- Does each breath I take make me a thief in your sorry eyes? -

_{Het was donker in het altijd kille lokaal. Vreemde schimmen, gecreëerd door flakkerende onrustige vlammen in een haard, hielden een schaduwspel op de muren. Het vuur en de schaduwbeelden waren de enige dingen die enige blijk van motie toonden in het lokaal, maar dat was niet helemaal waar. Langs de kant van het lokaal, buiten de gloed van de haard, bewoog een lange donkere gestalte zich voort, zijn gezicht richting de muur gedraaid. Hij ging een zware eiken tafel af waarop tientallen middelgrote eieren waren opgesteld, hun harde schalen goud of rood of blauw glanzend in het licht van de vlammen. Geconcentreerd gleden zijn goudgele ogen - zelfs nu hij met zijn rug naar het licht toegekeerd stond nog zacht oplichtend - langs de Animæ-eieren. Met zachte geoefende vingers streek hij een enkele keer over iedere schaal, alsof het stuk voor stuk dierbare levende wezens waren. Niet dat de projecten van zijn leerlingen dat voor hem waren. Het was de kunst van de vuurmagie zelf; de art om met een simpele aanraking de kou weg te nemen, het talent om de souplesse die sierlijk werd aangezweept te laten eindigen in een bulderende vlammenzee, zelfs het vermogen om een hart sneller te kunnen laten slaan door een vrouwenlichaam te verkennen met warme halen, gentle, de door magie opgewarmde vingers nauwelijks in contact met de sidderende huid, maar zij toch smeltend - en verder, alles dat daarbij hoorde. Beheersing. Controle. Opperste concentratie. Het hield zoveel meer in dan men dacht, dan dat ze zagen. Hij zag het en begreep het, koesterde het. De tekens van schaars leven binnen de kern van de schaal konden geen werkelijk leven worden geschonken zonder het wonderbaarlijke fenomeen. Zacht fluisterde hij de spreuk die gebonden was aan Tender Warmth toen hij het laatste ei naderde, en het leek alsof hij tegen het ei zelf sprak. Als je onopgemerkt het lokaal binnenglipte en hem vanaf een stoel stilletjes observeerde (als je daar al de moed voor had) dan zou je gefascineerd kunnen raken door zijn mystieke en esthetische uiting van talent, zoveel anders dan het rauwe sarcasme dat veel te vaak over zijn lippen kwam en de ijskoude blikken die hij iedere ziel toewierp. Er was nooit iemand om die kant van hem op te merken, te gewennig aan het isolement dat hij was; hij had er vrede mee.
Zijn zwarte mantel ruiste geluidloos achter hem aan terwijl Savador zich van de tafel afdraaide, met de nu broeierige eieren en de nu soezelig, gerustgestelde opgekrulde embryo's van de Summoning Flames of Gaia. Zoals gewoonlijk had een leerling zijn les weer eens gemist, vroeg een week geleden een bijles bij hem aan en zoals gewoonlijk in die situatie rustte er nu een geheel nieuw, onopgewarmd ei op een fluwelen kussentje bovenop één van de voorste tafels. Hij hoopte er vurig op dat de onstuimige tienerhanden iets gedaan konden krijgen; een ei dat te snel werd opgewarmd en onbedoeld uitkwam, te langzaam, of gewoon helemaal niet, zou tot gevolgd hebben dat de Summoning Flame spoedig zou sterven. Het was de reden waarom hij het ei van Kriss van Valnor bij haar eerste poging voor haar neus kapot had laten spatten, puur om het wezen dat zich nooit aan een eigenaar kon binden geen zinloos bestaan te schenken en uit zijn lijden te verlossen. Het was een misselijke, schertsende beschimping op een betoon van magie die zo mooi had kunnen zijn.}

- Does each breath I take make me a thief in your sorry eyes? -

_{Als een schaduw zelve sloop hij langs de tafel met de expositionerende uitstalling, nog benomen door zijn eigen zweem van uiterste concentratie. Het uitte en verspreidde zich in de vorm als een norse frons over zijn strakke gelaat; gesloten als altijd, zodat je aan de hand van zijn uitdrukking moeilijk kon aflezen wat er in zijn hoofd maalde. Het was ook wel nodig als je je het feit bedacht dat geavanceerde vuurmagie in de praktijk als een riskante operatie was, een complexe chemie, en, naarmate hij ondervonden had, één van de moeilijkste magiesoorten om te beheersen. Het had zoveel kanten. Vuur was wild, eigenzinnig: het liet zich niet temmen door een meester. Niet zonder de pijnlijke consequenties en zeeën van geduld. Dat laatste zag hij als een veelbeduidende woordspeling die hem door zijn studie had geholpen op de Raziaanse universiteit; alleen zeeën van geduld - water, dat ook gezien kon worden als kalmte - kon het vuur in toom houden.
De zware deur van zijn lokaal viel zacht krakend dicht. Het zelfstandige geluid drong tot hem door en liet hem ontwaken in de werkelijkheid. Langzaam draaide hij zijn gestalte naar de jonge zesdejaars toe die hem in stilte genaderd was. Savador trok een enkele wenkbrauw minachtend op bij het horen van zijn naam. Met name zijn achternaam. 'Burned?' siste hij met gif door zijn stem. 'Ik hoop dat je over meer potentie bezit dan je origine doet blijken,' merkte hij spottend op, met een sardonische gooi naar zijn familienaam. 'Ga zitten - dan ondervinden we dat snel genoeg.' Hij gebaarde naar het voorste tafeltje met het ei. Drake Burned had zich immers een incompetente schertsende kwal bewezen. Hij hoopte erop dat hij nu iets beters in de kuip had; zinloos misschien, sinds hij de conclusie had getrokken dat ieder persoon die de naam 'Burned' droeg, bij voorbaat al stokerig, hersenloos en hondsbrutaal was.}

_{Er waren op zijn minst drie dingen goed aan de zojuist binnengetreden jongeman. Schaars was het, dat wel, maar het was in deze tijd al heel wat om als kortzichtige tiener een goede eigenschap te hebben in zijn sterk bekritiserende ogen. Het eerste was dat de jongen ruim op tijd binnen was gekomen, een heel contrast met de rest van zijn luizige klasgenoten. Je kon bij Savador al strafwerk verwachten bij één minuut te laat. Het tweede hield in dat de jonge leerling hem aandeed als meer het zwijgende type, een gelukzalig genot onder de bavianen die ieder commentaar als excuus aangrepen om geheel onnodig een brutale opmerking terug te stoten. En het laatste (en tevens voor hem het belangrijkste); Ryan Burned zat in de mentorklas van Eres. Dat omvatte inhoudelijk dat leerlingen uit haar klas gemakkelijk te tutoyeren waren. Daar hoopte hij tenminste op, zoals hij er moeite mee had om een negatief feit aan Eres te kunnen linken. Aan de andere kant gaf een brutale snotter uit haar mentorklas die besloten had de boel even op stelten te zetten hem ook de mooie gelegenheid om haar daar heel 'zakelijk' op aan te spreken. Ieder klein momentje met haar was als een stukje hemel in een zwarte verdommenis - maar niemand hier op de school hoefde te weten dat zijn hart uit zijn stenen funderingen sprong en daadwerkelijk sneller klopte bij het aanzicht van een speciaal persoon.
Ryan Burned had verder niets te melden: hij knikte een enkele keer als zwijgzame reactie op de woorden van zijn leraar voor hij plaatsnam achter zijn tafeltje. Hij hoopte dat hij zo begaafd was als dat hij stil was. Hij vond dat Erdsen nogal bekend stonden om hun domheid; zo hard als hun vuisten waren, zo hard was hun hoofd. Zwijgend beende Savador naar voren en draaide zich met ruisende mantel om, zijn armen over elkaar geslagen. Er heerste even een onaangename stilte voor hij begon te spreken.
'Mr. Burned,' zei de donkere omineuze man uiteindelijk, en zijn stem was als de koude nachtwind die dode bladeren liet ritselen. 'Gezien je de moeite hebt genomen om een bijles aan te vragen, maar om de een of andere ongeloofwaardige, uitgemolken reden niet zelf ter plaatse was tijdens mijn les, neem ik aan dat je geen woord hebt gelezen van het hoofdstuk over de lesstof. Laten we ook niet vergeten dat je schele blik op het ei voor je neus dat feit zeer aannemelijk maakt.' Zijn spottende ogen versmalden zich even ongeamuseerd terwijl hij dat zei, lichtelijk geprikkeld door dat typisch kinderlijke enthousiasme. 'Ik ben absoluut niet in de stemming om voor papegaai te spelen en de komende vijftien minuten in herhaling te vallen. Evenwel ben ik niet de beroerdste, dus laten we even een kleine quiz af lopen, shall we? Ik ga je een vraag stellen en ik wens een serieus antwoord te krijgen; door wat voor wezen, denk je, is het ei voor je neus gelegd?'
De laatste klanken van zijn kille stemgeluid galmden nog na in het holle lokaal. Met bittere afwachting bleef Savador op de jongeman neerkijken, statig voor het bord opgesteld als de strengheid zelve.}

_{De gloed van de vlammen in de haard wierp een sinistere lichtval op het gelaat van de zwartharige man, zodat zijn spottende neerstarende ogen haast in vlam leken te staan.
'Naar de letterlijke theorie in het boek,' snoof Savador schamper bij het antwoord dat hij van de jongen op zijn vraag gekregen had. 'Tell me, is je gebrek aan creativiteit te groot om zelf een antwoord te kunnen bedenken, of is het een speciale hobby van je om zinnen uit een boek uit je hoofd te leren en deze in de klas op te dreunen? Een poging tot.. erkenning, wellicht?' Hij suggereerde het met een quasi-verraste uitdrukking op zijn gezicht, zijn handen lichtelijk gespreid. Het zou hem niets verbazen als een stompzinnig rotsbrein graag een schuine poging wilde doen om intelligent over te komen. 'Deprimerend. Ik vroeg niet wat het was en welke functies het vergaarde, Mr. Burned. Ik vroeg welk wezen het door haar derrière gedrukt had. Dat terzijde -' Als een gigantische vleermuis stapte hij opeens achter zijn bureau vandaan en boog zich over de aardemagiër heen, zijn handen als klauwen naar de zijne geschoten alsof hij de jongen nog wilde weerhouden om zijn magie al in werking te stellen. ' - Je gaat het vandaag niet uit laten komen!' siste hij in zijn gezicht, zijn vingers om Ryans polsen geklemd. 'Je laat het zelf uitkomen! Het ei benut enkele dagen de warmte en moet er de tijd voor nemen om de schaal broos te laten worden. Niettemin zal de schaal nooit zodanig verzachten dat de Summoning Flame - dan nog zwak en weerloos - op eigen kracht uit kan breken, en dus brengt men gewoonlijk in de praktijk een enkele flinterdunne scheur aan om het te assisteren. Een enkele scheur! De spreuk hier is de abstracte broedhen, idioot, niet jij.' Tijdens zijn halve preek boog Savador steeds een centimeter verder over de jongen heen, zijn ergernis maar met moeite bedwingend. In een nogal ruwe handeling trok hij vervolgens een stoel van een ander tafeltje voor Ryans desk, zeeg er op neer zodat hij nu tegenover hem zat en wierp de jongen een ijzige blik toe. 'Werkelijk,' luidde zijn onverschillige reactie toen het joch hem inlichtte dat hij pas op school was aangekomen, niet eens een vraag. Zijn lippen persten zich wrang samen terwijl hij zwijgend Ryans handen in de zijne nam, hun palmen op elkaar gedrukt. Geheid dat het - naar zijn oordeel - op een totale mislukking uit zou lopen als de jongen zich al voorgenomen had om het ei hier en nu uit te laten komen. Hij had zich voorgenomen om hem op de juiste warmte te laten brengen en, indien nodig, te sturen. 'Een gangbare temperatuur is vereist,' was het enige wat hij op grimmige wijze zei. 'Impress me.'}

_{Beschroomd als Burned leek te zijn, leek de jongen naar zijn idee hopeloos naar een geschikt antwoord te zoeken. Savadors ogen knepen zich een kort moment tot spleetjes bij de reden die volgde. 'Klaarblijkelijk niet genoeg om de juiste theorie erachter te begrijpen,' siste hij misnoegd. Tussen de regeltjes doorlezen bleek dus niet de sterkste kant van de jongen te zijn; toch moest hij toegeven dat Ryan Burned een totaal contrast vormde met dat joch van Drake. For one, bezat deze jongen over genoeg verstand om niet direct tegen hem uit te barsten na een sturende tik op de vingers. Het was een zegen dat hij er bijzonder kalm onder bleef, in de wetenschap dat negen van de tien leerlingen achterbakse, rebelse ellendelingen waren. Hij begon zich naarmate de wijzer in langzame tred verder kroop af te vragen hoe die twee familie van elkaar konden zijn - of wellicht was het slechts per toeval dat ze dezelfde achternaam droegen. Hij hoopte dat het slechts een kwestie van toeval was. Het liefst zou hij Eres een geval van Burned in haar mentorklas willen besparen.
Met de handen van de jongen voor zijn neus in de zijne, detecteerde, analyseerde, en controleerde Savador de temperatuur die geleidelijk aan door zijn aderen glipte. Pas toen hij merkbaar voelde dat de voorheen nog op kookpunt gebrachte temperatuur afnam tot een lauwwarme gloed, durfde hij het aan om meneer Burned los te laten. Zwijgend trok hij zijn handen terug en sloeg zijn nog ietwat scherpe blik op naar de jongen, hem de demonstratieve hint gevend dat hij aan de slag kon gaan. Het kon gerust een extase van hypnose zijn, vredig als het was om te zien hoe een puberale brok energie ook over de mogelijkheid kon bezitten om vuur met zachte handen te begeleiden, en, op een zeker moment, zelfs te temmen. Zijn houding was nog altijd rigoureus en statig, maar zijn blik leek zichtbaar iets milder te zijn geworden en het geluid dat het ogenblik erna over zijn lippen kwam, was als de kalme warmte zelf die je van binnenuit soezelde. 'Zie je dat dat al stukken beter is?' vroeg hij met zachte, zijdezachte stem als velvet. 'Je Summoning Flame heeft nu nog slechts een kleine duw in de juiste richting nodig.' Veelbetekenend richtte hij zijn gouden blik weer in die van Ryan. 'Toe maar. Houdt het vast.
Beteugel de controle.'}

_{Voor een fractie van een seconde werd hij er zich ook onmiddellijk van bewust, niet moeilijk als het was om het te kunnen beseffen. De jongen verstarde totaal onder zijn aanraking. Hij merkte het aan de ontzette uitdrukking op het gelaat van Burned en hoe zijn handen haast verkrampten in de zijne. Toornig sloeg Savador zijn blik naar de Erdse magiër op, de gloed van het haardvuur dansend in zijn onderste ooghoeken, als een extra verduidelijkende streep onder zijn langzaam maar zeker opzwepende nijd. Het joch zat erbij alsof hij door iets doods en klam was vastgepakt, een luguber monster dat hem in zijn greep had en hem nu ieder moment mee kon sleuren, diep in zijn hol. Leerlingen die het in hun broek deden bij zijn aanzicht, of hem niet behandelden als een man in zijn eind dertigerjaren, maar als een monster. Het was altijd hetzelfde liedje. Nu was het zo dat Savador niet iemand was om spontaan te kunnen knuffelen en hij er persoonlijk liever ook de voorkeur voor hield om met een grote boog om die zwetende, dampende tieners te lopen: het kwam er nu op neer dat het even noodzakelijk was om zijn handen - één van de centrale punten waar vuurmagie zich verzamelde - in de zijne te houden. Het was een letterlijke toereikende hand, zoals hij wel vaker op onopmerkzamere manieren zijn hulp bood. Attent was geen woord dat hij in zijn woordenboek omsloot, maar onder de Savador-maatstaven kwam het er wel bij in de buurt. Het kwam alleen nooit geheel tot zijn recht omdat hij er altijd met een ijskoude blik en norse frons bij zat, schaamteloos smijtend met bitter sarcasme, angstaanjagend voor sommigen. Genegenheid en mildheid waren lang geleden al uit zijn systeem verbannen.  
De goudgele ogen verwijdden zich even waarschuwend. Het was geen moeilijke opgave om te kunnen voelen dat Burned zijn controle over zijn vuurmagie verloor, onthutst door de stevige greep van zijn leraar. Savador was noodgedwongen om een deel van het teveel aan vuurmagie van de jongen via zijn handen in zich op te nemen - tot een zeker punt waar hij met een zacht verschrikte ademteug zijn handen spontaan terugtrok, een wrange uitdrukking daarbij op zijn gezicht. Diep fronsend staarde hij naar zijn hevig natintelende handen, waar de stoom van af sloeg en zich langzaam manifesteerde in dunne kringelende rooksliertjes, die uiteindelijk oplosten in de lucht. Het was altijd een riskante taak om vuur van een ander op te nemen, als je eigen innerlijke vlam als het ware nog volledig opgeladen was; en vooral als je van oorsprong geen Raziaan was. De zwartharige man zei er echter niets over, maar hield de muis van zijn hand - die rood zag - tegen zijn mantel gedrukt en keek intussen toe hoe Burned het ervan af bracht met zijn Animae-ei.
Een korte, geconcentreerde haal. Een enkele scheur. Het zat er precies tussenin en het was precies dat wat hij had willen zien. Het had zijn vruchten afgeworpen. Een voldane uitdrukking verspreidde zich langzaam over zijn gelaat en dreef de peinzende expressie van daarvoor weg. 'Uitstekend,' klonk de uiteindelijke eindbeoordeling op zachte toon van de kritische man. 'Blijf oefenen met de juiste temperatuur, de juiste concentratie. Als extra stof heb ik graag dat u de laatste drie opdrachten van het betreffende hoofdstuk maakt. Tenzij u nog vragen hebt, bent u nu vrij om te gaan, Mr. Burned.' Alsof hij afwachtte tot Burned eindelijk zijn lokaal uit was, bleef hij wat voorovergebogen zitten, zijn nagloeiende hand nog in zijn mantel verstopt.}

{ Gefeliciteerd! Je mag deze Spreuk in je Spreukenboek zetten! }


     

▶ Klassement ◀  

{ Kijk hier voor meer informatie over het Klassement! }
+5 Coins - Succesvol leren van Spreuken
+2 Coins - Succesvol attenderen van (bij)lessen