Met een zachte tik viel de dikke, houten deur van haar afdeling achter haar weer in het slot. Volgens haar rooster waren de lessen voor vandaag afgelopen, enkel was er nog een klein addertje onder het gras. Vandaag had ze een bijles vuurmagie, zelf aangevraagd omdat ze halverwege het jaar binnen was komen stromen en ze aardig wat gemist had. Niet enkel van vuurmagie moest ze dingen inhalen, ook van haar eigen hoofdmagie moesten er bijlessen gevolgd worden. Zo ging het op elke school, en als ze dan net klaar was met alle bijlessen en ze lekker in het ritme zat besloot haar vader dat het genoeg was geweest en zocht hij een volgende school voor haar uit. Hopelijk zou ze hier wat meer opsteken dan op haar vorige scholen, die eigenlijk allemaal een rommelpot waren geweest. Met een lichte zucht rechtte het zeventienjarige meisje haar rug, nam ze een nieuwe teug adem, hees haar schoudertas met de boeken van vuurmagie - immers had ze geen idee wat ze anders mee had moeten nemen - wat beter over haar smalle schouder heen en begon ze te lopen. Het was nog altijd een beetje zoeken naar het goede lokaal, en het vragen aan een andere leerling deed ze liever niet. Waarom? Geen idee. Haar zwarte rok wapperde wild om haar slanke, blote benen heen toen ze op een drafje de stenen wenteltrap naar een verdieping lager afdaalde. Het was eerder een soort huppeltje waarmee ze naar beneden denderde, al was er bijna geen geluid te horen behalve het wapperen van haar rok. Boven die rok droeg ze een zwarte blouse met eveneens donkergekleurd vestje. Over het algemeen was ze niet zo van de blote armen en benen, de reden dat ze ook een vestje er over aan had gedaan. Steeds verder daalde ze geruisloos af naar beneden, tot ze bij de volgens haar juiste etage aangekomen was. Een paar leerlingen kwamen haar tegemoet, ze bewoog zich tegen de 'stroming' in, waarschijnlijk omdat de meeste mensen geen lessen meer hadden, niet op dit moment in elk geval. Het begon haar op dit moment toch wel een beetje te knijpen. Haar mentor was niet bepaald het meest geliefde persoon in deze school, dat had ze wel gehoord aan de roddels die natuurlijk ondertussen ook haar oren hadden opgevangen. Het waren vreemde roddels, roddels waar ze op dit moment liever even niet aan dacht omdat ze straks alleen met hem in één lokaal zou zijn. Kort slikte ze, maar lang de tijd om nog te piekeren had ze niet. In de verte zag ze zijn lange gestalte al voor de deur van het lokaal staan, hopelijk had hij er niet al heel lang gestaan en was hij aan het afsluiten omdat hij dacht dat ze niet zou komen opdagen. Daarom versnelde ze haar stille pas nog iets meer waardoor haar witblonde haren iets van haar rug af kwamen zetten en kort door de lucht heen wapperden. Toen ze bij hem in de buurt haar pas abrupt verminderde vielen deze weer keurig terug op haar rug. "Hier ben ik," zei ze dan ook om haar aanwezigheid even te laten zien, anders wist ze ook niet wat ze zou moeten zeggen. Waarom was het leven zo ingewikkeld? Maar nee, ze moest haar best doen omdat ze wel iets wilde leren vandaag. En zin om met een über chagrijnige Master Savador te zitten had ze liever niet, gezien de roddels.. tsja.. niet bepaald rooskleurig over hem spraken.

Om zichzelf een pose aan te nemen leunde ze lichtjes op haar rechterbeen, hield ze met beide handen de riem van haar schoudertas vast en keek ze omhoog naar de lange man die zich langzaam naar haar omdraaide. Net zoals op de dag dat ze aan was gekomen op deze nieuwe school werden de twee smalle, goudgele ogen op haar gericht. Het was alsof hij haar bekritiseerde, in zijn hoofd dan toch, op elk klein detail wat ze van zichzelf onthulde. Daarom bleef ze ook maar stil staan terwijl ze langzaam haar ogen naar de grond liet glijden, proberend dit zo onopvallend mogelijk te doen zodat het er niet helemaal op leek dat ze meteen verlegen wegkeek. Wel had ze het geluk dat ze niet snel rood wordt, gezien dat heel duidelijk op zou vallen gezien haar bleke huid. Na een moment wat uren leek te duren klonk uiteindelijk zijn licht spottende stem. Haar woordkeuze was inderdaad overbodig geweest, maar ze had niet geweten wat ze anders had moeten zeggen op dat moment. Cassandra liet haar blik weer omhoog gaan en kon nog net de opgetrokken wenkbrauw zien, hopelijk had ze hem al niet meteen in een al te slecht humeur gebracht. Haar onderlip werd het slachtoffer van een nerveus gevoel wat in haar knaagde. Licht zette ze haar spierwitte tanden in haar lip, liet deze snel weer los en zocht een ander punt om haar aandacht op te kunnen vestigen. Gelukkig voor haar begon de man weer te praten, waarna hij haar voorging in het donkere klaslokaal. Stilletjes volgde ze hem, voorzichtig achter hem aan schuifelend zonder al te veel geluid te maken.

Toen de man zich met een zwierige beweging van haar afdraaide sloeg zijn mantel haar een mengeling van geuren in het gezicht. Alleen de geur de scherpe ziekenhuisgeur liet haar mondhoek een klein beetje naar beneden trekken. Met ziekenhuizen en tandartsen had ze nooit zo'n goede ervaring gehad. Zeker die laatste vertrouwde ze voor geen meter, ze hield er niet van als ze weerloos op een stoel zat terwijl mensen aan haar over het algemeen goed verzorgde gebit zaten te frunniken. De geur van zijn cologne was daarbij in vergelijking wel aangenaam, net zoals die van zwavel die haar aan thuis deed denken. Anyway. Ze was hier niet om haar mentor te beoordelen om hoe hij rook, ze was hier om een bijles te volgen waar ze licht nerveus voor was. De man zei dat ze plaats mocht nemen en was zelf nogal nors voor zijn lerarenbureau gaan staan. Met een vloeiende beweging liet ze haar schoudertas van haar schouder af glijden en zette deze naast het tafeltje neer waar een ei op een satijnen kussentje klaar lag voor haar. Zonder nog iets te zeggen liet ze zich met een net zo sierlijke beweging als voorheen op de stoel neerzakken. Haar ogen waren op het ei gericht, het zag er een beetje donker uit maar had een roodkleurige gloed over zich heen hangen. Toen haar mentor begon te spreken richtte ze langzaam haar blik op, waarbij er een plukje witblond haar achter haar oor vandaan schoof en doelloos langs haar hoofd bleef hangen en tegen haar hals aan viel. Het lezen van de stof. Cassandra hield haar adem voor een seconde in, dat had ze namelijk niet gedaan. "Ik heb de stof nog niet doorgenomen," zei ze daarom ook maar op een kalme toon terwijl ze haar blik naar het ei liet gaan. Op haar andere scholen had ze wel het een en ander geleerd, maar de grote vraag was of ze het zich nu nog kon herinneren. Haar blik ging van het ei weer terug naar haar mentor. "Maar ik geloof dat dit een.." voor een kort moment bleef ze stil ".. Animæ-ei is." Haar wenkbrauwen gingen een klein beetje omhoog terwijl ze hem vragend aankeek. Hoe moest ze het immers ook zeker weten, er waren zoveel donkergetinte eieren in dit universum.

Terwijl ze haar iet wat donkere wenkbrauwen een klein stukje omhoog liet staan keken haar grijsblauwe ogen de lange man afwachtend aan. Bij zijn woorden slikte ze een keertje, het was duidelijk dat ze moest wennen aan zo'n soort persoon die voor haar neus stond. Immers waren de docenten op haar vorige scholen anders geweest dan dit, dan hem. Met haar rug gerecht, haar handen op haar schoot en haar blik iets op gericht om hem aan te kunnen kijken zat ze daar. Terwijl ze luisterde naar zijn woorden tikten haar vingertoppen voorzichtig tegen elkaar aan, terwijl haar handen voor de rest nog steeds op haar schoot rustte. Haar adem stokte een beetje in haar keel toen hij vroeg naar de theorie van het Animæ-ei. "E-ehm.." Heilige engelen, dit was iets wat ze op haar vorige school wel ergens op de achtergrond gehoord had uit de mond van één van haar klasgenoten, maar zelf had ze haar boek vuurmagie nog niet zo vaak opengeslagen en de letters met haar eigen ogen kunnen nalezen. "Door de warmte van vuurmagie ontwikkeld het ei leven binnenin, wat later uitgroeit tot een wezen, de Summoning Flame." En daar hield haar kennis wel zo'n beetje op. Hoe je nou precies die warmte in het ei moest krijgen en hoe een Summoning Flame voor de rest in elkaar stak was ze op dit moment helemaal kwijt, logisch omdat ze geen moeite had genomen om de stof serieus door te nemen en het in haar hoofd te stampen voor ze om een bijles had gevraagd. In elk geval was het nu maar hopen dat hij genoegen nam met haar magere uitleg. Nog altijd wat nerveus verschoof ze haar voeten een keer, zodat de neuzen van haar schoenen elkaar zacht aantikten.