Zwijgend zat hij in zijn stoel achter zijn desk, zijn ene been elegant over het andere geslagen en een vuist onder zijn kin geplaatst. De rode wijn liet hij traag in zijn glas rond walsen terwijl hij peinzend in het haardvuur tuurde. In zijn lokaal lagen de preparaties gereed voor een nieuwe les Tender Warmth, voor een redelijk nieuwe leerlinge ditmaal. Het was er één van Julius' runts, wist hij, en in de wetenschap dat hij altijd de rol van een soort vertegenwoordiger op zich nam om zijn eigen klas tegen de overige mentorklassen te laten strijden door keer op keer te willen bewijzen dat zijn leerlingen subliem waren in begrip en kunnen, viel ze automatisch buiten het kader van leerlingen voor wie hij ietwat mededogen had. Not to mention dat ze een walgelijke Novaan was. Het enige wat hij verder van haar wist was dat haar vermogen lag in die afschuwelijke lichtmagie. De aanwezigheid van zo'n lichtmagiër bracht het er al tot toe dat hij met een vreselijke hoofdpijn te kampen kreeg. Het vooruitzicht om anderhalf uur met die troela op een kluitje in één lokaal te zitten klonk hem daarom ook niet bepaald veelbelovend in de oren. Verveeld liet hij de adem via zijn neusgaten ontsnappen en sloeg het laatste teugje wijn achterover. Dat liet hem nog een 'schrale troost' over dat hij als volbloed Shadraan tenminste een reden had om haar des te meer af te blaffen.

× Je mag vast een account aanmaken op Dragon Cave en een ei uitkiezen.
Geef de link naar je eitje later dan door in dit topic.
Je kunt het eitje in je onderschrift zetten zodat het genoeg views krijgt en uitkomt.
Voor vragen mag je me altijd PB'en!

Click sites!:

Nu had ze de ochtend overleefd, haar hondje had een pijnhoop gemaakt waardoor ze zelf in haar kamer zat te boenen en te doen, haar hond had ze even buiten gedaan en met een vermoeide blik keek ze naar haar klok. Bijna tijd voor de lessen die de middag zouden vullen… Wat loom pakte ze haar spullen in en zou het in haar tas doen. Deze deed ze rond haar schouder.
Met een kleine geeuw liep ze door de gangen heen. Ze had een redelijke drukke dag achter haar rug nu maar, ze bleef een student en had daarom bij een les bijles gevraagd. Wat ze precies moest verwachten wist ze niet, het enige wat ze wist was dat ze een ei had. Ook had ze van verhalen vernomen dat de docent zelf niet de liefste was voor Novanen… Waar was ze mee begonnen, mompelde ze kort en liep wat minder gehaast. Ze kreeg een dubbel gevoel en stond er kort bij stil.
‘Pedo, homofoob, oud..’ Die dingen gingen door haar hoofd, dat waren de dingen die ze vernomen had op haar afdeling. Ze zou op de deurpost kloppen en met het ei naar binnen stappen. “Syo Kursair meld zich, Mr Savador. “ Klonk ze rustig, beleefd en zou en ook netjes bij staan. Nu was het afwachten wat de docent zou gaan doen.. en of ze zich moest verdedigen.

In gedachten verzonken streek hij met twee vingers langs zijn sikje voor de stilte werd verbroken door een korte roffel op het hout van zijn deur. Het was nog een pak van zijn hart dat deze Novaan tenminste het minste fatsoen had om te kloppen voor ze zijn lokaal binnentrad. Zelfzuchtige leerlingen die zomaar onaangekondigd binnen kwamen walsen, daar had hij een gruwelijke hekel aan. En op dit vlak was het een kleine irritante steek dat een mentorleerling van Julius' zooitje wel de juiste instelling had om haar aanwezigheid aan te kondigen door vooraf even te kloppen, naar behoren. Dat kon hij niet over al de leerlingen zeggen uit zijn mentorklas, bij Medusa, een waar toppunt van ergernis. De blik in zijn goudgele ogen - als fonkelende schatkamers, maar tevens als de metaforische valstrikken als een slang op het punt van aanvallen recht in de geest van zijn van angst verlamde prooi staarde - was zoals gebruikelijk met alle kille significaties naar Novanen toe, en zo ook naar het blonde meisje dat binnenstapte. Ze stelde zich voor met een typisch Novaanse naam die de rillingen over zijn ruggengraat bracht, en construeerde haar aanwezigheid met een streep onder beleefdheid en kalmte. Met het lege wijnglas nog in een half opgeheven hand, blikte de duistere man ongegeneerd in haar blauwe ogen. 'Zitten.'
Zijn gebiedende stem klonk al net zo grimmig als de uitdrukking op zijn gelaat aandeed. Wel was hij zo vriendelijk genoeg om haar de eer te geven zich te bewijzen dat ze geen dom blondje was; enkel op één van de tafels in de eerste rij vooraan de klas lag een bordeaux-gekleurd satijnen kussen waar haar ei op diende te liggen, en waar ze - hopelijk - ook plaats zou nemen.

Die ogen, die gifgele ogen die ze in haar leken te priemen. Het maakte haar ergens angstig. Ze deed een hand voor haar maag, kneep er kort in en dacht even na. Waarom was deze man zo.... intimiderend? Het liet haar angstig voelen enkel bij de blik van deze persoon. Ze slikte even een keer en kneep zachtjes in de stof. Ze mocht nu niet angstig zijn.. Het was een leraar dus wat zou deze persoon haar aan kunnen doen.
Ze keek van de leraar door het lokaal. De tafels stonden allemaal kaarsrecht, een enkele had een kussen met een ei erop. Het was een mooi, van wat ze zo snel en veraf kon zien. Ze zou rustig aan gaan zitten. Niet geintimideerd worden door zijn enkele woord wat zo grimmig als iets was. Langzaam aan zou ze gaan zitten, schoof haar stoel aan in doodse stilte. ERgens ook bang om geluid te maken probeerde ze het zo geruisloos mogelijk te doen.

Uit haar tas zou ze een, zelf in elkaar gebonden, schrift een potlood met een goed geslepen punt. Een gum voor eventuele fouten weg te vegen. "Bedankt dat u mij deze bijles wou geven, Meneer Savador. " Ze probeerde zelfverzekerd te praten, maar de licht nerveuze ondertoon zou toch hoorbaar zijn als je een luisterend oor had.

Een hand greep koortsachtig naar haar maagstreek, blonde haren deinden op haar rug terwijl ze weifelend haar plaats opzocht en in dat moment - niets meer dan een lange, onafgebroken stilte - staarde hij naar haar en volgde iedere kleine handeling. Zonder te knipperen. Zonder appreciërende emotie. Roerloos. Bijna als de (naar zeggen) hypnotiserende blik van een slang voor de aanval; eentje die verscholen in hoge grashalmen lag en zich een seconde voor de wijd opengesperde kaken uithaalden naar zijn prooi bekendmaakte. Een flits van de dood, die daarna gauw kwam. Dat beloofde hij ze. In het diepste van zijn ziel wist de zwartharige man dat hij zulke angsten losweekten bij zijn leerlingen, bij zijn aanzicht alleen al. In de wetenschap dat hij er meer mee kon bereiken dan het opzetten van een attent maskertje - iets dat hem ergerlijk veel moeite kostte - schroomde hij er niet om om er schunnig gebruik van te maken. Des te serieuzer ze hem en de lesstof die hij ze bood benaderden, nietwaar? En des te minder hij tijd met ze door hoefde te brengen.
Zijn goudgele ogen verbraken de zenuwslopende staarsessie voor een luttel ogenblik, gleden van haar gezicht, over haar kleine gestalte, naar de desk van haar tafel een paar centimeter omlaag en bleven kort even hangen op de spulletjes die ze zorgvuldig uit haar tas haalde. Een schriftje, een potloodje, een gummetje. De perfide imitatie van een modelleerling. Hoe schattig. Zwijgend gleed zijn blik weer naar omhoog, haakte zich weer vast in haar ogen, zelfs terwijl ze op een zelfgeforceerd, gedecideerd toontje trachtte te praten, zweeg hij. Alleen maar om met een vuist onder zijn kin ietwat in een ontspannen houding naar haar te kijken, de hand die onder zijn kin rustte plukkend aan zijn sikje en in de ander het lege wijnglas dat hij losjes tussen precies twee vingers hield en loom rond liet draaien. Alles om de spanning op te zwepen.
'Toevallig is dat mijn werk,' klonk zijn stem uiteindelijk spottend door het lokaal, fluweelzacht, maar vilein. Was ze dom? Maar uiteraard: het was een Novaan, after all. 'Miss Kursair, ik heb op het moment dat ik met het wellicht goede of verkeerde been uit bed stapte deze ochtend vernomen geen al te hoge verwachtingen te hebben, zoals de gangbare receptuur - maar wellicht zweeft er toch een verdwaalde hersencel rond die me kan vertellen wat in de hel u met het ei voor uw neus aanmoet?' Hij praatte tegen het lege glas dat hij schuin voor zijn gezicht hield en er bestuderend naar staarde, zijn lippen licht getuit en de uitdrukking op zijn gelaat met zekere ironie afwachtend in de conversatie die hij met het object leek te voeren. En het was bijna alsof hij het al niet eens waard meer vond om de blonde vijfdejaars nog langer een blik te gunnen.

(Sorry, hij is erg laat : x )

Goed… het was kil hier binnen door de man zelf… De blik die ze van hem kreeg was ook iets wat ze niet wilde krijgen. Of het liefst niet al te vaak. Bij zijn spottende opmerking kon ze het niet laten door licht met haar ogen te draaien… Alle Shadranen waren dus gewoon ordinaire rotzakken. Allemaal hetzelfde in haar ogen. Shadranen deden vaak uit de hoogte, niets was goed genoeg voor ze en moesten altijd de baas zijn… Ergens begon ze de verhouding van Novaan en shadraan nu te herkennen maar ook te kennen.  'Miss Kursair, ik heb op het moment dat ik met het wellicht goede of verkeerde been uit bed stapte deze ochtend vernomen geen al te hoge verwachtingen te hebben, zoals de gangbare receptuur - maar wellicht zweeft er toch een verdwaalde hersencel rond die me kan vertellen wat in de hel u met het ei voor uw neus aanmoet?' Hij was haar gewoon aan het spotten. Hij deed gewoon alsof zij een hoopje lucht was! “Met deze verdwaalde hersencel denk ik heel toevallig dat ik, aangezien de les Tender Warmth heet, het ei moet verwarmen en warm houden tot het uitkomt op een aangename warmte.” Oops, misschien had ze daar iets te vlak geklonken, maar zo hoorde altijd nog niet een persoon te behandelen? “meneer…” Kwam er op het laatst uit, toch nog iets van… respect tonen? Ze vond het nu al niet gezellig meer of leuk. Ergens was ze er al klaar mee. Zijzelf keek hem ook maar niet aan, maar naar het ei voor haar. Dat zag er namelijk nog wel mooi uit in dit godvergeten strakke ‘luxe’ lokaal.