Bijles Tender Warmth || Lightning

'Dat hoop ik wel ja,' luidde het antwoord van zijn leerling. Wat nu, dat hoopte ze, wat hield dat in? Wat betekende dat? Je was beter of je was het niet - en in het geval van dat laatste ging je maar lekker August lastigvallen met je slingerende groengele snottebrellen en smerige krioelende tienerbacillen. Hij had geen zin in gehoest en geproest in zijn klaslokaal, nog maar te zwijgen over leerlingen die er zo slecht aan toe waren dat ze van hun stokje gingen. Die liet hij gewoon liggen. Als hij ergens zijn poot stijf om kon houden was het bij gezondheidskwesties; why bother om te komen en het komende anderhalf uur halfdood over je tafel te hangen, hier en daar een paar mensen aan te steken en tot slot weer weg te sloffen met niets van de behandelde stof dat was blijven hangen? Blijf dan in je bed, waar je als ziek geval thuishoort, en - in het ergste geval - ging je vast dingen regelen voor je uitvaartverzekering.
Maar het was een feit dat Scarlet er in ieder geval al een stuk beter uitzag dan toen hij haar in de gang had getroffen. Beter; hij voelde er weinig voor hier voor jan juttemetuts te gaan zitten als ze toch niet kwam opdagen, in alle verveling aan zijn shirt plukkend en een geïrriteerde blik op de grote wandklok aan de muur. Tijd was geld.
Een antwoord op haar reactie kwam niet. In plaats daarvan benutte hij de gelegenheid om de laatste nutteloze aantekeningen van het bord te vegen die toch geen hond overnam in hun schrift tijdens de lessen. Vandaar dat zijn handelingen met de bordwisser in een hand nogal ruw geroutineerd leken, voornamelijk in een poging alles, maar dan ook alles - met nog niet eens meer een paar nog net vaag leesbare zinnen hier en daar, zoals leraren dat wel trachtten te doen als ze vlug, vlug de wisser achteloos over het bord haalden voor de volgende les - weg te vegen. Want dan was het de volgende les weer op een zeurderige domme toon; 'Master Savadoooor, wat hield dat ook weer iiiin?' en kon hij schouderophalend reageren op net zo'n zeurende toon; 'Dat weet ik niiieeet, stond vorige les op het boooord. Had je kunnen weeeeeeten als je had opgeleeeeet.' That's that; het bord oogde spic en span en hij was tevreden. Kon hij de aantekeningen van deze les noteren, op hoop van zegen dat Scarlet er wel iets serieuzer over was. Geconcentreerd - en nogal nijdig, al zo leek het (maar dat was slechts zijn manier van doen) - begon hij de zinnen uit het boek op het bord te kalken. Hij hoorde wel dat Scarlet naar hem toekwam - hij sloeg er alleen geen acht op bij de oninteressante conclusie dat het vast en zeker voor een of andere vraag zou zijn, al vroeg hij zich ergens in zijn achterhoofd af waarom dat ook niet kon als ze plaatsnam. Het kwam daarom nogal als een onverwachte klap in zijn gezicht aan om opeens twee zachte lippen op zijn kaaklijn te voelen - die strak gespannen stond door zijn samengeknepen mond - en de 'n' aan het eind van de aantekening 'Animæ-eieren zijn tot stand gekomen in de ondiepere lavapoelen op Razen' afgemaakt te zien worden met een veel te lange, onwillige uithaal. Controle over zijn hand ontbrak en hij werd gedwongen het krijtje in een zielige trillerige streep omlaag over het bord te zien gaan tot het de ijzeren rand eronder raakte. Roerloos bleef hij in de opkomende stilte staan, krijtje nog in de hand. Wat was dit voor omgekeerde wereld, dat hij werd begoocheld door vrouwelijk schoon dat hij hoorde te begoochelen? Bokkig pruttelde hij half onverstaanbare woorden tussen neus en lippen door ('shdn - Ik zorg er dadelijk wel voor dat ik een spook te zien krijg!') staarde als een jongetje dat zijn zin niet kreeg boos naar het bord alsof de fout daar lag en wendde zich uiteindelijk met doorgaans binnensmonds gemopper van Scarlet af - nee, hij was niet bepaald goed met zulke plotselinge situaties, moest het eerst laten bezinken, wilde er vooral op hopen dat het niet te zien was hoe ongemakkelijk hij zich erbij kon voelen. En vooral na hun laatste confrontatie. Wat moest hij hiervan denken? Een onduidelijk vaag handgebaartje in haar richting moest haar erop wijzen dat ze op haar plek moest gaan zitten, maar hij keek haar niet eens aan terwijl hij dat deed. Als ware het dat hij eerst een paar keer diep adem moest halen eer hij weer normaal kon functioneren, doortrapte meid.