kalkte, af en toe een blik werpend op het hoofdstuk. Basisniveau. Als het te moeilijk bleek te zijn vrat hij zijn schoenen op - en daar moest vooraf heel wat aan te pas komen, want hij haatte de gedachte om zijn blinkende herenstappers te moeten verwisselen voor afgetrapte sneakers. Een hand krabde zich tussen zijn haar dat sinds zijn ingekorte model besloten had om in een ongewilde out of bed-look te gaan zitten - een geheel contrast vergeleken met zijn verdere elegante voorkomen, was hij van mening - de ander geleidde het stompe krijtje in een sierlijk handschrift, zo nu en dan deze sessie onderbroken door het omslaan van een pagina. Niet dat iemand de aantekeningen ook maar over zou nemen, ben je gek. Peinzend tuitte de man zijn smalle lippen en staarde naar de rode wijn die hij in het glas rond liet walsen vooraleer hij er een nipje van nam, tevoorschijn geslingerd vanachter het geheime plekje achter het bord. Niemand die het zag of ooit zou merken, hoewel hij zich bijna verslikte in de drank bij het horen van een klein onzeker stemmetje. Hij draaide zich in een ruk om, voelde de sterke neiging opkomen om te vloeken en degene uit te kafferen - maar de franke woorden verdwaalden op weg naar zijn mond toen hij het meisje in de deuropening zag. Direct krulden zijn mondhoeken om tot een veelbetekenend glimlachje. 'En voor mij, uiteraard.' Een glunderend, attent handgebaartje alsof dat zo klaar als een klontje was volgde. Eerste vrouwelijke leerling binnen, goed, zeer goed begin. Nee, ze hoefde niet aan broekhoest te lijden door alleen maar als een trillend rietje op de eerste rij te zitten. Als hij kon kiezen wel natuurlijk, maar hij at haar heus niet op. Nog een knuffelbare parel drupte niet veel later binnen, misschien wel net zo onzeker, maar wel een stuk vrolijker dan haar voorganger. Roze haren, brede glimlach, met duidelijk zichtbaar enthousiasme zoals hem dat betaamde. De onschuld droop ervan af, en hij besefte dat hij vandaag een gelukkig man was terwijl hij ook haar op een zeldzame warme wijze begroette. Als een magneet voelde hij zijn wijsvinger aangetrokken worden naar de wang van de jonge kul, alleen maar om er een enkele keer in te porren en als een of andere keurslager na te gaan of dat net zo fluffig was als haar suikerspinlokken. Misschien om ook nog even snel haar gebit na te gaan, daar zijn hart met zaligheid gevuld werd door rechte tanden en hij tot op de dag van vandaag een klein rammelend doosje melktandjes van jongedames onder zijn bed bewaarde om op eenzame dagen onder het genot van een glas wijn bekoorlijk te bestuderen. Gelukzalig snuivend haalde hij zijn Boekje der Alleraardigste Meisjes tevoorschijn om de twee namen van de dames op het presentielijstje te noteren. Soms was het heerlijk leraar te zijn, dank Medusa. En in één klap werd zijn droomwereld vol huppelende schaars geklede vrouwen, regenbogen en vredige roze suikerspinschaapjes vermorzeld, want natuurlijk mocht zijn geluk nooit lang duren; er kwam iemand van zijn eigen geslacht binnen gesloft, met - God - onvoorstelbaar veel enthousiasme. Als dat al niet de reden was waarom hij de jongen acuut zou verachten dan was dat wel om de manier waarop hij binnen kwam en zich voorstelde. Chagrijnig staarde Savador de jongeman die zich als Nathan Collins voorstelde over zijn boek aan. 'Ja,' zei hij loom. 'Ik veronderstel dat je hier niet komt voor ballet.' Zo toegankelijk was zijn begroeting tegenover de twee meisjes geweest, zo hatelijk klonken zijn woorden nu. Om de een of andere reden had hij het vrijwel nooit op mannelijke leerlingen, zag er potentie en concurrentie in. 'Collins, Collins - Nathan Collins..' Hij mompelde binnensmonds verder terwijl hij zoekend met de punt van zijn schrijfveer over het presentielijstje ging, intussen neerzijgend op de rand van de tafel waar de jongen plaatsnam alsof tafels daar voor waren bedoeld. 'Rijmt op Satan. Zeg eens, ben jij een beetje een duivelskind, m'n jongen? Ja, dat ben je.' Hij gunde Collins niet eens een blik voor hij een misplaatst vinkje achter zijn naam krabbelde, alsof hij een prachtig perfect, met veel zorgvuldigheid neergezet vinkje zoals achter de namen van de twee dames simpelweg niet waard was. Pas na een paar minuten scheurde hij onder een zacht gesnuif zijn blik af van de lijst en keek hij de jongen aan. Lang. Met een vuist onder zijn kin en in schuine positie over zijn tafel, of het een dergelijke ligstoel voor hem was. Het was wel duidelijk wie hij voor vandaag uitgekozen had om de gruwelijke pik op te hebben. 'Wel?' vroeg hij na enige tijd zacht. 'Heb je het hoofdstuk bestudeerd?' In een veel soepelere beweging dan dat hij op de tafel af geschreden was liet hij zich van de rand glijden en begaf zich in benende pas weer terug voor het bord, waar hij in een sierlijk gebaar een krijtje in zijn hand nam. Demonstratief hief hij een arm en knipte ongeduldig een aantal keer in zijn vingers, zijn rug naar het drietal toegekeerd. 'Vlug, geef me de context nu hij nog vers in je petieterige hersenpan drijft.' Zo'n flierefluiter als hij, natuurlijk was het voor de hand liggend dat hij niets meer dan indruk wilde maken op zijn lieflijke vrouwelijke klasgenootjes. En hij gaf hem hier openlijk de kans toe.
- Volgende post zal uitleg en stuff zijn - anders werd 'ie te lang.
Nathan .
PROFILE Real Name : Wuuz~ Posts : 671 Points : 10
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Air &nd Fire Klas: Miss Summer Partner: I'm your Lion Heart
Onderwerp: Re: Bijles Tender Warmth || Nathan, Florence, Nariko-derpjes wo aug 28 2013, 12:03
I'mma be that nail in your coffin Sayin' that I softened, but I was duckin' down to reload Now let me show you exactly how the breakin' point sounds
Misschien was hij het type dat de hoofdmeester haatte... Misschien was hij nu gewoonweg een slecht beeld aan het opbouwen bij de hoofdmeester. En misschien waren de twee meisjes die daar zaten ook al aan het denken ''wat een houding''. En hij durfde ook te wedden dat zijn naam al wel bekend was bij het schoolhoofd, kijkend naar de kattekwaad die hij soms uithaalde. Mensen irriteren, niet op komen dagen bij lessen, disrespect tonen tegenover leraren... Het moest wel, of niemand had hem tot nu toe verklikt, maar dat vond Nathan moeilijk om te geloven. Stiekem kon het hem ook niet schelen. Hij stond liever bekend als één of andere klootzak dan iemand waar mensen zo overheen konden lopen. Hij had liever een naam dan geen naam. Na de schoolmeester begroet te hebben, was hij gaan zitten op een willekeurige plek. Hij liet zijn tas op de grond vallen en sloeg zijn armen over elkaar, één oordopje nog in zijn oor en zijn pet achterstevoren op zijn hoofd. Hij hoorde de hoofdmeester zijn reactie en fronste even licht. 'Ik zei toch ook niet dat ik voor ballet kwam?' kaatste hij terug. Tenzij je illusies ziet of doof bent of zo. vervolgde hij zijn zin in zijn hoofd en staarde naar zijn dogtags, hield ze tussen zijn vingers en flipte ze zo nu en dan terwijl hij wachtte op de start van de les. Hij keek vanuit zijn ooghoeken even naar de twee meisjes en dan naar de deur, zich afvragend of er nog meer zouden komen. Hij geloofde van niet, de les was volgens de klok al immers begonnen. Hij zakte wat onderuit op zijn stoel en keek op toen Master Savador zijn naam opnoemde en op de rand van zijn tafel ging zitten, compleet met een chagrijnige en ietwat ongeïnteresseerde uitdrukking, tegenovergesteld van zijn eerdere dromerige uitdrukking die vast gericht was op óf de dames, óf hij had een bijzonder goede dag gehad en daar kwam Nate dan weer om die te verpesten. Hij grijnsde even heel licht. Geweldig hoe hij dat met alleen zijn aanwezigheid kon doen. 'Rijmt op Satan. Zeg eens, ben jij een beetje een duivelskind, m'n jongen? Ja, dat ben je.' deelde Savador mede. Zijn grijns verbreedde iets en zijn ogen fonkelden ondeugend, als twee kleine vlammetjes die niet konden wachten om die gordijnen van tien grand te vernietigen. 'Obviously I ain't a sweetheart.' antwoordde hij alleen in zijn Zuid-Puffoonse [Amerikaans-Engelse] accent. Nathan bleef kalm zitten, dogtags nog tussen zijn vingers en zijn blik nog op Savador gericht, die nu voorover boog en in een schuine positie ging zitten, zijn gezicht recht in die van hem. Nate schoof langzaam wat achteruit, for the sake of space. Hij vroeg of hij het hoofdstuk had bestudeerd... Oh shit, dat had hij dus niet gedaan... Oops? 'Well, um...' mompelde hij terwijl Savador alweer opstond en naar het bord toe liep, om daar zijn komende ''uitleg'' op te schrijven. Welke uitleg, dacht Nate even bij zichzelf terwijl Savador de context van hem vroeg. 'Um... Zonder vuur kun je geen marshmallows roosteren?'
*facepalms until the end of time*
Callum .
PROFILE Real Name : Bond. James Bond. Posts : 199
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: the { AIR } from our { LUNGS } Klas: miss whitemann Partner: { RUN } boy { RUN }
Onderwerp: Re: Bijles Tender Warmth || Nathan, Florence, Nariko-derpjes do aug 29 2013, 17:21
Rocket high, comets fly You and I could take a ride And fly away to Neverland And give our best to Peter Pan
Floor kreeg het voor elkaar te glimlachen. Ze vond het nog steeds wat eng, maar er waren hier niet al teveel mensen, dus zelfs als er wat mis ging, dan zou het niet heel erg zijn. Als ze zou struikelen zouden hooguit twee of drie mensen het zien, niet een hele klas. Of nog erger, de gehele school. Met die gedachte in haar achterhoofd sloeg ze het boek open. Natuurlijk had ze het al ingekeken, maar echt geleerd, dat had ze niet. Gedachteloos bladerde ze naar de bladzijde, staarde ze naar de plaatjes. Dat was wel geweldig aan het boek vuurmagie. De illustraties waren prachtig en Florence was een sucker voor mooie tekeningen. Ze keek op van haar boek toen de derde en laatste leerling binnenwandelde. Het was een hij, wat de geslachten weer in evenwicht bracht. Florence vond zichzelf geïntrigeerd door de jongen. Hij was heel anders dan haar broertje en ook heel anders dan Elliot. Het meest leek hij nog wel op Oliver Twist, al was hij niet zo keurig beschaafd. Hij heette kennelijk Nathan. Nathan Collins. Die naam zou Floor waarschijnlijk snel weer vergeten, maar voor deze les kon ze het wel onthouden. Niet dat ze de naam veel nodig zou hebben. Hoewel de jongen haar best aardig leek, vond de master Savador dat kennelijk niet. Duivelskind klonk Florence in ieder geval niet bepaald vriendelijk in de oren. Haar ogen, voorzichtig maar nieuwsgierig, fixeerden zich op het tafereel wat zich voor haar begon af te spelen. Ze begreep totaal niet waarom de leraar nu zo ontzettend onaardig deed en was het er niet helemaal mee eens. Maar Florence zou het niet durven om er ook maar een woord van te zeggen. En zelfs als ze het had gedurft, wilde ze dan wel tegen deze man ingaan? Zo te zien was het waarschijnlijk beter om in het goede boekje te blijven staan. Zelfs al was zijn irritatie niet tegen haar gericht, vond ze hem nog steeds intimiderend. Hoewel ze niet zeker wist of Nathan de persoon was die antwoord moest geven, deed hij dat toch en Florence kon een klein giecheltje niet helpen. Marshmallows waren inderdaad veel minder lekker als je ze niet zacht maakte in het vuur. En dan met koekjes, dan had je een s’more. Die had ze maar een paar keer in haar leven gehad en oh, ze was er vreselijk dol op. Na haar giecheltje bedacht ze echter dat zij wél de context van het boek kende. Ze had het immers net nog doorgelezen. Ze herhaalde de woorden even in haar hoofd voordat ze ze uitsprak, met een zacht Puffoons accent en een licht trillende stem. ‘Volgens mij gaat het hoofdstuk over hoe we warmte moeten verzamelen in onze handen en vingertoppen en hiermee eieren kunnen uitbroeden, maar ik weet het niet zeker. Weesnietboosalstublieft.’ Haar laatste woorden waren haastig gepreveld, bang dat de intimiderende man háár als doelwit zou nemen. Dat wilde Florence absoluut niet.
Oh Floor toch~
Master Savador
PROFILE Real Name : Saf Posts : 14626 Points : 0
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Dark // Fire Klas: Teacher FireMagic Partner: ♛ Seven Devils all around you
I find it hard to see the light In the kingdom I behold I see him in the morning I see him in the night I see the devil in my life - There's a devil in me -
Collins moest zo nodig een weerwoord geven, Niet bepaald verrassend, die brutaliteit weer. Een koenheid, hoor. Hij wist niet wat de jeugd tegenwoordig bezielde. Durfde hij het te flikken een weerwoord te geven; in zijn tijd op de strenge Shadraanse scholen betekende dat een paar fikse tikken met een dikke houten meetlat op je vingers - het liefst tot ze zo blauw zagen dat je je vingers nog amper om een schrijfveer kon sluiten. Dan leerde je het wel af. En hij kon niet ontkennen dat hij destijds diverse keren onder die straffen geleden had, al dan niet onterecht. Maar hij wist ook dat het meestal zinloos was om op discussies in te gaan als een snotjong dat van hem verlangde. En dus ging hij er niet op in; hij bleef met zijn rug naar de klas toegekeerd voor het bord staan en negeerde het. Of ja; hij deed de jongen zacht na met een hoog, spottend, irritant stemmetje en vervolgde intussen het overschrijven van aantekeningen op het bord. Er liep een koude rilling over zijn rug bij het moeten aanhoren van dat verschrikkelijke nieuwerwetse accent - zijn handen klauwden zich automatisch alsof iemand zijn nagels over het bord haalde bij dat irritante geklingel van die ijzeren plaatjes om de jongen zijn nek. Kon de klier het nog goedmaken? Misschien als hij spontaan in een lieflijk meisje kon veranderen. Een lieflijk meisje dat hem een korte samenvatting kon geven van de van vandaag te behandelen stof. 'Um... Zonder vuur kun je geen marshmallows roosteren?' Het krijtje zweefde in zijn opgeheven hand nog voor het bord, maar leek midden in die beweging te zijn bevroren. Savador zelf leek te zijn bevroren. Dit kon net zo goed een moment zijn geweest dat de awkward stilte onderbroken werd door een droge kuch. Een giecheltje in dit geval, waarop hij een giftige blik over zijn schouder de klas in wierp - alleen om te ontdekken dat het giecheltje af kwam van de bekoorlijke parel en hij overspoeld werd door een soort teleurstellend verraad. Opeens had hij best wel zin om in foetushouding onder zijn bureau te gaan liggen. Alsof ze haar eerdere 'fout' recht wilde zetten nam ze een ogenblik later het woord: 'Volgens mij gaat het hoofdstuk over hoe we warmte moeten verzamelen in onze handen en vingertoppen en hiermee eieren kunnen uitbroeden, maar ik weet het niet zeker. Weesnietboosalstublieft.' Met het boek nog rustend op zijn hand veerde hij iets op op zijn tenen, snoof de lucht zacht op en waande zich naar zijn leerlingen in zo'n snelle benende pas dat hij op het punt leek te staan om allereerst kalmpjes ienemienemutte te doen en vervolgens één van de drie af te ranselen. 'Uitstekend, my dear desert blossom!' schalde zijn stem echter welgezind door het lokaal, de nadruk gelegd met een demonstratief handenklapje. 'Niet alleen een lust voor het oog, maar ook prestigieus wat schoolwerk betreft. Bless you.' Zijn hand beroerde ongevraagd over haar kruin, alsof ze een puppy was. En alsof hij profijt van de situatie nam. 'Het doet me deugd te weten dat er nog zeldzame gevallen zijn die wél de educatie waar ouders zich blauw om betalen serieus nemen. Afgezien van -' hij wierp een slinkse blik opzij, richting Collins '- sommigen.. onder ons.' Hij wachtte en liet de raadselachtige stilte even voortduren voor hij zijn rug rechtte - zijn wijsvinger die zich om een roze lok had verstrengeld wikkelde zich intussen in een sierlijk beweginkje los - en terug over het pad tussen de tafels schreed. In het voorbijgaan wipte hij zonder er een woord aan te verspillen Collins pet van zijn hoofd, schuifelde ermee naar een hoek van het lokaal en deponeerde het netjes in de prullenbak. Want schoolregels. 'Alhoewel,' ging hij zacht verder als late reactie op Thalbergs kleine uiteenzetting alsof er nooit iets was gebeurd. 'Het uitkomen van een ei heeft tijd nodig; geef je het ei teveel warmte, forceer je het als het ware uit het ei. Dat brengt bijwerkingen met zich mee. Het wezen dat erin groeit zal je minder gehoorzaam kunnen zijn. Daarom stel ik voor dat we voor vandaag een poging wagen om enkel scheuren in de schaal te krijgen door deze te verwarmen - niet uitbroeden, verwarmen!' Met een keelschraapje streek hij zijn stropdas glad om die kleine plotselinge uitbarsting enigszins te verbloemen. 'En het uitkomen aan het lot overlaten,' maakte hij zoetjes zijn zin af. 'Alle eieren zullen na de les hier in het lokaal verblijven, met de benodigde warmte en comfort. Denk aan planten in een kas. Tegen de start van de tweede les zal het niet onwaarschijnlijk zijn dat alle eieren zijn uitgekomen.' Savador verruilde zijn boek voor een roodfluweel kussentje dat hij op Collins tafel schoof. Op de tafels van de twee anderen lag eenzelfde kussentje. Allen hadden een lapje stof van zacht satijn dat een bobbelig voorwerp aan het oog onttrok. Hij plukte het eraf om een grauw ei te onthullen. 'Ga met alle zekerheid na dat jij degene bent die jouw ei verwarmt. Het wezen dat aan jou zal toebehoren zal een dier zijn dat je karaktereigenschappen weerspiegelt; nogal een geducht aanzicht om een mislukte kruising van een dronken kangoeroe met een duif te moeten aanschouwen, nietwaar? Ha. Haha.' Hij slaakte een zacht lachje om zijn eigen inside joke - daar hij refereerde naar Collins en de twee meisjes in de klas - liet een tweede keelschraap horen toen waarschijnlijk niemand mee lachte. 'Wat jullie gaan doen is het ei beroeren met zachte strelingen, van boven naar beneden. Concentreer je, verwarm je handpalmen tot kamertemperatuur, verspreid het. En om een voorbeeld te nemen - ' Savador zette zijn gespreide handen op de tafel van Collins en boog zich naar de jongen toe en vervolgde zacht; 'Kun je je voor de geest halen dat het de beknobbelde eeltvoeten van je loedermoeder zijn die om een massage schreeuwen.' Een smalend glimlachje gleed over zijn gezicht toen hij zich met spottend opgetrokken wenkbrauwen weer rechtte en zich van Collins tafel verwijderde, in een hooghartig gebaar de zoom van zijn mantel achter zijn benen sloeg en zich weer terug naar voren wilde wanen om het broodnodige toezicht te houden.
- Oei, Jinnepin, uw eitje is de pijp uit D: Het is een voordeel dat die eitjes best snel uit kunnen komen als je click sites en stuff gebruikt - dus wat mij betreft mag je gewoon een ander nemen om nog mee te doen met de les hur Laat het even weten ~
Nariko .
PROFILE Real Name : - Posts : 375
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Woud & Light Klas: Miss Abigail Partner: Some time the dreamers finally wake up, don't wake me I'm not dreaming.
Onzeker schoof Nariko aan bij een tafeltje. Niet veel later viel een ander meisje, met mooi roze haar, ook het lokaal binnen en ze slaakte even zachtjes een opgeluchte zucht. Ze was niet alleen. Het meisje schoof aan bij een tafeltje en legde haar boeken er op. Misschien was dat ook wel een goed idee voor Nariko. Ze schoot naar beneden naar haar tas en haalde de boeken eruit. Z had het luchtig doorgelezen maar zich er heel erg in verdiept had ze niet. Toen ze haar etui ook op tafel had gelegd zag ze dat Savador iets opschreef. Oh jee, had ze het wel goed gedaan? En toen viel de jongen binnen. En ze kende hem. Nathan. Die gast die tegen de draak verloren had. Haar mond trok even samen, ze wist niet of ze hem nou wel mocht of niet. Hij ontlokte in ieder geval een heftige reactie bij Savador. Geweldig. Ze keek even naar het meisje met het roze haar en glimlachte verlegen. Altijd proberen vrienden te maken. ‘Volgens mij gaat het hoofdstuk over hoe we warmte moeten verzamelen in onze handen en vingertoppen en hiermee eieren kunnen uitbroeden, maar ik weet het niet zeker. Weesnietboosalstublieft.' Zei Florence op de reactie van Savador tegen Nathan. Nariko zei niets en staarde naar haar handen. Ze was duidelijk weer de domme hier. Misschien was het handiger geweest om toch het hoofdstuk wat beter doorgelezen te hebben. 'Uitstekend, my dear desert blossom!' schalde savador's stem echter welgezind door het lokaal, de nadruk gelegd met een demonstratief handenklapje. 'Niet alleen een lust voor het oog, maar ook prestigieus wat schoolwerk betreft. Bless you.' Hij kroelde haar onder haar kin. Wat? Nariko deinsde haast onzichtbaar iets verder achteruit op haar stoel. 'Het doet me deugd te weten dat er nog zeldzame gevallen zijn die wél de educatie waar ouders zich blauw om betalen serieus nemen. Afgezien van -' Savador keek naar Nathan. '- sommigen.. onder ons.'Het bleef een lange tijd onaangenaam stil. Als dit de les werd wist Nariko niet of ze zich dan wel op haar gemak zou voelen. Uiteindelijk liep Savador terug en pakte zo Nathan's pet van zijn hoofd en gooide hem in de prullenbak. 'Alhoewel,' ging hij zacht verder. 'Het uitkomen van een ei heeft tijd nodig; geef je het ei teveel warmte, forceer je het als het ware uit het ei. Dat brengt bijwerkingen met zich mee. Het wezen dat erin groeit zal je minder gehoorzaam kunnen zijn. Daarom stel ik voor dat we voor vandaag een poging wagen om enkel scheuren in de schaal te krijgen door deze te verwarmen - niet uitbroeden, verwarmen!' Met een keelschraapje streek hij zijn stropdas glad om die kleine plotselinge uitbarsting enigszins te verbloemen. 'En het uitkomen aan het lot overlaten,' maakte hij zoetjes zijn zin af. 'Alle eieren zullen na de les hier in het lokaal verblijven, met de benodigde warmte en comfort. Denk aan planten in een kas. Tegen de start van de tweede les zal het niet onwaarschijnlijk zijn dat alle eieren zijn uitgekomen.' Plotseling verscheen er een kussentje op har tafel. Een prachtig ontwerp moest ze zelf zeggen. Savador nam weer het woord en liet een grauw ei zien. 'Ga met alle zekerheid na dat jij degene bent die jouw ei verwarmt. Het wezen dat aan jou zal toebehoren zal een dier zijn dat je karaktereigenschappen weerspiegelt; nogal een geducht aanzicht om een mislukte kruising van een dronken kangoeroe met een duif te moeten aanschouwen, nietwaar? Ha. Haha.' Nariko snapte het niet en staarde weer naar haar handen. Verlegen trien die ze was. Savador schraapte zijn keel weer en ging verder. 'Wat jullie gaan doen is het ei beroeren met zachte strelingen, van boven naar beneden. Concentreer je, verwarm je handpalmen tot kamertemperatuur, verspreid het. En om een voorbeeld te nemen - ' Savador zette zijn gespreide handen op de tafel van Collins en boog zich naar de jongen toe en vervolgde zacht; 'Kun je je voor de geest halen dat het de beknobbelde eeltvoeten van je loedermoeder zijn die om een massage schreeuwen.' Ieuw. Nariko keek naar haar eigen ei. Het was prachtig helder blauw met witte tekeningen er op. Ze glimlachte en aaide er even over. Ja, dit werd zeker een mooi draakje. Ze legde haar handen op beide zijkanten en probeerde zich uit alle macht te concentreren. Een lichte gloed verscheen om haar handen verspreidde zich over het ei. Zoals het er nu uitzag, ging ze de goede kant op.
- Sorry voor mijn late reactie, ik heb het druk.
Mijn nieuwe ei ^^
Nathan .
PROFILE Real Name : Wuuz~ Posts : 671 Points : 10
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Air &nd Fire Klas: Miss Summer Partner: I'm your Lion Heart
''I'm gonna fight 'em off, a seven nation army couldn't hold me back.''
Zijn antwoord was origineel, dat moest Savador toch echt nagaan. Hoe vaak in zijn leven had hij een antwoord gehoord dat ging over het roosteren van marshmallows, die heerlijke witte stukken spons die zacht en warm werden door het vuur. Vast helemaal niet, wedde Nathan. Waarschijnlijk weet ie niet eens wat marshmallows zijn... Er viel een stilte, een heel ongemakkelijke waarin er net zo goed een krekel had kunnen kraken op zo'n komische manier die ze altijd in tekenfilms lieten zien. Savador bleef stil als een standbeeld staan, alsof hij in de ogen van de basilisk had gekeken en plots versteend was - Nate moest toegeven: dat had hij graag zien gebeuren zodat hij deze les weer kon verlaten. Maar ergens ook weer niet. Nu kon hij mooi de les verzieken, iets wat hij graag deed wanneer de les of leraar hem niet beviel. Het was geen slim iets om te doen, wat hij ook goed had gemerkt bij Miss Sugar, maar wie was hij om de slimme beslissingen te maken? Er weerklonk een giechel door de stilte heen. Niet alleen Nate had een prominente grijns op zijn gezicht, maar ook het suikerspinnetje een paar plaatsen verderop was geamuseerd. Ze giechelde zacht om zijn antwoord, waar Nate om moest glimlachen. Niet lang daarna werd het weer een zelfverzekerde grijns, die hij op Savador richtte. Hij leek bijna een flits van teleurstelling op zijn gezicht te bespeuren, maar die was binnen een milliseconde weg en hij snelde op ze af, alsof hij op het punt stond om één van hen een lesje te leren. Hij bleef echter staan bij het rozeharige knuffeltje en prees haar om haar antwoord. 'Eugh,' mompelde Nate zacht om zijn complimenten. Alsof het meisje een pluizig schattig diertje was, woelde hij door haar lange manen en maakte nog eens een statement, uiteraard positief jegens de twee meisjes maar weer negatief naar hem toe. Joehoe, alsof hij hier vrijwillig zat...
Nate trok een gezicht naar Savador toen hij zijlings naar hem keek en zakte nog iets onderuit op zijn stoel, armen over elkaar geslagen en met een blik dat heel wat weg van die van een chagrijnig kind had. Het enige wat nog miste wat een lollystokje dat uit zijn mondhoek stak. Savador liep langs hem heen en stal zijn pet - waarbij er een luide 'Hey!' zijn keel verliet - en deponeerde die in de prullenbak. Hij legde zijn handen als reactie op zijn hoofd en gromde geïrriteerd. Dat was nog wel zijn favoriete pet... 'Stupid snake.' mompelde hij zacht en woelde door zijn haar om het te fatsoeneren waarna hij opnieuw zijn armen over elkaar sloeg. Hij luisterde maar half naar zijn uitleg, staarde in plaats van naar het bord of Savador uit het raam, alsof de parende duiven in de boom veel interessanter waren dan zijn uitleg. Wacht - dat was voor Nate ook wel zo, tot Savador zijn aandacht trok, want hij schoof een roodfluweel kussentje voor zijn neus. Hij haalde de stof eraf en onthulde een grauw rond voorwerp, wat een eitje bleek te zijn. Nate ging wat rechter zitten en keek naar het ei, oprecht gefascineerd. Het leek op een struisvogelei, maar hij kon er niet zeker over zijn, gezien alle vreemde dieren die hij had gezien. Het was ruw, grauw, met een paarsgroene glans in het licht. Hij keek op van het ei naar Savador en trok een wenkbrauw op door zijn plotselinge gelach. Waar lachtte die vent nou weer om? Leraren ook met hun slechte humor... De blondine leunde weer achterover en luisterde naar wat er gedaan moest worden met het ei. Eigenlijk wou hij niet luisteren, maar hij zat hier toch en hij zou deze les toch moeten voltooien. Daarbij wou hij weten wat er in het ei zat en zijn nieuwsgierigheid was vaak toch machtiger dan zijn afkeer. Ze moesten het ei verwarmen en de warmte verspreiden, net genoeg totdat het ei enkele barsten zou vertonen. Dat leek niet zo moeilijk, als hij tenminste niet een driftaanval zou krijgen. En helaas, daar was Savador weer om niet alleen met hem maar ook zijn moeder te spotten, iets wat niet getolereerd werd in Nathan's wereld. Met vlugge armbewegingen ramde hij zijn handpalmen op zijn tafel, die met een fikse klap op het hout neerkwamen. Hij stond op van zijn plek en keek woest naar Savador. 'HEY, in ieder geval zijn haar voeten mooier dan jij ooit zal zijn! Jij kan na tienduizend plastische chirurgische ingrepen nog niet eens tippen aan haar! Dus stop je ego maar in je asshole and go fuck yourself with it!' Oh, hij was furieus door die uitspraak. Je mocht al zijn broers beledigen, maar van zijn moeder moest men afblijven. Ze had acht kinderen gekregen, ze was bedrogen door twee slechte mannen en moest de kinderen in haar eentje opvoeden, daarboven op zag ze er ook nog eens fantastisch uit. En ondanks haar ietwat onredelijke gewoontes wat betreft cultuur mocht men haar voeten kussen. En daar was Nate heel duidelijk in.
''They're gonna rip it off, takin' their time right behind my back.'' _______________________________
Nate is rude. Sawry for that~
Callum .
PROFILE Real Name : Bond. James Bond. Posts : 199
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: the { AIR } from our { LUNGS } Klas: miss whitemann Partner: { RUN } boy { RUN }
Rocket high, comets fly You and I could take a ride And fly away to Neverland And give our best to Peter Pan
Ze had het goed~! Wacht, had ze het goed? Bij Floor sloeg spontaan verwarring toe toen Master Savador haar niet alleen vertelde dat ze het antwoord zowaar correct had, maar haar ook nog een… woestijnbloem noemde? Florence was niet bijster bekend met de talen buiten het Kovomakaans en haar Puffoonse Duits, maar dat kon ze er nog wel uit opmaken. Blozend staarde ze naar haar tafel, een beetje beschaamd om hoe ze zoveel lof en aandacht kreeg omdat ze toevallig een vraag goed had beantwoord. En het werd alleen maar erger toen de man verder ging. Goed, hij bedoelde het vast niet kwaad enzo, maar Florence was amper gewend aan complimentjes, zeker niet als ze van vreemden kwamen. Ja, ze rekende haar leraar vuurmagie voorlopig tot een vreemde. Met wangen zo roze als haar lokken keek ze op, als reactie op zijn hand op haar hoofd. ‘Eh. Uhm,’ stotterde ze een beetje, gaf het daarna op. Ze wist niet wat te zeggen. Dus hield ze haar mond maar weer en glimlachte ze vriendelijk. Haar hoofd draaide zich echter al gauw weer naar haar tafel, want de man zijn ogen joegen haar wat angst aan en ze schaamde zich voor haar roze wangen. Een meisje van 15 zou niet constant moeten blozen als ze een compliment kreeg, zeg.
Ze keek echter al gauw weer wél op. Goh, zo kon ze wel bezig blijven met haar blik verplaatsen, niet? Tafel, leraar, tafel, leraar, etcetera. Maar dit keer keek ze op omdat hij haar op een puntje verbeterde. ‘Niet uitbroeden. Verwarmen.’ herhaalde ze zijn woorden zachtjes voor zichzelf, vastbesloten om ze niet te vergeten. Florence zou het niet aankunnen dat ze een beestje pijn deed, zelfs al was het maar zo’n klein draakachtig wezentje. Haar gezicht lichtte op bij het idee dat er uit zo’n klein eitje een wezentje, een echt levend dier, kon komen. En dat het dan ook nog op haar zou lijken. Een soort baby, maar dan minder, eh, moeilijk. Zelf had Floor nooit een huisdier mogen hebben, maar dit leek er bijna op, toch? Het was een dier, het was een soort van van haar, of zo beschouwde ze het, en het zou haar vriendje worden. Dat wist ze nu al zeker. Het kussentje wat op haar tafel stond bevatte een neutraal gekleurd ei, met azuurblauwe tekeningen erop. Het zag er zo teder en rustig uit dat het meisje haar ei bijna niet durfde aan te raken. Toen ze dat toch deed, ging dat met de meest voorzichtige beweging die je je voor kon stellen. Floor zou niet durven het beestje ook maar pijn te doen of last te bezorgen. Uiteindelijk wist ze zichzelf over te halen om haar kleine handen om het eitje te vouwen en zich te concentreren. Dat deed ze door haar ogen te sluiten en al haar aandacht op haar handen te richten. Floor’s lichtmagie hielp in dit geval aardig mee, omdat licht en vuur zoveel op elkaar leken. Haar handen waren bíjna warm toen ze ineens van schrik het ei losliet. Dank god dat het nog op het kussentje lag, want ze had het anders gewoon laten vallen.
Geschrokken keek ze op naar de jongen, Nathan, toen naar Savador. Het meisje had de belediging tegen Nate’s moeder helemaal niet opgemerkt, was veel te druk bezig geweest met het eitje. Even keek ze naar het andere meisje, beet op haar lip en keek toen weer naar de jongen en de man die haar leraar was. Ze nam een onverantwoordelijke beslissing. Haar gezicht vertrokken in een mengeling van schrik, voorzichtigheid en een halve pruillip omdat ze zo geschrokken was stond ze op, liep ze op Nathan af en legde haar kleine hand op zijn onderarm. ‘Ssjt.’ vertelde ze hem zachtjes, haar stem duidelijk voorzichtig. ‘Straks breek je je ei nog. Of laat je de baby schrikken en komt hij niet uit en dat zou heel erg zijn.’ Floor dacht werkelijk dat er iets met het ei aan de hand was, niet tussen de jongen en Savador. Want sja, daar was ze nu eenmaal niet erg goed in, situaties insschatten. Toen keek ze Savador even aan. ‘Uh, eh, sorry.’ mompelde ze, nu al zeker dat ze iets slechts had gedaan. Daarna haalde ze haar hand van Nathan’s arm af en holde ze bijna die twee passen terug naar haar tafel, begon zich weer op het eitje te concentreren.
Hij is een beetje laat. Sorry.
Master Savador
PROFILE Real Name : Saf Posts : 14626 Points : 0
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Dark // Fire Klas: Teacher FireMagic Partner: ♛ Seven Devils all around you
Geruisloos golfde de zoom van zijn mantel met zijn bewegingen mee toen hij zich voor het bord weer omdraaide en zijn fonkelende ogen de klas in blikten. Langzaam sloeg hij zijn armen over elkaar. Het was wel vaker voorgevallen dat er 'rotte stukken' tussen zaten bij het nieuwe vlees in de kuip - tell him something. Dat petjesdragende, naar R&B luisterende, goedkope supermarktbier pimpelende, luidruchtige hangjongerensoort dat noodgedwongen was een dergelijke reputatie hoog te houden door de hondsbrutale grapjurk uit te hangen. Of Collins daar nu ook onder viel of niet kon hem eigenlijk geen snars schelen; volgens zijn eigen vooroordelen - en hij vond dat hij het nooit mis kon hebben ook - waren ze stuk voor stuk zo, kwapoetsen die hun toerekenbaarheid voedden met geproest en gelach van bijstanders om hun flauwe fratsen. Ten kosten van anderen. Als ze hun icoontje maar konden behouden was het goed. Misschien de voornaamste reden waarom hij niet bepaald gesteld was op de jongen met de pet en de dogtags om zijn hals. Hij had hem wijselijk links laten liggen bij het horen van zijn afgunstige gemompel om het complimentje aan Thalberg (dat hij bovendien nogal overdreven had gemaakt om hem des te meer een hak te zetten), en had enkel sinister geglimlacht gevolgd door een poeslief 'Zei je iets?' Maar de opmerking die hij tussen neus en lippen door liet ontsnappen schoot in het verkeerde keelgat. De jongen liet zijn handen met een doffe dreun woedend op zijn tafelblad neerkomen en even verscheen er toch een glimp van onvervalste angst in de goudgele ogen van de leraar, die zich half had omgedraaid en Collins ernstig in zich opnam. De meest vulgaire opmerking die hij in jaren van een leerling had gekregen werd naar zijn hoofd geslingerd. Grof. Ongehoord. Dat soort uitgeslagen taal waar hij normaal een straf op zette om de boosdoener zijn mond te laten spoelen met zeep. Vooral dat laatste deed het 'm. Hij geloofde zijn oren niet. Er waren van die momenten dat situaties anders uitpakten dan je verwacht had, zoals het lot het besliste en jij er geen vinger naar kon uitsteken om het te veranderen. Dit kon zo'n moment zijn. Want hij lachte. Hij keek triomfantelijk op de jongen neer en slaakte een zacht snobistisch lachje achter een hand als kiezelstenen die van een rotsachtige bedding gleden, waarachtig geamuseerd. Bijna bescheiden, met een opgerichte pinkie om aan dat chique beeld te voldoen - en tegelijkertijd had het iets weg van het overrompelde 'ohohoh' dat tussen de vingers van de hand die voorheen nog voor de mond was geslagen ontsnapte als men een reactie gaf op iets, zogenoemd, vulgairs grappigs. Het was een kort smalend lachje - niet eens zo luid - maar met genoeg spot om nog meer bloed onder nagels vandaan te halen. Het was om die reden geen toelachen, maar gewoon uitlachen. 'Oh, het verheugen,' hoonde hij nagrijnzend achter een hand zodra hij uitgelachen was, zijn schuine spottende blik nog op Collins gericht. 'Herinner me er in dat geval aan als je moeder haar maagdelijke schoonheid komt tonen voor een ernstig gesprekje op school. Niet onvoorstelbaar met zo'n onhandelbare zoon.' Het laatste werd er als zacht gemompel achteraan geplakt, tezamen met iets dat leek op 'verheug me er nu al op me aan haar te introduceren'. Ach gut. Moeders bleken een gevoelig onderwerp te zijn bij die jongelui. Vond hij niet zo gek; hij geloofde dat de meeste van hen nog radeloos protectie zocht onder de vleugels van hun moeder, rillend en te onstabiel om op eigen benen te kunnen staan bij het besef dat de wereld een harde, harde plaats was. Net zoals met Wrens ouwemoe, waar hij daadwerkelijk mee was aangepapt als hij er de kans voor had gehad. Puur om de verdere dagen van die tiran te vergiftigen, uiteraard. 'Ssjt.' Het vertederende meisje was ongevraagd van haar plaats opgestaan en wilde een poging doen die herrieschopper te kalmeren. Al dan niet met name om de breekbaarheid van het eitje. Blijkbaar had ze het idee dat daar de wrijving tussen de jongen en zijn leraar door ontstaan was. Eén wenkbrauw schoot omhoog toen Thalberg zich vervolgens, verontschuldigend en beschroomd, tot hem richtte - maar hij vestigde zijn blik al gauw genoeg op Collins om de woorden van het meisje met een tergend 'Catastrofaal,' te beamen. 'Ga je ei poetsen, jongen,' zei hij daarna neutraal, bij wijze dat hij zijn opdracht moest uitvoeren. 'Je hebt scheuren in je verstand maar nog niet in je schaal. Ik wil scheuren zien. En dat geldt voor jullie allemaal.'
WORDS;; 794
Geeft niet De mijne is ook wat laat -
Drake .
PROFILE Real Name : Moon Posts : 1638 Points : 123
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Fire Magican Klas: Miss Eres Partner: This is the shadow place Mufasa once told you about. Stay away from it.
Een schel geluid van de wekker klonk door de kamer. Een snelle klap van een hand, maakte het rotding tot stilte. Achter op het bed sprong een klein rood dier op met nieuwsgierige grote groene ogen, zwaaiend met zijn staart. Hij liep over de lakens die een lichaam vormde, een lichaam dat nu duidelijk geïrriteerd was. Drake opende zijn ogen zuchtend en slikte zijn ochtendsmaak weg. Hij kwam wat overeind op zijn ellebogen maar liet zich toen weer met een puf vallen, er vlogen wat stofjes van het dekbed op. Hij trok het kussen over zijn hoofd en schreeuwde in het matras. Een vaste tijd opstaan, wanneer andere het van je vroegen, hij had er een hekel aan. Vooral nu, omdat het een lange tijd terug geweest was dat hij naar lessen was geweest. Opeens voelde hij de pootjes op zijn rug, gekriebel in zijn haar en de bewegingen. Liever had hij een vrouwelijk persoon gehad die nu met zijn haar speelde. Hij rolde met zijn slaperige ogen en gromde in het matras. Opeens draaide hij zich snel om en greep het draakje vast. Het gaf een klein grauwend gilletje als ware van verassing. Hij gaf het beestje een 'okkenootje' en snoof. ''Ook goed geslapen Mushu?'' Het beestje keek hem uitdagend aan. Drake lachte even en wreef lang zijn neus toen hij uit zijn bed stapte. Hij keek naar buiten en uit het raam en liet zijn gedachte weer de vrije loop. Velveeld ging hij zijn standaard ochtend routine in.
Niet veel later sjokte hij met een zwarte rugtas over zijn schouder door de gangen. Hij negeerde sommige blikken en verwijzingen. Mushu vloog op een simpele manier achter hem aan en speelde met vuurballetjes. Verveelde en geïrriteerder ogen staarde halfgeopend voor zich uit, hij had dus geen zin in school, welke vorm dan ook. Opeens kwam er een jochie aanrennen, hij botste op tegen Drake, hij stapte even achteruit. Drake versmalde zijn ogen vurig en zijn lippen werden een simpele streep. Mushu die op Drake's schouder was gaan zitten gromde gemeen. Het blonde jongetje kromp gelijk ineen. ''Kun je niet uit kijken waar je loopt, onderkruipsel?!'' Snauwde Drake naar hem. Snel maakte de jongen zich uit de voeten. Drake keek naar de mensen die hem afkeurend aankeken. 'natuurlijk' was het weer zijn schuld, de jongen was tegen hém aangelopen. Met een ruk aan zijn schouder liep hij verder, de blikken negerend.
Toen hij bij het lokaal aangekomen was, keek Drake door het raam. Als een schaduw hield hij zich er achter schuil om even deze situatie goed te inspecteren. Hij zag twee meisjes zitten, jong en zo te zien erg 'lief'. Drake's mondhoeken krulde zich met een sinistere blik. Prachtig, misschien zouden ze zijn charmes niet kunnen weerstaan, zoals veel. Zijn bruine blik gleed naar de andere jongen, hij was nogal...vreemd. Hij had vreemd haar maar iets vond Drake wel leuk, misschien zouden ze op een dag vrienden zijn, geen idee. Wel ging hij zo te zien tegen de leraar in, wat Drake amusant vond. Hij kon horen wat ze te zeggen hadden, handig. De leraar was alleen een persoon die hij niet alle dag zag. Zijn gelaat en houding was anders dan hij van de saaie, normale, irritante of lapzwans leraren zag. Hij wreef over zijn kin waar een licht baardje begon te ontstaan en kneep zijn ogen wat dichter naar elkaar toe. Master Savador, de Headmaster. Drake vond het op zich wel een kick, hij had macht altijd al een leuke drijfveer gevonden. Na enkele woorden te hebben geluisterd, besloot Drake maar dat hij toch écht de les in moest. Mushu die nog steeds op zijn schouder zat begon daarbij ook ongeduldig te worden. De voetstappen in zijn gympen waren te horen en hij stopte bij de deur van het lokaal. Hij ging met over elkaar gesloten armen tegen de deurpost staan en keek naar hoe Savador les gaf. Mushu keek nieuwsgierig met grauwtjes het lokaal binnen. ''Wat is het hier een...'' hij nam een smalende pauze in zijn zin. ''Gezellige boel.'' Hij krabde Mushu achter zijn oor.
Nariko werd met een grote klap uit haar concentratie weggehaald. Het was Nathan. Master Savador had blijkbaar iets gezegd wat hem totaal niet aanstond, en wat Nariko niet had gehoord, en Nathan had daar duidelijk fel op gereageerd. Nariko hield haar handen voorzichtig om het eitje heen, alsof ze het probeerde te beschermen. Ze was de enige die deze les helemaal niets had gezegd. Slechts haar naam aan het begin. Stilletjes kromp ze wat in elkaar bij Nathan's woorden, alsof hij ze voor haar bedoelde. 'HEY, in ieder geval zijn haar voeten mooier dan jij ooit zal zijn! Jij kan na tienduizend plastische chirurgische ingrepen nog niet eens tippen aan haar! Dus stop je ego maar in je asshole and go fuck yourself with it!' Het andere meisje, Florence ging daar meteen op in. Nariko was de enige die gewoon naar het tafereel zat te kijken, terwijl ze aan het uiteinde van haar sjaal frunnikte. ‘Ssjt. Straks breek je je ei nog. Of laat je de baby schrikken en komt hij niet uit en dat zou heel erg zijn.’ Florence keek naar Savador, alsof ze niet door had gehad dat hij daar stond. ‘Uh, eh, sorry.’ mompelde ze. En als klap op de vuurpijl hoorde Nariko ineens een stem achter zich vandaan komen. Ze schrok en liet het eitje wankelen, maar kon het nog net opvangen. In de deuropening stond een jongen, met een draakje. Had hij de les al eens eerder gedaan? ''Wat is het hier een...'' zei de jongen terwijl hij een smalende pauze nam ''Gezellige boel.'' Nariko verschoof wat ongemakkelijk en keek weer naar haar prachtige eitje. Stiekem hoopte ze dat de bel zou gaan zodat ze verlost werd uit deze nachtmerrie.
Callum .
PROFILE Real Name : Bond. James Bond. Posts : 199
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: the { AIR } from our { LUNGS } Klas: miss whitemann Partner: { RUN } boy { RUN }
Rocket high, comets fly You and I could take a ride And fly away to Neverland And give our best to Peter Pan
Veel aandacht besteedde Florence na haar kleine klunzige actie niet meer aan Nathan en de hoofdmeester: er waren belangrijker dingen te doen. Haar kleine blanke vingers dansten over het eitje, proberend om de warmte in haar vingers naar het kleine voorwerp over te brengen. Er was maar een klein probleempje: haar vingers waren niet buitengewoon warm. Niet dat haar vingertoppen koud waren, nee, maar ze waren ook niet warmer geworden. Magie deed haar vingertopjes en nagels licht gloeien, als lampjes in de kerstboom, maar het maakte ze niet warmer dan de standaard zevenendertig graden. Haar kleine, lieve gezichtje trok bezorgd samen tot een frons, haar lippen getuit en haar roze ogen geconcentreerd op het kleine blauw met bruine eitje. Er moest toch iets zijn wat ze kon doen om het warmer te maken?
Telkens was Floor voorzichtig geweest met haar aanrakingen, maar nu drukte ze haar vingers even stevig op de eierschaal. Bijna meteen trok ze haar vingers weer terug, geschrokken en verrast op hetzelfde moment. Ze had een hartslag gevoeld, of tenminste iets wat daar een beetje op leek. Het leefde daarbinnen! Haar vingers dansten weer terug naar het ei, waarna ze het nog één keer probeerde. In opperste concentratie legde ze haar handen rond het ei, sloot ze haar ogen en beet ze van concentratie op haar lip. Ze liet de magie die ze normaal voor haar licht gebruikte niet stralen, maar branden. Het kietelde in haar vingertoppen, maar toen ze haar ogen opende zag ze haar handen lichtjes gloeien. Niet schijnen, maar gloeien. Een glimlach brak door op haar gezicht. Ze kon het. Het lukte haar om vuurmagie te gebruiken.
Vrolijk met haar ontdekking aaide ze het eitje, voorzichtig met de warmte en tegelijkertijd ervoor zorgend dat ze de warmte niet kwijtraakte. Ze had het nu wel voor elkaar, maar ze had geen idee hoe of wat ze precies gedaan had om haar vingers nu warm te maken. Ze mocht haar concentratie onder geen enkel beding verliezen. Helaas ging dat plan niet door, want een stem trok haar uit haar concentratie. Met een verrast en teleurgesteld gezicht keek ze op naar waar de stem vandaan kwam, zag de jongen in de deuropening staan en glimlachte toen vriendelijk. Hij was wel een beetje erg laat, vond Floor, maar misschien had hij een goede reden. Wist zij veel. Voorzichtig zwaaide ze even, keek daarna weer naar het ei. Oké Floor, dat moet je toch kunnen herhalen, vertelde ze zichzelf. Zo moeilijk was het net toch ook niet?
Meeeh.
Master Savador
PROFILE Real Name : Saf Posts : 14626 Points : 0
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Dark // Fire Klas: Teacher FireMagic Partner: ♛ Seven Devils all around you
Onderwerp: Re: Bijles Tender Warmth || Nathan, Florence, Nariko-derpjes wo nov 13 2013, 21:55
VOICE;;
Hij had zich met een ruk omgedraaid en het lesboek van zijn desk gepakt. Met behulp van een aantal vingers streek hij langs zijn hals en kaaklijn, zijn focus voor een moment ontglipt van de klas en zijn leerlingen. Nu hij ze aan zoiets simpels had gezet in het praktijk-halfuurtje als het verwarmen van een ei dacht hij zich dat wel te kunnen veroorloven. Zelfs met opstandige schoffies die zijn wonderlijke imago door het slijk haalde in een vergelijking met zijn mama, maar wie zijn twee bipshelften brandt moet uiteindelijk ook op de blaren zitten. En Collins zou het weten, vroeg of laat, hier of elders. Hij zou het weten.
Dat gold vandaag niet meer voor een enkel persoon die hij later op de avond, als hij met een goed glas wijn naast zich op zijn nachtkastje en de aangename warmte van de laaiende haard op zijn huid kon voelen, rechtop in bed zat, zijn rug tegen het satijnen kussen leunend en zijn black list bijwerkend, een zeker iemand onder de C zette. Want toen hij de eerste tonen van het plotselinge stemgeluid dat de stilte verbrak hoorde wist hij eigenlijk al hoe laat het was. De nonchalance die er duidelijk doorheen klonk vertelde hem genoeg. Het hoofd van de leraar hief zich met een klein resoluut rukje op, als een non-verbaal voorteken dat hij streng en onverbiddelijk was, om vervolgens plukkend aan zijn sikje de jongen in de deuropening een ogenblik aandachtig te bekijken. Van top tot teen. Onmisbare minachting in zijn ogen aanwezig. Wat hij eruit op kon maken was dat het een blauwharige knul van een jaar of achttien was met het onvervalste temperament van de gemiddelde Raziaan die ook zijn pure Shadraanse drift iets had aangedikt door de jaren die hij op de vuurplaneet had doorgebracht. En verder zag hij een soort levend bewijs van het toppunt van imbeciliteit. Grote imbeciliteit.
Automatisch knepen zijn ogen zich al vervaarlijk tot spleetjes, om ze vervolgens weer licht te willen verwijden: daarmee straalde hij een golf van dreiging van zich af, en slaagde hij er vrijwel altijd wel in om zijn tegenstander in een of ander onafgesproken staarcontest in een behoorlijke staat van ongemak te dwingen. Maar juist op het moment dat hij die handeling in uitvoering wilde brengen gilde de ouderwetse bel zijn schelle eentonige sirene door de hallen van het kasteel, niet lang erna gevolgd door het gekletter van stoelen en de opgelaten stemmen van leerlingen die blij toe waren dat ze weer een nieuwe les voor die dag hadden uitgezeten. Terwijl buiten al nutteloze vage gesprekken door de gangen zweefden van de eerste leerlingen die de lokalen uit drupten ('Nog één les van die saaie kwast en dat bosjesmens en dan ben ik klaar. Hoe laat ben jij uit? Zullen we naar Oak's Field gaan na schooltijd, pintje nemen?') sloeg Savador met een demonstratief luide klap zijn boek dicht en herinnerde zijn eigen klas boven het lawaai uit snerend aan het huiswerk dat hij voor de volgende les gemaakt en nagekeken wilde zien. Class dismissed, iedereen weg. Iedereen behalve - 'Jij.' Zijn strakke blik vestigde zich op de blauwharige jongen, en toen de rust eenmaal was wedergekeerd maakte hij na een kleine vingerknip een kort maar krachtig wijsgebaar naar het tafeltje vooraan de klas, vlak voor zijn eigen desk. 'Zitten.' De hardvochtige toon die van nature eigenlijk al in zijn stem vermengd zat - als een dikke pasta-achtige brei van wrok, achterdocht en tegelijkertijd een vreemd soort aantrekkelijke warmte - duldde geen tegenspraak. Onbeweeglijk bleef de man in het zwart op zijn plek staan, enkel stroef afwachtend op meegeving van de jongeman. 'Een gezellige boel, indeed,' sprak hij zonder enige emotie op zijn strakke gelaat na een hoorbare ademteug. Zijn kin hief zich iets op, tegelijkertijd maakte zich iets onheilspellend los in zijn blik. 'En laten we het anders gezellig máken, shall we? Jij onder mijn toezicht, in mijn gezelschap, half vier tot kwart over hoelangikjehierooknogmochtlatenzitten. Daar ben ik nog niet geheel over uit, maar geef me een minuutje of twee.' Een wrang glimlachje - of eerder een geniepig grimasje - perste zich op zijn smalle lippen. Uit je bed rollen, te laat komen en je dan ook nog eens vijf minuten voor het einde van de les even laten zien, ik ben uiteindelijk toch present geweest, meneer, maak er een notitie van, we zijn dikke maatjes en ik ben uw beste leerling. How very unfortunate voor hem. Zo ging het dus niet in werking.
WORDS;; 773
Sorry dat 'ie zo ontzettend laat is! De drie chars in de topictitel hoeven wat mij betreft niet meer te posten, tenzij je dat nog graag wilt. En nogmaals sorry dat je zo lang hebt moeten wachten, Moon!
De volgende leerlingen mogen de spreuk "Tender Warmth" in hun Spreukenboek zetten:
- Nariko - Florence - Nathan
Drake .
PROFILE Real Name : Moon Posts : 1638 Points : 123
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Fire Magican Klas: Miss Eres Partner: This is the shadow place Mufasa once told you about. Stay away from it.
Onderwerp: Re: Bijles Tender Warmth || Nathan, Florence, Nariko-derpjes do nov 14 2013, 11:45
Drake stond relaxed in de deur opening. Zijn blik was op Savador gericht, die hem niet eens aankeek. Daarom gleed Drake's blik scherp door de klas heen, al stonden er geen gedachten geschreven in zijn bruine ogen. Hij was duidelijk te laat, maar joh.. hij had zich gewoon verslapen. Een meisje met bruin haar keek verlegen van hem weg. Hij vond haar er wel lief uit zien dat moest hij toe geven. Het andere meisje had hem ook opgemerkt, glimlachte even naar hem. Drake grinnikte even naar het meisje al gaf ze hem niet erg veel aandacht meer. De andere jongen gaf geen reactie op hem maar dat maakte Drake ook niet erg veel uit. Opeens ging die de schoolbel weliswaar onverwacht. Drake had gedacht dat hij nog wel een beetje tijd zou hebben, wat dus klaarblijkelijk niet zo bleek te zijn.. geweldig weer dit. Hij gromde binnensmonds maar liet dat niemand horen. De overige klasgenoten liepen de klas uit en Drake keek sommige meisjes met een sinistere blik na en je kon wel raden wat hij dacht. 'Jij.' hoorde hij opeens scherp door het lokaal klinken. De stem van Savador duidelijk en snerend, een stem die je vaak bij schurken uit films hoorde. Een typische stem met genoeg dreiging om je als een muis in de val te voelen. Blijkbaar was Drake nu na de les wel waardig genoeg voor Savador om tegen te spreken. Drake had nog steeds zijn hoofd omgedraaid richting de gang om naar de meisjes te kijken, maar draaide zijn hoofd nu licht om. De oranjebruine ogen keken nu naar zijn leraar, het was kil. Mushu was achter de lunch kar aangevlogen en had zich dus ook van het toneel verwijdert. 'Zitten.' klonk de stem opnieuw. De jongen sprak niet, keek enkel scherp naar Savador. Drake liep met zijn handen in de zakken van zijn jack door het oude lokaal, zijn voetstappen horend op de vloer. Hij bewoog zich voort alsof hij een slang was, maar er zat ook iets excentrieks aan. ''Woof..'' zei Drake spottend. Hij had een hekel aan luisteren, eisen inwilligen. Toch besloot hij maar naar de man te luisteren, eigen veiligheid? Hij ging verveeld zitten op de stoel snoof. 'Een gezellige boel, indeed,' Drake trok spottend zijn wenkbrauw op en krabde achter zijn oor. ''Oh goodie..'' hij rolde met zijn ogen terwijl hij even naar buiten keek. 'En laten we het anders gezellig máken, shall we? Jij onder mijn toezicht, in mijn gezelschap, half vier tot kwart over hoelangikjehierooknogmochtlatenzitten. Daar ben ik nog niet geheel over uit, maar geef me een minuutje of twee.' Drake keek naar Savador alsof hij het over een wiskunde proefwerk had die hij toch veel te saai vond. '' Yes.. Well, forgive me for not leaping for joy.. Bad back you know..'' Drake draaide met zijn hand en keek de leraar aan terwijl hij zijn voet op zijn knie gooide om deze uurtjes chill door te brengen, al zou Savador daar waarscheinlijk anders over denken.
-I just had to X''D en ik vind het niet erg hoor, we all got a life.
Master Savador
PROFILE Real Name : Saf Posts : 14626 Points : 0
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Dark // Fire Klas: Teacher FireMagic Partner: ♛ Seven Devils all around you
Onderwerp: Re: Bijles Tender Warmth || Nathan, Florence, Nariko-derpjes do nov 14 2013, 21:07
VOICE;;
Ah. Typetje Koel-Flegmatiek-Don't care at all. Niet extreem moeilijk te zien, vond hij. Hij stond in al zijn statigheid nog voor het bord - alle mogelijke leerlingen negerend die na de les nog bleven plakken om te zeuren over dit en te zaniken over dat - en sloeg tussen twee vingers sjiekjes een pagina om van zijn boek. Dat soort dat koelbloedig bleef in ernstige situaties, zichzelf uitsloof voor vrouwelijk schoon - maar aan de andere kant met een godverdommenondetjuu gefrustreerd zijn lakens van zich aftrapt bij het plotselinge geluid van zijn wekker en hier en daar stiekem in zijn kussentje een traantje laat omdat hij ook maar een jongen is, met die vreemde dingen die gevoelens heten. Hij hoorde de gefrustreerde wederhelft in het joch bijna in zijn gedachten vloeken, maar bewoog geen spier. Vloek maar een eind raak, jongen. Ik laat je hier toch zitten tot ik klaar met je ben. Wellicht dat het de volgende keer dan wél tot je doordringt dat er bepaalde tijden aan deze zittingen genaamd lessen zijn gebonden. Hij had nog de hele dag om hem tot last te zijn als het moest. Het onnodige blafgeluid werd ontvangen met een totale desinteresse, want hij sloeg strijkend over zijn cravat nog een bladzijde om en tuitte een haast onhoorbare opmerking tussen zijn neus en lippen door die veel klonk als 'ik hoop dat je jezelf nog hebt uitgelaten'. Prima, als hij zich als een slobberige hond gedroeg zou hij hem met alle liefde ook zo behandelen. Pas bij de tweede opmerking keek Savador eindelijk van zijn boek op, of beter gezegd: hij sloeg enkel zijn ogen op en staarde de jongen - die ondanks zijn brutaliteit toch maar was gaan zitten - doordringend aan. Door hem heen. De goudgele ogen versmalden zich even voor een fractie van een luttele seconde - 'bad back'? hij hoopte ten zeerste dat de verachtelijke vlerk daarmee niet indirect met zijn slechte rug spotte, die door zijn aandoening stram en kwetsbaar was als een weke tak. Hij besloot dat dat feit niet iets was voor een jochie als hij om te weten, dat het je afbrak en alle stabiliteit in elkaar plofte als een ingezakte stellage, dat hij gedwongen was er medicijnen voor te nemen en er de kans bestond dat hij zich op zijn zeventigste voortbewoog als een gebochelde reumatische landschildpad. 'Pity,' reageerde hij met kalme nonchalance. 'Al kan ik ook niet echt bekrachtigen dat ik dat nu bepaald verwachtte van.. -' Hij maakte een half afgemaakt wuifje in de richting van de jongen, alsof hij een elegant sierlijk gebaartje dat normaal in zijn bewegingen terug was te vinden niet waard was. ' - the likes of you.' En het feit dat het joch niet stond te springen uit vreugde kostte hen ook weer de gezellige kneuterigheid, wat een tegenslagen allemaal zeg, God sta me bij. Onverschillig gooide hij zijn lesboek op zijn desk, sloeg in een zwierige handeling zijn mantel achter zijn benen en liep naar het tafeltje van de jongen, waar hij vlak naast hem tot stilstand kwam, een geopende hand uitgestoken. 'Schrift.' Een enkel commando, de gewoonlijke apathie. Maar niet zonder een scherpe ondertoon in zijn stem die een duidelijke streep zette onder de kwestie dat meewerken een vereiste was.
WORDS;; 575
Hurrhurr ~ Ohmai, je hebt m'n Drake-stuff in je os verwerkt. I'm flattered (゚∀゚)
Drake .
PROFILE Real Name : Moon Posts : 1638 Points : 123
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Fire Magican Klas: Miss Eres Partner: This is the shadow place Mufasa once told you about. Stay away from it.
Onderwerp: Re: Bijles Tender Warmth || Nathan, Florence, Nariko-derpjes za nov 16 2013, 22:59
Drake keek de leraar aan. De vervloekende blik die in de ogen lag van de man was onmiskenbaar. Drake wende zijn blik af, wat had het ook voor zin? Hij keek naar de blauwe lucht. Hij smachte naar een leven daarbuiten. Lokkend naar een vrij leven zonder de standaard levens elementen. Niet opgesloten als een 'product' in een ijskoud kooi. Hem werd hier geleerd hoe hij zich moest gedragen in de grote wereld. De dingen waarmee hij later om moest gaan, maar wie zei dat hij dat wilde? Ze hadden voor hem maar beslist dat dit het beste voor hem was. Dat hij hier veilig was in plaats van de wereld waar hij werkelijk vandaan kwam, wat een bullshit. 'Pity,' reageerde Savador met kalme nonchalance. 'Al kan ik ook niet echt bekrachtigen dat ik dat nu bepaald verwachtte van.. -' Drake keek geërgerd op en wilde hier eigenlijk gewoon weg. ' - the likes of you.' Drake draaide met zijn ogen. ''Zoals elke leraar in het vak..'' was meer tegen zichzelf dan tegen Savador. Leraren, ze brachten dit hele gedoe opgang, ze besliste veel maar waren slechts projectielen van een hogere macht. De intensiteit was ervoor zorgen dat de leerlingen dingen leerde, ze dachten het daarbij altijd beter te weten. Komen, smoel houden en je werk maken. Dat was het beeld van school voor Drake, enkel een gevangenis waarbij het soms een misdrijf leek als je van je tafel weg liep. Dat je moest 'vragen' om naar de WC te gaan, en niet zomaar weg mocht lopen. Dat je altijd braaf moest zijn en moest luisteren wanneer je wat bevolen werd. Het was in de rij staan voor de afgrond van de massa, waar iedereen soms hetzelfde leek tegenwoordig. Opeens kwam de schaduw omhoog, stond op van zijn bureau. Drake keek door zijn zwarte lokken haar en de verafschuuwing was even in de ogen te zien. Niet perse tegenover Savador, hij vond de gast wel wat hebben. Het was gewoon pur dat gevoel.. dat gevoel om constant met kettingen rond zijn lichaam in een kooi te liggen. Dat hij moest aannemen en geloven wat de mensen zeiden en zo de wereld 'moest zien. Hij wild zelf leren hoe deze wereld in elkaar zat, daar had hij niemand voor nodig. 'Schrift.' Een enkel commando. Drake keek op naar de man, gele ogen die waarschijnlijk een lang verhaal hadden aanschouwd. ''As you wish,.. mister Savador.'' Zei Drake met een nors gezicht. Hij trok een zwart schrift uit zijn tas en legde het in de handen van de man, wendde zijn blik af. Hij werd zo ziek van dat ellelange gedoe, altijd hetzelfde liedje. Het verbaasde hem nog dat hij niet gewoon was weggestuurd. In het schrift stonden tekeningen, kleine stukjes geschreven verhaal en wat opdrachten. Dat was niet meer dan standaard voor hem, al zou Savador natuurlijk niet blij mee zijn. De jongen hoorde wat op de gang praten en lachen, hij keek om maar gaf er verder geen aandacht aan. Kroop met zijn kin in de arafat sjaal die hij om had en liet zijn ogen op het bord rusten. ''You think...u know me right? Dat ik de zoveelste standaard puber ben. Hetzelfde patroon en gewoontes, misschien is dat wel zo.. of niet.'' zei wat geheimzinnig.
X''D I like it very much.
Master Savador
PROFILE Real Name : Saf Posts : 14626 Points : 0
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Dark // Fire Klas: Teacher FireMagic Partner: ♛ Seven Devils all around you
Onderwerp: Re: Bijles Tender Warmth || Nathan, Florence, Nariko-derpjes zo nov 17 2013, 02:06
VOICE;;
De aandacht leek zich meer buiten te bevinden dan hier in het lokaal, waar het te doen was. Die wijde blauwe hemel van die wijde onbekende wereld, alsof het joch ernaar snakte om alles wat daar was te ontdekken in een episch, hopeloos door een teveel aan fantasie vervormd avontuur. En iedereen die netjes zijn huiswerk gedaan had, zijn schooltas op zijn bed gooide en zijn gemakkelijke sneakers aantrok, kon die wijde wereld voor een enkele vrijdagavond en een zaterdag en een zondag ontdekken - behalve als je jezelf te goed vond om op tijd te komen en eenzaam en alleen in een muffig lokaal je tijd moest uitzitten in gezelschap van je niet al te vriendelijke mentor. Zonde, spijtig, jammer maar helaas. De jongeman maakte een opmerking over leraren waar hij niet naar luisterde, want - o jeetje, excuses - hij liet een luid onverschillig gesnuif horen dat dwars door zijn onbenullige gelal toeterde. Het was nog een zegen te noemen dat de jongen wel scheen te weten dat als een leraar een object noemde op presserende toon, dit meestal betekende dat je het braafjes tevoorschijn haalde. Dat deed hij. Een zwart volgekliederd ding dat door moest gaan als een schrift werd hem aangereikt, en hij griste het op zijn beurt weer uit de jongen zijn handen alsof het iets was dat hij had uitgeleend, en een jaar of drie later pas weer terugkreeg. 'Astonishing, hoe je mijn naam weet.' Als een weelderige siervogel dook zijn arm omlaag onder zijn mantel en haalde er een kleine leesbril tevoorschijn die hij op het puntje van zijn neus schoof, zijn blik gericht op het opengeslagen schrift in zijn handen. Met een zwarte schrijfveer krabbelde hij in zijn eigen sierlijke handschrift wat voor de kantlijn. Opdrachten. Een hele- heleboel opdrachten. Dat aantal waarover je leerlingen later over het schoolplein hoorde vloeken en schelden. En strepen die hij hier en daar krassend door doodles en gedichten zette, gepaard met halve of hele pagina's die naar zijn smaak te vol stonden met die troep en die er zonder blikken of blozen eruit werden gescheurd. Intussen luisterde hij maar half, misschien nog niet eens voor een kwart naar het gewauwel dat het joch weer nodeloos moest voortzetten. Hij voelde er niet bepaald veel voor om het lijdensverhaal aan te horen van de zoveelste tiener die in de knoop met zichzelf zat, die vond dat hij anders was, en voor wie de hele wereld een grote onsamenhangende boel was die hem toch nooit kon begrijpen voor wie hij was. Zulke types moesten zichzelf eens afvragen of ze dachten dat hem dat daadwerkelijk ene moer kon schelen. Hij was een man van zevenendertig, achtendertig met een afschuw voor snotjongens zoals hij. Allang geen tiener meer. Jongelui konden dus beter niet van hem verwachten dat hij zich in hun belevingswereldje zou verplaatsen, want dat deed hij niet. 'Dat dénk ik niet, snuiter, dat weet ik,' luidde zijn aanmatigende reactie terwijl hij met het schrift, niet eens zacht, tweemaal op de kruin van de jongen patste voor hij het weer terug op zijn tafeltje gooide. Als een kans die hij greep om het joch opzettelijk en mogelijk nog meer onder de huid te zitten. 'We hebben hier een zielenknijper rondlopen, mind you, maar ik ben er geen. Val me dus niet lastig met je puberale kommer en kwel.' Hij nam zijn bril af en maakte een hardvochtig wuifje richting zijn schrift. 'Now, wees een brave kerel en vuur je mijmerende verstand af op de opdrachten in je schrift. Wellicht dat dát me zal overhalen om je met een sikkepitje meer respect te behandelen, who will know?' En met een hooghartige zwiep van zijn mantel, zoals verwaande meisjes uit de hoogte hun haar over een schouder sloegen, liet hij Drake met zijn opdrachten alleen en beende terug naar zijn bureau.
Volledig in het thema van Valentijn staan er twee Events op het programma van de site. Beide zullen van start gaan vanaf 14 februari, dus houd de site zeker goed in de gaten.
Cupid Hearts: Verras vrienden of in game characters met een vrolijk hartje deze Valentijn. Met of zonder lief berichtje eraan vast. Anoniem of juist niet. Stuur je hartjes naar het account van Alpha.
Valentine's Dance:Vanaf 14 februari zal de grote zaal van de school omgetoverd worden tot een danszaal vol met eten, drinken en live muziek. Iedereen is welkom om aan dit algemene topic deel te nemen.
WINTER
Tijdens de winter is het terrein van de school in diepe rust. De meeste dieren zijn onvindbaar verscholen en de ijzige wind houd ook de leerlingen binnen. De perfecte tijd om met een kop warme choco naar de vallende sneeuw te kijken.