♛

Twee nauwlettende goudgele ogen gleden door het klaslokaal. Een halfuur geleden hadden er nog leerlingen gezeten, hun hoofden ijverig, misschien zelfs wat onzeker over hun werk gebogen. Het was altijd een kwestie van zwoegen en op je tellen passen in zijn lessen, en hij was blij dat de meeste leerlingen dat wisten. De meesten. Er waren altijd misplaatste uitzonderingen. Hardnekkige vlekken op een smetteloos wit overhemd. Zwarte schapen die er maar een beetje achteraan hobbelden in een altijd voortbewegende kudde. Parasieten en tumoren. Smoke 'em out en alles was weer gereinigd, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan.  Het idee dat hij dat joch van een Egao bijles moest geven maakte hem ertoe dat hij zijn nagels in zijn handpalmen groef, odieus grauwend. In een ontevreden gebaar gooide hij zijn aktetas naast zijn stoel en zeeg in al zijn zwarte gewaden neer achter zijn desk. Die idioot zou drie eierdozen aan Animæ-eieren koken, bakken en verbranden voor hij de spreuk eindelijk onder de knie zou krijgen, bedacht hij zich bitter terwijl hij met zijn andere hand onrustig zijn knokkels kneed. Tender Warmth draaide om de juiste controle, de juiste hitte, de juiste hoeveelheid. Een peulenschil als je je niet liet leiden door temperament, iets waar de jeugd nog veel van kon leren. Het was behalve een vuurmagie-les dan ook een achterliggende boodschap, maar hij betwijfelde of er ook maar iemand was geweest die dat had weten te ontcijferen. Van de ouderwetse klok schoot zijn norse blik naar de deur, die ieder moment open kon zwaaien en de ongemanierde schoft aan hem onthulde - hopelijk met een façade aan normen en waarden, of een poging tot.

♛

Hij zat evengoed de komende vijftien minuten te verspillen door onafgebroken naar de deur te staren met een uitdrukking alsof hij de eerste de beste die binnen kwam vallen van het leven zou beroven. Egao was een kwartier te laat. Een heel kwartier. Vijftien. Minuten. Tijd was goud voor een man als hij, en hij besteedde het zoveel liever aan zaken die nog niet zo goed als verloren waren. Dat was wat hij tot zijn spijt in de jongen zag. Een brutale opgeblazen kwal die zijn energie liever stak in het creëren van onrust, ten koste van zijn verborgen potentie. Want, oh ja, potentie had hij; ware het niet dat hij het direct als onbruikbaar labelleerde door het zo verschrikkelijk teniet te doen. Zoiets zat dan in zijn mentorklas en dan was hij de aangewezen persoon om van zo'n jongen een man te maken. Hopeloos.
Zijn felle goudkleurige ogen staarden over de knokkels van zijn samengevouwen handen - die hij ter steun onder zijn kin had geplaatst - naar de andere kant van het lokaal, vastgepind op de deur toen deze eindelijk open zwaaide. Als twee beschaduwde, in het maanlicht schitterende schatkamers, ergens diep verborgen in verbrokkelde ruïnes, waar in alle sinistere agitatie zoveel meer op je wachtte dan bergen aan goud. Een continu krioelende massa in een metersdiepe slangenkuil, bijvoorbeeld. Aan zijn doodstille houding was al te merken dat hij van plan was om die overrompelende bestorming op hem los te laten, of in ieder geval dat het precies de bedoeling was om je direct al schuldig, gespannen en ongemakkelijk te voelen bij dat terechtwijzende aanzicht. Een klasetter bewust van de situatie zou op dit moment hebben geroepen dat Liam maar beter op kon passen, wilde hij niet aan flarden worden gereten als hij ook maar een meter te dicht bij zijn moordlustige leraar in de buurt kwam, of een 'oeeh' hebben laten horen om zijn klasgenoten vervolgens onder instructies door een megafoon veilig uit de klas te evacueren.
Onverschillig als altijd durfde het joch zich in zijn zichtveld te tonen. Kwam daar apathisch binnen gewalst met een dynamisch, fleurige meloenentas, als een onuitgesproken streep onder zijn 'I don't give F's'-houding. Want ja. Het leven was leuk, onbekommerd. Leraren waren daarin slechts onbeduidende stemmetjes op de achtergrond, die vanachter een potdichte geluidswand tevergeefs adviezen schreeuwden waar toch nooit iets mee werd gedaan. Er dwarrelde een gekreukt perkament voor zijn neus op zijn desk en dat was dat.
'Goedemorgen, Master Savador. Ik heb hier het huiswerk dat u wilde. Daarmede zijn jij en je huiswerk te laat en doe je er geprononceerd goed aan om je niet als een flegmatiek zwijn te gedragen. Ik ben gedwongen drastische veranderingen te maken in mijn klasregels, laat me je dat verduidelijken. Er zullen zeer binnenkort maatregelen volgen voor laatkomers, en iedere andere ziel die tot nu toe een prima luizenleven heeft gehad onder het zwakke bewind van de andere leerkrachten. Zitten.' Zijn wrevelige blik schoot even naar het tafeltje in de voorste rij, waarop een satijnen kussentje lag waar een groot glanzend ei op rustte, het lesmateriaal voor deze bijles. Het was de enige beweging die hij maakte in zijn straffe houding, en tevens de enige die hij op het moment ook waardig genoeg vond voor Egao.

♛

Zoals verwacht kon het de jongen geen ene zier schelen of hij nu van plan was maatregelen te nemen of niet, en zoals verwacht was hij ook totaal niet onder de indruk van de straffe houding van zijn leraar. Het joch bleef zelfs verveeld voor zijn bureau staan alsof hij wachtte totdat hij klaar was met hem af te kafferen. Savadors gelaat betrok zichtbaar toen Egao hem op brutale wijze trachtte te corrigeren met een verkleinvorm van zijn naam. Het leek net alsof hij zijn tanden zojuist in een zure citroen had gezet. 'Ga zitten op je stoel!' beet hij de jongen nogmaals snauwend toe, op een dreigendere toon dit keer. Hij besloot verstandiger te zijn en niet in te gaan op de provocerende pogingen van de jongen om hem in een hoek te drijven, hem los te laten barsten in een zoveelste tirade. In plaats daarvan sloot Savador geïrriteerd zijn ogen even, zijn smalle lippen licht samengeperst en zijn onder zijn kin geplaatste vuisten onrustig knedend. Terwijl hij even een kort moment moest nemen om zich te herpakken, en vooral, om zich in te houden, liep Egao bewonderd om het ei heen. De uitdrukking op zijn altijd doodserieuze gelaat werd mogelijk nog grimmiger, want het ei werd van hand naar hand geworpen alsof het een jongleerballetje was. 'Mister Egao,' begon hij op een verveelde toon. 'Ik veronderstel dat je te druk in de weer bent geweest met slapen, klieren en tegen bomen wateren om het hoofdstuk dat ik je heb opgegeven door te nemen als de incompetente ellendeling die je bent, klaarblijkelijk. As such, by all means -' Zijn hand kwam met een doffe klap op zijn desk neer, bovenop het stapeltje van Liams gemaakte huiswerk, en sleepte de papieren naar de rand van zijn bureau. Al net zo verveeld - alsof hij Liams onverschilligheid terug wilde projecteren - maakte hij een slap gooigebaartje en slingerde daarmee het huiswerk van de jongen in de haard achter zich, recht in het hart van de likkende vlammen. 'Doe het overnieuw, en doe het goed - due friday, thank you in advance. Terugkomend op je stupide vraag over het fragiele object dat in je jongleerkunsten ieder moment te pletter kunt kwakken wat voor een instant nul op je rapport zal zorgen; dat is een Animæ-ei, een magische behuizing voor je Summoning Flame die, mits succesvol, door de schaal zal breken bij de juiste hoeveelheid geconcentreerde warmte. Je Summoning Flame zal zich tonen in de vorm van een dier of wezen dat het meest bij je karakter aansluit, zoals - for example - een weerzinwekkende baviaan.'
Gedurende de tijd dat hij zijn uitleg gaf, bleef hij roerloos achter zijn bureau zitten met gesloten ogen en zijn handen onder zijn kind gevouwen. Niet alleen de sarcastische toon waarop hij sprak, maar ook zijn hele houding straalde af dat het hem ook totaal niets kon schelen. Niet als het om deze etter draaide, die het niet op kon brengen om zijn attitude bij te spijkeren.