Verbijsterend was het geweest,
toen hij het briefje aan had getroffen op de vloer, er bijna met zijn glimmende herenschoen op was gaan staan toen hij binnenkwam in zijn kantoor. In één woord verbijsterend. Rhine Lafee, één van de zovelen puberachtige rebellen, de droelige dwaas, het kattige kreng, het onuitstaanbare wicht, de lonkende streling voor het oog dat een voorkeur hield voor vrouwelijke rondingen en brutaal gewaagde kledij die hier en daar wat bloot liet zien; de laconieke loeder die hij in een geheim kamertje om haar onfatsoenlijke houding aan haar polsen had opgehangen om haar te laten toetakelen door zijn slang, tegelijkertijd om haar zachte huid te strelen door de schubben die zich als strakke kabels om haar benen en armen aanspanden en zijn masochistische fetish te prikkelen - diezelfde Rhine Lafee had een bijles aangevraagd. Nog wel voor een vak waarin ze vrijwel nooit eerder was komen opdagen, of die ze op z'n minst oversloeg wanneer het kon. Uiteraard om de simpele reden dat hij de vuurmagielessen gaf, de laffe ziel.
Natuurlijk had hij ermee ingestemd; niet alleen ging het hier om het inhalen van belangrijke stof om de twee daarop volgende lessen bij te kunnen wonen, maar deels ook om de amusement die hij verwachtte te zien. Een simpele vernedering door met een sinistere glimlach toe te kijken vanachter zijn bureau hoe ze met bloed, zweet en tranen haar spreukje gedaan trachtte te krijgen. Ja, hij was ervan overtuigd dat haar niveau in vuurmagie beschamend slecht zou zijn nu ze zoveel lessen had gemist.
Ziek, my ass. Weer liever lui dan moe om haar warme bedje uit te komen, dat was het hem gewoon. Als ze gewoon in de les was gekomen had ze dit haarzelf nu niet aan hoeven doen. Maar natuurlijk wist hij allang dat ze niet deugde, dat ze een natuurlijk talentje was op het gebied van achterlopen en hommeles schoppen. Luiheid was één van de zonden, een absolute schande, het teken dat je niet bereid was en dit beslist ook nooit of te nimmer zou worden om te werken voor je geld, dat je als een oude oma met een 'owow' neerzeeg in de eerste de beste stoel met tranen in je ogen om de zogenaamde pijn in je gewrichten of welk zinloos excuus dan ook na ieder metertje schuifelen. Neem bijvoorbeeld hij; hij was een bezige bij, werkte van 's morgens vroeg tot 's avonds laat, moest zich alsmaar een weg proberen te banen tussen de dikke olifanten en nijlpaarden en zwijnen die op hun zij in de modder lagen te snurken, af en toe in de lucht met een hoef trappend in hun middagroesje of met een oor wapperend, als dat al niet teveel moeite was. Een groot voorbeeld voor alles en iedereen.
Hij mopperde binnensmonds bij het geklop op de deur, haalde zijn over elkaar geslagen benen van het bureau in zijn eigen niet zo actieve houding waarbij hij als een dode beer onderuitgezakt in zijn fauteuil zat en leunde een centimetertje opzij om met een slap handje naar de klink van de deur te reiken, die vanuit zijn positie zover van hem verwijderd leek dat hij vreesde om een kilometer af te moeten leggen. Dat bedoelde hij dus; jeugd tegenwoordig, zelfs te lui om binnen te komen.
Met een ruk zwaaide enkele minuutjes later de deur in een ruw gebaar open en onthulde de ijzig kijkende man zichzelf statig in de deuropening alsof hij er nooit half bewusteloos bij had gelegen. Even trok hij zijn wenkbrauwen op. Hij hield een dampende kop thee in een hand vast terwijl hij nors op LaFee neerkeek. Langzaam nam hij er een klein sipje van en liet zijn blik ondertussen schaamteloos van top tot teen over de meid heen gaan, voornamelijk blijven hangend op de twee lange blote benen onder haar rokje. Oh goodness, ze had zich tamelijk... zomers gekleed. Speciaal voor hem? Ach, hoe enig.
Zijn mondhoeken krulden zich langzaam om tot een kil glimlachje toen zijn ogen de hare weer ontmoetten, waaraan geen greintje hartelijkheid te bespeuren viel. Dat moest ze zelf immers ook maar al te goed weten. Zijn hand bewoog zich in een lome beweging richting zijn sikje om er in een onophoudelijke sessie bedachtzaam aan te plukken, en zijn andere ging naar een dichtstbijzijnd tafeltje om daar zijn kop thee op te zetten. Zijn glimlach verdween en zijn uitdrukking ging naar strak toen hij haar vervolgens een mager applausje schonk, eigenlijk meer sloom handgeklap dat niet veel voorstelde alsof ze niet meer waard was. 'Daverend,' kwam er al net zo toonloos uit. 'Eindeloos. Kolossaal. Fabelachtig. Subliem. Godsgruwelijk. Sen-sa-tio-neel.' Dat ze de energie ervoor had kunnen vinden - dat ze geen scheldwoorden in de aanhef had gebruikt in haar simpele briefje - dat ze bereid was haar o zo kostbare vrije tijd waarin ze kontwiegend en lachend en blèrend met haar barbie-vriendinnetjes door Oak's Field had kunnen struinen om haar kledingkast nog meer aan te vullen met suits waarin ze net zo goed als een lichtekooi op de eerste de beste hoek van een straat kon gaan staan op te eisen voor zoiets vreselijks onbelangrijks en belachelijks als een bijles. Hij wierp de vingers die hij kuste in een gebaar als van een chef-kok die zijn grootste maaltijd ooit bereid had de lucht in - dat hij overigens absoluut niet meende - en draaide zich met ruisende mantel om, LaFee in zijn benende pas richting zijn desk waarschijnlijk in een mengeling van minachting en 'alrighty then' achterlatend in de deuropening.

De gedachte hoe verschrikkelijk,
het voor het wicht moest zijn geweest om zich neer te leggen bij haar zwakke academische vaardigheden en hem zo goed en kwaad als het ging te contacteren bracht een geamuseerde, kille glimlach op zijn gezicht. Als een acceptatie dat ze toch inderdaad niet zozeer geweldig was als dat ze dacht, dat ze ieder mager regeltje dat enige lesstof bevatte in haar boeken als een spons op dacht te kunnen zuigen. Tot zijn grootste vreugde blonk ze niet echt in vuurmagie uit en hier stond mevrouwtje dus, hem aangapend in al haar stoutmoedigheid. Gebruikelijk in een typische 'het is heus niet dat ik te dom ben om het te snappen of een bijles überhaupt echt nodig heb, maar extra stof kan nooit kwaad'-houding, al zo leek het. En dat op een LaFee-manier, met alle wrokkige brutaliteit op dat suikerzoete geglosseerde smoelwerkje van dien. Het kind had een gruwelijke hekel aan hem, symboliseerde juist één van die roestige tandwielen die het anti-Savador-legioen tot stand hield. Dat wist hij maar al te goed en hij kon niet eens ontkennen dat het ook idem dito was. Als hij ooit zijn welverdiende harem in zijn welverdiende gouden paleis kreeg mocht zij dienst doen als afgedankte horige die al zijn klusjes mocht opknappen. Minimum loon - nee, nog niet eens - oude vodden als kledij golvend om die mooie benen, een vuil kapje om die wonderlijke blonde lokken als gouddraad uit haar gelaat vol roetvegen te houden. Meer verdiende ze niet, net zozeer als dat ze het niet verdiende om te weten dat ze al lang het lokaal had kunnen betreden en haar strakke petsbare achterste op een stoelzitting te laten glijden. Ze droeg immers geen enkele bewondering voor hem - al leek daar schielijk even verandering in te komen. Eerder uit nieuwsgierigheid, besefte hij later echter, want de snotmeid liet haar blik al net zo nauwkeurig over zijn gelaat glijden als dat hij haar zandloperfiguur in zomerse kledij bestudeerde.
Snobistisch hief hij zijn kin iets op, op haar vanuit zijn onderste ooghoeken neer starend alsof ze een waardeloos hoop paardenvijgen was bij haar onbeschroomde curiositeit. Ach ja - zijn nieuwe voorkomen. Nogal een contrast met zijn haarloze bleke huid en lange gracieuze manen. Astrante dochter der lompeboeren. Mocht een rijk man al niet eens meer een baardje laten staan?
LaFee liet een veelbetekenend kuchje horen en zijn donkere wenkbrauwen rezen de hoogte in. Er kennelijk nog steeds niet aan gewend dat vrouwen graag een lust voor zijn oog mochten wezen, dunkte hem. Niet dat het hem kon schelen. Hij had deze ochtend niet aan haar bed gestaan, haar de meest onthullende en lustopwekkende kleding gekozen en aangedaan. Het mocht dan warm wezen, er was ook zoiets als een panty - dus vond hij dat ze het zelf over haar afriep. Zelfs als de term hittegolf ooit gedefinieerd werd met een recordtemperatuur van veertig komma twee graden zou je hem niet in een korte broek zien rondlopen.
De ondankbare griet trachtte hem zeker te irriteren toen ze inspeelde op zijn kille glimlachje en hem met de meest tenenkrommende zoete grijns die hij ooit van haar had gezien begroette. In het Noord-Shadraans. Gruwelijk om haar zijn geliefde dialect te horen spreken, met haar gruwelijke accent. Vrijwel een schande om de pracht en praal van die taal zo te verkwanselen, enkel in een nutteloze poging om hem tot irritatie te wekken. Maar wat hem nog meer deed fronsen was hoe vreselijk vriendelijk ze wel niet probeerde te klinken. LaFee en vriendelijk. Natuurlijk was het slechts quasi-tolerantie, zover was hij ook. En het was nog steeds griezelig. Eén enkele wenkbrauw kroop nors omhoog, zijn hand intussen nog steeds plukkend aan zijn sikje. Want als kers op de taart leek haar gezicht het volgende ogenblik haast in tweeën te splijten door de oogverblindende glimlach die ze hem toe flitste, wellicht om nog even een extra nadruk op haar irritatie te leggen door hem als ex-tandarts te laten zien dat ze een perfect onderhouden gebit had. Hij nam zijn kans die rijen rechte tanden sikjesplukkend te bestuderen - zonder daadwerkelijk enige interesse in zijn norse blik - maar bracht al gauw een eind aan zijn liefde voor symmetrische prachtgebitten uit angst dat die glimlach een voorbode was om hem op te eten. Het was al erg genoeg dat ze naar hem glimlachte.
'Oh, nee, nee master geen lovende woorden voor mij,' stond de blonde troel zijn ongemeende complimenten af. 'U bent degene die in de bloemetjes gezet zou moeten worden, dat u zelfs ondanks u stijve gewrichten nog in staat bent om extra lessen te geven, echt voortreffelijk.' De poeslieve toon waarop het wicht deze woorden sprak deden zijn handen krommen tot klauwen. Grimmig bleef hij de eerste paar seconden na haar zinnen op haar neer staren, maar toen krulden ook zijn mondhoeken om tot een zuinig glimlachje en boog hij zich iets door zijn benen in een eerbiedwaardig buiginkje. 'Ach nee, ik voel me tot mijn zinderende bezieling meesterlijk vereerd om nietige achterlijken met een kruimel-animo zoals uzelf aan simpele educatie op basisschoolniveau toe te wijden, juffrouw LaFee - zeer, zéér meesterlijk,' vleide hij met een plechtige hand op zijn borst en een royale grijns, het laatste eindigend in sinister halfgeluister. Dus we gingen het zo spelen. Prima.
In een ruk draaide de man zich vervolgens om en verdween met ruisende mantel zijn lokaal binnen, zijn uitdrukking weer net zo kil en hatelijk als voorheen. LaFee dartelde hem in haar wulpsige rokje na in zijn kielzog, zodanig haar achterste installerend op een willekeurige stoel dat hem geen enkele mooie details die zich onder het kledingstuk verborgen hielden geboden werden. Teleurstellend. Een lellebel als zij kon hem dat best verschaffen. Hij meende immers dat ze de hele godganse dag door niets anders deed met die trossen jongens om haar heen, achter haar aan.
'Dus.. - wat gaan we….ik vandaag doen?' Verstoord door de plotseling gekakelde vraag was hij gediend zijn handeling te onderbreken. Hij stond met zijn rug naar haar toegekeerd voor het bord, een krijtje in zijn hand, maar keek nors fronsend op en wierp haar een ijzige blik over zijn schouder toe. Het maakte al gauw plaats voor een lieflijk glimlachje en attent, geacteerd gebaar waarbij hij een hand tegen zijn heup zette, zijn ogen al net zo vriendelijk toegeknepen. 'Ik? Wel, jou essentiële lesstof met alle inspanning in je stoffige hersenmassa hameren, of course. Jij? Wat jij dient te doen interesseert me - eigenlijk, heel toevallig - geen enkele zier,' imiteerde hij haar poeslieve toontje van daarstraks. 'Maar als je het echt zodanig wil weten -' Zijn glimmende herenschoenen brachten hem in fiere stappen bij haar tafeltje, waar zijn hand reikte naar een dieprood fluweel stukje stof over een grote bult op een prinselijk kussentje en deze er in een sierlijk gebaartje van af plukte. Een grauw ei onthulde zichzelf, grijzig en dof glanzend in de gloed van het haardvuur dat fel brandde achter de lerarendesk. 'Enig idee wat het is?' vroeg hij haar op zijn oude vertrouwde strenge Savador-toon, compleet terugvallen in hooghartige en norse Savador-houding.

Trachtte ze hem nu echt uit te dagen,
als het schriele kipje dat ze was? Dat het een 'eitje' - oh, de ironie - moest zijn om een discussie van hem te winnen, zij slechts een pubertrutje en hij een hoog opgeleide man die voorheen nog als advocaat gestudeerd had; werkelijk? Gek kind. Maar ze mocht de poging wagen hoor, oh jawel. Met alle genoegen. Des te amusanter het voor hem zou worden, om haar al gauw genoeg af te zien gaan als een gieter. Hoe vaak moest hij nog dergelijke spelletjes meespelen om te bewijzen dat hij te slim was voor zulke grove onzin? Echt weer zo'n puberstreek - al had Neara destijds ook over dat vuile talent beschikt. De rappe sessie aan het wisselen van valse maskertjes, en de uitdaging om het met je eigen tempo bij te kunnen houden. Vrouwen die hard to get speelden deden vaak ook zo - maar dit was een irritante tienerversie, niet bomvol lust maar druipend van diepe haat. Ach, wat een verassing. De meid kon enkel reageren met een driestig knikje om vervolgens gepikeerd het klaslokaal binnen te schuifelen. Eat that.
Hij hoopte vurig dat ze in haar ontvluchtingen tijdens de lessen door de kasteelgangen voor zogenaamd 'een vlug toiletbezoekje' - zoals het bekendste excuus luidde - Saethion meerdere keren tegen het lijf was gelopen. De uit zijn krachten gegroeide cobra had, net als hij, een gruwelijke hekel aan haar. Het dier zou zijn giftanden nog het liefst slijpen aan haar ranke halsje om het werk waar zijn meester zo naar lonkte af te maken.
Het was beslist geen nieuwe smak in zijn gezicht dat ze kennelijk uitleg nodig diende te hebben met die verschrompelde pinda in haar holle schedel. Binnen een paar passen stond hij dicht bij haar tafeltje en binnen enkele seconden schoof het wicht bij hem vandaan om met tafel en al op veilige afstand uit zijn buurt verwijderd te zijn. Een doodleuk klein stapje naar rechts maakte dat weer goed, zodat hij met zijn buik bijna tegen haar schouder stond aangedrukt. Hier blijven. Niet dat ze toch ergens anders heen kon.
Ze was blijkbaar niet zo onder de indruk van het onthulde ei voor haar neus, richtte haar blik eerder tot hem dan op haar lesmateriaal. Zijn vraag luidde of ze wist wat het ei voor haar was, niet wat hij was. Dat was uiteraard al meer dan duidelijk. Hij was de maestro der maestros, een uit beeld gehouden anatomische perfectie, in levende lijven van zijn sokkel gestapt, zijn vingers konden fatale wonden helen, zijn ogen konden de wereld inblikken om op slag regenbogen en wonderen rond te zaaien, hij was een dikke vriend voor jonge kinderen en een wijze raadgever voor volwassenen. Dat alles in Savador-theorie, maar hij vond zijn theorie zo kloppend dat iedereen dat automatisch ook maar aannam.
'Het is een ei,' concludeerde LaFee. Hij schrok op, sloeg in een soepele beweging zijn mantel achter zijn benen en staarde nors op haar neer, zijn handen vaagjes afkloppend aan zijn broek alsof hij dat al de hele tijd stond te doen - want hij stond ondertussen stiekem op zijn gemakje de naar zijn zin veel te dikke en bedekkende stof van haar rokje tussen wrijvende duim en wijsvinger te voelen en afkeurend te bestuderen en omzichtig naar haar toegebogen aan haar blonde lokken te snuiven alsof ze dat niet zou merken. Een ei. NEE! Dat meende ze niet. ' - Te groot om die van een vogel te zijn, niet de juiste kleur voor die van een struisvogel…Dus het moet van een reptiel zijn.' Pfft - had ze het hoofdstuk niet bestudeerd voor ze hier binnen kwam gehuppeld? Langzaam sloeg Savador zijn armen over elkaar heen, met opgetrokken wenkbrauw op haar neerkijkend. 'Het is een drakenei.' Ooh, de zelfvoldoening, het schampere zelfvertrouwen, de wrokkende triomf. Drakenei! Nou werd 'ie mooi.
'A-NI-MA-E-EI!' snauwde hij met zijn handen tegen zijn heupen in voorovergebogen positie in haar gezicht waarbij hij bij iedere lettergreep nogal baldadig op haar tafeltje tikte. 'Maar tenzij het al net zo'n draak is als jijzelf, dan JA, zal het vast wel een draak wezen! Bij Medusa drakeneijavasthaha .. kind heeft duidelijk niet het hoofdstuk gelezen -' Met nog meer haast onverstaanbaar binnensmonds gemompel en gemopper draaide hij zich even van LaFee af, al leek hij zich bijna nog geen twee seconden later onmiddellijk willen te herstellen door zijn uitbarsting met een slap wuifje van zijn hand, een keelschraapje en een zoet lachje weg te wimpelen. Lieflijk vouwde hij zijn handen voor zijn borst in elkaar, met ontzettend veel moeite en trillerige mondhoeken van dien de immense glimlach op zijn gelaat te houden als van een moeder die op haar kind neerkeek. Een bloemetje in zijn haar zou het helemaal afgemaakt hebben. Sierlijk pakte hij de pagina van haar boek tussen duim en wijsvinger - zijn pink daarbij chique opgestoken - en sloeg het vredig om. 'Wellicht zal het onberispelijke gebrek aan hersencellen je minder toonbaar aan me maken bij het lezen van dit hoofdstuk, zoals je een week geleden al diende te doen maar je overduidelijk ontschoten was door je schandelijke overmate aan pure domheid.' En twee zachte demonstratieve tikjes op de titel boven lappen aan alinea's kondigde aan waar hij het eerder over had, waarna hij zijn hand in dezelfde vredelievende soepelheid terugtrok om deze tot een vriendelijk kommetje samen te voegen tegen zijn wang. In het hoofdstuk werd verteld over het Animæ-ei. Ze waren naar zeggen tot stand gekomen in de ondiepere lavapoelen op Razen, uiterst zeldzaam en het belangrijkste boven alles; ze droegen een minuscuul vuurwezentje in zich dat kon fungeren als persoonlijke hulpkracht van de eigenaar. Een volgende alinea zette uiteen dat dit wezentje werkelijk alles uit het dierlijke koninkrijk kon zijn, afhangend van het karakter van diens eigenaar. Een draak was mogelijk, maar het was zeker niet zo dat er uit ieder Animæ-ei een klein draakje kroop. Mensen met zachte persoonlijkheden hadden bijvoorbeeld een schaap, een kleine zangvogel, haas of konijn. Hij zou er zijn hand niet eens voor omdraaien om te menen dat LaFee's wezentje weleens een dikke venijnige spin, luie slak of valse naakte molrat zou zijn.

Bij iedere nieuwe seconde,
voelde hij zijn geklauwde handen des te meer jeuken - om ze om dat ranke keeltje te sluiten, haar op iedere mogelijke manier te vernederen. Als er al iets was dat hem zienlijk irriteerde was dat jeugdige onwetendheid, betweters die het uiteindelijk toch niet zozeer bij het goede eind hadden, o zo geslepen schoffies die een discussie met hem aangingen en deze nog dachten te winnen ook. Het was hem al menens geweest om de jeugd met de neus op de feiten te drukken in zijn tijd als afgezonderde student op de vuurplaneet, smalend glimlachend om het zoveelste nieuwsbericht in de Zuid-Raziaanse krant waarin uiteen werd gezet hoe een politieke partij een gouden debat zodanig verkwanseld had met loze argumenten dat zelfs een kind het beter had kunnen doen. Geen advocaat meer, nee, ook geen tandarts; leraar, als een Wikipedia op twee benen voor een klas, direct in contact met loze zielen die later uitgroeiden tot net zulke loze zielen - wie weet wel opgaand in de politieke richting, zichzelf voor schut zettend als de hele bevolking verachtend kon lachen om een zoveelste blunder. Typisch, de blonde trut dacht ook een alleswetertje te zijn. Als ze al een hoofdstuk had behandeld in de lessen Verzorging van Fabeldieren en Dierencommunicatie - en daadwerkelijk had opgelet - had ze kunnen weten dat veel drakeneieren vrijwel net zo groot waren als zij in haar iele lengte, net zo bol en glanzend als haar achterste, en dat in alle kleuren van de regenboog. Veel te zwaar en te riskant, ongetwijfeld ook te heet om binnen een lokaal te loodsen, tenzij je zeldzame eieren in kleiner formaat wist te bemachtigen, maar inderdaad: wat wist zij er ook van?
Het ene moment in de donkere ondergrondse kamer waar hij haar aan haar polsen had opgehangen, toegetakeld had met zijn slang, onbewust beroerd had in zijn donkere leeuwengedaante, kletsnat, bewusteloos en verbouwereerd door het Cassiaanse IJswater met haar tussen zijn klauwen in een poging hem op te warmen; voor hem was het allemaal verwaterd, met alle pogingen van dien vergeten, weggestopt, vervaagd. Dat was, hij wilde het niet meer te boven halen. Voor hem was het nooit gebeurd, ongeacht de herinnering die als een vervelende kloppende zweer in zijn achterhoofd hem nooit de rust zou brengen waar hij zo naar snakte. Hij vergat zelden iets. Het was gewoon hij, strenge leraar, en zij, blonde troel. Als vreemden voor elkaar. Alsof dit werkelijk het geval was besnuffelde hij haar als een of andere hond, een nieuwsgierige reu die met zijn neus onder de staart van een humeurig teefje verdween. Walnoot-extracten? Nee - honing.. zoete weelderige bloemen, passiebloemen wellicht. Shampoo; ze leek hem wel het soort type dat haar haar om de paar dagen waste, uren en nog eens uren in de badkamer doorbracht om zorgvuldig haar lijf te besmeuren en te begeuren met dit en dat en alles wat er van parfum op het rekje boven de wastafel stond, goudlokjes te kammen, slaperige kop te verbergen onder dikke lagen make-up, welgevormde lijf tenslotte te wurmen in veel te strakke en kleine rokjes. Want jongens, poehpoeh, wat belangrijk zeg. Dat ze zich maar eens voor hem mooi ging maken, houding en uitdrukking inbegrepen. Immers werd hij er niet zo door gemotiveerd om les te moeten geven én ondertussen aan te moeten kijken tegen zo'n zuur gezicht. Desondanks was het ook de typische zoete geur van dames in witte gewaden in een bloemenveld, een bevallig aroma dat zijn neus vulde achter zijn mondkapje wanneer hij in het verleden over geopende monden van vrouwen in de tandartsstoel gebogen zat, hun hoofd tegen zijn buik geklemd, hem een verleidelijk aanblik gegund op hun inkijk van riante boezems in hun omgekeerde lighouding, hun gebit zorgvuldig behandeld met gehandschoende handen en nagaand met instrumenten, maar in zijn hoofd intussen bij geheel andere gedachten dan zijn werk. Gedachten die vaak het daglicht niet konden verdragen bij het feit dat hij ze bij iedere vrouwelijke cliënt had gehad, jong én oud. Room, chocolade, orchideeën, kamperfoelie, mint, jongedames wiens hand hij iets te stevig beetpakte om hun angst voor simpele gebitscontroles te verdoezelen, jongedames die kinderlijk naar hem lachten als het dan eindelijk voorbij was en ze een tandenborstel mochten uitkiezen, jongedames die opstandig konden zijn om hun angst, jongedames die hij moest forceren als ze de boel bij elkaar gilden om maar niet in die enge stoel te hoeven gaan liggen, jongedames die zijn masochisme onbewust prikkelden, jongedames die hij in zijn razernij in gedachten met beide handen bij hun schouders wilde grijpen, jongedames die hij in zijn stoel wilde gooien, jongedames die hij de kleren van het lijf wilde rukken, jongedames -
Nog net op tijd wist hij een kreun te onderdrukken door hard op zijn knokkels te bijten, zodat er slechts een zielig geluidje uit zijn keel ontsnapte. Met een moeilijk, van pijn betrokken gezicht wierp hij een blik op de stoelpoot die in alle triomf van de loeder haast zijn gracieuze schoen doorboord had, en vervolgens op het zelfingenomen gezicht van het wicht. Hij wist zich met onverschilligheid te herstellen, kin fier opgeheven en borst vooruit, zijn neus bloedend en de langzaam wegebbende pijn zo goed en kwaad als het ging negerend. Nee, hij zou haar haar zin niet geven, beslist niet. Misschien was het de voornaamste reden waarom zijn plotselinge uitbarsting in een poging haar te verbeteren des te meer bevorderd werd, als olie op vuur. Hoe dúrfde ze? Kalm, hij moest kalm blijven. Kalm en bedrieglijk vriendelijk, op zo'n manier dat het spottend werd. Als een grote boze wolf die achter de grote eik tevoorschijn kwam en zich voor Roodkapje voordeed als vriendelijke behulpzame gentleman.
'Hoewel het meer aannemelijk is om te concluderen dat het blijkbaar teveel moeite is om het initiatief te nemen dit na te vragen bij klasgenootjes die het wonder boven wonder wel konden opbrengen om de lessen bij te wonen,' kaatste hij met zoete getuite lippen terug op haar grove opmerking. Onmiddellijk gleed de amicale expressie van zijn gezicht om plaats te maken voor de norse grimmige lijnen toen LaFee zijn advies leek op te volgen door de pagina te bestuderen. Hij liet haar de tijd nemen, maar niet zonder haar te blijven irriteren door op de lage hakken van zijn herenschoenen herhaaldelijk op en neer te wippen, als de weerspiegeling des ongeduld van de doorsnee leerling. Wat zij kon, kon hij ook. Na een niet te lange tijd hief LaFee haar hoofd naar hem op, viel hem opnieuw lastig met een dom antwoord ten teken dat ze het had doorgelezen. Betekende dit dat ze het daadwerkelijk had begrepen? Verrassend ook om te weten dat ze kon lezen.
'En wat precies bent u van plan met dit ei uit te voeren? Er op gaan zitten en wachten tot het uitkomt?' Wrevelig staarde hij op haar neer, zijn handen minachtend tegen zijn heupen geplaatst. Bij Medusa, hij was niet degene die hier voor een bijles zat. 'Enkele anderen lazen ook de opdracht eronder om na enige uren te begrijpen dat het de bedoeling is om met lichte warmte in de handpalmen de eierschaal strelend te beroeren, maar ga je gang, als je denkt dat dat zal helpen,' wuifde hij haar voorstel na een kort ogenblik met een slap handgebaar en alle arrogante desinteresse van de wereld weg, alsof haar stroom aan vragen een onbenullige vlieg was. Het leek hem wel een amusant aanzicht om LaFee bovenop haar ei te zien klimmen om deze te verwarmen met haar bips, alsof ze het arme ding zojuist uitgekakt had. Niet dat het op die manier uit zou kunnen komen, laat staan dat het broze ei het gewicht zou kunnen verdragen. Daarbij opgeteld was het nog niet de bedoeling dat het ei daadwerkelijk ook al uit zou komen. Als er barsten in de schaal verschenen was dat al een teken dat het ei in de voortgang was en het wezen spoedig genoeg uit zou komen, maar hij zou er enigszins niet van opkijken als ze dat ook al niet begreep en als de kip die ze was het weerloze ei tussen haar benen klemde.