"Yes, sometimes I do question my sanity.
Occasionally, it replies."

De onvrede viel van zijn toch al niet zo goedgemutste gelaat af te lezen terwijl de donkerharige leraar in een snelle, haast woedende pas door de gangen beende. Zijn lippen hadden zich zuurtjes op elkaar geperst en zijn mantel welde als een gigantische vleermuisvleugel op bij iedere hoek die hij in zijn onvoldaanheid met rukken omsloeg. De zwarte stropdas die hij deze ochtend zorgvuldig om zijn nek gefixeerd had, slabberde bedroefd tegen zijn gebruikelijke witte overhemd bij iedere ferme stap. Kerst: bah. Nieuwjaar: ieuw. Valentijnsdag: SUCKSS. (’益’)凸
Natuurlijk had hij bar weinig gekregen dit jaar, en met de zooi die hij had gekregen wist hij geen raad. Het meeste - of liever gezegd, alleen maar - waren zachtroze suikerhartjes waarvan zijn tanden al begonnen te rotten als hij er een blik op wierp, en hij was er heilig van overtuigd dat dat slechts een gemene streek van zijn leerlingen was geweest, bless them. Altijd nog beter dan zijn kantoor die werd omgetoverd tot een happy rainbowpony-paradijs. De roze glitters zaten nu nog in de kieren van zijn vertrek van een paar jaar terug. Stiekem, in de realiteit, zat hij diezelfde avond op Valentijnsdag in de gloed van een kaarslichtje bokkig in zijn gestoomde kreeft te prikken voor hij zich als een wrak op zijn kingsized bed neer liet ploffen, het eerste het beste kussen binnen grijpbereik tegen zich aan drukte en zich met trillende onderlip tot een klein bolletje oprolde, denkend over issues zoals waarom hij voor één keer niet ook een roze envelop vol lieve boodschapjes kon krijgen, of andere deprimerende zaken zoals zilvervisjes in zijn muren, groene sokken met gele stippen en vrouwen in de overgang. Wat hem nog het meest in een figuurlijke Kleenex liet snotteren was dat Eres, zijn lieve Eres, hem niets had gestuurd. Hij voelde hoe zijn hart nog meer pijnlijk verschrompelde als hij daaraan dacht, als een gedroogde afgeleefde pruim.
Abrupt hield Savador zijn pas in en drukte zich met zijn rug tegen de muur, alsof een onzichtbare hand hem terugtrok. Hij loerde even nurks langs het hoekje, liet zijn blik langs de ramen van de overige lokalen kijken die rond dit uur stampvol bacterie-overdragende verwende puberpuisten moest zitten. Gadverdamme. Het was zoals altijd de schuld van zijn leerlingen. Met al hun opgekropte hormoontjes die vierentwintig-zeven op een ongelimiteerde racebaan rondzoefden, hadden ze zelfs het lef om hun leraressen te overladen met zoetsappige presentjes, zodat die zekere leraressen totaal vergaten om hun baas, toffe vent die er wel mocht wezen, te vergezellen met een fles champagne en een bos doornige zwarte Shadraanse rozen. Een aantal leerlingen die hem van achteren naderden keken verdwaasd op en maakten zich snel uit de voeten toen hun Hoofdmeester een sissend gesputter uitvloekte, de zoom van zijn mantel hun kant op sloeg in een afwerend gebaar en vervolgens een lokaal binnenglipte. Zijn hoofd stak nog even omhoog om door het raampje in de deur naar ze te loeren tot ze helemaal weg waren. Ze belaagden hem van alle kanten hier terwijl hij gewoon onschuldig zijn dagelijkse routine uitvoerde van speculeren, negativiteit in het rond spuien en in zichzelf mopperen. Hoe durfden ze. Mocht hij al niet eens meer verdacht rondsluipen op zijn eigen school?
Nog zacht in zichzelf mopperend, schoof de lange leraar de leesbril hoger op zijn neusbrug en beende naar de voorkant van zijn lokaal, naar zijn loyale desk die nooit van zijn plaats week en altijd daar voor hem bleef staan alsof het stuk meubilair wilde zeggen: geen zorgen, maak je niet druk, kom zitten, my lord. Vandaag had hij weer een sensationele, moorddadig bovenmenselijke bijles te geven aan een of andere luie tienerslak die tussen het bierpimpelen door besloten had dat het beter zou zijn om het bierpimpelen te vervolgen in plaats van in de schoolbanken te zitten. Ene Zackary Acciaio - steek dat maar in je Zackary - en zijn achternaam klonk als een of ander sterk schoonmaakmiddel - Action Acciaio: so clean, much wow! - met een flexende superman op het etiket (al moest hij niets zeggen met zijn Sathandiai, zolang dat klonk als Satan op een ezel). Onder een krakend gesteun van zijn fauteuil, installeerde de norse leraar zich achter zijn bureau om de komst van Mr. Acciaio af te wachten. Hij hoopte dat dat door de deur gebeurde en niet door een raam of een pijpleiding.

× Je mag vast een account aanmaken op Dragon Cave en een ei uitkiezen.
Geef de link naar je eitje later dan door in dit topic.
Je kunt het eitje in je onderschrift zetten zodat het genoeg views krijgt en uitkomt.
Voor vragen mag je me altijd PB'en!

Click sites!:

Zijn blauwe ogen gleden fronsend over de zoetigheid die op zijn bureau lag. De teksten die erbij hoorden waren verdacht, twee van de drie althans. Als er iets was waar hij zowel een hekel aan had en terwijl ook zo verschrikkelijk haatte, was het valentijn. Het was nergens voor nodig en bovendien haatte hij het als mensen hem wat anoniems stuurden. Met zijn lange vinger porde hij het hartje en gleed er weer een frons op zijn gelaat. Hij liet ze voor wat het was, hij had hier geen in. Verder zijn hoofd er over breken van wie de twee hartjes kwamen had gewoon geen nut, dan kon hij hier nog uren zitten en hij had wel wat beters te doen. Zijn ijsblauwe ogen gleden over de pictureframe van Rhine en hij schudde zijn hoofd zachtjes. Na de dood van Rhine had hij Savador super hard gemeden, maar nu kon het gewoon niet meer. Zijn vuurmagie was dan wel minimaal, maar hij moest er ooit eens aan gaan werken en moest dat dan toch wel exact met Savador zijn. Zou de man hem nog wel herkennen? De niezende snotaap die hij eerder was, drie jaar geleden, was er gewoonweg niet meer. Die snotaap was twaalf centimeter gegroeid, zijn glimlach was van de aardbodem verdwenen en zijn gehele uiterlijk, op zijn typische ogen na, was anders. Vermoeid wreef hij door zijn ogen, misschien had hij nog wat chance bij deze les. Als hij zijn schoolboeken mocht geloven, moest hij een animae ei laten uitkomen, met het frequent hitte toe te dienen. Hij was vrij warm van zichzelf, maar zou het hem lukken om weldegelijk vuurmagie op te roepen? Dat was maar de geweldige vraag van vandaag die hij zichzelf stelde. Hij tuitte zijn lippen nadenkend en las de laatste regeltjes nog eens door voor hij zichzelf naar de douches begaf om zichzelf op te frissen en zijn tanden te poetsen.

Zack bekeek zichzelf in de spiegel, hij zag er verschrikkelijk uit met die donkere kringen onder zijn ogen. Een permanente frons stond op zijn gelaat maar probeerde hij toch weliswaar een beetje om te vormen in een neutraal gezicht zonder dat er fronsrimpels op zijn voorhoofd stonden. Hij wilde op zijn dertigste er immers niet uitzien als een verschrompelde rozijn. De zwartharige jongen keek op zijn klok, nog een tiental minuten voor hij in de les verwacht werd. Hij moest opschieten en wel snel ook nog, het vuurmagielokaal was hier wel een eindje vandaan.
Hij snelwandelde door de gangen, zijn lange benen maakten het al een stuk gemakkelijker om sneller op tempo bij het lokaal te raken, maar dan nog hield de mensenmassa hem op. Groepjes leerlingen die elkaar nog hun suikerhartjes toonden en fangirlden alsof het een mirakel was dat ze er een hadden gekregen, of zelfs zoals sommigen, bakken vol hartjes van naamloze aanbidders die in een struikje vast op de loer lagen, in de hoop dat ze ooit zouden opvallen voor hun Senpai. Zack voelde de moed gewoon in zijn schoenen zakken toen hij voor de deur van het lokaal stond, de laatste drie minuten die hem dan ook nog resteerden, bleef hij er staan, proberend zichzelf weer te hervinden en de deurklink van het lokaal met zijn linkerhand naar beneden te drukken om zo de deur te openen. Meteen viel de grote gestalte hem op, de enige persoon die ook letterlijk even groot was als hij, zat in zijn bureaustoel. Zacks ijsblauwe ogen gingen richting Savador en een heleboel herinneringen aan Rhine begonnen in hem op te spelen waardoor hij zich instant misselijk begon te voelen. Misschien was dit toch niet zo’n goed idee geweest. De zwartharige jongen met de goatee haalde een paar keer diep adem voor hij de deur achter zich sloot en zich voortbewoog naar het bureau van Savador. “Zack Acciaio meldt zich aanwezig voor uw les,” sprak hij met een duidelijke stem terwijl hij bleef staan, wetende dat als hij zich als een boer ging neerplavijzen, dat hij op zijn donder zou krijgen. Zijn Shadraanse familie had hem immers manieren geleerd dus hij ging zich er ook aan houden, zeker in de nabijheid van Savador.

//De herinneringen die hij krijgt xD

A villain is merely a victim whose story hasn't been told.

Hij was net bezig met dagdromen over het einde van deze werkdag en zichzelf bedwingen met het wegpinken van een traantje, toen Mr. Zackary Acciaio binnen kwam flikflakken - en nota bene ook nog gewoon door de deur, naar behoren. Alle goden en big buddha, dat dát in de geest van een leerling op kon komen; dat was ronduit chapeau, hij had er geen woorden voor. Natuurlijk gebeurde dat niet echt zo op die wijze, maar in zijn gedachte werd iedere doodnormale handeling van leerlingen omgezet in een regelrechte clownsact. En een clownsact indeed, want wat daar binnen kwam zwalken was een snotter die maar liefst vier groeispurten moest zijn ondergaan in de gierende extase van zijn halfwassen jaartjes. Of wellicht had hij een hoop schuppen onder zijn poeper gehad.
'Zoooo, Mr. Acciaio, hebben we besloten om toch maar wel op te komen dagen en uw harem te laten voor wat het is, iets dat u zoals iedere andere leerling heeft opgedaan afgelopen commerciële manifestatie, I'm sure?' zanikte de zwartharige leraar met halfgesloten ogen voor zich uit als vorm van groet, zijn sikje daarbij instemmend meeknikkend aan zijn kin. 'Wat een motivatie.' Het vlakke geluid van handpalmen die op elkaar klapten, klaterde door het sombere lokaal toen de man een schamper applausje gaf; een spottende handeling die hand in hand ging met de nijdige toon waarop de Shadraan zijn typerende sarcasme over zijn lippen liet spuien. Ergens moest het vast een loutere, niet al te moeilijk aan te nemen aanwijzing zijn dat de leraar zoals gewoonlijk niet veel liefde en lof had ontvangen op de betreffende dag, en hij het simpelweg haatte hoe onuitstaanbare leerlingen - waaronder personen als Drake Burned en Liam Egao *insert Crocker-spasme hier* - vast en zeker overladen waren met rozen. Hence the fact dat het ook de normale gang van zaken was dat een paar lolbroeken vrijwel ieder jaar besloten om 'arme zielige Saf' ook een klein presentje te schenken: al dan niet in de vorm van een blik roze verf boven zijn deurpost, een zonnebankgebruinde mannelijke stripper die ze speciaal voor hem hadden gehuurd, wachtend in lederen ballenknijper over zijn bureau, compleet met geglosseerde tuitende lippen en een sensuele knipoog, of geparfumeerde zachtroze briefjes met boodschapjes zoals 'Because everyone needs a tad of love. Try to be nice from now, naughty! - signed, Santa Claus' - of - 'Dear Satan, perhaps this small stuffed bunny can make the evil in your heart go away. Sincerely, God. Zo nu en dan was het ook een liefhebber onder zijn schatten van leerlingen om ergens een stuk papier op het lichaam van hun Hoofdmeester te plakken met 'hug me' erop, met gevolgen van giebelende tieners die moedig genoeg waren van dien. Niets van dat had dit jaar gelukkig plaatsgevonden, maar zelfs dan konden trossen leerlingen die in de gangen zwierven het niet laten om te gniffelen over het idee van Savador en een liefje (of überhaupt iemand die hem lief kon hebben), en hem plagend vragen over afgelopen Valentijnsdag na te roepen (waarop ze dan als angstige hazen uit elkaar schoten als hij in een kwade tred die hem eruit liet zien als een idiote schaar briesend terug kwam gebeend). Laat Zack Acciaio toevallig de eerste persoon zijn aan wie hij vandaag les gaf en wie dus automatisch zijn toorn moest proeven. Zoals het verder als karakteristiek kon worden benoemd, leek Savador die ene strenge docent die moeiteloos orde kon handhaven en waar je maar beter bij op je tellen paste, mede doordat hij een geheugen als een olifant had. Het gebeurde niet vaak dat hij het mis had als hij in zijn hoofd groef naar achtergrondinformatie over iedere leerling die voor zijn neus stond - zelfs als dat er één was van jaren en nog eens jaren geleden. Ook bij deze jongen herinnerde hij zich nog het een en ander. Voornamelijk aan de hand van zijn naam, want zoals hij zich het joch van een aantal jaar geleden voor de geest haalde, was hij qua uiterlijk een hoop veranderd. Het was een regenachtige maandag tijdens een verwerkweek in Oak's Field dat hij de eer op zich had mogen nemen om een miezerregen van Zack Acciaio's niesbacillen over zich heen te krijgen. Hij had die dag bijna overwogen om de kleding die hij toen droeg sindsdien nooit meer te wassen, ja, hand op zijn hart. Verder maakte de reusachtige trol onderdeel uit van zijn mentorklas, maar had Savador hem ironisch genoeg (zo'n boom van een knul was immers moeilijk te missen) meestal behandeld alsof hij lucht was. Hij hoorde het joch een poging doen om blijk te geven aan de etiquette waarvan hij zeker moest weten dat zijn vuurmagieleraar daar sterk op gesteld was door zijn aanwezigheid te berde te brengen. In eerste instantie leek Savador hem straal te negeren, zijn aandacht volledig gefocust op de stapel aan nakijkwerk die hij meegenomen had, totdat zijn smalle lippen met een klein ademteugje van elkaar af weken. 'En ik ben er zeker van dat het één groot feest gaat worden,' vulde de leraar niet bepaald op een feestelijk toontje aan terwijl zijn zwarte schrijfveer heen en weer zwiepte onder de schrijfbewegingen toen hij chagrijnig een opmerking neerkalkte op een bar slecht gemaakt proefwerk. 'Zitten.' Een strenge vingerknip, een wijzende vinger naar één van de voorste tafeltjes waarop het lesmateriaal - een middelgroot ei - al klaarlag, het zichtbaar af te lezen toppunt van een slecht humeur, en dat was dat. Genoeg om een streep te zetten onder het feit dat hij ook deze les zonder fratsen wilde laten verlopen, leek hem.

Het had even geduurd, welgeteld een exacte drie minuten voor Zack eindelijk de deur naar het vuurmagie had geopend en was binnen gewandelt. Waarom had hij zich hier ook voor opgegeven? Ook voor hem was het een vraag waar hij geen antwoord op kon geven. Savador was een leerkracht die hij liever vermeed als het er op aankwam. Rhine, het meisje dat nu al welgeteld drie jaar dood was, drie verschrikkelijke lange jaren waarin Zack alle emoties had gevoeld die hij niet had willen voelen. Ook zijn uiterlijk had er onder geleden en hij had nu alles behalve het vrolijke in gel gebrachtte kapsel wat hij jaren geleden had gehad. Nu was het warrig, stond het alle kanten op, hij had een goatee die hij niet mocht afscheren en zijn ogen hadden kringen van slaaptekort van hier tot in Shadra. Maar het beantwoordde zijn vraag niet van waarom hij hier was, waarom dat hij had gekozen een bijles te volgen bij Savador Sathandiai.Het was de man die Rhine's leven zuur had gemaakt waar hij nu de les bij moest volgen. Had hij zin om ook zijn leven nog miserabeler te maken dan dat hij het nu al vond? Nee, al had zijn andere kant er een leuk pleziermomentje mee door dit te doen. Misschien hield deze zich nu koest voor de volgende dagen door deze bijles want Zack wist gewoonweg nu al dat deze niet normaal ging aflopen. Natuurlijk kon er geen glimlach vanaf, want de jongen was doodnerveus en ongemakkelijk, maar het enige wat echt doordrong tot zijn gelaatstrekken was een lichtelijke frons en zijn monhoeken die 45° naar beneden stonden, alsof hij zich ergerde. Maar menig leerkracht wist dat dat gewoon zijn neutrale blik was en dat hij er niet aan kon doen dat zijn gezicht altijd op stand 'annoyed as hell' stond. 'Zoooo, Mr. Acciaio, hebben we besloten om toch maar wel op te komen dagen en uw harem te laten voor wat het is, iets dat u zoals iedere andere leerling heeft opgedaan afgelopen commerciële manifestatie, I'm sure?' sprak Savador en Zack schudde zijn hoofd. Hij had een absolute hekel aan Valentijn en de mensen die hem hadden gestuurd, waren op één na allemaal anoniem gebleven, iets wat hij absoluut verachtte. 'Wat een motivatie.' De man klapte in zijn handen en Zack bleef stijfjes staan, niet van plan maar een spier te verroeren tot het hem werd gevraagd. "Ik heb een hekel aan Valentijn Master, dus of er een harem achter me liep, is voor mij een vraag. Het is, inderdaad zoals u zegt; een commerciële manifestatie," zelfs zijn stem klonk stijfjes. Zack zelf deed zijn uiterste best om zichzelf in ere te houden terwijl zijn ijsblauwe ogen naar de man gingen die deed alsof hij lucht was nu, maar het echt ergeren deed het hem niet. De zwartharige jongen herinnerde zich goed genoeg hoe hij een aantal jaren geleden de leerkracht voor zich bijna had ondergeniest; beschamend gewoon. Misschien was dat ook een van de redenen waarom hij hier zo stijfjes stond, zeker wetende dat Savador dat incident alles behalve vergeten was. Want wie vergat nu in hemelsnaam zoiets zoals dat? Niemand die het absoluut haatte om vieze bacillen over zich heen te krijgen, niet aangeraakt wilde worden, smetvrees had en et cetera. 'En ik ben er zeker van dat het één groot feest gaat worden,' vulde de man zichzelf vol enthousiasme aan, oké, dat was sarcasme maar dat was zelfs voor iemand zoals Zack overduidelijk. De jongen had normaal enorm veel last met emoties te onderscheiden en te bepalen, maar bij deze zin was het overduidelijk dat ook de man hier geen zin in had. Misschien ging Zack hier misschien wel een beetje dieper van fronsen. 'Zitten.' Het was een bevel. Een strenge vingerknip en gewijs naar een van de voorste tafeltjes waar een ei op lag. De zwartharige jongen ging zitten, de stoel maakte voor de zoveelste keer maar weer eens duidelijk dat hij te groot was. Zijn knieën raakten de onderkant van de bank aan en het ergerde hem, maar geërgerder kon zijn gezichtsuitdrukking niet worden. Zijn blik ging naar het animae ei op de bank en de jongen hoopte vurig dat zijn magie een beetje wilde meewerken en dat hij er niet voor schut ging staan in deze les.

Verrasste het hem eerlijk gezegd nog dat hij amper sliep en dat zijn humeur beneden alle peilen lag? Niet bepaald. Ook deze nacht had hij geen oog dicht gedaan door de stem in zijn hoofd die besloot dat hij zijn kweik niet kon houden en het uiterst amusant vond om hem wakker te houden terwijl hij de dag erop lessen had, lessen zoals deze bijles waar hij zich voor had opgegeven. De man die Rhine haar dood had ingejaagd, een van de mensen die haar met een geweldige passie had gehaat en had willen haten. Zack had alles opzij willen zetten, ook zijn trots om deze man niet ronduit in zijn gezicht te slaan voor alles wat hij had naar de harses had geholpen. Maar gelukkig kon hij zich netjes inhouden en reageerde hij op Savadors gezanik over Valentijnsdag. Wel alle halleluja's op een stokje, ze hadden wat anders gemeen dan alleen maar hun gezichtsuitdrukkingen die op onweerstand stonden, hoe verrassend. "Fenomenale informatie," sprak de zwartharige man met zijn gifgele ogen en Zack trok alleen maar lichtelijk zijn wenkbrauw op terwijl hij zijn blik op de man gericht hield. Hij zat als een volwassene op kleutermeubilair leek het wel. Zijn knieën tilden haast de schoolbank op en het ergerde hem mateloos dat hij niet normaal kon zitten op school. Altijd moest hij wel als een of andere ongeschoolde boer gaan zitten, of scheef, of hij moest de bank omhoog tillen met zijn knieën. Het was nogal een sport om achter te schoolbanken te zitten voor deze lange slungel. 'Maar ach, dat is waar ook,' lispelde Savador en Zack had zijn ogen nog steeds gefixeerd op zijn leerkracht vuurmagie, afwachtend wat hij nog te zeggen had wat niet relevant was met de les. 'Tijden zijn veranderd. En sommige tijden, compleet tot een eind gekomen. Driehonderdvijfenzestig dagen maal drie in een lachwekkende stagnatie melkt de commerciële manifestatie immers uit. Wat een wonder zou het zijn als u uw hoofd naar mijn les kon zetten tijdens het urmen door, maar laat ik niet teveel verwachten.' Als het was toegestaan te grommen, dan had Zack het ondertussen al gedaan. Zijn blauwe ogen leken kort een gele schijn te krijgen om dan te knipperen. De zwartharige jongen klemde zijn kaken op elkaar om zijn andere kant de overhand niet te gunnen, niet hier, niet nu. Een kleine glimlach speelde op zijn gelaat, maar eentje die liet doorsijpelen hoe hij de man verachtte. "U herinnert het zich nog te goed. Zeg me eerlijk Master, bent u tevreden van uzelf dat u een van de redenen bent geweest dat ze een eind aan haar leven heeft gemaakt? Of hebt u toch spijt? Maar genoeg over dit onderwerp vindt u ook niet? Laten we aan de les beginnen, ik heb geen zin in van die woorden die tonen hoe vermakelijk het u vindt om mij mijn geduld te zien verliezen. Laten we het simpelweg zeggen dat u het niet gaat lukken, hoe hard u mij ook haat, ik blijf nog wel even leven speciaal voor u," zijn glimlach vormde zich tot een kleine grijns voor hij zich naar het ei voor zich richtte. "Dit is een animae ei, klopt?" Het was een retorische vraag die toonde dat hij het wist, dat hij wel degelijk zijn neus in de boeken had gestoken, ondanks zijn vreselijke irritatie jegens zijn mentor en leerkracht vuurmagie.